คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : >>:: Chapter 20
CHAPTER 20
“เว้ยยยย” ลัลทริมาร้องออกมาด้วยไม่รู้ว่าจะรู้สึกอย่างไรดี - -‘จะว่าร้อนก็ไม่เชิง จะว่าเจ็บก็แอบจะใช่อยู่เล็กน้อย
แต่ทั้งๆ ที่เสียงร้องของเธอดังก้องขนาดนี้ อคินกลับดูจะไม่ได้สนใจฟังมันสักนิด เขายังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งลากเธอต่อไป
“คุณชายอคินนนนนนนนนนนน” ลัลทริมาร้องเรียกเสียงดัง
ไร้ผล! อคินวิ่งหน้าตั้งไม่ฟังเสียงเรียก ทำเอาลัลทริมาชักจะถอดใจเสียแล้ว นี่เขาวิ่งลากเธออยู่นะ แล้วทำไมเขาถึงไม่รู้สึกหนัก หรือ รู้สึกว่ามันมีอะไรมาถ่วงตัวเองเลยรึไง มิหนำซ้ำยังวิ่งนำหน้ากลุ่มอื่นๆ เอาเสียด้วย..หรืออาจจะเป็นเพราะกลุ่มอื่นมัวแต่ตะลึงค้างกับการวิ่งของกลุ่มเธอ..
ซึ่งมันก็คงจะเป็นจริงนั่นแหละ เพราะสายตาของคนที่ร่วมเชียร์อยู่ด้านข้างกับของผู้เข้าแข่งขันกลุ่มอื่นที่จ้องมานั้น..มันเต็มไปด้วยความประหลาดใจและตะลึงงัน ทุกคนต่างก็คิดเป็นเสียงเดียวกันว่า
..อคิน..ช่างแรงเยอะเหลือหลาย..
“คุณชายอคินค้า” เธอเรียกอีกครั้ง หากแต่น้ำเสียงกลับเบาลงกว่าคราวที่แล้ว นั่นอาจเป็นเพราะว่าการถูกลากไปกับทรายแบบนี้นั้น มันเริ่มจะส่งผลให้เธอรู้สึกเจ็บผิวเนื้อขึ้นมา ซึ่งเธอคาดเดาว่าตอนนี้ร่างกายของเธอมันคงจะเต็มไปด้วยแผลถลอกปอกเปิกเป็นแน่
“เฮ้ ฉันว่าแบบนี้ไม่ดีแล้วนะ” แคปเปอร์ร้องขึ้นมาด้วยสีหน้ากังวลใจ เมื่อเขามองไปเหมือนกับจะเห็นน้ำตาปริ่มๆ อยู่ที่ดวงตาคู่สวยของลัลทริมา
“ผมว่าไม่ดีจริงๆ นั่นแหละครับ” เรวินเห็นด้วยกับความคิดของแคปเปอร์
“หึ แล้วพวกแกจะหยุดไอ้อคินยังไงไม่ทราบ?” การินถามออกมา
“นั่นก็ปัญหาหนึ่งล่ะนะ..” ภามว่า “แต่ถ้ายังไงๆ หมอนั่นก็ไม่ยอมหยุดล่ะก็..พวกเราก็คงต้องเข้าไปช่วยกันจับตัวหมอนั่นไว้แล้วล่ะ”
“งั้นฉันไม่เอาด้วยนะ” เชียรพูด พลางตีสีหน้าเศร้า “เพราะฉันคงหยุดแรงอคินไม่ได้น่ะ” ก่อนจะยกรอยยิ้มขึ้นประดับไว้ที่ริมฝีปาก พลางมองไปยังอคินและลัลทริมา
ทางเด็กสาวร่างบางก็ดูสุดจะอดทนอดกลั้นใจไว้ไม่ไหวแล้ว ในเมื่อตอนนี้ เธอเริ่มรู้สึกเจ็บตามเนื้อตัวไปหมด ยิ่งถูกลากถูไถไปกับทรายร้อนๆ เธอก็ยิ่งจะทนไม่ได้เต็มที จนสุดท้าย..
