ตอนที่ 6 : [BLEACH] Memories in the Rain (Rukia'side)
‘ข้ารองหัวหน้าชิบะ ไคเอ็น ! ยินดีที่ได้รู้จัก’
‘เอ่อ...หวัดดี’
นั่นเป็นการพบกันอย่างธรรมดาสามัญที่สุด ทักทายกันอย่างสามัญ ดุด่ากันอย่างสามัญ ความสัมพันธ์ระหว่างหัวหน้ากับลูกน้องอย่างสามัญ
ทว่าในความสามัญธรรมดานั้น ไร้ซึ่งความสับสน
......นี่แหละ คือสิ่งที่ข้าไขว่คว้าหา
-Memories in the Rain-
ด้วยคำสั่งจากเบื้องบน ข้าถูกส่งตัวมาทำหน้าที่ที่เมืองคาราคุระ และนั่นทำให้ข้าได้พบกับเจ้า..
ชายผู้มีพลังวิญญาณล้นเหลือ พลังของเจ้าดึงดูดวิญญาณร้ายที่ชื่อว่าฮอลโลว์ ครอบครัวของเจ้าบาดเจ็บ เจ้าเองก็ทำเรื่องบ้าบิ่นจนบาดเจ็บ และข้า...มิอาจทนดูความบ้าบิ่นนั้นได้ จนข้าเองก็ต้องบาดเจ็บไปด้วยเมื่อสิ้นไร้ทางเลือก...
“อยากช่วยครอบครัวรึเปล่า..?”
“มีทางช่วยได้งั้นเรอะ !? บอกมาเลยสิ !!”
“เจ้าต้อง...เป็นยมทูต !!”
คมดาบของข้าชี้เข้าหาตัวเจ้า เรา...สบประสานสายตา
“ส่งดาบมาสิยมทูต ! ฉันจะลองใช้วิธีของเธอดู”
“ไม่ใช่ยมทูต เรียก ‘คุจิกิ ลูเคีย’ สิ”
“เรอะ...ฉันชื่อคุโรซากิ อิจิโกะ ขออย่าให้นี่เป็นการทักทายครั้งสุดท้ายเลยนะ”
มือของเจ้าและข้าจับดาบเล่มเดียวกันนี้ไว้ ก่อนจะเสียบมันให้ทะลุกับหัวใจของเจ้า..
เสี่ยงอันตราย เลือกใช้วิธีที่บ้าบิ่น...ที่หากพลาดก็หมายถึงความตายของเราทั้งคู่ ......ทั้งๆ ที่รู้เช่นนั้น ข้าก็อดสงสัยไม่ได้ว่าอะไรที่ทำให้ข้าเลือกใช้วิธีนี้..
การพบกันอย่างธรรมดาสามัญ ต่อว่ากันอย่างสามัญ
.
.
.
วันที่แดดร้อนเจิดจ้า เจ้าขอข้าหยุดงานของยมทูต แน่นอนว่าข้ามิอาจยินยอม ข้าจึงตามครอบครัวเจ้าไปยังสุสาน เค้นถามเรื่อง ‘แม่’ ของเจ้า พูดเอาแต่ตามที่ใจข้าคิดว่ามันอาจเป็นเพราะฮอลโลว์ต้องการเล่นงานเจ้า ทำให้มันพลาดไปเล่นงานแม่เจ้าแทน และนั่น..มันคงทำให้เจ้าเจ็บใจ เจ้าถึงได้วิ่งหนีข้าไปเช่นนั้น แต่ข้าก็ไม่รอช้าที่จะตามไป...แล้วเจ้าก็ให้ตอบกับข้าว่าคนที่ฆ่าแม่..ก็คือตัวของเจ้าเอง มันทำให้ข้ารู้สึกแย่ที่พูดไม่ดีออกไป แต่ข้าเชื่อว่าคนอย่างเจ้า ‘ไม่มีวัน’ ทำแบบนั้นได้แน่
แล้วฮอลโลว์ตัวร้ายก็ปรากฏตัวออกมา ข้าและเจ้าสัมผัสถึงแรงดันวิญญาณของมันได้ จึงได้รีบวิ่งไปยังที่ที่มันอยู่ เจ้าและข้าวิ่งมาพบกัน...เจ้าเอ่ยถามข้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“ไม่จะถาม...อะไรเลยเรอะ ?”
