คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : >>:: Chapter 38
CHAPTER 38
โดยไม่คาดคิด..อคินค่อยๆ นั่งลงตรงหน้าเด็กสาว ก่อนจะโอบเธอเอาไว้เบาๆ “ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
..ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของทุกคนในที่นั้น!
.
.
“เอ้อ คุณชายอคินคะ?” คนถูกโอบเอาไว้เอ่ยเรียกอคินเบาๆ เพราะคิดว่าเขาอาจจะเมาอากาศ ถึงได้เผลอทำตัวเหมือนเป็นห่วงเป็นใยเธอแบบนี้
หากแต่คนถูกเรียกกลับไม่สะดุ้งสะเทือนสักนิด กลับกัน อคินกลับยิ่งทำตัวเหมือนคุณแม่ที่ห่วงใยลูกน้อยที่เจ็บตัวเพราะไปเล่นกับเพื่อนอะไรแบบนั้นเสียอีก
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า? มีแผลมั้ย? หรือว่า...” คำถามที่รัวถามไปเป็นชุดเหมือนจะไม่จบลงง่ายๆ หากไม่มีมือของใครบางคนยื่นไปตบหัวอคินเสียก่อน
“ถามไรนักหนาวะ รำคาญ” เชียรนั่นเองที่เป็นคนตบหัวอคิน “ว่าแต่แกทำอะไรน่ะ? ปล่อยยัยนั่นเลยนะ”
“หา..?” อคินมองหน้าเชียร ก่อนจะมองตามมือของตนที่กำลังโอบประคองร่างบอบบางของลัลทริมาเอาไว้ เมื่อเห็นใบหน้างงงวยของสาวเจ้าแล้ว เขาก็อดที่จะสะดุ้งน้อยๆ ไม่ได้
..นี่ฉันทำอะไรลงไปวะ..?
แขนแกร่งออกแรงผลักลัลทริมาให้ออกห่างจากตัวเขา ก่อนจะรีบตีหน้าทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ทันที “ฉันก็แค่ไม่ชอบเห็นผู้หญิงเจ็บตัวเพราะตัวเอง”
พูดไปก็ไม่รู้ว่าจะมีใครเชื่อรึเปล่า ก็อย่างว่านั่นแหละ เพราะส่วนใหญ่เวลาลัลทริมาเจ็บตัว สาเหตุมันก็มักจะมาจากอคินทั้งนั้น แล้วยังจะมีหน้ามาพูดว่า ‘ไม่ชอบเห็นผู้หญิงเจ็บตัวเพราะตัวเอง’ อีกงั้นเหรอ..?
“เออๆ” แคปเปอร์รับเหมือนไม่ใส่ใจนัก “งั้นซ้อมต่อเหอะ”
เมื่อเตรียมพร้อมที่จะซ้อมต่อ คนที่เพิ่งเจ็บตัวเมื่อครู่ก็มุ่ยหน้าทันที สรุปว่าไม่มีใครสนใจเรื่องที่เธอเจ็บตัวบ้างเลยรึไงเนี่ย มัวแต่สนใจที่อคินมีท่าทีแปลกไปแค่นั้นอะนะ?
เหมือนหนุ่มเจ้าของใบหน้าน่ารักอย่างภามจะทันสังเกตเห็นใบหน้าเบื่อหน่ายและอิดโรยของสาวใช้ประจำตัวพวกเขา จึงได้เอ่ยปากบอกกับแคปเปอร์
“พักซะหน่อยไม่ได้รึไง?”
“จะพักแล้วเหรอ?” แคปเปอร์หันมาถามกลับด้วยน้ำเสียงอ่อน “ยังไม่ได้เริ่มซ้อมอย่างจริงจังด้วยซ้ำไป”
..จะว่าไปมันก็ใช่ ยังไม่ได้เริ่มซ้อมอย่างจริงจังเลยก็จะพักซะและ..
