คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : >>:: Chapter 23
CHAPTER 23
เหล่าตัวแทนแต่ละกลุ่มต่างก็หยิบเอาวัตถุดิบที่อาจารย์เตรียมไว้ให้มา ซึ่งส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เป็นสัตว์ทะเลจำพวกกุ้ง ปลาหมึก แมงดาทะเล หอยเชลล์ หอยแมลงภู่ ปลาบางชนิด และพวกผักต่างๆ ซึ่งดูๆ ไปแล้ว..มันยากแก่การที่เหล่าเด็กหนุ่มตัวแทนจะคิดสร้างสรรค์เมนูอาหารออกมาได้
“ทำไรดีวะ ชินะ” การินหันหน้ามาถามชินะด้วยสีหน้ากังวลใจ
“เอ่อ...เท่าที่เคยเห็นพวกแม่ครัวทำจากวัตถุดิบเหล่านี้ เราน่าจะทำปลาทอด หรือไม่ก็ต้มยำปลา ต้มยำกุ้ง หรือไม่ก็ต้มยำปลาหมึกก็ได้ล่ะมั้ง แล้วก็แมงดาทะเลก็น่าจะทำยำไข่แมงดา..”
“แหม คุณชายชินครับ เราก็ทำเป็นต้มยำรวมมิตรไปเลยก็สิ้นเรื่องแล้วนี่ครับ” เรวินยิ้มบอก ซึ่งชินะเพียงปรายตามามองอย่างไม่พอใจที่เรวินบังอาจขัดคอเขา
“งั้นนายก็มาทำซะสิ” ชินะเอ่ยบอกเรวิน ทำเอาหนุ่มผิวเข้มรีบหุบปากเงียบทันที
“เออๆ ว่าแต่..มันทำยังไงล่ะ?” การินถามขึ้นมาอีกครั้ง เพราะถึงจะคิดเมนูอาหารได้ ก็ใช่ว่าพวกเขาจะรู้วิธีทำมันซะหน่อย
“ก็คงต้มน้ำให้เดือด แล้วก็เอาวัตุดิบใส่ลงไปนั่นแหละครับ” เรวินรีบเอ่ยตอบพลางยิ้มแฉ่งให้กับตัวแทนร่วมกลุ่มอีกสองคน
“โอเค งั้นแกช่วยเปิดแก๊สและต้มน้ำทีนะเรวิน” การินสั่งทันที “แล้วชินะ นายช่วยจัดการหั่นวัตถุดิบพวกนี้ด้วย ส่วนฉันจะเตรียมเครื่องปรุงเอง”
แล้วทั้งสามหนุ่มก็ลงมือทำในสิ่งที่ตนเองต้องรับผิดชอบ
เหล่าคนดูต่างก็ลุ้นกันอกสั่นหวั่นไหว กลัวก็กลัว ตื่นเต้นก็ตื่นเต้น เพราะลุ้นกับอาหารที่จะออกมาให้พวกเขาได้รับประทานกัน ซึ่งลัลทริมาเองก็ค่อนข้างจะลุ้นจนตัวโก่งเหมือนกัน
..จะทำอะไรกินกันนะ พวกนั้น..
เธอคิด พลางมองไปยังเรวินที่ดูจะเปิดแก๊สรอ และยกหม้อขึ้นตั้งไว้ ซึ่งถ้าเธอเดาๆ คาดว่าเขาคงจะต้มน้ำเป็นแน่
“เอ่อ..จะไปรอดมั้ยเนี่ย เจ้าสามคนนั่น” แคปเปอร์เอ่ยออกมาด้วยสีหน้ากังวล “จริงๆ ก่อนที่พวกเขาจะออกไป คุณลัลน่าจะบอกสูตรหรือวิธีทำอาหารหน่อยนะครับ”
“พูดเป็นเล่นไปได้คุณชายแคปเปอร์ ฉันไม่รู้วัตถุดิบที่จะใช้ เครื่องปรุงที่เขาเตรียมให้ แล้วฉันจะบอกวิธีทำอาหารให้คุณชายสามคนนั่นได้ยังไงล่ะคะ?”
