☆ PRINCE LUCIFER ☆

ลำดับตอนที่ #2 : ★PRINCE LUCIFER ★THE PRINCE OF CRUELTY : INTRO

 



ตอนนี้ใจของผมก็เหมือนห้องที่ถูกปิดตาย

ตลอดเวลา...ผมรอแค่เธอคนนั้น

 คนที่เป็นกุญแจ....มาไขห้องที่ถูกปิดตายของผมสักอีกครั้ง!

"Fate, or led them to meet again ....".

"โชคชะตาหรือสิ่งใดที่นำพวกเขาให้มาพบเจอกันอีกครั้ง...."

จุดเริ่มต้นของจุดจบ...

ZERO เขา ต้องการ”เธอ”คนนั้นกลับมาครอบครองแต่เพียงผู้เดี่ยวถึงแม้เธอจะจากเขาไปแล้วก็ตาม...

                                   
MUFFIN เธอ ต้องการให้เรื่องราวของความรักนี้จบเสียทีแต่ทำไมเธอกลับจำแต่ “เขา”คนนั้นอย่างขึ้นใจ...

                     
TAHLONG เขา ที่รัก”เธอ”คนนั้นและต้องการเธอมาครอบครองถึงแม้รู้ว่าเธอไม่อาจลืม ”คนๆนั้น”ได้..

บทสรุปเรื่องของความรักที่เจ็บปวดนี้จะจบลงเช่นไร

ร่วมติดตามบทสรุปความรักของพวกเขาได้   ใน

THE PRINCE OF CRUELTY รักร้าย...ละลายหัวใจของนายสุดโหดกับยัยตัวดี

บทนำ

"โอเคค่ะ รู้แล้วค่ะแม่ ค่ะถึงแล้วค่ะ...สวัสดีค่ะ"

เฮ้อ!ถึงสักที่ เหนื่อยอะไรขนาดนี้ T^T ทุกคนเดาสิว่าที่ฉันอุตสาห์บินข้ามน้ำ ข้ามทะเล
มาไกลถึง นิวยอก์ เพื่ออะไร คำตอบน่ะหรอ... ฉันมาที่นี่เพื่อลืมผู้ชายคนหนึ่ง  เฮ้อมันก็แค่เพียง เพราะฉัน ต้องการที่จะลืมผู้ชายคนหนึ่งแค่นั้นแหละ ทุกคนอาจจะบอกว่าทำไมฉันถึงงี่เง่าอย่างนี้ กับอีแค่ผู้ชายคนเดี่ยว....เดี๋ยวก็คงลืมได้ แต่ถ้าคุณเป็นฉันในตอนนี้คุณจะรู้เลย ว่าการที่เราจะลืมใครคนหนึ่งที่เรารัก..รักมากที่สุดจนสามารถทุ่มเท ทุกสิ่งทุกอย่างได้เพื่อเขานั้นมันยาก ยากมากมายขนาดไหนแต่ดูสิ่งที่เขาให้ฉันกลับมาหล่ะ มันถูกแล้วหราที่เขาจะทำกับฉันแบบนี้แต่ฉันกับเขาก็ไม่ได้เคลียกันสักที่เพราะฉันมาที่นี่ซะก่อน เรื่องราวปัญหาทุกอย่าง ฉันก็คิดน่ะว่าที่ฉันมาแบบนี้มันจะเป็นการทำให้ปัญหาทุกอย่างมันดีขึ้นไหมหรือมันจะเลวร้ายลงกันแน่ฉันก็ไม่รู้ แต่ ณ ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันทำแบบนี้ก็ดีที่สุดแล้ว  และเมื่อฉันพร้อมเมื่อไหร่ฉันสัญญาจริงๆว่าจะกลับไปเคลียทุกอย่างให้มันชัดเจนแต่ตอนนี้ขอเวลาให้ฉันได้อยู่คนเดี่ยวสักพักขอให้ฉันได้คิดอะไรก่อนและเมื่อฉันพร้อมเมื่อไหร่ฉันจะกลับไปแน่...

