คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #53 : >>:: Chapter 45 : ของจริง
CHAPTER 45
สายลมพัดเอื่อยพาให้เรือนผมสีน้ำตาลยาวของร่างบางปลิวสยายตามแรงลม ใบหน้าหวานแย้มรอยยิ้มอย่างสุขใจ สายตาทอดมองไกลออกไปยังผืนน้ำสีครามอมส้มเนื่องจากแสงอาทิตย์ยามเย็นที่แสนกว้างใหญ่จนไม่อาจหาจุดสิ้นสุดของมันได้ ก่อนที่เธอจะหันมาโบกมือให้กับหนุ่มๆ เจ็ดคนซึ่งกำลังนั่งบ้างยืนบ้างอยู่ริมชายหาด
“ไปเล่นน้ำกันเถอะคุณชาย” ลัลทริมาเอ่ยชักชวน
..แต่กลับไม่มีใครสนใจเธอซะงั้น
เด็กสาวมุ่ยหน้าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปสนใจกับทะเลเบื้องหน้าของตนต่อ ปล่อยให้พวกจอมหยิ่งนั่งเก๊กยืนเก๊กกันอยู่ตรงนั้นต่อไปเถอะ
แคปเปอร์ที่มองเห็นว่าใบหน้าของเด็กสาวนั้นง้ำงอเพียงใดก็เกิดอาการไม่สบายใจขึ้นมา “อยากไปเล่นน้ำอ่ะ ไปเล่นป๊ะ”
“อย่าเพิ่งสิวะ!” เชียรเอ่ยปรามอารมณ์ของเพื่อนที่ตัวสั่นอยากเล่นน้ำกับสาว ก่อนจะมองหน้าทุกคนและปรึกษาหารือกันต่อ“เอาไงดีล่ะ จะหาอะไรทำแก้เซ็งกันหน่อยมั้ย?”
“เออเนอะ มาเที่ยวตั้งสามคืนสี่วันแบบนี้น่ะ ถ้าไม่หาอะไรทำมันก็ออกจะน่าเบื่อเกินไปแล้ว” อคินว่าด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
“งั้นจะทำอะไรดีล่ะ?” การินถาม
ทุกคนมองหน้ากันไปมาอย่างค้นหาคำตอบ แต่ก็ไม่มีใครตอบอะไรออกมาเลยสักคน เนื่องจากไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรกันดี
แล้วน้ำเสียงขี้เล่นก็เอ่ยขึ้นมาลอยๆ “แข่งกันจีบคุณลัลดีมั้ยล่ะครับ?”
ดูเหมือนจะเป็นการเอ่ยลอยๆ ที่ไปสะกิดใจเพื่อนๆได้เป็นอย่างดีเลยทีเดียว..
ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ จากใครทั้งสิ้น ราวกับทั้งหกหนุ่มกำลังครุ่นคิดคำตอบของคำถามที่เอ่ยลอยๆ นี้กันอยู่
“เอ้อ ฉันอยากเล่นนะ แต่ว่า..” ในที่สุดแคปเปอร์ก็เอ่ยขึ้นมา “เล่นแบบนี้เดี๋ยวคุณลัลเค้าจะโกรธเอานะ”
“แกแคร์ยัยนั่นงั้นเหรอ?” เชียรหันไปถามแคปเปอร์
“ก็ต้องแคร์แน่นอนอยู่แล้วล่ะ” และแคปเปอร์เองก็ตอบกลับทันควัน
“ฮะๆ แล้วสรุปว่าไงล่ะครับ สนใจที่จะเล่นมั้ย..ผมว่ามันคงช่วยให้หายเซ็งได้ไม่น้อยเลยทีเดียวนะครับ” เรวินเอ่ยถามอีกครั้งพร้อมยิ้มร่า
“เล่นก็เล่น” แคปเปอร์ตอบ ในใจได้แต่เอ่ยคำขอโทษเป็นร้อยๆ ครั้งเห็นจะได้
..ขอโทษนะครับคุณลัล ถึงคุณจะโกรธ...แต่ผมก็อยากจีบคุณจริงๆ นะ..