“ฮ่าๆ” เรวินหัวเราะคิกคัก ก่อนจะพูดต่อ “ไม่ต้องเคร่งขนาดนั้นก็ได้นี่ครับ คุณชายแคปเปอร์”
“แกไม่ได้กำกับ ไม่รู้หรอกว่ามันเหนื่อยขนาดไหน” แคปเปอร์พูดยังกับว่าตัวเองเป็นผู้กำกับมืออาชีพที่ผ่านงานมาอย่างโชกโชนจนเหนื่อยสายตัวแทบขาดกับอาชีพนี้เหลือเกิน
“แหม ก็ให้คุณลัลเธอพักบ้างเถอะครับ” เรวินตอบกลับอีกครั้ง
“หืม?” เจ้าของใบหน้าคมเนี้ยบเหลือบไปมองเด็กสาวที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ ก่อนจะถอนหายใจน้อยๆ “ก็ได้ครับ พักสักครู่แล้วกันนะ”
แล้วแคปเปอร์ก็สั่งเลิกกองชั่วคราว
เรวินเห็นดังนั้นก็ยิ้มเผล่ ก่อนจะหันไปดีดนิ้วให้ลัลทริมาที่มองตอบด้วยใบหน้างงๆ ประมาณว่า ..เรวินดีดนิ้วให้เธอทำไม
“ไม่ค่อยจะมีคนเอาใจเลยนะ ยัยโง่” การินที่เดินผ่านลัลทริมาไม่ลืมที่จะแขวะเธอเล็กน้อย
“ไม่เจ็บเองไม่รู้หรอก” ลัลทริมาตอบกลับ
เด็กหนุ่มผิวสีเข้มที่บังเอิญตาดี หูดี เป็นพิเศษลอบยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาลอยๆ “แหมๆ คุณลัลนี่น่าอิจฉานะครับ มีทั้งคนรัก คนเกลียด(มั้ง) คนแขวะ คนห่วง คนหวง คนเอาใจ”
“....” คนที่เพิ่งแขวะลัลทริมาไปหันไปมองเรวินนิ่งๆ แต่สายตากินเลือดกินเนื้อสุดๆ ต่างจากลัลทริมาที่มองไปทางเรวินอย่างงงๆ
“พูดอะไรให้มันรู้เรื่องหน่อยสิคะ คุณชายเรวิน” ลัลทริมาว่า “ไอ้คนเกลียดนี่ก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าใครบ้าง แต่ไอ้คนรัก คนห่วง คนหวง อะไรนั่นน่ะ คงไม่มีหรอกค่ะ”
คำพูดของเธอช่างแลดูซื่อนัก
“อ๊ะ ผมพูดจริงนะครับ” เรวินโต้ตอบ “คนเกลียดอาจมีก็จริง แต่ตอนนี้อาจจะเลิกเกลียดแล้วก็ได้ ส่วนคนรักนี่...อุ๊บ ความลับนะครับ คนห่วงใยก็คุณชายแคปเปอร์ไงครับ ห่วงคุณลัลซะออกนอกหน้าขนาดนั้น(เหมือนแอบกัดใครเลยแฮะ) คุณชายภามก็ดูห่วงใยชอบดอดไปช่วยเหลือคุณ คุณชายชินก็ชอบทำเป็นนิ่งแต่วิ่งแซงโค้งตลอด อ้อ ดูอย่างเมื่อกี้สิครับ คุณชายอคินแสดงอาการห่วงใยได้น่าชื่นชมมากเลยล่ะครับ” ไม่พูดเปล่า ยังพาดพิงไปถึงอีกคนที่กำลังจะเดินไปกินน้ำให้ต้องชะงักฝีเท้า แล้วหันกลับมามองเรวิน
“พูดให้มันดีๆ นะเฟ้ย” อคินว่ากลับมา
“อ้าว ผมพูดผิดตรงไหนกันครับ เมื่อกี้ดูไงๆ เค้าก็เรียก ‘ห่วง’ กันชัดๆ” ว่าพร้อมขยิบตาให้อคิน ทำเอาคนฟังขนลุกซู่อย่างแปลกๆ
“ไอ้บ้า!! ไม่ได้ห่วงเว้ย”
ดูท่าจะไม่ได้มีแต่เรวินเท่านั้นซะแล้วที่คิดจะแซวอคิน เพราะเชียรเองก็พูดขึ้นมาเช่นกัน
“แน่ใจนะ..?”
“เออสิวะ!”
