คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : >>:: Chapter 19
CHAPTER 19
เกมแรก..ปีนเก็บลูกมะพร้าว!
“โหย อาจารย์ เกมแบบนี้ใครมันจะเล่นได้ล่ะคะ?” เหล่านักเรียนหญิงต่างรีบท้วงกันทันที
“มีปัญหารึไงจ๊ะ ^^ ถ้าไม่เล่น...ครูตัดคะแนนนะ จะบอกให้” อาจารย์พูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่คนฟังกลับยิ้มไม่ออกกันซักนิด “เอาล่ะ ส่งตัวแทนมากลุ่มละ 1 คน”
แล้วแต่ละกลุ่มก็เลือกหาตัวแทนในการแข่งเกมนี้ เพียงแค่ครู่เดียว เหล่านักเรียนตัวแทนของทั้ง 4 กลุ่มก็เดินออกมา จะเหลือก็เพียงตัวแทนจากกลุ่ม 5
“ไปสิอคิน ยืนรออะไรอยู่เล่า” แคปเปอร์หันไปบอกอคิน
หนุ่มนัยน์ตาสองสีออกอาการงง “แล้วทำไมต้องฉันล่ะวะ?”
“ก็แกเป็นประเภทใช้แต่แรงนี่หว่า เพราะงั้น..แกน่าจะเหมาะกับอะไรอย่างนี้นะ”
“แกจะบ้าเหรอ! ต่อให้แรงกายดียังไง แต่ฉันก็ไม่เคยปีนต้นมะพร้าวมาก่อนนะเว้ย” อคินร้องบอก
“ใช่ อคินทำไม่ได้หรอก” การินเอ่ยขึ้นมาให้หนุ่มนามอคินหันไปยิ้มอย่างเห็นด้วย ก่อนจะต้องรีบหุบรอยยิ้มแทบจะทันที เมื่อได้ยินการินพูดต่อ “เพราะหมอนี่มันเป็นหมา ไม่ใช่ลิง”
“เฮ้ยไอ้การิน ไอ้บ้า!!” หนุ่มคนที่ถูกเปรียบเป็น ‘หมา’ ร้องโวยวาย พลางทำท่าจะพุ่งเข้าไปเอาเท้ายันหน้าการินซักเปรี้ยง แต่ถูกเรวินห้ามเอาไว้เสียก่อน
“เอ่อ ถ้ายังไง ผมว่าคุณลัลลงจะดีกว่ามั้ยครับ?” เรวินหันไปถามลัลทริมา
“หา?” เด็กสาวออกอาการเอ๋อ “ทำไมเป็นฉันล่ะคะ?”
“ก็คุณลัลเคยอยู่เกาะนี่ครับ น่าจะเคยชินกับต้นมะพร้าวอยู่บ้าง” เรวินพูดพร้อมกับยิ้มให้เธอ
“อะ..เอ่อ มันก็ไม่ได้ปีนนานแล้วนะคะ ไม่รู้จะยังปีนได้รึเปล่า”
“กลุ่ม 5 ได้ตัวแทนรึยังห๊า กลุ่มอื่นเค้ารอกันนานแล้วนะ” เสียงอาจารย์ตะโกนแทรกขึ้นมา โดยไม่รอช้า เชียรผลักลัลทริมาไปข้างหน้าทันที
“คนนี้ล่ะ ตัวแทนกลุ่ม 5”
“เฮ้ย คุณชายเชียร! ฉันยังไม่ได้..” พูดยังไม่ทันจะจบ อาจารย์ก็คว้าข้อมือของลัลทริมาเดินไปรวมกับตัวแทนของกลุ่มอื่นๆ
“ตัวแทนครบแล้ว” อาจารย์กล่าว พร้อมกับพาตัวแทนของทั้งห้ากลุ่ม ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผู้ชายไปยังต้นมะพร้าว 5 ต้นที่เรียงรายอยู่ริมหาด แล้วก็ให้ตัวแทนแต่ละกลุ่มเข้าประจำตำแหน่ง
“ไม่จำกัดเวลา ใครปีนเก็บลูกมะพร้าวได้ก่อน ชนะ!!” อาจารย์อธิบายกติกา ก่อนจะหยิบนกหวีดขึ้นมา “เอาล่ะ เตรียมตัว..เริ่มการแข่งขันได้”
ปรี๊ดดดดดด
เหล่าตัวแทนต่างพยายามรีบปีนขึ้นต้นมะพร้าวกันเป็นพัลวัน แต่ปีนได้ไม่ถึงครึ่งทาง..หรือจะพูดให้ถูก คือ ปีนขึ้นไปยังไม่ทันจะถึงเมตร ก็พากันร่วงผล็อยตกลงมาก้นกระแทกบ้าง บางกลุ่มก็ปีนไม่ขึ้นเลยทีเดียว นับว่าเป็นเกมที่ค่อนข้างจะสาหัสสากัน..จนคนเล่นเริ่มที่จะท้อกันเป็นแถว แต่สิ่งที่ทุกคนไม่อยากจะเชื่อก็คือ..
