คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : >>:: Chapter 16
CHAPTER 16
ท่ามกลางสายฝนที่ยังคงโหมกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้แต่น้อย การินแบกลัลทริมาเดินมาตามทางที่มุ่งไปสู่บ้านของเขา โดยที่ระหว่างทั้งสองคนนั้นไม่ได้มีการพูดคุยอะไรกันเลยแม้แต่น้อย
แขนเรียวข้างหนึ่งโอบกระชับรอบคอของการินให้แน่นขึ้น เพราะกลัวที่จะหงายหลังตกลงจากหลังของเด็กหนุ่ม ขณะที่มืออีกข้างหนึ่งที่เข้าเฝือกอยู่นั้นถือร่มเอาไว้
“นี่..” ลัลทริมาเอ่ยขึ้นมา
“อะไร?”
“ทำไมถึงช่วยฉันล่ะ คุณชายเป็นคนไล่ฉันออกมาเองไม่ใช่เหรอ?”
“หึ...หึ ก็ไม่ได้มีอะไรมากหรอก แค่บางที..อาจจะเป็นเพราะเจ้าพวกนั้นก็ได้” การินตอบกลับมา
“พวกนั้น.. พวกคุณชายคนอื่นงั้นเหรอ?” เธอถามกลับ
“จะถามให้มันได้อะไรขึ้นมา”
“ก็ถามดูเฉยๆ ตอบหน่อยเถอะนะ”
“พวกนั้นเป็นเพื่อนฉัน และเพื่อนๆ ของฉันนั่นน่ะ..ดูท่าว่าจะไม่อยากให้เธอไปกันเลยนะ” เขาบอกออกมา ก่อนจะรีบเดินจ้ำให้เร็วยิ่งขึ้น เพราะฝนเริ่มตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
ทั้งสองมาเกือบจะถึงหน้าบ้านแล้ว.. แต่แทนที่จะเดินต่อไป..
จู่ๆ การินกลับหยุดฝีเท้าลง พร้อมๆ กับออกปากสั่งลัลทริมาด้วยน้ำเสียงบางเบา
“ลงไปซะ”
“ห๊ะ?” คนฟังเหมือนจะไม่เข้าใจซักเท่าไหร่ “หมายความว่า..”
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะถามจบ การินก็ตวาดใส่เธอ หากแต่น้ำเสียงนั้นก็ไม่ได้ดังมากเกินไปเท่าไหร่นัก “บอกให้ลงไปก็ลงไปสิ” พร้อมๆ กับปล่อยมือออกจากขาของเธอและมือหนาก็ดึงเอาแขนของเธอออกจากรอบคอเขา
“ว้ายยยย” ร่างบางที่ยังไม่ทันตั้งตัวตกใจเล็กน้อย หรืออาจจะมากก็ได้..เพราะเธอเกิดหงายหลังล้มตึงลงไปกระแทกกับพื้นเสียเต็มๆ
“อู๊ยยย ทำบ้าอะไรเนี่ย คุณชายการิน” คนเจ็บหันไปถามเด็กหนุ่มที่ยืนหันหลังให้เธอทันที..ก่อนจะต้องเงียบเสียงลงไป เมื่อพบกับสายตาอีกคู่ที่มองมา“คุณชายชินะ..”
เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีขาวสะอาดยืนจ้องหน้าการินเขม็ง เช่นเดียวกันกับการิน..ที่ยืนจ้องเขาตอบ
ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมาจากปากของคนทั้งสองเลยแม้แต่น้อย...
ชินะเลื่อนสายตาจากการินมายังลัลทริมา มองสำรวจร่างกายของเธอ..ที่บัดนี้ดูจะมีแผลเพิ่มขึ้นมาอีกที่ขา ทั้งๆ ที่อาการบาดเจ็บจากคราวก่อนยังไม่ทันหายแท้ๆ ก่อนจะเลื่อนสายตากลับมามองการินอีกครั้ง
“การิน นาย...” คำพูดหลุดลอยออกมาเพียงเท่านี้ ก็เงียบลงไปอีกครั้ง
ลัลทริมาจ้องมองบุคคลทั้งสอง..ที่ต่างคนต่างเงียบ
..ไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย.. ใครก็ได้ มาช่วยพาฉันออกไปจากตรงนี้ที..
