ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ☆ PRINCE LUCIFER ☆THE PRINCE OF DARGON:PART 1
PRINCE OF DARGON
PART 1
นี้มันมันเลตมาครึ่งชั่วโมงแล้วทำไมยังไม่มาอีกนะ!
ฉันเดินไปกลับจากประตูฝั่งนึงไปอีกฝั่งนึง...
ไม่ต้องลง ไม่ต้องรอมันแล้ว! ไปเองก็ได้ ชิ!
“กัช ไปส่งฉันที่คอนโด T”
“ครับๆ”
กัชเดินไปเปิดประตูรถให้ฉันและปิดลงทันทีก่อนจะวิ่งอ้อมมานั่งตำแหน่งคนขับรถ
“อย่างด่วนเลยนะ”
“ครับ”
เจอเมื่อไหร่แม่จะบ่นให้ลืมมัฟฟินเลย -*-
ณ คอนโด T
“ไม่ต้องรอ ไม่ต้องตาม ”
สั่งจบฉันก็เดินเข้าไปกดลิฟท์ ฉันพอจะจำได้อยู่มั้งว่าเค้าอยู่ห้องไหน ชั้นไหน ถ้าไปถามเคาเตอร์ก็ยุ่งยากอีก
ติ๊ง!(ลิฟท์เปิด)
ฉันเดินเข้าไปในลิฟท์ทันที พร้อมกันก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาเช่นกัน ความสูงน่าจะพอๆกับต้าหลงล่ะมั้ง ฉันไม่คอยกล้ามองหน้าเขาเท่าไหร่หรอ หน้าบูดขนาดนั้น
“ชั้นไหน”
นายนั้นถามเสียงห้วนๆเมื่ออารมณ์เสียใครมาสักคน
“หะ..5..ค่ะ”
ฉันตอบอย่างอ้ำๆอึงๆ
ติ๊ง! (ลิฟท์เปิด)
เมื่อถึงชั้นหกนายหน้าบูดก็ก้าวออกจากลิฟท์ทันที ฉันเดินออกจากลิฟท์แล้วมองซ้ายมองขวา ฉันว่าห้องเข้าน่าจะเล็กอืมม..513หรือ512 เอ๊ะ! 511 ทำไงดี เบอร์ก็ไม่มี...ลงไปถามเคาเตอร์ด้านล่าง...ไม่ดีกว่า
“เฮ้! ยัยถึกมาทำอะไรที่นี้”
เอ่อ..ฉันพอจำได้เขาคือมิน...มิน....มินนั้นแหละ
“ช่วยพาฉันไปห้องต้าหลงหน่อยสิ”
ฉันเดินเข้าไปใกล้แต่หนอนั้นกลับถอยหนี กลัวขนาดนี้เลยหรอ - -
“เธอหาเตะฉัน!”
“โอเช”
แล้วหมอนนั้นก็เดินนำฉันไปโดยบอกให้ฉันเว้นระยะห่างระหว่างฉันก้บเขาไว้
“ถึงแล้วห้อง 513”
แล้วนายมิน ก็เปิดประตูเข้า และตามด้วยฉัน ภาพที่เห็นคือ...นายหน้าบูด ที่กำลังหน้าบูดหนักกว่าเดิม คิ้วที่ขมวดเข้าหากันแล้วเข้าก็พูดอะไรไม่รู้เป็นคาดว่าเป็นภาษาอิตาลี ส่วนต้าหลงก็มองหน้านายหน้าบูดแค่หาตา แล้วยกกระกระป๋องเบียร์เข้าปากราวกับเป็นน้ำเปล่า แล้วโยนทิ้งไว้ข้างมุมห้อง
“ไอ้มินถ้าแกจะให้ฉันจัดการไอ้ต้า แล้วแกไปลั้นลาหน้าศพเละแน่”
นายหน้าบูดหันมาด่านายมิน
“ฉันไปพายัยนี้มาให้ต้าต่างหาก”
ไอ้เนียน!
นายหน้าบูดมองหน้าฉันสักพัก แล้วดินมาหยุดตรงหน้าฉัน มองด้วยหน้าตาที่ไม่แสดงอารมณ์
“ฝากด้วย ไอ้ต้าหลงไม่เคยเมาขนาดนี้หรอก นี้เป็นครั้งแรก”
แล้วนายหน้าบูดกับนายมินก็เดินออกไป
ปึง!
ไม่คิดจะช่วยเลยสินะ!
ฉันเดินเข้าไปใกล้ต้าหลงแล้วพยายามทำหน้าโกรธถึงแม้ในใจมันจะหนีกลับบ้านแล้ว
“ต้าหลง! ฉันบอกให้นายไปหาฉันตอน11โมง! แล้วนี้มันเที่ยงแล้ว! แล้วฉันต้องมานายเองอีก! วันนี้นายต้องทำการไถ่โทษด้วยการตามใจฉัน!”
ฉันดึงกระป๋องเบียร์ออกจากมือเขา แล้วราดใส่หน้าเขาทันที
“อยากดื่มมากหรือไง! กลิ่นก็เหม็น! รสชาติอย่างกะน้ำเน่า! ดื่มแล้วได้อะไร! ห๊า!...ตอบฉันสิ”
ต้าหลงหันมามองหน้าฉันแวบหนึ่งแล้วหยิบกรอบรูปขึ้นมาดู
“เพื่อลืมไงล่ะ...ถึงมันจะแค่ชั่วคราวก็เถอะ” ต้าหลงตอบเสียงที่ปนไปด้วยความเจ็บปวด...
