☆ PRINCE LUCIFER ☆

ลำดับตอนที่ #9 : ☆ PRINCE LUCIFER ☆THE PRINCE OF SNOW : PART 3 THE END

PRINCE OF SNOW

 




PRINCE OF SNOW

PART:3 I NEED YOU (TASTE SWEET COZ CHOCOLAET  )

Just gonna stand there

And here me cry but there’s alright ~

ใครโทรมาอีกหล่ะนิ ฉันคิดก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมา

>>> สายเข้า (LOOK) <<<

“หมอนี่จะโทรมาอีกทำไม ฉันคิดก่อนจะกดตัดสายไป”

“ใครโทรมาทำไม ไม่รับหล่ะ วินเนอร์ถามขึ้น”

“ป่าวหรอก ยังไงฉันขอตัวก่อนน่ะค่ะ” ฉันบอกก่อนจะลุกขึ้นยืนทำไมรู้สึกพื้นมันโคลงเคล้งๆน่ะ วินเนอร์เดินมาข้างๆฉันเขาพยุงฉันไว้

“ให้ฉันไปส่งเถอะ” เขาบอกก่อนจะพยุงตัวฉันออกไปที่รถ ทำไมมันร้อนแบบนี้น่ะ ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ฉันมองไปที่ริมฝีปากเขาก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอไป ทำไมฉันถึงอยากจะจูบเขาจัง ไม่ๆฉันเป็นอะไรเนี๊ย

“ไม่เป็นไร ปล่อยฉัน..”.

“ไปเถอะ เธอเดินไม่ไว้อยู่แล้ว” เขาบอกและเปิดประตูรถออกเขาวางฉันลงบนเบาะฉันกระชากเน็คไทเขาอย่างแรง ก่อนจะแนบริมฝีปากลงกับริมฝีปากเขา ทำไมฉันถึงควบคุมตัวเองม่ได้เลย วินเนอร์ผละริมฝีปากออกก่อนจะแสระยิ้มที่มุมปาก

ฟึ่บ!

อยู่ๆก็เหมือนมีใครบ้างคนมากระชากตัววินเนอร์ออกไปอย่างเร็ว

“Shit winner go to hell!!! ” นั่นเสียงลุคนิ เขามาที่นี่ได้ยังไง

ผัวะ! ผัวะ!

ฉันค่อยพยุงตัวเองขึ้นก่อนจะเห็นว่าเขากำลังเตะวินเนอร์อยู่ วินเนอร์ล้มลงบนพื้นแต่ลุคก็ยังตามไปชกหน้าเขาอีกฉันลุกขึ้นก่อนจะค่อยเดินปี่พวกเขา

“นี่อย่าตีกันน่ะ! ”

ผัวะ!

“ลุคหยุดเถอะ” ฉันบอกก่อนจะดึงชายเสื้อเขา

“ดอลเธอเป็นอะไรไหม” เขาผลักตัวออกจากวินเนอร์จนเขากระเด็นออกไป ก่อนจะลุกขึ้นมาหาฉันทำไมโลกมันหมุนๆน่ะ รู้สึกเหมือนจะ...

(LOOK TAKE)

“ดอลล่า! ดอลล่า! ” ผมเรียกชื่อเสียงดัง เมื่ออยู่ๆเธอก็สลบ เนื้อตัวเธอมีแต่เหงื่อเต็มไปหมดและที่ผมให้เธอจูบกับไอ้วิน...ผมคิดอยู่แล้วมันนี่เลวไม่เปลี่ยนแปลง

“Dam it!! Shit win! ” ผมตะโกนด่ามันก่อนจะเดินไปเตะมันซ่ำอีก ผมอุ้มดอลล่าก่อนจะเธอไปรถไอ้วินต้องเอาอะไรให้เธอกินแน่น ผมคิดก่อนจะเอาเธอเข้าไปในรถ

“ลุค... ”ดอลล่าพูดขึ้นผมหันไปมองเธออีกครั้งที่ตอนนี้เหงื่อเริ่มออกมากขึ้น ผมรีบขับรถไปที่บ้านเธออย่างเร็ว

ติ๊ง น๊อง! ติ๊ง น๊อง!

“แก...”

“ถอยไป”    ผมบอก ไอ้ไขลานดูมันจะตกใจนิดหน่อยที่ได้เห็นสภาพของดอลล่า นี่เหรอที่มันบอกว่าจะดูแลยัยนี้ใช้ได้ที่ไหน ถึงดอลล่าจะบอกว่าเป็นเพื่อนกับหมอนี้ แต่ผมไม่คิดหรอกว่ามันจะอยากเป็นเพื่อนกับเธอ

ผมวางเธอลงที่เตียงอย่างเบามือก่อนจะหันหลังกลับไปมองที่หน้าห้อง สีหน้ามันดูเป็นห่วงและอยากจะรู้มากว่าเธอเป็นอะไร และมันก็ถามขึ้น

“ดอลเป็นอะไร”

“เธอถูกวางยาน่ะสิ แกนิมันใช่ไม่ได้เลยน่ะ ทั้งที่เธอเชื่อใจให้แกดูแลขนาดนี้”

“ฉันพึ่งกลับจากมิลานและก็ไม่พบเธอแล้ว โทรไปเธอก็ไม่รับสายฉัน”

“แกออกไปเถอะฉันจะดูยัยนี้เอง” ผมบอก

“ถ้าแกทำอะไรเธอ ฉันจะฆ่าแก...” ไอ้ไขลานบอกก่อนจะเดินจากไป ถ้ามันรู้ว่าผมกับดอล...แล้วมันกับผมคงได้ตีกันจนตายไปข้างแน่น

“ฉันขอโทษ  ~” ผมปิดประตูห้องก่อนจะรีบเดินมาดูเธอทันที สงสัยไอ้ยาบ้าน่ะมันจะอกฤทธิแล้วหน้าเธอเหงื่อออกไปหมด ผมเดินเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะเอาผ้าเช็ดตัวให้เธอผม

“ลุคฉัน...ฉันร้อน” เธอบอกก่อนจะมองผมด้วยสายตาที่แปลกๆไป ไอ้เวรวินเนอร์อย่าหวังว่าเรื่องมันจะจบแค่นี้

“อ๊ะ...” ฉันโน้มหน้าไปจูบริมฝีปากเขาเบาๆลุคเขยิบตัวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเขาโอบกอดฉันแน่ขึ้นและลูบที่เอวฉันเบาๆ...นี่ผมกำลังทำอะไร ผมผละออกจากเธอดอลล่าดูงงๆ 

“ดอล...”

