คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : >>:: Chapter 22
CHAPTER 22
เวลาหกโมงเย็น ซึ่งเป็นเวลานัดที่อาจารย์แจ้งไว้..เด็กๆ ก็มารวมตัวกันเรียบร้อย โดยอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันมา แต่ก็มีส่วนน้อยที่ไม่ยอมอาบ เพราะคิดว่าน่าจะได้ลุยเกมอีก จึงไม่ยอมอาบกัน
“เอาล่ะ นักเรียน มากันครบและตรงเวลาดีมาก” โดยเฉพาะช่วงประโยคสุดท้าย..อาจารย์เน้นเสียงและเหลือบมองไปยังกลุ่มห้า กลุ่มที่มักจะผิดเวลาเสมอ
“ต่อไปเป็นเกมอะไรเหรอคะ อาจารย์” นักเรียนสาวคนหนึ่งเอ่ยถามออกมา
“อืม..เกมต่อไปน่ะเหรอ..? ก็ไม่ใช่เกมยากอะไรหรอกจ้ะ อีกอย่างนี่ก็ได้เวลาพอดีด้วย” อาจารย์สาวตอบกลับมา
“เวลาอะไรพอดีเหรอ ‘จารย์?” นักเรียนชายถามขึ้นบ้าง
“ก็เวลาทานอาหารน่ะสิ” อาจารย์ตอบพลางยิ้มร่า และคำตอบของคุณเธอ ก็ทำเอานักเรียนทั้งหลายแย้มรอยยิ้มตาม เพราะเหนื่อยมาทั้งวัน เสียแรงงานและพลังไปตั้งเยอะตั้งแยะ ในที่สุดก็จะได้ทานอาหารเสียที แต่..เอ๊ะ! หมายความว่าไงกัน? เวลาอาหาร กับ เกม มันเกี่ยวข้องกันด้วยเหรอ..?
“ใช่แล้ว..” อาจารย์ตอบข้อสงสัยให้กับนักเรียนทั้งหลาย ที่ถึงแม้จะไม่ได้ถามอะไรออกมา แต่ความสงสัยมันก็ปรากฏเด่นชัดอยู่บนใบหน้า “เกมต่อไปก็คือ..ทำอาหารจ้า!!!”
“ว้าววว ไม่ยากอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย” เหล่านักเรียนหญิงต่างส่งเสียงกันไปมา เพราะเรื่องอาหารนั้น..ถือว่าเป็นเรื่องง่ายๆ ที่ผู้หญิงหลายๆ คนควรที่จะทำเป็น
“เออใช่ ง่ายจริงๆ” นักเรียนชายเองก็ส่งเสียงตอบรับกันเป็นพัลวัน
“เหอะ แบบนี้กลุ่มเราก็สบายน่ะสิ” การินเอ่ยขึ้น พลางส่งสายตามองไปที่ลัลทริมา
“ใช่แล้ว คุณลัลทำอาหารเก่งซะอย่าง แถมยังทำอร่อยอีกด้วย แบบนี้กลุ่มเราก็ชนะใสๆ” แคปเปอร์เออออเห็นด้วย
“ก็ไม่ถึงกับอร่อยอะไรนักหรอกนะ แค่พอกินได้เฉยๆ เอง” เชียรว่าออกมา
“สรุปก็คือให้ฉันลงสินะคะ?” เธอเอ่ยถามออกมาอย่างรู้งาน และทุกคนก็พยักหน้าตอบรับเช่นกัน
“กติกานะนักเรียน” อาจารย์ประกาศเสียงดัง “จะต้องใช้วัตถุดิบที่เราเตรียมให้มาใช้ปรุงอาหาร โดยแต่ละกลุ่มนั้นก็วัตถุดิบเหมือนๆ กันหมดนั่นแหละนะ”
“โฮ้ย จะเอาอะไรมา ยัยนี่ก็คงทำได้หมดนั่นแหละ” อคินว่าอย่างรำคาญ
“และ..แต่ละกลุ่มส่งตัวแทนออกมา 3 คนจ้ะ” อาจารย์ว่า
“สามคนเหรอ..เอิ่ม คุณลัลจะเอาใครไปเป็นลูกมือดีล่ะครับ?” แคปเปอร์หันมาถามเธอ
“คือ..ใครก็ได้ค่ะ” เธอตอบยิ้มๆ พลางเตรียมตัวจะลุกขึ้นยืนเพื่อเดินไปหาอาจารย์ แต่ทว่ายังไม่ทันจะได้ลุกดี เสียงของอาจารย์ก็ประกาศต่อ..และเป็นคำประกาศที่ช่างตัดรอนทำร้ายจิตใจนักเรียนชายเสียเหลือเกิน..
“ตัวแทนเป็นนักเรียนชายทั้งหมดนะ!”