“แหม อย่างคุณชายเชียรนี่ไม่ต้องไปว่าคนอื่นเค้าหรอกครับ เพราะเมื่อกี้คุณเองก็แสดงอาการ ‘หวง’ ได้น่าดูชมเลยทีเดียว”
คำพูดของเรวินช่างคมปานศรธนูที่พุ่งเข้าปักเข่า(?)เชียรเต็มๆ คุณชายเจ้าของเรือนผมสีแดงเพลิงหันขวับไปจ้องเรวินซะตาแทบถลน “พูดบ้าอะไรของแก! ไอ้ดำ”
ภามที่ฟังอยู่ก็คงจะแอบหัวเราะที่เชียรโดนตอกกลับมาซะเอง อยู่ดีไม่ว่าดี พูดหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ
“อ้าว ถ้าเรียกผิวคมเข้มดูดีจะไม่โกรธเลยนะครับ แต่เรียกดำนี่..มันเกินทนจริงๆ” เรวินว่า หางคิ้วกระตุกน้อยๆ
“ก็แกอยากมาพูดว่าฉันหวงยัยนั่นทำไมล่ะห๊ะ?” เชียรว่า
“เออ ฉันไม่ได้ห่วงยัยนั่นซะหน่อย?” อคินเองก็ดูท่าจะร่วมด้วย
“นี่พวกคุณจะซึนเดเระไปหน่อยมั้ยครับเนี่ย” หนุ่มผิวเข้มว่าพร้อมยักไหล่น้อยๆ พยายามทำทีเป็นไม่สนใจเรื่องที่เชียรด่าว่าดำ
“ไม่ได้ซึนซะหน่อย ที่ซึนน่ะ มันไอ้การินโน่น” เชียรว่าพร้อมชี้มือไปทางการิน
เถียงกันแค่นั้นคงจะคนน้อยไปสินะ..? ถึงได้พาดพิงมาถึงการินที่ยืนเงียบอยู่นาน
“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน” การินตอบกลับ
“ก็แกมันซึนตัวพ่อนี่หว่า”
“พวกแกสองตัวนั่นแหละ จะซึนไปไหน คิดอะไรกับยัยนั่นอยู่สินะ” คำพูดที่การินตอกกลับไป ทำเอาเชียรแทบจะหงายหลังโครมอย่างแรง อะไรจะตรงแด่วขนาดนั้น
เชียรส่ายหน้าปฏิเสธเป็นพัลวัน “ฉันไม่ได้คิดนะ ไอ้อคินโน่นที่มันคิด”
“เฮ้ย! ฉันเปล่า” อคินส่ายหัวปฏิเสธ
“ไอ้แคปเปอร์โน่นน่ะ คิดของแท้เลย” อคินก็โบ้ยไปให้อีกคน
โยนกันไปโยนกันมาอยู่นั่นแหละ ฉันมันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยดิ่..? ลัลทริมาคิดในใจ ก่อนจะถอนหายใจยาวๆ เบื่อไอ้พวกคุณชายพวกนี้ ไร้สาระจริงๆ
“ใช่ ฉันชอบคุณลัล!” แคปเปอร์รับคำตามตรง เล่นเอาคนอื่นๆ อึ้งกับความตรงไปตรงมาของแคปเปอร์เลยทีเดียว “ถึงฉันจะชอบผู้หญิงคนอื่นด้วย แต่ฉันก็ชอบคุณลัลที่สุดนะ”
..โหย กะจะโรแมนติค สุดท้ายก็หนีไม่พ้นความกะล่อนจริงๆ นั่นแหละ แคปเปอร์เอ๊ย!
“เอางี้มั้ยครับ? เพื่อความบริสุทธิ์ใจ พวกคุณทั้งหมดแข่งกันจีบคุณลัลสิ ถ้าใครจีบติดจะต้องเป็นฝ่ายยอมรับความพ่ายแพ้ไป ซึ่งก็คือ..ต้องยอมรับว่าชอบคุณลัลเค้า” เรวินเสนอข้อยุติเรื่องทั้งหมดขึ้นมา
“เออ!” เสียงทั้งหมดตอบอย่างเห็นด้วย จะยกเว้นก็แต่ภามที่มองพวกนั้นอย่างเอือมๆ
“ทำไมไม่ถามความเห็นลัลทริมาดูซะก่อนล่ะ?” ภามว่า
“ไม่ต้องถามหรอกน่า นี่มันเรื่องระหว่างลูกผู้ชาย ผู้หญิงไม่เกี่ยว!”อคินหันมาตอบ
..จะแข่งกันจีบผู้หญิง แต่ดันบอกว่าผู้หญิงไม่เกี่ยว บ้าเนอะ..?
“ใช่ ไม่ต้องถามให้เสียเวลาหรอก ยังไงซะพวกฉันก็จีบไม่ติดแน่นอน” เชียรตอบอย่างภาคภูมิใจ “เพราะยังไงซะก็คงเป็นไอ้แคปเปอร์ที่จีบยัยนั่นติดแน่นอน แล้วทีนี้พวกเราก็จะเป็นฝ่ายชนะ คิก คิก”
..พูดก็พูดเถอะ ถ้าคิดว่าจะจีบไม่ติด..แล้วจะคิดแข่งกันจีบทำไม..?