“แล้วทำไมต้องจีบยัยนั่นด้วย?” การินถามขึ้นมา
“ถ้าไม่จีบคุณลัล...จะไปจีบคุณแม่บ้านที่กำลังจัดห้องนอนให้พวกเราอยู่ก็ได้นะครับ” หนุ่มผิวเข้มตอบกวน ก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่นเมื่อเจอสายตาดุดันจากการิน
“ก็น่าสนุกดีนะ” ภามเอ่ยขึ้นมาด้วยท่าทีแสดงความสนใจ และมันยังสามารถเรียกความสนใจจากเพื่อนๆ ได้อีกด้วย เขาจึงยักไหล่น้อยๆ แล้วพูดต่อ “ก็จริงไม่ใช่เหรอ ในเมื่อตอนนี้ก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว เล่นหน่อยจะเป็นอะไรไป”
“แต่มันน่าขัดใจตรงที่เป็นยัยนั่นนี่หว่า จีบใครไม่จีบไปจีบยัยนั่น” อคินว่า
ทุกสายตาหันมามองเขาทันที ก่อนจะเป็นเรวินที่เอ่ยให้ “กล้าพูดดีนะครับคุณชายอคิน ผมเห็นคุณบอกไม่ชอบคุณลัลอย่างนั้น ไม่ชอบคุณลัลอย่างนี้ แต่ทุกกิริยาท่าทางที่คุณแสดงออกนี่....ยิ่งกว่าคำว่ารักอีกมั้งครับ” พูดพร้อมหัวเราะคิกคัก ก่อนจะต้องรีบหลบหมัดที่สวนมาอย่างเร็วของอคิน “ฟู่...อันตรายนะครับ”
“อย่าพูดหมาๆ สิฟะเจ้าบ้า ก็แค่ทำดีด้วยหน่อย...ไม่ได้หมายความว่าจะรักซะหน่อย” อคินตวาดใส่หน้าเรวิน..ก่อนน้ำเสียงจะแผ่วลงเมื่อเอ่ยประโยคท้ายออกมา
“คร้าบๆ ไม่รักก็ไม่รัก” เรวินว่า ก่อนจะหันมาเอ่ยถามคนอื่น “แล้วพวกคุณชายที่เหลือล่ะครับ คิดว่าไง ?”
“ฉันเล่น” ชินะตอบเสียงเรียบ ซึ่งมันก็ทำให้เรวินยิ้มเผล่ออกมา
“จะแสดงท่าทีว่าอยากเล่นมากออกมาก็ได้นะครับ ไม่มีใครแซวคุณหรอก” เรวินว่ายิ้มๆ ชินะตวัดสายตามองเพื่อนหนุ่มผิวเข้มทันที
“อือ ถ้าพวกแกเล่น ฉันยอมเล่นด้วยก็ได้” เชียรตอบ
และไม่พ้นเรวินเช่นเคยที่เอ่ยแซว “ว้าว ก็คุณชายเชียรน่ะหวงคุณลัลจะตาย จะไม่เล่นได้ไงล่ะครับ เนอะ..?”
ทุกๆ สายตาหันไปจับจ้องยังเรวิน แต่คนถูกมองยังทำยิ้มราวกับไม่สะทกสะท้านกับสายตาของเพื่อนๆ ที่ส่งมา..
..ท่าทางวันนี้เรวินจะตายศพไม่สวย กวนเหลือเกิน !
“สรุปว่าเป็นอันตกลงกันหมดนะครับ” เรวินกล่าวสรุปทันที
การินกับอคินจึงรีบแย้งทันที “พวกฉันยังไม่ได้ตกลงว่าจะเล่นเลยนะ”
“ถ้าคนอื่นเล่น...ผมว่าคุณชายทั้งสองก็คงไม่คิดจะปฏิเสธหรอกครับ” เรวินว่า “ใช่มั้ยล่ะครับ?”