ทำไมฉันต้องรู้สึกแย่แบบนี้ !
ฉันดึงกรอบรูปออกจากมือของต้าหลงแล้วก็เก็บเข้ากระเป๋าตัวเอง
“เธอทำอะไรของเธอ!” ต้าหลงยืนเต็มความสูงแล้วกระชากกระเป๋าฉัน
ใครจะยอมให้ทำอย่างนั้นง่ายๆล่ะ
ฉันกระชากกระเป๋าฉันคืน แล้วผลักเขาให้ออกห่างจากตัวแล้ววิ่งหนีเข้าไปในห้องครัว
“ฉันสัญญาว่าจะทำให้นายลืมยัยนั้นไง จำไม่ได้หรอ”
“อย่าเรียกมัฟฟินว่ายัยนั้น!”
เสียงของต้าหลงบ่งบอกถึงความโกรธอย่างชัดเจน และหน้าจากที่เหม่อลอยก็กลายเป็นยักษ์ทันที ต้าหลงเดินเข้ามาหาฉันทีละก้าวอย่างใจเย็น ฉันก็หันหลังแล้ววิ่งหนีเขาไปที่ห้องนั่งเล่น
“ถ้าเป็นเด็กดีฉันจะลดโทษให้นะ เอากรอบรูปคืนมา”
ต้าหลงเดินยื่นมือมาให้ฉันส่งกรอบรูปให้ ฉันหยิบกรอบรูปแล้วดึงรูปออกโดยที่เขาไม่ทันสังเกต
“อ๊ะ! แต่....นายไปอาบน้ำแต่ตัวให้ดูดีกว่านี้ก่อน...ฉันรับสภาพนายไม่ได้จริงๆ”
ฉันเก็บกรอบรูปเข้ากระเป๋าอย่าเดิน
“shit!”
แล้วต้าหลงก็เดินเข้าห้องไปอย่างว่าง่าย
ปัง!
ฉันถึงกับสะดุ้ง หวังว่าที่นี้คงจะแข็งแรงอยู่นะ ฉันเดินไปรอบๆห้องเพื่อหารูปของมัฟฟินแต่ไม่มี สงสัยจะอยู่ในห้องนอน
ฉันเดินเข้าไปในห้องนอนต้าหลงเปิดประตูอย่างเบามือ แล้วย่องไปที่หัวเตียง ที่หัวเตียงมีกรอบรูปที่ถูกคว่ำไว้ ฉันพลิกขึ้นมาดู เป็นรูปคู่เของเขากับผู้หญิงคนนั้น ฉันแกะกรอบรูปออกแล้วดึงรูปออกพร้อมเก็บกรอบรูปไว้เหมือนเดิม
“เธอมาทำอะไรน่ะ”
ต้าหลงที่พึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำเดินมากระชากข้อมือฉันออกจากหัวเตียง
“ก็เห็นนายหายไปนาน”
ฉันมองหน้าหลงพยายามไม่มองต่ำกว่านั้น
“ออกไป หรือจะดูฉันแต่งตัว”
“บ้า”
ฉันรีบวิ่งออกจากห้อง รู้สึกหน้าร้อนยังไงไม่รู้ วู๊...
5 นาทีผ่านไป
“กรอบรูปฉันล่ะ”
ต้าหลงถามขึ้นขณะที่ฉันนั่งอ่านหนังสือที่ฉันพกมารอ
“อยู่บนโต๊ะ ที่นี้นายก็ออกไปข้างนอกกับฉัน”
ฉันเดินไปหาต้าหลงแล้วดึงแขนเข้าไปหน้าประตู
“ฉันโทรตามแม่บ้านก่อน”
ต้าหลงทำถ้าจะดึงฉันไป
“ฉันโทรให้แล้ว”
ฉันพูดจบก็ลากเข้าออกจากห้อง
“ฉันลืมเอากระเป๋าตังกับกุญแจรถมา ”
“อยู่นี้”
ฉันหยิบกระเป๋าตังกับกุญแจรถมาให้ต้าหลง
“เธอมาเป็นแม่ฉันเถอะ”
ต้าหลงสะบัดแขนเบาๆ แล้วเดินนำไปที่ลิฟท์
ถ้าฉันตาไม่ฟาดฉันเห็นเข้ายิ้มนะ รู้สึกใจเต้นแรงจัง - -///
“นายว่าฉันแก่หรอ!”
ฉันวิ่งตามหลังต้าหลงทันที
ติ๊ง! (ลิฟท์เปิด)
ต้าหลงเดินก้าวเข้ามาในลิฟท์ก่อนฉันแล้วฉันก็รีบก้าวตามเข้าไปทันที
“เธอจะไปไหน”
ต้าหลงหันมาถาม
“ไป..ไปไหนดี”
ฉันทำหน้าครุ่นคิดแล้วหันไปขอความเห็นจากคนข้างๆ
“งั้นกลับห้อง”
ต้าหลงเอื้อมมือไปกดลิฟท์แต่ฉันดึงมือเขาลงมาก่อน
“ไปห้าง S”
“อยากจับมือฉันขนาดนี้เลยหรอ”
อยู่ต้าหลงก็พูดขึ้น แล้วก็ยกมือที่ฉันจับมือเขามาให้ดู ฉันรีบชักมือกลับทันที
“โทษที -//-”
ฉันก้มหน้าก้มตามองพื้น แล้วเกาคอแก้เก้อ
ติ๊ง! (ลิฟท์เปิด)
“เธอจะไปมั้ย”
ต้าหลงที่เดินออกจากลิฟท์เรียก
“ปะ..ไปสิ!”