 “ฉันร้อน ร้อนอ่ะ” เธอบอกก่อนจะทำท่าจะถอดเสื้อออก...ขืนยังเป็นแบบนี้ผมคงห้ามใจตัวเองไม่ไหวแล้ว ผมอุ้มเธอขึ้นก่อนจะเอาเธอเขาไปในห้องน้ำ

“ทำอะไรน่ะ” ผมเปิดน้ำให้เต็มอ่างก่อนจะเอาเธอลงไปแช่ในอ่างนั่น

“เธอแช่ในนี้น่ะ ถ้าหนาวก็เรียกฉัน” ผมบอกก่อนจะรีบออกจากห้องน้ำอย่างเร็ว ผมเดินไปที่ระเบียงห้องเธอก่อนจะหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ ผมพยยามที่จะไม่คิดถึงเธอนี่ก็บุหรี่มวนที่ 5 แล้วผมเดินไปเดินมาจะนั่งก็นั่งไม่ได้ ไอ้วินผมอยากจะไปฆ่ามันให้ตายตอนนี้เลยเพราะมันถึงทำให้เธอต้องมาทรมานแบบนี้ ผมคิดและกำมือแน่น

นี่ก็นานแล้วแต่ผมยังไม่เห็นว่าเธอจะทีท่าว่าจะเรียกเลย จริงๆแล้วถ้าให้แช่นานเกินไปเธออาจจะเป็นปอดบวม ผมคิดแค่นั่นก็รีบวิ่งไปที่ห้องน้ำทันที

“หนาว หนาว ~ ”ผมมองดอลล่าที่ตอนนี้ปากเธอซีดมากและดูสั่นด้วย โถ่เว๊ย! ถ้ายัยนี้ไปไรขึ้นผมจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองเลย ผมค่อยๆอุ้มเธอขึ้นก่อนจะวางเธอลงบนเตียงอีกครั้ง...ยังไงก็ต้องเปลี่ยนเสื้อให้เธอก่อนไม่งั้นคงเป็นปวดบวมตายแน่นผมคิดก่อนจะค่อยปลดกระดุมเธอออกทีละเม็ด

หลังจากที่เปลี่ยนเสื้อและเอายาให้เธอกินแล้ว ผมก็ออกมานั่งสูบบุหรี่ข้างนอกอีกครั้ง เธอดูจะอาการดีขึ้นนิดหน่อย พระเจ้าขออย่าให้เธอเป็นอะไรเลย

“ลุค...” ผมรีบวิ่งกลับเข้ามาในห้องทันทีก่อนจะนั่งลงข้างๆตัวเธอ

“ฉันหนาว” เธอบอกริมฝีปากที่ซีดและสั่นระริกของเธอทำให้ผมอดไม่ได้ที่จูบเธอผมหละออกจากเธอก่อนที่จะจูบหน้าผากเธอเบาๆ ผมลุกขึ้นก่อนจะขึ้นไปนอนบนเตียงกับเธอผมกอดเธอไว้แน่นดอลล่ากอดผมตอบก่อนเอาหน้ามดมาที่หน้าอกผมผมมองเธอนอนและลูบเส้นผมเธอ

ผมอยากให้เธอยอมรับในสิ่งที่ผมจะทำ ผมรู้ว่าเธอก็รักผมและผมเองก็รักเธอมากแต่ที่เราต้องเป็นแบบนี้ก็เพราะเธอยังไม่กล้าที่จะยอมรับมันผมจะคุยกับพ่อและก็แม่เพราะถึงยังสุดท้ายแล้วพวกท่านก็ต้องรู้ในสักวัน...

(END LOOK TAKE)

“อืม...”ฉันค่อยๆเขยิบตัวหลบแสงที่ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาไปในผ้าห่ม ทำไมปวดหัวจัง อึดอัดด้วยฉันคิดก่อนจะเริ่มดิ้นไปมาเอวฉันก็หนักๆด้วย       

“อ้าว ตื่นแล้วหรา” รู้สึกจะเหมือนมีเสียงใครบ้างคนพูด น้ำเสียงฟังด้วยงัวเงียด้วย ฉันหันหน้ากลับมองเขาก่อนจะตาโตทันที

“ลุค! ”

“อืม ตกใจทำไมหน้าฉันเหมือนแบล็คพิตหรา” ลุคพูดขึ้นก่อนจะจับหน้าตัวไปด้วย ฉันกระเด้งลุกออกจากเตียงทันทีก้มมองตัวเองและเขา...คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอกใช่ไหม

“คิดไปใหญ่แล้ว ฉันไม่ทำอะไรเวลาคนหลับหรอก” เขาบอกฉันยกมือขึ้นปิดหน้าอกตัวเองทันที

“แล้วนายมีที่นี่ได้ยังไง”

“ก็ไอ้วินเนอร์นั่นสิมันวางยาเธอ โชคดีน่ะที่ฉันไปเอาเธอมาไม่งั้นเธอก็เสร็จมันไปแล้ว”

“ห่ะ วินเนอร์เนี๊ยน่ะ บ้าหรือป่าว” ฉันถึงกับร้องเสียงหลงและหันหน้ากลับมาทันที

“เธอลองคิดดูดีๆสิ” เขาบอกฉันลองนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนอีกครั้งฉันจำได้ว่าเมื่อคืนนี้ฉันก็ไปกินข้าวกับวินเนอร์ที่ร้านอาหารและเราก็คุยเรื่องที่เขาจะเปิดร้านกาแฟพอเสร็จเขาก็เลยจะไปส่งฉันและภาพสุดท้ายที่ฉันจำได้ก็คือลุคกับวินเนอร์ชกกันอยู่ข้างๆรถ แล้วจากนั่นก็เหมือนสติมันดับวูบไปเลย

“เป็นไงจำได้ยัง”

“อืม...ยังไงก็ขอบคุณน่ะที่มาช่วย”

“เปลี่ยนเป็นหอมแก้มได้ไหม” เขาบอกก่อนจะทำแก้มป่องๆน่ารักตายเลย

“ฝันไปเถอะ”

“ดอล แมลงสาบ”

“กรี๊ดด ไหนๆ” เธอร้องตะโกนออกเสียงลั่นบ้าน ก่อนจะวิ่งไปนั่งตักผมอย่างเร็วเธอเอามือกอดคอผมไว้แน่น

“โอ๋ๆไม่ต้องกลัวน่ะ” ผมบอกก่อนจะลูบหัวเธอปอยๆและแอบลอบยิ้ม

“มันไปหรือยัง” เธอถามเสียงสั่นๆ ยัยแม่มดตัวร้ายกลายเป็นเหมือนผู้หญิงที่ดูสงบขึ้นมาทันทีเพราะแมลงสาบ(ที่โกหกว่ามี)

“ยังเลย ออกมาเยอะกว่าเดิมอีกอ่ะมาทั้งตระกูล อี้ยั่วเยี๊ยไปหมดเลย”

“ยี้!  ไล่มันไปเลยสิ”

“ไล่แล้วมันไม่ยอมไปอ่ะ มันไต่มาทางเราแล้วอ่ะ! ”

“กรี๊ดด ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยไปเร็วสิๆ”

“+555”

“นี่หัวเราะทำไม ลุกขึ้นสิ”

“เพราะฉันโกหกไง +55”

เพียะ!

