ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ☆ PRINCE LUCIFER ☆THE PRINCE OF DARGON:PART 2
PRINCE OF DARGON
PART 2
(Tahlong)
ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองหน้าสปายที่กำลังนอน หลับตาพริ่ม ใบหน้าเรียวรูปไข่ จมูกโด่งรั้นรับกับคิ้ว เปลือกตาที่ปิดสนิท ริมฝีปากสีชมพูน่าสัมผัส
ผมค่อยโน้มใบหน้าไปสัมผัสริมฝีปากนั้นแต่
“นายตีบหลง!!!!”
“เฮ้ย!!!”
ตึง!
อยู่ๆยัยแสบสปายก็ตะโกนออกมาด้วยเสียงอันแหลมเกิน 180เดซิเบล ทำให้ผมผงะล้มตกเก้าอี้
“ฮือๆ...ฮึก”
แล้วอยู่ก็ร้องไห้
สำนึกผิดแล้วจะบีบน้ำตาหรอ-*-
“สปาย”
“ฮือๆ..ฮึก..ฮือๆ”
ผมทำเสียงดุไปหรอ ผมว่าปกตินะ
ผมยืนเกกัง แล้วนั่งลงที่เดิมพร้อมเอามือลูบหัว แต่สปายไม่มีท่าทีจะลืมตาหรือว่า....
“สปายตื่น!”
ผมเขย่าตัวสปายเบาๆ
ตกใจแทบแย่วุ้ย! ที่แท้ละเมอ ไม่น่าขึ้นมาเลยจริงจริ๊ง
“หืม...ต้าหลง..ต้าหลงฮือๆ”
อยู่สปายก็โผเข้ากอดผมทันที ผมจึงลูบหัวเธอ
“วันนี้นายต้องไปเที่ยวกับฉันนะ ห้ามไปกับใครนะ วันนี้นายต้องมีแค่ฉันนะ”
ผมยิ้มบางๆออกมา
“อืม...ฉันสัญญา” ผมดึงตัวสปายให้ออกหาไปนิดนึง “ไปอาบน้ำไป”
“สัญญา(*_*)/”
สปายชูนิ้วก้อยขึ้น นี้จะเกี่ยวก้อยหรอ- -///
ผมยื่นนิ้วก้อยไปเกี่ยว
“เดี๋ยวฉันไปรอข้างล่างนะ”
“(-_-)(_ _ )(-_-)(_ _)\”
ผมเดินออกจากห้องด้วยรอยยิ้ม
ยัยแสบนี้เวลาไม่ดื้อก็น่ารักดีเหมือนกันแหๆ - -//// ผมชมเธออีกแล้ว หรือว่าผมจะชอบเธอเข้าแล้ว..ถ้าเป็นอย่างนั้นดี..แต่ขอเวลาทบทวนก่อนแล้วค่อยบอก
“แล้วปายล่ะ”
“แต่งตัวอยู่ครับ”
ผมเดินไปนั่งรอตรงโซฟา
“ยังไงฝากปายด้วยนะ เย็นนี้มาทายอาหารเย็นด้วยกันก็ได้นะ”
พ่อของสปายยิ้มด้วยความเป็นมิตร
“ครับ”
ถ้าท่านรู้ว่าผมเป็นแฟนกำมะลอจะเป็นไงเนี้ย
แล้วพ่อของสปายก็เล่าเรื่องตอนเด็กของสปายให้ฟัง..
ตอนเด็กๆสปายแสบใช่เล่นเลยนะเนี้ย หึหึ
“อรุณสวัสดิ์ค่ะป๊า รอนานมะ..”
ตุ้บ!