"นี่ค่ะ เงินค่ารถ ^^"  ถึงสักที่ โอ๊ยย ทำไมข้าวของฉันมันเยอะเยี่ยงนี้ กระเป๋าบ้าอะไรหนักชะมัดเลยเนี่ย ฉันเดินไป
ที่เคาเตอร์เพื่อติดต่อเรื่องห้อง

"ขอติดต่อ เรื่องห้องค่ะ "

"สักครู่น่ะค่ะ... คุณชื่ออะไร"

"ปภาวรินทว์ ทุริวงษ์ ค่ะ"

 ชั้น 5 ห้อง512 สิน่ะ ฉันเดินตรงไปที่ลิฟท์เพื่อไปยังที่พักเฮ้อ คิดถึงแม่เหมือนกันน่ะนิ  ตั้งแต่ฉันถึง นิวยอร์ แม่ก็โทรหาฉันทันที ท่านน่ะเป็นห่วงฉันมากเพราะฉันเป็นลูกคนเดี่ยวท่านทะนุถน่อมฉันมาตั้งแต่ฉันยังเล็กๆและยิ่งตั้งแต่ที่พ่อฉันเสียไป ท่านก็ดูแลฉันเป็นสองเท่าเลย ถึงท่านต้องทำงานหนักขึ้นแต่ท่านก็ยังมีเวลาให้กับฉันเสมอเหมือนเดิมได้ ท่านทั้งรักทั้งห่วงฉันยิ่งกว่าอะไร ถึงฉันจะ 22แล้วก็ตามT^T ฉันเคยถามว่าทำไม แม่ก็บอกว่า “ก็เรามีกันสองแม่ลูกไม่ให้แม่รักหนู แล้วแม่จะรักใคร
หล่ะ”  

 ติ๊ง น๊อง!!(เสียงลิฟท์เปิด)

ฉันเดินตรงไปที่ห้องแล้วรูดคีย์การด์... ว้าวที่นี่ก็หรูใช้ได้เลยน่ะนิ ห้องนั่งเล่นกว้างกำลังดีมีโต๊ะให้อ่านหนังสือและดื่มชาร้อนๆที่ระเบียง มีครัวและมินิบาร์เล็กๆด้วย ห้องนอนกว้าง ห้องน้ำก็...! อ่างกู๊ดชี่! สุดยอดมากกก***0*****แต่ก่อนจะไปหลั่นล้ากับอ่างกุ๊ดชี่หรือไปนั่งชิลๆดื่มชาที่ระเบียง คงได้เวลาจัดของกันแล้ว    "ยัย มัฟฟิน"

5 ชม.ผ่านไป

 ฉันพึ่งจะแกะข้าวของต่างๆที่แพ็คมาเพื่อเก็บเข้าตู้ ฉันกะว่าจะมาอยู่ที่สัก 4-5 เดือนเพื่อหวังว่าอะไรมันคงจะดีขึ้น...   เฮ้อ เหนื่อยได้ใจมา ขอไปหาอะไรกินก่อนเถอะ ขณะที่ฉันกำลังจะลุกไปหาอะไรกิน ก็มีเสียงเคาะรัวๆมาจากประตูหน้าห้องใครก็น่ะไม่มีมารยาทขอด่าสักหน่อยเถอะ

"นี่คุณเป็นบ้าไรถึงมาเคาะประตูชาวบ้านขนาดนี่.... ซีโร่!" ในขนาดที่ฉันกำลังตะโกนด่าคนที่เคาะประตูอยู่นั่น ฉันถึงกลับต้องช็อคเมื่อผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉันคือ ซีโร่! ฉันจำเขาได้ดี ร่างสูงที่แลดูแข็งแรง  ผมสีน้ำตาล เรียวตาคมกริบนั่น  ผิวขาวของเขาขับให้เขาดูดี จมูกที่โด่งเป็นสัน และริมฝีปากที่แดงสดที่ได้รูปนั่นที่มักมอบสัมผัสรสหวานและที่แสนจะดุดัน... ซีโร่  เขาคือผู้ชายที่ทำให้ฉันเจ็บปวดเจียนตายยังไงหล่ะ  แล้วเขาตามฉันมาถึงนี่ได้ไงยังไง ในขณะที่สมองฉันสั่งการว่าควรปิดประตูจะปลอดภัยที่ จู่ๆซีโร่ก็กระชากลูกบิดอกอย่างแรงพร้อมกับโผล่ตัวเขามาในห้องฉันอย่างรวดเร็ว

"ซีโร่! นายมาได้ไง"

"หนีฉันมาทำไม..."