ลัลทริมาเพียงคนเดียวเท่านั้น ที่ดูจะชิลๆ ในการปีน ราวกับเธอเป็นสัตว์มีขนดกๆ ที่ชาวเลย์เขามักจะเอามาปีนเก็บมะพร้าวเพื่อที่จะนำไปขายยังไงยังงั้น แถมเธอยังปีนได้อย่างรวดเร็ว ตัดเอาลูกมะพร้าวก่อนจะโยนตุบลงมาข้างล่าง และเพียงไม่ถึงนาที เธอก็กลับลงมาถึงพื้นโดยสวัสดิภาพ
เล่นเอาเหล่านักเรียนต่างอึ้งกันเป็นแถว
“ยัยนี่มันลิงชัดๆ” อคินพูดขึ้นมาอย่างไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เห็น
“ดีแล้ว ยังไงตอนนี้กลุ่มเราก็ชนะแล้วล่ะนะ” แคปเปอร์ยิ้มๆ บอกอย่างดีใจ แม้เขาเองจะอึ้งเหมือนกับคนอื่นก็ตาม
“เอาล่ะนักเรียน เราได้ผู้ชนะแล้ว.. นั่นก็คือ กลุ่ม 5!!!!” อาจารย์ประกาศเสียงดัง “เพราะฉะนั้นตอนนี้กลุ่ม 5 รับไปเลย 10 คะแนน”
“เยส!” อคินร้อง
“ฮะๆ และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เริ่มเกมต่อไปเลยแล้วกันนะ”
“เริ่มเลยเหรอคะ เพิ่งเล่นเกมแรกจบเองนะ” นักเรียนคนหนึ่งท้วงขึ้นมา
“เล่นเลย เรามีอะไรต้องทำอีกเยอะ รีบๆ เล่น รีบๆ เสร็จนั่นล่ะ ดีแล้ว” อาจารย์หันไปตอบนักเรียนคนนั้น ก่อนจะขึ้นเสียงสูงประกาศอีกครั้ง “เอาล่ะ เกมต่อไป..วิ่งผลัด 3 ขา! ตัวแทนกลุ่มละ 2 คนจ๊ะ”
“โห่ๆๆๆ” เด็กๆ ต่างโห่กันยกใหญ่ แต่พอเจอสายตาดุดันของอาจารย์ ก็รีบหุบปากเงียบทันที ก่อนจะหันหน้าเข้าหากลุ่มตัวเองเพื่อคัดสรรเอาคนที่จะลงแข่งในเกมที่กำลังจะเริ่มนี้
-กลุ่ม 5-
“อคินไป” เชียรบอก
“เออๆ รู้แล้วน่า” อคินตอบรับอย่างรู้งาน ก่อนจะหักนิ้วดังกรอบแกรบแสดงความพร้อม ก่อนจะหันมาถามเพื่อนร่วมกลุ่ม “แล้วอีกคน..ใคร?”
นัยน์ตาคู่ต่างสีกวาดมองเพื่อนสมาชิกในกลุ่มของตน ที่ไม่ว่าจะมองใคร..ก็ไม่มีใครยอมสบตากับเขาเลยแม้แต่คนเดียว “เฮ้ย ใครจะลงกับฉัน!”
อคินตวาดบอกเพื่อนในกลุ่ม ทุกคนยังเงียบ.. จนกระทั่งกลุ่มอื่นๆ ส่งตัวแทนออกไปกันหมดแล้ว จึงเหลือแค่กลุ่มนี้กลุ่มสุดท้าย (กลุ่มปัญหามาก)
“เอาไงเนี่ย เร็วๆ เซ่” อคินเร่ง
“ยัยนี่ลง!” เป็นเชียรอีกครั้ง ที่ผลักลัลทริมาให้มาเผชิญหน้ากับอคิน
“หืมม์ จะไหวเหรอ~” เด็กหนุ่มตรงหน้าจ้องหน้าเธอ พร้อมกับถามเธอด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน
แน่นอนว่า..ลัลทริมาไม่ชอบให้ใครมาทำท่าดูถูกเธอแบบนี้
“เอ่อ ก็ไหวนะ” เธอบอกและยิ้มให้เขาอย่างท้าทาย ก่อนจะหันไปหาหนุ่มผมแดงคนที่ผลักเธอออกมา “ว่าแต่ ทำไมต้องให้ฉันลงด้วยล่ะ”
..หรือว่าพวกคุณ..ไม่มีฝีตีลล์ในการวิ่ง..?