สปายที่วิ่งลงบันไดด้วยความรีบทำให้สะดุดขาตัวเองตรงบันได้ขั้นสุดท้าย
“แหะๆ(-///-)\”
สบายยิ้มเจื่อนๆแล้วเดินมาตรงโซฟา
“วันนี้ปายไปเที่ยวกะต้าหลงนะป๊า”
“อืมต้าหลงบอกแล้ว แล้วเย็นนี้มาทานอาหารเย็นที่บ้านด้วย”
“ค่า”
แล้วสปายก็เดินไปกอดกะพ่อของตัวเอง
“ต้าหลงไปกันเถอะ”
สปายเดินไปดึงแขนผมแล้วลากตามไป
“ไปนะครับ”
ผมยกมือไหว้พ่อของสปายแล้วเดินตามแรงลากของเธอ
เห็นตัวเล็กๆบางๆแรงเยอะเหมือนกันนะเนี้ย
หลังจากที่ผมขับรถออกมาได้สักพักโดยทั้งรถมีแต่ความเงียบ
“ไปสวนสนุกนะ”
แล้วในที่สุดสปายก็เปิดปากพูด
“อืม”
“ขอบใจนะที่นายใส่เสื้อสีเขียวอ่อนตามฉันสั่ง”
“อืม”
แล้วผมกับสปายก็เงียบกันตลอดทาง
ณ (ปองตั้งชื่อให้ด้วย)
ตอนนี้เราอยู่ในสวนสนุกกันแล้ว\^o^/
“ตอนเช้าเธอยังมะ...สปาย”
ผมเดินนำเธอไปแถวศูนย์อาหารแต่พอหันกลับไป
“สปาย”
คลาดสายตาไม่ได้จริงๆสิน่า
“แบร่ๆ”
อยู่สปายก็มาโผล่ตรงหน้า
“อยู่นิ่งๆได้มั้ย” ผมเตือน “แล้วนี้เธอจะกินอะไร”
“ต้าหลงพาไปเล่นอันนั้นหน่อยสิ อันนั้นด้วย”
สปายเขย่าแขนผม แล้วทำหน้าออดอ้อน
“อืมๆ”
แล้วผมก็ยอมใจอ่อนและเดินตามเธอไป
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!/อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!”
หลังจากลงจากเครื่องเล่นชิ้นแรกทั้งผมและสปายก็หมดสภาพ
เดินโซซัดโซเซประคองกันมานั่งที่ม้านั่งตัวใกล้ๆ สปายซบหัวลงที่ไหลผม ผมจึงเอาหัวซบลงที่หัวสปายแล้ปิดเปลือกตาสักพัก
“ต้าหลงหัวนายหนักอะ”
สปายพูดขึ้น
“อืม”
“ไปเล่นอันนั้นต่อป่ะ!”
แล้วสปายก็ลากผมไปเล่นต่อ
12.52 PM
“ต้าหลงหิวแล้ว หิวๆๆๆๆ”
สปายเริ่มงอแงอีกแล้ว
“ตามมาสิ”
แล้วผมก็เดินจูงมือสปายไปที่ศูนย์อาหาร
และหลังจากที่สปายรับประทานอาหารกลางวันด้วยความเรียบร้อย(ประชด) ก็ลากผมไปบ้านผีสิง
“เธอไม่กลัวหรอ”
ผมยิ้มมองหน้าสปายที่พยายามปั้นหน้ามั่นใจ
แล้วสปายก็เดินนำผมเค้าไปข้างใน
ตอนนี้สปายเปลี่ยนจากจับมือผมแล้วมาเป็นเกาะแขนแทน
“แบร่!”
“กรี๊ด!!!” สปายเข้ามากอดผมแน่น
“หึหึ”
“หัวเราะอะไร” สปายหันมาถามผมเสียงเขียว
“ฮ่าๆๆ”
เสียงหัวเราะที่ดังก้องไปทั่ว
ใครก็นู้ว่ามันคือของปลอม - -
“ตะ...ต้าหลงพะ..พาฉะ.ฉันออกปะ..ปะ..ไปจากที่นี้”’ สปายกลัวจนเริ่มจะร้องให้ ผมยิ้มก่อนจะก้มหน้าลงไป..
“กลัวหรอ”
“อืมมม >//////<”
ผมพาสปายออกมาจากบ้านผีสิงโดยตลอดทางสปายเกาะผมและหลับตาเดินตาม
ตอนนี้ผมก็เดินพาเธอออกมาจากบ้านผีสิงได้ แต่เธอก็ยังหลับตาอยู่
ผมโน้มหน้าเข้าไปใกล้แล้วประทับริมฝีปากผมเข้ากับริบฝีปากของสายอย่างอ่อนโยน
“OxO อื้อ..”
สปายพยายามผลักผมออก แต่ผมแรงเยอะกว่าจึงกอดเธอไว้ จนเธอเริ่มหมดอากาศผมจึงผละออก
ผัวะ!
