ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ☆ PRINCE LUCIFER ☆THE PRINCE OF SNOW : PART 1
PRINCE OF SNOW
PART:1 I LOVE YOU (TASTE SOUR COZ LAMON )
“ปวดหัวจัง...“ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นกระพริบตาถี่ๆๆมองไปรอบๆห้องไม่คุ้นเลย ฉันคิดก่อนจะลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำมองสภาพตัวเองในกระจก ผมฟู่เป็นรังนกเลยอ่ะ เจ็บคอด้วย เอ๊ะ แล้วฉันใส่ชุดนี้ได้ไงฉันก้มมองดูตัวเองอีกครั้งจะว่าไปห้องน้ำก็แปลกๆน่ะ หรืออาจไม่แน่นสมองฉันอาจจะเบลออยู่...ว่าแต่ทำไมวันนี้โอลานยังไม่มาปลุกฉันอีกน่ะ
“โอ” ฉันตะโกนเรียกชื่อเขาเสียงดัง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องห้องหนึ่งที่น่าจะเป็นห้องนอน ไม่มีอีกแล้ว อืมห้องโอลานทำไมรกแบบนี้ ฉันยักไหล่ขึ้นไม่ได้ใส่ใจอะไร เขาจะไปไหนแต่เช้าน่ะ
“โอลาน อยู่ไหนอ่ะ” ฉันเปิดห้องนูนนี้ไปหมดแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาหมอนั่น อย่างน้อยก็น่าจะบอกกันน่ะ ฉันคิดก่อนจะเดินลงบันไดลงไปข้างล่าง อ้าวทีวีก็เปิดอยู่นิแล้วหมอหายไปไหนของเขาน่ะ หิวชะมัดเลยอ่ะ ท้องไส้ปั่นป่วนสุดๆ ฉันค่อยๆเดินไปที่ห้องครัวก่อนจะเปิดตู้เย็นเพื่อหาอะไรกินสักหน่อย...ฉันหยิบกล่องนมออกมาก่อนจะเดินไปหยิบแก้วที่อยู่บนเคาเตอร์และเดินไปนั่งที่นั่งทีวี
ปัง!
ฉันได้ยินเสียงเหมือนมาจากห้องครัว
“โอเอาเค้กกับลูกอมในตู้ให้หน่อยน่ะ”
“อ่ะ..”
“ขอบใจ ว่าแต่นายไปไหนมะ..ลุค” ฉันเรียกชื่อเขาออกมาด้วยเสียงที่ตกใจเล็กน้อย ที่อยู่ๆลุคก็รู้จักบ้านฉัน
“ว่าไง ตื่นแล้วหรา”
“อืม..นายรู้จักบ้านฉันได้ไงแล้วพวกเพื่อนไม่มาด้วยหรา” ฉันถามออกไป
“+55 ฉันว่าเธอลองคิดดูดีๆ แน่นใจหราว่านี้บ้านเธอ” ฉันงงกับคำพูดเขานิดหน่อย แต่ก็ลุกขึ้นยื่นก่อนจะมองไปรอบๆห้องนั่งเล่น วอลเปเปอร์ต้องสีครีมสิ แล้วโซฟาตัวนั่นต้องอยู่นี้ โคมไฟอันนี้ต้องวางข้างโต๊ะ ฉันเดินออกไปนอกห้องก่อนจะสำรวจไปทุกๆที่ .. ไม่ใช่บ้านฉัน แล้วบ้านใครหล่ะ
“เป็นไง...”
“ชัดเลยอ่ะ ไม่ใช่บ้านฉันจริงๆด้วย แล้วนี้บ้านใครอ่ะ บ้านพวกนายหรา”
“บ้านฉันเองแหละ”
“ออ...พึ่งรู้ว่านายมีบ้านที่นี่ด้วยแหะ”
“ก็พึ่งเร็วนี้ๆแหละ พอดีจะมาเรียนต่อที่นี่”
“ว่าแต่...ทำไมฉันถึงมาบ้านนายหล่ะ”
“ก็เมื่อคืน ที่กินเหล้ากันน่ะ แต่หล่ะคนเมา นอนแอ้งแม้งไปศพไปหมดมีแต่ฉันไอ้ฟรานแล้วก็ไอ้ต้าที่รู้เรื่องที่สุดและฉันก็เลยพามาที่บ้านฉันเพราะไม่รู้จักบ้านเธอ”
“แล้วฟรานนี่ ซีซ่า มินนี่แล้วก็ต้าต้าไปไหนอ่ะ”
“สงสัยจะนอนอยู่คอนโดของไอ้ซี”
“จริงด้วย..แล้วนี่โทรศัพท์ฉันอยู่ไหนอ่ะ!”
“อยู่นั่นไง” เขาบอกก่อนจะชี้ไปที่โต๊ะข้างทีวี ฉันรีบวิ่งไปที่โต๊ะทันทีก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างเร็ว..ตายแล้วลืมเปิดเครื่องอ่ะ ตายๆๆๆฉัน ฉันเปิดเครื่องทันที (DADDY) 38 MISSCALL (OLAN) 50 MISSCALL 0o0
>>YOU HAVE MESSAGING<< >>YOU HAVE VOICE MESSAGING<< ฉันยับแน่นงานนี้ แล้วยังไม่ทันขาดคำเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาซึ่งทำเอาฉันเกือบทำโทรศัพท์หล่น
Just gonna stand there
And here m e cry but there’s ther’s alright ~
เอาไงดี ฉันชั่งใจอยุ่นานว่าจะรับดีไหม..ฉันมองหน้าจองโทรศัพท์สลับกับหน้าลุคที่ตอนนี้ทำหน้าราวกับจะถามว่า ทำไมฉันไม่รับโทรศัพท์ ฉันจะบอกว่าไงดี เอาไงดี งั้นรับมันเลยหล่ะ ในตอนที่ฉันกำลังจะกดรับสายนั่น
“เฮ๊ย.. ทำไรน่ะ”
“ฮัลโหล” ลุคที่แย่งโทรศัพท์จากมือฉันไป พูดกับสายสายฉันปิดหูและหลับตาไม่อยากจะรับรู้เลยจริงว่าจะเละขนาดไหน
“เธออยู่กับฉัน ไม่ต้องห่วง”
“ลุค...”
“โอลาน..อืมจะบอกให้แล้วกัน แค่นี้น่ะ”
“เขาว่าไงบ้าง “
“ก็ไม่ว่าไงแค่ถามว่าเธออยู่ไหน แล้วก็บอกว่าจะมาหาเธอให้ได้แต่ฉันเลยบอกไปว่า ฉันจะไปส่งเธอเอง”
“เฮ้อ โล่งไปหนึ่งแต่ถ้ากลับไปฉันเละเป็นโจ๊กแน่น ไหนจะ Dadอีก อนาดมาก TT”
“หมอนี้เป็นใคร..”
