คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #30 : >>:: Chapter 27
CHAPTER 27
ย้อนกลับไปเมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน..
นักเรียนจากกลุ่มต่างๆ เริ่มทยอยวิ่งออกมาจากป่ากันอย่างรวดเร็ว เนื่องด้วยความที่ว่าตอนนี้ฝนเริ่มที่จะตกแล้ว ขืนอยู่ในป่ากลางฝนแบบนี้ มีหวังหลงป่าตายแน่ๆ
เช่นเดียวกับที่อคินและแคปเปอร์วิ่งออกมาจากป่าอย่างรวดเร็ว
“โว้ย ฝนบ้าอะไรมาตกเอาตอนนี้วะ?” อคินร้องโวยวายออกมา พลางวิ่งเข้าไปในเต็นท์เช่นเดียวกับนักเรียนคนอื่นๆ
“อ้อ หมามันเป็นโรคกลัวน้ำนี่นะ” แคปเปอร์ว่า
อคินหันหน้ามาแยกเขี้ยวใส่เพื่อนทันที ก่อนจะปาโทรศัพท์เก่าๆ เครื่องหนึ่งซึ่งเป็นสิ่งที่พวกเขาได้รับมอบหมายให้ไปตามหาในป่าใส่แคปเปอร์ “ไม่ใช่โว้ย!”
“อ้าว มากันแล้วเหรอครับ” เสียงหนึ่งเอ่ยทักพวกเขาขึ้นมา อคินและแคปเปอร์หันไปมองก็พบเข้ากับรอยยิ้มหวานของเรวิน
“มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?” อคินถามเรวิน พลางมองไปยังชินะนี่นั่งหน้านิ่งอยู่ด้านหลังเรวิน
“ออกมาจากป่าตั้งแต่ก่อนฝนตกแล้วล่ะครับ” เรวินตอบ
“แล้วคู่ไอ้การินกับไอ้เชียรล่ะ?”
“ไม่รู้สิ ยังไม่เห็นเลย” เป็นชินะที่เอ่ยตอบขึ้นมา
“ฮ่าๆ ไอ้การินกับไอ้ภามน่ะ ไม่รู้ แต่ไอ้เชียรน่ะ...ป่านนี้คงวิ่งเตลิดไปทั่วป่าแล้วมั้ง ท่าทางจะเจอดีเข้า เพราะฉันได้ยินเสียงมันร้องลั่นป่าเชียวล่ะ” เจ้าของเรือนผมสีดำแซมด้วยสีเงินหัวเราะร่า
“ไม่เอาน่าอคิน” แคปเปอร์หันไปปรามอคิน ก่อนจะเอ่ยถามชินะ “แล้วทางนายหาของเจอมั้ย?”
“ระดับผมกับคุณชายชิน ไม่มีปัญหาอยู่แล้วล่ะครับ” เรวินพูดพลางยิ้มร่า “ไม่งั้นพวกผมคงไม่ได้ออกจากป่ามาเป็นคู่แรกหรอก”
“โห นี่พวกแกหาเร็วขนาดนั้นเชียว?” อคินถามอย่างหมั่นไส้
“ว่ากันตามตรงก็คือ..เข้าไปในป่ายังไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำไป ใช่มั้ยครับคุณชายชิน?” เรวินหันหน้ามาหาชินะ เพื่อให้คู่หูของตนช่วยยืนยันความจริง
“อืม” ชินะพยักหน้ารับ
“เฮ้อ เอาเถอะ! ที่เหลือก็แค่รอให้สี่คนนั้นออกมา แล้วก็รอดูว่ามันจะได้ของติดมือมาด้วยรึเปล่าเท่านั้นแล้วล่ะ”
.
.
