คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 : การเริ่มต้นของผู้นำแห่งผืนเขาลำนำไพร
“เอ๊ะ! นั่น! พื้นที่สีเขียว ยังหลงเหลืออยู่บนโลกที่เต็มไปด้วยเครื่องจักรกลเหรอ?”
“เจ้าวิตกอะไรขนาดนั้นล่ะ ซิเลเซีย ทุกสรรพสิ่งย่อมมีการเปลี่ยนแปลง และย่อมมีการดับสูญ เจ้าคิดว่าโลกนี้อยู่มานานพอที่จะถึงจุดจบหรือยังล่ะ?”
น้ำเสียงที่พึ่งกล่าวจบนั้น ดูสุขุมและรอบคอบ เป็นเหมือนผู้มากปัญญามากกว่าเสียงที่อ่อนหวานและออกไร้เดียงสา หากแต่คำที่เอ่ยไปนั้น สร้างความฉงนงงงวยให้กับหญิงที่กล่าวก่อนให้ครุ่นคิดพอควรเลยทีเดียว
“แล้วท่านจะปล่อยให้มันสูญสลายไปแบบนี้งั้นเหรอ? ข้าไม่เห็นด้วยหรอกนะท่านอิชว์เสติร์น”
“จะให้ข้าทำอย่างไรล่ะ? ไหนเจ้าลองบอกข้ามาสิ”
“ก็ท่านเป็นถึงเทวเทพแห่งจักรดารา ดังนั้น โลกนี้เพียงใบเดียวท่านก็คงช่วยได้ง่ายๆ อยู่แล้วมิใช่เหรอ? หรือเพราะว่าท่านไร้จิตใจเมตตามนุษย์ที่น่าสงสารนั้นไปแล้ว”
น้ำเสียงของนางซิเลเซียเริ่มไหวหวั่น หากเพียงแค่จะปริบน้ำตาเพียงเล็กน้อยออกมาก็เท่านั้น ทำให้ฝ่ายผู้ที่ได้ชื่อว่า เทวเทพแห่งจักรดารา ถึงกับอดสงสารนางพร้อมกับมนุษย์บนโลกไม่ได้
“เจ้ากังวลไปเองนะ ข้ากำลังคิดว่าพื้นที่สีเขียวนั้นน่ะ ไม่ธรรมดาหรอกนะ อีกอย่างโลกที่เต็มไปด้วยเทคโนโลยีทันสมัยของมนุษย์พวกนี้นั้น ก็ล้วนแต่เป็นสิ่งต่างๆที่เกิดบนพื้นโลกทั้งหมด หากแต่มันเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดผลด้านลบก็เท่านั้นเอง มันก็มีประโยชน์ต่างๆ ในตัวของมันเอง”
“ท่านก็พูดถูกอยู่หรอกนะ แต่ข้าแค่เสนอแนวความคิดนี่นา...”
“ข้ารู้ดี... เจ้าก็มาแนวนี้อยู่ทุกคราไปทุกทีอยู่แล้ว ดังนั้นข้าเลยชินกับเจ้าแล้วล่ะ ฮิฮิ เอาล่ะตอนนี้พอแค่นี้ก่อนแล้วกัน แล้วเมื่อถึงเวลาทำพิธี ช่วยบอกเหล่าเทวดาทั้งหลายในวิหารศักดิ์สิทธิ์ของข้าให้มารวมตัวที่ห้องนี้ก่อนนะ”
“ได้ค่ะ...ทางนี้ข้าจัดการเอง”
นางยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก ศิริโฉมที่งดงามของนางชั่งสวยอะไรเช่นนี้ ซิเลเซียได้ชื่อว่าเป็นเทพธิดาที่งดงามที่สุดในสวรรค์ชั้นนี้ก็ว่าได้เลย ทำให้เสติร์นถึงกับต้องพานางมาเป็น อารักขาประจำองค์เลยทีเดียว ส่วนฝ่ายเสติร์นนั้นเองก็ยิ้มเล็กน้อย พร้อมกับยกพิณที่อยู่ข้างๆ นั้นไปด้วยแล้วเดินเข้าไปด้านในของวิหารและหายจากไป