“เพื่อนสนิทฉันน่ะไม่สิพ่อดีกว่า คุมฉันยิ่งกว่า Dadอีก”
“งั้นหรา...” ผมตอบเธอก่อนจะพยายามระงับอารมณ์ไว้ เมื่อกี้ไอ้บ้านั่นดูน้ำเสียงรนลานน่าดูเหอะเพื่อนงั้นหรา ดูมันจะไม่คิดกับเธอแบบนั่นน่ะ
“ลุค เฮ้ลุค”
“อืม มีไร”
“ป่าว เห็นนายอยู่ๆก็เงียบไป เป็นไรหรือป่าว” เธอบอกก่อนจะเดินเข้ามาใกล้และเอามือเตะที่หน้าผากผม ผมมองหน้าเธอก่อนจะจับมือเธอ ดอลล่าดูงงๆ ผมจับปลายคางเธอก่อนจะ ก้มหน้าลงไปหาเธอ ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น..
“ลุค เป็นอะไร”
“โทษที ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ลุคบอกเสียงดัง
“นายโอเคไหม”
“ฉันตั้งใจ shit เอ๊ย!”
เขาผละออกจากตัวฉันก่อนจะเอามือขยี้หัวตัวเอง ฉันค่อยที่งงๆอยุ่เดินเข้าไปหาเขา
“ดอล...” เขาเรียกชื่อฉันก่อนจะเดินเข้าจับไหล่ฉันไว้แน่น
“อะไร...” ฉันถามเขาไป
“ฉันมีอะไรจะบอกเธอ”
“.....” ฉันไม่พูดอะไร เพียงแต่มองหน้าเขาเท่านั่น
“ฉัน...โธ่เว๊ยทำไมมันพูดยากแบบนี้หว่ะ!” เขาบอกก่อนจะผละออกจากฉันอีกครั้ง แล้วเดินไปเตะโคมไฟข้างๆทีวีจนล้ม
“เฮ๊ยๆ เตะโคมไฟทำไม” ฉันร้องออกมาทันที เมื่อเห็นเขาทำแบบนี้
“ดอล เธอฟังฉันน่ะ”
“.........”
“มันอาจฟังดูตลกเธออาจจะหัวเราะเยาะฉัน”
“.........”
“ฉันชอบเธอ”
“........”
“ฉันปิดบังความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้เธอมา5ปีแล้ว เธอคงไม่รู้ว่าฉันโมโหแค่ไหนที่ต้องทนเห็นไอ้มินโฮจะกอดเธอ เธอรู้ไหมฉันแทบจะคลั่งตายตอนที่เห็นเธอจูบไอ้ซีโร่ เธอคงไม่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไงตอนที่เห็นผู้ชายมากมายเข้าใกล้เธอ และ...”
“ฉันคิดอยู่แล้ว..”
“หมายความว่าไง”
“ก็เพราะฉันเองก็..” ในขณะที่ฉันกำลังจะบอกถึงความรู้สึกที่มีต่อเขานั่น เสียงโทรศัพท์ของฉันก็ดังแทรกขึ้นมา
“พ่อเธอโทรมา”
Just gonna stand there
And here m e cry but there’s ther’s alright ~
“Hi dad “
“Um I’m sorry T^T”
“Yeah I know”
“Um love you too bye” ฉันวางสายไปก่อนจะวางลงกับโต๊ะ
“ยังไงอีก เพราะเธออะไร”
“ฉันก็ชอบนายน่ะ “
“นี่เธอล้อฉันเล่นหรือป่าว”
“ป่าว แต่ฉันก็ไม่ค่อยแน่นใจว่ามันแค่เป็นเพราะว่าเราผูกพันและรู้จักกันมานานเฉยๆหรือป่าว ฉันอาจ...”
“จะอะไรก็ช่างแต่ตอนนี้....เธอหยุดฉันไม่ได้แล้วน่ะ”
ลุคพูดจบก็ทาบริมฝีปากลงกับริมฝีปากฉันทันที เขาเขยิบตัวแนบชิดเข้ากับตัวฉันมากขึ้น ฉันรู้สึกว่าทั้งหัวมันขาวโพลนไปหมดและเสียงหัวใจที่ได้จากของฉันไม่ก็ของเขาที่ดังเหมือนมีใครกำลังตีกล่องชุดเลย ขาที่เริ่มอ่อนปวกเปียกของฉันที่กำลังจะทรุดลงกับพื้นแต่ก็เป็นเขาที่พยุงตัวฉันขึ้นไว้ เขาโอบกอดตัวฉันแน่นจนฉันได้ยินเสียงหัวใจซึ่งฉันคิดว่าต้องมาจากเขาแน่น ลุคผละริมฝีออกจากฉันไม่ถึงเซนเราสบตากันอีกครั้ง สายตาที่ร้อนแรงของเขา เหมือนจะทำให้ตัวฉันมอดไหม้ได้เลยและขณะที่จูบที่สองกำลังจะเริ่มขึ้นก็มีสียงกริ๊งหน้าบ้านเขาดังขัดขึ้นมาซะก่อน แต่เขาก็ไม่สนใจก่อนจะก้มหน้าลงมาอีกครั้ง แนบริมฝีปากลงมาอีกครั้ง มันเป็นความรู้สึกที่ฉันบอกไม่ถูก ฉันเคยจูบกับคนอื่น แต่มันก็ต่างกับที่ฉันได้จูบกับเขา มือซุกซนของเขาไล้ไปที่ต้นขาฉันเบา ก่อนจะเลื่อนไปที่ใต้แผ่นหลังฉันเขาปลดตะขอบราเซียฉันออก โดยฉันแทบจะไม่รู้สึกตัวเลย
“รสเลมอน เปรี้ยวไปหน่อย...แต่ก็ดีน่ะ” เขาบอกก่อนจะก้มหน้าลงมา แต่ฉันก็ผละเขาออกซะก่อน
“อะไรของเธอ”
“ฉัน...”
