☆ PRINCE LUCIFER ☆

ลำดับตอนที่ #13 : ☆ PRINCE LUCIFER ☆THE PRINCE OF DARGON:PART 3 THE END

THE PRINCE OF DARGON
 


THE PRINCE OF DARGON

ณ สวนสนุก Devon's Crealy

“นายตีบหลงงงงงงง !” ฉันตะโกนใส่หูคนตัวสูง ที่เหม่อ

เป็นบ้าอะไรเนื้ยเมื่อเช้าก็ยังเห็นดีๆอยู่...

“หืมม~” ต้าหลงหันมามองฉันด้วยความสงสัย

“เหม่ออะไรของนายเรียกเป็นล้านรอบ -*-” แล้วฉันก็หยิกแก้มต้าหลงแล้วดึงเล่น

แก้มนุ่มดีแฮะ -////-

“ปล่อยๆ ไปเล่นถ้ำหนูซิงไป” ต้าหลงจับมือฉันออก แล้วเดินจับมือฉันเดินไป

แล้วฉันก็เดินตามไปแต่โดยดี ฉันว่าหน้าฉันแดงอยู่แน่ๆเลยตอนนี้ ไหนจะหัวใจที่เต้นแรงอีกต้าหลงจะได้ยินมั้ยน้า..

12.30 PM

จนตอนนี้ต้าหลงยังไม่ปล่อยมือฉันเลย เอ่อ...ดูมันจะเวอร์ไปแต่..มันคือความจริง -////-“

“หิวยัง”

“อือ(._.)(‘_’)(._.)(‘ _’)” ฉันพยักหน้า

ฉันไม่ค่อยอยากพูดเท่าไหร่ เพราะถ้าพูดแล้วฉันอาจจะหลุดส่งมุขแป้กๆหรือพูดอะไรแปลกไปแน่ๆ

หลังจากที่ต้าหลงพาไปกินอาหารแถวนั้นแล้ว ฉันก็ให้ต้าหลงไปซื้อไอศกรีมมากิน การมีคนใช้ก็ดีเหมือนกัน J

“จะไปเล่นที่ไหนต่อ” ต้าหลงถามพร้อมยื่นไอศกรีมรสวนิลามาให้

“นายไม่กินหรอ” ฉันรับมาแล้วถาม

คงไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดนะ - -^

“มองหน้าฉันอย่างนั้นคิดว่าฉันจะตอบว่า ‘กินกับเธอ’หรอ” ต้าหลงยิ้มบางๆออกมา

“^[++]^/////”

ทำมาเป็นรู้ทัน ชิ -3-

“ฉันไม่ชอบกินของหวานนอกจาก...” ต้าหลงเว้นจังหวะการพูดแล้วมองหน้าฉัน

“หืม~”  ฉันเงยหน้าจากไอศกรีมที่แสนอร่อยมาสนใจต้าหลง

ต้าหลงใช้นิ้วโป้งแตะที่ริมฝีปากฉันแล้วไปแต่ที่ริมฝีปากตัวเอง

-////////////////- เขินบอกได้คำเดียวว่าเขินนนน!!!~

“ฉันว่าฉันได้ยินเสียงอะไรบ้างอย่างนะ” ต้าหลงมองหน้าฉัน

ต้าหลงได้ยินเสียงหัวใจฉันหรอ...ไม่น่าเป็นไปได้ เสียงรอบตัวออกจะดัง(มั้ง)

“สะ..เสียงอะไร -//-”

“หึหึ”

ต้าหลงหัวเราะอย่างมีเล่ห์นัยแล้วขยี้หัวฉัน

อ๊ายย~กลายเป็นรังนกแน่ๆ

“ฉันไปเข้าห้องน้ำแปป อย่าเดินไปไหนล่ะ”

แล้วต้าหลงก็เดินละออกไป

ต่อไป ไปเล่นอะไรดีน้า~….

5 นาทีผ่านไป

นายตีบหลงตกส้วมไปแล้วรึเปล่าเนี้ย

ฉันเดินออกไปตามหาต้าหลง

นั้นเขาแน่นอนฉันจำได้สีเสื้อสีเขียวอ่อน ...ผู้หญิงคนนั้นหรอ..