“ห๊า~~~~” เหล่านักเรียนชายทั้งหลายต่างอ้าปากไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนได้ยิน จะให้ผู้ชายไปทำอาหารเนี่ยนะ?
“อื้ม แล้วอาหารที่ทำออกมาก็..แบ่งใส่ชามเล็กๆ ที่พวกครูเตรียมไว้ให้ เพื่อที่พวกครูจะได้ชิมและตัดสินได้ว่าทีมไหนทำออกมารสชาติดี แล้วส่วนที่เหลือนั้นก็..เชิญรับประทานกันเองในกลุ่มเลยนะ”
“แต่อาจารย์คะ ถ้าทำออกมารสชาติสุนัขไม่รับประทานล่ะคะ?” นักเรียนสาวคนหนึ่งถามขึ้นมา พลางเหลือบตามองเพื่อนชายในกลุ่มของตนอย่างไม่เชื่อถือ
“พวกเธอก็ต้องกินอยู่ดีนั่นแหละ” อาจารย์ตอบ
“แต่อาจารย์..ถ้าเกิดท้องเสียขึ้นมาล่ะคะ” อีกคนแย้งขึ้นมา
“ไม่ต้องห่วง ครูเตรียมยาไว้ให้แล้ว” อาจารย์ยิ้มตอบ พลางล้วงหยิบเอาซองอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อของตนเอง และบนซองนั่นมันก็เขียนชื่อเอาไว้ว่า ‘ยาแก้ท้องเสียสูตรพิเศษ ได้ผลชะงัด!’
..ยาบ้าอะไรวะนั่น ไม่ใช่กินแล้วจะได้อาการหนักกว่าเดิมหรอกนะ..
เสียงในใจนักเรียนแต่ละคนดังก้อง..
“แต่อาจารย์คะ..” นักเรียนหญิงอีกคนกำลังจะแย้ง แต่อาจารย์สาวตวัดสายตามองเธออย่างปรามๆ ก่อนจะชิงเอ่ยออกมาเสียก่อน
“ถ้าใครไม่รับประทานอาหารฝีมือเพื่อน..ก็ไม่มีอะไรกินแล้วนะ เพราะอาจารย์ไม่ได้สั่งให้แม่ครัวเตรียมกับข้าวไว้ให้เลย แล้วถ้าตอนกลางคืนเกิดหิวขึ้นมา ก็ไปหากินเอาเองในป่าละกัน” ว่าพลางชี้มือชี้ไม้ไปทางป่า
สุดท้าย ทุกคนก็ต้องจำใจยอมรับแต่โดยดี ส่วนนักเรียนชายที่จะต้องลงแข่งก็ดูจะกดดันเหลือเกิน เพราะหลายๆ คนนั้นทำอาหารไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ และขืนทำออกมารสชาติสุนัขไม่รับประทานอย่างที่เพื่อนว่า มีหวังได้โดนพวกนักเรียนหญิงในกลุ่มรุมประชาทัณฑ์เป็นแน่
- กลุ่ม 5 –
“เอ่อ ฉันคงลงไม่ได้แล้วล่ะค่ะคุณชาย ถ้ายังไง..พวกคุณก็ลงกันเองเถอะค่ะ” เธอว่า พลางอมยิ้มน้อยๆ
“แบบนี้ใครจะลงดีล่ะครับ” เรวินเอ่ยขึ้นมา พลางมองไปยังคุณชายทุกท่าน
“เอ่อ อยากบอกว่าฉันไม่ถนัดเรื่องทำอาหารอย่างแรงเลยล่ะ” อคินเอ่ยตอบออกมา เขายิ้มแหยให้กับเพื่อนๆ ในกลุ่ม ซึ่งเหล่าคุณชายคนอื่นก็รู้ดีอยู่แล้วล่ะ ว่าอคินมีพรสวรรค์ในการทำอาหารที่มากเกินไป..จนไม่อาจเรียกว่ามันคืออาหารได้
“อืม ตัดอคินออกไปเลย” แคปเปอร์บอก ก่อนถามต่อว่า “แล้วใครจะลงล่ะทีนี้?”
“....” ไม่มีใครตอบอะไรเลยสักคน ทำเอาลัลทริมาที่นั่งมองพวกเขาอยู่เงียบๆ อดที่จะสงสัยไม่ได้ เธอจึงได้เอ่ยถามออกมา
“พวกคุณทำอาหารไม่เป็นหรอคะ?”