“โอ๊ย! ” ฉันปล่อยมือออกจากคอเขาทันทีและฉันตบลงที่ไหล่เขาอย่างแรง

“สมน้ำหน้า กล้าโกหกฉันหราไงห่ะ”

เพียะ!

“หยุดๆเจ็บแล้ว” เขาพูดก่อนจะรวบแขนฉันไว้ฉันดิ้นไปมาอย่างแรง

“ปล่อยฉัน! ” ฉันบอกและดิ้นไปมาแต่เขายอมปล่อยมือจากแขนฉันและเปลี่ยนมาโอบรอบเอวฉันแทน ลุคเขยิบตัวฉันให้เข้าใกล้ทำให้ตอนนี้ตัวเราห่างกันไม่ถึงเซน ลุคประคองใบหน้าฉันขึ้นก่อนมองสบตาฉัน

“ดอล นี่เรากลับมารักฉันได้ไหมความรักของเรามันก็พึ่งเริ่มต้นเองน่ะเธอไม่คิดจะทำให้เราได้คบกันจริงๆหรา” เขาบอกก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือฉันขึ้นมาลูบที่หน้าเบาๆ

“.....”

“ที่ฉันกล้าพูดออกมาก็เพราะฉันรู้ตัวว่าฉันรักเธอและก็รู้ว่าเธอเองก็รักฉัน เรื่องแบบนี้น่ะ ถ้าเราได้รักใครขึ้นมาแล้วจริงๆถึงจะพยายามลืม เกลียดหรือแม้แต่จะพยายามที่จะวิ่งหนีให้พ้นจากมันมากแค่ไหน สุดท้ายแล้วถ้ามันคือความจริง เราทำอะไรไปมันก็ไม่มีค่าอะไรเลย”

“.....”

“ฉันอยากให้เธอให้เธอเข้าใจ ตลอดเวลาที่เราห่างกันเธอรู้บ้างไหมว่าฉันทรมารแค่ไหนไม่ ตั้งแต่ครั้งนั่นที่อยุ่เธอก็จากฉันไปแต่ฉันก็ยังรักเธอเหมือนเดิม ฉันพยายามตามหาเธอถามทุกคนที่ใกล้ชิดเธอแต่มันก็ไม่มีประโยชน์อะไร ฉันโทษตัวเองมาตลอดที่วันนั่นกลับบ้านมาไม่ทันทำให้ฉันไม่ได้เจอเธอ จนในวันหนึ่งที่ฉันได้เจอเธออีกครั้งที่ผับวันนั่น เธอคงไม่รู้หรอกว่าฉันดีใจมากแค่ไหนที่เจอเธออีก”

“......”

“ฉันก็บอกความรู้สึกให้เธอได้รู้ ฉันถึงยอมทำทุกวิธีเพื่อไม่อยากให้เธอต้องจากฉันไป ฉันถึงอยากให้เธอเข้าและยอมรับในความคิดของฉันน่ะ ถึงฉันอาจจะดูเด็กกว่าเธอแต่ฉันสัญญาด้วยลูกผู้ชายเลยว่าจะไม่ทำให้เธอเสียใจ...เชื่อฉันน่ะ เราไปคุยกับพวกท่านเถอะ”

“ฮึก ฮือ”

“อย่าร้องน่ะคนดี” เขาบอกและปาดน้ำตาให้ฉันอย่างเบามือ

“ฮึก ฮึก แล้วถ้าพวกท่าน...”

“เธอก็เป็นซะแบบนี้แหละ ยังไม่ได้ลองจะรู้ได้ไงหล่ะ”

“ก็ฉันกลัวว่าถ้าDadรู้แล้ว ท่านอาจจะไม่สบายใจ”

“เธอรู้ได้ไงว่าท่านจะสบายใจที่เห็นลูกมานั่งซึมเศร้าแบบนี้” เขาบอกก่อนจะจับที่แก้มฉันเบาๆ

“ฉันจะต้องซึมเศร้าเรื่องอะไร”

“นั่นไง เธอนี่ผิดศีลข้อ4อยู่เรื่อยเลย”

“อะไรคือศีล แล้วศีลข้อ4คืออะไร-*-”

“ช่างเถอะลุกดีกว่า อยู่แบบนี้เดี๋ยวฉันจะมีอารมณ์มากกว่านี้”

“อี้ ไอ้ลามก ทุเรศในหัวนายมันก็คิดได้แต่เรื่องแบบนี้แหละ” ฉันบอกก่อนจะผลักเขาออกและลุกขึ้นอย่างเร็ว ลุคลุกขึ้นเตรียมจะเดินเข้ามาใกล้ฉันอีก

“นี่ออกไปเลย!” ฉันบอกก่อนจะถอยหลังกรูจนหลังชนกับบานประตูตู้เสื้อผ้า

ปึก!

ลุคเอามือขึ้นมากักฉันไว้ทันที ฉันตกใจเล็กน้อยก่อนจะก้มตัวลงรอดใต้แขนเข้าและวิ่งไปที่ระเบียงห้องแต่ลุคก็วิ่งตามมาก่อนจะอุ้มตัวฉันขึ้นและหมุนฉันไปมา

“ว๊าย ลุคนี่ปล่อยน่ะเดี๋ยวมันจะตก” ลุคไม่ยอมฟังที่ฉันพูดเลยก่อนจะหมุนไปมาอีกและเริ่มจะเร็วขึ้น

“สนุกดีไหมหล่ะ”

“ลุคนี่ไม่ไหวจริงๆปล่อยๆ” ฉันบอกด้วยเสียงที่แหบพร่าเพราะตะโกนด่าลุคไปแล้วหลายครั้ง เขายอมปล่อยฉันลงฉันค่อยเดินเข้าไปในห้องก่อนจะล้มตัวลงหน้าบนเตียง

ฟึ่บ!

