คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : >>:: Chapter 18
CHAPTER 18
หลังจากโฮมรูมเสร็จ ลัลทริมาไม่รอช้ารีบหันขวับไปหาการิน พร้อมๆ กับเอ่ยถามเขาทันที
“นี่มันหมายความว่ายังไงกันคะ? คุณชาย”
“อะไร?” การินถามกลับมาด้วยสีหน้าราวกับไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไร
“ฝีมือคุณใช่มั้ยล่ะ ที่จัดกลุ่มให้ฉันน่ะ”
“ก็ใช่น่ะสิ” แล้วก็ตอบรับอย่างหน้าตาเฉย
“ทำแบบนี้ได้ยังไงกันคะ คุณชาย! รู้มั้ย การทัศนศึกษาน่ะ มันสำคัญกับชีวิตวัยเรียนขนาดไหน ได้ไปเที่ยวเล่นกับเพื่อนๆ ทำกิจกรรมร่วมกันอย่างสนุกสนาน แล้วทำไม...ทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับฉันล่ะ?”
“ช่วยไม่ได้นี่ ถ้าเธอไม่อยู่กลุ่มพวกฉัน ใครจะคอยรับใช้พวกฉันล่ะ”
“แต่..” ยังไม่ทันจะได้เถียงอะไรต่อ เรวินก็เดินเข้ามาขวางหน้าเธอ นิ้วเรียวยาวยกขึ้นมาปิดปากของเธอเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอพูดอะไรต่อ
“ช่างมันเถอะครับ อยู่กับพวกผมก็ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่นา ^^” เขาว่า
..ไม่เป็นกับผีอะไรล่ะ.. ลัลทริมาคิด ก่อนจะยอมพยักหน้าและหันหน้าหนีไปทางอื่น
จึงไม่ทันได้เห็นใบหน้าอันเริงร่าของเชียร..
++++++++++++++++++++++
พักกลางวัน
เด็กสาวนั่งดื่มนมอยู่ที่ม้าหินใต้ต้นไม้ใหญ่อย่างไม่ค่อยสบายอารมณ์นัก เนื่องจากเรื่องเมื่อตอนเช้ามันยังคงทำให้เธอเซ็งๆ
ยิ่งพอคิดไปถึงหน้าตาที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราวของการิน เธอก็ยิ่งจะอารมณ์บูดยิ่งขึ้นไปอีก แล้วพอยิ่งนึกไปถึงไอ้คุณชายเชียร ก็ยิ่งไปกันใหญ่.. แต่แล้ว ใบหน้าของอคินเมื่อวาน..ที่ทำท่าทางลุกลี้ลุกลนใส่เธอ
“จริงสิ! ถึงว่า ว่าทำไมคุณชายอคินถึงได้พูดว่า ‘จำไม่ได้สินะ’ ที่แท้ก็เรื่องนี้นี่เอง”
ถึงสมองจะช้า แต่ขอโทษนะ..ยังไงเธอก็มีสมองอยู่ดี!
โดยไม่รอช้า ลัลทริมารีบลุกขึ้นพลางออกวิ่งเพื่อตามหาคุณชายอคิน
ขาเรียวก้าววิ่งตามหาไปเรื่อยๆ จนกระทั่งไปเจอพวกคุณชายนั่งอยู่ในโรงอาหาร เธอรีบวิ่งเข้าไปหาพวกเขาทันที
“คุณชาย..อ..อคิน..แฮ่ก แฮ่ก” เธอเอ่ยเรียก พลางหอบหายใจหนักด้วยความเหนื่อยล้าจากการวิ่งตามหาพวกคุณชายเหล่านี้
“อะไร?” เจ้าของชื่อหันหน้ามาถามอย่างรู้สึกงุนงง
“ยังจำสัญญา..แฮ่ก ที่คุณพูดไว้เมื่อตอนเมื่อ 31 วันก่อนได้มั้ย?” เธอค่อยๆ พูด
“สัญญา..?” อคินทวนคำอย่างงงๆ ก่อนจะต้องเบิกตากว้างขึ้นอย่างเข้าใจ
“จำได้แล้วใช่มั้ยคะ?”
“สัญญาอะไรวะ? อคิน” เชียรหันไปถามอคิน
“ก็สัญญาที่บอกว่า ‘ถ้าทำให้ฉันลาออกไม่ได้ พวกคุณจะยอมเป็นเบ๊ให้ฉัน 3 วัน’ ไงล่ะคะ!!” ลัลทริมารีบเอ่ยออกมาเสียงดัง ทำเอาคนที่นั่งอยู่ในบริเวณใกล้ๆ หันมามองอย่างสนใจ
“อย่ามาพูดในที่แบบนี้สิ” อคินบอก
“ทำไมอ่ะ จะพูดที่ไหนแล้วมันทำไมอ่ะ?”
“ที่นี่คนมันเยอะเกินไปเฟ้ย!” อคินพูดอย่างไม่พอใจ
ใช่..ที่นี่คนมันเยอะเกิน แถมพวกที่นั่งใกล้ๆ ก็ได้ยินกันแล้วด้วย ว่าพวกเขาจะต้องไปเป็นเบ๊ให้กับคนที่เป็นเบ๊อย่างลัลทริมา แบบนี้มันน่าอายจะตายชัก
“อย่ามาพูดจาล้อเล่นจะได้มั้ย?” การินเอ่ยขึ้นมา “เธอน่ะ สมควรจะโดนไล่ออกได้นานแล้วนะ ถ้าไม่เป็นเพราะความใจดีของพวกฉัน ป่านนี้เธอคงระเห็จออกไปอยู่นอกโลกแล้วล่ะ”
“เวอร์ไปละคุณชาย” ลัลทริมาพูด
แต่เธอก็อดคิดตามด้วยไม่ได้จริงๆ เพราะมันก็เป็นตามอย่างที่การินพูดนั่นแหละ ที่ว่าถ้าไม่ใช่เพราะความใจดี(?)ของพวกคุณชายแล้วล่ะก็...ป่านนี้เธอก็คงไร้ที่ไปแล้ว แต่จะให้ยอมแพ้ เธอก็คงจะยอมไม่ได้ แม้สุดท้ายแล้ว..