แรงปะทะลงบนใบหน้าผมอย่างแรง ทำให้ผมเซถอยไป1ก้าว
“สปาร์ค”
“แกเป็นใคร”
ผมเช็ดเลือดที่มุมปาก
ผู้ชายตัวสูงราวผม ผมสีดำสนิท ใบหน้าเรียวยาว จมูกโด่งรับกับคิ้ว ตาคมสีดำริมฝีปากสีระเรื่อ
“ฉันเป็นแฟนสปาย แล้วนายเป็นใคร”
ผมตรงเข้าไปจะดึงสปายมาทางผม แต่ถูกไอ้บ้านั้นปัดมือออก
ผมรู้สึกเกลียดขี้หน้ามันจริงๆ ผมหงุดหงิดจริงๆ
“ฉันเป็นพี่สปาย” สปาร์คพูดขึ้น “แล้วแกก็เลิกกับสปายด้วยเพราะฉันเจอคนที่เหมาะสมกับสปายมากว่าแกไอ้ตีบ”
“พี่สปาร์คพี่เป็นแบบพ่ออีกคนหรอ คอแต่จะหามาให้ปาย ปายโตแล้วเข้าใจมั้ย!”
สปายสะบัดมือแล้ววิ่งออกไปทันที
“หวังว่าฉันคงไม่เจอนายอีก”
สปาร์คชี้หน้าต้าหลงแล้วเตรียมวิ่งตามสปายไป
ผัวะ!
ผมชกสปาร์คไปที่นึง
“ฉันไม่สนหรอกว่าแกเป็นใคร แต่ฉันไม่ยอมโดนฝ่ายเดียว”
ผมพูดจบก็รีบวิ่งตามสปายไป
“ไอ้พี่บ้าๆๆฮือๆๆ..ฮึก.”
ผมเดินไปนั่งข้างสปายแล้วดึงหัวของสปายมาซบลงที่อก แล้วลูบหัวเธอเบาๆ
หวังว่าเธอคงไม่ได้ยินเสียงหัวใจผมนะ เพราะตอนนี้รู้สึกผมใจเต็นแรงมาก…
“เธอจะกลับบ้านเลยมั้ย”
“ไม่...ขอฉันไปอยู่กับนายสักพักได้มั้ย”
“เธอไม่กลัวพอเธอว่าหรอ”
“ไม่หรอ...พอฉันจะไปดูงานที่อินเดียอยู่”
“งั้นเย็นนี้เธอกลับบ้านก่อนเถอะ”
ผมพยายามพูดให้เธอกลับบ้าน จนผมเริ่มเซงแล้วนะ ผมไม่เคยพูดดีกับใครเกิน10นาที แต่ทำผมต้องมาพูดกับยัยนี้ด้วย
“ไม่...ฉะ..”
ผมประทับริมฝีปากผมเข้ากับสปายทันที หลังจากผ่านไปได้สักพักผมก็ยอมถอดริมฝีปากออก
“จะกลับมั้ย”
ผมถามอีกครั้งพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
“กลับ…”
ผมลุกขึ้นแล้วยื่นมือไปให้สปายจับ
“เผด็จการ-3-”
สปายยอมลุกตามผมแต่โดยดี
“อยากโดนอีกรอบมั้ยล่ะ” ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้
“=3=” สปายเบือนหน้าหนีออกจากผมแล้วยอมเดินตามไปที่รถ
(End Tahlong)
ต้าหลงเดินจูงมือฉันและเดินนำไปเรื่อยๆ
ฉันคิดว่าเค้าคงมีใจให้ฉันบ้างสักเศษเสี้ยวแหละ เพราการกระทำที่แสดงออกมาฉันก็พอดูออก แววตาที่มองในบางครั้ง
ตอนนี้ต้าหลงอาจมีมัฟฟินอยู่แต่ต่อไปใจของต้าหลงต้องมีฉัน ฉันคิดว่าอย่างนั้นนะ....แต่ฉันคงอยู่ไม่ถึงวันนั้นหรอ...ที่ฉันทำได้ก็แค่ทำให้ต้าหลงลืมมัฟฟิน..ส่วนเรื่องรักบ้าๆบอๆของฉันมันไม่มีทางหรอ
“ว่าไงมัฟฟิน”
“อืม...555”
“แล้วเจอกัน” ต้าหลงยิ้มอย่างมีความสุข
ดูเหมือนว่า...ฉันจะกลายเป็นตัวแทนนของมัฟฟินสินะ อยากร้องไห้จัง
“เธอจะไปไหนต่อมั้ย” ต้าหลงหันมาถามใบหน้าดูสดใส
“กลับเถอะ” ฉันสลัดมือของต้าหลงออกแล้วนำแทน
ฉันเป็นแค่ตัวแทนของมัฟฟิน...ต้าหลงเห็นฉันเป็นมัฟฟินไม่ใช่สปาย แต่ฉันก็ยังอยากอยู่กับเขา ฉันยังอยากมีต้าหลงอยู่ข้างๆ ฉัน..