“มัฟฟิน” ฉันพูดออกมาเบาๆ แล้วเดินไปหาที่หลบ

“ฉันสบายดี นายเป็นยังไงบ้าง”<มัฟฟิน

“ไม่เป็นไรหรอก ซีโร่ดูแลเธอดีนะ”<ต้าหลง

“อืม ดีมากๆเลยแหละ ฉันไปก่อนนะ^^ โชคดีนะ”<มัฟฟิน

“.....”<ต้าหลง

แล้วมัฟฟินก็หันหลังเตรียมจะเดินออกไปแต่ถูกต้าหลงดึงเข้ามากอด

.....ต้าหลงคงจะไม่ลืมมัฟฟินได้จริงๆนั้นแหละ...รู้สึก...รู้สึกเสียใจ...หรือที่สองคนนั้นกอดกันอาจเป็นในฐานะเพื่อนแต่....มันไม่มีเหตุผลที่ต้าหลงจะลืมมัฟฟินลง เพราะฉันยังเห็นรูปคู่ของทั้งคู่อยู่ในมือถือต้าหลง..

 ฉันพยายามทรงตัวแล้วรอดูต่อไปเพื่อจะทำให้ฉันเข้าใจมากขึ้น

“สปาย”

ฉันรู้สึกสึกอะไรบางอย่างที่วางลงบนบ่า  ฉันหันไปมองก็พบกับ..

“โมเดม ”

 “มาแอบดูอย่างนี้มันไม่ดีหรอกนะ” โมเดมพูดพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้แต่ฉันหลบแล้วเช็ดเอง

“พาฉันไปหาสปาร์คหน่อยสิ” ฉันพูด

“ไม่บอกลาตีบนั้นก่อนหรอ” โมเดมถาม

“ไม่จำเป็นหรอก” แล้วฉันก็ก้มหน้าก้มตามองพื้น

“เฮ้อ~”

(MODEM TAKE)

“อ้าวไอ้โมเดม เห๊ยแล้วปายมาได้ไง

สปาร์คถามเมื่อเห็นผมยื่นอุ้มสปายอยู่

“ไปเจอกันที่สวนสนุกกับไอ้ตีบนั่นแหละ...พอฉันจะถามก็เอาแต่บอกว่าจะมาหาแก่ท่าเดี่ยว ผมตอบมันไปก่อนจะว่างเธอลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา

“แกว่าไงน่ะ ไอ้ตีบอีกแล้วหรา!

“อืม”

“วอนโดนteen ซะแล้ว!! ”

“ไอ้ปาร์ค....” ผมเรียกชื่อมันเสียงดัง แต่มันก็ไวกว่าวิ่งออกไปจากห้องอย่างเร็ว ผมวิ่งตามมันออกไปแต่ก็ไม่ทันซะแล้ว...ให้มันได้อย่างนี้สิ ผมคิดก่อนจะกุมขมับตัวเองและเดินไปที่ประตูห้องนอน ยื่นมองร่างบางที่นอนอยู่บนเตียง ผมค่อยๆเดินเข้าไปก่อนจะนั่งลงบนเตียงและปัดผมข้างหน้าเธอออก ผมตกใจเล็กน้อยเมือเห็นเธอขยับ

“......”

ผมลุกขึ้นก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำก่อนจะเดินเอาผ้าชุบหน้าเพื่อจะมาเช็ดหนาให้เธอ ผมนั่งลงบนเตียงก่อนจะบรรจงเช็ดหน้าของคนตัวเล็กอย่างเบามือ ใบหน้าที่เคยสดใสร่าเริงเสมอแต่ตั้งแต่ที่ผมกลับมาและได้พบเธอ สปายดูเปลี่ยนไปเธอดูเศร้าๆและเหมือนไม่สบายใจอะไรบ้างอย่าง จนผมได้เห็นคนที่ทำให้เธอเปลี่ยนไป...ผมลูบหัวเธอเบาๆก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากเธอ

“ฝันดีน่ะ....เจ้าหญิงของผม

ผมก้มลงกระซิบข้างหูเธอแผ่วเบา ผมลุกขึ้นก่อนที่สายตาไปสะดุดกับกล่องบางอย่างที่อยู่ปลายเตียง ผมเดินไปก่อนจะหยิบมันขึ้นมาและเปิดออก...ข้างในมีกรอบรูปและหนังสืออัลบั้มรูปต่างๆผมหยิบมันขึ้นมาเปิดดูก่อนจะพบว่ามันคือภาพของพวกเราทั้งสามคนสปาร์คและสปายผมเปิดไปเรื่อยๆก่อนจะพบภาพหนึ่งที่สปายที่ร้องไห้ขี่หลังผมอยู่ ไอ้ปาร์คมันต้องเป็นคนถ่ายแน่นๆผมยิ้มบางๆ ตอนนั่นผม 14 ปีและปาย 9 ขวบ ก่อนจะนึกถึงเรื่องวันนั่น