“เอ่อ มันก็จริงนะครับ”
แล้วสมาชิกกลุ่มห้าต่างก็มองรินชินเรด้วยความหวังล้นปรี่..
แต่ทุกอย่างดูจะเลวร้ายกว่าที่คิด เมื่อ...การินที่เตรียมเครื่องปรุงอยู่ดันทำขวดน้ำมันหอยหลุดมือตกแตก น้ำตาลที่เตรียมจะเทใส่ชามไว้ก็เทซะหกเรี่ยราดเต็มไปหมด ไหนจะอะไรต่อมิอะไรที่เลอะเต็มโต๊ะนั่นอีก พอมองไปที่คุณชายเรวิน..ตอนนี้ก็มีท่าทีเลิ่กลั่กอย่างเห็นได้ชัด หนุ่มผิวเข้มรีบปิดแก๊ส แล้วยกหม้อที่ตอนนี้น้ำระเหยไปหมดแล้วขึ้นมาดูอย่างงงๆ แล้วพอมองดูชินะ...รายนี้ยังจะดูดีกว่าเพื่อนหน่อย เพราะดูจะหั่นเนื้อได้อย่างเชี่ยวชาญเหลือเกิน แต่ถ้าลองสังเกตดูดีๆ แล้วจะเห็นว่า...คุณชายชินะกำลังหั่นเนื้อ ‘กุ้ง’ เป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอยู่
..เวรล่ะสิ! คุณชายชินะค้า~ จะหั่นทำม้ายยยยย กุ้งน่ะ..แค่ปอกเปลือกมันก็พอแล้ว!!!.. ลัลทริมากรีดร้องภายในใจ เนื่องจากการแข่งครั้งนี้ อาจารย์ห้ามไม่ให้คนดูส่งเสียงบอกอะไรคนแข่งทั้งสิ้น
ซึ่งยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ไอ้การแข่งขันที่เลวร้ายนี้ก็ดูจะเลวร้ายลงไปเรื่อยๆ แต่ละกลุ่มทำอะไรได้แบบ..แย่มากจริงๆ เพราะบางกลุ่มก็เล่นเปิดไฟซะแรงเกิน บางกลุ่มก็เล่นใช้ตะหลิวเคาะซะจนกระทะทะลุ
และรินชินเรนั้น...ก็ดูจะไปไม่รอดเหมือนกัน เพราะเครื่องปรุงเละเทะผสมปนเปกันไปหมด ส่วนวัตถุดิบนั้น ชินะก็คงจะมันมือหั่นซะเต็มที่ กุ้งเหลือเพียงชิ้นเท่าลูกเต๋า ปลาหมึกก็เจอสับแหลกเละละเอียด หอยก็..เอิ่ม - -‘ ที่จะเหลืออยู่ดีก็คงจะมีแต่แมงดาเท่านั้น ที่ไม่ว่าคุณชายชินะจะพยายามใช้มีดหั่น สับ สักเท่าไหร่ก็ไม่สามารถแงะกระดองมันออกมาได้ ส่วนเรวินนี่ก็...นั่งตื่นเต้นที่น้ำในหม้อมันหายไป
..เอิ่ม..มันคงไม่มีอะไรให้กินแล้วล่ะ..