“เฮ้ย!!ไอ้บ้าอคิน ฉันเจ็บนะ หยุดซะทีเถอะ!!!!!!!!” ลัลทริมาตวาดแว้ด น้ำตาที่ปริ่มๆ อยู่ทำท่าจะไหลออกมา แต่เด็กสาวก็ยังกัดริมฝีปากไว้ฝืนไม่ให้มันรินใหล
ได้ผล! อคินหยุดกึกทันทีแต่ไม่ใช่เพียงเขาคนเดียวเท่านั้น ผู้เข้าแข่งขันกลุ่มอื่นๆ ก็หยุดฝีเท้าเอาไว้เช่นกันเด็กหนุ่มตัวแทนกลุ่ม 5 หันมองซ้ายมองขวาอย่างงุนงง พร้อมๆ กับที่รู้สึกเหมือนกับมีอะไรหนักๆ มาเหนี่ยวรั้งที่ขาของเขาเอาไว้
เด็กหนุ่มก้มหน้าลงมองก็พบกับผ้าเส้นหนึ่งผูกอยู่ที่ขา พร้อมๆ กับขาของใครอีกคนที่ถูกผูกติดอยู่กับเขา ก่อนจะไล่สายตามองมายังเจ้าของขาที่ว่านี้..
ลัลทริมา!
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ” อคินเอ่ยถามออกมาด้วยใบหน้ามึนงง
ลัลทริมาทำหน้าเหยเกใส่เขา ก่อนจะพูดออกมา “นี่คุณไม่รู้ตัวบ้างเลยรึไงเนี่ย” เธอพูดพร้อมกับชี้ไปยังด้านหลัง ให้อคินต้องมองตามไปด้วย ก็พบว่าผืนทรายที่เขาวิ่งย่ำมาเมื่อครู่นี้ไม่ได้มีแต่เพียงรอยเท้าของเขา แต่มันยังมีรอยเหมือนกับอะไรบางอย่างโดนลากมา และอะไรบางอย่างที่ว่าก็คงจะเป็นลัลทริมาสินะ
“นี่ฉันลากเธอมางั้นเหรอเนี่ย” หนุ่มนัยน์ตาต่างสีพูดออกมาอย่างรู้สึกเหลือเชื่อ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกพอใจในพลังของตนเอง “แถมยังลากมาไกลขนาดนี้ด้วย อีกแค่ไม่กี่เมตรก็เข้าเส้นชัยแล้วนะเนี่ย ฮ่าๆ”
“หนอย~” ร่างบางสบถออกมาอย่างหมั่นไส้ “คนบ้าอะไร วิ่งไม่สนใจอย่างอื่นเลย แถมเรียกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมหยุดอีกตะหาก”
พอได้ยินคำว่า ‘คนบ้า’ เท่านั้นแหละ อคินก็เหมือนกับจะนึกได้..ถึงคำพูดของเธอที่ทำให้เขาหยุดวิ่ง เพราะเขาได้ยินมันอย่างชัดเจน ราวกับว่าเธอเอาโทรโข่งมายืนพูดอยู่ข้างๆ หูของเขายังไงยังงั้น คำพูด...ที่ไร้ซึ่งความเคารพกันในฐานะของคุณชายกับคนใช้
“จริงสิ เธอเรียกฉันว่า ‘ไอ้บ้าอคิน’ อย่างนั้นใช่มั้ย?” เด็กหนุ่มถามเสียงเขียว พลางส่งสายตาดุดันราวกับราชสีห์ที่เตรียมจะโดดขย้ำเหยื่อ
เห็นดังนั้น ลัลทริมาก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทันที “ช่วยไม่ได้นี่ค่ะ ก็คนมันตกใจ..”
