คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : >>:: Chapter 7
CHAPTER 7
ในขณะที่กำลังหมดหนทางอยู่นั้น รถคันสวยคันหนึ่งก็ขับมาจอดตรงหน้าลัลทริมา พร้อมกับกระจกไฟฟ้าที่ค่อยๆ ลง
“มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับน้อง?”
.
.
ลัลทริมามองหน้าหนุ่มผู้ที่ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเธออย่างลังเล เพราะอย่างน้อยๆ เธอก็รู้สึกเกรงใจเขา แต่อีกใจหนึ่งเธอก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีในเมื่อเธอไม่รู้ทางกลับบ้าน สุดท้ายจึงต้องจำใจพยักหน้ารับจนได้
“ค่ะ คือว่า...” เด็กสาวก้มหน้างุด ก่อนจะพูดเสียงแผ่วลง “ฉันหลงทางนะค่ะ”
“หลงทาง? เธอหลงทางเนี่ยนะ” ชายผู้นั้นเอ่ยถามอย่างแปลกใจ “แล้วทำไมไม่โทรบอกให้คนที่บ้านมารับล่ะ”
“ขอโทษค่ะ คือพอดีว่าฉัน..ไม่มีโทรศัพท์” เธอตอบ
เขามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มบางออกมาให้เธอเห็น แล้วเรียกเธอ “ขึ้นมาซะสิ เดี๋ยวฉันจะไปส่ง”
“จริงเหรอคะ?” ร่างบางตาโต
“อื้ม”
สิ้นคำตอบ ลัลทริมาก็เดินไปขึ้นรถเขาทันที เธออมยิ้มน้อยๆ จ้องมองหน้าเขา และเครื่องแบบที่เขาใส่อยู่ แล้วเอ่ยถาม “เอ่อ คุณเป็นนักเรียนที่นี่หรือคะ?”
“ใช่ ว่าแต่เธอไม่รู้จักฉันเหรอ?” เขาถามกลับบ้าง พร้อมๆ กับขับรถออกจากโรงเรียนนี้
“เอ่อ พอดีเพิ่งย้ายมาใหม่วันนี้น่ะค่ะ”
“อ้อ มิน่าหละ ถึงได้หลงทาง” เขาว่ายิ้มๆ จนทำให้ลัลทริมารู้สึกอายขึ้นมา “ว่าแต่ บ้านอยู่ไหนล่ะ?”
“เอ่อ บ้านจินตเมธรค่ะ”
“หือ?” เด็กหนุ่มเจ้าของรถหันหน้ามามองเธอทันที “เธออยู่บ้านหลังนั้นจริงๆ เหรอ”
“ใช่ค่ะ” ลัลตอบ “ว่าแต่ มีอะไรเหรอคะ?”
“เปล่าหรอก แค่สงสัยว่านั่นน่ะ มันบ้านของ ผอ.โรงเรียนนี้นี่นา” เขากล่าว ก่อนจะหันมาถามเธออีกครั้ง “ว่าแต่ อาจจะเสียมารยาทไปสักหน่อย แต่ขอถามได้มั้ย ว่าเธอเป็นอะไรกับคนบ้านนั้น”
“เอ่อ เป็นแค่คนใช้ธรรมดาๆ เองค่ะ” ลัลทริมาตอบเสียงเบา ด้วยกลัวว่าเขาจะรังเกียจที่รับคนใช้อย่างเธอขึ้นรถมาด้วย
“อืมๆ” แต่อีกฝ่ายก็แค่พยักหน้ารับเรียบๆ “ว่าแต่ เธอชื่ออะไรเหรอ?”