ฉันเรียบวิ่งออกจากลิฟท์แล้วเดินตามหลังเขาไปขึ้นรถทันที
วันนี้ถนนโล่งดีจัง แต่ที่มันไม่ดีที่คนขับรถมันเหยียบเกือบมิด
“ต้าหลงเบาๆหน่อยก็ด้ายยย”
ฉันพูดพร้อมเกาะเบาะแน่น
“จะได้ไม่เสียเวลาไง”
ต้าหลงตอบเสียงเรียบ แล้วมุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมา
ไม่น่าเลยฉัน ไม่น่านั่งรถมากับอีตาตีบนี้เล๊ย! ถึงฉันจะเคยนั่งรถที่สปาร์คขับแต่ก็ไม่ขนาดเน๊! โอ้วอย่างน้อยฉันก็รอกล่ะนะ...ขอบคุณพระเจ้าที่คุมครอง อาเมนU_U
“เธอจะอยู่ในรถหรือไง ลงมา”
ต้าหลงเคาะกระจกเรียกฉันลงจากรถ
“เหม่ออะไรหนักหนา ฉันขี้เกียจเตือนเหมือนกันนะ”
ต้าหลงเดินไปบ่นไป
“ก็ฉันกำลังเรียกสติอยู่นี้”
ใครใช้ให้ขับซะขนานนั้นแถมเวลาขึ้นมาจอดที่ฉันใต้ดิน ก็ยังไม่ลดความเร็วแม้แต่น้อย มีแต่จะเพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น ขนาดป้ายเขียนบอกแล้วแท้ๆ ว่าลดความเร็วน่ะ แล้วยังโชคดีนะที่ไม่มีรถสวนมานะ ฉันยังไม่แต่งงานนะย่ะ!
“ไปหาอะไรกินก่อนมั้ย”
ต้าหลงหันมาถาม
จะว่าไปฉันยังไม่กินอะไรเลยนี้นา บ่นจนลืม
“อื้ม”
แล้วฉันก็เดินนำไปเลือกร้านอาหาร ฉันตรงไปที่ร้านอาหารจีนตกแต่งด้วยสีแดงเป็นส่วนใหญ่
สีแดงสด หน้าจะทำให้ต้าหลงมีชีวิตชีวาขึ้นเนาะ!
“เธอชอบอาหารจีนหรอ”
“ไม่ อยากลองกินน่ะ”
ฉันเดินนำเข้ามาในร้าน แล้วโต๊ะที่อับคนหน่อย
ที่ฉันเลือก เพราะตอนที่ฉันเดินมาร้านนี้ฉันสังเกตนะว่ามีคนมองต้าหลงเต็มไปหมด บางคนก็ถ่ายรูป เนียนๆเหมือนคุยโทรศัพท์ ฉันไมได้หึงนะ แต่ฉันหวง ก็นี้ผู้ชายฉันนี้ -3-
หลังจากที่สั่งอาหารเสร็จฉันก็นั่งมองจานที่ว่าเปล่าของตัวเอง
“เธอมองอะไรน่ะ” ต้าหลงหยิบจานฉันไปดูบ้าง “ไม่เห็นมีอะไรเลยนิ”แล้วต้าหลงก็ว่าจานไว้เหมือนเดิม
“ไม่มองก็ได้”
แล้วฉันก็มองต้นไม้แล้วเลื่อนไปมองหน้าคนที่อยู่ตรงกันข้าม
หน้าเรียวยาวล้อมด้วนผมสีน้ำตาล ตาเรียวคมที่มีแววของความเจ้าเล่ห์อยู่ภายใต้กรอบแว่น คิ้วเข้ม จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีบางสีชมพู ต้าหลงถือว่าจัดอยู่ในผู้ชายดูดีมากๆๆๆ แต่ทำไมต้องถูกทิ้งด้วยนะ...มัฟฟินก็คงสวยมากๆแน่เลย...เพราะดูจากท่าทางต้าหลงไม่ค่อยสนใจใคร....
“ปาย...สปาย..เฮ้!”
