คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : >>:: Chapter 21
CHAPTER 21
“หนุ่มๆ กรุณาถอดเสื้อเล่นด้วยนะจ๊ะ” จบคำประกาศของอาจารย์..ก็บังเกิดเสียงกรี๊ดสนั่นหวั่นไหวจากนักเรียนหญิงที่ตอนนี้ต่างแข่งกันร้องด้วยความดีใจ
“กรี๊ดดด ถอดเสื้อด้วยล่ะเธอ” สาวๆ กรี๊ดเสียงดัง
“เอาเลย แข่งเลย แข่งเลย!!” แล้วก็เริ่มเชียร์กันเสียงดัง จะยกเว้นก็เพียงแค่เอมิกาและลัลทริมาเท่านั้นที่ดูจะไม่ได้ยินดียินร้ายกับสิ่งที่เขากำลังกรี๊ดกันอยู่
“เงียบก่อนจ้ะสาวๆ อาจารย์จะได้บอกกติกาว่า..จะมีเพียง 4 ทีมที่แข่งกัน และทีมที่ชนะมาได้ จะได้ไปชิงกับกลุ่ม 5 จ้ะ”
“โห ไรอ่ะ ‘จารย์ ไม่ยุติธรรมนี่ ทำไมกลุ่ม 5 มันได้บายไปรอถึงรอบชิงล่ะ?” เสียงนักเรียนชายโวยวายดังขึ้นมา
“ก็กลุ่มคุณชายเขาเก่งนี่นา เธอมีปัญหาหรอ?” อาจารย์ถามกลับ
“ก็แหงสิ ‘จายร์ ถึงจะเก่งก็เหอะ แต่แบบนี้มันขี้โกงชัดๆ เลย” นักเรียนหนุ่มคนนั้นยังคงโวยวายต่อ
พวกคุณชายก็เอาแต่ยิ้ม เพราะจะดีใจที่จะได้แข่งรอบชิงเลย จะได้ไม่ต้องเสียเวลาและเสียแรงมากนัก แต่ฟังพวกนักเรียนชายจากกลุ่มอื่นบ่นเอามากๆ เข้า การินก็ชักจะหงุดหงิดขึ้นมา จึงพูดกลับไปด้วยใบหน้ากวนๆ
“ถ้ามีปัญหามากนักก็ว่ายน้ำออกจากเกาะไปเลยไป”
เล่นเอาคนที่โวยวายอยู่ถึงกับเงียบกริบทันที..
“เอาล่ะ งั้นส่งตัวแทนมาเลยจ้ะ” แล้วอาจารย์ก็ตัดบทขึ้นมา
-กลุ่ม 5-
“ใครลงคะ?” ลัลทริมาถามขึ้นมา พลางมองหน้าพวกคุณชายทั้งหลาย
“ก็คงต้องฉันอยู่แล้วล่ะ” อคินตอบด้วยสีหน้าท่าทางมั่นใจในตนเองเป็นที่สุด
“แล้วคนอื่นล่ะคะ?” เธอถามต่อ
“อืม..ให้ถอดเสื้อเล่นต่อหน้าสาวๆ แบบนี้ ผมลงก็ได้ครับ” แคปเปอร์ยิ้ม พลางหันไปมองพวกสาวๆ
“ถุ๊ย ไอ้บ้า” อคินต่อว่าเพื่อนหนุ่มทันที แต่แคปเปอร์ก็ไม่ได้สนใจเลย
“งานนี้ฉันไม่ลงแล้วกันนะ” เชียรพูดขึ้นมา
“ทำไมอ่ะ? คุณชายเชียรไม่เก่งเรื่องพวกนี้เหรอ?” ลัลทริมาหันไปถามเชียร
“ก็แค่ไม่อยากลง” เชียรตอบ ก่อนจะทำตาวาวใส่ลัลทริมา “เธอจะยุ่งทำไม”
“เปล่าค่ะ” เด็กสาวหน้าหงอ ก่อนจะหันหน้าหนีจากเชียร
“ผมไม่ลงด้วยแล้วกันครับ” เรวินยกมือพลางตอบ “เดี๋ยวผมเก็บแรงไว้เล่นเกมหน้าละกัน”
“งั้นชินะกับภามลงก็แล้วกัน” แคปเปอร์เอ่ยสรุป สายตาจ้องมองไปยังเพื่อนสองคนที่ตนเพิ่งเสนอชื่อเมื่อครู่ ว่าจะยอมตกลงหรือไม่ ชินะจึงเพียงพยักหน้ารับ
แต่ภามกลับถามกลับมา.. “ทำไมไม่ให้ไอ้การินลงล่ะ ฉันขี้เกียจลง”
“แกลงไปเหอะน่า ดูท่าการินมันจะไม่อยากลงนี่นา” แคปเปอร์ตอบ
“เออๆ เข้าใจแล้ว”