“เธอกล้ามากนะ..ลัลทริมา” อคินเรียกชื่อเธออย่างเน้นๆ พร้อมกับก้มหน้าลงมาใกล้ๆ อย่างคาดโทษ
“โอ๊ย อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ขอร้องล่ะ แค่นี้ก็เจ็บจะแย่แล้วเนี่ย” เธอว่า พลางยกมือขึ้นมากันเอาไว้ ทำให้อคินเห็นรอยแผลถลอก ทั้งยังแผลฟกช้ำที่อยู่ที่มือและแขนของเธออีกด้วย
คนแรงเยอะคว้าจับเอาแขนของเธอไว้เพื่อที่จะดูแผล แต่คงเพราะเขาดึงแรงเกินไป ทำให้ลัลทริมาร้องออกมา
“เจ็บ!!” เธอว่า น้ำตาซึม “ทำไมคุณถึงชอบทำให้ฉันเจ็บตัวเรื่อยเลยนะ คุณชายอคิน”
คำพูดของเธอ..ทำเอาอคินถึงกับผงะไปเล็กน้อย เขามองหน้าเธอนิ่ง นิ่งเสียจนลัลทริมารู้สึกแปลกใจจนต้องเผลอถามออกมา..
“อะไรคะ?”
“ไม่มีอะไร” เด็กหนุ่มกล่าว ก่อนจะนั่งยองๆ ลงข้างหน้าเธอ พลันแก้เอาเชือกที่ผูกรั้งขาของเขากับเธอไว้ออก ทำเอาร่างบางถึงกับต้องรีบร้องห้าม
“ทำอะไรน่ะคุณชาย แก้มัดไม่ได้นะ เดี๋ยวก็แพ้กันพอดี ดูนั่นสิ..กลุ่มอื่นเขาเริ่มวิ่งตามมากันแล้วนะ” ลัลทริมาพูดพร้อมกับหันหน้ากลับไปมองยังผู้เข้าแข่งขันกลุ่มอื่นที่ตอนนี้ออกวิ่งมากันอย่างรวดเร็ว แม้จะมีบางกลุ่มต้องล้มลุกคลุกคลานไปบ้างก็ตาม
“แล้วเธอคิดว่าจะวิ่งตามฉันทันงั้นเหรอ?”
“เอ่อ..” เด็กสาวพูดอะไรไม่ออก มันจริงอย่างที่อคินพูดจริงๆ เพราะเธอวิ่งตามเขาไม่ทันแน่นอน แต่มันก็ไม่สมควรเลยที่เขาจะแก้มัดเธอแบบนี้ “แต่คุณไม่ควรแก้มัดนะ ทำแบบนี้มันก็เหมือนกับยอมแพ้ชัดๆ และถ้าแพ้..ฉันคงโดนคุณชายเชียรยำเละแน่”
อคินมองหน้าเธองงๆ “อะไร? ใครจะยอมแพ้กัน”
“ก็..คุณชายแก้มัดทำไมล่ะ? ไม่ใช่ว่าจะไม่วิ่งแล้วงั้นเหรอ?”
“บ้าน่า ใครจะยอมเสียแต้มกันล่ะ” เด็กหนุ่มพูด “ฉันแค่จะทำแบบนี้ต่างหาก” พูดจบ...มือแกร่งก็โอบเอาร่างบางเข้ามาไว้ในอ้อมแขน พร้อมๆ กับลุกขึ้นยืน..พลางมองไปยังพวกกลุ่มอื่นที่วิ่งเข้ามาใกล้เขาทุกขณะ
“เอาสิ มาดูกัน..ว่าพวกแกจะวิ่งตามฉันทันรึเปล่า?”
