☆ PRINCE LUCIFER ☆

ลำดับตอนที่ #10 : ☆ PRINCE LUCIFER ☆THE PRINCE OF DARGON :INTRO

PRINCE OF DARGON

 

Intro

 

 

I don’t know but I think 
ฉันไม่รู้แน่ แต่ฉันคิดว่า
I maybe fallin’ for you
ฉันอาจจะกำลังหลงรักคุณ
Dropping so quickly
ตกหลุมรักอย่างรวดเร็ว
Maybe I should keep this to myself
บางทีฉันควรจะเก็บเรื่องนี้ไว้แค่ในใจ
Waiting ’til I know you better
รอให้ฉันรู้จักคุณมากกว่านี้ก่อน

 

“ป๋าพาปายนั่งอยู่นี้เป็นชั่วโมงแล้วนะ”

ฉันโวยวายกับกับป๋า แล้วทำท่าจะลุกขึ้น

“รอก่อน ใจเย็นสิ”

ป๋าดึงฉันลงให้นั่งเช่นเดิมและจิบกาแฟต่อไป

นี้ฉันตื่นอุตส่าห์ตื่นเช้าตั้งแต่ 10 โมงออกมานั่งรอที่นี้ 11 โมง นี้มันเที่ยงแล้ว! 1ชั่วโมงเต็มที่ฉันมานั่งรออะไรไม่รู้!

“ขอโทษนะครับที่มาช้า”

ผู้ชายผิวสีแทนคนนึงเดินมาที่โต๊ะ แล้วนั่งลงตรงกันข้ามฉัน นี้อย่าบอกนะว่า...

“ป๋าปายบอกกี่ครั้งแล้วว่าปายยังไม่อยากหมั้น!”

ฉันโวยวายกับป๋าทันที

ก็ใครอยากจะหมั้นกับคนไม่รู้จักล่ะ  อีกอย่างฉันก็ยังไม่พร้อมที่จะมาถูกผูกมัดตอนนี้และสุดท้ายนายนี้ไม่ใช่สเป็คฉันเลยสักนิดเดี่ยว -*-

“ก็ป๋า....”

“ปายเข้าใจนะว่าป๋าอยากให้ปายมีคนดูแล แต่ปายมีแล้ว”

“ใคร”

ป๋าถามขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ

เอาแล้วไงยัยปายใครดีหล่ะที่นี้ ในตอนที่กำลังคิดอยู่นั่น สายตาก็เพ่งมองไปที่ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งกำลังเดินมาทางฉันพอดี โทษที่ช่วยฉันหน่อยหล่ะกัน

“นี้คะ”

ฉันฉุดมือคนที่เดินผ่านแถวโต๊ะฉันมาอ้างเป็นแฟนชั่วคราวก่อน ฉันลุกไปยืนข้างเข้าแล้วยืดตัวหอมแก้มเขา

จะว่าไปฉันก็โชคดีมากเลยที่จับโดนคนหน้าตาดีมาเป็นแฟน เขาตัวสูงน่าจะเกิน 180 โครงหน้าเรียวยาวรอบด้วยผมสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาวซีด ตาเรียวคมอยู่ภายใต้กรอบแว่น จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากบางสีชมพู

“เอ่อ...”

เขาทำถ้าจะพูดแต่ฉันเหยียบเท้าเขาทำให้เขาชะงักและหันมามองฉันด้วยสายตางงงวย อีกนัยก็เชิงถามว่า เธอจะทำอะไรของเธอน่ะ

ดูเหมือนว่าเป็นพวกไร้ความรู้สึก สงสัยโลกนี้จะไม่มีใครเพอร์เฟ็คจริงๆ

“นายหรอแฟนสปาย”

นายผิวสีแทนลุกขึ้นมามองหน้าแฟนชั่วคราวฉัน

นายแฟนชั่วคราวหันมามองหน้าฉัน ฉันส่งตาขอร้อง

“........อืม”

กว่าจะตอบได้...

“แต่ฉันเป็นคู่หมั้นสปาย!”