“ลัลทริมาค่ะ”
“ลัลทริมา...” เขาพูดทวนคำ พลางทำหน้าตาสนใจในชื่อของเธอ
“ชื่อฉันทำไมเหรอคะ?” เด็กสาวถามเขาอย่างรู้สึกสงสัย
“เปล่าหรอก แค่คิดว่า..อ๊ะ ถึงพอดีเลย” เด็กหนุ่มเปลี่ยนประโยคทันที เมื่อตอนนี้รถของเขาแล่นมาจอดอยู่ที่หน้าบ้านจินตเมธรเรียบร้อยแล้ว
“เห เร็วจังเลยแฮะ” เธอเผลออุทานออกมา
“ก็..บ้านจินตเมธรอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่น่ะ” เขาตอบ ก่อนจะเดินลงรถมาเปิดประตูให้เธอ ลัลทริมามองหน้าเขาอย่างเขินอายเล็กน้อย ก่อนจะก้าวลงมา และรีบผงกหัวให้เขาเป็นการขอบคุณ
“ขอบคุณมากๆ นะคะที่มาส่ง ถ้าไม่ได้คุณฉันคงแย่”
“ไม่เป็นไรหรอกนะ ลัล” เขาพูด และด้วยความที่จู่ๆ เขาก็เรียกเธอว่าลัลซะเฉยๆ เลยทำให้เธอรีบมองหน้าเขาทันที
ทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นรีบทำหน้าคล้ายกับจะขอโทษเธอ “เอ่อ เรียกแบบนี้ไมได้งั้นเหรอ?”
“เปล่าค่ะ เรียกได้” ลัลทริมายิ้มให้ “ว่าแต่ ทำไมถึงคิดจะเรียกแบบนี้ล่ะคะ ทั้งๆ ที่เราก็เพิ่งรู้จักกันเอง”
“ไม่รู้สิ แต่ความรู้สึกของฉันมันบอกว่า..ให้เรียกเธอว่าลัลน่ะ”
“ค่ะ” เธอยิ้มบาง เอ่ยคำขอบคุณกับเขาอีกครั้ง ก่อนจะขอตัวเข้าบ้านไป
++++++++++++++++++
เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลรีบเดินเข้าห้อง วางกระเป๋าลง และรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะออกมาเพื่อทำงานบ้านต่อ เธอเดินไปยังห้องหนังสือของบ้านด้วยหวังว่าจะได้เจอกับพวกคุณชาย และก็เป็นไปตามที่คาดไว้ เมื่อเหล่าคุณชายนั่งกันอยู่ในนั้น
“มันจะเกินไปแล้วนะ คุณชาย” เธอโพล่งออกมา
“อะไรเกิน? สมองเธอน่ะเหรอที่เกิน??” ชินะย้อนกลับมา ก่อนจะเรียกเสียงหัวเราะจากคุณชายคนอื่นๆ ด้วย
“ฮะๆ ชอบว่ะชินะ คิดได้นะแก” เชียรว่า ขณะกำลังหัวเราะสะใจ
“ก็มันจริงนิ่ ยัยนี่น่ะ ถ้าสมองไม่เกินหรือล้น มันก็คงไม่เต็มอ่ะ” อคินว่าบ้าง
“สมองน้อยอย่างแกน่ะ ไม่ต้องทำมาพูดดีหรอกนะ อคิน” แคปเปอร์ว่าเพื่อนหนุ่มของเขา ก่อนจะหันมายิ้มให้ลัลทริมา “ขอโทษนะคุณลัล ว่าแต่ กลับมายังไงเหรอครับ?”
