คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : >>:: Chapter 37
CHAPTER 37
“พูดเป็นเล่นไปได้พ่อ ใครมันจะไปเล่นกันเล่า!” การินหันไปโวยใส่พ่อของเขาเป็นการใหญ่ ไอ้เขารึก็อุตส่าห์มาหาเพราะพ่อบอกมีเรื่องให้ช่วย แล้วบอกว่าจะให้ขึ้นแสดงบนเวที...กะจะรอรับบทเด่นๆ ซะหน่อย ไหงกลับกลายมาเป็นสลับเพศได้ล่ะเนี่ย
“พ่อพูดจริง! เล่นให้หน่อยนะทุกคน เพราะวันนั้นฉันเชิญแขกคนสำคัญมาด้วย” นรินทร์ตอบลูกชายตัวเอง ก่อนจะหันไปพูดกับคนอื่นต่อ
สีหน้าของทุกคนนั้นดูลำบากใจอย่างเห็นได้ชัด จะปฏิเสธมันก็ออกจะเกินไปหน่อย เพราะอย่างน้อยๆ ทุกคนก็อาศัยบ้านของนรินทร์อยู่ ถ้าไม่ช่วยก็จะโดนหาว่าอกตัญญูเอาได้
สุดท้ายแล้วก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างจำยอม
“ขอบใจมากนะทุกคน” คนเป็น ผอ. เอ่ยขอบคุณพวกเด็กๆ ก่อนจะเริ่มทำการแบ่งบทให้ “ลัลทริมา เธอเป็นเจ้าชายแน่นอนอยู่แล้วล่ะเนอะ”
“เอ่อ...ค่ะ”
“แล้วก็...อืม” คนสูงวัยกว่าทำท่าครุ่นคิดหนัก พลางเหลือบสายตาไปมองทุกคนพลาง ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา “งั้นให้เชียรเป็นแม่เลี้ยงใจร้าย”
“ห๊า??? =[]=”
“อคินกับการินเป็นพี่สาวใจร้าย”
“เห้ย!!!!=[]=”
“ชินะเป็นนางฟ้า”
“ห๊ะ? =[]=”
“ภามเป็นซินเดอเรลล่า”
“อ่า..ToT”
“แคปเปอร์เป็น...”
“เอ่อ ผมขอเตรียมบท กำกับการแสดง และรับบทพากย์ให้ดีกว่านะครับ” แคปเปอร์เอ่ยออกมาด้วยท่าทีเกรงใจ แต่ใจจริงแล้ว เขาไม่ได้อยากเล่นเป็นอะไรทั้งนั้นแหละ แค่ที่ ผอ.เอ่ยมาว่าใครต้องเล่นเป็นอะไรมันก็น่าขนลุกพอแล้ว ขืนให้เขาไปเล่นด้วยล่ะก็..อายสาวๆ ในโรงเรียนตายชัก
“อืม งั้นเรวินล่ะ..?”
“อ๊ะ ผมขอเป็นฝ่ายเนรมิตฉาก แสง สี เสียง ก็ได้ครับ” เรวินว่าพร้อมกับโปรยยิ้มน่าเชื่อถือ แต่พาให้คนอื่นๆ หันมองเขาอย่างไม่ค่อยจะเชื่อนัก
..ถึงกับใช้คำว่าเนรมิตเลยเรอะ? ฟังดูอลังการน่าดู..
“ส่วนที่เหลือก็มีแค่ตัวประกอบเท่านั้น หาเอาหน้างานก็ยังทัน” นรินทร์ว่า ก่อนจะตบโต๊ะเสียงดัง “ตกลงตามนี้นะ!! วันนี้ฉันอนุญาตให้พวกเธอกลับบ้านได้ ไม่ต้องเรียนคาบบ่ายหรอก รีบกลับไปฝึกซ้อมการแสดงเลย!”
..โห มีที่ไหน ผอ. สั่งให้กลับบ้านไม่ต้องเรียนคาบบ่าย.. เด็กสาวเพียงหนึ่งเดียวในห้องแอบคิดด้วยใบหน้าเอือมระอา ..แต่ก็นะ ถึง ผอ. ไม่อนุญาต พวกคุณชายก็ไม่สนใจจะเข้าเรียนหรอกมั้ง..