น้ำเสียงที่ดังออกมาพร้อมรอยยิ้มเย้ยหยัน ทำให้เหล่าผู้ตามฮึดสู้ขึ้นทันตา พลางวิ่งมาอย่างรวดเร็ว แต่อคินก็ไม่รอช้า เขารีบออกวิ่งทันที
“ว้าย! ปล่อยฉันลงนะคุณชายอคิน” ลัลทริมาร้องบอกเขา
“จะบ้าเหรอ ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็ไม่ชนะน่ะสิ” อคินว่า พลางวิ่งต่อด้วยความเร็วอย่างไม่สนใจเสียงร้องห้ามของเธอ “เธอเองก็เกาะคอฉันเอาไว้แน่นๆ ล่ะ ไม่งั้นหล่นแน่”
สิ่งที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้นนี้...ทำเอาพวกคุณชายที่เหลือถึงกับตะลึง
“เป็นไปไม่ได้น่า” เชียรเอ่ยออกมาด้วยไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง
“เฮ้ย! ไม่จริงน่า” การินและแคปเปอร์ร้องออกมาพร้อมๆ กัน
“ว้าว” เรวินมองพลางผิวปากเล่น ส่วนชะทำเพียงมองนิ่งๆ อย่างไม่รู้จะพูดอะไรออกมา เช่นเดียวกับภาม
“ตลกจริงๆ อคินมันหยุดวิ่งทั้งที่ยังไม่เข้าเส้นชัย แถมยังอุ้มคุณลัลเนี่ยนะ” แคปเปอร์ทำหน้าเหลือเชื่ออย่างสุดๆ ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา อคินอาจทำอะไรให้เขาแปลกใจหลายครั้ง..แต่ครั้งนี้มันมากเกินไปจริงๆ
ปรี๊ดดดดด
เสียงนกหวีดดังเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าการแข่งขันวิ่งนี้ได้ผู้ชนะเลิศแล้ว สายตาของทุกคนจึงจับจ้องไปที่เส้นชัย และก็เป็นดังที่คาดไว้ว่าผู้ชนะจะต้องเป็นอคิน..
“วู้ว ชนะอีกแล้วอ่ะ ไม่ค่อยจะเก่งเลยแฮะเรา” อคินร้องอย่างสะใจ ก่อนจะพูดชมตัวเองออกมา
“บ้า” ลัลทริมาแอบพ่นลมเล็กน้อย ก่อนจะบอกให้เขาปล่อยเธอลง และเขาก็ทำตาม เธอจึงรีบถอยห่างจากเขาเล็กน้อย
“เอ้า ประกาศแต้มเลยอาจารย์” หนุ่มตาสองสีว่าอย่างอารมณ์ดี
“เอ่อจ้ะ ทีมที่ชนะเลิศคือ..กลุ่ม 2 จ้า” อาจารย์ประกาศก้อง ทำเอาพวกกลุ่มสองดีใจร้องไชโยกันยกใหญ่ ส่วนอคินน่ะเหรอ..
“หา? หมายความว่าไงกันน่ะ ก็เห็นๆ กันอยู่นิ่ว่ากลุ่ม 5 เข้าเส้นชัยก่อนเพื่อน” เขารีบโวยใส่อาจารย์ทันที
“ก็มันผิดกติกานี่นา..กลุ่มเธอน่ะ วิ่งสามขาซะเมื่อไหร่ เห็นกันชัดๆ ว่ามีแต่เธอที่วิ่ง แถมยังแก้ผ้าผูกขาเอาแบบนี้ ไม่ผิดก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว” อาจารย์โต้กลับมา ซึ่งมันก็เป็นความจริงอย่างที่อาจารย์พูด แต่มีหรือที่อคินจะยอม
“อย่ามาตลกน่า’จารย์”
“เฮ้ย พอแล้วๆ” แคปเปอร์รีบเข้ามาดึงเพื่อนไว้ ก่อนที่ปัญหามันจะวุ่นวายไปมากกว่านี้ “พวกนาย พาหมอนี่ไปเก็บก่อนเร็ว”
แล้วเรวินกับภามก็เข้ามาช่วยกันลากอคินไปอีกทางหนึ่ง ลัลทริมาเองก็รีบเดินตามไปด้วยเช่นกัน
“โว้ยยย บ้าชะมัด อุตส่าห์เสียแรงวิ่งไปซะขนาดนี้ ดันมาตัดสินให้แพ้ซะได้” อคินโวยวายออกมา เมื่อตอนนี้เขามานั่งรวมกลุ่มกับพวกคุณชาย
“เอาน่า เอาไว้เกมหน้าเราค่อยเอาคืนก็ได้” ภามบอกออกมา
“ชิ เซ็งชะมัด” เจ้าหมาบอก ก่อนจะหันไปมองหน้าลัลทริมาที่ยืนทำหน้าเรียบเฉยอยู่ไม่ไกลนัก “เพราะเธอนั่นแหละ ที่ทำให้ทีมเราต้องแพ้แบบนี้”
“อ้าว ไหงมาโทษฉันแบบนี้ล่ะ” เธอเถียงทันควัน “ฉันก็ห้ามไม่ให้คุณทำแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ห้ามตอนไหนของเธอ?”
