คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : >>:: Chapter 33
CHAPTER 33
“ว้ากกกก” เสียงร้องของอคินดังลั่นสนั่นบ้าน หลังจากที่เจอน้ำยาฆ่าเชื้อเทราดมืออย่างไม่ปราณี “เบาๆ เซ่” ร้องบอกคนทำแผลก่อนจะทำหน้ามุ่ยใส่
“อย่าบ่นมากได้มั้ย?” แคปเปอร์ว่าอย่างเซ็งๆ พลางหยิบเอาสำลีมาชุบๆ แผลให้อย่างพยายามเบามือ “ไม่งั้นแกก็ทำเองซะสิ”
“หนอย” อคินกัดริมฝีปากแน่นอย่างระงับอารมณ์โกรธคนตรงหน้า “คนที่ควรจะทำแผลให้ฉันน่ะ มันยัยนี่ไม่ใช่เหรอห๊ะ?” ก่อนมือข้างที่ไม่เจ็บจะชี้ไปยังเด็กสาวที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้นไม่ไกลนัก
“ช่วยไม่ได้นี่หว่า คุณลัลเองก็ต้องทำแผลเหมือนกัน เห็นมั้ยว่าที่ใบหน้าเธอมีรอยช้ำอยู่” แคปเปอร์ตอบกลับ พลางหันไปยิ้มบางให้กับลัลทริมาที่นั่งทำหน้ามุ่ยอย่างไม่พอใจ
..จะให้เธอพอใจได้ยังไงกันล่ะ? ในเมื่อตอนนี้...เธอกำลังถูกบังคับให้ทายา..ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้เป็นแผลอะไรมากมายซะหน่อย กะอีแค่รอยฟกช้ำบนข้อมือ แขน และใบหน้าแค่นี้...มันไม่ทำให้เธอตายหรอกนะ ที่สำคัญกว่านั้น! คนที่ทำแผลให้เธอก็ดันเป็นคนมือหนักอย่างเชียรซะได้
“อะไร? ทำหน้าแบบนั้นทำไม?” เชียรเอ่ยถาม เมื่อเห็นใบหน้าบึ้งตึงของเด็กสาว
“มือคุณหนักเป็นบ้าเลย” เธอตอบ
“เรื่องของมือฉันสิ! อุตส่าห์ทำแผลให้ จะมาบ่นทำไมไม่ทราบ” เชียรตอบ “หน้าที่ของเธอก็คือ นั่งหน้านิ่งๆ แล้วสำนึกในบุญคุณของฉันซะเถอะ”
..โห พ่อคนมีบุญคุณมากล้น..
เด็กสาวคิดอย่างนึกหมั่นไส้คนตรงหน้าที่นั่งอยู่บนโซฟา..
ใช่! เชียรที่เป็นคนทำแผลให้เธอนั่งอยู่บนโซฟา ส่วนเธอคนที่ถูกทำแผล...กลับต้องนั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้นแทน แบบนี้มันถูกต้องแล้วเหรอ..?
“จริงๆ แล้วให้คุณชายภามทายาให้ฉันก็ได้นะคะ” เธอเอ่ยบอก ดวงตากลมโตเหลือบไปมองภามที่นั่งทำหน้าเป็นห่วงอยู่บนโซฟาข้างๆ เชียร
“ฉันทำแล้วมันมีปัญหารึไง?” เชียรว่า นิ้วเรียวปาดเอายาแก้ฟกช้ำขึ้นมา แล้วจิ้มลงที่รอยช้ำบนแก้มของเด็กสาวอย่างแรง ทำเอาลัลทริมาแทบจะแหกปากร้องลั่นบ้านเหมือนอคิน
“ไม่มีก็ไม่มีค่ะ” เธอพูดกระแทกเสียงตอบ
เชียรทำท่าจะเถียงต่ออย่างไม่ยอมแพ้ แต่ก็จำต้องยอมให้ ยิ่งเมื่อปลายนิ้วเรียวทายาลงบนรอยช้ำของเด็กสาวมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกใจอ่อนให้เธออย่างช่วยไม่ได้
“ขอบใจที่ช่วยฉันนะ” เชียรเอ่ยเสียงเบา ราวกับกลัวว่าคนอื่นๆ นอกจากลัลทริมาจะได้ยิน...และแน่นอนว่าภามที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ต้องได้ยินอยู่แล้ว แต่คนอย่างภามก็เข้าใจดี..หากเชียรพูดด้วยน้ำเสียงระดับนี้ เขาเองก็จะทำเป็นไม่รู้ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น
ลัลทริมาถึงกับตาโตด้วยความตกใจ..กับคำขอบใจของเชียร ว่ากันตามตรงแล้ว ลัลทริมาก็งงล่ะนะที่จู่ๆ เชียรก็เล่นบอกขอบคุณเธอแบบนี้ เธอล่ะปรับอารมณ์ตามคนตรงหน้าไม่ถูกจริงๆ
“มาบอกฉันทำไมล่ะคะ? ทำไมไม่ไปบอกคุณชายอคินเค้าล่ะ?”