ต้าหลงโบกมือด้านหน้าฉัน
“เป็นไร...ปวดหัวมั้ย”แล้วต้าหลงก็แตะหลังมือเขาเข้ากับหน้าผากฉัน”ตัวก็ไม่ร้อน..เป็นไรเหม่อๆ”
ต้าหลงถามด้วยความเป็นห่วง
เค้าเป็นห่วงฉันด้วยหรอเนี้ย...ใจเต้นแปลกๆ...ฉันแค่แอบมองแบบเจ้าตัวรู้ตัวแค่นั้นเอง(มันเรียกแอบมองอยู่หรอ:ร)
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณพ่อ^^”
ฉันตอบยิ้มๆ
“ขออนุญาตนะครับ”
แล้วบริกรก็วางอาหารที่สั่งแล้วเดินออกไป
แล้วทั้งฉันและต้าหลงก็ไม่พูดอะไรกันอีกเลย
อยู่แบบนี้ฉันก็อึดอัดนะ ถึงเขาจะไม่อึดอัดแต่ฉันอึดอัด เกลียดจริงๆบรรยากาศเงียบแบบนี้
“ต้าหลง......”ฉันเรียกเขาแต่ไม่รู้จะพูดอะไร”ของนายอร่อยมะ”
“ชิมดูมั้ยล่ะ”
แล้วต้าหลงก็ยื่นจามาให้ฉันชิม ฉันตักขึ้นมาแค่ครึ่งช้อนแล้วตักเข้าปาก
“T,T”
ทั้งฉุน ทั้งเผ็ด สีก็จัดจ้าน
“เป็นไง”
ต้าหลงพยายามกลั้นหัวเราะท่าทางฉัน ที่กลืนไม่ได้ คายไม่ออก
โอ้ว…มันช่างเป็นอะไรที่Hotมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
หลังจากที่ฉันกินไอติมไปแล้ว3ถ้วยมันก็ช่วยให้ฉันดีขึ้นเยอะ
“555”
ฉันหันไปมองคนที่นั่งตรงกันข้ามที่กำลังอารมณ์ดี
“ต้าหลง!L”
“พอแล้วใช่มั้ย”ต้าหลงหันมาถามและหยิบกระเป๋าตังออกมาหยิบบัตรเครดิต”น้องครับ”และเรียกบริกรมายื่นบัตรเครดิตให้
สักพักหนึ่งบริกรก็เดินมาคืนบัตรให้
คอยดู๊! ฉันต้องเอาคืน!
“จะไปไหนต่อ”
ต้าหลงหันมาถาม
“ไปซื้อเสื้อใหม่ให้นาย ฉันสังเกตแล้วว่าเสื้อนายมีแต่เสื้อหม่นหมอง”
“เธอไปรื้อตู้ฉันหรือไง”
ต้าหลงถามด้วยความสงสัย
“นายคิดว่าฉันเป็นคนยังไง”
ฉันหันไปถาม
“แม่ไง”
ต้าหลงตอบแบบพยายามกลั้นหัวเราะ
ฉันจึงเดินให้เร็วขึ้นเพื่อหนีเขาแต่ต้าหลงก็ตมมาทันอยู่ดี
คำก็แม่ สองคำก็แม่ ฮึ่ย! อย่าให้แม่แกล้งคืนแล้วกัน!
ฉันเดินเข้าไปในร้านเสื้อผ้าผู้ชายที่ดูท่าทางน่าจะมีให้เลือกเยอะดี
“ตามมา”
“คร้าบบแม่”
เชอะ-3-
ฉันหยิบเสื้อเชิตสีฟ้าอ่อนมาทาบตัว แล้วหยิบสีชมพู และสีสดใสอีกมามาย
ฉันว่าสีฟ้าก็เหมาะกับต้าหลง สีส้มก็เหมาะ แน่สิต้าหลงขาวนี้นางั้นเอาหมดเลย>o<
แล้วฉันก็เดินไปเลือกเสื้อยืด กางเกง
“ยังไม่พออีกหรอ”
ฉันหันไปมองต้าหลงและพนักงานที่ถือของ
“พอก็ด้ายยย”
ฉันสงสารคนถือหรอกนะ
หลังจากที่ต้าหลงจ่ายเงินเสร็จต้าหลงก็ขอตัวเอาของไปเก็บบนรถก่อน ฉันเลยเดินไปเลือดนาฬิการอ
เรือนนี้ก็สวย เรือนนั้นก็สวย
“ขอดูเรือนนี้หน่อยค่ะ”
หลังจากฉันเลือนาฬิกาเสร็จก็ออกมาตามหาต้าหลง
“เธอไปไหนมา”
ตกใจหมดเลยอยู่ๆก็มาทางด้านหลัง ด้วยจากเสียงโกรธซะด้วย
“ก็ดูของรอนายไง”
“เฮ้อ…” ต้าหลงถอนหายใจแล้วตบหัวฉันเบาๆ
“อย่าซนนักได้มั้ย”
อะไรของเขาเนี้ยเดี๋ยวเป็นแม่เดี๋ยวเป็นเด็ก แต่ทำอย่างนี้ฉันก็มีหัวใจนะ! แล้วใจฉันก็กำลังทำงานหนักด้วย! รู้สึกหน้าร้อนจัง..