“นั่นสิ กลับมาได้ไงกัน ตังค์ก็ไม่น่าจะมีพอนั่งแท็กซี่นะ แต่จะขึ้นรถเมล์ก็ไม่น่าจะมาถูก หรือเดินมา..ก็ไม่น่าเป็นไปได้” การินถาม แต่ดูจะออกแนวพึมพำกับตนเองเสียมากกว่า
“มีคนมาส่ง” ลัลทริมาตอบหน้าบึ้ง
“ใครกันที่มีน้ำใจต่อเธอขนาดนี้?” เชียรถาม
“เค้าเป็น..” ลัลทริมาที่กำลังจะตอบคำถามก็ต้องเงียบเสียงทันที เมื่อเธอนึกได้ว่าเธอไม่รู้จักเด็กหนุ่มคนนั้น และที่สำคัญ เธอดันลืมถามชื่อเขาซะสนิทเลย
“ใครล่ะ?” การินถามย้ำ
“ไม่รู้ ฉัน..ไม่ได้ถามชื่อเค้า” ลัลทริมาว่า ก่อนจะขอตัวเพื่อไปยังห้องครัว “เอ่อ ฉันไปล่ะ พอดีต้องไปเตรียมข้าวให้สุนัข” พูดจบ เธอก็รีบเปิดประตูวิ่งหนีออกไปทันที
“การิน บ้านแกเลี้ยงหมาด้วยเหรอ?” เชียรหันหน้ามาถามหนุ่มผมสีดำ การินจึงส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธว่าไม่ได้เลี้ยง
ภามที่นั่งเงียบอยู่นานจึงพูดขึ้นมาเสียงเบา “ฉันว่าเราโดนยัยนั่นหลอกด่าแล้วล่ะ”
“อ้าว ยัยเซ่อนั่น วอนซะแล้วไง” การินพูดขึ้นเสียงด้วยความโกรธ
“ได้ อยากกวนกันนัก ฉันจัดหนักแน่ รับรอง!!!!” อคินว่า พร้อมกับหันมาแทคมือกับการิน
“ถ้ายังไงก็อย่าแกล้งเค้าแรงล่ะ” เรวินว่า พลางส่ายหน้าไปอย่างเหนื่อยใจ
++++++++++++++++
ณ ห้องอาหารประจำบ้านจินตเมธร
ลัลทริมาจัดอาหารไว้บนโต๊ะเสร็จเรียบร้อย ก็เตรียมที่จะเดินออกจากห้อง หากแต่ยังก้าวไม่ทันถึงประตู แขนแกร่งของใครคนหนึ่งกลับกั้นตัวเธอเอาไว้เสียก่อน
“มีอะไรคะ คุณชายชินะ ?” เธอถาม
“เมื่อตอนเย็นเธอพูดอะไรออกมา” ชินะถามเสียงเรียบ แต่แววตาแฝงความดุไว้เล็กน้อย
“ไม่ได้พูดนี่คะ” เด็กสาวตอบ พลางมองสบตาชินะอย่างท้าทาย
“เธอพูด ฉันจำได้”
“ถ้าจำได้แล้วคุณจะมาถามฉันทำไมล่ะคะ” ลัลทริมาย้อน ทำเอาชินะแทบหงายหลัง เขามองเธออย่างรู้สึกเคืองๆ มากขึ้น หากแต่สายตาที่เธอมองเขากลับยังคงไว้ซึ่งความกล้าและท้าทายเช่นเดิม
“ฉันจะปล่อยเธอไปก่อนละกัน” ชินะว่า พร้อมลดมือลงไว้ข้างตัวดังเดิม “แต่พรุ่งนี้..เธอโดนพวกฉันจัดการแน่ ไม่ต้องห่วง”
“ห่วงตัวเองซะเถอะ” เด็กสาวพึมพำ ก่อนจะเดินออกไป แต่เธอก็ต้องหยุดชะงักอีกรอบ เมื่ออคินและการินยืนขวางทางเธออยู่ เด็กสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมๆ กับพึมพำออกมา “มันอะไรกันนักกันหนาเนี่ย”
“ไง เตรียมข้าวให้สุนัขเสร็จแล้วเหรอ?” อคินเอ่ยปากถาม
“ก็..เรียบร้อยแล้ว เพ็ดดีกรียี่ห้อดังเลยนะ ถ้าถูกปากคุณชายอคินก็คงดีสิคะ” เด็กสาวพูด พร้อมทำหน้าล้อเลียนอคิน คุณชายเลือดร้อนถึงจุดเดือดทันที เขาก้มหน้าลงมามองเธอ
“พรุ่งนี้เธอเจอดีแน่ ฉันจะทำให้เธอขายหน้าสุดๆ เลย คอยดู” อคินบอก ก่อนจะสะบัดหน้าหนีและเดินเข้าห้องอาหารไป ลัลทริมาลอบถอนหายใจ ก่อนจะหันมาเจอกับสายตาดูมืดมนของการิน
“อะไรคะ?”