“ก็เธอเป็นคนวิ่งเข้ามาขวางก่อนนี่นา”
“แต่คนที่เข้ามาช่วยอีกทีก็คือคุณชายอคินอยู่ดี” เด็กสาวโต้กลับ
“เอ๊ะ!! ก็ฉันอยากบอกเธอแล้วมันจะเป็นอะไรนักหนา ถ้าไม่อยากฟังก็หุบปากไป ไม่ต้องมาเถียง ฉันจะได้ไม่ต้องพูดต่อ” เจ้าของเรือนผมสีแดงเองก็โต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้
ลัลทริมาหน้าเหวออีกรอบ..เธอตามอารมณ์เขาไม่ทันจริงๆ นั่นแหละ นี่ถ้าเชียรเป็นผู้หญิงล่ะก็ เธอต้องคิดว่าประจำเดือนเขามาไม่ปกติอย่างแน่นอน
“ฉันรับคำขอบคุณไว้ก็ได้ค่ะ” เธอว่าเสียงเบา ใจจริงก็อยากจะเถียงต่ออยู่หรอก แต่ก็นะ..
“อ่ะ ทายาเสร็จแล้ว จะไปไหนก็ไปเลยไป” เมื่อพูดเรื่องที่อยากพูดไปแล้ว เชียรก็ออกปากไล่เด็กสาวทันที ลัลทริมาจึงรีบลุกขึ้น แต่ก่อนที่เธอจะได้ออกเดินไปทางไหนต่อ อคินกลับรีบวิ่งมาฉุดมือเธอเอาไว้เสียก่อน
“อะไรคะ?”
“ทำแผลให้ฉันทีดิ่” เขาว่าด้วยดวงตาเว้าวอน มือข้างที่เป็นแผลชูขึ้นมาให้ลัลทริมาดูช้าๆ เลือดสีแดงสดเริ่มไหลออกมาจากปากแผลอีกครั้ง แถมรอบๆ ปากแผลก็ดูจะมีรอยช้ำเลือดอีกด้วย เห็นแบบนั้นแล้วลัลทริมาก็รีบลากอคินไปนั่งยังโซฟาอีกตัว
“คุณแคปเปอร์น่าจะห้ามเลือดให้แล้วนี่คะ ทำไมเลือดถึงไหลอีกล่ะ?” เอ่ยถามพลางหยิบเอาผ้าบางๆ มาซับเลือดออก
“ถ้ามันเป็นแบบนั้นฉันคงไม่ขอให้เธอช่วยทำแผลให้หรอก” อคินตอบ พร้อมกับแอบจิกกัดเพื่อนสนิทตัวดีไปด้วย “ไอ้แคปเปอร์น่ะ ยังกับใช้เท้าทำแผลให้ฉันงั้นล่ะ”
ดวงตากลมโตเหลือบมองไปทางแคปเปอร์ที่นั่งยิ้มแหยให้เธอ “ก็..ผมไม่ถนัดทำแผลให้ผู้ชายนี่ครับ”
“ฉันจะช่วยห้ามเลือดก่อน..แต่ทางที่ดี ฉันว่าเราพาคุณชายอคินไปทำแผลที่โรงพยาบาลเถอะค่ะ” ลัลทริมาเอ่ย มือไม้ก็หยิบเอาสำลีชุบยาทาแผลให้กับอคินไปพลางๆ ก่อน
“ครับ” แคปเปอร์ตอบรับพร้อมรอยยิ้ม
“แผลแค่นี้มันไม่ทำให้หมอนี่ตายหรอกน่า” การินเอ่ยแทรกขึ้นมา ดวงตาสีดำขลับมองแผลที่อยู่บนมือของเพื่อนหนุ่มอารมณ์ร้อนด้วยแววตาเรียบเฉย
“เห้ย! ไม่โดนเองแกไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บขนาดไหน!!” คนเจ็บแผลหันไปแหวใส่
“นั่นสิครับคุณชายริน คุณชายคินน่ะยอมเจ็บตัวเพื่อช่วยคุณลัลเลยนะครับ เท่มากเลย...ไม่เหมือนใครบางคนเลยนะครับ สุภาพบุรุษสุดๆ” เรวินพูดขึ้นมาด้วยท่าทีขำขัน ก่อนจะต้องหุบยิ้มเมื่อเจอสายตาพิฆาตของการินและชินะเข้าไป
“ตอนนี้เราไม่ควรพูดเรื่องนั้นกันนะครับ” ชินะบอกพลางปรายตามองลัลทริมา
“ไม่เป็นไรค่ะคุณชายชินะ ฉันไม่โกรธอะไรคุณชายการินหรอกค่ะ” เธอตอบยิ้มๆ “ถ้างั้นคุณชายแคปเปอร์คะ เราพาคุณชายอคินไปโรงพยาบาลกันเถอะค่ะ เอ่อ..ถ้ายังไงช่วยแวะส่งฉันที่บ้านพี่ลัทธด้วยได้มั้ยคะ?”
