Fic-SooxNewThe Split- ฉันคิดมากไปใช่ไหม?

ลำดับตอนที่ #2 : Fic-SooxNewThe Split: ฉันคิดมากไปใช่ไหม ตอนที่2

 

     
 

Titel:ฉันคิดมากไปใช่ไหม? ตอนที่2
Author:Pingpong
Couple:SooxNew
Update:03/03/2555
---------------------------------------------------------
 

@โรงเรียนสารสาสน์วิเทศสายไหม
 
   บรรยากาศเงียบสงบในช่วงเช้า ลมพัดเย็นสบายภายใต้ท้องฟ้าโปร่งมีเมฆลอยเต็มฟ้า ไอแดดอ่อนๆจากดวงอาทิตย์ทำให้เกิดความรู้สึกที่อบอุ่น...ตามทางเข้าของโรงเรียนเริ่มมีนักเรียนทยอยกันเดินกันเข้ามาบ้างแล้วเป็นบางส่วน ร่วมไปถึงร่างสูงโปร่งและร่างเล็กที่ในตอนนี้กำลังเดินเข้ามาในโรงเรียนพร้อมกัน

ห้อง M.5/14

 “เพื่อนโซ่ มาเช้า วันนี้ฟ้าผ่าแน่เลย0+0 “ โอ๊ตเพื่อนของโซ่และนิวซึ่งเป็นสมาชิกอีกคนหนึ่งของวง The Split พูดขึ้นทันทีหลังจากที่ผมและนิวเดินเข้าห้องมาพร้อมกัน

“มึงอย่ามาเวอร์ๆ ไอ้เคนกับไอ้เฟรมหล่ะ?”

“โอ๊ย! อย่าพูดถึงพวกมันเลย ไปเฝ้าน้องเบลล่า ที่ชมรมละครนู่น”

“นิวๆมีคนฝากของมาให้หล่ะ” ในระหว่างที่ผม นิวและไอ้โอ๊ตยื่นคุยกันอยู่นอกห้องนั่น ไอซ์หัวหน้าห้องของพวกเราก็ถือกล่องอะไรบ้างอย่างก่อนจะเอามันมาให้นิว

“ใครอ่ะ?” นิวถามขณะยื่นมือไปรับกล่องนั่นมา

“ไม่รู้เหมือนกัน ...เราถามคนที่เอามาให้แล้วน่ะ แต่เขาก็บอกว่ามีคนฝากมาอีกที”

“ อือ ยังไงก็ขอบใจไอซ์มากๆน่ะ”

“ฮิ้ววว พี่นิวแอบมีกิ๊กหรอ..ใครกันน้อ แย่งซีนพี่โซ่เรา^^ “  ไอ้โอ็ตที่ยืนอยู่พูดขึ้นมา

“หุบปากไปเลยมึง...นิวเอากล่องมานิ” ผมพูดขึ้นเริ่มมีน้ำโหนิดๆหล่ะ ไอ้โอ๊ตนี้ก็พูดสะกิดต้อมหึงกูให้ทำงานในทันทีเลยน่ะมึงนี่

“มึงจะเอาไปทำอะไร?”

“กูจะเอาไปทิ้งง TT”

“โซ่อย่าไร้สาระ “

“กูหึงน่ะ มึงรับของจากคนอื่นที่ไม่ใช่กูอ่ะTT”

“ก็คงเป็นของรุ่นน้องน่ะแหละ...ไปเข้าห้องกันเถอะ มิส.เกษรา มาแล้ว”ใครเป็นคนให้ของขวัญกล่องนี้กันแน่หว่ะ ชักอย่างจะรู้หล่ะ… โว๊ย!!กู โมโห! แต่ก็ทำแต่แต่ข่มอารมณ์ตัวเองไว้ที่ตอนนี้เดือดปุดยิ่งกว่าน้ำ 100 องศาได้แล้วมั่ง...อย่าให้กูรู้หล่ะกันว่าเป็นใคร ศพไม่สวยแน่มึง! (บ๊ะ โหดแท้:ไร)  

พักกลางวัน

“วันนี้จะเข้าชมรมป่าวนิ “ นิวถามขึ้นในขณะที่ตัวเองกำลังเก็บหนังสือและของต่างๆเข้ากระเป๋านักเรียน

“กินข้าวเสร็จ แล้วค่อยไปหล่ะกัน “

“อืม...เออ ไอ้โอ๊ตมึงได้เอาโน็ตเพลงมาด้วยไหม?”