ฉันหันไปมองก่อนจะพบว่าเป็นลุคที่ลงมานอนข้างๆฉัน

“เหนื่อยจัง ตัวเธอหนักจริงๆ”

“หยาบคาย แต่ก็สมน้ำหน้าแล้ว :p”

“เดี๋ยวเถอะเดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”

“กะ กะ กลัว...ที่ไหน” ฉันบอก

“โดนแบบนี้หน่อยเป็นไง ”เขาบอกก่อนจะพุ่งเข้ามาจี้ที่เอวฉันอย่างเร็ว

“+555 ลุค พอได้แล้ว +555”

“ไม่ได้ๆ ยังไม่สนุกเลย”

“+555 พอแล้วฉันจะหายใจไม่ออกแล้วน่ะ +555” พอฉันพูดจบลุคก็พุ่งเข้ามาจูบทันทีฉันจูบตอบเขา เราจูบกันเนิ่นนานก่อนที่ฉันจะผละออกจากเขา

“ทำอะไรของนายเนี๊ย”

“ก็เห็นบอกว่าหายใจไม่ออก เลยผายปอดให้ไง”

“ออหราเนียนน่ะ นี่ปล่อยลุกๆ กลับบ้านได้แล้ว” ลุคยอมลุกขึ้นก่อนจะเดินเอาเสื้อกันหนาวมาใส่ทับเขาเปิดประตูออกและเดินออกไป ฉันเดินตามเขาเพื่อจะลงไปส่งเขาข้างล่างไม่เห็นโอลานเลยสงสัยจะไปทำงานแล้ว ฉันคิดก่อนจะหยิบลูกอมขึ้นมากินฉันเดินตามเขาออกไปที่โรงจอดรถ

“พร้อมเมื่อไรก็โทรบอกฉันแล้วกัน”

“อืม...ขับรถดีๆน่ะ” ฉันบอกเดินเข้ามาใกล้เขาปัดผมที่อยู่ข้างหน้าออกก่อนจะก้มหน้าลงจูบที่หน้าผากฉันอีกครั้ง

“ฉันรักเธอ พ่อเธอต้องเข้าใจ”

“ฉันก็หวังให้เป็นแบบนั่น” เขาเอื้อมมือมากุมมือฉันและบีบเบาๆเขาโผล่เขากอดฉัน ฉันกอดตอบเขาและซบที่อกเขา

“ไม่ต้องห่วงท่านต้องเข้าใจ ฉันให้เวลาเธออยู่แล้ว” ลุคพูดขึ้นก่อนจะผละออกจากฉัน

“ขอบใจน่ะ ที่เข้าใจฉัน”       

“ฉันต้องขอบคุณเธอมากกว่าที่ ยอมเชื่อฉัน...เดี๋ยวเจอกัน ฉันไปน่ะ” เขาบอกก่อนจะขึ้นรถไป ฉันโบกมือลาเขาลุคหันมายิ้มให้ฉันก่อนจะขับรถจากไป

(DOLLAR TAKE)

ฉันเดินอย่างเชื่องช้าเข้ามาในบ้าน ก่อนจะนั่งลงที่โซฟาพลางคิดไปถึงเรื่องที่ลุคพูด...วันนี้ที่เขาพูดมันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นและเริ่มกล้าที่จะเผชิญหน้ากับมันแต่ฉันก็ยังคงกังวลอยู่ว่าถ่าพ่อรู้แล้วท่านจะเป็นยังไงแต่ลุคก็บอกว่าเขาจะรอจนกว่าฉันจะพร้อมคำที่จริงจังและหนักแน่นของเขา คำสัญญาของเขาทำให้ฉันเริ่มที่จะแน่นใจแล้วว่าถึงแม้วันข้างหน้าจะเป็นยังไง ถ้าเขาและฉันเรายังกุมมือกันอยู่แบบนี้ฉันก็ไม่กลัวอะไรอีกแล้วหล่ะ...

“ดอล นั่งคิดอะไรอยู่”

“อ้าว โอไม่ไปทำงานอีกหรา”  

“ยัยต๊อง นี่วันอาทิตย์ แล้วนี่เธอเป็นไงบ้าง”

“ก็ดีแต่ยังปวดๆหัวอยู่”

“นี่ดีที่ไอ้หมอนั่นไปช่วยไว้ได้ ฉันเคยบอกเธอแล้วให้รู้จักระมัดระวัง เป็นผู้หญิง...”

“โอเคๆ stop ต่อไปฉันจะระวังสุดตัวเลย เคไหม”

“อืม...”

“นี่หิวแล้วอ่ะทำไรให้กินหน่อยสิ”

“ของหมดแล้ว ไปซุปเปอร์มาร์เก็ตแล้วกัน”

“ใช่ ลูกอมฉันก็หมด รอแปปน่ะ”

(END DOLLAR TAKE)

“วันนี้เธออยากกินไร”

“เอาอะไรก็ได้ อร่อยๆอ่ะ”

ฉันบอกโอลาน ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตแถวบ้าน เราก็เดินกันมานานแล้ว ของก็ค่อยๆเริ่มจะเต็มรถเข็น ฉันป็นพวกชอบซื้อไปตุนไว้หรือขี้เกียจซื้อของพวกนี้นี่เอง

“นี่ไปตรงขนมกันเถอะ ฉันอกก่อนจะเข็นรถไปทางโซนแผนกขนม ฉันต้องซื้อลูกอมมันหมดแล้ว อืมเอารสเลมอน และก็ช็อคโกแลตหล่ะกัน อ๊ะนั่นไงเจอแล้ว ฉันค่อยๆเขย่งปลายเท้าเพื่อที่จะหยิบเอากระปุกลูกอม แต่ทำไมมันสู้จัง

“นี่คุณนั่นของฉันน่ะ...โอ”  

ฉันหันไปด่าคนที่ฉวยโอกาสมาหยิบกระปุกลูกอมของฉันแต่พอเห็นว่าเป็นหน้าของโอลาน เราหยุดสบตากันชั่วขณะหนึ่งโอลานเริ่มก้มต่ำลงมาเรื่อยๆและก่อนที่ทุกอย่างจะมากไปกว่านั่น...

“โอลาน”  

“โธ่เว๊ย!...ดอลฉันขอโทษ”

“ไม่เป็นไร...”

หลังจากที่เราไปทำให้ซุปเปอร์มาร์เก็ตวุ่นวายแล้วเราก็กลับมาทำอาหารต่อที่บ้านไม่อยากจะพูดเลยว่าฉันี่ไม่มีความเป็นแม่บ้านแม่เรือนเหมือนคุแม่เลยสักนิด ตอนนี้ห้องครัวแถบจะกลายเป็นตลาดสดอยู่แล้วฉันกำลังหั่นผักให้โอลานอยู่ ทำไมมันถึงยากแบบนี้น่ะ ฝึกตีกอล์ฟให้ลงหลุมยังง่ายกว่านี่เลย

“โอ๊ย นั่นไงว่าแล้วเชียว” 

“ดอลเป็นอะไร! ”

“แค่มีดบาดน่ะ...อ๊ะ ” ฉันถึงกับอึ่งไปเลยเมื่ออยู่โอลานเอื้อมมาเอานิ้วมือแนก่อนจะดูดนิ้วฉันไว้ในปากเขา ฉันมองเขาอย่าง งงๆโอลานหยิบพาสเตอร์ขึ้นมาก่อนจะแปะลงที่แผลอย่างเบามือ ทำไมเขาต้องทำให้ฉันขนาดนี้น่ะ?