“ถามแล้วจะตอบรึไง ?”
...จะให้ข้าถามได้ยังไงกันเล่า ! ในเมื่อนั่นมันเป็นปัญหาของเจ้า
“มันเป็นปัญหาของเจ้า ปัญหาลึกๆ ที่ข้าไม่มีสิทธิ์จะถามอะไรหรอก หนำซ้ำไม่มีวิธีดีๆ ที่จะถามล่วงล้ำเข้าไปลึกขนาดนั้นโดยไม่ทำร้ายจิตใจเจ้า”
และสิ่งที่ข้าทำได้คงมีเพียง..
“เพราะงั้นข้าจะรอ ตอนไหนที่เจ้านึกอยากจะเล่า ตอนไหนที่คิดว่าควรจะเล่าได้แล้ว...ค่อยเล่ามาก็แล้วกัน”
..รอที่จะรับฟังมันในยามที่เจ้าพร้อมจะเล่าเท่านั้น
“ข้าจะรอ...จนกว่าจะถึงตอนนั้น”
ฮอลโลว์ตัวร้ายนั้น มันร้ายกาจขนาดที่ว่าเจ้าคงมิอาจเอาชนะได้ ทั้งๆ ที่ข้าจะเข้าไปช่วยเหลือ เจ้ากลับห้ามไม่ให้ข้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้นี้ ..การต่อสู้ของเจ้า..
อิจิโกะ เจ้าทำให้ข้านึกถึงใครบางคน...ใครบางคนที่ข้าจดจำไว้ไม่เคยลืมเลือน
‘ข้าขอไปคนเดียวเถอะครับ’
คนผู้นั้นบอกเช่นนั้น แล้วกระโจนเข้าสู้กับศัตรูเพียงลำพัง ...กระโจนเข้าสู่เส้นทางที่แสนอันตราย
..ทำไมตอนนั้นข้าถึงไม่ได้ขัดขวางไว้นะ ?
คนผู้นั้นเพลี่ยงพล้ำต่อศัตรู ต่อสู้ทั้งที่ไร้ซึ่งดาบฟันวิญญาณ
..กลัว ข้ากลัวว่าคนผู้นั้นจะเป็นอันตราย..
เพียงข้าตัดสินใจที่จะวิ่งเข้าไปช่วย ข้ากลับถูกหัวหน้าห้ามเอาไว้ ด้วยเหตุผลของเรื่องศักดิ์ศรี
การต่อสู้ของเจ้าทำให้ข้าหวาดหวั่นอิจิโกะ เจ้าบาดเจ็บ...แต่ก็ยังประจันหน้ากับศัตรูอย่างไม่กลัวเกรง ข้าอยากที่จะวิ่งเข้าไปช่วยเจ้า แต่...
เสียงที่ตอกย้ำอยู่ในใจของข้า..ยังคงชัดเจน
‘ถ้าช่วยไคเอ็น...แล้วศักดิ์ศรีของเจ้านั่นจะเป็นไงล่ะ’
‘...ทั้งที่ถ้าเทียบกับชีวิตแล้ว แค่ศักดิ์ศรีน่ะ..’
‘เจ้านั่นกำลังต่อสู้เพื่อรักษาศักดิ์ศรี ศักดิ์ศรีของภรรยา ศักดิ์ศรีของลูกน้อง และที่สำคัญที่สุด เพื่อศักดิ์ศรีของตนเอง’
..ใช่แล้ว เจ้ากำลังต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรี เป็นการต่อสู้ที่ข้าไม่ควรจะยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยว
“อย่าเข้าไปยุ่ง...! อย่าเข้าไปยุ่ง อย่าเข้าไปยุ่ง..! อย่าตายนะ! อิจิโกะ...!!!”