ว่าแล้วตัวแทนกลุ่มทั้งสี่คน ซึ่งประกอบไปด้วย อคิน แคปเปอร์ ชินะ และภาม ก็เดินออกไปรวมกับตัวแทนของกลุ่มอื่น สักพักอาจารย์ก็ให้พวกเขานั่งรอดูกลุ่มอื่นแข่งกันเสียก่อน
“เริ่มได้!” จบเสียงอาจารย์ การแข่งขันมวยทะเลก็เริ่มต้นขึ้น เสียงสาวๆ กรี๊ดเชียร์กันดังไปทั่วบริเวณ จนชินะกลัวว่าจะทำให้สัตว์ที่อยู่ในป่าพากันตกใจกลัวเอาได้ ส่วนการแข่งขันก็ดำเนินไปเรื่อยๆ เพราะต่างคนต่างก็ชกกันไปต่อยกันมา บางคนก็โดนหมัดรัวจนทนไม่ไหวยอมปล่อยมือเอง บางคนก็กลัวจนกระโดดน้ำลงไปเอง จนสุดท้ายก็เหลือผู้เข้าแข่งขันเพียงหนึ่งเดียวที่จะมาชิงชัยกับพวกคุณชาย..กลุ่ม 2
“เหอะ ดีเลย..จะได้แก้แค้นซะหน่อย” อคินแสยะยิ้มเหี้ยม หวังเอาคืนที่การแข่งขันกีฬารอบที่แล้ว กลุ่มสองบังอาจแย่งชิงชัยชนะไปจากเขาได้ ทั้งๆ ที่เขาเข้าเส้นชัยคนแรกแท้ๆ
“เอาล่ะ ทีนี้ก็รอบชิงแล้วนะคะ เชิญผู้เข้าแข่งขันเลยค่ะ” อาจารย์ว่า พร้อมกับพาตัวแทนของทีมที่เหลืออยู่ไปยังแพยาง เพื่อที่จะให้อาจารย์ผู้ชายอีกคนพาไปยังแท่นเสาที่จะใช้แข่ง
แล้วพวกคุณชายที่แข่งก็ถอดเสื้อออก..
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด” เสียงกรี๊ดร้องดังสนั่นเสียยิ่งกว่าตอนที่พวกกลุ่มก่อนหน้าแข่งกันเสียอีก คงเพราะว่ารอบนี้..มันเป็นพวกคุณชายสินะ
“เชียร์ผมด้วยนะครับ” แคปเปอร์ยิ้ม พลางใช้มือส่งจุ๊บไปทางพวกสาวๆ ทำเอาพวกนั้นใจละลายกันเป็นแถบ
“ไร้สาระไอ้แคปเปอร์” อคินบ่นออกมา พลางเอามือเสยผมที่ปรกหน้าอยู่ขึ้น แล้วปฏิกิริยานั่น..ก็เรียกเอาเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ซะจนเจ้าตัวถึงกับอ้าปากหวออย่างนึกไม่ถึงว่าพวกนี้จะบ้าขนาดนี้
“โว้ย ยัยพวกบ้า แค่นี้ก็ต้องกรี๊ดกันด้วย” ก่อนจะต่อว่าออกไป แต่ก็เท่านั้นแหละ..พวกนั้นก็ยิ่งกรี๊ดไปกันอีก
“หล่อ ล่ำ หุ่นดีเป็นบ้าเลยอ่ะ ทำไมพวกคุณชายถึงได้เซ็กซี่ขนาดนี้นะ” สาวคนหนึ่งเพ้อขึ้นมา
“ฉันอยากได้พวกเขามาเป็นพ่อของลูกจริงๆ เลยแก” อีกคนพูดขึ้นมา พลางส่งสายตาหวานเยิ้มมาให้ภาม เด็กหนุ่มผมสีคาราเมลทำเพียงยิ้มแหย ก่อนจะรีบหันหน้าหนีไปทางอื่นโดยเร็ว ส่วนชินะเองก็ยกมือขึ้นมาปิดหูอย่างไม่เกรงใจใคร
“เอ่อ พอๆ เราจะแข่งแล้ว อย่ารบกวนสมาธิพวกคุณชายสิ” อาจารย์ว่า ก่อนจะหันมาหาผู้เข้าแข่งขัน “จัดตัวตามลำดับแล้วใช่มั้ยคะ? งั้นเชิญผู้เข้าแข่งขันคนแรกเลยค่ะ”
อคินเป็นมือแรก เขาไปยังแท่นเสาพลางขึ้นไปนั่ง มือหยิบเอานวมมาสวม พลางตีสีหน้าระรื่นที่ตนจะได้จัดการเจ้าพวกกลุ่มนี้