“งั้นกลับกันเถอะครับ คุณลัล” แคปเปอร์รีบเดินเข้ามาหาลัลทริมา เธอพยักหน้ารับก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากห้องไปด้วยกัน ส่วนคนอื่นๆ ก็รีบทยอยเดินห้องจากห้องด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ทันที
“พ่อนะพ่อ ให้เล่นบทอะไรปัญญาอ่อนจริงๆ”
“การิน แกไปบอกพ่อแกว่าให้เปลี่ยนตัวเหอะนะ ฉันเล่นไม่ได้หรอกว่ะ” อคินกระซิบบอกการิน
“ลองพ่อตัดสินใจไปแล้วล่ะก็..คงไม่มีทางเปลี่ยนใจง่ายๆ แน่” การินว่า ก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
เมื่อกลับมาบ้าน...ไม่มีใครสนใจคำว่า ‘ซ้อม’ เลยแม้แต่น้อย เพราะต่างคนต่างก็แยกย้ายเข้าห้องนอนของตนเอง ปล่อยให้ลัลทริมานั่งหน้าหงอยอยู่ที่ห้องรับแขกเพียงคนเดียว
“พวกนั้น...” เด็กสาวกัดฟันกรอด แม้ว่าใจจริงแล้วเธอจะไม่ได้อยากแสดงอะไรมากนัก แต่บทที่เธอได้รับก็ไม่ถือว่าน่าเกลียดเกินไป และเพราะเป็นคำขอร้องของคุณผู้ชาย เธอจึงคิดที่จะเต็มที่กับมัน แต่พวกคุณชายทั้งเจ็ดกลับหายหัวไปหมดนี่สิ...มันน่านัก
..จริงๆ โมโหไปก็เท่านั้นแหละ อย่างเธอ..นอกจากทำปากเก่งใส่พวกนั้นแล้ว เธอก็ทำอะไรพวกนั้นไม่ได้เลย
คิดอยู่ครู่หนึ่ง ร่างบางก็ตัดสินใจเดินขึ้นบันไดหวังจะไปเรียกพวกคุณชาย แต่ยังไม่ทันได้ก้าวถึงขั้นที่ 2 ดวงตากลมโตก็มองเห็นพวกตัวปัญญายืนหน้าสลอนอยู่ที่ตรงหน้าแล้ว
“อ้าว นึกว่าจะไม่ลงมาซะแล้ว” เธอพูดออกแนวประชดเล็กน้อย
“ก็ไม่อยากลงมาหรอก แต่คิดว่าสิ่งที่คุณนรินทร์อุตส่าห์ขอร้องมา ฉันจะยอมทำเต็มที่ล่ะนะ” ชินะเอ่ยตอบ ก่อนจะเดินสวนลัลทริมาลงไปนั่งบนโซฟาด้วยท่าทีเรียบเฉย
“เอ่อ ถ้างั้นเราก็...ซ้อมกันเถอะค่ะ” เธอว่า ก่อนจะรีบถอยลงมาแล้วเดินไปยังโซฟาที่ชินะนั่งอยู่ ตามด้วยพวกคุณชายที่เหลือ
“เอาล่ะนะ ก่อนอื่น..ภาม นายช่วยสวมรองเท้าส้นสูงทีสิ”
“= =; อย่าให้ฉันทำอะไรแบบนั้นเลยนะ” ภามบอกเสียงเบา
“เฮ้ยไม่ได้! นายต้องใส่ให้ชิน” แคปเปอร์ว่า คนที่ถูกบังคับก็จำใจยอมใส่รองเท้าส้นสูงที่แม่บ้านวิ่งเอามาให้เมื่อครู่ ก่อนจะพยายามยืนให้นิ่งที่สุดเพื่อไม่ให้ตัวเองหกล้ม
ก่อนที่แคปเปอร์จะหันมาสั่งคนที่เอาแต่หัวเราะภามอย่างสนุกสนาน “พวกนายก็ด้วย เชียร การิน อคิน ชินะ”
“เฮ้ย!!” สี่คนร้องขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน พลางส่ายหน้าทำท่าจะปฏิเสธ แต่เมื่อเจอสายตาจริงจังของแคปเปอร์ ก็ต้องยอมทำตามจนได้
“ทรงตัวให้นิ่งนะ พอนายรู้สึกว่ายืนแล้วจะไม่ล้ม ทีนี้พวกนายก็ฝึกเดินต่อได้เลย” แคปเปอร์สั่งอย่างคนรู้งาน
ลัลทริมานั่งมองภาพตรงหน้า เด็กสาวนั่งฝืนตัวเอาไว้ ใจจริงอยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ซะด้วยซ้ำ แต่ก็เกรงใจพวกคุณชายล่ะนะ เพราะอย่างน้อยๆ พวกนี้ก็พยายามทำหน้าที่ของตัวเองอย่างเต็มที่ ถ้าหัวเราะไปมันจะดูไม่ดี
..แต่มันอดไม่ได้จริงๆ นะ นี่ถ้ามีโทรศัพท์ล่ะก็ จะเอามาถ่ายคลิปพวกนี้ไว้ แล้วเอาไปประจานลง เอ่อ..เฟซบุ๊ค ให้อับอายขายขี้หน้าเล่นแล้ว
“คุณลัลครับ” แคปเปอร์หันมาเรียกเธอ
“อ่ะ ค่ะ” เธอขานรับ ก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถามว่า ‘มีอะไร?’