10 ปีที่แล้ว

“โอ๊ย! ”

“ ปาย!! ” ผมและไอ้ปาร์คตะโกนเรียกชื่อปายเสียงหลง ก่อนจะรีบวิ่งไปหาเธอทันที

“ฮื่อๆๆ T^T”

“ปายเป็นไงมั่ง”

“พี่ปาร์คปายเจ็บขา ฮื่อๆๆๆTT”

“มาขึ้นหลังพี่ รีบกลับกันดีกว่าหว่ะไอ้ปาร์ค ผมบอกก่อนจะให้เธอขึ้นหลังมา

นั่นถึงเป็นครั้งแรกที่ผมได้เจอเธอ ตอนนั่นผมก็ได้แต่คิดว่าเธอเหมือนเจ้าหญิงตัวเล็กเธอน่ารักเธอสดใสเป็นตัวของตัวเอง เธอทำให้มุมมองในชีวิตของผมเปลี่ยนไป...เธอทำให้คนรอบข้างมีความสุขและหัวเราะกับเธอได้เสมอแต่ผมก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าอะไรทำให้ผมนั่นชอบเธอ...จนนานเข้าทุกวันเข้าผมก็ว่าตัวเองคงคิดกับเธอเกินกว่าคำว่าพี่ชายและน้องสาวแล้ว ผมคิดอยู่แล้วว่าจะบอกเรื่องกับหลังจากที่สปายเรียนจบและวันนั่นเองที่ผมเห็นสปายและผู้ชายคนนั่น....

“ไอๆแคกๆ โมเดม” ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสปาย

“ปายตื่นแล้วหรา เป็นไงบ้าง”

“ทำไมฉันถึง?” เธอทำหน้าสงสัย ท่าทางเหมือนจะงงๆ

“ก็เห็นร้องไห้แล้วอยู่ๆก็หลับไปทะเลาะกันอีกแล้วหรา”

“.......” เธอไม่บอกอะไรและพยายามถามเรื่องอื่นแทน

“พี่ปาร์คไปไหนอ่ะ” 

“ทำไมถึงร้องไห้”

“หิวแล้วอ่ะไปหารัยกิ..” เธอตอบออกมาเสียงสั่นๆ

“ปาย!

“นายจะอยากรู้ไปทำไม ฉันกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน เราไม่ได้ทะเลาะ  เขาลืมเธอไม่ได้ เขาไม่ได้ชอบฉัน เข้าใจไหม ฮึกก ฮื่ออ...”

“......”

“ฮึก ฮื่อ เขาไม่ได้รักฉัน ไม่รักฉัน ฉันร้องไห้ก็เพราะเขา ฮึก ฮื่ออ” เธอทั้งร้องไห้ สะอึกสะอื้นและเริ่มพูดไม่เป็นภาษา ตัวก็สั่นเทา

“พอใจหรือ...”ผมพุ่งเข้าไปกอดเธออย่างเร็วก่อนจะลูบหัวเธอ

“ฉันขอโทษ” ผมบอกก่อนจะกอดเธอแน่นขึ้นสปายกอดก่อนจะซุกหน้าลงบนหน้าอกผมเรายื่นกันอยู่นานจนปายเริ่มจะหายร้องไห้ เธอผละออกผมเช็ดน้ำให้เธอก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าให้กับเธอ

(END MODEM TAKE)

“ฟืดดด ฟืดด”

“เสียงขนาดนี้ไม่ต้องคิดว่าภาพจะขนาดไหน”

“ไอ้บ้า ฮึกๆ”

“เธอนี้ยังขี้แยเหมือนเดิมเลยน่ะ”

“จำตอนนั่นที่เธอเจ็บขาเพราะแค่สะดุดก้อนหินและหกล้ม ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลย”

“บ้าใครๆ ไหนหล่ะหลักฐาน”

“นี้ไง ”หยิบรูปออกมาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะโชว์ให้ฉันดู

“กรี๊ดดด เอามานี้เลยน่ะ” ฉันบอกก่อนจะเข้าไปแย่งรูปจากโมเดม เขาชูรูปไปมากลางอากาศฉันขึ้นไปยื่นบนเตียงก่อนจะพยยายามแย่งรูปจากเขา