สองหนุ่มตัวปัญหาขมวดคิ้วมุ่น ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างขอไปที “เออ! เล่นก็เล่น”
“แจ๋ว” เรวินดีดนิ้วพร้อมขยิบตาให้ทั้งคู่ ซึ่งท่าทางแบบนี้มันค่อนข้างจะอ้อนเท้ามากกว่าน่ารักเสียอีก
“แล้วไง กติกาล่ะ?” ภามเอ่ยถามขึ้นมาถึงกติกาของเกม เจ้าหนุ่มผิวเข้มที่กำลังทำหน้ากวนฝ่าพระบาทการินกับอคินอยู่รีบหันมามองคนอื่นๆ ก่อนจะกระแอมเล็กน้อยเป็นการเรียกความสนใจ
“เราจะใช้เวลาตอนค่ำของ 3 คืนจากนี้ไปในการจีบเธอ โดยการแบ่งเวลาให้เท่าๆ กัน แล้วพวกเราทั้งเจ็ดคนจะจับสลากเลือกเวลากันว่าใครจะได้วันไหนเวลาไหน ภายในระยะเวลาที่กำหนด...ก็ต้องทำให้สำเร็จให้ได้” เรวินหยุดหายใจเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่อ “...และใครที่ทำให้คุณลัลหวั่นไหวได้มากที่สุดก็เป็นฝ่ายชนะไป ส่วนลีลาการจีบไม่จำกัดครับ”
“ไม่มีใครคัดค้านอะไรนะครับ?”
“ทำไมต้องจำกัดระยะเวลาล่ะ?” ภามถาม
“ลองไม่ทำแบบนี้มีหวังพวกคุณได้ไปจีบ(ก่อกวน)คุณลัลตลอดเวลาแน่ ทำแบบนั้นเดี๋ยวไก่จะตื่นเอานะครับ ดีไม่ดี..แผนการนี้ล่มขึ้นมา อดสนุกกันพอดี” เรวินว่า
ทุกคนพยักหน้ารับรู้ตามอย่างเห็นด้วย
“ฉันมีคำถาม” เป็นแคปเปอร์ที่ยกมือขึ้นมา “ไอ้การิน ไอ้เชียร ไอ้อคิน และอาจจะไอ้ภามกับไอ้ชินะ แล้วก็แกด้วยไอ้เรวิน พวกแกชอบคุณลัลเขาเหรอ...ถึงจะทำใจไปจีบเขาได้น่ะ?”
เจอคำถามยิงตรงจากแคปเปอร์เข้าไป ทำเอาหลายคนถึงกับสะอึกทีเดียว
“ถามอะไรมากมายวะ ตอบตกลงว่าจะเล่นแล้วก็ต้องเล่นสิ ส่วนจะชอบหรือไม่ชอบมันไม่ได้สำคัญหรอกนะ สำคัญที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่อยากแพ้พวกแกต่างหาก” เชียรตอบ
“ใช่” อคินว่า “การชนะทั้งพวกแก และชนะ(ใจ)ยัยนั่นน่ะ น่าสนุกจะตาย”
ดูเหมือนคำพูดของอคินจะเรียกสายตาไม่ยอมแพ้จากเพื่อนๆ ได้เป็นอย่างดี
“พูดขนาดนี้ ฉันก็คงต้องขอบอกว่าฉันไม่ยอมแพ้พวกแกหรอกนะ” การินว่า “แล้วก็อย่าหวังว่าพวกแกจะจีบยัยนั่นติดเลย”
“ไอ้ความมั่นใจแบบนั้นน่ะ...เอาไว้ใช้ตอนชนะแล้วจะดีกว่านะ แต่ฉันว่าท่าทางจะยาก เพราะอย่างพวกนาย..คงไม่สามารถเอาชนะใจยัยนั่นได้ง่ายๆ หรอก” ภามกล่าวด้วยสีหน้าเรียบๆ แต่น้ำเสียงกลับไม่ได้เรียบตามเลย
“แล้วเราจะได้รู้กัน” ชินะเองก็กล่าวขึ้นมา..