“อย่าโกรธกูน่ะ...กูลืมหว่ะTT”

“เออช่างมันเถอะ โซ่มึงเอามาป่าว”

“เอามาๆ แต่ไปกินข้าวก่อนเถอะน่ะนิว..โซ่หิวแล้วว “ โซ่พูดขึ้นพร้อมกับเดินมากุม
มือร่างเล็กก่อนจะออกแรงดึงเบาๆเพื่อให้ร่างเล็กเดินตามเขาไป

“ทีพวกกูไม่ชวน กูก็เพื่อนมึงน่ะ- -” เคนที่ยืนอยู่พูดขึ้น

“พวกมึงอ่ะเร็วๆดิ ใครดึงขาไว้หรือไง!”

   หลังจากที่ทุกคนได้รับประทานอาหารเที่ยงกันไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พวกเราก็มาที่ห้องซ้อมดนตรีของชมรมเพื่อที่จะซ้อมเพลงที่พวกเราเตรียมเอาไว้ขึ้นร้องในวันงานโรงเรียนที่กำลังจะมีขึ้นในอีกไม่กี่วันข้างหน้านี้แล้ว...

ผู้ชายดีๆ ผู้ชายดีๆมีแฟนหมดแล้ว คุณจะรออะไร ~

  ในขณะที่ทุกคนกำลังซ้อมกันต่อในเพลงที่สองนั่นเสียงโทรศัพท์มือถือของใครสักคนก็ดังขึ้นมา...

“นิวโทรศัพท์มึงอ่ะ” เคนที่กำลังนั่งเล่นเบสอยู่พูดขึ้นก่อนหยิบโทรศัพท์ยื่นมาให้นิว

“เออ “  ผมพูดก่อนจะยื่นมือออกไปรับโทรศัพท์จากไอ้เคน ซึ่งผมวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะอยู่ข้างๆกับที่นั่งไอ้เคนเล่นเบสอยู่พอดี...ผมก้มลงมองดูเบอร์ที่ไม่คุ้นเคยโชว์เด่นอยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเอง ใครหว่ะ?

“เดี๋ยวมาน่ะ ซ้อมรอไปก่อนเลยก็ได้” ผมพูดก่อนจะเดินออกมาข้างนอกเพราะข้างในตอนนี้เสียงดังมากๆ

 “ฮัลโหล่ ใครครับ?”

“เราเอง เจย์”

“ออ เจย์หรอ ว่าไงมีธุระอะไรหรอ?”

“เย็นนี้น่ะ นิวว่างหรือป่าว”

“ก็ว่างน่ะ...ทำไมหรอ?”

“กะจะชวนไปกินไอศกรีมหน่อยน่ะ” ไอศกรีมหรอไปดีป่าวหว่ะ...แต่ครั้งที่แล้วที่เจอมันที่สยามก็สัญญากับมันแล้วนิหน่า

“ออๆ ได้ดิ ที่ไหน? กี่โมง?”

“ที่ร้าน MimoZa 16.00 น.”

“โอเคๆได้แล้วไว้เจอกันน่ะ บาย”

“บาย ^^”

“ใครโทรมา? ทำไมต้องออกไปคุยข้างนอกด้วย?”   คำถามถูกยิงมาที่ผมทันทีหลังจากที่กลับเข้ามาในห้องซ้อม

“เพื่อน...ก็ข้างในมันเสียงดังกุก็เลยไปคุยข้างนอก”

“ผู้ชาย ผู้หญิง” เสียงเรียบกับใบหน้าที่เย็นชา นิ่ง เฉยๆแบบนี้ผมรู้ทันทีว่ามันคงไม่พอใจเท่าไร และคงเริ่มโมโหคิดมานิดๆแล้วด้วย

“ผู้หญิง…” มุสาวาทาแล้วไงกู ก็ถ้าผมพูดออกไปว่าผู้ชายน่ะ รับรองไม่ได้ซ้อมกันแน่อ่ะ เรื่องมันจะยืดยาวและรับรองไม่จบง่ายๆด้วย มันแมร่งโคตรขี้หึงเลย -//-

“แล้วไป...”

“ทำไม มึงไม่ไว้ใจกูหรือไง?”

“ป่าวน่ะ ก็เขาอยากรู้เฉยๆ ^^” แล้วมันก็กลับมาร่าเริงภายในพริบตาเดี่ยว --

“เออ พวกมึงครับไว้ค่อยไปเคลียปัญหาครอบครัวกันที่หลังได้ไหม ตอนนี้กูว่าซ้อมกันเถอะ...”