“อายหราไง”
“ไม่ใช่”
“ฉันก็อายน่ะ” เขาพูดออกมาในระยะประชิด “เธอดูไม่ออกหราว่าฉันประหม่าแค่ไหน” เขาพูดกระซิบที่ข้างหูฉัน ก็จะเป่าลมออกมาเบาๆ ซึ่งมันทำฉันขนลุกซูไปทั้งตัวเลย ดูการกระทำกับการพูดของเขาฉันว่ามันสวนทางกันอย่างสิ้นเชิ้ง
“ลุคนี่พอเถอะ”
“...ฉันกลั้นใจตัวเองแทบตายไม่ให้พลั้งปากบอกชอบเธอ”
“.... “ฉันก็เหมือนกัน
“และพยายามห้ามใจไม่ให้ทำแบบนี้…” เขาไล้ฝีปากไปที่หน้าผาก
“แบบนี้...” เขาค่อยๆไล้ฝีปากร้ายกาจนั่นมาที่จมูกก่อนจะจูบเบาๆ “หรือแบบนี้..” เขาไล้ฝีปากลงมาที่พวงแก้มของฉันและฝังจมูกลงมา “แบบนี้..” เขาจูบที่ปลายคางเบาๆ “และแบบนี้...” เขาบอกก่อนจะก้มหน้าลงมาก่อนจะจูมฟิตลงที่ริมฝีปากฉันอีกครั้ง ซึ่งเป็นการจูบที่แตกต่างจากครั้งแรกและครั้งที่สองมันทั้ง อ่อนโยน นุ่มนวลแต่ก็ร้อนแรงมากในเวลาเดี่ยวกัน ลุคเริ่มใช้มือปลดกระดุมเสื้อฉันออกทีละเม็ด แปลกที่ฉันไม่ได้ขัดขืนอะไรเลย ฉันเอามือคองคอให้เขาโน้มหน้าลงมาอีกครั้ง...และก่อนที่อะไรจะเลยเถิดไปมากกว่านั่น
ติ๊ง ต๊อง! ติ๊ง ต๊อง!
“Shit ใครมาตอนนี้หว่ะ” เขาสบธออกมาแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยฉัน
“นี่ปล่อยฉันได้แล้ว” ลุคหั่นมามองหน้าฉันก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงมาอีกครั้ง...
ติ๊ง ต๊อง ติ๊ง ต๊อง
“Dam it! จะไปเดี๋ยวนี้แหละโว๊ย!...ไม่รอดหรอกยัยขี้เมา” เขาตะโกนด่าคนที่มากดกริ๊งก่อนจะก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูฉันและกัดเบาๆและลุกออกไป
“ถ้าฉันบ้าจี้เล่นด้วยอ่ะน่ะ..” ฉันพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะปาหมอนใส่หลังเขาแต่หมอนั่นก็ไม่สนใจก่อนจะเดินไปที่หน้าบ้าน ฉันรีบลุกขึ้นทันที เมื่อกี้มันเกิดเรื่องบ้าอะไรเนี๊ย เกือบแล้วไหมหล่ะฉัน ฉันลุกขึ้นก่อนจะรีบติดกระดุมอย่างเร็วและจัดผมให้เข้าที่
“อ้าวไอ้วิน เข้ามาก่อนดิ” ในขณะที่ฉันกำลังจะก้าวขึ้นบันไดไปก็ได้ยินเสียงลุคเรียกชื่อใครบ้างคน วินอะไรสักอย่าง ฉันรู้สึกคุ้นกับชื่อนี้แหะ ฉันก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรและเดินกลับขึ้นไปที่ห้องเดิมก่อนจะเปลี่ยนมาใส่ชุดเดิม ซึ่งโคตรจะเหม็นกลิ่นเหล้ามากเลยอ่ะ ยี้โสโครกชะมัดเลยอ่ะ(ด่าตัวเองอีก:ไร)ฉันเดินไปที่หน้ากระจกก่อนจะหยิบเอาน้ำหอมตัวเองออกมาจากกระเป๋าฉีดลงบนเสื้อและกระโปรง..อืมกลิ่นโอเคขึ้นแล้ว
“แล้วนี่แกมานานยังหว่ะ”
“ก็ 3 วันแล้ว” ฉันได้ยินเสียงพวกเขากำลังคุยกันและตอนนั้นเองที่ฉันไปสะดุดสายตาเขากับใครบ้างคนที่นั่งตรงข้ามกับเขา ผู้ชายคนนี้หน้าคุ้นๆแหะเหมือนเคยเจอที่ไหน สักทีอ่ะ แต่จำไม่ได้...ไม่หรอกบางทีฉันอาจจะจำคนผิดไป ผู้ชายฉันออกจะเยอะแยะ(ให้สวยบ้างเถอะหว่ะ:ไร)
“อ้าวดอลนึกว่าหายไปไหน มานี่ก่อนสิ”
“อืม..พอดีจะกลับบ้านแล้ว”
“เดี๋ยวฉันไปส่ง”
“ดอลล่า...ใช่คุณจริงด้วยๆ”เขาบอกหลังจากที่จ้องมองหน้าฉันอยู่นาน
“หืม..รู้จักฉันด้วยหรา”
“ก็เมื่อคืน...ไอ้นี่ไง” เขาบอกก่อนจะเอื้อมมือล่วงเข้าไปในกระเป่าเสื้อและหยิบเอาบางอย่างออกมาซึ่งมันคือลูกอม เอ๊ะ นี่มันลูกที่ฉันชอบนี่ ฉันจะให้ลูกอมรสนี่กับคนที่ฉันสนใจ ว่าแต่หมอนี่ใครน่ะ คิดคิด คิดคิด..
“ฉันวินเนอร์ไง”
“ออ จำได้แล้ว ที่ช่วยฉันในห้องน้ำหรือป่าว”
“ใช่แล้ว”
“ฉันต้องขอบคุณนายอีกน่ะ ที่ช่วยฉันมางั้นคงตายในห้องน้ำไปแล้ว”
“แล้วตอนนี้ ขาเป็นไงบ้าง”
“ก็ดีขึ้นแล้ว แต่ยังปวดอยู่ๆอ๊ะ...” และในขณะที่ฉันจะพูดกับเขาต่อ ลุคก็เข้ามากระชากแขนฉันออกมาซะก่อน
“เดี๋ยวฉันไปส่งยัยนี้น่ะ”
“อืม... บายน่ะดอลล่า”
“บายวินนี่”
“นี้ๆหยุดก่อน ทำไมต้องกระชากแบบนี้ด้วย” ฉันบอกก่อนจะพยายามสะบัดมือออกจากมือเขาแต่ก่อนไม่เป็นผล เขากลับบีบข้อมือฉันแรงขึ้น
“นี่ฉันเจ็บ ไม่ต้องมาจับก็ได้ ฉันเดินเองถูก”
“บอกฉันสิว่าเธอไปรู้จักกับเวรนั่นเมื่อไร” เขาถามทันทีหลังจากที่ยัดฉันเข้ามาในรถได้
“ก็เมื่อวานนี้ ฉันข้อเท้าพลิก แล้ววินเนอร์ก็เลยเข้ามาช่วย”
“แล้วไงอีก”
“ฉันก็ให้ลูกอมเขาไป เพราะเขาก็เป็นผู้ชายที่ฉันสนใจและอีก...”
“ดอลล่า!” เขาตะโกนเรียกชื่อฉันเสียงดัง ฉันมองหน้าเขาที่ตอนนี้หน้าเริ่มตึง
“เรียกทำไมเสียงดัง หูฉันไม่ได้หนวกน่ะ ออหรือที่แท้นายหึ่งฉัน”
“ไม่ใช่แต่ฉัน...เออฉันไม่พอใจที่เธอรู้จักสนิทกับมันและฉันขอเตือนเธอด้วยว่าอยู่ให้ห่างๆมันไว้และที่สำคัญอย่าพูดถึงผู้ชายคนอื่นตอนที่กับฉัน...”