“สปายรถอยู่นี้” ต้าหลงคว้าข้อมือฉันไว้
“หรอ5555”
ฉันยิ้มแห้งๆให้ฉันไม่รู้ว่าดวงตาฉันปกปิดความเสียใจได้มั้ย
ณ บ้านสปาย
“กลับมาเร็วจัง”
ป๊าที่กำลังนั่งอ่านหนังอ่านหนังสืออยู่โวฟาห้องรับแขก เดินมาหาฉัน
“ป๊าปายของไปอยู่กับต้าหลงสัก2วันได้มั้ย”
ฉันต้องบ้าแน่ๆที่ถามตรงๆแบบนี้..ขนาดขอไปทำรายงานกับเพื่อน กลับตี3ยังต้องกลับ
“อืมป๊าก็จะไปดูงานที่อินเดียอยู่พอดี ต้าหลงงั้นฝากด้วยนะ”
“ครับ”
“ปายงั้นปายไปเก็บของไป เดี๋ยวป๊าจะคุยกับต้าหลงสักหน่อย”
แล้วฉันก็เดินออกจากห้องนั่งเล่นแล้วขึ้นบันไดเดินไปอีกนิดก็ถึงห้องของฉัน ฉันเข้ามาในห้องปิดประตูและไม่ลืมที่จะล็อก
ฉันค่อยทรุดตัวกับประตูห้อง
“ฮือๆๆ..ฮึก...ฮือๆ” ฉันปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาหมดสิ้น
ฉันคงไม่มีโอกาสที่จะได้ครอบครองหัวใจของต้าหลงอีกแล้ว...ใจของต้าหลงก็มีแต่มัฟฟิน.....ฉันคงบ้าคิดไปเองว่าต้าหลงจะมีใจให้ฉันบ้างแต่ไม่ใช่...
ฉันปาดน้ำตาออกแล้วหยิบกระเป๋าเดินทางออกมา ก็จะหยิบชุดต่างๆใส่ลงไป ฉันเดินเข้าไปในห้องน้ำและกวาดของที่อยู่หน้ากระจกลงมาหมด
ก๊อก ก๊อก
“สปาย”
“แปบนึง”
ฉันเก็บทุกอย่างเข้ากระเป๋าแล้วไปเปิดประตู
“ฉันเห็นเธอขึ้นมานานน่ะ” ต้าหลงเดินเข้ามาในห้องแล้วหยิบกระเป๋า “ครบแล้วใช่มั้ย”
“อะ..อืม”
แล้วต้าหลงก็เดินออกจากห้องไป ฉันยิ้มออกมาบางๆ
..แต่ฉันขอมีความสุขแค่สองวันต่อไปนี้เท่านั้น ...ไม่ว่าต้าหลงจะคิดฉันเป็นอะไรในสายตาเขา..ฉันก็ยอมเพราะอย่างน้อยฉันก็ได้รับรอยยิ้ม..ฉันชอบเวลาที่ต้าหลงยิ้มที่สุด> <
“ป๊า!>o<”
ฉันแผ่เสียงลั่นบ้านทันทีเมื่อลงมาถึงบันได้ขั้นสุดท้าย
“เอ่อ..คุณท่านมีงานด่วนเลยออกไปก่อน แล้วให้คุณหนูทานกับคุณต้าหลงเลยค่ะ”
“=3=”
ฉันเดินไปนั่งโต๊ะกินข้าวแล้วมองดูอาหารที่เรียงรายอยู่
มีแต่อาหารที่ฉันชอบทั้งนั้นเล๊ย..
“แล้วพ่อเธอล่ะ” ต้าหลงเดินมานั่งข้างๆถามขึ้น
“ไปทำงานน่ะ”
“อืม...กินเยอะๆจะได้โตไว้ๆ”
แล้วต้าหลงก็น้ำตักต้มซี่โครงหมูมาใส่จานฉัน
ณ ห้องต้าหลง
โอ๊ย อิ๊ม อิ่ม
“เธอเอาเสื้อผ้าใส่ในตูฉันเลยก็ได้”ต้าหลงเดินไปที่ห้องนอนของเขาแล้วแยกเสื้อผ้าเขาไปฝั่งนึง
“ฉันมาอยู่แค่สองวันเอง” ฉันว่า
“ใส่ๆไปเหอะ”
ต้าหลงเปิดกระเป๋าและจัดของให้ฉันอย่างเรียบร้อย
“ไปอาบน้ำไป” ต้าหลงหันมาบอกข.ณะกำลังเอาหมอนกับผ้าห่มไปนอนโซฟา.