ตัวแทนกลุ่มสองขึ้นมานั่งพลางสวมนวมเช่นกัน พอทั้งคู่พร้อม อาจารย์ก็เป่านกหวีดเริ่มเกม เพียงไม่ถึงห้าวินาที เด็กหนุ่มผู้มีชะตากรรมแสนเศร้าที่ต้องมาเจอกับอคินก็มีอันต้องร่วงผล็อยลงน้ำไป เนื่องจากโดนหมัดตรงเข้าเต็มๆ เล่นเอามึนเสียจนตกน้ำไปเลยทีเดียว
คู่ที่สอง..เป็นภาม เด็กหนุ่มผมสีคาราเมลมีสีหน้าง่วงงุนเหมือนคนเพิ่งตื่น ทำเอาคู่ต่อสู้ของเขายิ้มพรายว่าจะต้องชนะเขาได้แน่ แต่พออาจารย์ให้สัญญาณเริ่มเกม ภามกลับรัวหมัดหนักๆ ใส่ฝ่ายตรงข้ามไม่ยั้ง ทำเอาฝ่ายนั้นถึงกับอึ้งกิมกี่ ก่อนจะร่วงตกน้ำไป ยังผลให้คู่สอง ภามชนะ
คู่สาม..แคปเปอร์ หนุ่มเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนส่งยิ้มมาให้เหล่าสาวๆ ที่พากันส่งเสียงเชียร์เสียงดัง แคปเปอร์มั่นใจว่าเขาจะต้องชนะแน่ จะได้ไม่เป็นภาระให้ชินะด้วย แล้วคู่แข่งขันของเขาก็เป็น..โชติกาล
“อ่อนให้หน่อยนะครับ” โชติกาลพูดยิ้มๆ ตอนนี้เขาไม่ได้ใส่แว่น เนื่องจากว่ามันจะเกะกะเสียเปล่า
“แหม..ท่าทางจะยากนะ เพราะฉันน่ะ เต็มที่กับทุกสิ่งอยู่แล้ว” แคปเปอร์ยิ้มตอบ
แล้วอาจารย์ก็เป่านกหวีดเริ่มเกม แคปเปอร์ไม่ปราณีโชติกาลแม้แต่น้อย เขายิงหมัดตรงมาอย่างแรง แต่โชติกาลก็เอี้ยวตัวหลบได้ทัน หมัดจึงเพียงแค่ถากแก้มเขาไปเล็กน้อย
หนุ่มหน้าหวานมองแคปเปอร์ พลางตีสีหน้าเศร้าใส่ “ไม่ยอมอ่อนให้กันจริงๆ เหรอครับ”
ด้วยความที่โชติกาลนั้นเป็นหนุ่มหน้าหวานเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว บวกกับตอนนี้เขาถอดแว่นออก จึงเผยให้เห็นดวงตากลมโตเหมือนลูกแมว ที่ตอนนี้กำลังมองแคปเปอร์..ราวกับออดอ้อนออเซาะ เล่นเอาหนุ่มมากเสน่ห์อย่างแคปเปอร์ถึงกับตกตะลึง
และเพียงแค่แคปเปอร์ชะงักไป โชติกาลก็ได้ทีสวนหมัดฮุคเข้าเต็มๆ คางของแคปเปอร์ คุณชายหนุ่มถึงกับร่วงหล่นตกน้ำทันที
“เฮ้ย!” อคินร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นเพื่อนของเขาหล่นลงน้ำไปอย่างไม่เป็นท่า
“ว้าว โชเก่งจังเลยแฮะ” ลัลทริมาปรบมือแปะๆ ให้โชติกาล
“หมอนั่นเจ๋งใช้ได้นี่” การินผิวปาก พลางมองโชติกาลอย่างนึกสนุก
แคปเปอร์โผล่พรวดขึ้นมาจากน้ำ มองมาที่โชติกาลด้วยความเคืองน้อยๆ แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มของโชติกาล เขาก็แทบจะโกรธไม่ลง
“ขอบคุณที่อ่อนให้ผมนะครับ” หนุ่หน้าหวานว่า พลางยิ้มน้อยๆ ให้แคปเปอร์
คุณชายผู้พ่ายแพ้เดินกลับขึ้นมาบนฝั่งด้วยใบหน้าเรียบเฉย..ก็คงอายไม่น้อยล่ะนะ ที่แพ้กลับมา..