“หึ่งก็บอกมาเถอะ เด็กน้อย ^^” ฉันบอกก่อนจะหยิกแก้มเขาเบาๆ ลุคปัดมือฉันออกก่อนจะพูดว่า
“ถึงฉันจะเด็กแต่ฉันก็ทำอะไรๆที่ผู้ใหญ่เขาทำกัน อย่างเช่น..”เขาบอกก่อนจะก้มหน้าลงมาอีกครั้ง เราสบตากันสักพักลุคมองฉันด้วยสายตาที่ยั่วยวนราวกับจะล่อหลวงให้ตกหลุมพรางของเขาก่อนจะจับปลายคางฉันขึ้นและก้มหน้าลงมา หึ..รู้จักฉันน้อยไปหรือป่าว ฉันกระชากคอเสื้อเขาให้เข้ามาใกล้ ลุคด้วยหน้าเสียนิดๆแต่เขาก็ยังแสระยิ้มออกมาเหมือนพวกตัวร้ายในละคร ฉันสบตาเขาด้วยแววตาที่คิดว่า เซ็กซี่สุดๆฉันค่อยๆประคองหน้าเขาขึ้น เขาโน้มหน้าเข้ามาหาฉันเรื้อยๆ ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้นและ..
เปราะ!
“โอ๊ย! เจ็บน่ะ ทำอะไรของเธอน่ะยัยบ้า” เขาตะโกนด่าฉันเสียงดัง
“+55 สมน้ำหน้า ใครบอกให้ทะลึ่งดีนัก” ฉันหัวเราะสะใจและบอกเขา ลุคมองฉันด้วยสายตาที่แสดงออกว่าโกรธเขาไม่พุดอะไรและหั่นหน้ากลับไปก่อนจะสตารท์รถและออกตัวอย่างเร็ว ตลอดทางเขาไม่ยอมคุยกับฉันเลยยกเว้นเรื่องทางกลับบ้าน และก็ไม่ยอมพูดกับฉันอีกเลย นี่อย่าบอกน่ะว่าโกรธฉันจริงๆอ่ะ ขี้งอนเหมือนเดิมเลย
“ถึงแล้ว” ลุคบอกด้วยเสียงนิ่งๆแต่สีหน้าที่บึงบูดและคิ้วที่ขมวดจนจะผูกกันได้อยู่แล้ว
“นี่ ยังไม่หายโกรธฉันอีกหรา”
“หายแล้ว” เขาบอกด้วยน้ำเสียงโกรธกึ่งประชดประชนฉัน เชื่อตายเลยอ่ะ
“ถ้าหายแล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนี้ด้วย” ฉันบอกก่อนจะขมวดคิ้วและทำบึ้งเหมือนเขา
“+55 เธอนี่มัน...”
“น่ารักจนโกรธไม่ลงหล่ะสิ”
“น่ากินต่างหาก”
“ไอ้บ้า พูดอะไรน่ะห่ะ-///-” ฉันบอกเขาก่อนจะฟาดกระเป๋าใส่เขา
“นี่หยุดๆเลย” ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธออีกอย่างหนึ่ง
“อะไร” ฉันหยุดตีเขาก่อนจะถามขึ้น
“นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปฉันขอสั่งห้ามให้เธอเลิกคบกับเพื่อนผู้ชายทั้งหลายของเธอให้หมดและไอ้ไขลานนั่นด้วย”
“เขาชื่อโอลานต่างหาก เรื่องนั่นฉันรู้อยู่แล้วยังไงช่วงนี้ฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับพวกนั่นอยู่แล้ว แต่กับโอลานน่ะเขาเป็นเพื่อนสนิทฉันน่ะ”
“นั่นก็เรื่องของเธอ รู้ไว้แค่ว่าเธอต้องมีแค่ฉันคนเดี่ยวและฉันก็จะไม่ยอมปล่อยเธอ จบ” เขาบอกด้วยเสียงดังฟังชัดหนักแน่นทุกพยางค์เลย ซึ่งคำพูดจากเขาทำฉันรู้สึกว่าหัวใจเต้นรั่วขึ้นมาเลยทีเดี่ยว
“พูดบ้าอะไรของ…” เสียงฉันถูกดูดกลืนเข้าไปทันทีเมื่อเขากดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง เขาไล้ฝีปากไปทั่วพวงแก้มฉันและไล้ต่ำลงไปที่ซอกคอและเนินอก ฉันดิ้นแทบตายแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย ลุคเงยหน้าสบตากับฉันอีกครั้งแววตาจริงจัง ก่อนจะก้มหน้าลงมากระซิบบอกฉัน
“ตอนนี้เธอคือคนของฉัน ห้ามคิดจะมีใครอีกเข้าใจไหม” เขาบอกฉันด้วยเสียงที่จริงจัง ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยถูกรุกแบบนี้แต่กับเขาทำไมฉันถึงไม่ปกติเลย วินาทีที่เขาพูดกับฉัน เขาทำฉันถึงกับพูดไม่ออกเลย คนของเขา รู้สึกหน้าตัวเองร้อนมากๆ ตอนนี้มันต้องแดงแน่นๆเลย
“เฮ เข้าบ้านไปได้แล้ว”
“รู้แล้ว”
“นี่เงยหน้าสิ เป็นไร เขินหรือไง”
“ไม่ได้เขิน ระดับฉันทำไมต้องเขิน” ฉันพูดเสียงดังก่อนจะเงยหน้ามองเขา
“ไม่เขินแล้วทำไมหน้าแดงแบบนี้หล่ะ เหงือออกด้วย”
“ฉัน-ไม่-ได้-เขิน อากาศมันก็แค่ร้อนเท่านั่นแหละ”
“หรือฉันกันแน่นหล่ะที่ร้อน”
“ลุค พอเลยฉันไปแล้ว” ฉันบอกก่อนจะเอื้อมมือไปเตรียมจะเปิดประตูลงไปแต่ฉันก็ต้องชะงักเมื่ออยู่ๆ เขาก็กระตุกแขนฉันอย่างแรงทำให้ฉันเซไปชนกับเขาเต็มๆ ทำให้ฉันถูกเขาหอมแก้มเต็มๆ
“หอมเหมือนเดิม”
“เฮ๊ย..ปล่อยฉันเลย อย่ามาเนียน”
“นี่พรุ่งนี้เจอกัน 3 ทุ่มน่ะเดี๋ยวมารับ”
“ไปไหนเดี๋ยวก็รู้”
“แต่ฉันไม่”
“ไม่ปฏิเสธใช่ไหม ลงไปได้แล้ว” เขาบอกก่อนจะไล่ฉันลงรถไป ฉันไมทันจะได้เถี่ยงอะไร เขาก็ขับรถออกไปอย่างเร็ว มัดมือชกชัดๆฉันยืนมองหลังรถเขาไปจนลิบตา ก่อนจะเดินเข้าบ้าน
“กลับมาแล้วหรา”
“อ้าว โอยังไม่ไปทำงานอีกหรา”
“พอดีวันนี้ฉันหยุด”
“อืม ไปอาบน้ำก่อนน่ะ เหม็นชะมัด”
“เดี๋ยว หมอนั่นน่ะ”
“ลุคน่ะหรา ทำไม”
“ป่าว ไปเถอะ “
“อืม..”
ฉันตอบเขาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นบันไดไปที่ห้องทันที โอลานจะถามถึงเขาทำไมกันน่ะ แต่ก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้วหล่ะที่เขาจะถาม แต่แล้วเมื่อถึงหน้าเขาเจ้าเด็กบ้านั่นฉันก็ดันยิ้มออกมาซะงั้นบ้าชะมัดเลยและยิ่งนึกถึงตอนที่เราจูบกันพระเจ้านี่ฉันคิดบ้าคิดบออะไรนี่ ไปอาบน้ำดีกว่า เหม็นจริง ยี้ๆ หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันก็กะจะไปชวนโอลานมาพอกหน้าซะหน่อย นี่อย่าพึ่งคิดว่าเขาเป้กระเทย ตู๊ด เกย์ไปหล่ะ เขานี่ชายแท้ 100% แต่เพราะฉันแค่ชอบชวนเขา(บังคับมากกว่า)ก็ไม่มีเพื่อนทำด้วยนี่น่ะ ตอนนี้ฉันกำลังเตรียมโคลนและแผ่นมาร์กนั่นก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง
“โอลาน เรามามาร์กหน้ากันเถอะ”
“ไม่อ่ะวันนี้ขี้เกียจ”
“เชอะจำไว้เลย ฉันไม่คิดเลยว่านายจะ...”
“เออๆ เอามาสิ”
“+55 ไปล้างหน้ากันเถอะ” ฉันบอกก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ ตามหลังโอลานไป
“เธอล้างสิ..” เขาบอกหลังจากที่พึ่งล้างหน้าเสร็จ ฉันก้มหน้าลงไปก่อนจะหยิบโฟมล้างหน้าออกมาและละเลงบนมือก่อนจะถูไปทั่วใบหน้าหลังจากที่เราล้างหน้ากันเสร็จก็ถึงเวลาที่รอค่อย
มาฉันทำให้ นอนสิ ฉันบอกให้เขานอนลงและละเลงโคลนลงไปบนหน้าเขา หน้าหมอนี้เนียนกว่าหน้าฉันอีกอ่ะ
“อ่ะเสร็จแล้ว”
“ให้ฉันทำให้ไหม” เขาบอกหลังจากที่ฉันทำให้เขาเสร็จ
“อืม...”
เราสองเขานั่งดูหนังด้วยกันทั้งวัน โอลานเลือกที่จะดูหนังผีฉันเองก็ชอบอยู่แล้ว เรานั่งดูกันตอนนี้ฉันยังหลอนๆอยู่เลย ฉันนึกถึงตอนที่เราสองคนหั่นหน้ามาเจอเราตกใจร้องเสียงดังรันบ้านเลย+55 ทำให้หนังผีกลายเป็นหนังตลกไปเลย
“เราไปล้างหน้ากันเถอะ”
“อืม…” หลังจากที่เราล้างหน้าเสร็จ เราก็รดน้ำต้นไม้ด้วยกัน บ้านนี้เต็มไปด้วยต้นไม้ก็เพราะเขา ฉันฉีดน้ำไปเรื่อยก็จะนึกเรื่องสนุกๆมาได้
“เฮ๊ย! ทำไรอ่ะดอล”
“เล่นน้ำไง +55” ฉันบอกก่อนจะฉีดน้ำใส่เขา โอลานหั่นหลังหลบน้ำจากฉันทันที เขาไม่หั่นหน้ามาอีกเลยนี่อย่าบอกว่าโกรธน่ะ เขาไม่ใช่คนโกระง่ายแบบนี้น่ะ ฉันคิดก่อนจะเดินไปสะกิดหลังเขา
“โอ ว๊ายย”
“+555 สมน้ำหน้า”ฉันต้องร้องออกมาเมื่ออยู่เขาก็ฉีดน้ำใส่ฉันเหมือนกัน
“อ่ะ ผ้าไปเช็ดซะเดี๋ยวเป็นหวัด” เขาบอกก่อนจะยื่นผ้าขนหนูให้ฉัน
“ขอบใจ ^^“ฉันรับก่อนจะยิ้มให้เขาบางๆ เขาจ้องมองฉันเนินนานจนฉันรู้สึกตัว
“มองฉันทำไม”
“ดอล ฉัน...”เขาเรียกชื่อฉันก่อนจะเขยิบตัวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นซะก่อน
Just gonna stand there
And here me cry but there’s alright ~
(No Name)เบอร์ใครกันน่ะ เบอรืแปลกซะด้วย ฉันคิดก่อนจะไม่รับสาย
“ใครโทรมาทำไมไม่รับน่ะ”
“เบอร์แปลกนะ ว่าแต่นาย...”
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
เสียงข้อความตามมาอีก ฉันเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูพอว่าเป็นเบอร์นั่นที่ฉันไม่รู้จัก
(No Name)
ทำไมไม่รับสายฉัน
โทรกลับภายใน30วิ
ไมงั้นฉันจะไปหาที่บ้าน
Look
ที่แท้ก็เขานี่เอง ซีโร่ต้องให้เบอร์ฉันกับหมอนี่แน่นๆเลย เลยฉันคิดก่อนจะกดโทรออก
“แปปน่ะ เดี๋ยวมา”ฉันบอกเขาก่อนจะลุกขึ้นไปคุยโทรศัพท์นอกห้อง
“ฮัลโหล”
“มีธุระอะไรหรือป่าว”
“คนเป็นแฟนกันต้องมีธุระหรือไงถึงจะโทรได้”
“นี่อย่ามามั่วฉันบอกตอนไหน ว่าเป็นแฟนนาย”
“แต่เธอก็ไม่ได้ปฏิเสธ และปฏิกิริยาโต้ตอบตอนที่เราจูบกัน เธอก็..”
“นี่ shut up now! มีอะไรบอกมา”
“จะโทรมาเตือนเราที่นัดไว้ “
“จะไปไหนหล่ะ ขี้เกียจอ่ะวันนี้”
“ต้องไป”
“แต่ฉัน...”
“ไม่มีแต่ นี่ก็ทุ่มครึ่งแล้ว”
“รู้แล้ว ฉันจะไป จะไปพอใจหรือยัง”
“พูดง่ายๆแต่แรกก็จบแค่นี้น่ะ”
“ไอ้เด็กบ้า ไอ้วิปริต ไอ้โรคจิต” ฉันตะโกนด่าเขาก่อนจะเดินกลับเข้ามาในห้อง ไม่ได้อยากไปหรอกน่ะ แต่ถ้าไม่ไปเดี๋ยวหมอนั่นก็ต้องมาโวยวายที่บ้านแน่นนอน นี่ฉันคิดถูกหรือป่าวที่ชอบหมอนี้
“โอ นายมีไรน่ะ”
“ไม่มีไรหรอก เธอไปเถอะ”
“อืม...”