“นายอาบก่อนเถอะ..ฉันอาบน้ำ”
“อาบเถอะน่า”
ต้าหลงเดินออกจากห้องเป็นการตัดบท ฉันมองประตูที่ปิดสนิทสักพักแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ
ต้าหลงรำคาญฉันหรือเปล่านะ...
10 นาทีผ่านไป...
ฉันเดินออกมาตามต้าหลงหลังจากฉันแต่งตัวเสร็จ
ปกติฉันน่าจะอาบสักชั่วโมงถึงจะถูก - -“
“ต้าหลง”
ฉันเรียกต้าหลงแล้วไปนั่งที่โซฟา ฉันรีบเด้งตัวขึ้นมาทันที
ทำไมโซฟาวันนี้แปลกๆ
ฉันค่อยๆหันไปมอง พบกับต้าหลงที่ท่อนบนเปลือยเปล่าผิวขาวซีด.....
-////////////- สปายใจเย็นอย่างมองนะ อย่ามองๆ
แล้วฉันก็เลื่อนสายตาไปที่หน้าท้องแบนราบ
สปายอย่ามอง เธอห้ามมอง มั้นเสียลูกตาเธอนะ
แล้วฉันก็มองไปที่ใบหน้าของต้าหลงที่กำลังหลับ
หน้าใสจัง เง้อ..อิจฉา
ฉันไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ฉันเลื่อนมาใกล้ต้าหลงแต่ตอนนี้หน้าฉันกับต้าหลงห่างกันไม่ถึงเซน
ลมหายใจที่เข้าออดสม่ำเสอม ฉันค่อยเลื่อนหน้าเข้าไปไกลจนริมฝีปากชนนกับริมฝีปากต้าหลง..
กรี๊ดดดดดดดด!... ฉันเป็นอะไรไปเนี้ย!!
หมับ!
ขณะที่ฉันกำลังถอดริมฝีปากออก มือของคนที่กำลังหลับก็จับหน้าฉันเอาไว้แล้วดึงเข้าไปประกบริมฝีปากอีกรอบ
“อื้อ..”
ฉันมองต้าหลงด้วยความไม่เข้าใจ
ต้าหลงตื่นตั้งแต่ตอนไหน..หรือเข้าละเมิอ
“คิดจะลักหลับฉันหรอ” ต้าหลงยิ้มเจ้าเล่ห์
“มะ..ปล่อยนะ”
ต้าหลงอุ้มฉันเพาดบ่าดินเข้าห้องนอน ฉันทั้งทุบ จิก ตี
“ปล่อนฉัน!”
“ได้” ฉันไม่ชอบเสียงแบบนี้เลยมัน...
ตุ้บ!
ต้าหลงวาง(โยน)ฉันลงบนเตียงแล้วตามลงมาคร่อม
“ต้าหลง!”
ต้าหลงซุกหน้าลงที่ซอกของฉัน ก่อนจะเลื่อมาที่แก้มและริมฝีปากฉัน
“ต้าหลงไปอาบน้ำ นี้!..”
ต้าหลงประทับริมฝีปากลงอีกครั้งแล้วมองหน้าฉัน
“อาบน้ำเสร็จเดี๋ยวมาต่อ” ต้าหลงลุกจากฉันแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ฉันรีบเดินไปหยิบเสื้อมาใส่หลายๆชั้น
ฉันไม่คิดเลยว่าหลังจากเข้าถอดแว่นเขาจะเป็นอย่างนี้ ..ตอนใส่แว่นเห็นเงียบๆ..พอถอดมาเจ้าเล่ห์ชะมัด(เกี่ยวหรอ:ไร)
“กลัวขนาดนั้นเลยหรอ”
ต้าหลงที่เดินออกมาตั้งแต่เมือไหร่ไม่รู้กระซิบที่ข้างหู และกอดฉันจากด้านหลัง
“ต้าหลงปะ..ปล่อย” ฉันพูดติดๆขัดๆ
“ก็ฉันจะมาต่อไง” ต้าหลงกระซิที่ข้างหู แล้วขบที่ใบหูเบาๆ
แล้วต้าหลงก็พลิกตัวฉันให้ไปหาเขา แล้วใช้ปลายนิ้มเกลี่ยที่แก้ม
“ต้าหลงฉันไม่เล่นนะTT”
“ใครบอกว่าฉันเล่นล่ะ” ต้าหลงเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้แล้วกดจมูกลงที่แก้ม
“หอม น่ากินจัง”
แล้วต้าหลงก็ใช้มือข้างนึงกอดเอวฉันแล้วดึงเข้าไปใกล้ ส่วนอีกข้างจับมือทั้งสองข้างไว้
“ต้าหลง!!”