“ที่หลังก็ระวังหน่อยน่ะ อย่ามัวแต่ใจลอยคิดถึงแต่หมอนั่น”

“บ้าแล้ว ฉันไม่ได้คิดสักหน่อย”

“ช่างเถอะ เธอไปนั่งรอไปเดี๋ยวฉันทำต่อเอง”

“อืม ฝากด้วยน่ะ”  ฉันบอกก่อนจะกลับมานั่งลงที่โซฟาหน้าทีวี...เมื่อกี้มันคืออะไรฉันไม่ได้อยากจะคิดเองหรือเข้าข้างตัวเองหรอกน่ะแต่ ตอนที่อยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ตเขามีท่าทีแปลกๆหรือตอนที่ฉันถูกมีดบาดเมื่อกี้ น้ำเสียงที่ร้องออกมาด้วยความตกใจและสีหน้าแววตาแบบนั่นด้วย และจากที่ฉันได้คบกับคนอื่นๆมาก็รู้เลยว่าอาการแบบนี้คืออะไร ฉันคงจะคิดมากไปว่าเขาชอบฉัน...ไม่ๆเหลวไหลสุดๆคนอย่างโอลานนี่น่ะไม่มีทาง เราเป็นเพื่อสนิทกัน เขาก็คงเป็นห่วงฉันธรรมดา ฉันคงคิดมากไป...

(OLAN TAKE)

เมื่อกี้ตอนที่ผมได้ยินเสียงเธอร้อง รู้ไหมใจของผมมันตกลงไปที่ตาตุมเลย ยิ่งเห็นว่าเธอถูกมีดบาดและเลือดออกขนาดนั่นมันยิ่งทำให้ผมรู้สุกหายใจไม่ทั่วท้องเลย เรื่องมันก็ตั่งแต่เมื่อคืนแล้วที่ผมเห็นลุคอุ้มเธอเข้ามาในบ้าน ตอนนั่นผมใจไม่ดีเลยทั้งเป็นห่วงทั้งตกใจแต่ก็คงทำได้แค่คิดเพราะยังไงตอนนี้เธอก็คงมีคนที่จะสามารถดูแลเธอได้ดีกว่าผมแล้ว ผมโทษตัวเองที่ไปช่วยเธอไม่ทัน ถ้าผมไม่ไปมิลานหรือกลับมาเร็วกว่านี้ดอลล่าก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก...

แต่ถึงยังไงผมก็ดีใจละก็โล่งที่เห็นเธอปลอดภัยและกลับมายิ้มร่าเริงได้อีกครั้ง แต่ผมก็กังวลตลอดทั้งคืนว่าหมอนั่นจะทำออะไรเธอไหม ถ้าเธอร้องออกมาผมสาบานว่าจะพังประตูและฆ่าหมอนั่นให้ตายเลย แต่ดูเธอเมื่อเช้าแล้วก็ดูจะมีความสุขดี เธอเดินออกไปส่งหมอนั่นและก็กอดกันทำไมผมถึงต้องมาเห็นภาพแบบนี้ด้วย แต่ยังไงแล้วก็คงต้องทำใจยอมรับกับมันถ้านี่คือคนที่เธอจะเลือกและคิดว่าจะดูแลเธอได้ดีกว่าผมแล้ว ผมก็พร้อมที่จะอยู่ในที่เดิมของตัวเอง แต่ผมก็ขอสัญญาถ้าวันไหนมันทำเธอร้องไห้หรือเสียใจ ผมจะไม่ปล่อยมันไว้แน่น ตอนนี้ผมก็คงทำได้แค่เฝ้าดูห่างๆเท่านั่น ดอลล่าถ้าในวันที่เธอคิดว่าเธอไม่เหลือใครแต่อยากให้รู้ว่าฉันจะยืนอยู่ตรงนี้เหมือนเดิม...

“ดอลเสร็จแล้ว”  

“อืมไปเดี๋ยวนี้แหละ”

(END OLAN TAKE)

ก๊อกๆ ก๊อกๆ

“ดอลตื่นได้แล้ว จะ9โมงแล้ว”

“ขอ 5 นาทีเดี๋ยวลงไป”

“ไม่ได้เร็วหน่อย อย่าให้ฉันใช้ขั้นเด็ดขาดน่ะ”

“รู้แล้วๆ”

ฉันลุกขึ้นก่อนจะตรงไปที่ห้องน้ำทันที เมื่อคืนฉันนั่งเล่นเกมส์กับโอลานจนถึงตี2 ฉันไม่อยากจะโม้เลยจริงว่าตัวเองแพ้โอลานจะนับไม่ถ้วนเลย หมอนี่จะเก่งไปไหน ฉลาดก็ฉลาด รวยก็รวย ทำงานก็เก่ง ไหนจะทำอาหารอีก แถมยังเล่นเกมส์เก่งอีกจะเวอร์ไปไหนน่ะใครได้เขาเป็นแฟนคงโชคดีตายเลยว่าแต่ฉันขึ้นมานอนบนห้องได้ไงจำได้ว่าเล่นเกมส์จนเผลอหลับไปที่หน้าทีวีนี่..สงสัยจะละเมอเดินขึ้นบันไดมาแน่นเลย ฉันนอนบนพื้นแข็งๆได้ไม่ถึง 30 วิหรอก

ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินไปหาโทรศัพท์ของตัวเอง หายไปไหนน่ะนี่ฉันก็ค้นไปทั่วห้องและก็จะทั้งบ้านและตอนนี้ก็แทบจะพลิกแผ่นดินหาอยู่แล้วพึ่งถ่อยมาใหม่สักด้วยและที่สำคัญมีเบอร์ลูกค้าอยู่เต็มไปหมดถ้าหายหล่ะก็ฉันตายสถานเดี่ยวฉันเดินไปที่โทรศัพท์บ้านก่อนจะกดเบอร์โทรออก

~

“จะโทรทำไม”

“อ้าวอยู่กับนายก็ไม่บอก”

“ก็เธอไม่ถาม” ฉันขอเปลี่ยนคำพูดว่าเขาเป็นคนดีทุกอย่าง เขาเองก็มีข้อเสียอยู่ คือพูดจากวนประสาทคนนั่นแหละ

“ฉันผิด แต่ยังไงก็ขอบใจหล่ะกัน”