“ช่วยมายืนข้างๆ ภามทีสิครับ ลองพาหมอนี่เต้นรำดูหน่อย”
“หา..?” เด็กสาวตาค้างกับคำสั่งของแคปเปอร์เล็กน้อย เต้นรำ..? พูดเป็นเล่น เต้นเป็นซะที่ไหน ภามต่างหากที่ควรจะพาเธอเต้น แต่ก็นะ..เข้าใจว่าใส่ส้นสูงอยู่ ขืนขยับมากแล้วล้มหัวฟาดพื้นขึ้นมาล่ะก็..เรื่องใหญ่!
ลัลทริมาเดินเข้าไปใกล้ภาม ก่อนจะยิ้มน้อยๆ ให้เขา
..อ่า เจ้าชายเตี้ยกว่าซินฯ อีกแฮะ.. แคปเปอร์คิด ..แบบนี้ก็น่าเกลียดน่ะสิ.. ทำไงดีน้า อ๊า..จริงสิ!..
คุณชายมาดเนี้ยบปิ๊งไอเดีย ก่อนจะหันมองภามและลัลทริมาที่ยืนอยู่ข้างๆ กัน “เอ่อ เอางี้นะ ฉันว่า..เราเปลี่ยนบทเล็กน้อยก็คงไม่เป็นอะไรหรอกเนอะ เพื่อความเหมาะสมและสมจริงของตัวละคร”
“เปลี่ยนอะไรล่ะ?” เชียรถามขึ้นมาอย่างเซ็งๆ
“เปลี่ยนให้คุณลัลมาเป็นซินเดอเรลล่า แล้วให้ฉันเป็นเจ้าชายแทน” พูดจบก็หันมาส่งสายตาหวานหยาดเยิ้มให้กับลัลทริมา ก่อนจะโดนสันมือภามฟาดเบาๆ ลงที่หัว แคปเปอร์หันไปยิ้มแหยให้เด็กหนุ่มผมสีคาราเมล ก่อนจะพูดใหม่ “ให้คุณลัลเป็นซินฯ ภามเป็นเจ้าชาย”
“เห้ย! ทำไมไอ้ภามได้เป็นเจ้าชายล่ะห๊ะ?” อคินขึ้นเสียงทันทีเหมือนจะไม่ยอม
“ทำไม นายมีปัญหารึไง?” ถามพร้อมสายตาดุดัน
“ไม่ครับ” ตอบพลางหันไปสนใจกับหน้าที่ของตนเองต่อ
“ว่าแต่คิดยังไงถึงเปลี่ยนบทล่ะ?” ชินะหันมาถาม
“ก็ภามมันสูงกว่าคุณลัลนี่นา ดูแล้วน่าเกลียดออก” แคปเปอร์ตอบคำถามของเพื่อน ก่อนจะหันมาใส่ใจกับคู่พระ-นางต่อ “เอาตามนี้แล้วกันนะครับ”
ฝ่ายภามเองก็ดูจะพอใจไม่น้อย เพราะเขาจะได้เล่นเป็นบทผู้ชายนี่นา ไม่อายแล้วเรา..
แต่ท่างลัลทริมานี่สิ.....ที่ดูจะลำบากใจไม่น้อยทีเดียว เพราะถ้าหากเธอรับบทนางซินฯ จริงๆ ล่ะก็.. ดวงตากลมโตปรายไปมองยังผู้รับบทแม่และพี่สาวทั้งสองของตัวเอง แล้วก็แอบขนลุกเบาๆ มันน่ากลัวใช่มั้ยล่ะ? ก็ซินเดอเรลล่าน่ะ มักจะโดนแม่และพี่เลี้ยงแกล้งอยู่เป็นประจำ แล้วไอ้คุณชายสามตัวนั่นก็ตัวดีเลยล่ะ!
“ว่าไงครับคุณลัล?”