21.00
ฉันเดินลงมาจากข้างบนก่อนจะเห็นว่าโอลานนั่งอ่านหนังสืออยู่ หมอนี่ก็ถือว่าจัดในกลุ่มผู้ชายที่หน้าตาดีเลยน่ะ ผิวขาว และผมสีน้ำตาลบลอนทองของเขา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีแดงได้รูปสูงเกิน 185 เขาเป็นคนอังกฤษส่วนฉันเป็นลูกครึ่งฝรั่งเศลพ่อแม่เราองคนสนิทกันและเราสองคนเป็นเพื่อนสนิทกันตั้งตอนเรียนมหาลัยเดี่ยวกันจนตอนนี้ที่ฉันทำงานแล้วเราก็ยังอยู่ด้วยกัน มันอาจมองดูแปลกที่ฉันอยู่กับผู้ชายแต่ไม่รู้สิฉันและเขาเราต่างก็มีความไว้ใจกันกันและที่สำคัญตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันเขาไม่เคยทำไม่ดีกับฉันเลย อาจเป็นเพราะเราสองคนสนิทกันมากจนเป็นเรื่องเคยชินที่จะอยู่ด้วยกัน โอลานคอยดูแลฉันเสมอ เวลาฉันเมาแหลกหมอนี้ก็มารับ เวลาฉันมีปัญหาเขาก็อยู่กับฉัน เขาเป็นผู้ชายที่ดีจริงๆและฉันก็หวังว่าสักวันเขาต้องเจอผู้หญิงดีสักคนที่พร้อมจะอยู่กับเขา
ฉันย้ายมาอยู่นิวยอร์กได้ 3ปีแล้วหลังจากเรียนจบฉันก็คิดว่าจะมาหางานทำที่นี่เพราะพ่อฉันก็ทำงานที่นี้แต่แล้วท่านก็ย้ายไปที่อิตาลี่ ท่านจึงให้โอลานมาอยู่เป็นเพื่อนค่อยดูแลฉันแทน พ่อฉันชอบและรักโอลานเหมือนกับลูกอีกคน พ่อฉันให้โอลานมาค่อยควบคุมพฤติกรรมฉันและโอลานก็ไม่ขัดข้องอะไร มีหลายคนที่จับคู่ให้ฉันกับเขาเพราะใครหลายคนก็คิดว่าเราเป็นคู่รักกันจริงๆแล้วฉันเองก็คิดว่าเขาดีแต่ฉันเองก็มีคนที่ชอบอยู่แล้ว...ลุคยังไงหล่ะ วันนี้ที่เขาระเบิดความรู้สึกออกมาฉันรู้สึกตกใจเล็กน้อยแต่ก็ดีใจอย่างบอกไม่ถูก การที่คนที่เราชอบนั่นชอบเราเหมือนกัน ฉันว่ามันพิเศษจริงๆ
ฉันกับลุคเคยอยู่ด้วยกันสมัยไฮสคูลเราอยู่บ้านใกล้กัน เราไปโรงเรียนพร้อมกัน กลับบ้านพร้อมกัน เที่ยวด้วยกัน จนฉันรู้สึกผูกพันกับเขามากและรู้สึกว่าตัวเองหวั่นไหวทุกครั้งที่ยู่ใกล้เขาและรู้สึกว่าชอบเขา ฉันปิดบังความรู้สึกตัวเองตลอด ฉันพยายามห้ามใจตัวเองไม่ให้ไปบอกรักหมอนั่น ฉันถึงต้องทำตัวแบบนี้ ถึงแม้ว่าคนอื่นจะมองว่าฉันเจ้าชู้ขนาดไหนแต่ลึกๆไปแล้วในใจฉันก็ยังมีแต่เขา ใจฉันรักเขาคนเดี่ยว...
“ดอล ยืนคิดอะไรอยู่” ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อโอลานเรียกชื่อฉัน
“ป่าวนิ....” ฉันหั่นหน้ามาตอบเขา แต่ก็ถึงกับผละถอยหลังไปเพราะตอนนี้หน้าฉันกับเขาก็อยู่ห่างกันไม่เซน ด้วยความตกใจทำให้ฉันถอยหนีแต่กลายเป็นฉันหงายหลังแทน
“กรี๊ดด”
“เฮ เป็นไรไหม” ฉันหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ หัวใจฉันเต้นแรงสุดๆก่อนจะเงยหน้ามองขึ้น ฟู่! เกือบไปแล้ว ทำไมช่วงนี้ฉันซุ่มซามจัง ฉันไม่อยากคิดสภาพตอนที่ตัวเองตกเลยว่าจะดูไม่จืดขนาดไหน
“อืม..ฉันโอเค ขอบใจน่ะโอ”
“จะไปไหนอีกหล่ะ วันนี้”
“ไม่รู้เหมือนกัน เขาไม่ยอมบอกฉัน”
“คนที่มาส่งเมื่อเช้าน่ะหรา”
“อืม ลุคน่ะฉันก็กำลังๆดูกับเขาอยู่.”
“อืม...ยังไงเธอก็ระวังด้วย มีอะไรก็รีบโทรหาฉันเลย เธอใส่สั้นๆอีกแล้ว บอกว่ามันอันตราย ถ้าเพื่อ...”
“ค่ะๆ รู้แล้วค่ะคุณพ่อโอลาน”
“ฉันไม่ใช่พ่อแค่เป็นเพื่อนเธอต่างหาก”
“อืม..ฉันจะไปเอาลูกอมในครัวอ่ะ ฝากเอาไรไหม”
“ไม่...” เขาบอกเสียงเรียบ แล้วตอนที่ฉันกำลังลุกขึ้นเพื่อจะไปห้องครัวนั่น แต่พอก้าวได้หนึ่งก็ต้องร้องออกมาเสียงหลง
“โอ๊ย!..”
“เฮ เป็นไร” เขาร้องออกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
“เจ็บข้อเท้าน่ะ สงสัยที่ลื่นเมื่อกี้”
“ขอฉันดูสิ” เขาบอกก่อนจะยกขาฉันขึ้น
“ทำไรน่ะ”
“จะดูข้อเท้าไง” เขาบอกอีกครั้งก่อนจะพลิกไปมาหลายที่ ฉันหวังว่าเขาจะไม่ทำแบบที่วินเนอร์หรอกน่ะ ไม่งั้นฉันคง..
“กรี๊ดด” เห็นไหมพูดไม่ทันขาดคำเขาทำมันจริงๆด้วย
“เป็นไง...”