“ทำบ้าอะไรของแกวะ ไอ้แคปเปอร์” อคินวิ่งเข้ามาถามเพื่อนทันที
“ก็..แวบหนึ่ง ฉันเห็นมันเหมือนผู้หญิงน่ะ เลยชกไม่ออก” แคปเปอร์กล่าวออกไป
“สมน้ำหน้า” เชียรต่อว่า
“เออน่า ขอโทษละกัน” แคปเปอร์ตอบกลับอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย “ไงๆ ชินะมันก็ไม่แพ้หรอก”
และก็จริงอย่างที่แคปเปอร์ว่า เพราะคู่ที่สี่คู่สุดท้ายนั้น ชินะสามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดายเช่นกัน เรียกเอาเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ได้ดังเสียยิ่งกว่าตอนที่แคปเปอร์แข่งเสียอีก
“เอาล่ะ ผู้ชนะก็คือ..กลุ่ม 5 จ้า” อาจารย์ประกาศก้อง คราวนี้กลุ่ม 5 ก็ได้คะแนนเป็น 20 แต้มแล้ว “เอ้านักเรียน เราเล่นเกมกันมา..ตอนนี้ก็บ่ายสามกว่าแล้ว อาจารย์จะปล่อยให้เป็นเวลาอิสระนะ แล้วเดี๋ยวหกโมงเย็นเราไปเจอกันที่ลานกิจกรรมเพื่อเล่นเกมต่อไปนะจ๊ะ ส่วนตอนนี้ใครจะไปอาบน้ำ อาบแดด หรือลงเล่นน้ำทะเลก็ตามสบายเลยจ้า”
จบคำประกาศของอาจารย์ เหล่าเด็กวัยรุ่นก็พากันเฮเสียงดัง ก่อนต่างคนต่างจะลุกขึ้น วิ่งลงน้ำทะเลไปบ้าง หรือนั่งก่อกองทรายเล่นกันบ้าง
“เข้าบ้านเหอะพวกเรา” เชียรชวนเพื่อนๆ แล้วทุกคนต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะเดินตามกันไปยังบ้านพัก เหลือแค่ลัลทริมาเท่านั้นที่ไม่ยอมตามเข้าไป
“ไม่เข้าบ้านเหรอ?” ภามหันมาถามเธอ
“เดี๋ยวฉันค่อยตามเข้าไปค่ะ ตอนนี้ขอเล่นน้ำดีกว่า” เธอตอบยิ้มๆ ซึ่งภามก็เพียงแค่พยักหน้ารับ ก่อนจะรีบเดินตามเพื่อนไป
“ลัล ไปเล่นน้ำกัน” เอมิกากับมัณฑินีวิ่งเข้ามาหาลัล เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลพยักหน้ารับ ก่อนจะถูกเพื่อนสาวอีกสองคนลากลงน้ำไป
เล่นน้ำกันอยู่นานทีเดียว ลัลทริมาจึงขอแยกตัวจากเพื่อนทั้งสอง โดยอ้างว่าเธอจะกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำแต่งตัว แต่เมื่อแยกกับสองสาวแล้ว ร่างบางจึงเดินเลียบชายหาดไปเพียงคนเดียว จนกระทั่งเธอคิดว่า ที่ตรงนี้จะไม่มีใครมารบกวนเธอแล้ว เธอจึงทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นทราย พลางมองออกไปยังท้องทะเลกว้างใหญ่เบื้องหน้าของตนด้วยใบหน้าสดใส
“ทะเล..ยังสวยเหมือนเดิมเลยแฮะ” เธอว่า พร้อมๆ กับทิ้งตัวลงนอนอย่างไม่กลัวว่าตนเองจะเปื้อนทรายเอาเสียเลย ก่อนจะทอดสายตามองท้องฟ้าสีครามที่มีปุยเมฆสีขาวประดับอยู่
“ท้องฟ้าก็ยังสวยงามเหมือนเช่นเคย” เธอว่า พลางยิ้มน้อยๆ
“มานอนยิ้มอะไรคนเดียวแบบนี้น่ะ” เสียงของใครคนหนึ่งดังแทรกขึ้นมา ร่างบางจึงรีบลุกพรวดก่อนจะมองไปยังด้านหลังของตน ก็พบกับใบหน้าใสๆ แต่ดวงตาง่วงซึมของภามเข้า