แล้วทุกสายตาต่างก็จับจ้องซึ่งกันและกันไปมา สายตาของลูกผู้ชายที่บ่งบอกถึงความนัยว่าไม่ว่าจะเป็นเช่นไร พวกเขาจะไม่มีทางยอมแพ้อย่างเด็ดขาด
..แต่ทุกคนลืมไปแล้วรึไงกันนะ? ว่าพวกเขาเพิ่งสัญญาว่าจะเป็นเพื่อนรักกันน่ะ นี่ยังไม่ทันไร...เริ่มจะข่มกันเสียแล้วสิ
เรวินมองทุกคน ก่อนจะอมยิ้มน้อยๆ
..พอเป็นเรื่องของคุณลัลทีไร ได้เป็นแบบนี้กันทุกที..
“เอาเป็นว่าเริ่มต้นคืนนี้นะครับ เดี๋ยวผมทำสลากให้เลือกนะ” เรวินยิ้มก่อนจะวิ่งหายเข้าไปในบ้านพัก และเพียงครู่เดียวเขาก็วิ่งออกมา “ครับ ผมจะชี้แจงรายละเอียดนะครับ วันนี้จะมีอยู่ 2 คนจะได้รับสิทธิ์ในการเล่นเกม โดยคนแรกจะเริ่มเวลาหกโมงเย็นถึงสองทุ่ม และคนที่สองจะเริ่มจากสองทุ่มถึงสี่ทุ่มครับ”
“คนละสองชั่วโมงสินะ” ชินะพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ครับ และในวันพรุ่งนี้อีก 3 คน คือเวลาเดิม และคนที่สามของวันพรุ่งนี้จะเริ่มตอนสี่ทุ่มถึงเที่ยงคืนนะครับ”
คำพูดของเรวินพาให้เพื่อนๆ ตะลึงไปเล็กน้อย ..สี่ทุ่มถึงเที่ยงคืน.. ก็ถือว่าดึกใช้ได้นะ ออกจะเงียบสงัดดีด้วยซ้ำ ถ้าใครได้เวลานั้นไปก็..เวลาทองจริงๆ จีบเสร็จก็เดินไปส่งเข้าห้องนอน.. ฮะๆ
“และ 2 คนสุดท้ายก็คืนวันมะรืน หกโมงเย็นถึงสี่ทุ่ม คนละสองชั่วโมงครับ” เรวินว่า
ทุกคนพยักหน้าเข้าใจ
“งั้นจับสลากเลือกลำดับกันเลยนะครับ” หนุ่มผิวเข้มว่าพร้อมยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆ ซึ่งม้วนเอาไว้อย่างเรียบร้อยในมือของตนออกมาให้เพื่อนๆ เลือกหยิบไป
ชินะนิ่งเล็กน้อย...ใช้ความสามารถของสมองตัวเองครุ่นคิดถึงความน่าจะเป็นที่จะได้เวลาดีๆ มา แต่ไม่ทันกินหรอกชินะเอ๋ย.. เมื่อเพื่อนคนอื่นๆ มือไวรีบยื่นมือไปคว้ากระดาษกันอย่างรวดเร็ว คุณชายเจ้าของเรือนผมสีขาวจึงได้แต่จำใจหยิบเอาหนึ่งในสองแผ่นสุดท้ายขึ้นมา เพื่อเหลืออีกแผ่นไว้ให้กับเรวิน
“ขอผลด้วยครับ” เรวินถาม
“ฉันคนที่ 3” ภามว่า “พรุ่งนี้หกโมงเย็นสินะ..”
“ฉัน 7” แคปเปอร์พูดอย่างรู้สึกเสียดายที่ดันหยิบได้เจ็ด...คนสุดท้ายพอดี แต่ไม่เป็นไร...ถือซะว่าคนสุดท้ายนั่นแหละ คือคนที่จะได้อยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต ฮะๆ
“ฉัน 1” ชินะบอก..อุตส่าห์เล็งเบอร์ 5 ไว้แล้วเชียว
“ฉัน 4 ว่ะ” อคินว่า พร้อมเกาหัวแกรกๆ “กี่โมงวะ?”