ฉันสะบัดแขนออกจากมือของต้าหลง
ต้าหลงอุ้มฉันขึ้นแล้วไปวางบนเตียงแล้วถอดเสื้อกันหนาวที่ฉันใส่ออก
ตอนนี้ฉันสมองว่างเปล่าไปหมดแล้ว มีเพียงคำสั่งที่ต้องการให้เขาหยุดเท่านั้น
“ต้าหลงหยุด!”ฉันพยายามปัดมือต้าหลงออก แต่ต้าหลงรวบข้อมือของฉันขึ้นแล้วเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้
“อย่าดื้อสิ” ต้าหลงกระซิบที่ข้างหู แล้วเลื่อนมาที่ริมฝีปาก มืออีกข้างถอดเสื้อที่ฉันอุส่าห์ใส่ไปหมด
“ต้าหลงฮึก..”
ต้าหลงเลื่อนหน้าไปที่ซอกคอ ขบเม้มจนเกิดรอยแดง
“จะให้ปลดกระดุมด้ายบนหรือด้านล่างก่อนดี”
“ต้าหลง!!ฮือ..ฮึก” ฉํนพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา
ต้าหลงใช้มือข้างที่วางปลดกระดุมเม็ดบน แล้วจะต่อเม็ดสองก็หยุดชะงัก
“กลัวหรอ” ต้าหลงจูบซับน้ำตาแล้วประกบริมฝีปากฉันอีกรอบด้วยความอ่อนโยน
“ฮือๆ..ปล่อย..ฮึก.”
ต้าหลงปล่อยมือฉันเป็นอิสระแล้วลงไปนอนหงายข้าง
“ขอโทษ” ต้าหลงพูดออกมาเบาๆ
ขอโทษ...ทำขนาดนี้แล้วขอโทษหรอ…
ฉันลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องนอน แล้วเดินไปเปิดประตูออกจากห้อง
“ถ้าเธอออกไป เธอโดนแน่” ต้าหลงสั่งเสียงเรียบ
“ฉันจะกลับบ้าน”
ปัง!
ฉันวิ่งออกจากห้องในทันทีแล้วลงไปทางบีนไดหนีไฟ
ตีบบ้าเอ๊ย! ตีบนิสัยเสีย! ไม่ตามมาอีก! ฮึ่ย!
ตุ้บ!
“ขะ..ขอโทษค่ะ” ฉันก้มหน้าก้มตาขอโทษแล้วรีบเดินออกไปทันที
หมับ!
อยู่คนที่ฉันชนก็จับข้อมือฉันไว้ไม่ให้เดินหนี
ฉันขอโทษเขาแล้วนะ - -*
“เธอชื่อสปายรึเปล่าฉันเป็นเพื่อนสปาร์ค โมเดม” โมเดมอธิบายอย่างรวดเร็ว
“….”ฉันมองหน้าเขานิดนึง แล้วตอบ“อืม”
“แล้วเธอจะไปไหลล่ะ ร้องไห้ทำไม” โมเดมถามเมื่อเห็นคราบน้ำตาที่ติดแก้ม แล้วเอื้อมมือจะมาเช็ดแต่ฉันเช็ดเองก่อน
“ไม่มีอะไรหรอ แค่ทะเลาะกับเพื่อน” ฉันตอบแล้วเดินออกไป
“จะไปไหนน่ะ” โมเดมถามขึ้น
เอ่อ..นั้นสิฉันจะไปไหน..กลับบ้านต่อนนี้จะกลับยังไงล่ะ
“ไม่รู้” ฉันตอบ
“ไปห้องพี่ก่อนมั้ย” โมเดมถาม
“เลิกสวีตกันได้แล้ว” เสียงต้าหลงดังมาจากด้านบนแล้วตามมาด้วยเสียงฝีเท้า
ต้าหลงเดินมาหยุดข้างฉันแล้วเอามือมาโอบที่เอวแล้วดึงฉันเข้าไปใกล้
ต้าหลงทำอะไรน่ะ หึงหรอ..แล้วเขาจะหึงฉันทำไม..นอกจากรับปากกับป๊าว่าจะดูแลฉัน
“ผู้หญิงของฉัน ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่ง” ต้าหลงมองหน้าโมเดมนิ่ง
นั้นเข้าพูดอะไรไปเข้ารู้ตัวบ้างมั้ยว่าทำคนที่ยืนอยู่ข้างๆใจเต็นแรงน่ะ!