“เจ็บน่ะสิ ถามได้” ฉันบอกก่อนจะพยายามเอาขาลงเตะพื้น
ผมรีบขับรถออกมาจากบ้านอย่างเร็ว อยู่คุยกับไอ้วินเนอร์นานเลย ป่านนี้ยัยนั่นต้องโมโหแล้วแน่นๆ ในขณะที่ผมกำลังเดินเพื่อเข้าไปข้างในบ้านนั่นอยู่ๆก็ได้ยินเสียงอะไรขึ้น
“โอ๊ยๆ! เบาๆหน่อยสิโอ อุ๊ย! โอ๊ย! อยากทำแรงได้ไหม” ผมพยายามคิดว่าต้องไม่ใช้เสียงเธอ คงมาจากข้างบ้านก่อนจะเดินเข้าไปเรื่อยๆ
“นี่ก็เบาสุดแล้ว ถ้าแรงกว่านี้เธอก็จะยิ่งเจ็บ”
“อุ๊ย! โอ๊ย! แต่ก็ทำให้มันเบาๆสิ ฉันก็เจ็บน่ะ” ผมยืนกำมือแน่นนี่มันเสียงของดอลลล่าจริงๆ ผมควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้อย่างใจเย็นก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“ดอลล่า เธอทำบ้าอะไรของเธอ!!” ผมเดินลึกเข้าไปก่อนจะตะโกนออกไปเต็มเสียงและมองไปที่ดอลล่าซึ่งตอนนี้กำลังนั่งอยู่บนโซฟากับผู้ชายคน ผมมองไปที่ขาเธอซึ่งตอนนี้ไอ้บ้านั่นจับอยู่ เธอดูงงๆก่อนจะลุกขึ้น
“ฉันทำไรนวดไง”
“ก็..”
“ก็นวดไง นี่ลุคพอดีเลยนายจะได้รู้จักเพื่อนฉัน นี้โอลานน่ะ โอลานนี่ลุคที่ฉันเล่าให้ฟัง” เธอบอกก่อนจะหั่นไปชี้ที่ผู้ชายคนหนึ่งซึ่งยืนอยู่หลังฉัน
“แล้วหมอนี้มันมาอยู่ในบ้านเธอได้ไง”
“ก็...”
“ฉันอยู่บ้านกับดอล”
“ว่าไงน่ะ เธออยู่กับมันหรา ดอลล่า!! เธอทำฉัน...โธ่เว๊ย!“ผมตะโกนเสียงดัง ก่อนจะเดินออกไปข้างนอก
“นี่หยุดเดี๋ยวนี้น่ะลุค โอลานนายไปเถอะ เดี่ยวฉันจัดการเอง”
“มีอะไรก็เรียกฉันน่ะ”
“อืม...”
“ลุคๆนี่หยุดก่อนสิ ฟังฉันก่อนได้ไหม”
“ว่าไงหล่ะ พูดมาสิ” ผมบอกด้วยเสียงไม่พอใจก่อนจะเดินไปใกล้เธอมากขึ้น
“โอเคฟังให้จบ โอลานกับฉันอยู่ด้วยกันจริงๆแต่มันไม่มีอะไรทั้งนั่นเราเป็นเพื่อนกันและอีกอย่างพ่อก็แค่ให้เขามาอยู่ดูแลฉันเฉยๆ เพราะพ่อย้ายไปทำงานที่โรม”
“แต่เธอจะรู้ได้ไงว่ามันไม่คิด..”เขาบอกเสียงเรียบ
“เราเป็นเพื่อนกันมา 4 ปีแล้วน่ะลุคถ้าเขาคิดอะไรจริงๆป่านนี้เขาคงไม่มาอยู่แบบนี้หรอก แล้วเราก็ไม่คิดอะไรเกินกว่าเพื่อน นายเองก็รู้ว่าฉันชอบนายและเขาก็รู้ว่าเรากำลังคบกันอยู่เขาจะกล้าทำอะไร”
“แต่ฉันไม่ไว้ใจมัน เธอย้ายออกเถอะ”
“ลุคมีเหตุผลหน่อยสิ”
“นี่ไงหล่ะเหตุผล ฉันไม่ไว้ใจมัน ฉันไม่อยากให้เธออยู่ใกล้มัน แล้วถ้า...”“ฉันกระชากคอเสื้อเขาเข้ามาใกล้ ก่อนจะยืดตัวขึ้นไปจูบเขา ลุคดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็รับมือได้ดี เขาเขยิบตัวแนบชิดกับฉันมากขึ้นก่อนจะเอามือโอบรอบเอวฉันแน่น เราจูบกันเนินนานก่อนที่ฉันจะผละออกจากเขาและกัดริมฝีปากล่างของเขาเบาๆ ลุคจบปลายคางฉันขึ้นเราสบตากันอยู่แบบนั่นแววตาของเขาที่สะท้อนเห็นแต่ตัวฉันดูโกรธๆและเป็นห่วง ฉันก็สบตาเขาด้วยแววตาจริงจังเหมือนกัน
ลุคก้มหน้าลงมาหมายจะจูบฉันอีกครั้งแต่ฉันก็ดันหน้าเขาออกไปซะก่อน
“เดี๋ยว... ทีนี่จะเชื่อได้หรือยัง”
“ก็ได้ แต่เธอกับมันต้องไม่อยู่ใกล้กันในระยะ 5 ม. และถ้าฉันรู้ว่ามันเตะต้องเธอฉันจะอัดไอ้ไขลานให้ตายและเตะมันไปดาวพลูโต”
“+55 ”
“ไม่ต้องมาหัวเราะและถ้ารู้ว่าเธอรู้เห็นเป็นใจกับมันน่ะ ฉันจะสับเธอๆเป็นชิ้นๆและเอาห่อใบตองไปทิ้งในแม่น้ำ”
“โอ๊ย น่ากลัวจังเลย”
“นี่เธอ...”
“จะไหมเที่ยวอ่ะ”
“ไป ป่ะ”
“เดี๋ยวยังไม่ใส่รองเท้าเลย”
“รออยู่แหละเดี๋ยวไปเอาให้” เขาบอกก่อนจะเดินไปหยิบในตู้รองเท้า
“ลุคเอาสี”
“อ๊ะ...” ฉันต้องตกใจอีกครั้งเมื่ออยู่ๆเขาก็อุ้มฉันขึ้น
“ทำอะไรของนาย”
“อุ้มไง..” เขาบอกก่อนจะอุ้มฉันไปที่รถ ลุคค่อยๆวางฉันลงที่กระโปรงรถก่อนจะนั่งยองลงข้างหน้าฉัน ลุคจับขาฉันขึ้นก่อนจะบรรจงใส่รองเท้าให้ฉันอย่างเบามือ เขาเงยหน้าขึ้นก่อนจะจูบที่ต้นขาฉัน จนเกิดเป็นรอยแดง...ทำเอาฉันใจเต้นไม่เป็นซั่มเลย
“ทำบ้าอะไรของนายน่ะ” ฉันบอกก่อนจะผลักเขาออก
“ ที่หลังอย่าใส่สั้นแบบนี้อีก ฉันไม่ชอบ”
“ฉันจะใส่อะไรก็เรื่องของฉัน”
“แต่ฉันไม่ชอบ” เขาบอกเสียงนิ่ง
“......”