เหล่าสมาชิกกลุ่มห้าคิด และกลุ่มอื่นๆ เองก็เช่นกัน ต่างคนต่างน้ำตาตกใน คาดเดากันไปว่าวันนี้พวกเขาคงจะต้องอดอาหารเย็นกันเป็นที่เรียบร้อย
และแล้วเวลาที่จวนจะหมดลงเรื่อยๆ นั้นเอง การินก็หมดความอดทน หันไปกระชากคอเสื้อเรวินเข้ามา
“เฮ้ย! ไอเรวิน แกช่วยใช้ความสามารถพิเศษของแกจัดการกับอาหารพวกนี้หน่อยสิวะ”
“หืมม์ จะบอกให้ผมใช้มายากลทำอาหารงั้นเหรอครับ?” เรวินเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย
“ก็เออเซ่” การินว่า
“เข้าใจแล้วครับ” หนุ่มผิวเข้มยิ้มร่า ก่อนจะหยิบเอาผ้าเช็ดหน้าผืนสีน้ำตาลในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วเอามาคลุมจานเปล่า พลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี เพียงครู่เดียว เขาก็สะบัดผ้าเช็ดหน้าออก แล้วก็ปรากฏกุ้งอบวุ้นเส้นในจานนั้นทันที..กุ้งล็อบเตอร์ตัวใหญ่กับวุ้นเส้นดูนุ่มลิ้นชวนรับประทานนั่น ทำเอาการินตาโตด้วยความอึ้งทันที แล้วเรวินก็ทำแบบนี้กับจานอีกสองใบ ก็ปรากฏเป็นปูทะเลอบส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย และปลากระพงนึ่งมะนาวตัวโตออกมา
“ถ้าทำแบบนี้ได้ก็น่าจะทำตั้งนานแล้วนะ” ชินะเอ่ยประชดเล็กน้อย..ก็มันจริงไหมล่ะ แทนที่เรวินจะทำแบบนี้ตั้งแต่แรก ดันมาให้พวกเขาเสียเวลาทำบ้าทำบออะไรก็ไม่รู้ (แต่คุณชายชินะก็สับจนมันมือไม่ใช่หรอ?//โดนถีบ)
“เอ้า! พอดีผมเพิ่งจะนึกออกน่ะครับ”
“ชิ เสียเวล่ำเวลาจริงๆ” การินสบถ ก่อนจะหันมายิ้มให้กับอาหารของกลุ่มพวกเขา
และแล้วนกหวีดก็เป่าเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าหมดเวลาการแข่งขันนี้แล้ว
“เอาล่ะ เชิญตักอาหารมาให้กรรมการชิมตัดสินรสได้” อาจารย์ประกาศสั่งทันที
แล้วตัวแทนแต่ละกลุ่มก็ตักเอาอาหารที่ทำได้ใส่ชามเล็กๆ ไปวางลงต่อหน้ากรรมการสามคน ซึ่งก็คือคณะอาจารย์นั่นเอง
เหล่ากรรมการพิจารณาอาหารที่ว่า..ของบางกลุ่มก็เล่นไหม้เกรียมเป็นตอตะโก บางกลุ่มก็เล่นมีแค่กุ้งที่ต้มใส่น้ำเปล่าๆ บางกลุ่มก็มีเพียงแค่น้ำที่ต้มใส่น้ำตาล หรือก็คือน้ำเชื่อมนั่นเอง แต่ของกลุ่มสองก็ดูจะทำออกมาพอใช้ได้ทีเดียวเช่นกัน
“เอ่อ กลุ่ม 3 ทำน้ำเชื่อมมาทำไมเหรอ?” อาจารย์ท่านหนึ่งเอ่ยถามออกมา