เด็กสาวได้แต่ตะโกนร่ำร้องอยู่ในใจ
สายฝนสาดเทลงมาพาเอาร่างของการินและลัลทริมาให้เปียกปอน เพราะร่มที่มีอยู่เมื่อครู่ได้กระเด็นไปตอนที่ลัลทริมาหล่น(?)จากหลังการิน ส่วนทางชินะนั้น..แม้จะกางร่มอยู่ แต่ละอองของน้ำก็ยังคงสาดกระเซ็นโดนเขาอยู่ดี เช่นนั้นแล้ว เด็กหนุ่มผมขาวจึงเลือกที่จะเดินมาหาลัลทริมา ก่อนจะส่งร่มและเสื้อนอกของตนให้กับเธอ
“ถึงเธอจะเปียกแล้วก็เถอะ แต่แบบนี้ก็คงพอช่วยให้อุ่นขึ้นมาได้บ้าง” ชินะกล่าวเรียบๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนจะลุกขึ้นมาเผชิญหน้ากับการินอีกครั้ง
“นาย...พาเธอกลับมาทำไม?”
เวลาผ่านไปนับนาทีได้..กว่าที่การินจะยอมเอ่ยปากตอบคำถามของชินะ
“ก็..ไม่ได้มีอะไรมากนี่”
“.....” ชินะไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่มองหน้าการินเงียบๆ
เด็กหนุ่มผมดำแย้มรอยยิ้มให้กับเพื่อนหนุ่มของเขา ก่อนที่การินจะเดินไปโดยไม่สนใจอะไรอีกเลย เหลือไว้เพียงชินะและลัลทริมาที่มองตามเขาไปอย่างงงๆ
“เป็นอะไรมากรึเปล่า?” คุณชายผมสีขาวหันมาถามเธอ
“ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร” เธอรีบตอบออกไป ก่อนจะเอ่ยขอบคุณ..ที่เขาใส่ใจหรืออาจจะเป็นห่วงเธอ..มั้ง “ขอบคุณนะคะ”
“อื้ม เข้าบ้านก่อนเถอะ”
“เอ่อ ค่ะ” ลัลทริมารับคำด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากพื้น..แต่เพราะแผลของเธออีกนั่นแหละ ที่ทำให้เธอแทบจะทรุดลงไปนั่งกับพื้นดินอีกรอบ..ถ้าหากไม่ได้แขนแกร่งของเด็กหนุ่มที่อยู่กับเธอช่วยโอบประคองเธอเอาไว้เสียก่อน
“ฉันช่วย” ชินะพูดและอุ้มเอาลัลทริมาขึ้นจากพื้นนั้น
“เอ่อ คุณชาย..” เด็กสาวรีบเอ่ยท้วง แต่พอมองเห็นสายตาเป็นห่วงเป็นใยของเขาแล้ว เธอก็พูดอะไรไม่ออก จึงได้แต่ยอมปล่อยให้ชินะอุ้มเธอไปอย่างเงียบๆ
ชินะเดินอุ้มลัลทริมามาที่หน้าบ้านแล้ว ก็พบเข้ากับคุณชาย 5 คนที่ยืนรอกันอยู่
“คุณลัล!! เป็นยังไงบ้างครับ” แคปเปอร์ทักขึ้นมาทันที
“แคปเปอร์..ฝากนายพาเธอไปทำแผลทีนะ” ชินะเอ่ยบอก ก่อนจะส่งลัลทริมาให้แคปเปอร์อุ้มต่อ คนถูกรับฝากพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะอุ้มลัลทริมาเดินเข้าบ้านไป
“นายหายัยนี่เจอได้ยังไงกัน” เชียรเอ่ยถามขึ้นมาทันทีที่แคปเปอร์พาลัลทริมาเข้าบ้านไปแล้ว
“นาย..ลองไปถามการินดูสิ” ชินะตอบเชียร
“การินเป็นคนเจองั้นเหรอ?!!” คนอื่นๆ พร้อมใจตะโกนออกมาด้วยความประหลาดใจ ก่อนที่เรวินจะหัวเราะออกมา