“หุบปากเลยไอ้เฟรม..”

“หุบก็ได้ครับแล้วพวกคุณมึงจะซ้อมกันต่อได้ยัง”

    หลังจากนั่นพวกเราก็ซ้อมกันต่ออีก 3 เพลงก่อนจะขึ้นไปเรียนต่อคาบบ่ายเป็นอะไรที่...คุณครูที่พูดช้าๆ แอร์เย็นๆ ทุกสิ่งทุกอย่างมันช่างเป็นใจให้หนังตานี่แทบจะยกไม่ขึ้นอยู่แล้วจนอยากฟุ่บหลับให้รู้แล้วรู้รอดมันซะจริงๆ...แต่ก็คงได้แค่คิดแหละครับ คงทำไม่ได้หรอกคาบนี้มิส.กนกพรแกดุมาก ใครที่บังอาจนอนเจอแกสั่งงานเป็นต้องตาสว่างในทันที  เป็นอันว่าคาบนี้ก็ต้องทนเรียนต่อไปอย่างหมดหนทางงง –

ติ๊ง หน่อง ติ๊ง หน่อง ติ๊ง หน่อง ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง

“เย้! หมดคาบแล้ว” เสียงไอ้โซ่ที่นั่งอยู่ข้างๆผมพูดขึ้นมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะลุกขึ้นยืนพร้อมกับบิดตัวไปมา

“เออ โซ่วันนี้กลับบ้านก่อนเลยก็ได้น่ะ“

“ทำไมอ่ะ?”

“พอดีมีธุระจะต้องไปทำหน่อย”

“ธุระ? ธุระอะไรอ่ะ ให้โซ่ไปด้วยป่าว”

“ไม่ต้องหรอก มึงกลับไปก่อนเลย “

“แต่....”

“ไม่มีแต่ มึงกลับไปเหอะ...การบ้าน มิส.กนกพร กองท่วมห้องมึงเลยไม่ใช่หรอ”ผมยังคงพยายามยกนั่นยกนี้มาอ้างต่อไปเพื่อให้มันเชื่อ

“นิวอ่ะก็ได้...แต่อย่าให้รู้น่ะว่าแอบไปหากิ๊ก ไม่งั้น...”

“ทำไม มึงจะทำอะไรกู?” ผมถามขึ้นก่อนยักคิ้วขึ้นอย่างกวนๆ

“โดนจัดหนักแน่นอน...เอาให้เดินไม่ได้เป็นอาทิตย์เลยเป็นไง^^” มันพูดออกมาอย่างหน้าตาเฉย เรื่องแบบนี้คงมีอยู่ในสายเลือดมันไปแล้ว

ผลั๊วะ!!

“โอ๊ยย! ทำร้ายร่างกายเขาอีกแล้วTT”

“มึงนี่น่ะ ในหัวคิดได้แต่เรื่องหื่นๆ - -“

“งั้นมึงก็เหมือนกันแหละ...มึงก็คิดอ่ะ^^”

“อย่ากวน กลับบ้านไปได้แล้ว” ผมพูดพร้อมออกแรงผลักหลังของมันไปข้างหน้าเบา  

“กลับก็ได้...แต่ถึงบ้านห้ามเกิน 19.30 น. ถึงเมื่อไรโทรหาด้วยเข้าใจไหม”

“รู้แล้ว ขับรถดีๆหล่ะ” นับวันมันยิ่งเหมือนพ่อผมเข้าไปทุกๆทีแทนที่จะเป็นแฟนผมแล้ว

      หลังจากที่ผมแยกตัวออกจากไอ้โซ่ได้แล้วก็ถึงกับถอนหายใจโล่งอกในทันที ถึงแม้จะแอบสงสัยอยู่บ้างว่าทำไมมันถึงเชื่อง่ายจังหว่ะ...จริงๆผมก็ไม่ได้อยากโกหกมันหรอกน่ะ แต่ก็รู้ถ้าผมพูดว่าจะไปกับไอ้เจย์ คิดว่ามันจะยอมให้ไปหรอ เดี๋ยวก็ได้ทะเลาะกันอีก อีกอย่างมันก็ไม่มีอะไรก็แค่มากินไอศกรีมกับเพื่อนเก่ามันก็เท่านั่นเอง...  