ฉันปัดมือต้าหลงออกก่อนจะเดินนำไปไหนก็ไม่รู้ ตอนนี้ขอเดินหนีก่อนล่ะกัน
ต้าหลงรีบคว้าข้อมือของฉันไว้แล้วเลื่อนลงเปลี่ยนเป็นจับมือแทน
“ไปซื้อของที่ด้านหลังกัน”
แล้วต้าหลงก็จูงมือฉันเดินลงบันไดเลื่อน ฉันพยายามแกะมือเขาออกแล้วนะ แต่ยิ่งแกะยิ่งแน่น
ฉันพยายามมองไปรอบๆเพื่อละความสนใจจากต้าหลง ฉันรู้สึกว่าฉันรู้สึกดีที่เข้าจับมือนะ อ่า...นี้ฉันเป็นอะไรเนี้ย
“ปาย..สปาย”
ต้าหลงโบกมือตรงหน้าสปายที่กำลังเหม่อ
“อะ..อืม”
“เป็นไร..ไม่สบายรึปล่า กลับบ้านมั้ย”
ต้าหลงถามด้วยสายที่แสดงความเป็นห่วงอย่างไม่ปิดบัง ฉันรีบเบือนหน้าหนีทันที
“ฉันขอไปเลือกขนมก่อนนะ”
แล้วฉันก็เดินเลี่ยงออกจากต้าหลง
ฉันบ้าไปแล้วววว แค่มองหน้าแค่นี้ยังไม่กล้ามอง แถมเหม่ออีก
(TahlongTalk)
หลังจากที่ผมเลือกผักเสร็จ ผมก็เดินตามหาสปาย
ตั้งแต่มียัยนี้เค้ามาในชีวิต 2 วันมันก็ไม่เหวลร้ายเท่าไหร่ อย่างน้อมผมก็ลืมมัฟฟินได้ แล้วทำไมผมต้องคิดถึงด้วยเนี้ย...ผมรู้สึกดีที่มีสปายเข้ามาในชีวิตนะ แต่ผมคงคิดกับเธอได้แค่น้องสาวเท่านั้นแหละ..ก็ตอนนี้ผมยังไม่ลืมเธอคนนั้น..เอาอีกแล้วต้าหลงคิดมาอีกแล้ว
ผมเดินไปเรื่อยก็เจอกับสปายกำลังยืนอยู่หน้ามาชเมโล่ แล้วเอามือจำแก้มพร้อมสะบัดหัวไปมา ผมเดินไปหยิบมาชเมโล่มาสองสามห่อ
“อ๊ะ...ต้าหลง..นายยิ้มอะไร”
สปายเงยหน้าขึ้นสบตาผมแล้วเป็นคนเบือนหน้าหนีไปก่อน
“ฉันเปล่ายิ้ม”
ผมพยายามทำสีหน้านิ่ง+เรียบเฉย
“เห็นๆกันอยู่ หึหึหึ”
ยัยสปายยิ้มเจ้าเล่ห์
“ฟินพอยัง”
เสียงนั้นมันเสียงของ..ซีโร่ แล้วก็คงกับมัฟฟินสินะ
“หลง...ต้าหลง ตีบหลงเอ๊ย! ตีบหลง. ตีบหลงๆๆ”
สปายมองหน้าผม แล้วชื่อ’ตีบหลงซ้ำๆ
“กลับกันเถอะ”
ผมรีบเดินเข็นรถเข็นไปจ่ายเงินทันทีโดยมีสปายวิ่งตามมา
หลังจากจ่ายเงินเสร็จผมก็เข็นรถเข็นไปที่รถเก็บของใส่ด้านหลังแล้วขึ้นรถทันที
“นายตีบหลง รีบอะไรหนักหนา ฉันยังเลือกขนมยังไม่เสร็จเลย -3-!”
ผมไม่ได้ต่อยเธอเพียงแต่ถอยรถแล้วไปจากที่นี้โดยเร็ว
แค่ขอไม่เจอหน้าสักพัก...ไม่ได้ยินเสียง..หรือแม่แต่ชื่อ ของเวลาสักพัก
“ตีบหลงนายจะพาฉันทัวร์นรกหรอ!!!”
สปายโวยวายพร้อมเกาะเบาะแน่น
“.....”
“จอด!!!”
เอี๊ยด!!
ผมเบรกทันที รู้สึกเสียงของสปายดูหวาดกลัวและโรธพร้อมกัน
“ฉันรู้นะว่านายรู้สึกยังไง แต่นายก็สนใจคนข้างตัวนายด้วย!”
สปายเปิดประตูลงจากรถทันที
ปัง!!(เสียงปิดประตู)
ผมสะบัดหัวตัวเอง แล้วค่อยๆเรียงลำดับเหตุการณ์
นี้ผมเป็นอะไรไปเนี้ย ปกติผมต้องใช่อารมณ์มากกว่าเหตุผลสิ แล้วสปายลงจากรถไปแล้วนิ!
ผมรีบลงจากรถออกไปตามสปายทันที
ผมเห็นสปายนั่งอยู่ตรงริมฟุตบาทพร้อมกับผู้ชายจมกองเลือด3คน
“เธอทำหรอ”
“เปล่า..ฉะ..ฉันไม่รู้”
สปายมองหน้าผม ตาแดงก่ำจากการร้องไห้
“ลุกไว้มั้ย”
“ไม่..อุ้ม”
ตอบแบบคิดหน่อยก็ได้
สปายยกแขนทั้งสองข้างมาให้ผม
“เฮ้อ...”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วช้อนตัวเธอขึ้น สปายค้องแขนทั้งสองไว้ที่คอผม
“อย่าดื้อให้มากเข้าใจมั้ย ครั้งหน้าอาจไม่โชคดีอย่างนี้ก็ได้”
ผมเดินไปเปิดประตูรถแล้ววางเธอลงอย่างเบามือ ปิดประตูแล้วเดินไปฝังคนขับ
ณ ห้องต้าหลง
ดีนะที่สปายไม่ให้ผมอุ้มถึงห้องแล้วช่วยถือของ อย่างน้อยก็มีความกตัญญู
“นายจะทำอะไรกินอ่ะ เย็นนี้”
สปายถามขึ้นขณะที่กำลังยืนดูผมเอาของใส่ตู้เย็น
“อืมมม เธอจะกินอะไรล่ะ”
“เท่าที่นายทำได้”
เหมือนโดนดูถูกยังไงไม่รู้แหะ
“ข้าวผัดแล้วกัน”
ผมเดินไปหยิบผ้ากันเปื้อนที่อยู่ในตัวออกมา 2 ผืน แล้วยื่นให้สปายผืนนึง
“ฉันทำไม่เป็น”
สบายสายหัวแทบหลุด
“เถอนะน่า”
ผมดึงตัวเธอเข้ามาใกล้และจัดการสวมให้ทันที
“ไปล้างผัก”
“ล้างไงอะ”
อะไรมันจะขนาดนั้นแค่ล้างผักล้างไม่ได้!