“โถ ช่างกล้าถาม” เธอว่า แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ เรวินก็ยกนิ้วชี้มาปิดที่ริมฝีปากของเธอเอาไว้ก่อน และไม่เพียงแต่เธอ..เพราะมือหนาของหนุ่มผิวเข้มยังปิดไปที่ปากของอคินอีกด้วย
“อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยนะครับ ผมว่าเรามาเตรียมตัวกับเกมต่อไปกันดีกว่า” เรวินพูด พลางเอานิ้วออกจากริมฝีปากเธอ และเอามือออกจากปากช่างโวยวายของอคิน
“นั่นสิ ไม่เห็นต้องเครียดเลย ก็แค่ได้สิบแต้มเท่ากันเท่านั้นเอง” ภามว่า “แถมวันนี้ก็ยังเหลือเกมให้เล่นอีกตั้งหลายเกมไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่หรอก เหลืออีกแค่สามเกมน่ะ” ชินะเอ่ยตอบ “เมื่อกี้ลองถามอาจารย์ดูแล้ว เค้าบอกว่าจัดไว้แค่ห้าเกม”
“เหอะ ของรางวัลนั่น..อยากได้มันขนาดนั้นเลยรึไงกัน” การินพูดตัดบทขึ้นมา ทุกคนจึงหันไปมองหน้าเขา แล้วก็เป็นอคินที่ตอบ
“ก็ไม่อยากได้เท่าไหร่หรอกนะ แค่อยากรักษาศักดิ์ศรีความเป็นสุดยอดเอาไว้เท่านั้นเอง”
“นั่นสิครับ ในฐานะคุณชายผู้มากมายไปด้วยชื่อเสียง..คงจะแพ้ไม่ได้หรอกครับ” เรวินว่า พร้อมกับเสยผมตัวเองเบาๆ
“เออๆ” การินถอนหายใจออกมา ก่อนจะหันหน้าไปทางอาจารย์ที่ตอนนี้ประกาศเรียกให้ทุกคนมารวมตัวกันเพื่อที่จะได้เล่นเกมต่อไปเสียที
“เอาล่ะ เกมต่อไป..รับแค่ผู้ชายน่ะจ๊ะ” อาจารย์บอกพลางกระหยิ่มยิ้มย่องไปทางสาวๆ “ส่งตัวแทนมากลุ่มละ 4 คนจ้ะ”
“เกมอะไรหรอคะ?” นักเรียนสาวคนหนึ่งถามขึ้นมาอย่างอดตื่นเต้นกับสายตาของอาจารย์ไม่ได้
“มวยทะเลจ้ะ” อาจารย์ตอบ พร้อมกับผายมือไปยังทะเลที่ตอนนี้เตรียมแท่นเอาไว้สำหรับเล่นเกมเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะพูดต่อว่า “หนุ่มๆ กรุณาถอดเสื้อเล่นด้วยนะจ๊ะ”
-TBC-
ความคิดเห็น