นายผิวสีแทนโวยวาย เล่นเอาคนในร้านหันมามองเป็นตาเดียว

นายไม่อายแต่ฉันอายนะTT

“นายก็แค่ว่าที่ไม่ใช่หราไง แต่นี่แฟนฉัน ป๋าค่ะปายขอตัวน่ะ”

“ปายเดี๋ยว”

ป๋าเรียกฉันไว้ แต่ฉันไม่สนเดินออกจากร้านทันที โดยจูงมือแฟนชั่วคราวฉันออกมาด้วย ฉันเดินออกมาแล้วเลี้ยวเข้าซอยนั้นซอยนี้ ฉันไม่ได้ชำนาญทางหรอ แต่เพื่อไม่ให้ป๋ากับอดีตว่าที่คู่หมั้นตามมา

“เธอจะเดินไปไหนน่ะ”

หลังจากเดินตามฉันมานาน นายแฟนชั่วคราวก็พูดขึ้นและปล่อยมือฉัน

“ออ..โทษที่”

ฉันไม่อยากจับหรอกย่ะ ชิ...แค่มันเผลอเท่านั้นแหละ

“อืม..ไปน่ะ”

“นี่เดี๋ยวก่อนสิ”

“มีไร”

“…ช่วงเดือนนี้ช่วยเป็นแกล้งแฟนฉันก่อนได้มั้ย”

ฉันหันไปข้อร้อง

“ไม่” เขาปฏิเสธก่อนจะหั่นหลังเตรียมเดินหนีฉันไปทันที กะอยู่แล้วเชียวว่าเขาต้องแห้ว..แต่คิดหราว่าคนอย่างฉันจะยอมแพ้น่ะ ตื้อเท่านั่นที่ครองโลกเรา +55 ฉันคิดก่อนจะรีบวิ่งตามเขาไป ขายาวชะมัด -*-

“นี่นาย หยุดก่อนๆ ขอร้องน่ะๆ ฟังฉันก่อน” เขายังไม่ยอมฟังฉันอีกแล้ว เล่นงี้ใช่ไหมได้เลย

ฟุ่บ

“โอ๊ย! เจ็บขาชะมัดเลย” ฉันแกล้งล้มและร้องออกมาเสียงดังแต่หมอนั่นก็ยังเฉย

“นี่นาย หยุดเดี๋ยวนี้เลยน่ะ รู้ไหมขาฉันเจ็บแบบนี้ก็เพราะวิ่งตามนายมาน่ะ นายมัน...”

“นี่หยุดตะโกนได้ไหม...”.

 “กลับมาสักที่ นี่นายช่วยฉันเถอะน่ะ  อาทิตย์นี้ก็ได้ ฉันไม่อยากถูกจับหมั้น นะๆๆๆ” ด้วยความลืมตัวทำให้ฉันลุกขึ้นยืนและพูดกับเขาฉันพยายามส่งสายตาอ้อนวอนสุดๆ

แต่หมอนั้นก็มองด้วยสายตาไร้ความรู้สึกถึงจะมีแว่นบังก็เถอะแต่สายตาเย็นชาส่งมาแบบนั้นน่ากลัว ผิวซีดๆแบบนี้ จะว่าไปตอนที่ฉันจับมือเขามือเขาก็เย็นนะ…หรือหมอนี้มันจะไม่ใช่คนอ่ะ เง้อ..ป๋าจ๋าช่วยปายด้วย T T

“เป็นไร อยู่ๆก็หน้าซีด ”

เขาเอื้อมมือมาแตะที่หน้าผาก แต่ฉันค่อยก้าวถ้อยหลังออกมาและหันหลังวิ่งสุดชีวิต แล้วมันต้องไปทางไหนเนี้ย! ไม่หน้าเลย...

ฟุ่บ!

“เป็นไรมั้ย”

เขาช่วยฉันจากการล้มจากหัวฟาดพื้น เพราะสะดุดข้างตัวเอง โอ๊ยอยากเป็นลมจัง....

“เฮ้!”

(Tahlong Talk)

“เฮ้”

ผมแค่ชวยเธอที่เกือจะล้มหน้าฟาดพื้นเฉยๆน่ะ แต่อยู่ๆยัยนี้ก็มาเป็นลมซะงั้น...

ผมช้อนตัวเธอขึ้นแล้วเดินกลับไปที่ร้ายกาแฟเพื่อจะส่งให้พ่อของเธอ แต่...หายไปแล้ว...จะทิ้งไว้แถวนี้ก็ยังไงอยู่...นี้ผมต้องพาเธอกลับห้องหรอเนี้ย....

ขณะที่ผมกำลังเดินกลับรถก็รู้สึกถึงสายตาคนที่เดินผ่านมอง...ผมไม่ใช่คนอย่างนั้นนะ!

ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น..เปิดประตูรถข้างคนขับยัดเธอเข้ารถทันทีหวังว่าคงหัวไม่ชนกับอะไรนะผมรีบปิดประตู แล้วผมก็รีบวิ่งไปฝั่งคนขับและเปิดประตูแล้วเข้าไปทันทีปิดประตูโดยเร็ว ก่อนจะสตาร์ทรถและออกตัวอย่างเร็ว

ณ ห้องต้าหลง

“ไอ้ต้าแกพาใครมาน่ะ!”

มินโฮทักด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

“ไม่รู้จัก.”

ผมตอบไปแล้วเดินไปห้องนั่งเล่นวางเธอไว้ที่โซฟา

“แล้วแกไปอุ้มมาได้ไง”

“เก็บได้แถวนี้แหละ..”

มินโฮถามแต่กลับเดินไปหาร่างบางที่นอนอยู่โซฟา และนั่งลงข้างๆมองสำรวจใบหน้า

“แล้วลุคกับฟรานไปไหนล่ะ”ผมถามขณะที่กำลังเปิดตู้เย็นหยิบเหยือกน้ำออกมา”ได้ยินที่ฉันถามมั้ย”

“ไอ้ลุคไม่เห็นตั้งแต่ไปผับครั้งนั้นแล้ว ไอ้ฟรานไม่รู้ตัวไม่ได้ติดกัน แล้วซีโร่ก็ไปตามมัฟฟิน”

อยากเอารองเท้าปาหัวมันจริงๆ- -^

ตุ้บ!

อยู่ๆไอ้มินก็หงายหลังนอนกองกับพื้น

“นายเป็นใคร!”

เสียงสูงเกิน180เดซิเบล(เกินไปมั้ย:ไร)โวยวายขึ้น แล้วต้นตอของเสียงก็ลุกขึ้นกระถืบไอ้มินซ้ำ

“ต้าหลง ชะ..ช่วย..ชะ.ฉัน..ดะ...ด้วย..แอ๊ก!”(ร่วมไว้อาลัยให้มินโฮU_U:ไร)

“ทำอะไรของเธอน่ะ”

ผมถามหลังจากที่เธอกระถืบไอ้มินเสร็จ และรีบวิ่งมาหลบหลังผม

“ไม่ให้ฉันตายก่อนเลยล่ะ” ไอ้มินโฮลุกขึ้นปัดเสื้อและชี้นิ้วมาทางยัยแสบที่หลบอยู่หลังผม แล้วตรงมาทางผมแล้วกระชากแขนยัยแสบ

“ไอ้มินใจเย็นก่อน”

“เย็นหรอหว่ะ ยัยนี้เตะฉันเกือบตายเลยน่ะโว๊ย!”

“แต่เธอก็เป็นผู้หญิง..”  ผมห้ามทันทีเมื่อเห็นยัยนั้นทำท่าจะร้องไห้

“Shit! ครั้งนี้ถือว่ารอดตัวไปน่ะยัยแสบ ถ้าเธอเตะต้องฉันอีก สาบานว่าฉันเอาเธอตายแน่ !”

ไอ้มินปล่อยมือยัยนั่น ก่อนจะเดินกระทืบเท้าออกจากห้องไป

ปึง!!

 “เธอโอเคหรือป่าว ขอโทษแทนไอ้มินด้วยหล่ะกัน มันขี้หงุดหงิดน่ะ”

อืมโอเค ฉันก็มีพี่เป็นผู้ชายนิสัยแบบหมอนี้แหละ ฉันไม่ถือ ว่าแต่นายชื่ออะไรอ่ะ

ต้าหลง...แล้วเธอ?

“สปาย...นี่ขอถามหน่อยสิ นายเป็นคนหรือป่าวอ่ะ”

“หืม..... ฉันก็ต้องเป็นคนสิ”

ผมลูบหัวเธอเบาๆ เธอก็ปัดมือผมออก

“ฟู่..ค่อยยังชัว เข้าเรื่องเลยดีกว่า นี่นาย ช่วยเป็นแฟนฉันหนึ่งอาทิตย์ได้มั้ย*o*”

“ไม่”

ผมตอบและเดินไปที่โซฟา

“นะๆๆ..นายต้องการอะไรเป็นขอแลกเปลี่ยนล่ะ ...นายอยากได้อะไรบอกมาเลยน่ะ ฉันให้ทุกอย่าง*-*”

“ทุกอย่าง”

ผมเลิกคิ้วถาม

“ใช่!ทุกอย่าง”

“งั้น...ให้เธอช่วยไปไกลๆ”

“ฉันไปแน่แต่หลังจากนายเป็นแฟนฉันหนึ่งอาทิตย์”

ผมมองหน้าเธอก่อนจะคิดภาพถ้าต้องเป็นแฟนกับเธอ ผมจะไม่กลายเป็นกระสอบทรายให้ยัยนี้ไว้เตะเล่นเวลาโกรธหรือโมโหน่ะ แต่มันก็แค่แฟนปลอมๆ..