“555 งั้นพี่ไปก่อนนะ เราคงได้เจอกันอีก บาย” โมเดมโบกมือลาแล้วเดินผละออกไป
“หนีจากฉันมาหาผู้ชายคนอื่นหรอ” ต้าหลงพลิกฉันให้หันหน้าไปหาเข้า
ฉันถอยออกจากต้าหลงจนติดกำแพง ต้าหลงยันมือทั้งสองข้างไว้เพื่อไม่ให้ฉันหนี ฉันพยายามลอดช่องว่าที่มีอยู่แต่ไม่ได้ผมต้าหลงเร็วกว่าปิดได้ทัน
ตีบบ้าเอ๊ย! ..หึหึหึ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับสปายผู้นี้
ตุ้บ!
“โอ๊ย! ยัยบ้า!”
ต้าหลงใช้เมื่อกุมที่น้องชายสุดที่รัก
“หึหึหึ” ฉันหัวเราะเยาะนิดๆ แล้วรีบวิ่งหนีไป
ฉันวิ่งออกมาจากคอนโดได้สักพัก และกำลังเดินอยู่ริมฟุตบาทและคิดอะไรเรื่อยเปื่อย
....อยากกลับบ้านจัง อยู่กับตีบนั้นแล้วรู้สึกแปลกๆไม่ชอบจริงๆ เดี๋ยวใจก็เต้น เดี๋ยวใจก็เหมือนถูกบีบ..
ปี๊นๆ
“(- - )( - -)(- - )( -o-)”
นั้นรถของใคร! แล้วปี๊นๆใคร
ฉันรีบเดินหนีพยายามหาที่มีคนพลุพล่าน แต่รถคันนั้นก็ขับตามฉันมา - -*
“สปาย! เดินเล่นหรอ”
ฉันหันไปมอง อ๋อ โมเดมนั้นเอง
“มั้ง” แล้งฉันก็เดินต่อไป
“เฮ้!สปาย”
เสียงนี้ไม่อยากได้ยินเลยแฮะ - -*
“555 ที่แท้งอลกันหรอ” โมเดมมองไปทางต้นเสียงที่วิ่งมา แล้วมองหน้าฉันยังนึกสนุก
“ - -” ฉันทำหน้าเซง ”พาไปหาสปาร์คได้มะ”
“ฉันนึกขึ้นได้ว่ามีธุระ ขอโทษด้วยนะเด็กน้อย”
โมเดมบ๊ายบาย แล้วรถก็แล่นออกไปด้วยความเร็ว
“สปายฉันขอโทษ” ต้าหลงตะโกนไล่หลัง ”ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ได้ตั้งใจแต่เจตนา” ฉันหันไปเถียง
“ไม่ตั้งใจและไม่เจตนาครับ” ต้าหลงค่อยๆเดินเข้ามาใกล้
ฉันมองหน้าต้าหลงนิ่ง
555 หน้าต้าหลงตอนจริงจังฮามาก >o< แต่ต้องนิ่งไว้
“นายจะไม่ทำอีก” ฉันยืนกอดอกมองต้าหลง “แล้วต่อไปนี้นายต้องตามใจฉัน ต้องพูดเพราะๆกับฉัน ต้องไม่ลวนลามฉัน”
“ครับ” ต้าหลงรับปากอย่างว่าง่าย
“งั้นกลับกันเถอะ” แล้วฉันก็เดินนำต้าหลงกลับไปที่คอนโด
ฉันชอบต้าหลงแบบนี้จัง พูดครับด้วย ><
“สปายเธอหายโกรธฉันแล้วใช่มั้ย...ครับ” ต้าหลงวิ่งเยาะๆมาหาฉันแล้วเดินไปพร้อมกัน
“มั้ง” ฉันตอบแล้วมองไปทางอื่น
อันที่จริงฉันหายโกรธตั้งแต่วิ่งมาง้อแล้ว...แต่กับที่ต้าหลงมันต้องเอาคืนอย่างสามหึหึหึ
“ดีกันนะครับ” ต้าหลงยื่นนิ้วก้อยขึ้นมา
“-^-ไม่”
แล้วฉันก็สะบัดหน้าไปทางอื่นเพื่อยิ้ม
ใจเต้นแรงอีกแล้ว รู้สึกหัวใจทำงานผิดปกติอีกแล้ว><
“นะครับ.////.”