คำที่เธออยากเหลือเกินที่จะเอ่ยถามพวกเขา แต่ด้วยความเกรงใจพวกคุณชาย ลัลทริมาจึงต้องจำใจเก็บมันเอาไว้ในใจไม่ถามออกไป
เอมิกาที่อยู่กลุ่มอื่น ซึ่งบังเอิญได้ยินเข้าเพราะยืนอยู่ใกล้กลุ่ม 5 จึงหันหน้ามาหาลัลทริมา พร้อมกับยิ้มให้เพื่อนสาวอย่างหวังดี “ลัลไม่รู้เหรอ ที่พวกนี้ไม่อยากลง ก็เพราะไอ้คุณอคินน่ะ..อุ๊บ”
แต่ก่อนที่เอมิกาจะได้ทันพูดจบ มือเรียวขาวของเชียรก็ยื่นมาปิดปากเธอเอาไว้เสียก่อน “อย่าปากมากนะ ยัยทอม”
“แหวะ!! เอามือออกไปนะ เค็ม!!!” สาวผมสีแดงอมน้ำตาลดึงมือของเชียรออก ก่อนจะต่อว่าใส่เขายกใหญ่ แล้วทั้งคู่ก็ทะเลาะกัน โดยที่เอมิกาลืมไปเสียสนิทเลยว่า..เธอจะพูดอะไรกับลัลทริมา
“เอาเถอะ ตกลงว่าเธอนะ” ภามชี้ไปที่ผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่ม เด็กสาวจึงต้องพยักหน้ารับ
แล้วอาจารย์ก็ประกาศให้ตัวแทนแต่ละกลุ่มออกไปรับเอาผ้า เพื่อนำมาผูกมัดไว้ที่ขาของผู้ลงแข่งขัน
“หึ...หึ นี่มันคู่ขาหมากับลิงชัดๆ” การินหัวเราะออกมาเบาๆ
“อ๋อ ปังคุงกับเจมส์ใช่มั้ยครับ” เรวินเอ่ยขึ้นมาบ้าง
“งานนี้..ท่าทางจะได้ดูหมาจูง(ลาก)ลิงแล้วสินะ” เชียรพูดบ้าง พร้อมกับแย้มรอยยิ้มอย่างนึกสนุกออกมา ดวงตาคมสีแดงเป็นประกาย
“พวกนายไม่น่าแกล้งเธอแบบนี้เลยนะ” ชินะเอ่ยขึ้นมาเบาๆ พลางถอนหายใจอย่างรู้สึกเหนื่อยหน่าย
“แหมๆ ไม่เอาน่าชินะ ฉันเองก็ไม่ได้อยากจะทำกับคุณลัลแบบนี้หรอกนะ แต่มันช่วยไม่ได้จริงๆ นี่นา” แคปเปอร์พูดขึ้นมาพลางตีสีหน้าเศร้า
“ฮะๆ ใครๆ ก็คงไม่อยากลงวิ่งกับคุณชายคินทั้งนั้นแหละครับ” เรวินหัวเราะร่า ก่อนจะทอดสายตามองไปยังคู่หูนักวิ่งที่ถูกการินเรียกว่า ‘คุ่ขาหมากับลิง’ ที่ตอนนี้เข้าประจำที่เรียบร้อยแล้ว
“ความสนุก(สะใจ) ใกล้เริ่มแล้ว” เชียรพูดอย่างตื่นเต้น ดวงตายิ่งทอประกายระริกมากกว่าเมื่อครู่
“เอาล่ะนักเรียน เริ่ม!!” ทันทีที่จบเสียงอาจารย์ เสียงปืนแก๊บ (ของปลอม) ก็ดังขึ้นมา บ่งบอกสัญญาณการเริ่มเกมวิ่งผลัด 3 ขานี้
โดยไม่รอช้า อคินออกวิ่งทันที..โดยที่ไม่ได้นัดหมายกับลัลทริมาแม้แต่นิด แน่ล่ะ แรงฉุดกระชากจากการออกตัวของเขา มันพาให้เธอที่ยังไม่ทันจะตั้งตัวหงายหลังล้มตึงทันที หากแต่อคินก็หาสนใจไม่...เขายังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป
“เอาแล้วไง” แคปเปอร์พูดขึ้นมา “เลือดอคินร้อนซะแล้ว”
“นั่นสิ หมอนี่เวลาได้ยินเสียงปีนทีไร เลือดนักสู้ขึ้นหน้าทุกที แถมพอเป็นแบบนี้...ก็จะไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่น้อย” ภามพูด “นี่คงจะไม่รู้ตัวเลยสินะ ว่าคู่วิ่งของตัวเองล้มไปแล้ว”
“ตอนนี้ในสายตาหมอนั่น..คงมีแต่เส้นชัยเท่านั้นแหละ” ชินะเอ่ยเรียบๆ
“ยัยนั่นถูกลากเข้าเส้นชัยแหงม” เชียรพูดพลางอมยิ้มอย่างชอบใจ “ตายคาทรายร้อนๆ นี้แน่”
-TBC-
ความคิดเห็น