"ไม่มีอะไรทั้งนั่น...นายกลับไปซะ"

ซีโร่ถามด้วยอารมณ์ที่ครุกรุ่นและโกรธจัดพร้อมกับเดินไล่ต้อนฉันมาลื้อยๆจนฉันจนมุม ขณะที่ฉันกำลังจะเดินหนีเขาเพื่อไปที่ห้องน้ำ ซีโร่ก็เหวี่ยงร่างบอบบางฉันให้พ้นรัศมีห้องน้ำและกำข้อมือฉันแน่น

"ออหรือที่จริงหนีตามผู้ชายมากันแน่หล่ะ"

"ถ้าใช่แล้วจะทำไม"

“ ก็ไม่ทำไมหรอก ฉันก็แค่คิดว่าเธอคงลืมบางอย่างไปเตือนความจำกันหน่อยดีไหมที่รัก!”

"ปล่อยน่ะซี!  อ๊ายยยยย!!!!!!"

ฉันต้องกรี๊ดร้องอีกครั้งเมื่อจู่ๆซีโร่ก็อุ้มฉันไปพาดบนบ่าเขาได้อย่างง่ายดายและตรงไปที่ห้องนอนของฉัน ฉันทั้ง ทุบทั้งตี จิกหลังเขาหวังให้เขาปล่อยฉันลงแต่มันก็ไม่เป็นผล เขาเอื้อมมืออีกข้างจับลูกบิดและใช้เท้าปิดประตูอย่างแรง ซีโร่เหวี่ยงฉันลงที่เตียงในขณะที่ฉันพยายามยันตัวเพื่อจะลุกจากเตียงซีโร่ก็กดตัวฉันลงกลายเป็นว่าเขากำลังคร่อมฉันอยู่

"ปล่อยฉันน่ะไอ้บ้า.....!" เสียงฉันต้องหลุดไปในลำคอเมื่อซีโร่กดริมฝีปากร้อนลงกับปากฉันอย่างหนักหน่วงและทวีความรุนแรงที่แสนดุดัน ราวกับจะระบายความโกรธทั้งหมดลงกับริมฝีปากฉันให้ได้ ฉันดิ้นไปมาสุดชีวิตปลายลิ้นสัมผัสถึงกลิ่นคาวเลือด ภาพความทรงจำในวันนั่นย้อนกลับมาอีกครั้ง ไม่ได้น่ะฉันจะไม่ยอมให้เหตุการณ์เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองอีกแล้ว

"อ๊อย อั๊น อ๊ะ!" (ปล่อยฉันน่ะ) ซีโร่ยอมผละออกจากริมฝีปากฉัน จากนั้น

ริมฝีปากร้ายกาจนั่นก็ไปทั่วแก้มและใบหู ซีโร่เลียดไล้ฝีปากมาถึงคาง ขมับ และที่ซอกคอขาวที่ที่เขามักฝากร่องร้อยความเป็นเจ้าของที่เขาอยู่เสมอริมฝีปากไล้ต่ำไปเรื่อยๆจนถึงเนินอกเขาขบเม้มจนตอนนี้มันคงเกิดเป็นรอยแดงมากมาย มือที่ซุกซนนั่นเลื่อนไปลูบต้นขาของฉันและเลิกเสื้อกล้ามขาวบางที่ฉันกำลังใส่อยู่จนเกือบจะถึง หน้าอก ไม่น่ะได้โปรด ใครก็ได้ช่วยฉันด้วยน่ะ เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดในวันนั่นน้ำตาก็พรานไหลออกมาซะดื้อๆ ทั้งที่พยายามกลั่นไว้แล้วแท้ๆ

ติ๊ง น๊อง!!!

"น้ำตามันไม่ได้ทำให้ฉันหยุดหรอกน่ะ..."

ซีโร่ไม่สนเสียงของอ๊อดที่ดังมาจากหน้าเลยแม้แต่นิดเขากระชากเสื้อของฉันออกอย่างง่ายและก้มจูบซับน้ำตาให้กับฉันทั้งดิ้นทั้งเบี่ยงหน้าหลบเขาแต่ก็ไม่เป็นผลเขาก้มลงไปที่ใบหูและพึ่มพ่ำคำพูดออกมามากมายที่เป็นภาษาจีนซึ่งฉันฟังไม่ออก ฉันรู้ว่าตอนนี้ซีโร่กำลังโกรธฉันมากและคงไม่มีใครหยุดเขาได้ แต่ขอร้องได้โปรด ใครก็ได้ช่วยฉันด้วยเถอะ

ติ๊ง น๊อง!!!