“หา!!! นี่นายทำมันได้ขนาดนี้เลยงั้นเหรอเนี่ย โกคุ เยี่ยมมากเลยฉันนับถือในตัวนายมากๆๆ” เสียงของชายหนุ่มกล่าวถึงบุคคลหนึ่งด้วยความตื่นตกใจ ตรงหน้าของเขาเองนั้นคือซากหมูป่าที่ตายแล้วโดยฝีมือของผู้ที่ชื่อว่า โกคุ นั่นเอง เขาเองนั้นแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองเลยทีเดียว
“แล้วเจ้าเองไม่ลองดูมั้งเหรอไง มันอาจจะง่ายๆไม่ยากอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ…” โกคุได้หยอกกลับ เนื้อตัวของเขาเต็มไปด้วยซากเลือด เศษเนื้อของหมูป่าที่ล่ามาเมื่อครู่
ช่วยด้วย!!!! ไฟไหม้!!!…
ครันใดนั้นเสียงตะโกนของชายผู้หนึ่งก็ดังลั่นมาทางนี้ ทำให้ชายหนุ่มทั้ง 2 นี้ต้องเลิกทำกิจกรรมของทั้งคู่กันก่อน ทั้ง 2 วิ่งไปทางเจ้าของเสียงนั้น แต่ระหว่างทางนั้น ก็ต้องสูดควันพิษของกองเพลิงข้างหน้า อย่างไรซะ ทั้งคู่ก็ไม่ถอย
“...ท..ท่า...ท่าน... คุนา”
“เจ้าไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น เราจะพาเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้แหละนะ อดทนไว้”
ชายหนุ่มผู้นี้กำลังจะหมดสติ ทั้งคู่เองก็ช่วยกันยกไปถึงหมู่บ้านให้ทัน แต่มันก็ห่างพอควร จึงเปลี่ยนเส้นทางที่แวะผ่านแม่น้ำครู่หนึ่งก่อนเพื่อปฐมพยาบาลชายหนุ่มเคราะห์ร้ายนี้
“เร็วโกคุข้างหน้านี้มีแม่น้ำอยู่ พาเขามาพักบริเวณนี้ก่อนก็ดีนะ”
“อืม...”
“โกคุ! นายทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ? มีอะไรหรือเปล่า?!”
“ไม่ต้องมาสนใจฉันหรอกน่า รีบๆพาชายคนนี้ไปถึงแม่น้ำก่อน”
“(นายปิดบังอะไรฉันงั้นเหรอ? โกคุ สีหน้าของนายมันฟ้องนะ)”
ด้วยสีหน้าแปลกๆของโกคุ ทำให้คุนาเกิดสงสัยอะไรบางอย่างในตัวของเขา ตอนนี้ คุนาวิ่งล่วงหน้าโกคุที่หามชายคนนี้อยู่ เพื่อจัดการทางให้กับเขา และแล้วทั้งคู่ก็วิ่งมาถึงแม่น้ำได้พอดี แม่น้ำแห่งนี้เองก็อยู่ห่างกองเพลิงนั้นมากพอที่จะสูดอากาศบริสุทธิ์ในป่าอันเขียวชอุ่มแห่งนี้ได้ ทั้งคู่จึงตัดสินใจพักที่นี้ก่อน เพราะนี่ก็ใกล้ค่ำแล้วด้วย จึงเตรียมหาฟืนมาทำกองเพลิงอุ่นๆไว้ เพื่อค้างคืนที่นี่ ก่อนที่จะกลับเผ่าในรุ่งเช้า
“วันนี้เราก็พักผ่อนที่นี่ก่อนล่ะกันนะโกคุ นายว่าไง?”
“อืม...ก็ดีเราเห็นด้วย เราเหนื่อยมากเลย แล้วเนื้อหมูป่าตัวนั้นพวกเราก็อดเลยใช่ไหมเนี่ย?!!!”
“ก็คงเป็นเช่นนั้นล่ะนะ...จะให้ทำไงได้”
“แต่เดี๋ยวก่อน ผู้ชายคนนี้เขาเรียกนายว่า ท่านคุนาเลยเหรอ? หรือว่าจะเป็น...”