“แหม ของหวานไงล่ะครับ” ตัวแทนกลุ่มตอบ ทำเอาอาจารย์ถึงกับส่ายหน้าระอาทันที ก่อนจะต้องตาโตตกตะลึงกับอาหารของกลุ่ม 5 ที่ดูจะน่ารับประทานที่สุด
“ว้าว ของกลุ่ม 5 น่าทานนะ” ว่าแล้วก็ลงมือชิมเจ้าอาหารนั่น และไม่ผิดหวังเลยสักนิด เพราะอาหารของกลุ่มห้านั่นรสชาติเลิศรสสุดๆ
“อร่อยมากเลยล่ะ” เหล่าอาจารย์กล่าวชม ซึ่งสามหนุ่มรินชินเรต่างก็ยิ้มรับคำชมนั้นอย่างไม่ละอายกับเรื่องที่ว่าอาหารพวกนั้นเขาไม่ได้เป็นคนทำเลยสักนิด
และเมื่อลิ้มชิมรสอาหารเป็นที่เรียบร้อย อาจารย์ก็เตรียมที่จะประกาศผลให้นักเรียนฟัง
“จากที่ได้ชิมรสชาติอาหารแล้ว พวกครูก็ให้คะแนนเป็นที่เรียบร้อย แต่ก่อนที่จะประกาศทีมชนะเลิศ ขอชมเชยเล็กน้อยนะว่า..กลุ่มห้าทำออกมาได้รสชาติยอดเยี่ยมไม่แพ้เชฟระดับ 5 ดาวเลยล่ะ”
สามหนุ่มยิ้มย่องอย่างกระหยิ่มใจ ชมออกมาขนาดนี้ มีหรือที่พวกเขาจะไม่ชนะ
ซึ่งคนอื่นๆ ก็เอาแต่เบ้หน้าใส่อย่างหมั่นไส้ อาจารย์จึงไม่รอช้า ประกาศทีมที่ชนะเลิศทันที
“ทีมที่ชนะเลิศได้แก่ทีม 2 จ้ะ” อาจารย์ว่า..ทำเอารินชินเรถึงกับอาปากค้างอย่างไม่อยากจะเชื่อคำประกาศของอาจารย์ และไม่เพียงแค่พวกเขาสามคน แต่สมาชิกในกลุ่มห้าที่เหลือต่างก็อึ้งรับประทาน
..ก็ในเมื่ออาจารย์บอกว่ากลุ่มห้าอร่อยที่สุด แล้วไหงกลุ่มสองถึงชนะละ(วะ)ครับ..
“อาจารย์!! ทำไมกลุ่มสองชนะอ่ะ?” อคินยกมือพลางถามออกมาอย่างรวดเร็ว
“ใช่แล้วครับ! ไหนบอกของกลุ่มห้าอร่อยไงล่ะครับ” เชียรเสริม
อาจารย์ถึงกับต้องถอนหายใจออกมาอย่างหน่ายๆ ก่อนจะเอ่ยตอบแก้ไขความสงสัยของคนกลุ่มห้า และนักเรียนกลุ่มอื่นๆ“จริงอยู่ว่ากลุ่มห้าทำออกมาได้อร่อยที่สุด แต่ว่านะ..”
อาจารย์หยุดเว้นช่วงหายใจ ซึ่งคนฟังต่างลุ้นรอคำตอบนั้น “อาหารที่ทำมาน่ะ มันไม่ใช่วัตถุดิบที่ครูเตรียมให้นี่นา”
ชินะและการินหันไปมองหน้าเรวินทันที คนถูกมองยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะหันมายิ้มแหยให้กับคุณชายสองคนที่จ้องมองเขา “ใช่จริงๆ ด้วย”
“ก็ใช่น่ะสิ กุ้งที่เตรียมให้น่ะ ไม่ใช่ล็อบเตอร์ซะหน่อย แล้วปูน่ะ..มันมีซะที่ไหน ปลาก็ไม่ใช่ปลากระพงด้วย เพราะงั้นพวกเธอไปเอาวัตถุดิบนั่นมาจากไหนกันล่ะห๊ะ?”