“แน่นจริงก็เอาให้ได้ดิ ”เขาบอกด้วยน้ำเสียงท้าทายและตอนนั่นเองที่ฉันกำลังจะกระโดดอีกครั้ง

“อ๊ายย! ”

ฟุบ

“ปายเป็นไงมั่ง” เขาถามขึ้นทันทีหลังจากที่เราล้มไปนอนบนเตียง

“ไม่เป็นไร”

“.....”เขาไม่พูดอะไรก่อนจะมองหน้าฉันและขมวดคิ้วเหมือนคิดอะไรบ้างอย่าง

“โมเดม ลุกดิ”

“ปาย...ฉันคิดมานานแล้วว่าสักวันฉันจะต้องบอกเรื่องนี้กับเธอ”

“เรื่องอะไร”

“ปาย..ฉัน ฉัน...”

“ฉันอะไร”

“ฉันชอบเธอ!”เขาตะโกนออกมาเสียงดัง

“พูดอะไรของ... เสียงฉันขาดหายไปทันทีเมื่ออยู่ๆโมเดมก็แนบริมฝีปากลงมาอย่างเร็วฉันผลักออกจากตัวเขาอย่างแรงก่อนจะ

เพียระ!

“เป็นบ้าอะไรของนาย” ฉันบอกก่อนจะลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างเร็ว

 ฉันบอกก่อนจะผลักเขาออกอย่างแรงและเดินไปนอกห้อง

“ปายฉันไม่ได้พูดเล่น ฟังฉันก่อนได้ไหม”

“....” ฉันหยุดเดินก่อนจะยื่นหั่นหลังให้เขา

“ฉันชอบเธอ ชอบจริงๆ ฉันแค่อยากให้เธอได้รู้ไว้ ฉันไม่ได้หวังให้เธอชอบฉันกลับอยู่แล้ว...แค่อยากให้รู้ไว้วันที่เธอไม่มีใครฉัน...ฉันยังอยู่ที่เดิมและฉันจะยังเหมือนเดิม” โมเดม... ฉันหั่นหลังกลับไปมองโมเดมที่เหมือนน้ำตาซึมนิดๆก่อนจะพุ่งเข้าไปกอดเขา

“ขอโทษที่รักเธอ”

“ฮึกๆฮื่อๆ โมเดมฉันต่างหากที่ต้องขอโทษ... ขอโทษที่ฉันฉันรักนายไม่ได้ ฮึกๆ ฉันเองก็อยากจะชอบนายแต่ แต่ทำไมเหมือนหัวใจกลับมีแต่เขา ไอ้ตีบหลง ฉันฉัน ชอบเขา ฮึกๆ”

“จะดีใจหรือเสียใจดีเนี๊ย”

“ ฮึกๆ ถ้าไม่ได้ชอบฉันแล้วทำไมถึงต้องมาทำดีกับฉัน ทำไมต้องมาให้ความหวังกันแบบนี้ ทั้งๆที่ตัวเองก็ยังลืมเขาไม่ได้ ฮึกๆ ผู้นี้บ้า เลว ชั่ว...”

“เฮ๊ยๆ พอไอ้ที่ยื่นอยู่หน้าเธอนี่ก็ผู้ชายน่ะเฟ้ย ถึงยังไงก็เถอะ มันอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิด”

“ก็ ก็เห็นกอดกันซะขนาดนั่น”

“เธอบอกว่าเธอชอบมันใช่ไหม”

“ฮึกๆ(- -)( _ _ )(- -)”

“ถ้ายังงั้นก็ทำให้เขารู้ชัดๆไปเลยดิ” 

“ฮึกๆ แต่..”

“ไม่มีแต่ มันลืมไม่ได้แล้วไง เธอก็ทำให้มันลืมไปเลยดิ จำเรื่องที่ป๋าเธอเล่าให้ฟังได้ไหมว่ากว่าจะแม่เธอมา ป๋าเธอน่ะทำขนาดไหน”

“ฮึกๆ...”