“เปล่า แค่อยากดูหน้าคนดวงกุดน่ะ” การินตอบ และเดินไปทันที ลัลทริมาส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะเดินต่อและพบเข้ากับเชียรและภามอีก
“อะไรอีกล่ะเนี่ย” เธอพึมพำด้วยความรู้สึกเซ็งๆ แต่น่าแปลกที่เชียรไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงส่งรอยยิ้มเย้ยหยันให้เธอเท่านั้น ส่วนภามก็..ยิ้มน้อยๆ ให้เธอ ทำเอาลัลทริมารู้สึกขนลุกแบบแปลกๆ
“เอ่อ เมื่อกี้เป็นไรมั้ยครับ” เสียงนุ่มของแคปเปอร์ถามขึ้น เด็กสาวหันมามองหน้าเขาและยิ้มให้
“ไม่เป็นไรค่ะ” เธอตอบ ก่อนจะขอตัวไปยังห้องครัวเพื่อที่จะได้ทานอาหารบ้าง
+++++++++++++++++++++
เช้าที่สดใสวันใหม่เริ่มต้นขึ้น หากแต่ลัลทริมากลับรู้สึกไม่ค่อยดี ราวกับเธอสัมผัสได้ว่าวันนี้อาจจะเกิดเรื่องอะไรไม่ดีขึ้นกับเธอ
“ถ้าเค้าแกล้งเรามา เราก็สู้กลับซะสิ” เธอปลอบใจตัวเอง ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัวและเดินออกมาหาอธิศ เพื่อขึ้นรถไปโรงเรียน
“คุณอธิศคะ คือว่า..ตอนเลิกเรียนแล้ว..ช่วยไปรับหนูด้วยนะคะ” เธอว่าเสียงเบา แต่อธิศก็พยักหน้ารับพร้อมยิ้มให้
ณ โรงเรียนนิศาพาณิชย์
ลัลทริมานั่งรออยู่ที่โต๊ะเรียนด้วยอาการไม่สบายใจเท่าที่ควร เพราะเธอรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีมาตั้งแต่ตอนเช้าแล้ว แม้จะยังไม่รู้ว่าเพราะอะไรก็ตามทีเถอะ แต่เอมิกาและมัณฑินีที่เพิ่งจะมาถึงก็เข้ามาชวนเธอพูดคุยอย่างสนุกสนาน ทำให้เธอคลายความกังวลไปได้มากทีเดียว
แต่ก็ได้แค่พักเดียวเท่านั้น เพราะพอพวกคุณชายทั้ง 7 คนเดินเข้ามา เธอก็ต้องไม่สบายใจอีกครั้ง เพราะรับรู้ได้ถึงแรงกดดันมหาศาลจากพวกคุณชาย
..คงไม่โดนอะไรแรงๆ หรอกนะ.. เธอคิด
คาบเช้าเรียนผ่านไปอย่างรวดเร็ว พอๆ กับที่ลัลทริมาไม่มีความเข้าใจในเนื้อหาที่เรียนสักนิดเดียว เพราะเธอเอาแต่นั่งคิดหาวิธีเตรียมรับมือพวกคุณชายอยู่...แต่ถึงไม่ได้คิดแผน เธอก็เรียนไม่รู้เรื่องจริงๆ นั่นแหละ แต่ก็น่าแปลกที่คาบเช้าที่ผ่านมานี้ พวกคุณชายกลับเอาแต่นั่งเงียบ ไม่ได้พูด ไม่ได้ถาม หรือ ไม่ได้แกล้งอะไรเธอเลย
..แปลกๆ แฮะ วันนี้..