“ฉัน 5” การินตอบเรียบเฉย “ถึงเที่ยงคืนสินะ” พาให้เพื่อนคนอื่นยกเว้นเรวินหันมาทำตาหมั่นไส้เล็กน้อยใส่..โชคดีเกินไปละ
“ฉันได้ 6” เชียรว่าอย่างเซ็งอารมณ์ ก็นะ..ไม่ชอบทำอะไรเป็นที่ท้ายๆ น่ะ
“และผมได้เบอร์ 2 ครับ” เรวินว่าพลางยิ้ม “งั้นเอาเป็นว่าเมื่อตกลงลำดับที่กันได้แล้ว ก็รอเพียงเวลาเริ่มเท่านั้น”
ทุกคนมองหน้ากันและพยักหน้ารับด้วยแววตามุ่งมั่นกันเต็มที่ ..เกมนี้จะแพ้ไม่ได้..
..โดยที่พวกเขาลืมนึกไปรึเปล่า ว่าการกระทำตามอำเภอใจของพวกเขาน่ะ...มันคือการเล่นสนุกกับหัวใจของสาวน้อยคนหนึ่งอยู่นะ เล่นอะไรแบบนี้โดยที่ไม่ถามความเห็นเธอสักนิด...มันสมควรแล้วเหรอ...?
แต่เชื่อเถอะ ความเอาแต่ใจไม่ยอมแพ้ของทั้งเจ็ด ไม่มีใครฉุกคิดถึงจิตใจของลัลทริมาได้หรอก..
“โอเคงั้นฉันลงไปเล่นน้ำนะ” เมื่อเห็นว่าตกลงทุกอย่างได้เรียบร้อย แคปเปอร์ไม่รอช้า เขาบอกกับเพื่อนก่อนจะรีบวิ่งหน้าตั้งกระโจนลงสู่ผืนน้ำไปหาลัลทริมาที่กำลังว่ายน้ำเล่น
“อ้าวเฮ้ยไอ้นี่ เร็วเชียวนะ” เชียรว่า
“ผมก็ไปด้วยดีกว่า” เรวินว่าและรีบวิ่งตามไป
ปล่อยให้อีกห้าคนที่เหลือมองตามน้อยๆ ก่อนจะเป็นอคินที่เดินไปคว้าลูกบอลขึ้นมาไว้ “เอาล่ะ..เล่นลิงชิงบอลน้ำกันดีกว่า”
แล้วทั้งหมดก็ลงไปเล่นน้ำทะเล..
ลูกบอลถูกตบจากฝ่ามือของอคินเล็งเข้าหัวของแคปเปอร์เพื่อแกล้งให้เพื่อนรับไม่ได้ แต่เชื่อเหอะ..ว่าคนที่โชคร้ายอย่างลัลทริมากลับเป็นคนโดนแทนซะงั้น อย่างว่า..ลูกบอลมันเบา ลมทะเลก็แรง มันเปลี่ยนทิศทางกันได้ แล้วฉลาดน้อยอย่างอคินคงไม่ได้ยืนคำนวณทิศทางลมที่ลูกมันจะตกใส่เธอขณะเล่นอยู่หรอก.. พอโดนเข้าเด็กสาวมุ่ยหน้าทันที มือรีบคว้าตามลูกบอลที่เมื่อกระแทกหัวเธอเสร็จมันก็ลอยเอื่อยอยู่ข้างตัว “มาเป็นลิงเลย!”