กริ๊งง

“นิวนิว ทางนี้^^” ผมหันหลังไปตามเสียงเรียกซึ่งเป็นที่ที่ไอ้เจย์นั่งอยู่แถวมุมหนึ่งของร้าน

    ไม่นานไอศกรีมก็ถูกยกมาเสริฟ เราสองคนก็คุยกันซะมากกว่าด้วยความที่ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว นี่มันก็เล่าให้ฟังว่าจะย้ายกลับมาอยู่ที่ไทยเหมือนเดิมแล้วหล่ะ เพราะพ่อมันจะกลับมาทำงานที่ไทยเหมือนเดิมแล้วอีกอย่างเห็นว่าแม่มันไม่ค่อยสบายด้วยแหละ...ผมก็ชวนมันคุยสัพเพเหระเล่าเรื่องเก่าๆกันไป  หลังจากที่คุยมาตั้งนานผมก็ลืมดูเวลาไปวะสนิทเลย เชี่ยแล้ว 20.00 แล้วนี่หว่ากลับบ้านกูโดนป๋าด่าแน่งานนี้ ...ยิ่งไปกว่านั่นไอ้โซ่อีกด้วยTT

 

“ให้กูไปส่งบ้านไหม…” ไอ้เจย์พูดขึ้นอย่าได้แปลกใจกับสรรพนามใหม่ที่มันใช้เรียกผมน่ะครับแต่ก่อนผมกับมันก็คุยแบบนี้แหละ

“ออ ไม่เป็นไร บ้านกูอยู่แถวๆนี้แหละ กลับเองก็ได้”

“อืม งั้นกลับบ้านดีๆน่ะมึง ฝากหวัดดีป๋ากับม๊ามึงด้วย...แต่ก่อนกลับขอกอดมึงหน่อยดิ ไม่ได้เจอกันนานกูคิดถึงง”

“อย่ามาเลยมึง กลับบ้านไป”

“อ๊ะ...” แต่มันไม่ฟังที่ผมพูดแต่กลับโน้มตัวมาข้างหน้าก่อนจะรวบตัวผมไปกอดไว้แทนอย่างรวดเร็ว  

“เชี่ยเจย์!ปล่อยกูเลยน่ะ!”

“กอดนิดกอดหน่อยก็ไม่ได้  ที่แต่ก่อนกูทำออกจะบ่อย+555”  

“หรอ กลับเลยก่อนจะโดนตีนกู” แต่ก่อนกับเดี๋ยวนี้แมร่งไม่เหมือนกันนี่หว่าในเมื่อตอนนี้กูก็มีเชี่ยโซ่แล้ว -///-

“กลัวจังเลย กูกลับหล่ะ บายย” 

“อืม บายย” ผมพูดบอกลาก่อนจะหันหลังกลับเพื่อจะเดินไปยังปลายทาง กลับบ้านของตัวเอง แต่ด้วยความไม่ระวังเดินมาเดินไม่ทันครึ่งทาง ผมก็ชนเขากับไหล่ของใครบ้างคนอย่างจัง...

“โอ๊ย! ขอโทษครับ...อ้าว โซ่มึงมาได้ไง” 

"ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น...กลัวว่าโซ่จะรู้หรอว่านิวนัดใครไว้”

“ไม่ใช่...”

“ธุระของนิว คือการมานั่งกินไอศกรีมกับไอ้เชี่ยนี่น่ะหรอ” โซ่พูดออกมาเสียงเรียบ

 “ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดน่ะ... อย่าพึ่งเดินหนีกูดิ!” ไม่ทันที่ผมจะพูดจบมันก็รีบเดินไปอย่างรวดเร็ว ผมรีบวิ่งตามมันไป เดินเร็วชิบเลย ผมวิ่งตามมันเข้าไปในตรอกเล็กๆ ก่อนที่ผมจะคว้าชายเสื้อของมันไว้...

-------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อแล้วน่ะจร้า  ยังมีคนรออยู่ตอนแรกว่าจะลงตอน 21.00 แต่เกิดข้อผิดพลาดเล็กน้อย ขอโทษด้วยน่ะคนที่มารอตั้งแต่ 21.00 (จะมีไหมหล่ะ) ฝากคอมเมนด้วยน่ะ รักคนอ่านมากมาย ม๊วฟฟฟ><

แถมๆให้จร้า

   
 อย่ามัวแต่อ่านอย่างเดี่ยว คอมเมนให้ไรเตอร์ด้วยน่ะ>< (ปล.ครั้งนี้ขอสัก 20 คอมเมนจะได้ไหมน่ะ><)