“ไม่มีผู้ชายคนไหนอยากให้แฟนตัวเองมาใส่ชุดล่อเสื้อล่อตะเข้แบบนี้หรอก”
“อืมรู้แล้วๆ” ลุคเดินใกล้ฉันอีกครั้งก่อนจะอุ้มฉันลงจากกระโปรงรถ
“ขอบใจ” ฉันบอกเขา
“อืม..” เขาบอกก่อนจะเดินไปฝั่งคนขับก่อนจะสตารท์รถและออกตัวไป ฉันดีใจที่เขายอมเชื่อใจฉันในเรื่องที่ฉันต้องอยู่บ้านกับโอลานแต่ลุคเองก็บอกจะมาหาฉันที่นี่ทุกวัน นี่เขาไม่มีอะไรจะทำแล้วหรือไงน่ะ ฉันมองหน้าเขาก่อนจะนึกถึงประโยคที่บอกฉันก่อนหน้านี้ ท่าทางตอนเขาพูดทำให้ฉันรู้สึกว่าลุคเป็นห่วงฉันจริงๆ ทำไมใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว หมอนี้จะทำให้ฉันหัวใจวายตายสักวันแน่นเลย...
คอนโด ซีโร่
“อ้าวไอ้ลุคมากพอดีเลย อ้าวแล้วนี่ดอลมาด้วยกันได้ไง” ซีโร่ทักขึ้น
“หรือว่าสองคนนี้จะ....” มินโฮถามขึ้นก่อนจะมองมาที่เราด้วยสายตาเจ้าเลห์
ผัวะ!
“อย่ามายุ่งเรื่องของฉัน”
“พอๆเลยไอ้พวกนี้ วันเกิดฉันน่ะเว๊ย วันเกิดซีโร่งั้นหรา ตายแล้วนี่ฉันลืมได้ไงวันเกิดน้องชายสุดที่รักของฉัน
ทุกคนค่ะเรามากินข้าวกันเถอะค่ะ เสียงใสๆทักขึ้นฉันหันไปตามเสียงก่อนจะพบว่าเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผมยาว ตาโตๆ ตัวเล็กๆหน้าตาที่สวยเลยทีเดี่ยว
“ไปกันเถอะ” ลุคบอกก่อนจะลากแขนฉันไปก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะอาหาร
หลังจากที่เรากินข้าวเสร็จตอนนี้พวกเราก็กำลังนั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ที่หน้าทีวีอยู่
“เออแล้วนี่แกกับดอลเป็นแฟนกันจริงๆหราหว่ะ” ซีโร่ถามขึ้นทำเอาฉันที่กำลังกินน้ำอยู่สำลักออกมาเลย
“ไอๆ แค่กๆ”
“ดอลเป็นไงมั่ง” ลุคบอกก่อนจะหยิบเอาทิชชูส่งให้ฉัน
“ดูหน้าแดงเลย สงสัยจะเขิน”
“นี่ซี! เขาสำลักน้ำขนาดนี่จะหน้าไม่แดงได้ไงหล่ะ” เสียงผู้หญิงอีกคนพูดขึ้นเธอนั่งข้างๆซีโร่ ผมยาวสลวยเป็นลอนตาโต อายุหน้าจะไล่เลี่ยกับฉัน ถ้าจำไม่ผิดนี่น่าจะเป็นมัฟฟินหรือป่าวน่ะที่ซีโร่ชอบเล่าให้ฟังแต่ยังไงก็ต้องขอบคุณเธอที่ช่วยแก้ตัวให้ฉันได้
“คุณเป็นไงบ้างค่ะ” เธอถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ ซีโร่นายนี่โชคดีจริงๆเลยน่ะมีแฟนใจดีจริงๆเลย” ฉันบอก
“แน่นนอนอยู่แล้ว เออฟินคนนี่แหละที่ชื่อดอลล่า”
“ยินดีที่ได้รู้จักน่ะค่ะ คุณดอลล่า ฉันมัฟฟินน่ะค่ะ” เธอบอกก่อนส่งยิ้มให้ฉันบ้างๆ
“ไอ้ลุค ว่าไงเรื่องที่ถามอ่ะ โอ๊ะโอนั่นรอยอะไรเอ๋ย” ซีโร่มองมาที่ต้นคอฉันก่อนจะพุดขึ้น ฉันรีบเอามือสางผมปิดทันที
“ฮิคกี้ไง” ฟรานพูดเงียบๆ (ฮิคกี้=คริสมาส)
“ฮิคกี้อะไรหล่ะ ฉันถูกมดกัดย่ะ”
” ได้เวลาเป่าเค้กแล้วน่ะซีโร่” มัฟฟินทักขึ้นก่อนจะยกกล่องเค้กมาวางไว้ที่โต๊ะ ต้าหลงเดินไปดับไฟลงก่อนที้ทุกคนจะร้องเพลงพร้อมกัน
HAPPY BIRTHER DAY TO YOU
HAPPY BIRTHER DAY TO YOU ~
“ดอลกินเค้กไหม” ลุคถามก่อนจะยื่นจานเค้กมาให้ฉัน
“ไม่เอา ช่วงนี้ฉันยิ่งอ้วนๆอยู่”
“ไม่เป็นไรฉันชอบจะได้กอดอุ่นๆ กินสิ” เขาบอกก่อนจะยื่นช้อนเค้กเตรียมจะเข้าไปในปากฉัน
“แล้วนายไม่กินเหรอไง”
“เดี๋ยวค่อยกิน” ฉันพยักหน้าก่อนจะอ้าปากกินเค้กนั่น ลุคมองหน้าฉันก่อนจะก้มลงมาอย่าบอกน่ะว่าเขาจะ...
“ครีมเปื้อนแล้วนั่น”
“ตรงไหนอ่ะ” ฉันบอกก่อนจะหยิบเอาทิชชูขึ้นมาเช็ด
“ออกยังอ่ะ” ฉันเงยหน้าขึ้นก่อนจะมองหน้าลุค
“มาเดี๋ยวเช็ดให้” ลุคแสระยิ้มที่มุมปากก่อนจะก้มหน้าลง
“หวานทั้งคนทั้งเค้กเลย...”
“บ้า -/////-”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อยากรู้พออ่านจบแล้วมาเมนให้มันจะตายไหม ใครมีจิตสำนึกก็เมนให้กันด้วยนะค่า ^^
อยากรู้พออ่านจบแล้วมาเมนให้มันจะตายไหม ใครมีจิตสำนึกก็เมนให้กันด้วยนะค่า ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น