“ก็ไม่ได้เชิงว่าไม่เป็นหรอกครับ” แคปเปอร์หันมาตอบคำถามของเธอ การินและเชียรพลางสะบัดหน้าหนีไปทางอื่น ชินะและภามก็ทำเพียงหลับตาลงไม่ยอมสบตากับเธอ..และเรวินก็ทำเพียงแค่ยิ้มหวานให้เธอ
“เอ่อ สรุปคือ..ทำไม่ได้?” เธอเปลี่ยนจากคำว่า ‘ไม่เป็น’ เป็น ‘ไม่ได้’ แทน
“ไอ้ได้..มันก็ได้อยู่หรอกครับ” และเป็นแคปเปอร์คนเดิมที่ตอบกลับมา
“งั้นคุณชายแคปเปอร์ก็ลงสิคะ” เธอบอก
“เอ่อ..ไม่ดีกว่าครับ ผมเกรงใจ” เขาบอก พลางเสมองไปทางอื่น
..ตกลงว่าทำไม่เป็นใช่มั้ยเนี่ย?.. เธอคิด ก่อนจะถอนหายใจออกมาน้อยๆ
“ฉันไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่พวกคุณเป็นอัจฉริยะไม่ใช่เหรอ กะอีแค่เรื่องทำอาหารเนี่ย น่าจะทำกันได้นี่นา” คำถามที่ออกจะโอนเอียงไปทางคำตำหนิเสียมากกว่า
“แหม คุณลัลครับ” เรวินเอ่ย “จริงๆ แล้วพวกผมทำได้นะ แต่ไม่เคยทำ..ก็เลยทำไม่เป็นน่ะครับ”
“เอ่อ ทำได้..แต่ไม่เคยทำ เลยทำไม่เป็น..?” เธอทวนคำพูดของเขา ก่อนจะคิดต่อในใจ
..สรุปก็คือ..ทำไม่ได้ไม่ใช่เหรอ..? แล้วทำไมจะต้องทำแอ๊คพูดโน่นพูดนี่ด้วยเล่า ทำไม่เป็นก็บอกมาสิว่าทำไม่เป็นน่ะ..
“เฮอะ ถ้าเคยได้ลองทำล่ะก็..ความสามารถระดับอัจฉริยะของพวกฉันก็คงเรียนรู้เร็วพอที่จะทำมันได้ และมันก็ต้องออกมาอร่อยเป็นแน่อยู่แล้วล่ะ”
ได้ฟังเชียรพูดอย่างนั้น เธอจึงพยักหน้าทำเป็นเข้าใจอย่างขอไปที ก่อนจะเอ่ยออกมา “เอ่อ ขอประทานโทษนะคะคุณชาย สรุปคือ พวกคุณไม่เคยทำอาหารใช่มั้ยคะ?”
ทุกคนพยักหน้ารับ..ทำท่าราวกับหมาหงอย (//โดนพวกคุณชายถีบ)
และแล้ววินาทีนั้นเอง..ที่ลัลทริมาได้ตระหนักถึงความสัจจริงอย่างถ่องแท้ว่า อัจริยะอย่างพวกคุณชาย..ใช่ว่าจะสามารถทำได้ทุกอย่าง!!
“เฮ้อ ทำไมเป็นอย่างนี้ล่ะเนี่ย” เด็กสาวถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจ “ความเป็นอัจริยะของพวกคุณไม่ได้ช่วยอะไรเลยจริงๆ”
“ก็พวกผมไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องเข้าครัวทำอาหารนี่ครับ” แคปเปอร์ว่ายิ้มๆ ให้ทุกคนพยักหน้ารับ
แน่ล่ะ! เพราะพวกเขาเกิดมาเป็นคุณชาย ใช้ชีวิตอยู่กลางกองเงินกองทอง มีเงินซะอย่างก็จ้างเอาพวกเชฟหรือพวกแม่ครัวมือดีมาทำอาหารให้ แล้วอาหารที่ทำออกมารสชาติก็เลิศล้ำดี พวกเขาจึงมองไม่เห็นความจำเป็น..ที่จะต้องเสียเวลาเข้าครัว ทำอาหารที่ไม่รู้ว่ารสชาติจะออกมาเป็นยังไงกินเองเลยสักนิด
“เอ่อ เข้าใจแล้วค่ะว่าทำไม่เป็น” ..แล้วก็ไม่ต้องมาพูดอวดรวยให้ฉันอิจฉาเล่นหรอกนะ T^T.. เธอพูด..ไปเพียงประโยคแรกเท่านั้น เพราะไม่กล้าเอ่ยประโยคหลังออกไป
“แล้วจะเอายังไงดีล่ะ” สุดท้าย ภามก็ตัดสินใจถามออกมา
“พวกแกลงๆ ไปเถอะ ฉันเสียสละไม่ลงเอง” การินตอบขึ้นมาทันที
“โหย เอาตัวรอดคนเดียวนี่หว่า” อคินบ่นใส่การินทันที
