คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทจะวุ่น มันก็ห้ามไม่ด้ายยย
วูบบบบบ
แสงที่สว่างจ้าอยู่เป็นเวลานานดับลง ลาเซนตราเห็นตัวเองคิ้วขมวดอยู่ตรงหน้า
ตรงหน้าหรือ...!?
เธอรีบก้มลงสำรวจตัวเองอย่างรวดเร็ว มือใหญ่ ตัวสูงโต ชุดนี้มัน...
ลาเซนตรารีบเรียกกระจกออกมาทันที แม้ไม่อยากจะเชื่อในความโชคร้ายของตัวเอง แต่เธอ...ไม่สิ ตอนนี้ต้องเป็นเขา อยู่ในร่างลูฟาเอล ลูเฟล เจ้าเทพบุตรซาตานนั่น!
หญิงสาวในร่างชายหนุ่มหันกลับไปมอง‘ตัวเอง’ที่ยังคงจ้องเส้นผมสีน้ำตาลทองสลวยในมืออย่างงุนงง
“ลูฟ!!!” เสียงที่หวานใสเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วกลับกลายเป็นเสียงทุ้มลั่น “ ข้าบอกเจ้าแล้วใช่มั๊ย แล้วเป็นไงล่ะ! ทำให้ข้ากลับร่างเดิมเดี๋ยวนี้เลยนะ...”
ร่างเล็กตรงหน้าตอบเสียงใสกลั้วหัวเราะ
“อยู่ในร่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะ เปลี่ยนบรรยากาศดี เสียแต่เตี้ยไปหน่อย...”
เมื่อเห็นลาเซนตราไม่เดือดเต้นเหยงๆตามคาด แต่กลับส่งรังสีความเย็นออกมาแทน ลูฟก็ยอมแพ้ ยักไหล่ก่อนตอบจริงจังขึ้น
“ข้าไม่รู้วิธีแก้มนตร์บทนี้หรอก...แต่ เจ้าจำที่ข้าบอกได้ไหมว่ากล่องนี้มันคุ้นๆตาข้าอยู่น่ะ”
แน่ล่ะสิ เขาย่อมจำได้ว่าเมื่อคุ้ยเจอกล่องสีเงินสลักลายขนาดเท่าฝ่ามือใบนี้ในก้นถุงสัมภาระที่พามาจากอิธิริเอล เจ้าปีศาจหน้าซื่อตาใสนี่ก็บอกว่ามันคุ้นตาแล้วก็คว้าไปหน้าตาเฉย
“แล้วข้าก็จำได้ด้วยว่า ข้าเตือนเจ้าแล้วให้เก็บมันดีๆ อย่าเล่นมั่วซั่ว เพราะข้าเองก็ยังไม่รู้ว่ามันมาอยู่ในกองสัมภาระข้าได้ยังไง” ถ้าไม่ใช่ว่าแย่งเจ้ากล่องปริศนานั่นกันจนมันเกิดเปิดขึ้น เขาจะต้องมาสลับร่างกับลูฟหรอกหรือ
“แต่ข้ารู้...” ลูฟว่า “ ข้าเคยเห็นมันเพราะเจ้ากล่องพวกนี้เป็นของเล่นที่ท่านพี่ทำขึ้นดัดนิสัยคนทะเลาะกัน ถ้าขณะขัดแย้งกันพวกเขาถือกล่องนี้อยู่ล่ะก็... บึ้ม! แล้วก็เป็นอย่างพวกเรา” เทพบุตรในร่างหญิงสาวขยับยิ้ม “แต่ไม่ต้องร้อนใจไป ท่านพี่เก็บกระดาษจดวิธีแก้ไว้ในกล่องนั่นแหล่ะ”
คราวนี้เป็นทีลาเซนตรายิ้มบ้าง แต่เป็นยิ้มเย็นๆและส่ายหัวอย่างระอา
“นี่เจ้าเมาไอเวทย์จนความจำเสื่อมไปแล้วหรือไง นึกดูดีๆสิ...ตอนที่ข้ากำลังเล็งเวทย์ไฟเผาเจ้าระลอกที่สาม...อยู่ๆกล่องก็เปิด...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น...123...วูบบบบ” ลาเซนตรยักไหล่ “ก็ตอนก่อนที่กล่องเปล่าจะปล่อยแสงได้นั่นแหล่ะ กระดาษมันหล่นลงมา โดนเวทย์ไฟของข้าที่เจ้าหลบได้เข้าพอดี...” เขาขยับยิ้มหวานจัด
แล้วลาเซนตราก็ได้เห็นภาพตัวเองหน้าซีดอ้าปากค้าง เขามองอย่างไม่ค่อยชอบใจในสภาพของร่างตัวเองเท่าไหร่นัก ถ้าใครมาเห็นเข้าชื่อเสียงเจ้าหญิง(ที่ปกติก็ไม่ค่อยมี)ได้หายเกลี้ยง!
สำหรับเขานั้นอยู่ในร่างหญิงหรือชายก็ไม่เดือดร้อนอยู่แล้ว แถมยังชินร่างผู้ชายมากกว่าเสียอีก ลาเซนตราพินิจใบหน้าลูฟที่ยังอ้าปากค้างไม่หุบอย่างสนใจ แล้วยิ้มน้อยๆ
น่าสนุก!
แต่ก็น่าปวดหัวไม่ใช่น้อย... กระดาษบ้านั่นก็โดนเผาแบบไม่เหลือถ่านไว้แล้ว เจ้าของคำสาปก็อยู่ตั้งไกล ลูฟมันจะมีวิธีติดต่อกับนาเนียร์ไว้บ้างมั๊ยนะ
ลาเซนตราคิดแล้วก็รีบสั่นหัว... ไม่หรอก คนอย่างนาเนียร์ สิ่งมีชีวิตที่ฉลาดหน่อยที่ไหนก็รู้...อยู่ให้ไกลไว้แหล่ะดีที่สุด! แล้วใครล่ะจะอยากมีหนทางไว้ให้นาเนียร์ติดต่อได้...
สาวน้อยที่ดวงเรื่องร่างมีปัญหาได้แต่ทอดถอนใจ...ถ้าพวกเข้ายังหาวิธีแก้คำสาปไม่ได้ก็คงต้องกินนอนเข้าห้องน้ำในร่างของอีกฝ่ายไปซักพักล่ะนะ....
แล้วดวงตาสีครามก็เบิกกว้าง
เข้า...ห้อง...น้ำ...เหรอ
ยังไม่จบ(เริ่มเห็นอนาคตแห่งการดองขึ้นมารำไรTT^TT)
ความคิดเห็น