บรรยากาศดูเหมือนจะตกอยู่ในความเงียบสงัดทันที เมื่อลัลทริมาเอ่ยชื่อลัทธพลออกมา..
“ทำไมเธอต้องไปบ้านมันด้วยล่ะ?” การินเอ่ยถามขึ้นมาทันที
“ไปทำไม? ไหนเธอบอกว่าแค่จะโทรไปหาไม่ใช่เหรอ?” ชินะถาม
“เอ่อ...ก็กะจะโทร แต่ฉันคิดว่าไปที่บ้านเลยน่าจะดีกว่า...เพราะแม่..” พูดยังไม่ทันจะจบประโยค เด็กสาวเพียงหนึ่งเดียวก็กลืนคำพูดที่เหลือลงคอทันที เมื่อพบเจอกับสายตาอาฆาตมาดร้ายเข้าให้
“ทำไมถึงยังเรียกยัยป้านั่นว่าแม่อีกล่ะ?” อคินเอ่ยถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ
แหงล่ะ..จะให้พอใจได้ไง มีที่ไหนกันคนที่เป็นแม่ถึงมาทำร้ายลูกแบบนี้ ถึงจะไม่ใช่แม่ลูกแท้ๆ กันก็เหอะ แถมยัยลัลทริมาโดนทำร้ายมากมายถึงขนาดนั้น ยังมีหน้าไปเรียกยัยแก่นั่นว่าแม่อีก บ้าเปล่า..?
“นั่นสิครับ โดนทำถึงขนาดนั้น..อีกทั้งคุณป้าคนนั้นเค้ายังบอกว่าคุณลัลไม่ใช่ลูกของเค้าด้วย” แคปเปอร์พูดออกไป
“.....” คำพูดของพวกคุณชายพาให้ลัลทริมาพูดอะไรไม่ออก มันจริงอย่างที่พวกนั้นพูดนั่นแหละ ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แม่แท้ๆ ของเธอซะหน่อย ทำไมเธอยังจะต้องเป็นห่วงผู้หญิงคนนั้นด้วย..ก็อยากจะคิดอย่างนั้นนะ แต่.....
“เค้าก็เลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็กนะคะ เลี้ยงฉัน..แทนแม่แท้ๆ ของฉันที่ไม่รู้ว่าเป็นใครและทำไมถึงทอดทิ้งฉัน”
คำตอบของเธอทำเอาพวกคุณชายพูดไม่ออกบ้าง
“ถ้ายังไง..ฉันว่ารีบไปกันเถอะค่ะ เดี๋ยวแผลคุณชายอคินจะอักเสบนะคะ” เธอพูดเสียงเบา ก่อนจะรีบเดินนำอคินและแคปเปอร์ออกไป
“ค..ครับ” แคปเปอร์ตอบรับ ก่อนจะรีบวิ่งตามเด็กสาวไปโดยไม่ลืมหันมาเร่งเพื่อน “เร็ว อคิน!”
“อะ อืม” เจ้าของนัยน์ตาสีออดอายพยักหน้ารับเบาๆ แล้วเดินตามคนทั้งคู่ออกไป
“คุณลัลเก่งจัง เล่นเอาพวกเราพูดไม่ออกเลยนะครับ” เรวินเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ
“หุบปากไปไอ้เรวิน ถ้าแกว่างมากก็ไปอาบน้ำไป ตื่นขึ้นมาก็เล่นเดินตามพวกฉันลงมาโดยไม่อาบน้ำเลยนี่ สกปรก!” เชียรหันมาต่อว่าหนุ่มผิวเข้ม เรวินเบะปากให้คนผมแดงน้อยๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินขึ้นบันไดไป
“ฉันไปอ่านหนังสือนะ” ชินะบอก ก่อนจะเดินแยกตัวไปยังห้องหนังสือแต่ชินะคงจะไม่ได้อ่านหนังสืออย่างสงบๆ หรอก เพราะอีกสามคนที่เหลือเลือกที่จะเดินตามหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีขาวไปด้วย
++++++++++++++++++++
“ถ้ายังไง ขากลับจากโรงพยาบาล ผมจะแวะมารับนะครับ” แคปเปอร์บอกกับลัลทริมา ขณะที่เด็กสาวกำลังเปิดประตูลงจากรถ
“ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
“ครับ” แคปเปอร์ยิ้มตอบ สายตามองตามแผ่นหลังบางของเด็กสาวที่เดินหายเข้าไปในบ้านวิกรานต์วรสริต
“ถ้าแกจะทำสายตาห่วงใยขนาดนั้น ทำไมไม่ตามลงไปด้วยซะเลยล่ะ?” อีกหนึ่งหนุ่มที่นั่งรถมาด้วยเอ่ยถามขึ้นมา
“ก็...คิดว่าบางที มันอาจจะไม่ใช่เรื่องที่เราควรจะเข้าไปยุ่งน่ะ” แคปเปอร์หันมาตอบ “อีกอย่าง แผลแกมันจะอักเสบซะก่อนนะ”
“เออว่ะ รีบไปโรงพยาบาลเร็ว!” อคินคิดเรื่องแผลได้ก็รีบเร่งเพื่อนของตน
..ไม่ใช่เรื่องที่ควรยุ่งงั้นเหรอ..? แล้วทำไมไอ้พี่ลัทธมันถึงมีสิทธิ์ยุ่งล่ะวะ?..