“เอาล่ะนักเรียน ไปทานข้าวได้ค่ะ” สิ้นเสียงประกาศจากอาจารย์ เด็กๆ ในห้องต้องก็เฮลั่นและรีบลุกเดินออกไป เพื่อที่จะรับประทานอาหารหรือพักผ่อนหย่อนใจตามประสาวัยรุ่น เช่นเดียวกับลัลทริมา เด็กสาวรีบลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันเดินพ้นจากโต๊ะตัวเอง ข้อมือบางของเธอกลับถูกเชียรคว้าเอาไว้
“ปล่อยนะคะ คุณชายเชียร” เธอว่า
“คิดว่าจะรอดไปได้ง่ายๆ เหรอ” เชียรพูด พร้อมกับลากลัลทริมาไปหาการิน เด็กหนุ่มผมดำยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหยิบเอาเชือกเส้นหนาออกมา
“เฮ้ยๆ จะทำอะไรน่ะ คุณชายการิน” เธอถามออกไปอย่างกังวล
“จะจับหมา” การินตอบ และลงมือมัดเชือกที่ข้อมือเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา
“ไม่นะ” ลัลทริมาพยามดิ้น แต่ก็สู้แรงเชียรและการินไม่ได้เลย “ปล่อยเซ่”
“หึ..หึ เรียบร้อย” การินพูด พร้อมกับยิ้มออกมาอย่างภูมิใจในผลงานของตนเอง พร้อมกับส่งปลายเชือกอีกด้านหนึ่งให้ชินะถือเอาไว้
“เอาล่ะ งั้นก็ได้เวลาพาหมาไปเดินเล่นแล้ว” ชินะพูด พร้อมกับหยิบเอาปลายเชือก เขาจับมันให้กระชับมือ และเดินนำลัลทริมาออกมา แรงดึงจากชินะ กระชากให้ร่างของลัลทริมาเดินตามเขาออกไปอย่างทุทักทุเล ปล่อยให้คุณชายคนอื่นที่เหลืออยู่ยิ้มอย่างสะใจ
โรงอาหารที่คราคร่ำไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา เสียงจอแจที่ดังมาจากโต๊ะนู้นบ้างโต๊ะนี้บ้างยังคงดังไม่หยุด จนกระทั่งทุกๆ สายตาหันไปเห็นเหล่าคุณชายหน้าตาดี 7 คนเดินเข้ามา ทุกเสียงในโรงอาหารก็เงียบลงทันที พร้อมๆ กับที่ทุกสายตาหันไปมองคุณชาย..ที่เดินลากเด็กสาวคนหนึ่งเข้ามาด้วย
“ปล่อยนะ” ลัลทริมาดิ้น พลางพยายามขัดขืนไม่ให้ชินะลากเธอไปได้ หากแต่ชินะเองก็ใช่ว่าจะแรงน้อยซะหน่อย เพราะยิ่งเธอดิ้น เขาก็ยิ่งออกแรงดึงเชือกมากขึ้น จนเด็กสาวเริ่มจะเจ็บระบมที่ข้อมือ
“ฉันไม่ปล่อยหรอกนะ เพราะเดี๋ยวหมามันจะวิ่งหนี” ชินะหันหน้ามาตอบ
“ไอ้บ้า!!” ลัลทริมาตะโกน “เมื่อวานฉันแค่พูดเล่นนิดๆ หน่อยๆ ทำไมต้องเก็บมาฝังใจขนาดนี้ด้วย” แต่ชินะไม่สนใจ เขาหันมาแลบลิ้นให้เธอ และเดินต่อไปอย่างไม่สนใจสายตาคนอื่นๆ สักนิดเดียว
เรวินที่เดินตามหลังมาส่งยิ้มให้คนอื่นๆ ในโรงอาหาร ก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าให้ทันลัลทริมา “เป็นไงบ้างคุณลัล?”
“คุณชายเรวินช่วยฉันด้วย” ลัลทริมาหันมาขอร้องเขา
“ไม่ได้หรอกครับ” เรวินตอบ
“ทำไมล่ะคะ?”
“เพราะปล่อยไว้แบบนี้น่ะ..มันน่าสนุกดีนี่นา” เรวินพูดและยิ้มให้เธอ ก่อนจะเดินนำไปหาชินะ
คำพูดของหนุ่มผิวเข้ม ทำเอาเด็กสาวถึงกับพูดอะไรไม่ออก เพราะลัลทริมาไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเรวินที่แสนดีจะไม่ยอมช่วยเหลือเธอ เท่านั้นยังไม่พอ เขายังมองว่าการที่เธอโดนมัดเอาไว้แบบนี้เป็นเรื่องสนุกอีกตะหากงั้นเหรอ
..คุณเรวิน ไอ้คุณชายบ้า!!!..