“ตกใจหมดเลยคุณชายภาม” เธอต่อว่าเขาเล็กน้อย
“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ ไหนบอกจะเล่นน้ำกับเพื่อนไง” ภามเอ่ยถาม
“ก็เล่นไปแล้วค่ะ”
“ไม่เห็นเปียกเท่าไหร่เลยนี่นา” ภามว่า
“ก็..พอดีเดินมาไกล แล้วบังเอิญลมมันแรงน่ะค่ะ ตัวมันเลยแห้งเกือบจะหมดแล้ว”
“เหรอ” คุณชายผมสีคาราเมลว่า ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ เธอ สายตาของเขามองไกลออกไปยังเส้นขอบฟ้าที่จรดอยู่กับผืนน้ำ
“มีอะไรรึเปล่าคะ คุณชาย” ลัลทริมาหันมาถามเขา
“เปล่าหรอก แค่เห็นว่าเธอหายไปนานน่ะ” เขาตอบกลับมาโดยที่ไม่ได้มองหน้าเธอแม้แต่น้อย เพราะสายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่ทะเลเบื้องหน้า “เลยไม่มีคนจัดของให้กับพวกนั้น”
..- -‘ แล้วพวกเขาจัดกันเองไม่เป็นรึไงกันล่ะ?.. เธอคิด ก่อนจะถามออกไปด้วยประโยคอื่น
“คุณชายภามชอบทะเลเหรอ?”
“ก็ชอบนะ..เวลามองมันแล้ว มันเหมือนเราได้ปลดปล่อยตัวเองไปกับความกว้างใหญ่ของมัน” เขาตอบกลับมา ก่อนจะหันมาถามเธอ “เธอเองก็คงชอบสินะ”
“ใช่..ฉันรักเลยล่ะค่ะ” ลัลทริมาตอบ เธอหันไปมองยังท้องทะเลสีครามที่กว้างใหญ่ไพศาลจนไม่รู้จบของมัน “เพราะทะเล..มันเป็นเหมือนบ้านของฉัน”
“ก็เธออยู่เกาะมานี่เนอะ?”
“ใช่ค่ะ ฉันอยู่เกาะมาตั้งแต่เด็ก ฉันคุ้นเคยกับน้ำทะเลดี มันจึงเป็นเหมือนบ้าน..” เสียงของเธอเงียบหายไป ก่อนร่างบางจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง “พอได้กลับมาเห็น มาอยู่บนเกาะที่ล้อมรอบไปด้วยทะเลแบบนี้..ฉันยิ่งรู้สึกอบอุ่นใจที่สุดเลยล่ะค่ะ”
“ทำไม?”
“ก็..มันเหมือนได้กลับมาอยู่ในอ้อมกอดที่แสนยิ่งใหญ่ของบ้าน” เธอตอบยิ้มๆ
“ถ้าเธอรักทะเลขนาดนั้น ทำไมถึงต้องออกจากเกาะแล้วมาทำงานรับใช้พวกฉันล่ะ” คำถามที่ถามออกมา เล่นเอาเด็กสาวถึงกับสะอึก เธอหันมามองหน้าเขา..ก่อนจะตัดสินใจตอบออกมา
“ฉัน...โดนแม่..” พูดไป น้ำตากลับเริ่มรื้นขึ้นมาคลอที่ดวงตากลมโต “ขายมา..ค่ะ”
ภามเบิกตาเล็กๆ เขาหันมามองหน้าเธอ ร่างบางจึงหันหน้าหนีพร้อมกับรีบยกมือขึ้นปาดเอาน้ำตาที่ทำท่าจะไหลทิ้ง
“เอ่อ..งั้นฉันไม่ถามต่อแล้วดีกว่า” ภามว่าด้วยสีหน้ารู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” เธอยิ้มเศร้า ก่อนจะทอดตามองออกไปยังท้องทะเลที่บัดนี้เริ่มสะท้อนแสงของท้องฟ้าที่เป็นสีเหลืองส้มประกาย
มือเรียวยกขึ้นมาลูบที่ศีรษะของร่างบางอย่างปลอบประโลม เธอหันไปมองหน้าภาม ก็พบกับรอยยิ้มของเขา..รอยยิ้มที่แสนอบอุ่น..เหมือนกับมือที่กำลังลูบศีรษะเธออยู่ ก่อนที่เขาจะเอ่ยออกมา “เข้าบ้านพักกันเถอะ รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า..เดี๋ยวก็จะหกโมงแล้ว”
-TBC-
ความคิดเห็น