ฉันหันไปมองต้าหลง ตอนนี้หน้าต้าหลงแดงอย่างเห็นได้ชัด
โอ้วววว..ไม่หายโกรธก็จะยังไงอยู่นะ
“หายก็ได้” ฉันยื่นนิ้มก้อยไปเกี่ยวกัยนิ้วก้อยต้าหลง
“กลับห้องกันเถอะ” ต้าหลงพูดเสียงเรียบแล้วมองไปทางอื่น
อะไรอ่ะเมื่อกี้ยังพูดดีอยู่เลย เอาต้าหลงคนเมื่อกี้กลับมา\>O</
แล้วต้าหลงก็ดินจูงมือฉันกลับไปที่ห้อง และตลอดทางฉันกับต้าหลงก็ไม่ได้พูดอะไรกันอีกเลย
ตีบบ้าเอ๊ย! เป็นแบบเมื่อกี้ก็ไม่ได้..เปลื้องพลังงานมากเลยรึไงกับการทำสีหน้าเนี้ย..แสดงความรู้สึกบ้างฉันจะรู้มั้ยนายดิดยังไง -^-*
“จ้องฉันอย่างนั้นเดี๋ยวก็ท้อง” ต้าหลงยิ้มบางๆ
“เหอะ”
แล้วฉันก็เดินไปหยิบนมกินจะได้สูงกว่าต้าหลง
“จะนอนยัง” ต้าหลงเดินมาถาม
“อืม”
ฉันทิ้งกล่องนมรถทั้งขยะแล้วเดินไปที่ห้องนอน
“ปิดไฟให้ด้วย” ฉันสั่งแล้วล้มตัวลงนอน
แล้วห้องก็ตกอยู่ในความมืดและเสียงประตูที่ปิดอย่างเบามือแต่..ฉันรู้สึกถึงแรงยุบของที่น้องข้างตัว..
นะ..นี้มันคอนโดหรูระดับ10ดาวนะ(เวอร์:ไร) ไม่น่าจะมีสิ่งเหนือธรรมชาติที่วงการวิทยาศาสตร์พิสูจน์ไม่ได้ อ๊ากกก!ไม่กล้าขยับตัวไปไหนเลย
แล้วฉันก็สัมผัสถึงความอบอุ่น ที่อยู่ด้านหลัง
“สปายหลับยัง” เสียงของต้าหลงกระซิบที่หู
ไหนต้าหลงบอกไม่ทำแล้วไง!
“นายไปนอนโซฟาซิ”
“ไม่เอานอนเตียงดีกว่า นอนเหอะง่วงแล้ว” ต้าหลงกดจมูกลงที่แก้มฉันแล้วดึงฉันเข้าใกล้เข้าอีก
“ต้าหลงปล่อยมันร้อนนนน” ฉันพยายามแกะมือเขาออก
ไม่ชอบเลยอะไรแบบนี้ มันทำให้ใจเต้นแรง แล้วหน้าร้อนมากกแต่มือฉันเย็นเฉียบ...ฉันไม่รู้ใจฉันเต้นแรงหรือใจต้าหลงเต้นแรง ฉันกลัวเสียงหัวใจตัวเองจะทำให้ต้าหลงได้ยิน
ฉันพยายามสงบสติ และข่มตานอน
(Tahlong Talk)
“สปายตื่นได้แล้ว! เฮ้! ตื่นๆ”
ผมเขย่าตัวสปายเบาๆ
ขี้เซาเป็นบ้าเลย...
“อืมๆ แปบๆ 5นาที” พูดจบสบายก็ซุกหัวกับหมอน
“ฉันจะพาไปเที่ยว” ผมพูด
“ไปสิ!” สปายเด้งจากที่นอนทันที “ไปไหนอ่ะ *-* ”
“สวนสนุก ” ผมตอบ “แต่ตอนนี้เชิญคุณสปายไปรับประทานอาหารเช้าก่อนนะครับ” ผมพูดแล้วผายมือไปที่ประตู
“-^-”
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงา ถ้ามีจิตสำนึก อ่านเสร็จก็เมนให้ด้วยน่ะค่ะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น