อคินยอมออกมา แล้วลัลทริมาก็ส่งลูกไปให้เชียรที่อยู่ฝั่งตรงข้าม และก็ไม่รู้ว่าเชียรจงใจหรืออะไร ถึงได้ปล่อยลูกลอยหวือข้ามหัวไปไม่ยอมรับมัน เท่านั้นแหละ อคินรีบจ้ำไปเอาลูกบอลทันที พาให้ลัลทริมาได้เป็นลิงอีกรอบ
และยิ่งเล่นก็เหมือนว่าเธอจะยิ่งโดนแกล้งมากขึ้นเรื่อยๆ เวลาเธอรับลูกได้ และส่งให้คนอื่น พวกคุณชายก็ทำเป็นรับพลาดมั่งล่ะ ลื่นล้มมั่งล่ะ คลื่นซัดเข้าตามั่งล่ะ ไม่รู้อะไรนักหนา...ถึงได้ทำให้เธอต้องกลับมาเป็นลิงอีกรอบ อีกรอบ และอีกหลายๆ รอบเลยทีเดียว
“นี่!! เลิกเล่นลิงเหอะ ฉันเป็นอยู่คนเดียวเลย” เธอว่าอย่างหมดความอดทน
“เธอก็เหมือนลิงดีนี่” คุณชายคนอื่นๆ ว่า ทำเอาเธอขมวดคิ้วมุ่นทันที
“เอางี้ มาแบ่งทีมจับคู่แข่งว่ายน้ำกันดีกว่า” เธอเอ่ยเสนอ..อย่างน้อยๆ เล่นอะไรที่เธอถนัดหน่อยก็คงจะดีกว่าล่ะนะ
“ก็ได้ครับ แล้วคุณลัลอยากคู่กับใครล่ะ?” เรวินเอ่ยถามขึ้นมา
..เป็นอีกคำถามที่พาให้เพื่อนลุ้นกันเป็นอย่างดี เพราะมันเท่ากับว่าเป็นหนึ่งในก้าวแรกที่จะนำไปสู่ชัยชนะ นั่นก็เพราะว่า...คนที่ถูกลัลทริมาเลือก ก็เท่ากับว่าคนๆ นั้นเป็นคนที่เธอเชื่อใจ จริงไหม..?
“เลือกใครล่ะ รีบเลือกมาสิ” เชียรเอ่ยเร่งเธอ
“อืม...เอาเป็น......” ลัลทริมาลากเสียงอย่างครุ่นคิด “เป่ายิ้งฉุบกันดีกว่าค่ะ”
เป็นคำตอบที่แทบทำให้คนฟังหงายหลังโครมเลยทีเดียว เพราะเธอเล่นให้พวกเขาลุ้นซะตัวโก่ง อยู่ๆ กลับตัดบทด้วยการ ‘เป่ายิ้งฉุบกันดีกว่าค่ะ’ งั้นเหรอ
ทุกคนพยักหน้าและเดินเข้ามาใกล้กันพร้อมเป่ายิ้งฉุบเลือกคู่ และผลที่ออกมาคือ.. เรวินคู่ลัลทริมา การินคู่อคิน ชินะคู่ภาม และแคปเปอร์คู่เชียร
“แล้วจะว่ายแข่งกันไปไหน?” การินเอ่ยถาม รู้สึกเซ็งนิดๆ ที่ต้องมาอยู่กับเจ้าบ้าพลังอย่างอคิน
“ไปตรงโน้นอ่ะ อ้อมธงเล็กๆ ตรงนั้นอ่ะ” ลัลทริมาชี้ไปยังธงผืนเล็กสีแดงที่โบกสะบัดอยู่ตรงปลายไม้เรียวที่เสียบอยู่ห่างออกจากฝั่งไปมากพอสมควร
“เคยมีธงปักอยู่ตรงนั้นด้วยเหรอ?” ภามหันมาถามชินะ ซึ่งส่ายหน้าปฏิเสธ
ลัลทริมาจึงเอ่ยขึ้นมา “พอดีฉันเอาไปปักไว้ก่อนหน้านี้เองแหละค่ะ กะจะชวนพวกคุณเล่นตั้งแต่แรกแล้ว แต่เพราะคุณชายอคินชวนเล่นลิงชิงบอลซะก่อน” เธอว่า
“อ้อ” เขาพยักหน้ารับ
“งั้นเอาเป็นว่า...ทั้งสองคนจะต้องมีคนหนึ่งเป็นคนว่าย และอีกคนเป็นคนขี่หลังคนว่าย... แล้วว่ายน้ำไปอ้อมธงนั้นและกลับมายังฝั่ง ใครถึงก่อนก็ชนะไป” เธอสรุปอย่างรวดเร็ว