‘หนีไป...คุจิกิ’
หัวหน้าอุคิทาเกะบอกกับข้า บอกให้ข้าวิ่งหนีท่านไคเอ็น...ผู้ถูกฮอลโลว์ยึดครองร่าง และข้าก็หนี.......เพียงเพราะข้ากลัว...
‘จะบ้ารึไงคุจิกิ!!! ย้อนกลับมาทำไม !!!’
..ข้าย้อนกลับมา...เพียงเพราะคิดว่าไม่ควรหนีไปคนเดียว ต้องกลับมาเพื่อช่วย...
‘ฆ่ามันซะ!!!!เจ้านั่นน่ะ...ไม่ใช่ไคเอ็นแล้ว !!!!’
เสียงของหัวหน้าที่ตะโกนบอกข้า ให้ข้าฆ่าท่านผู้นั้น ข้าจะทำได้อย่างไรกัน ?
‘ฆ่ามัน!!’
สวบ
ปลายดาบของข้าแทงสวนร่างที่วิ่งเข้ามา ทั้งๆ ที่คิดว่าทำไม่ได้ แต่ข้ากลับเลือกที่จะแทงท่าน... โลหิตสีแดงของคนผู้นั้นสาดกระเซ็นจากบาดแผล...เปื้อนเปรอะใบหน้าของข้า
ปากของข้า...มิอาจเอ่ยสิ่งใดออกไปได้...
แปะ แปะ
ฝน...โปรยปรายลงมา ชะเอาโลหิตของท่านบนใบหน้าข้าให้จางไป
‘คุจิกิ อุตส่าห์ตามใจข้า...จนต้องมาเจอเรื่องร้ายๆ แบบนี้’
มือของคนผู้นั้นโอบกอดข้าเอาไว้อย่างอ่อนโยน พร้อมคำพูดปลอบประโลม
‘ขอโทษนะคงลำบากใจมากล่ะสิ ขอบใจนะเพราะเจ้า...ข้าถึงได้จากไปได้อย่างสงบ...’
น้ำเสียงที่แผ่วเบาของคนผู้นั้น อ้อมกอดของคนผู้นั้น...อบอุ่น
..ข้าน่ะ ไม่ได้ทำอะไรสักอย่างที่คู่ควรต่อการขอบคุณ ที่หนี...ก็เพราะกลัวที่จะต้องต่อสู้กับท่าน ที่กลับมา...เพราะกลัวที่จะหนีเอาชีวิตรอดไปคนเดียว และที่แทงท่าน...ก็เพราะทนดูท่านทรมานต่อไปอีกไม่ไหว คนที่ข้าช่วยน่ะ คือตัวข้าเองต่างหาก...
............ท่านไคเอ็น..........
สายฝนโปรยปรายลงมาท่ามกลางการต่อสู้ที่ยังไม่สิ้นสุด ทั้งเจ้าและศัตรูต่างก็บาดเจ็บสาหัส และสุดท้ายศัตรูก็เลือกที่จะหนีไป และเจ้ายังคงดันทุรังที่จะตามมันไป..ทั้งที่เจ้าต่อสู้ไม่ไหว
การต่อสู้จบลง...โดยไร้ผลตัดสิน เช่นนั้นแล้วอาจทำให้เจ้าไม่พอใจ แต่ข้าดีใจนะอิจิโกะ ข้าดีใจที่การต่อสู้นั้นจบลง ข้าดีใจ...เพราะ
“ขอบใจที่ไม่ตาย...อิจิโกะ ขอบใจนะ...!”
..........เจ้ายังคงมีชีวิตอยู่.........
FIN
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มันทำให้รู้เลยว่าเคยรักและเทิดทูนไคเอ็นมากเพียงไหน