จนแล้วจนรอด เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงแล้ว ทั้งสี่คนก็ยังไม่ออกมาจากป่า
“ท่าจะไม่ดีซะแล้วสิ” อคินว่า “คงไม่ใช่ว่าพวกนั้นหลงทางจริงๆ หรอกนะ”
“ถ้าหลงจริงๆ ล่ะก็...แย่แน่ๆ” แคปเปอร์กล่าวอย่างเห็นด้วย
“เอาล่ะนักเรียน ไม่ทราบว่ามากันครบรึยัง? เพราะท่าทางว่าเราคงจะต้องยกเลิกเกมกันแค่นี้แล้วล่ะ ฝนตกหนักขนาดนี้ อาจารย์คงจะต้องสั่งให้พวกเธอทั้งหลายกลับบ้านพักไปอาบน้ำอาบท่าและเข้านอนได้แล้วล่ะ” เสียงของอาจารย์กล่าวขึ้นมา พลางมองสภาพนักเรียนทั้งหลายที่ยืนตัวสั่นด้วยความหนาวเหน็บ
“ถ้างั้น..พวกเราขอตัวนะคะ” เหล่าเด็กสาวจากกลุ่มอื่นๆ ขอตัวกับอาจารย์ ก่อนจะพากันวิ่งฝ่าฝนไปยังบ้านพักของตนเอง
จนสุดท้ายก็เหลือแค่เพียงชินะ เรวิน อคิน แคปเปอร์ โชติกาล เอมิกา และมัณฑินีเท่านั้นที่ยืนรออยู่
“พวกเธอเองก็ไปอาบน้ำกันเถอะ อากาศเย็นแบบนี้ เดี๋ยวจะไม่สบายนะ” อาจารย์หันมาบอกกับคนที่เหลืออยู่
“ขอโทษนะคะอาจารย์ แต่ลัลยังไม่ออกมาเลย” มัณฑินีพูด สายตาเป็นห่วงเป็นใยเพื่อนสาวอีกคน
“เดี๋ยวทางอาจารย์จะจัดการเอง ถ้ายังไงพวกเธอก็ไปพักผ่อนเถอะ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พวกเรารอได้” เอมิกาว่าพลางยิ้มน้อยๆ ให้อาจารย์
“ผมว่าพวกคุณไปพักผ่อนกันเถอะครับ เดี๋ยวทางด้านนี้ผมจัดการเอง” ชินะพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ พลางมองไปยังเหล่าอาจารย์และสองสาวเพื่อนของลัลทริมา
“ไม่ได้หรอกคุณชาย” เอมิกาเถียงขึ้นมาทันที “พวกเราก็เป็นห่วงลัลนะ ไม่รู้ล่ะ! ฉันจะเข้าไปตามหาลัลในป่าเอง” ไม่ว่าเปล่า เอมิกาวิ่งจ้ำออกจากเต็นท์หวังตรงเข้าป่าทันที
“เอม” มัณฑินีรีบวิ่งตามออกไปห้ามเพื่อน
“หยุดนะ พวกเธอทั้งสองคน” อาจารย์เองก็วิ่งออกไปหมายจะห้ามด้วยเช่นกัน แต่ก็ช้ากว่าอคินที่วิ่งไปถึงตัวเอมิกาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
“หยุดเลยยัยทอม! กลับไปรออยู่ในเต็นท์เหมือนเดิมโน่นไป๊ ขืนเธอเข้าไปแล้วหลงทางอีกล่ะก็มันจะยิ่งแย่กว่าเดิมนะ แค่เจ้าสี่คนนั้นมันก็มากพอแล้ว อย่าสร้างปัญหาให้มันยุ่งยากกว่าเดิมสิ” เหมือนว่าจะเป็นครั้งแรกที่อคินพูดจาได้น่าฟังและน่าชื่นชมยิ่งนัก
“แล้วจะให้รออยู่เฉยๆ รึไงเล่า?” เอมิกาถามกลับ
“เออ เดี๋ยวพวกฉันจัดการเองน่า” อคินบอก ก่อนจะยื่นมือออกไปหวังจะกระชากแขนเอมิกาลากกลับเข้ามาในเต็นท์ แต่สาวห้าวเหมือนจะรู้ทัน จึงเบี่ยงตัวหลบ ก่อนจะทำท่าวิ่งเข้าป่าไปอีกรอบ
แต่ไม่ง่าย เมื่อคราวนี้...มีอะไรบางอย่างวิ่งออกมาจากป่าอย่างรวดเร็ว และชนกับเธอเข้าอย่างพอดิบพอดี ส่งผลให้เธอล้มแหมะลงกับพื้นอย่างแรง
“เอม” นีรีบวิ่งเข้าไปประคองเพื่อนสาวทันที
ส่วนสาวห้าวเงยหน้าขึ้นหมายจะจัดการเจ้าสิ่งที่วิ่งเข้าชนเธอ แต่เมื่อเห็นหน้าเจ้าสิ่งที่ว่านั้น เธอก็ถึงกับชะงักงัน ต่างจากมัณฑินีที่กรีดร้องออกมาอย่างหวาดกลัว
“กรี๊ดดดดด ผี!!!!!!”