“ดูจากการแต่งตัวของเขาคงเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งในเผ่าของเราแน่นอน”
ทั้งคู่เหลือบไปมองตรงที่ชายคนนั้นนอนอยู่ พร้อมทั้งมองชายผู้นั้นด้วยความสงสาร คุนาเองนั้นในฐานะที่เขาได้รับตำแหน่งหัวหน้าเผ่า เบลลิ คนต่อไป รวมทั้งการกระทำหลายๆอย่างของเขาในวัยที่เขายังเด็ก ทำให้ได้รับความนิยม ความชอบของผู้คนในเผ่าโดยรวม นอกจากในเผ่าแล้ว ในหมู่บ้านแถวๆนั้นเองก็ได้รับทราบถึงความสามารถที่สามารถติดต่อสื่อสารกับสัตว์ได้ทุกชนิดของคุนาเองด้วย จนได้รับสมญานามว่า ผู้นำแห่งผืนเขาลำเนาไพร หรือ ราชสีห์ศักดิ์สิทธิ์
เบลลิ เป็นชนเผ่าและหมู่บ้านแห่งหนึ่งในซีกโลกที่สมัยก่อนเรียกทวีปนี้ว่า แอฟริกา เป็นดินแดนเก่าแก่ที่เขียวชอุ่มมากๆ ปัจจุบันเทคโนโลยีสมัยใหม่ และเครื่องจักรพาสิ่งเหล่านี้ให้ลดน้อยลงไป มีเพียงชาวป่าและชาวเผ่าพวกนี้เท่านั้นที่ยังคงยืนหยัดกับธรรมชาติ สงวนและรักษาพื้นที่นี้ไว้ ในการดูแลของหัวหน้าเผ่า ลูซอล ซึ่งเป็นบิดาของ คุนานั่นเอง ในส่วนของโกคุเองนั้น เป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็กของคุนาอยู่แต่เดิม คนส่วนใหญ่ในเผ่าก็จะเห็นทั้งคู่เดินไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ซึ่งก็ทำให้โกคุได้รับความนิยมชมชอบไปอีกคนหนึ่งโดยปริยาย
“คุนา...นายไม่คิดมั้งเหรอว่า พื้นที่ป่าของพวกเรามีใครบางคนละเมิดเข้ามาน่ะ”
คุนาทำสีหน้าฉงน แล้วหันหน้าไปมองที่โกคุช้าๆ พร้อมกับพลางตอบกลับไปว่า
“เราเองก็รู้สึกเหมือนกัน แต่ไม่คิดว่านายจะรู้สึกเหมือนกับเราด้วยนะ”
“นี่แหละที่เรากังวล ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงๆล่ะ? พวกเราจะทำยังไง?”
คุนาเงียบสักพักหนึ่ง แล้วก็มองทีโกคุอีกครั้ง พร้อมกับส่งยิ้มให้เล็กน้อย ทำให้โกคุงงกับการกระทำของคุนา แต่นั้นหมายความว่า เขามีแผนการดีๆที่คิดออกต่างหาก
“เรารู้แล้วว่าจะทำยังไง? ไว้กลับที่เผ่ากันก่อนแล้วจะเล่าให้ฟัง”
“เฮ้ย! บอกมาสิ อยากรู้ มีแผนอะไร?”
โกคุรีบถามทันทีเพราะเรื่องแบบนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆที่จะมานั่งรอคำตอบ
“นายก็แบบนี้ทุกทีเลยนะ...ตั้งแต่เด็ก พอเราคิดอะไรออกปั๊บ!! นายก็รีบถามเราทันที เหอะ! จริงๆเลยนะ”
“แหะๆๆ! เอาเหอะ รีบๆบอกมา คิดไรออก?”