ไม่มีคำตอบจากสามหนุ่ม พวกเขาทำเพียงพยักหน้ารับอย่างจำยอม ก่อนจะหันหลังเดินถือจานอาหารเดินกลับเข้ากลุ่มตัวเอง
“เฮ้ยไรว้า ไอ้เรวินทำไรไม่คิดเลยนะเอ็ง” อคินด่าทันทีที่เรวินเดินมาถึง
“ฮะๆ พอดีลืมคิดเรื่องวัตถุดิบไปซะสนิทเลยน่ะ” เรวินว่า ก่อนจะยื่นจานกุ้งอบวุ้นเส้นให้กับอคิน “แต่ก็เอาเถอะน่า แค่แพ้เอง ดีกว่าต้องกินอาหารที่ทำออกมารสชาติแย่ๆ นะ”
“เออๆ” อคินพยักหน้าอย่างเข้าใจ แพ้..ก็ดีกว่าต้องกินอาหารสับแหลกและเครื่องปรุงรวมรสฝีมือการินกับชินะนั่นแหละนะ
“เอ้า นักเรียน! รับประทานอาหารได้จ้ะ” อาจารย์ประกาศบอกทันที และกลุ่มห้าก็ลงมือรับประทานอาหารกันด้วยท่าทีร่าเริงใจ ส่วนกลุ่มสองแม้จะไม่ได้อร่อยเลิศเลอเพอร์เฟ็คต์เหมือนกลุ่มห้า แต่ก็รับประทานได้ ต่างจากกลุ่มอื่นๆ ที่ไม่กล้ารับประทานกันเลย
หลังจากรับประทานอาหารกันเป็นที่เรียบร้อย อาจารย์ก็เรียกรวมอีกครั้ง ซึ่งก็เป็นเวลาเกือบๆ สองทุ่มเห็นจะได้แล้ว
“นักเรียนคะ เกมต่อไปเป็นเกมสุดท้ายแล้วนะ” อาจารย์ประกาศบอก “ซึ่งเป็นเกมที่ยากที่สุด และท้าทายที่สุดอีกด้วย”
นักเรียนต่างก็กลืนน้ำลายลงคออย่างหวาดหวั่น ด้วยลุ้นว่ามันจะเป็นเกมอะไรอีก
“ซึ่งเกมนั้นก็คือ..ตามหาของจ้ะ”
แล้วเสียงระเบิดหัวเราะก็ดังออกมาจากกลุ่มนักเรียนทันที “ฮะๆๆๆ อะไรน่ะอาจารย์ ดูจะยากก็จริง แต่มันท้าทายตรงไหนอ่ะ?”
“นั่นสิคะอาจารย์?”
“ก็เกมหาของที่ว่าน่ะ...มันหาในป่าน่ะสิจ๊ะ ^^”
“หา!!!!!!!!!!!!” เสียงนักเรียนหญิงลากยาวเต็มที่
“จ้ะ ถือเป็นการพิสูจน์ความกล้าไปในตัวด้วย ท้าทายดีใช่มั้ยล่ะ?” อาจารย์พูด “แล้วก็นะ ของที่จะให้หามีอยู่ทั้งหมด 20 ชิ้น ซึ้งแต่ละกลุ่มจะต้องหาให้ได้ 4 ชิ้นนั่นเอง และกลุ่มไหนที่หาครบและออกมาจากป่าก่อน กลุ่มนั้นก็ชนะเลิศจ้ะ”
“แต่ไปหาในป่ามืดๆ ค่ำๆ แบบนี้ มันน่ากลัวออกนะคะ อีกอย่าง..จะไปมองเห็นได้ยังไง” นักเรียนคนหนึ่งแย้ง
“มีไฟฉายให้จ้ะ แล้วก็..ครูจะบอกง่ายๆ นะว่า ให้แต่ละกลุ่มแบ่งทีมเป็นคู่สิจ๊ะ จะได้ตามหาของ 4 ชิ้นนั้นได้เร็วขึ้น”
“แล้วมันมีอะไรบ้างล่ะคะ?”
“นั่นแหละปริศนา! เพราะของที่ว่านั้น..บอกไม่ได้ว่าเป็นอะไร แต่ของแต่ละอย่างน่ะ ไม่ซ้ำกันหรอกนะ แล้วก็ ครูจะแจกกระดาษให้แต่ละกลุ่ม 4 แผ่น ซึ่งในกระดาษนั้นจะมีแผนที่ป่า และคำใบ้ที่จะบอกว่าของสิ่งนั้นคืออะไร อืม..มันก็เหมือนลายแทงสมบัตินั่นแหละ เพราะงั้นนักเรียนอย่าทำกระดาษหายนะ”
“อาจารย์มันอันตรายเกินไปหรือเปล่าคะ?”