ผมไปหยิบผักที่เตรียมเอาไว้ ไปที่อ่างล้างจาน
“มานี้สิ” ผมกวักมือเรียก
สบายเดินมาอย่างเชื่องช้า ผมจึงดึงตัวเธอเข้ามาแล้วยืนอยู่ข้างๆ
“ทำแบบนี้นะ” ผมล้างผักให้เธอดูเพื่อให้เธอทำตาม
“อย่างนี้หรอ”
“ผักมันก็ช้ำหมดสิ” ผมเดินไปด้านหลังเธอแล้วจับมือเธอทำ
“ต้องทำอย่างนี้สิ ถึงจะถูก”
“อะ...อืม! ฉันไม่ใส่ผักนะ”
“มิน่า ถึงไม่โต” แล้วผมก็จับมือสปายล้างผักไปเรื่อยๆจนหมด ตกลงใครทำเนี้ย
“ไปดูทีวีรอไป” แล้วผมก็ไปจัดการหันผัก
หลังจากที่ผมทำเสร็จผมก็หันเรียกสปายให้มาจัดโต๊ะ แต่เธออยู่ข้างหลังผมมพอดี พร้อมกล้องถ่ายรูป
“ถ่ายรูปฉันหรอ” ผมยิ้มแล้วพยายามแย่งกล้อง
“มาถ่ายรูปกันหน่อย ชีส”
แล้วอยู่สปายก็มากอดคอผมแล้วยื่นกล้องไปด้านหน้า ในขณะที่ผมหันไปมองเธอ ทำให้จมูกผมโดนหน้าเธอพอดี
“โทษที- -///”
“หืม...อะไร”
สปายมองหน้าผมด้วยความไม่เข้าใจก็จะยิ้มกว้าง
“ยัยแสบ ลบรูปฉันเลยนะ”
ผมพยายามแย่งกล้อง แต่สปายอาศัยความตัวเล็กรอดช่องวางด้านข้างออกไป
“แบร่ๆ”
ยังหันมาแลบลิ้นอีก ถ้าจับได้จะลงโทษซะให้เข็ดเลย-*-
“มากินข้าวมา”
ผมถอดผ้ากันเปื้อนออกแล้วไปหยิบเหยือกน้ำมนตู้เย็น
“ฉันบอกไม่ใส่ผักไง-^-”
สปายเดินมาดูแล้วย่นจมูก ใส่พร้อมเตรียมสะบัดก้นหนี
“จะได้โตไวๆไง” ผมเดินไปลากคอสปายมานั่งแล้วเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆ
“ฉัน-ไม่-กิน-ผัก” สปายตอบเสร็จสะบัดหน้าหนีไปอีกทาง
“จะให้ฉันป้อนหรอ อ๊ะๆอ้าปาก”
“-x-”
สปายยังไม่เปิดปาเช่นเคย
“งั้นฉันจะป้อนด้วยปาก”
“เดี๋ยวฉันกินเอง!” แล้วสปายก็ดึงช้อน จัดการเขี่ยผักแล้วค่อยกินไป
พูดยากชะมัดเลย
หลังจากอาหารเย็นผมก็ต้องล้างจากเพราะว่าถ้าให้สปายล้างคงไม่ต้องคิดสภาพ
“จะกลับบ้านเลยมั้ย” ผมถามขึ้นขณะที่สปายกำลังนั่งเล่นเกม
“สปาย! กลับเลยมั้ย”
“แปบๆ กำลังมันส์ เฮ้ยๆๆ แพ้เลย-3- ” แล้วสปายก็ลุกไปหยิบกระเป๋าตัวเอง
ทำหน้าอย่างนั้นงอนหรอ
ผมมองด้วยความสงสัยแล้วเดินตามเธอไป
ณ บ้านสปาย
“พรุ่งนี้ 10โมง ห้ามเลต”
สปายสั่งจบก็เดินลงจากรถทันที
ผมเป็นคนรับใช้ของเธอรึเป่าวเนี้ย....