“ก็...นายก็รู้ว่า เราจะต้องเป็น หัวหน้าเผ่าคนต่อไปใช่ม่ะ? ฉะนั้น...เราจะขอพ่อทำพิธีเรียกราชสีห์ศักดิ์สิทธิ์ที่ซ่อนในตัวเราออกมาใช้ซะ”
“เฮ้ย!!! เอาจริงอ่ะ มันอันตรายนะ แล้วที่ผ่านๆมาตอนเด็ก แน่ใจเหรอว่า นั่นคือพลังของราชสีห์ศักดิ์สิทธิ์ ถ้าไม่ใช่ขึ้นมาล่ะก็ นายจะเอาชีวิตไปทิ้งเปล่าๆ นะ”
“ก็ถึงว่าไง นายต้องพูดแบบนี้แน่ๆ แต่ยังไงก็จะลองขอพ่อดูก่อนไง สุดท้ายจะได้ไม่ได้ยังไงก็ว่ากันอีกทีล่ะนะ ตกลงไหม?”
“เออ ค่อยยังชั่ว...เอาล่ะ รีบนอนกันดีกว่า ส่วนพรุ่งนี้...โว้ยยไม่อยากคิด!!”
“เอาเถอะ เราไม่ทิ้งนายหรอกโกคุ เราต้องรอดชีวิตสิ เพื่อทุกคนในหมู่บ้านและเผ่าของเรา”
และแล้วทั้งคู่ก็หลับทันที เนื่องจากความเหนื่อยล้าของพวกเขาทั้งวัน จึงทำให้เขาทั้งคู่เข้าสู่นิทราสนิท...
ที่บริเวณโถงใหญ่กลางนภาเวหาสวรรค์นี้ เหล่าทวยเทพพร้อมกับเครื่องดนตรีทั้งดีด สี ตี เป่า มาอยู่รวมตัวกันที่โถงนี้ทั้งหมด ตามคำขอของ เสติร์นที่ได้สั่งให้ซิเลเซียเตรียมการไว้ให้ ทั่วทั้งโถงนี้มีแต่เสียงเครื่องดนตรีดังขับแข่งกันเองทั่วทั้งสารทิศ เหมือนส่งเสียงเอ๊ะ อ๊ะ กันและกันแทนคำพูด แต่ก็นั่นแหละ เหล่าทวยเทพทั้งหมดแห่งวิหารของเสติร์นนี้ ใช้การสนทนาแบบบรรเลงของตนแทนการสนทนาด้วยคำพูด จึงไม่น่าแปลกที่วิหารแห่งนี้จะได้ชื่อว่า วิหารแห่งเสียงดาว เพราะก้องกังวาฬเหมือนกลุ่มดาวบนท้องฟ้าที่ระยิบระยับหลากหลายดวง และเวลานี้ก็มาถึง...
“ข้าขอขอบใจทุกท่านที่มารวมตัวกันในวันนี้ วันนี้ที่ข้าให้พวกท่านทั้งหลายมาก็เพื่อที่จะทำพิธีลงพระพรศักดิ์สิทธิ์ บทกวีซิเอลุเซ เพื่อนำความสงบและการคงอยู่ต่อไปของโลกมนุษย์ พวกท่านเห็นด้วยหรือไม่ที่จะช่วยโลกนี้ให้พ้นภัยกับสิ่งที่พวกมนุษย์นั้นเองได้ก่อเอาไว้ ขอให้เชิญออกความเห็นด้วยในเรื่องนี้...” เสติร์นเหมือนจะไม่เข้าข้างมนุษย์หรือฝ่ายไหนเลยยึดเสียงข้างมากเป็นสำคัญ
“เอ๊ะ! ทำไม? ทำไมท่านทำแบบนี้ล่ะ?!!!” ซิเลเซียเธอออกเสียงสงสัยในการกระทำของเสติร์น
“ซิเลเซีย เสียงส่วนมากเป็นเช่นไร ข้าเองก็จะตามเสียงข้างมากนะ เจ้าเองก็ทำหน้าที่ของเจ้าให้ดีเถิด”
“รับทราบค่ะ...เหล่าทวยเทพแห่งสเติร์นเอ๋ย จงฟังข้า ซิเลเซียผู้นี้ จากคำสั่งสูงสุดที่ข้าได้รับสั่งมาขอให้พวกท่านโปรดออกความเห็น ที่จะช่วยหรือไม่ช่วย เกี่ยวกับเรื่องที่ท่านเสเติร์นได้เอ่ยไว้เมื่อครู่ด้วย...เชิญ!!”
ความคิดเห็น