“ไม่หรอกจ้ะ เพราะในป่าที่พวกครูเอาของไปซ่อนไว้น่ะ มันไม่ได้อยู่ลึกซะหน่อย” อาจารย์ตอบยิ้มๆ แต่นักเรียนหญิงกลับมีสีหน้ากังวลกัน
“เอาเถอะ! ไม่ต้องกลัวกันไปหรอก ยังไงก็มีพวกฉันอยู่ด้วยนี่นา” นักเรียนชายร่วมกลุ่มต่างก็ส่งเสียงเป็นเชิงให้กำลังใจและช่วยคลายความกังวลให้นักเรียนหญิง
แต่ก็นะ..ทำคุณบูชาโทษ
“ยี้ อยู่กับพวกนายนั่นแหละ ยิ่งน่ากลัวกว่าอีก” สาวๆ ต่างก็โวยวายกันยกใหญ่
“เอ้อ นักเรียนจ๊ะ” อาจารย์รีบแทรกขึ้นก่อนจะเกิดเหตุการณ์ชุลมุน “ครูว่ารีบมารับกระดาษและไฟฉายดีกว่านะ จะได้รีบๆ เล่น..มันจะได้ไม่ดึกมากไงล่ะ”
เด็กๆ จึงได้แต่พยักหน้ารับอย่างจำใจยอม ก่อนจะส่งตัวแทนออกมารับเอากระดาษสี่ใบและไฟฉายอีกแปดอันไปแบ่งปันให้กับเพื่อนสมาชิกในกลุ่ม
กลุ่ม 5
“อืม เค้าบอกให้แบ่งเป็นคู่สินะ” อคินว่า
“ใช่แล้วครับ” เรวินยิ้มตอบ
“แล้วเราจะแบ่งกันยังไงดีอ่ะ?” แคปเปอร์ถาม
“เป่ายิ้งฉุบดีมะ?” ชินะถามความเห็นเพื่อน
..เป่ายิ้งฉุบอีกละ -*-.. เพื่อนๆ คิด
“ก็..ใครออกเหมือนกันก็ไปด้วยกันซะเลย”
“แต่ชินะ มันก็ไม่ลงตัวน่ะสิ เพราะมันมีตัวให้ออกแค่ 3 ตัวเองนะ”ภามหันมาบอก
“ก็ออกตะปูอีกตัวละกัน” ชินะเอ่ยเรียบๆ พลางยื่นแขนเตรียมพร้อมให้ทุกคนเตรียมตัวเป่ายิ้งฉุบ และเขาก็เป็นคนเอ่ยนำ “ยันยีเยา ปักกะเป่า ยิ้ง~~ ฉุบ!!!”
ไม่น่าเชื่อ..เพียงแค่การเป่ายิ้งฉุบครั้งเดียว ก็จับคู่กันได้เสียแล้ว นั่นคงเป็นเพราะ..คู่แท้สวรรค์กำหนดสินะ?
ชินะคู่เรวิน อคินคู่แคปเปอร์ การินคู่ภาม และ..เชียรคู่ลัล!
“ไม่เอา!! ฉันไม่คู่กับยัยนี่เด็ดขาด” เชียรโวยขึ้นมาทันที แต่เพื่อนๆ ต่างก็ออกเหตุผลว่า มันเป็นดวง ให้ยอมรับไปเสียเถอะ แล้วจากนั้นชินะก็แบ่งกระดาษทั้ง 4 แผ่นให้แต่ละคู่ และแจกไฟฉายให้แต่ละคน พร้อมๆ กับรอกลุ่มอื่นที่แบ่งทีมกันเรียบร้อยเช่นกัน จากนั้นอาจารย์ก็พาทั้งหมดมาที่ทางเข้าป่า..และเป่านกหวีดเริ่มเกม
-TBC-
ความคิดเห็น