++++++++++++++++
“คุณรัศมีคะ มีแขกมาค่ะ” สาวรับใช้ประจำบ้านรีบวิ่งเข้ามารายงานนายหญิงของบ้านที่ตอนนี้กำลังนั่งหน้าเครียดอยู่ที่โซฟา
“ใครจ๊ะ?”
“คุณลัลทริมาค่ะ”
“รีบไปพาเธอเข้ามาสิจ๊ะ” รัศมีกล่าว ใบหน้าสวยมีรอยยิ้มผุดขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อแขกที่มาบ้าน
“ค่ะ”สาวรับใช้รับคำ ก่อนจะรีบไปพาแขกเข้ามาในบ้าน
“ใครมาครับแม่?” ลัทธพลเอ่ยถามแม่ของตนทันทีที่เขาเดินออกมาจากห้องครัวแต่ยังไม่ทันได้รับคำตอบ เจ้าตัวก็ยิ้มออกมาเช่นกันเมื่อเห็นแขกคนที่ว่าเดินเข้ามาในบ้าน
“ไหนบอกพี่ว่าจะโทรมาไงล่ะ จู่ๆ ทำไมถึงมาถึงที่เลย”
“ขอโทษนะคะพี่ลัทธที่โผล่มาแบบนี้” เธอตอบกลับ “ว่าแต่..แม่เป็นยังไงบ้างคะ?”
“ไม่เป็นอะไรมากหรอก ถึงหมัดการินจะหนัก..แต่เขาก็ไม่ได้ต่อยเต็มแรงหรอกนะ” ลัทธพลว่ายิ้มๆ
“ลัล..ขอพบแม่ได้มั้ยคะ?” เด็กสาวเอ่ยถามด้วยความรู้สึกเกรงใจ
“ตอนนี้เค้านอนพักอยู่ในห้องน่ะ สงสัยจะเหนื่อย ก็เล่นอาละวาดซะขนาดนั้นเลยนี่นะ” นึกถึงเหตุการณ์ขึ้นมา ลัทธพลก็นึกเจ็บใจที่เขาไม่สามารถช่วยอะไรลัลทริมาได้เลย “ว่าแต่ลัลเถอะ เป็นยังไงบ้าง รอยช้ำเต็มหน้าเลยนะ”
“ไม่เป็นอะไรค่ะพี่ลัทธ” เด็กสาวตอบกลับ “ลัลต้องขอโทษพี่ลัทธด้วยนะคะ ที่พาให้พี่ต้องไปเจอกับเหตุการณ์ไม่ดีเข้าตั้งแต่เช้าแบบนี้”
“เด็กๆ คุยอะไรกันไม่สนใจน้าเลยนะ” รัศมีเอ่ยแซว เมื่อเห็นว่าบรรยากาศเริ่มแย่ลง เธอยิ้มอ่อนโยนให้ลัลทริมา “ลัลทานอะไรมารึยัง ถ้ายังไง..ทานข้าวก่อนมั้ยจ๊ะ”
“เอ่อ..” ถึงอยากจะตอบปฏิเสธ แต่ก็เด็กสาวก็พูดไม่ออก เพราะเธอรู้สึกเกรงใจหญิงสาวตรงหน้ามาก
“นะจ๊ะลัล..น้ามีเรื่องจะเล่าให้ลัลฟังด้วย”
“เรื่องอะไรคะ?” คิ้วบางเลิกขึ้นด้วยความสนใจ
“เรื่องลูกสาวของน้า.....ที่หายตัวไป”
-TBC-
ความคิดเห็น