(End Tahlong)
วันต่อมมา
หลังจากต่างหลงไปรับฉันจากที่บ้านมาห้องเขา ตอนนี้เรากำลังเล่นเกมกันอยู่
“เฮ้ย! อย่าโกงดิ”
ต้าหลงพยายามสะบัดมือฉันที่จับแขนเขาอยู่
“ก็นายนำฉันอ่ะ”
แล้วฉันก็เล่นไปเรื่อยๆ จนนำต้าหลงได้แล้วยอมปล่อยแขนต้าหลง
“ไม่เล่นแล้ว”
ต้าหลงพูดด้วยความหัวเสีย
แค่โกงนิดๆหน่อย ทำเป็นรมณ์เสียยไปได้
“แล้วไหนเธอบอกจะทำให้ฉันลืมมัฟฟินไง เล่นเกมอยู่ได้”
ต้าหลงเดินไปหยิบโค้กแล้วมานั่งดื่มตรงโซฟา ฉันไปดึงมาก่อนที่ลงไปในปากต้าหลง
“อ่า...ชื่นใจ”
ฉันดื่มต่อไปอย่างไม่สนใจคนนั่งข้างๆที่มองด้วยสาตาอาฆาต
“อะ” ฉันยื่นกระป๋องโค้กที่ว่างเปล่าให้
“+++- -”
ต้าหลงรับแล้ววางไว้ที่โต๊ะข้างตัว แล้วมองหน้าฉันนิ่ง แล้วผลักฉันลงนอนราบกับโซฟา
“บ้าอะไรของนายเนี้ย!”
ฉันพยายามดันเขาออก ต้าหลงจึงรวบมือสองข้างฉันไว้บนศีรษะ
“ต้าหลงหยุดนะ...ฉันแค่แย่งนายกินแค่นี้เอง”
“เธอคิดว่าแค่นี้หรอ..”
“(><)(_ _)(><)(_ _)”
ฉันพยักหน้าอย่างเร็ว
ยังไงฉันก็ต้องรักษาความบริสุธ์ไว้ถึงวันแต่งงาน
“’งั้น ฉันจะปล้ำเธอแค่นี้เอง”
“ตะ...> <”
ต้าหลงประทับริมฝีปากเขาเค้ากะริมฝีปากฉันอย่างรุนแรงก่อนจะเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน
แต่ต่อให้จะรุนแรงหรืออ่อนโยนแต่มันจูบแรกช้านนนนนT T
ต้าหลงถอดริมฝีปากแล้วไปซุกไซร้ที่ซอกคอ
“ต้าหลงฉันขอโทษ ปล่อยฉันเถอะTT” ฉันพยายามพูดขอร้อง
ต้าหลงชะงักนิดนึง แล้วมองหน้าฉัน
“วันนี้ปล่อยไปก่อนก็ได้”
ต้าหลงลุกออกจากตัวฉัน แล้วเดินไปห้องครัวเดินออกมาพร้อมกับโค้ก
ฉันรีบหยิบหนังสือจากกระเป๋ามาอ่านเพื่อปิดหน้าแดง ที่ไม่ต้องส่องกระจกก็รู้
“ฉันว่าโค้กที่กินจากเธออร่อยกว่าเยอะเลย หึหึ”
“-////////////////////-”
มันน่าดีใจมั้ย ต้าหลงจะได้ยินเสียงหัวใจฉันมั้ยเพราะตอนนี้รู้สึกมันเสียงดังฟังชัดมาก
“ฉันจะใข้วิธีสะกดจิตนายนะ วิธีแรก”
“อืม”
ฉันหยิบสร้อยนาฬิกาจากกระเป๋าขึ้นมา
“มองตามนะ”
“อืม”
ฉันค่อยแกว่งมันไปมา
ซ้าย ขวา ซ้าย ขวา...
ฉันมองหน้าต้าหลงที่กำลังมองตามนาฬิกา ฉันเผลอมองไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รุ้แต่ว่าต้าหลงจ้องฉันอยู่
“มะ..มีอะไร -///-”
“ก็นึกว่านี้เป็นวิธีสะกดจิตด้วยเห็นเธอจ้องฉัน ฉันเลยลองจ้องตอบดู”
ต้าหลงยิ้มกริ่ม
“ฉันบอกให้นายมองนาฬิกา งั้นวิธีต่อไปเถอะ”
แล้วฉันก็เปิดอ่าวิธีต่อไป....
18.30 PM
“ฉันจะกลับแล้ว” ฉันลุกขึ้นเก็บกระเป๋า
“ไปสิ” ต้าหลงเดินออกไปก่อน
โป้ก!
“โอ็ย!” ฉันลูบหัวตัวเองเบาๆ
“ประตูฉันเป็นอะไรรึเปล่าเนี้ย”
ต้าหลงเดินมาสำรวจประตู
“ฉันกลับก่อนนะ -*-”
ฉันเดินผ่านต้าหลงไปที่ลิฟท์
“ฉันแค่ล้อเล่นน่า”
ติ๊ง! (เสียงลิฟท์เปิด)
“มัฟฟินo_o!!” ต้าหลงเรียกชื่อผู้หญิงคนนั้นเบาๆ
ผู้หญิงคนนี้สินนะมัฟฟิน ผู้หญิงที่กำลังจูบอยู่กับผู้ชายคนนึงในลิฟท์
“ซีโร่!!ฉันบอกแล้วไงว่าอย่า -///-* ” มัฟฟินหันไปตีแขซีโร่ “ดี ต้าหลง^^//”
แล้วมัฟฟินก็เดินออกจากลิฟท์ไป แล้วตามด้วยซีโร่
“ต้าหลง..นายไม่ต้องไปส่งก็ได้”
ฉันก้มหน้าก้มตาเดินเข้าลิฟท์แล้วกดปิดในทันที
“ไม่เป็นไร...ฉันไปส่งเอง” ต้าหลงรีบแทรกตัวเข้ามาในลิฟท์
ฉันรู้สึกบรรยากาศมันหดหู่จริงๆ ฉันเห็นแววตาแวบนึงของต้าหลงมันแสดงถึงความเจ็บปวดมาก ฉันไม่ชอบที่เห็นต้าหลงเป็นอย่างนี้เลย
ณ บ้านสปาย
“นายสัญญาได้มั้ยว่าจะไม่ดื่มเหล้า เบียร์หรือของมึนเมา ที่ผสมแอลกอฮอร์ทุกชนิด”
“อืม...จะพยายาม”
ฉันเดินลงจากรถ แล้วมองจนรถของต้าหลงเลี้ยวหายไป
ฉันเห็นเขามองมัฟฟินด้วยสายตาอย่านั้นฉันก็รู้สึกเจ็บเหมือนกัน สายตาที่ห่วงและโหยหา ...