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง”

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันเอารถไปเองดีกว่า”

“นี่ช่วยโลกสักบ้างน่ะ ถ้าไม่อยากตายเพราะน้ำท่วมน่ะ”

“เชอะ พ่อคนรักสิ่งแวดล้อม รักธรรมชาติ”

“ใช่ ข้อนี้ฉันรู้ดี”   ฉันเดินไปที่รถจากัวร์สีดำสนิทดูเรียบหรูของโอลาน

“นี่ใส่เบลด้วยสิ” เขาไม่รอให้ฉันได้ทำอะไรอยู่ๆโอลานก็โน้มตัวลงมาก่อนจะใส่เบลให้ฉันเราเงยหน้าขึ้นพร้อมกันพอดีทำให้ปลายจมูกของเราชนกัน โอลานมองหน้าฉันอยู่แบบนั่นและไม่ยอมผละออกไปสักที่ และอยู่โทรศัพท์ฉันก็ดังแทรกขึ้นสักก่อน

โอลานผละออกจากฉันทันทีเหมือนดึงสติกลับมาได้อีกครั้งเขากดรับสายโทรศัพท์ก่อนจะเดินอกไปคุยข้างนอกรถฉันมองตามแผ่นหลังเขาเมื่อกี้สายตาที่เขามองฉันเหมือนมีอะรักอย่างที่เขาปิดบังฉันเอาไว้

ปัง!

“เราไปกันเถอะ” เขาบอกก่อนจะสตารท์รถออกไปและไม่พูดอะไรกับฉันอีกเลย

“รีบไปเถอะ สายแล้ว”

“นี่ เดี๋ยวก่อน ฉันขอถามรัยหน่อยน่”ะ

“ว่าไง?”

“นายคิดอะไรกับฉัน”

“ก็เพื่อนไง ถามทำไมหรือเธอเปลี่ยนใจไม่ชอบไอ้เกาหลีนั่นแล้วมาชอบฉันแทน”

“ตลกแล้ว ฉันก็แค่ถามเฉยๆ ไปก่อนน่ะ ”ฉันบอกก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูลงรถไปฉันโบกมือลาเขาจนรถขับออกนอกบริษัทไป

“สวัสดีค่ะ วันนี้มาแต่เช้าเลยน่ะค่ะ”

“ค่ะ ยังไงดอลขอตัวน่ะค่ะ” ฉันบอกกับพนักงานที่ตอนรับแขกอยู่หน้าประตู ก่อนจะเดินตรงไปที่ลิฟท์และตอนนั่นเองที่ฉันกำลังจะก้าวเข้าไปในลิฟท์ก็ถูกใครบ้างคนชนเข้าอย่างจังจนเกือบจะคม่ำแต่แล้วก้เหมือนมีมือคู่หนึ่งจับตัวฉันไว้

“เธอเป็นอะไรหรือป่าว”

“คุณดอลล่า ผมขอโทษครับ ขอโทษจริง”

“ไม่เป็นไรที่หลังก็ระวังหน่อยน่ะ”

“คุณปล่อยฉันได้แล้ว” ฉันบอกก่อนจะผลักตัวของวินเนอรืออกอย่างแรงฉันเดินหนีเขาอย่างรวดเร็วเพื่อไปขึ้นลิฟทือีกตัวแต่หมอนี้ก็ยังตามฉันมา ฉันขยับหนีเขาไปเกือบจะทุกซอกมุมของลิฟมืแต่วินเนอรืก็ยังตามมา เมื่อสัยญาณลิฟท์เตือนขึ้นฉันก็เดินออกมาอย่างเร็ว

“คุณดอลล่า”

“Mr.browning ถ้าผู้ชายคนนั่นจะขอพบฉัน อย่าให้เขาเข้ามาเด็ดขาดเข้าใจไหม” ฉันบอกก่อนจะเดินเข้าห้องทำงานไป งานเต็มโต๊ะเลย ช่วงนี้ฉันยังมีโปคเจ็คที่ต้องออกแบบห้างสรรพสินค้าร่วมกับคุณเดอลีนและไหนจะโรงแรมของคุณสก็อตหรือจะออฟฟิคของคุณสมิธ ช่วงนี้งานรัดตัวแนสุดๆ

>>LOOK<<

“ฮัลโหล ว่าไง”

“ตอนนี้เธออยู่ไหน”

“อยู่บริษัทนี่แหละ ทำไม”

“ตอนเที่ยงเดี๋ยวจะรับไปกินข้าวน่ะ”

“พอดีฉันมีนัดกินข้าวกับลูกค้าอ่ะ”

“ไอ้พวกตาแก่หัวงูนั่นอีกแล้วใช่ไหม”

“แต่เขาก็คือลูกค้าบริษัทฉัน”

“เเตะไม่ได้เลยน่ะ”

“คุณดอลล่าค่ะ เกิดเรื่องแล้วค่ะ”

“ลุคแค่นี้ก่อนน่ะ เดี๋ยวโทรกลับ” ฉันบอกก่อนจะวางสายจากเขาทันทีและวิ่งออกไปดูก่อนจะเห็นว่าวินเนอร์กลังมีเรื่องกับ รปภ.อยู่นี่เขายังไม่ไปอีกหรา

“นี่หยุดเดี๋ยวนี้น่ะ” ฉันบอกเมื่อเห็นว่าจะมีคนเข้าไปรุมเขาอีก

“ทุกคนกลับไปทำงานได้แล้ว”

“โอ๊ย เขาร้องออกมาเสียงหลง”

“สุดท้ายนายก็ดื้อดานเข้ามาจนได้”

“ฉันมีเรื่องที่จะคุยกับเธอ”

“....”

“ฉันอยากจะขอโทษเธอในเรื่องวันนั่นก่อนน่ะ ฉันมันบ้าไม่คิดก่อนจะทำอะไรเธอจะไม่ให้อภัยฉันก็ได้น่ะแต่ฉันอยากให้เธอฟังที่ฉันจะพูดให้จบ”

“เธอจำเรื่องวันนั่นได้ไหม วันนั่นในที่สนามเด็กเล่น ฉันกับเพื่อนกำลังเตะฟุตบอลกันและอยู่ๆฉันก็ล้มลงกับพื้นและเลือดกำเดาก็ไหลออกมาเพื่อนทุกคนเข้ามารุมฉันไปหมดฉันทั้งตาลายแล้วหายใจไม่ออกเหมือนตัวเองจะตายเพราะฉันมีโรคประจำตัวอยูแล้วด้วยและตอนนั่นเองก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเธอน่าจะเป็นพี่ฉันประมาณ 3 ปีเธอเดินเข้ามาก่อนจะบอกให้ทุกคนออกห่างจากตัวฉันและนั่งลงข้างๆก่อนจะเอาไอ้นี่เช็ดให้กับฉัน...”  