ลัลทริมารู้สึกโกรธขึ้นเรื่อยๆ เธอพยายามสะบัดมือครั้งแล้วครั้งเล่า จนเชือกที่รัดแน่นไว้เริ่มคลายออกเล็กน้อย เด็กสาวจึงสะบัดอีกรอบ ส่งผลให้อีกปลายด้านของเชือกที่จะชินะจับเอาไว้แบบหลวมๆ หลุดมือเขาทันที
“อ๊ะ” ชินะอุทานออกมา ก่อนจะหันไปมองลัลทริมาที่ยิ้มหวานให้เขา แล้วเด็กสาวก็รีบวิ่งออกไป ทั้งๆ ที่ข้อมือของเธอยังคงถูกมัดอยู่ และไม่ต้องรอให้ใครพูดอะไร พวกคุณชายก็รีบวิ่งตามเธอไปทันที
ทั้งๆ ที่กำลังจะรอดพ้นจากเงื้อมมือพญามารทั้งหลายแล้วแท้ๆ แต่ลัลทริมากลับวิ่งสะดุดปลายเชือกซะได้ เด็กสาวล้มกลิ้งไถลทันที “โอ๊ย เจ็บๆๆๆ” เธอร้องออกมาเบาๆ
“ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?” น้ำเสียงอ่อนโยนถามขึ้น
ลัลทริมารีบเงยหน้าขึ้นมอง แล้วก็ต้องตกใจเลยน้อย เมื่อคนที่อยู่เบื้องหน้าเธอ..ก็คือคนที่ช่วยเหลือเธอเอาไว้เมื่อวานนั่นเอง “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอตอบ
“ไม่จริงมั้งครับ แผลเต็มตัวขนาดนี้ ไหนจะเชือกนี่อีก” เขากล่าว พร้อมกับนั่งลงตรงหน้าเธอ และแก้เชือกที่มัดข้อมือเธออย่างเบามือ “เจ็บรึเปล่า?”
“ไม่ค่ะ” ลัลทริมาโกหกออกไป ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว เธอเจ็บข้อมือของเธอมาก
“ไม่เชื่อ ข้อมือแดงซะขนาดนี้ จะไม่เจ็บได้ไงกัน” เขาว่า และคอ่ยๆ พยุงให้ลัลทริมาลุกขึ้น
“เดี๋ยวฉันพาไปห้องพยาบาลนะ” พูด พร้อมกับที่แขนแกร่งคู่นั้นช้อนตัวลัลทริมาขึ้นอุ้มไว้แนบอกตัวเอง ทำเอาเด็กสาวตาโตด้วยความตกใจ
“อะ เอ่อ คือ” ยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดอะไร เสียงฝีเท้าของพวกพญามารที่วิ่งตามเธอมาก็หยุดลง พร้อมๆ กับที่ใครบางคนตะโกนถามออกมา
“ทำอะไรของแกน่ะ ไอ้รุ่นพี่” เสียงของอคินดังขึ้นมา เรียกให้ลัลทริมาและผู้ช่วยเหลือหันไปมอง
“ปล่อยหมาของพวกฉันซะ” ชินะพูด ดวงตาแสดงถึงความไม่พอใจ ที่อยู่ๆ หนุ่มคนนี้ก็เข้ามาช่วยเหลือหมาของพวกเขา
“หมา..?” เด็กหนุ่มผู้ใจดีทวนเล็กน้อย “ที่แท้ก็ฝีมือของพวกนายงั้นเหรอ กล้าดียังไงถึงได้แกล้งลัลแบบนี้”
“ก็ยัยนั่นเป็นสัตว์เลี้ยงของพวกฉัน พวกฉันจะต้มยำทำแกงอะไรกับยัยนั่น มันก็เป็นสิทธิ์ของพวกฉัน ไม่ใช่เรื่องที่คุณควรจะเข้ามายุ่ง คุณลัทธพล!” การินว่า
“งั้นก็ต้องขอโทษด้วย ถ้าฉันจะบอกว่า..ถ้าอยู่ในบริเวณโรงเรียนแห่งนี้ พวกนายไม่มีสิทธิ์รังแกเธอไม่ว่าจะเป็นกรณีใดๆ ทั้งสิ้น ไม่อย่างนั้น ฉันจะลงโทษพวกนายแน่ ในฐานะประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้” คนที่ถูกเรียกว่าลัทธพลตอบกลับด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด
ความคิดเห็น