“รีบไปเถอะก่อนที่ไอ้ปาร์คกับไอ้ตีบน่ะจะตีกันตายซะก่อน”

“ฮึกๆ ขอบใจน่ะโมเดม” ฉันบอกก่อนจะกอดเขาอีกครั้ง

“ปล่อยได้แล้ว เกิดเปลี่ยนใจขึ้นมาฉันจับเข้าห้องซะเลยนิ”

“ลองสิ ปาร์คได้เตะนายตาย”

“+55 รีบไปเหอะ”

“อืม.. ”ฉันบอกก่อนจะรีบออกไปทันที 

“หึ วันนี้เกิดเป็นคนดีอะไรขึ้นมาหว่ะ...อย่างน้อยฉันก็ได้ทำอะไรให้เธอแล้ว ตอนนี้เธอคงเจอเจ้าชายแล้วสิน่ะ โชคดีน่ะเจ้าหญิง”

ฉันวิ่งลงมาทางบันไดก่อนจะวิ่งไปขึ้นแท็กซี่อย่างเร็ว ทำไมฉันถึงไม่คิดแต่แรกน่ะ  บอกให้รู้ไปเลยค่อยดูแล้วกัน มัฟฟินก็มัฟฟินเถอะ ฉันจะทำให้นายลืมฉันไม่ลงเลยค่อยดู!

ตุบ ผัวะ !

“หยุดเดี๋ยวน่ะพี่ปาร์ค”

“ปาย !!! (0o0)”

“ปาย(-0-)”

“ต้ามีเรื่องจะคุย มานี้หน่อย” ฉันบอกก่อนจะดึงคอเสื้อเขามาอย่างแรง ไปทางห้องเขา คิ้วที่แตกและมีเลือดซึมออกมาขมวดเข้ากันอย่าง อย่าง งงๆ พึ่งจะสังเกตเห็นว่าตอนนี้เขาไม่ใส่แว่นหล่อเหมือนกันเหะ(เหอะๆ:ไรเตอร์)

“เห๊ยๆ ไอ้ปายฉันกำลังตี...”

“พี่ปาร์คหุบปาก”

“.....” (0-0) <<<กูผิดหรอ

“นี่อะไรของเธอ เบาๆหน่อย”

“ต้า...”

“แล้วที่บอกมีเรื่องจะคุย?”

ปัง! ปัง!

“ไอ้ปายเปิดประตูเดี๋ยวนี้น่ะ!!”

“พี่ปาร์คบอกให้หุบปากไง ไปไกลๆเลยไป”

“โธ่เว๊ย! ไอ้ตีบฝากไว้ก่อนเถอะ”

“ฉันชอบนาย”

“....”. คิดอยู่แล้วหล่ะ

“ชอบแบบ ชอบเป็นแฟนอ่ะ”

“แล้ว?” เขาถามด้วยใบหน้าเรียบๆซึ่งมันทำเอาฉันหน้าเสียนิดๆ ไม่ได้เธอต้องทำได้ให้ได้น่ะยัย  “ปาย

“แล้ว ฉันก็ไม่สนว่านายจะลืมหรือยังไม่ลืมยัยมัฟฟินน่ะด้วย

“แล้ว?”

“โธ่เอ๊ย ก็ฉันรักนาย ได้ยินไหมว่า...” ฉันพูดไม่ทันจบอยู่ๆต้าหลงก็ก้มลงมาจูบฉันอย่างเร็ว ตอนนี้หัวใจฉันมันเต้นแรงและมันคงพองจนอยากจะออกมานอกตัวฉันอยู่แล้ว เราจูบกันเนินนาน ต้าหลงผลักฉันลงบนเตียงเบาๆก่อนจะซุกไซร้ไปทั่วต้นคอฉันและลูบที่แผ่นหลังฉันก่อนจะขบกัดที่ใบหูฉันเบาๆทำเอาฉันขนลุกไปทั้งตัว ฉันพลิกขึ้นไปคร่อมบนตัวเขาก่อนจะจูบเขาอีกครั้งหนึ่ง และตอนนั่นเอง...

โป๊ก!

“โอ๊ย ไอ้ตีบบ้าทำรัยของนายเนี๊ย” 

“ลุกขึ้นซะ”

“เอ้า อะไรของนายเนี๊ย”

“พูดแบบนี้หมายความว่าอยากให้ฉันทำมากกว่าจูบใช่ไหม” เขาถามก่อนจับฉันขึ้นมานั่งบนตัก

“ไอ้บ้า งั้นก็ปล่อยสิ”

“ทำแผลให้หน่อย”  

“อืมมม”

“พี่งเธอ ขี้โวยเหมือนเดิม”  

 “ปาร์คก็แบบนี้แหละ ห่วงน้องมากไป”

“อ่ะเสร็จแล้ว”

“ขอบใจ”