“ให้ขี่หลังคนที่ว่ายน้ำเนี่ยนะ?” การินทวนคำพูดของลัลทริมา “เธอเอาสมองส่วนไหนคิดไม่ทราบ..? แบบนี้ได้พากันจมน้ำตายพอดี”
“หรือคุณไม่กล้าเล่นล่ะ?” เด็กสาวทำหน้าท้าทายใส่การิน...แน่นอนคุณชายหนุ่มไม่ยอมแพ้
“เอาสิ ถ้าชนะแล้วจะได้อะไร?” การินถามกลับมา
“ทีมที่เป็นฝ่ายชนะ...จะสั่งให้คนแพ้ทำอะไรก็ได้ตามใจชอบ จะสั่งให้กินซากหมาเน่าหรือขัดส้วมก็ได้ แน่นอนว่าคนแพ้ต้องทำตามโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ทั้งสิ้น และเพื่อไม่ให้เป็นการร้ายแรงจนเกินไป...สั่งได้แค่หนึ่งคำสั่งต่อหนึ่งคน”
“ได้ ในเมื่อเธอมั่นใจขนาดนั้น...แพ้ขึ้นมาก็อย่าร้องไห้ซะล่ะ” การินยิ้มเยาะ
ลัลทริมาเองก็ยิ้มรับ “แน่นอน! ถ้างั้นเริ่มเกมกันได้เลย” เด็กสาวว่าพร้อมรอยยิ้มมั่นใจ
แต่ละทีมต่างแยกย้ายกันยืนอยู่ ณ จุดต่างๆ
“ดีใจนะคะที่ได้คู่คุณชายเรวิน” เธอว่า
“งั้นทำไมไม่เลือกผมตั้งแต่แรกล่ะครับ ทำไมต้องเป่ายิ้งฉุบให้วุ่นวายด้วย” เรวินเอ่ยถามกลับ
“ก็..อยากลุ้นดวงดูน่ะค่ะ เพราะถึงได้ใครมาก็ไม่เสียหายอยู่แล้ว” เด็กสาวตอบซื่อ ก่อนจะยิ้มให้เรวินและบอกให้เขาเตรียมตัว “ถ้ายังไงเดี๋ยวคุณชายเรวินขี่หลังนะคะ เดี๋ยวฉันเป็นคนว่ายเอง”
ดูเหมือนคำพูดเมื่อครู่ของเธอจะทำให้อีกคนถึงกับอึ้งไปไม่น้อย เด็กหนุ่มผิวเข้มขมวดคิ้วมองเธอ ก่อนจะถามกลับมาด้วยน้ำเสียงไม่อยากเชื่อนัก “ว่าอะไรนะครับคุณลัล ให้ผมขี่หลัง..?”
เมื่อเห็นเด็กสาวพยักหน้ารับ เรวินก็หลุดหัวเราะออกมาทันที “มันจะดีเหรอครับคุณลัล น่าเกลียดออกนะครับที่จะให้ผู้ชายอย่างผมไปขี่หลังสาวน้อยบอบบางอย่างคุณน่ะ”
“ทำไมล่ะคะ ฉันว่ายน้ำเก่งออกนี่นา” เธอแย้งกลับมา
ซึ่งเรวินก็รู้ดีว่าเธอคงว่ายน้ำเก่งอยู่แล้ว “แต่คุณลัลครับ ผมหนักกว่าคุณลัลอีกนะ..เดี๋ยวจะรับน้ำหนักผมไม่ไหวซะเปล่าๆ นะครับ”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ น้ำจะช่วยพยุงน้ำหนักของคนเราให้เบาขึ้นนะคะ” เด็กสาวยิ้ม “ตกลงตามนี้นะคะ”
“.....” เรวินถึงกับพูดไม่ออก ที่ต้องหาเหตุผลมาอ้างก็ไม่ใช่อะไรหรอก แต่มันไม่งดงามเอาซะเลย ถ้าจะให้เขาไปขี่หลังเธอน่ะ....ดูไม่โรแมนติกเลยนะ
“เอาล่ะนะ เตรียมพร้อมเลย” ชินะเอ่ยสั่งทุกคน แล้วคนที่ต้องเผชิญชะตากรรมเช่นเดียวกับเรวินต่างก็จำใจขึ้นไปขี่หลังของเพื่อนร่วมทีม
เมื่อเตรียมพร้อมเสร็จสรรพก็.. “ไป!!!”