“แหม คุณชายรินนี่ก็...ปากทำเป็นไล่ แต่ไหงกลับเป็นคนพากลับมาล่ะเนี่ย”
“ไม่รู้สิ” คุณชายชินะพูด
“เฮ้ยๆ มันคิดบ้าอะไรของมันเนี่ย การิน” เชียรพูดออกมา สีหน้าดูจะไม่พอใจเท่าไหร่นัก ที่เพื่อนของเขาดันไปตามตัวสาวใช้คนนี้กลับมาได้
..ไอ้เรารึก็อุตส่าห์บอกแล้วแท้ๆ ว่าไม่ว่ามันจะเลือกทางไหน เราก็จะยืนอยู่ข้างมัน.. อุตส่าห์บอกเป็นนัยขนาดนั้น นึกว่ามันเลือกที่จะปล่อยให้ยัยนั่นไปซะอีก แล้วทำไมถึงไปตามกลับมาล่ะ!..
“เป็นอะไรเชียร สีหน้าไม่ค่อยจะสู้ดีเลยนะ” ภามที่ยืนอยู่ข้างๆ เชียรเอ่ยถามเพื่อนหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแดงประกาย
“ไม่มีอะไร” เชียรตอบ ก่อนจะเดินสะบัดหน้าเข้าบ้านไป
“อะไรของมัน” อคินมองตามอย่างไม่เข้าใจในอารมณ์ของเพื่อน แต่เพียงแค่แวบเดียว เขาก็หันกลับมาที่ชินะ “ว่าแต่นายเหอะ..คิดว่าไง”
“เรื่อง?”
“การินน่ะ มันวางแผนอะไรไว้เปล่า” อคินแอบกระซิบถามเล็กน้อย “หรือว่า..มันจะตกหลุมรักยัยนั่น?”
“ไม่มีทางหรอกครับ คุณชายรินน่ะ...ไม่ชอบเธออยู่แล้วล่ะ” เรวินแทรกขึ้นมาด้วยอารมณ์ขัน
“นั่นสิ อย่างที่เรวินว่าน่ะแหละ การินไม่มีทางชอบยัยนั่นอยู่แล้ว” ภามเอ่ยสนับสนุนความคิดของเรวิน
“อืม...ไม่น่าจะชอบหรอก แต่ฉันคิดว่าบางที การินอาจจะวางแผนอะไรไว้” ชินะพูดออกมา พลางนึกคิดตริตรองถึงความเป็นไปได้ของเหตุที่การินพาลัลทริมากลับมา
“แต่ฉันว่า..เราเข้าบ้านกันเหอะนะ หนาวแล้ว” อคินพูดพร้อมกับจามออกมา แล้วรีบเดินเข้าบ้านไปก่อนเพื่อนคนอื่นๆ
+++++++++++++++++++
ห้องรับแขก บ้านจินตเมธร
ร่างบางนั่งกอดอกตัวสั่นอยู่บนโซฟารับแขก ขณะที่แคปเปอร์นั้นนั่งอยู่บนพื้น มือของเขาค่อยๆ เปิดกล่องปฐมพยาบาล พร้อมทั้งหยิบเอาสิ่งที่ต้องใช้ออกมาวางไว้ข้างตัว
“เจ็บมากมั้ยครับคุณลัล” แคปเปอร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย พลางค่อยๆ ใช้แอลกอฮอล์ล้างแผลให้กับลัลทริมา
เด็กสาวส่ายหน้าช้าๆ หากแต่ดวงหน้าของเธอกลับแสดงออกถึงความเจ็บแสบ ทำเอาแคปเปอร์หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“นึกว่าจะไม่ได้เจอคุณลัลซะแล้ว ต้องขอบคุณชินะจริงๆ นะครับเนี่ย”
“เอ๋..ขอบคุณคุณชายชินะทำไมเหรอคะ?” เธอถามขึ้นด้วยความสงสัย
“อ้าว ก็ชินะเป็นคนพาคุณลัลกลับมานี่ครับ”แคปเปอร์เอ่ยตอบ ขณะที่ลงมือทายา และพันผ้าพันแผลที่ขาของเธออย่างเบามือด้วยกลัวว่าเด็กสาวจะเจ็บ
“ไม่ใช่หรอกค่ะ จริงๆ แล้วคนที่เจอฉันน่ะ คือ...”