“ครับ กำหนดเวลาเป็นเท่าไหร่ดีนะ 1 เดือนพอมั้ยครับ?”
“ตกลง ถ้าใครจีบยัยนั่น...” การินที่กำลังจะพูดหยุดชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหน้าเรวิน “..แล้วทำไมต้องแข่งกันจีบยัยนั่นด้วยวะ?”
คำถามของการินพาให้ภามยิ้มบางๆ ออกมา ..ใช่แล้ว น่าจะคิดได้ตั้งนานแล้วนะ ในเมื่อปากบอกว่าไม่ชอบ ทำไมจะต้องหาเรื่องไปจีบด้วยล่ะ เสียเวลาเปล่า
“อ้าว ก็จากที่สังเกตมา พวกคุณท่าทางเหมือนจะคิดอะไรกับคุณลัลไม่ใช่เหรอครับ” เรวินว่าพร้อมมองสบตากับทุกคนเป็นเชิงไล่ถาม
“ไม่เคยคิด!” การิน อคิน เชียร ตวาดขึ้นพร้อมกัน ต่างจากแคปเปอร์ที่ยิ้มเขิน ซึ่งภามที่มองอยู่ก็ได้แต่ส่ายหน้า ไม่เข้าใจว่าแคปเปอร์จะเขินไปทำไม?
“แล้วตกลงเอาไงดีล่ะครับ” เรวินถามพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “หรือคุณลัลคิดว่ายังไง....?”
ดวงตาคมเหลือบมองไปทางลัลทริมาที่นั่งเงียบอยู่นาน แต่..ตรงจุดนั้นที่เธอเคยนั่งมันกลับว่างเปล่า แทนที่จะมีร่างบางของเธอนั่งหน้างออยู่
“คุณลัลไปไหนซะแล้วล่ะเนี่ย” เรวินว่า พาให้คนอื่นหันมามองตาม ก่อนพวกนั้นจะทำเป็นไม่ใสใจที่จู่ๆ ลัลทริมาก็หายออกไป
“อ๊ะๆ คุณชายชินก็ไม่อยู่ซะด้วย” เท่านั้นแหละ ดวงตาคมแต่ละคู่หันขวับกลับไปมองอีกรอบ ถึงว่าสิ ไม่ได้ยินเสียงชินะเลย ที่แท้ก็หายไปนี่เอง “อ๊ะ..หายไปพร้อมกันทั้งคู่แบบนี้ หรือว่าจะ...”
“จะ...อะไร?” ภามถามต่อ
“จะ...อะไรก็ไม่รู้หรอกครับ ฮะๆ” เรวินยิ้มร่า
“รีบไปตามมันมาซ้อมต่อเลยนะ” เชียรตะโกนบอกเพื่อน ก่อนจะตั้งท่าออกตามหา
แน่นอนว่าคนที่กำลังรอแซวอยู่แทบจะฉีกยิ้มทันทีที่ได้ยิน
“นั่นไง รีบร้อนแบบนี้ ‘หวง’ ชัดๆ” ก่อนคนผิวเข้มอารมณ์ดีจะหันไปทางอคินต่อ “ส่วนคุณนี่ก็แสดงอาการ ‘ห่วง’ ออกมาทางสายตาได้ดีเลยนะครับ” และสุดท้าย เรวินเสมองไปทางการินที่ยืนนิ่ง “คุณเองก็..ทำนิ่งไปได้นะครับ อยากไปตามหาใจจะขาดแล้วสินะ ^^”
ชิ้ง –
นัยน์ตาคมต่างสีต่างเจ้าของสามคู่หันมามองทางเรวินเป็นตาเดียวกัน บรรยากาศเริ่มมาคุ แต่เรวินยังคงยิ้มสู้ต่อ
“ไอ้เรวิน ท่าทางแกจะตายศพไม่สวยซะแล้วว่ะ” จบคำพูดการิน เสียงหักนิ้วของอคินก็ดังกร๊อบๆ ขึ้นเป็นการขู่ให้เรวินกลัว แต่มันก็คงไม่ได้ผลล่ะมั้งนะ เพราะเรวินเคยกลัวอะไรมั่ง..?
และก่อนจะได้ทันเริ่มทำอะไร คนผิวเข้มที่ว่าไม่เคยกลัวอะไรนั้นก็ยิ้มยั่วเพื่อน “ปากไม่ตรงกับใจแบบนี้ ระวังอกหักนะครับ” หลังจากทิ้งระเบิดลูกสุดท้ายเรียบร้อย เรวินก็เผ่นแผล็วไปทันที
-TBC-
ความคิดเห็น