เขาบอกก่อนจะหยิบเอาบางอย่าออกมาจากกระเป๋า

 “หลังจากที่เธอเช็ดให้ฉันเสร็จ เธอก็หายไปเหลือแค่ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้เท่านั่นฉันชอบเธอตั้งแต่เกรด 9-11ฉันได้ย้ายออกมาเรียนที่นิวยอร์กแทนทำให้ฉันไม่ได้เจอกับเธอแต่ฉันก็ยังให้เพื่อนตามดูข่าวเธอตลอดฉันคิดว่าสักวันเราต้องได้เจอกันอีกแล้วมันก็จริงวันนั่นที่ในผับที่ฉันได้เจอกับเธอไม่รู้หรอกว่าฉันดีใจแค่ไหน….”

“เลือด นายเลือดไหล”

“มันเป็นแบบนี้มาสักพักแล้วหล่ะ อย่าสนใจเลย”

“แต่…”

“ดอลที่ฉันมาวันนี้ ก็เพื่อจะได้บอกมันกับเธอคำที่ฉันเก็บไว้มานาน ฉันรักเธอ”

“....”

“ฉันไม่ได้หวังให้เธอรักฉันตอบหรืออะไรทั้งนั่น ฉันก็แอยากบอกให้เธอรู้ ตอนนี้เธอก็มีคนที่พร้อมจะดูแลเธอและรักเธอได้มากกว่าฉันแล้ว ฉันก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากขอให้เธอรักกันนาน...”

“วินเนอร์”

“ฉันขอตัวน่ะ”

เขาบอกก่อนจะเดินออกไปที่หน้าประตูและตอนนั่นเอง

ฟึ่บ!

“วินเนอร์! ใครก็ได้เรียกรถพยาบาลที! ”

4 ปีผ่านมา

“หม่ามี้ค่ะ พี่คนนี้มีเรื่องจะคุยด้วยค่ะ”

“น้องฟรังค์ พาใครเข้ามาค่ะนี่”

“ฉันเวเดอร์ น้องของพี่วินเนอร์เองค่ะ”

“น้องของวินเนอร์”

“น้องฟรังค์เดี๋ยวไปเล่นกับแด็ดดี้ก่อนน่ะค่ะ เดี๋ยวหม่ามี้ขอคุยธุระกับพี่เขาก่อน”

“ค่ะ หม่ามี้”

“ลูกคุณหราค่ะ เธอน่ารักมากอายุเท่าไรแล้ว”

 “4 ขวบค่ะ เธอเป็นที่น่ารักและร่าเริงและก็ซนมากๆ”

 “ฉันขอเข้าเรื่องเลยหล่ะกันน่ะค่ะ ตอนก่อนที่พี่ฉันจะตายเขาได้บอกว่าให้เอากล่องนี้ให้กับผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อดอลล่า เธอบอก 4 ปีแล้วสิน่ะที่วินเนอร์จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ฉันยังจำทุกอย่างได้ดีฉันยังจำรอยยิ้มในวันนั่นหรือคำพูดที่เราคุยกันครั้งสุดท้าย

“ดอลล่า..เธอรู้ไหมถ้าฉันขอพรได้ขอหนึ่งฉันจะขออะไร“

“อะไร ขอให้ตัวองหายหรา”

 “ไม่..ไม่ใช่ ถ้าฉันขอพรได้ ฉันจะขอให้เธอมีความสุข”

เธอยื่นเอากล่องขนาดกลางสีน้ำตาลให้กับฉัน ฉันรับมันมาก่อนจะวางลงบนตัก...

 “ขอโทษที่ฉัน อาจจะเอามาให้คุณช้าไป”

“.....” ฉันค่อยๆเปิดดู ก่อนจะหยิบเอาสมุดไดอารี่เล่มหนาออกอ่าน ข้างหน้าเต็มไปด้วยภาพของฉันมามายตั้งแต่เด็ก ช่วงที่ฉันอยู่เกรด 10 ทุกภาพในโรงอาหาร สวนหลัง รร.เขาถ่ายตอนไหนฉันไม่เคยรู้เลยฉันเปิดไปเรื่อยๆก่อนจะเห็นภาพในวันที่เราเจอกันในผับ ภาพของลูกอมเม็ดหนึ่งที่ฉันให้เขา ภาพของผ้าเช็ดหน้าพื้นนั่นและภาพสุดท้ายซึง่ทำเอาแนน้ำตาร่วงออกมาภาพนี้เป็นภาพสุดท้ายและเป็นภาพแรกที่เราได้ถ่ายด้วยกันฉันถึงกับกลั่นสะอื่นไม่อยู่เลยที่ได้เจอทั้งดอกกุหลาบหรือกล่องของขวัญใบเล็ก ฉันหยิบมันขึ้นมาดูก่อนจะค่อยๆเปิดมันออก ข้างกล่องมีโน้ตเขียนไว้ว่า

สร้อยให้ดอลล่า ฉันเปิดออกมาก่อนจะหยิบสร้อยเส้นนั่นที่มีจี้เป็นตัวอักษรตัวดีฉันปาดน้ำตาตัวเองก่อนจะเสร็จสร้อยเส้นนั่นไว้

“คิดถึงวินเนอร์น่ะ”

“ค่ะ ฉันก็คิดถึงและหวังว่าพี่เขาคงจะสบายดี ยังไงฉันขอตัวก่อนน่ะค่ะ”

“จร้า ขอบคุณมากน่ะที่เอาของมาให้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากจะทำอะไรให้กับพี่เขาบ้าง”  

“หม่ามี้ หม่ามี้ร้องไห้ทำไมค่ะ”   ฟรังค์เดินเข้ามาก่อนจะนั่งลงข้างๆฉันและค่อยๆเช็ดน้ำตาให้กับฉัน เธอเป็นลูกของฉันเอง ฉันก็ลุคเราแต่งงานกันมา 4 ปีแล้ว ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อว่าคุณพ่อจะยอมรับเรื่องของพวกเราตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาทำให้ฉันได้เรียนรู้ในตัวเขามากขึ้นและเชื่อใจไว้ใจเขาที่จะให้มาดูแลฉันและลูกของเราได้และเขาก็ทำตามที่ได้สัญญากับทั้งฉัน พ่อและวินเนอร์... 