วันต่อมา…
และวันต่อมา...
(Tahlong Talk)
ณ บ้านสปาย
“พรุ่งนี้ใส่เสื้อยืดสีเขียวอ่อนเข้าใจมั้ย”
เมื่อสปายสั่งจบก็เดินลงจากรถทันที
“เจ้ากี้เจ้าการจริ๊ง”
ผมยิ้มออกมาบางๆ แล้วขับรถออกจากบ้านสปาย
ยัยบ้าเอ๊ย!ทั้งแสบทั้งซน ทั้งเรื่องมาก หึหึแต่ก็น่ารักดีไปอีกแบบแต่ผมว่าผมโชคดีมากที่ได้เจอเธอ..เธอทำให้ผมเซอร์ไพร์มากตั้งแต่เจอกันครั้งแรก..เธอทำให้ผมไม่ต้องหว่าเหว่คนเดียว..เธอช่วยผมลืมมัฟฟิน..แต่ถึงผมถึงผมจะลืมมัฟฟินไม่ได้แต่ผมเปลี่ยนความรู้สึกที่มีให้กับมัฟฟินได้
(End Tahlong)
หลังจากรถของต้าหลงวิ่งหายไปฉันก็เดินเข้าบ้านด้วยอารมณ์ดี
“คุณสปายทานอาหารเย็นมายังคะ”
“เรียบร้อยแล้วคะ^^”
ฉันเดินฮัมเพลงไปเรื่อยๆจนถึงห้อง
โยกระเป๋าลงบนเตียงแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ
1 ชั่วโมงผ่านไป
“สบายตัวจริง จริ๊ง..วู๊ๆ”
ฉันเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วมาทาบตัว
ตัวนี้ก็สวยแหะมีระบายด้วย ตัวนี้ก็น่ารัก..ฉันจะชวนเต้าลงไปลุยนี้นา ใส่ยีนส์กับเสื้อยืดธรรมดาก็ได้
ฉันกระโดดลงที่นอนนุ่มแล้วหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมา แล้วดูแต่ละรูปที่ถ่ายมา
เวลาต้าหลงตั้งใจทำอะไรเนี้ยมันดูดีจัง..สายตาที่แสดงถึงความจริงจัง -/////- นี้ฉันเป็นอะไรเนี้ย แค่5วันฉันบ้าขนาดนี้เลย
ฉันหยิบรูปที่เก็บออกจาดห้องต้าหลง เป็นรูปคู่ของเขากับผู้หญิงที่ชื่อมัฟฟิน
รูปที่ดูมีความสุข ฉันจะทำให้เขามีความสุขได้มั้ยนะ..
อยู่ก็รู้สึกว่าขอบตาร้อนผ่าว
.....ขี้แยจังเลยนะเราเนี้ย...สปายจำหน้าที่ของเธอไว้ว่าคือการทำให้ต้าหลงลืมมัฟฟินและภายใน 1 อาทิตย์เธอต้องไปให้ไกลจากเขา
......รู้สึกแย่จัง มีเวลาแค่อาทิตย์เดียว วันนี้ก็วันที่2แล้ว ทำไมฉันต้องคิดถึงเขาตลอดด้วย เจอกันแค่2วัน ฉันเป็นบ้าอะไรเนี้ย
ฉันเก็บของแล้วหลับตานอน
วันต่อมา...
“เธอจะพาฉันไปไหน”
ต้าหลงถามด้วยเสียงเรียบเฉยตามปกติ
“นายทำไมไม่ใส่เสื้อยืดสีเขียวอ่อนห๊า!”
“มัฟฟินว่าฉันใส่สีฟ้าเหมาะกว่า” ต้าหลงตอบพร้อมรอยยิ้มบางๆ “จะไปก็รีบไปเย็นนี้ฉันมีดินเนอร์กับมัฟฟิน”
“นายอยากไปตายไหนก็ไป”
ฉันเดินกระถืบเท้าเข้าบ้าน ต้าหลงไม่แม้แต่เรียกไว้
ต้าหลงไม่เคยรู้สึกอะไรกับฉันเลยสินะ ในใจเค้าคงมีแต่มัฟฟิน มัฟฟิน มัฟฟิน และมัฟฟิน!!!!
ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ฉันคงชอบเขาแล้วแน่ๆ ฉันมันเป็นผู้หญิงใจง่าย
“ฮือๆ...ฮึก..”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอร้องอย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงา ถ้ายังมีจิตสำนึก อ่านเสร็จก็เมนให้กันบ้างน่ะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น