"Damn it! โธ่เว๊ย!! ใครมาตอนนี้หว่ะ"ซีสบถออกมาอย่างหัวเสีย

หลังจากที่ซุกซนกับซอกคอฉันอยู่เขายอมผละออกจากฉันและยอมปล่อยฉันให้เป็นอิสระฉันรีบเด้งตัวลุกออกจากเตียงอย่างเร็วและรีบจัดเสื้อผ้าเผ้าผมให้เหมือนฉันคิดผิดจริงๆที่(เคย)ไปคบกับไอ้เด็กบ้านิ ทั้งเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่หนึ่ง อารมณ์นี่เปลี่ยนแปลงอย่างกับพายุเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายและยังโคตร ขี้หึ่งฉันมากสุดในสามโลกแล้ว ซีโร่มักใช้อารมณ์และกำลังในการตัดสินปัญหาทุกอย่างไปซะหมด นิสัยนิเหมือนเด็ก 3 ขวบจริงๆฉันเดินไปหยิบเสื้อกันหนาวมาสวมทับเสื้อกล้ามที่สวมอยู่ หมายจะจะออกไปจากห้อง

"เธอ รอในนี้แหละเดี๋ยวฉันไปดูเอง"

"ได้ไง นั่นแขกฉันน่ะ" ซีโร่มองมาที่ฉันอย่างเคืองๆแต่ก็ปล่อยให้ฉันออก
ไปเปิดประตูจนได้

"ค่ะๆ สักครู่น่ะค่ะ.....ต้าหลง!"

ในขณะที่ฉันเอื้อมมือไปแตะที่ลูกบิดเพื่อปลดล็อคกลอนนั่นฉันถึงกลับช็อครอบสองเมื่อเห็นผู้ที่มาเยือน ต้าหลง! ร่างสูงเกิน 180 ผมสีน้ำตาลอ่อน ผิวขาวซีดเหมือนคนจีนและเรียวตาที่คมเหมือนซีโร่ จมูกโด่งเป็นสันที่ได้ และริมฝีปากบางสีชมพู่ได้รูป... ต้าหลงมองมาที่ฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าและซอกคอ พระเจ้าเขาเห็น ฉันพยายามเอาผมปกปิดร่องรอยพวกนั่นที่ซีโร่เป็นคนทำไว้และขณะนั่นเองซีโร่ที่ไม่รู้มาตั้งแต่เมื่อก็โผล่มาทางด้านหลังฉัน

 "ใครน่ะ ฟิน..." ซีโร่เดินออกมาจากห้องนอนฉันในสภาพเปลื่อยท่อนบนส่วนท่อนร่างเหลือเพียงกางเกงยีนสีดำของเขาเท่านั่นต้าหลงเดินตรงมามาที่ประตูเพื่อจะดูผู้ที่มาเยือน

"ฉันเอง ต้าหลง หวัดดีหว่ะ ไอ้ซีโร่และก็หวัดดีเธอด้วยน่ะ มัฟฟิน"
ต้าหลงพูดพร้อม ยิ้มเย็นที่ฉันเองก็ไม่เข้าใจความหมายของมัน

"Damn tah go to f*cking hell!"

ซีโร่ตะโกนเรียกชื่อต้าหลงและสบถคำด่าใส่เขาอีกหลายคำฉันพยายามที่จะห้ามไม่ให้เด็กพวกนี้ทะเลาะกันแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเลย ไม่น่ะขอร้องอย่าพึ่งเกิดเรื่องแบบครั้งนั่นเลย ฉันไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีกแล้วน่ะในใจฉันภาวนาแต่ขอให้ทุกอย่างมันจบเถอะ ขอให้ทุกคนต่างจบต่างไปได้ไหมแต่ทำไม่น่ะลางสังหรณ์ฉันมันบอกว่า นี่มันเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของความรักที่แสนจะเจ็บปวดของพวกเราทั้งสามคนเองหล่ะ!  

 

     

***ใครที่เขามาอ่านก็ช่วยกันเมนเพื่อเป็นกำลังใจให้กับไรเตอร์ทั้ง
สองคนด้วยน่ะค่ะ