“ป่าวค่ะลูก ฝุ่นเข้าตาหม่ามี้น่ะ”

“ใครมาน่ะดอล”  ลุคถามก่อนจะเดินเข้ามา

“เวเดอร์น้องวินน่ะ”

“เธอมาทำไม”  

“เอานี้มาให้”  ฉันบอกก่อนจะหยิบเอากล่องกระดาษส่งให้เขาลุคหยิบมันไปก่อนจะหยิบนูนนี่ขึ้นมาดูและเบ้ปากไปมา

“เหอะ  ทีกับฉันไม่ยอมจะถ่ายด้วย”

“นี่หัวก็ยังไม่ล้าน ทำเป็นน้อยใจไปได้”

“แด็ดดี้กับหม่ามี้อย่าทะเลาะกันเลยน่ะค่ะ”  น้องฟรังค์บอกแทรกขึ้นก่อนที่พวกเราจะเถี่ยงกันไปมากกว่านั่น

“โอเคครับ แด็ดดี้จะไม่ทะเลาะแล้วเราไปกินข้าวกันน่ะครับ”  ลุคบอกก่อนจะเดินไปที่โต๊ะกินข้าว ฉันส่ายหน้ากับความน่ารักของเขาหมอนี่เฮ้อลูกมาก ฉันเดินตามเขาไปที่โต๊ะอาหารก่อนจะทำหน้าเหมือนจะอ้วกขึ้นมาทันทีทำไมอาหารมันเหม็นๆแบบนี้อ่ะ

“ป้าค่ะ กลิ่นอะไรเหม็นจังเลย”

“เหม็นตรงไหนออกจะหอม”

“แต่ฉัน 0x0”  ฉันปิดปากตัวเองก่อนจะเดินไปในห้องน้ำทันที

“อ้วกกก อ้วกกก”

“ดอลเป็นไงบ้าง”  ลุคบอกก่อนจะลูบหลังให้ฉันเบาๆ

“ไม่เป็นไรแค่เวียนๆหัวน่ะ”  ฉันบอกลุคพยุงฉันออกมาจากห้องน้ำก่อนจะพาฉันนั่งลงบนโต๊ะฉันรู้สึกไม่อยากกินอาหารเลย มันเหม็นสุดๆไปเลย

“หม่ามี้เป็นไรค่ะแด็ดดี้”

“แด็ดดี้ก็ไม่รู้ครับ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จเราพาหม่ามี้ไปหาหมอกัน”

“ไม่ต้องหรอกลุค เดี๋ยวกินยาก็ดีขึ้นแล้ว ป้าค่ะขอผลไม้ให้ฉันด้วย”

“ได้ค่ะ คุณหนู”   เธอบอกก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัวแนรู้สึกเบื่ออาหารแต่อยากกินอะไรที่มันเปรี้ยวๆอ่ะ

“นี่ค่ะ”  เธอบอกก่อนจะวางจานผลไม้ลงที่หน้าฉันลง

“เป็นไงบ้างค่ะ”

“อร่อยดีน่ะค่ะ”  

“เดี๋ยวน่ะเธอกินไอ้นี่ แบบไม่รู้สึกเปรี้ยวเลยหรา”

“อืม...”

“เดี๋ยวมาน่ะ ฮัลโหลม๊า ยัยนั่นมีอาการแปลกๆ ก็มึนๆอ้วกเบื่ออาหารแล้วก็อยากกินของเปรี้ยวด้วย”  

“อะไรน่ะม๊า จริงอ่ะ แค่นี้น่ะครับ”  

“ฟรังค์ลูกจะได้มีน้องแล้ว”

“จริงหราค่ะ แด็ดดี้”  

“หมายความว่า”

“ในที่สุดฉันก็ทำสำเร็จ   รักหม่ามี้ที่สุดดด”  เขาบอกก่อนจะอุ้มจนตัวฉันลอยเหนือพื้น

“แด็ดดี้ไม่รักฟรังค์แล้วหราค่ะ”  

“รักสิค่ะ อย่างอนแด็ดดี้น่ะ”  

“เชอะๆ” 

“กรี๊ดด” ฟรังค์กรี๊ดออกมาเมื่ออยู่ๆลุคก็อุ้มเธอขึ้นก่อนจะวิ่งออกไปนอกบ้าน ฟรังค์ยิ้มก่อนจะหัวเราะออกมา 

ฉันมองภาพเขาที่เล่นกับลูกอยู่ ก่อนจะยิ้มออกมา

“ อ้วกก อ้วกกก”

“วันนี้เธออ้วกเป็นครั้งที่ 10 แล้วเป็นไงมั้ง ไหวไหมเนี๊ย” ลุคบอกก่อนจะลูบหลังฉันอย่างเบามือ

“ไหว ปิดไฟด้วยน่ะ” ฉันบอกก่อนจะนอนลงบนเตียง

“ฟรังค์จะมีน้องสาวหรือน้องชายน่ะ”

“นี่อย่าพึ่งพูดได้ไหม ฉันอาจจะไม่ได้ท้องก็ได้...” ฉันพูดไม่ทันจบลุคก็คร่อมฉันทันที

“นี่ ทำอะไรของนาย”

“ทำให้ชัวเลยไง คราวนี้ท้องแน่น”

“บ้า -///-” ลุคก้มหน้าลงมาและตอนนี้เอง

“ลุคฉันจะ... 0x0” ฉันผลักเขาออกอย่างแรงก่อนจะรีบวื่งเข้าห้องน้ำทันที

ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเราสองคนจะมาถึงขนาดนี้ เราฝ่าฟันอุปสรรค์มากมายกว่าที่จะได้รักกันได้แบบนี้ ถ้ามีคนถามฉันว่าเปรียบความรักได้กับอะไรฉันคงบอกว่า ฤดูกาลเพราะความรักก็มีความแตกต่างกันไปทั้งสุข เศร้า ดีใจหรือเสียใจ ทุกอย่างต่างก็หมุนเวียนกันไปแบบนี้ แต่ถึงแม้ว่าเราจะเศร้าหรือทุกข์ใจกับปัญหาที่เป็นพายุฝนแต่ยังแล้วเมื่อฝาหยุดตกฟ้าก็จะกลับมาสว่างสดใสเหมือนเดิม ถึงตอนนี้ใครที่กำลังหมดหวังฉันก็ขอให้คุณได้รู้ว่าทุกอย่างจะต้องดีขึ้น เหมือนกับที่เขาว่ากันว่า ฟ้าหลังฝนยอมสดใสเสมอ...  

 THE END

 

  

 แถมรูปน้องฟรังค์ ลูกลุคกับดอลล่า
 
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

  อยากรู้พออ่านจบแล้วมาเมนให้มันจะตายไหม ใครมีจิตสำนึกก็เมนให้กันด้วยนะค่า ^^   
   เรื่องต่อไปของต้าหลงกับสปายน่ะค่ะ อย่าลืมติดตามด้วยน่ะ 
Prince Of Dragon ปลดล็อดหัวใจนายเย็นชา