“ก็ได้..”

“เย้ จริงหรา ขอบคุณมากน่ะ”

“แต่มีข้อห้ามคือ 1.เธอห้ามทำร้ายร่างกายฉัน 2.ห้ามเหวี่ยง วีนโมโหหรือทำอะไรก็ตามที่ต้องเป็นจุดสนใจ”

 “อืม!...ถ้านายไม่ทำร้ายฉันก่อนหรือทำให้ฉันหงุดหงิด”

“และข้อแลกเปลี่ยน...เธอช่วยฉันเรื่องหนึ่งได้มั้ย”

“อืม!...ถ้าช่วยได้”

“.....เธอช่วยฉันให้ลืมผู้หญิงคนหนึ่งได้มั้ย..”

ผมพูดออกไปแล้ว…

“ได้สิ! แต่นายต้องเป็นแฟนฉันนะ อาทิตย์นี้…”

“อืม..”

(End Tahlong)

ในที่สุดหมอนี้ก็ยอมเป็นแฟนฉันแล้วและฉันก็ไม่ต้องหมั่น..แต่ถึงยังไงก็เถอะ ฉันเองก็ต้องทำให้เขาลืมคนรักเก่าของตัวเองให้ได้ ไม่อยากเชื่อเลยว่าคนอย่างเขา จะเคยมีแฟนมาก่อน ท่าทางนิ่งๆ เงียบ ขรึมสีหน้าเย็นชาไร้ความสึกแบบนี้ แต่ดูจากสายตาของเขาที่พูดถึงเธอคนนั่นแล้วก้ดูเจ็บปวดมากเหมือนกัน..จะไงก็เถอะตอนนี้ฉันต้องให้หมอนี่ไปส่งแล้ว

 “ป่ะ!”

ฉันจับมือของต้าหลงแล้วดึงตัวเขาขึ้น...ฮึ่ย ตัวหนักชะมัด!

“ไปไหน”เขาเงยหน้ามองฉัน แววตาเขาที่ฉันเห็นในตอนนี้ มันรู้สึกแปลกๆ แววตาที่อยู่ภายใต้กรอบแว่นนี้ ทำไมมันถึงดูว่างเปล่าและดูเหมือนจะเฉยชา ผู้หญิงคนนั่นใครกันน่ะ...

เฮ้ ว่าไง

“ไปส่งฉันที่บ้าน”ฉันสะดุ้งทันทีที่ได้ยินเสียงเขา

ฉันพยายามดึงตัวเค้าขึ้นอย่างสุดแรง

“เฮ้อ...”

แล้วจู่ต้าหลงก็ลุกขึ้นพร้อมกันตอนที่ฉันออกแรงดึงเต็มที่ ทำให้ฉันเสียหลัก ฉันรีบหลับตาปี๋ทันที><

“ล้มอีกแล้ว..”. ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะพบว่าตอนนี้เป็นฉันที่กำลังคร่อมต้าหลงอยู่ 

“ขะ..ขอโทษ..” ฉันบอกด้วยเสียงสั่นๆ กลายเป็นคนติดอ้างขึ้นมาซะงั้น

เขาไม่ตอบอะไรแต่ก็เหมือนว่าจะยังไม่ปล่อยตัวฉัน เขายังคงโอบรอบเอวฉันอยู่ ต้าหลงมองสบตากับฉันก่อนที่เขาจะจับท้ายทอยฉันให้ก้มหน้าลง

“มัฟฟิน..” ฉันได้ยินเหมือนเขาพูดถึงชื่อใครสักคน มัฟฟินงั้นหรา

“นี่นาย ปล่อยฉันได้แล้ว” ฉันตะโกนออกไปก่อนจะดึงตัวเองมาสู่โลกปัจจุบัน

“ฉันขอโทษ เธอเจ็บตรงไหนหรือป่าว” ต้าหลงปล่อยฉันออกอ้อมแขนของเขา ฉันรีบลุกขึ้นมาอย่างเร็ว ทำไมใจมันถึงเต้นแปลกๆน่ะ เหมือนจะระเบิดออกมาเลยอ่ะ ><

“ไม่อ่ะ..”