สิ้นเสียงคำสั่ง ลัลทริมารีบออกว่ายทันที ซึ่งมันก็ลำบากไม่น้อยล่ะนะที่ต้องกระเตงๆ เรวินไปด้วยแบบนี้ แถมคุณชายผิวเข้มยังเล่นกอดคอเธอเอาไว้แน่นอีกต่างหาก แต่ถึงยังไงเธอก็ไม่ยอมแพ้แน่นอน!
เช่นกันกับคุณชายทีมอื่นๆ ที่ต่างก็มุ่งมั่นกันเต็มที่ อย่างว่า..ถ้าชนะเกมนี้ เท่ากับพวกเขาสามารถสั่งอะไรเพื่อนก็ได้ จะสั่งให้ ‘ฉันขอยกเลิกเรื่องเวลาในการจีบลัลทริมาของพวกแกซะ’ หรือ ‘จงยกเวลาสองชั่วโมงของพวกแกให้กับฉัน’ หรือจะเป็น ‘ห้ามพวกแกยุ่งกับลัลทริมาหนึ่งวัน’ และที่สำคัญที่สุดคือ...สามารถสั่งลัลทริมาได้เองเลยด้วยนะ จะสั่งให้เธอทำอะไรก็สั่งได้เลยนะนั่น..!
แต่ละทีมต่างก็เร่งรีบอย่างไม่ยอมแพ้ แต่ก็นะ...ผลมันก็พอจะรู้ๆ กันอยู่ว่าทีมที่น่าจะชนะมันต้องเป็นทีมของลัลทริมากับเรวิน ไม่ก็ทีมของอคินกับการิน เพราะเด็กสาวผมยาวกับเด็กหนุ่มนัยน์ตาต่างสีมันมีความสามารถเรื่องอย่างนี้เยอะ
สองทีมว่ายคู่คี่สูสีเข้าฝั่งอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่แล้วเจ้าของนัยน์ตาต่างสีก็ว่ายน้ำไม่ออกขึ้นมาเสียเฉยๆ เพราะดันเหลือบไปเห็นว่าเรวินน่ะ..ไม่ได้กอดคอลัลทริมาเอาไว้แล้ว หากแต่กลับกอดเอวของเด็กสาวไว้แทน แถมยังหันมายิ้มร่าขยิบตาให้กับพวกเขา เป็นเชิงบอกว่า ‘ผมนำพวกคุณไปหนึ่งก้าวแล้วนะครับ’..ยังผลให้ทีมลัลทริมาชนะไป
และชัยชนะที่คาดว่าไงๆ ก็ต้องได้มาไว้ในกำมืออยู่แล้วก็ทำให้ลัลทริมาต้องยิ้มกริ่ม เอาละ..ทีนี้เธอสามารถสั่งเจ้าคุณชายหกคนนั้นอย่างไรก็ได้ แน่นอนว่าเธอก็ฉลาดพอที่จะไม่ใช่มันอย่างพร่ำเพรื่อ..ต้องเก็บไว้ใช้ยามจำเป็น
“จะให้ทำอะไรก็บอกมาสิ” เชียรถามขึ้นอย่างอารมณ์เสีย
“เอาไว้ให้ฉันคิดออกก่อนแล้วกันนะคะ แล้วจะไล่สั่งเรียงตัวเลย” ลัลทริมาตอบพร้อมยิ้มร่า “ฉันว่าเรารีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันต้องทำอาหารเย็นให้พวกคุณชายทานด้วย”
ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย เพราะเห็นว่าชักจะเล่นน้ำกันนานเกินควรแล้ว อีกอย่างนี่ก็เย็นมากแล้วด้วย ควรจะรีบขึ้นไปอาบน้ำเตรียมตัวทานอาหารเย็น
แล้วชินะก็ต้องสะดุดกึกกับความคิดของตัวเองทันที ..อาหารเย็น.. จริงสิ เวลาในเกมของเขาเริ่มตอน 6 โมงเย็น งั้นก็หมายความว่า..
-TBC-
ความคิดเห็น