”อืมม” 0x0

อยู่ๆหลังจากที่ฉันแผลให้เขาเสร็จ ต้าหลงก็หั่นหน้ากลับมาทันทีทำให้เราจูบกันอีกครั้ง เราจูบกันเนิ่นนานก่อนที่เขาจะกัดริมฝีปากล่างเบาๆ

“ฉันไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงหนีไปฉันตอนไปสวนสนุกแต่ถ้าให้เดา เธอคงเห็นฉันกอดกับฟินอยู่แน่ๆ ฉันก็พูดตรงๆว่าฉันเองยังรักและยังคิดถึงยัยนั่นและยังเป็นห่วงเธอแต่นั่นมันก่อนที่เธอจะเข้ามาในชีวิตของฉัน ตอนนั่นที่เธอมาขอให้ช่วยฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าคิดอะไรอยู่และหลังจากนั่นที่เราได้ใช้เวลาอยุ่ด้วยถึงแม้มันจะเป็นเพียงระยะเวลาสั้นๆแต่ไม่รู้ทำไมตัวฉันกลับรู้สึกดีที่มีเธออยู่ใกล้ๆฉันและฉันเริ่มมีอาการแปลกๆทั้งไม่พอใจเวลาเธอใกล้ผู้ชายคนอื่นหรือยิ้มอย่างไม่มีเหตุผมเมื่อเห็นเธอหลับ และทุกๆอย่างที่ฉันทำไปอยากให้รู้ว่าฉันทำเพราะอยากทำจริงๆ....”

“เอาซะซึ่งเลย ไอ้ตีบ”

“ฉันหิวแล้วทำรัยให้กินหน่อย เธอไม่เคยทำอาหารให้ฉันกินเลยน่ะ

กินไม่ได้อย่ามาบ่นทีหลังหล่ะกัน แนบอกก่อนจะเดินออกมาข้างนอกห้องและพอว่าไอ้พี่ปาร์คหนีไปไหนแล้วไม่รู้ ฉันค่อยเดินไปที่ตู้เย็นและมองไปเรื้อยๆซึ่งมีชอคโน๊ตแปะตามผักผลไม้ต่างๆและกระดาษโน๊ตแผ่นนั่นก้ทำเอาฉันอึ่ง

ของสปาย ฉันค่อยหยิบจานนั่นออกมาก่อนจะพบว่ามีแหวนอยู่ ฉันหั่นหลังกลับไปก่อนจะพบว่าต้าหลงยื่นอยู่เขาค่อยๆเดินเข้ามาก่อนจะ

“…..” เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น

“-//////-”ฉันมองหน้า ต้าหลงงหยิบแหวนขึ้นมาก่อนจะค่อยๆบรรจงใส่มันให้กับฉัน ฉันโผล่เข้ากอดคนตัวสูง

“เย้ๆๆๆ ในที่สุดก็สำเร็จ” เสียงมินโฮเลยดังขึ้นคนแรก

“ไอ้มิน มึงจะตะโกนทำไม อดเห็นเขาจูบกันเลย” ลุคตะโกนขึ้นก่อนจะเริ่มเปิดสงครามกัน

“ลุคหยุดเดี๋ยวนี้ มินโฮด้วยมานี้เลย” ดอลล่าพูดก่อนจะดึงหูทั้งสองคนออกไป เราหัวเราะขึ้นมาพร้อมกันก่อนที่ฉันจะดึงคอเสื้อเขาลงมาก่อนจะจูบเขาอีกครั้ง

“วู๊วววว วิ๊ดดวิ๊ววว”

ฉันไม่รู้ว่าวันครั้งหน้าของเราจะเป็นอย่างไร อาจจะทะเลาะกันในเรื่องเดิ่มและเขาอาจจะบ่นเรื่องฉันทำอาหารไม่เป็น จะตอนนี้รู้แค่ฉันรักเขา เขารักฉันแค่นั่น ถ้าตอนนี้มีคนถามว่าความรักมันคืออะไร ฉันก็คิดว่าความรักมันมีความหมายและบทนิยามมากมายหรือหลากหลายเหตุผลและไม่ว่าอะไรจะคือเหตุที่ทำให้ฉันนั่นรักเขาฉันก็อยากให้เขารู้ว่า ฉันรักเขาแค่นี้จบ

“ปายๆมาดูโซฮอลหน่อย! ”

“ไปเดี๋ยวนี้แหละป๊า! ”

THE END

  
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

รูปโซฮอล

  อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงา  ถ้ายังมีจิตสำนึกกัน   อ่านเสร็จก็เมนให้ด้วยน่ะค่ะ^^