“เอ่อ ก็ได้ค่ะ” ลัลทริมายิ้มน้อยๆ
“งั้นก็โอเคนะครับ” แคปปเปอร์ว่า ก่อนจะหันมาสั่งเพื่อนๆ “ถอดรองเท้าก่อนก็ได้ ใส่นานคงเมื่อย แล้วก็..ซ้อมบทก่อนดีกว่า เรวิน..นายช่วยเป็นผู้ชมและวิจารณ์ให้ด้วยนะ”
“ได้เลยคร้าบ”
“เดี๋ยวค่ะคุณชายแคปเปอร์ คือว่า...เราไม่มีบทพูดกันเลยนะ จู่ๆ จะให้ซ้อมเลยเนี่ย มันออกจะ....”
“บทพูดน่ะ ไม่ยากหรอกครับ เพราะเรื่องซินเดอเรลล่าเป็นนิทานที่เนื้อเรื่องของมันง่ายๆ บทพูดไม่เยอะ แสดงแล้วน่าสนุก เพราะงั้น...ลองซักซ้อมคิวกันก่อนดีกว่า”
..โห เป็นการเป็นการงานมาก..
เด็กสาวเพียงคนเดียวแอบเหลือบมองไปยังสามหนุ่มที่ต้องรับบทคนในครอบครัวเดียวกันกับเธอ...แล้วเธอก็แอบขนลุกขึ้นมาเมื่อเจอรอยยิ้มของพวกนั้น
..ตายแน่ลัลเอ๊ย!..
“งั้นเริ่มจากตอนที่ซินเดอเรลล่ากำลังทำความสะอาดบ้าน แล้วแม่เลี้ยงและพี่สาวสองคนก็เข้ามากลั่นแกล้งนะ เริ่มเลย”
ขณะที่ซินเดอเรลล่ากำลังใช้ผ้าชุดน้ำเช็ดพื้นอยู่นั้น แม่เลี้ยงของเธอก็เดินเข้ามาด่า ตามด้วยพี่สาวสองคนที่เดินใส่รองเท้าเข้ามาเหยียบย่ำพื้นที่เธอถูไปเมื่อครู่ให้มันสกปรกขึ้นมาอีกครั้ง
“ต๊าย หล่อนทำสกปรกอีกแล้ว ขัดใหม่เลยนะ” แม่เลี้ยงพูดออกมาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน เช่นเดียวกับพี่สาวทั้งสองที่ลอบยิ้มอย่างสะใจ
“โห ไอ้เชียรนี่ จริตใช้ได้เลยนะ” แคปเปอร์แอบปรบมือเบาๆ ให้กับฝีมือของเชียร
แล้วพี่สาวคนรองก็เดินเข้าไปเตะถังน้ำให้ล้มกลิ้ง ทำให้น้ำหกเลอะพื้นเต็มไปหมด ซินเดอเรลล่าเงยหน้าขึ้นมองพวกนั้นด้วยแววตาเศร้าสร้อย
“มองอะไร! เช็ดไปสิ!!” พี่สาวคนรองตวาดใส่หน้าเธอ
“โอ้! ไอ้การินเองก็ร้ายใช้ได้เลย ส่วนคุณลัล...ตีสีหน้าได้เนียนมาก”
“ทำไมไม่รีบเช็ด” พี่สาวคนโตตวาดบ้าง ก่อนจะใช้มือผลักหัวของซินเดอเรลล่าอย่างแรง ทำให้มือที่เปียกน้ำของเธออยู่นั้นไม่สามารถยันพื้นเอาไว้ได้ มือบางไถลไปกับพื้นพร้อมๆ กับที่ศีรษะของเธอฟาดไปโดนเอาถังน้ำเข้าพอดี
“โอ๊ยยย” ซินเดอเรลล่าร้องครวญออกมา มือบางยกขึ้นจับศีรษะส่วนที่โขกโดนถังน้ำ ก่อนจะเงยหน้าที่ปริ่มไปด้วยน้ำตาขึ้นมาสบมองพี่สาวคนโตของตน
คนรับบทพี่สาวคนโตอย่างอคิน พอเห็นน้ำตาของลัลทริมาก็ได้แต่นิ่งอึ้ง ยิ่งนึกไปถึงเรื่องเมื่อวานตอนที่เธอสาธยายว่าพวกเขาชอบแกล้งยังงั้นแกล้งยังงี้ รายนามการกระทำความชั่วร้ายของอคินนี่..มาให้พรึ่บ!
จะว่าไปแล้ว..ถ้าเทียบกับคนอื่นๆ มันก็เขาเนี่ยแหละ ที่ทำให้เธอต้องเจ็บตัวบ่อยที่สุด
โดยไม่คาดคิด..อคินค่อยๆ นั่งลงตรงหน้าเด็กสาว ก่อนจะโอบเธอเอาไว้เบาๆ “ไม่เป็นไรใช่มั้ย?”
..ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของทุกคนในที่นั้น!
-TBC-
ความคิดเห็น