“ไอ้เชียรรร” เสียงร้องของอีกคนดังมาจากข้างในป่า ก่อนจะปรากฏตัวเจ้าของเสียง ซึ่งก็คือภาม...ในสภาพเปียกปอนไปทั่วทั้งตัว
“ภาม!” แคปเปอร์ร้องเรียกภาม ก่อนจะวิ่งออกมานอกเต็นท์เพื่อเข้ามาหาเพื่อน “งั้นอีกคนอย่าบอกนะว่า..”
พูดพลางเหลือบมองดูเจ้า ‘ตัว’ ที่ทำให้มัณฑินีกรีดร้อง ก็นะ..จะไม่ให้กรี๊ดก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว เพราะสภาพเชียรตอนนี้น่ะ...
ผมเผ้ารุงรังกระเซอะกระเซิง แถมใบไม้ยังติดเต็มตัวอีกด้วย ไหนจะโคลนที่เลอะตามขากางเกงอีก ดูยังกับพวกชนเขาเผ่ากินคนยังไงยังงั้น!
ภามหันหน้ามองดูทุกคน ก่อนจะพบว่าตอนนี้ตัวเองวิ่งออกมาจากป่าเรียบร้อยแล้ว “ไม่น่าเชื่อ..”
..ไม่น่าเชื่อว่าเชียรจะพาวิ่ง(มั่วๆ)ออกมาจากป่าได้..
“ภาม!!” ชินะรีบวิ่งออกมาหาหนุ่มผมสีคาราเมล ก่อนจะสอดสายตามองหาอีกสองคน “แล้วการินกับ...”
“สองคนนั่นรอฉันอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งน่ะ” ภามตอบด้วยสีหน้ากังวลเล็กน้อย
“หมายความว่าไงน่ะ?” เอมิกาถามขึ้น
“คือพอดีเชียรมันวิ่งหนี...เอ่อ วิ่งหลงทางมาน่ะ ฉันก็เลยวิ่งตามเชียรมา แล้วฉันดันสั่งให้สองคนนั้นรออยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ซะด้วยสิ”
“ต้นไม้ต้นไหน? พอจะจำได้มั้ย?” แคปเปอร์ถามบ้าง
“จริงๆ ก็จำต้นไม้ได้นะ แต่จำทางไม่ได้แล้วล่ะ” พูดแล้วก็อยากจะตบหัวตัวเองจริงๆ -*-
“เอ่อ ถ้ายังไงฉันว่า เธอสองคนกลับไปอาบน้ำเถอะนะ เปียกแบบนี้ เดี๋ยวจะไม่สบายหนักเอาได้” อาจารย์ที่เงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นมา เพื่อให้คนอื่นๆ ได้รู้ว่าเธอยังมีตัวตนอยู่ “เธอก็ด้วย เอมิกา มัณฑินี”
“แต่..”
“หยุดเลยเอมิกา ไม่ต้องแย้ง ทำตามที่ฉันสั่งซะ” อาจารย์กล่าวเน้นด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด ทำให้เอมกับนีได้แต่พยักหน้ารับ “เธอเองก็ด้วยนะ โชติกาล”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผม..” เด็กหนุ่มที่เงียบอยู่นานที่สุดเอ่ยตอบอาจารย์ แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไรมาก ชินะกลับหันมาบอกเขาเสียก่อน
“นายไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง อีกอย่าง..ฝากพาสองคนนั่นไปส่งที่บ้านพักทีนะ” แม้จะรู้สึกไม่ค่อยดีนักที่ไปไหว้วานคนอื่น แต่มันก็ไม่มีทางเลือก เพราะในฐานะที่เป็นเจ้าของเกาะ เขาควรเป็นฝ่ายไปส่งสุภาพสตรี แต่เนื่องจากว่าตอนนี้เขามีอย่างอื่นให้ต้องห่วงก่อน
“ก็ได้ครับ” โชติกาลพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินนำเอมิกาและมัณฑินีออกไป..
“เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะไปติดต่อคนงานในเกาะให้ออกค้นหาตัวสองคนนั่นให้เจอโดยเร็วที่สุด” ชินะว่า ก่อนจะวิ่งไปจากที่ตรงนี้เพื่อไปติดต่อกับคนงานอย่างที่เขาบอก
“งั้นเดี๋ยวผมพาคุณสองคนกลับไปที่บ้านแล้วกันนะครับ” เรวินพูด พร้อมกับเดินเข้าไปประคองเชียรที่กำลังนั่งแหมะอยู่ที่พื้นอย่างหมดสภาพขึ้น “ช่วยหน่อยนะครับ คุณชายภาม”
“อะ อืม..”
++++++++++++++++++++++++
“นี่ ฉันว่าเราเดินตามหาสองคนนั้นดีมั้ยอ่ะ?” ลัลทริมาถามขึ้นมา ดวงตาคู่สวยยังคงทอดมองสายฝนเบื้องหน้าที่ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกแม้แต่น้อย
“ถ้าเราหลงล่ะ?” การินถามกลับ
“เอ่อ งั้นรออยู่นี่ก็ได้” เธอว่าอย่างเหนื่อยใจ
++++++++++++++++++++++++
หลังจากไปสั่งการให้คนงานออกค้นหาตัวการินกับลัลทริมาแล้ว ชินะก็กลับมายังเต็นท์ริมหาดอีกครั้ง เขาพบอคินกับแคปเปอร์ยืนรออยู่ “ทำไมพวกนายไม่ไปอาบน้ำนอนซะล่ะ?”
“หา? ก็เราเป็นห่วงเพื่อนนี่หว่า” อคินตอบกลับมา
“เหรอ” คุณชายผมขาวว่า ก่อนจะถามหาอีกสามคน “แล้วเรวินกับสองคนนั่นล่ะ?”
“เรวินพาไอ้เชียรไปส่งน่ะ อ๊ะ! กลับมาแล้วนั่นไง” แคปเปอร์ตอบ ก่อนจะชี้ไปยังคนที่ชินะกำลังถามหา “อ้าว มาแค่คนเดียวแฮะ”
“พอดีคุณชายเชียรท่าทางจะช็อคหนัก คุณชายภามก็เลยดูแลอยู่น่ะครับ” เรวินบอกยิ้มๆ “แล้ว...?” แม้จะไม่ถามออกมาเป็นคำถาม แต่ชินะก็รู้ว่าหนุ่มผิวเข้มคนนี้ต้องการจะถามอะไร
“ฉันสั่งคนออกตามหาเรียบร้อยแล้ว งั้นพวกเราก็..”
“ไม่ต้องหรอกชินะ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันกับไอ้อคินเอง” แคปเปอร์รีบกล่าวแทรกขึ้นมาอย่างรู้ทัน “นายรออยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวฉันกับอคินจะเข้าป่าไปกับพวกคนงานด้วย”
“แต่...” ยังไม่ทันจะได้แย้งอะไร เรวินก็ตัดขึ้นเสียก่อน
“ผมว่าก็ดีเหมือนกันนะครับคุณชายชิน เรารออยู่ที่นี่ดีกว่า เผื่อสองคนนั่นโผล่พรวดออกมาแบบคุณชายเชียรกับคุณชายภาม เราจะได้ติดต่อบอกพวกคนงานให้หยุดค้นหาได้ไงครับ”
ชินะเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังชั่งใจว่าควรจะเอาไงดี สุดท้ายจึงได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยกับความเห็นของเพื่อน
“งั้นเอานี่ไป” ก่อนจะส่งวิทยุสื่อสารให้กับแคปเปอร์ “แล้วพวกนายก็...อย่าหลงไปด้วยล่ะ”
“รู้แล้วน่า” อคินตอบ พลางเดินไปยังทางเข้าป่าพร้อมๆ กับแคปเปอร์
“งั้นพวกเราไปล่ะ”
-TBC-
ความคิดเห็น