แล้วฉันก็เดินนำออกจากห้อง

วู๊......รู้สึกหน้าร้อนจังเลย ตอนนี้หน้าฉันต้องแดงแล้วแน่น แล้วจะใจที่เต้นเร็วผิดปกติ... นี่ฉันคงไม่ได้รู้สึกหวั่นไหวกับผู้ชายที่พึ่งเคยเจอกันครั้งแรกหรอกน่ะ...ฉันก็แค่ตกใจเท่านั่นเอง แต่เอ๊ะตอนที่เขกำลังจะจูบฉันเขาพูดถึงชื่อใครบ้างคนนี่น่ะ มะเฟื่องหรือป่าวน่ะ รู้แล้วหรือจะมัฟฟิด อันนี้ต้องใช่ชัวเลย มัฟฟินแน่นอน เขาก็แค่เห็นฉันเป็นตัวแทนของเธอคนนั่นก็แค่นั่นแหละ....

ณ บ้านสปาย(หรือคฤหาสน์หว่า:ไร)

“ขอบใจนะที่มาส่ง “

“ปายชวยแฟนเข้ามาข้างในก่อนสิ”

ป๋าที่อยู่หน้าประตูเรียก

“นายจะกลับเลยก็ได้น่ะ เดี๋ยวบอกป๋าให้”

“ไม่เป็นไร”เขาบอกก่อนจะเดินอ้อมมาเปิดประตูรถให้ฉัน อะไรของเขาน่ะ...

ต้าหลงเดินลงจากรถและเดินตามฉันไปที่ห้องนั่งเล่น

“สวัสดีครับ”

ต้าหลงไหว้ป๋า เค้าเป็นคนไทยหรอเนี๊ยหรือจีนน่ะตาก็ตี๋ๆ

“นั่งสิ…ชื่ออะไรล่ะ ”

“ต้าหลงครับ..”

“แล้วนี่เรียนที่ไหน อายุเท่าไร พักอยู่ตรงไหน พ่อแม่ทำงานไร เป็นคนอะไรแล้ว..”

“ป๋า ถามแบบนี้ใครจะตอบทัน”

“งั้น คบกันมานานหรือยัง”

“ก็ประมาณ เมื่อกะ.. “ฉันรีบปิดปากเข้าทันที

“ตั้งแต่ปีก่อนแล้วป๋า” ฉันตอบป๋าทันควันและยิ้มแห้งๆให้ป๋าไป ก่อนจะส่งสายตากัดจิกไปทางต้าหลงและปล่อยมือจากปากเขาทันที

“ไม่เห็นปายจะเล่าให้ป๋าฟังเลย”

“ก็ปายเขินนิค่ะ”  ฉันควรได้รับรางวัลตุ๊กตาทองไหมน่ะ

“อย่างงั้นหรา งั้นก้ไหนๆวันนี้ก็มาแล้ว ชวนแฟนทานข้าวด้วยกันสิ”

เออ.. พอดีวันนี้ต้าเขามีธุระน่ะป๋า ฉันบอกก่อนจะหยิกแขนเขาเบาๆ ให้เออออห่อหมกไปก่อน

 “ครับ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ”

“อืม ครั้งหน้าก็ได้..ปายไปส่งต้าหลงสิ”

“โล่งออกไปที...แต่ป๋าก็เกือบจะจับได้เพราะนายคนเดี่ยวเลย”

“ฉันก็แค่พูดความจริง”

“คนดีจังน่ะค่ะ”

“ขอบใจ...ฉันรู้อยู่แล้ว  รู้สึกหมอนี่จะเริ่มกวนๆฉันขึ้นมาแล้วน่ะ”

“เหอะ....พรุ่งนี้ตอน11.00โมงมาหาฉันด้วย!”

ฉันบอกก่อนที่เขาจะปิดประตูรถ

“ถ้าไม่ลืม”

ต้าหลงพูดจบก็ปิดประตูรถและออกรถโดยเร็ว

“ต้าหลง นายเป็นคนแบบไหนกันแน่น่ะ?”

  

 --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

    อย่ามาทำตัวเป็นนักอ่านเงา ถ้ายังมีจิตสำนัก อ่านจบแล้วก็เมนให้บ้างน่ะ^^