“ถ้าทำแผลเสร็จแล้วก็รีบๆ ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอาได้นะครับ” น้ำเสียงของบุคคลหนึ่งเอ่ยแทรกขึ้นมา ลัลทริมาและแคปเปอร์หันไปมองก็พบเข้ากับรอยยิ้มของเรวิน
“โผล่มาไม่ห้สุ้มให้เสียง ตกใจหมด” แคปเปอร์ต่อว่าเพื่อนหนุ่มทันที
“นายรีบไปอาบน้ำเถอะ คุณลัลเองก็เหมือนกัน” หนุ่มผิวเข้มว่า
“เอ่อ ค่ะ” ลัลทริมาพยักหน้ารับ ก่อนจะค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นยืน แต่เรวินกลับจับข้อมือของเธอเอาไว้ก่อน
“คุณเจ็บขาแบบนี้คงจะเดินลำบาก เอาเป็นว่า..ผมไปส่งดีกว่านะครับ” พูด พร้อมกับประคองแขนลัลทริมาพาเธอเดินไปยังห้องของเธอเอง
อีกหนึ่งหนุ่มทำได้แต่เพียงมองตามอย่างไม่เข้าใจ “ไปอาบน้ำก็ได้!”
+++++++++++++++++++++
“จริงๆ แล้ว ไม่เห็นต้องลำบากให้คุณเรวินมาส่งเลยนี่คะ” ลัลทริมาเอ่ยบอกเขา ขณะที่ทั้งคู่เดินมาใกล้ถึงห้องของเธอแล้ว
“ก็..ผมมีเรื่องอยากจะถามคุณน่ะครับ”
“เรื่องอะไรคะ?”
“คุณชายรินเค้า...ช่วยคุณมาอย่างนั้นเหรอครับ” เรวินเอ่ยถามด้วยรอยยิ้ม
“ค่ะ”
“แล้วเค้าบอกคุณลัลมั้ยครับ..ว่าทำไมเค้าถึงช่วยคุณ”
“ไม่ได้บอกค่ะ เค้าบอกแค่ว่า เห็นฉันไม่มีที่ไป ก็กลับๆ มันมาเถอะ อะไรประมาณนี้” ลัลทริมาพูดออกมาตามความจริง ก่อนจะชะงักเล็กน้อยเหมือนคิดอะไรได้ “อ้อ ใช่ เค้าบอกว่าพาฉันกลับมา เพราะว่าเพื่อนของเขา เอ่อ พวกคุณชายไม่อยากให้ฉันไป..”
“หึ งั้นเหรอครับ” เรวินแย้มรอยยิ้ม ก่อนที่มันจะหายไป “แต่ผมคิดว่า..เขาน่าจะมีแผนอะไรแน่นอน ถ้ายังไง..คุณลัลก็ระวังตัวไว้หน่อยนะครับ ยิ่งเป็นคนเจ็บตัวง่ายๆ ด้วย ถ้าเป็นไปได้ก็..อย่าอยู่ใกล้การินกับเชียรก็แล้วกันนะครับ”
-TBC-
ความคิดเห็น