“อย่างแกน่ะ ยังมีหน้ามาพูดอีกเหรอ? จำได้ว่าขอตัวไม่เล่นเกมนี้คนแรกเลยนี่” การินหันไปตอกใส่หน้าอคิน แล้วทั้งคู่ก็เริ่มมีปากเสียงกันเล็กน้อยตามประสาคนใจร้อน
“แต่ฉันไม่อยากลงนะ” ภามบอก
“ฉันก็ไม่อยากลง ถึงฉันจะไม่ไว้ใจอาหารฝีมือพวกนายก็เถอะ.. แต่ฉันก็ไม่ไว้ใจฝีมือตัวเองเหมือนกันแหละ” เชียรว่าหน้าบึ้งตึง
“เอางี้ เป่ายิ้งฉุบกันดีกว่า ใครที่ออกตัวเหมือนกันสามคน..ก็ออกไปเล่นเกมนี้ซะเลย” ชินะเสนอขึ้นมา ซึ่งลัลทริมาเองก็ไม่ได้อยากจะว่าอะไรกับความคิดของเขาหรอกนะ หากแต่..เธอก็ยังมองว่า มันช่างเป็นวิธีตัดปัญหาที่ปัญญาอ่อนสิ้นดี ช่างไม่เหมาะสมกับคุณชายชินะเอาเสียเลย
แต่ทุกคนก็พยักหน้าเห็นด้วยกับชินะแล้วก็ขยับเข้ามารวมหัวกันทันที
..เอาเข้าไป บทจะร้ายก็ร้ายเหลือทน บทจะบ้าก็บ้าเหลือรับ พวกคุณชายนี่มัน..อาร์ตจริงๆ..
“ยันยียันเยา ปักกะเป่า ยิ้ง~ ฉุบ!!!!”
ผลปรากฏว่า..กระดาษ กรรไกร กระดาษ กรรไกร และ..ค้อน ค้อน ค้อน!!
เพียงแค่เป่ายิ้งฉุบครั้งเดียว ก็มีคนออกค้อนพร้อมกันถึงสามคนพอดิบพอดี..ช่างเป็นอะไรที่ฟ้าลิขิตเหลือเกิน..ว่าเขาเจ้าของค้อนทั้งสามคนนี้นี่แหละ ที่จะเป็นผู้กล้าเล่นเกมทำอาหาร!
และพวกเขาก็คือ..ชินะ การิน และเรวิน! สามหนุ่มนามย่อว่า รินชินเร!!
“วู้ว โชคดีนะเพื่อน” อคินเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเยาะเย้ย แล้วเขาก็โดนค้อนที่การินเพิ่งจะออกเมื่อครู่ทุบปึ้กเข้าที่กลางหลังอย่างจัง ก่อนที่ทั้งคู่จะมีปากเสียงกันตามปกติของคนใจร้อนเช่นเคย
“เอ้า กลุ่มห้าได้ตัวแทนรึยังเนี่ย” อาจารย์แทรกขึ้นมา ทำให้ตัวแทนทั้งสามอย่าง รินชินเร ต้องพยักหน้าอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจ พลางเดินออกไปหาอาจารย์
“เอ่อ พวกนาย..” หนุ่มหมวกแกะนัยน์ตาง่วงซึมเอ่ยเรียกเพื่อนทั้งสาม พวกนั้นหันมามองเขา พลางคิดกันไปต่างๆ นานาว่าภามคิดจะอวยพรให้หรือไงกัน..
มันไรสาระไปไหม?
“พวกฉัน...ฝากความหวัง (และกระเพาะอาหาร) ทั้งหมดไว้ที่พวกนายนะ” ภามว่า พลางยิ้มน้อยๆอย่างเป็นกำลังใจให้ แต่มันกลับเป็นร้อยยิ้มที่บ่อนทำลายความมั่นใจของคนฟัง
เพราะพวกเขาทั้งสามนั้นรู้ดีว่า..พวกเขา คงจะทำให้เพื่อนหนุ่มหน้าละอ่อนต้องผิดหวังเป็นแน่แท้
“อย่าเอาความหวัง (และกระเพาะอาหาร อาจรวมถึงลำไส้และอะไรที่มากกว่านั้น) ไว้กับพวกผมเลยนะ” เรวินบอกพลางยิ้มอ่อนโยน “แต่พวกผมก็สัญญากับพวกคุณที่เหลือเลยก็ได้ว่า..จะทำให้เต็มที่ (แม้มันอาจจะกินไม่ได้) ก็แล้วกันครับ”
แล้วรินชินเรก็เดินไปหาอาจารย์ อาจารย์สาวเองก็จัดแจงให้ตัวแทนแต่ละกลุ่มไปหยิบเอาวัตถุดิบที่เตรียมไว้ให้ และให้เข้าประจำที่ที่อาจารย์ช่วยกันจัดเมื่อครู่นี้ พร้อมด้วยสัญญาณเริ่มการแข่งขัน..!
-TBC-
ความคิดเห็น