“แต่พวกคุณก็ควรจะรักษาสัญญา..”
“ฉันจะไม่พูดซ้ำแล้วนะ” การินพูดเน้นเสียง ทำเอาลัลทริมาไม่กล้าที่จะพูดต่อ..
ใช่ แม้สุดท้ายแล้ว..เธอก็มักจะเป็นฝ่ายต้องยอมแพ้ตลอด~
+++++++++++++++++++++++++
2 สัปดาห์ผ่านไปไวเหมือนฝัน
การเดินทางไปทัศนศึกษาเริ่มต้นขึ้นแล้ว..
นักเรียนทั้งหลายต่างรีบมาโรงเรียนกันอย่างตื่นเต้น พลางรีบเช็คชื่อขึ้นไปรอบนรถกันอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งนักเรียนมากันเกือบจะครบ ขาดก็แต่..พวกคุณชายทั้ง 7 คน และลัลทริมา
“ทำไมช้านักนะ พวกนั้นน่ะ” เด็กคนหนึ่งบ่นขึ้นมาอย่างเซ็งๆ อารมณ์
“ก็งี้แหละนะ พวกคนดัง ชอบทำตัวเอาแต่ใจ” อีกคนที่นั่งข้างๆ บ่นขึ้นมาเช่นกัน..จนกระทั่งทั้งรถพากันบ่นไปด้วย สุดท้ายอาจารย์ก็ต้องเดินขึ้นมาห้ามปราม
“หยุดบ่นกันได้แล้ว” อาจารย์บอก
“ก็วันนี้มันวันทัศนศึกษานะคะ แล้วทำไมพวกเขาถึงมากันช้านักล่ะ” เด็กคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา
“เอ่อ ทำใจหน่อยนักเรียน” อาจารย์เองก็ไม่รู้จะตอบอย่างไรเช่นกัน จนกระทั่งจู่ๆ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอาจารย์สาวหยิบเอาโทรศัพท์ขึ้นมารับและพูดคุยสักเล็กน้อย ก่อนจะวางสายแล้วหันมาหานักเรียนคนอื่นๆ ที่นั่งเงียบรอฟังสิ่งที่อาจารย์จะพูด
“พวกคุณชายเค้าไปกันเองน่ะ เพราะฉะนั้น..พวกเราก็จะออกเดินทางเลยละกัน” จบคำประกาศ เด็กๆ ต่างก็โห่ร้องกันทันที ไม่ใช่เพราะดีใจ แต่เป็นเพราะรู้สึกอารมณ์เสีย
“โถ่ จะไปเองก็หัดโทรมาบอกก่อนหน่อยเซ่” นักเรียนชายคนหนึ่งตะโกน แล้วก็พากันตะโกนกันเกือบทั้งรถ จนอาจารย์ที่คุมอยู่ต้องส่ายหน้าอย่างเอือมระอา สุดที่ห้ามปรามพวกนี้ได้แล้ว
แล้วรถบัสก็ออกเดินทางไปยังจังหวะระยอง..เพื่อที่จะต่อเรือไปยังเกาะส่วนตัวของคุณชายชินะ
++++++++++++++++++++++++++
พึ่บ พึ่บ พึ่บ
เสียงเฮลิคอปเตอร์ดังอยู่เหนือคฤหาสน์งามที่สร้างอยู่บนเกาะใหญ่ที่เต็มไปด้วยแมกไม้นานาพันธุ์ที่ลัลทริมารู้จักดี
แต่การนั่งเฮลิคอปเตอร์แบบนี้ เธอไม่เคยมาก่อน มันจึงทำให้เธอค่อนข้างจะมีอาการวิงเวียนอยู่ไม่น้อย แต่ก็ได้แคปเปอร์ที่ช่วยส่งยาดมมาให้ดม
แล้วเฮลิคอปเตอร์ก็ลงจอดบนที่ที่เตรียมไว้โดยเฉพาะ พวกคนรับใช้ที่ทำงานอยู่ที่คฤหาสน์ต่างก็รีบมารับพวกคุณชายและช่วยกันขนของเสียยกใหญ่ จากนั้นก็พาพวกคุณชายและลัลทริมาไปพักผ่อนที่คฤหาสน์เสียก่อน เพื่อรอเวลาให้พวกที่โรงเรียนเดินทางมาถึง
“แหม ทำแบบนี้มันไม่เอาเปรียบคนอื่นไปหน่อยเหรอคะ?” ลัลทริมาเอ่ยกระซิบกับแคปเปอร์ที่นั่งอยู่ใกล้ๆ กับเธอ
“ไม่หรอกครับ” แคปเปอร์ตอบยิ้มๆ “พวกนี้เขาไม่อยากไปนั่งรวมกลุ่มกับคนเยอะแยะน่ะครับ”
“เหรอคะ” ลัลทริมาได้เพียงยิ้มแหยตอบ
+++++++++++++++++++++
ผ่านไปได้ราว 4 ชั่วโมง เหล่านักเรียนของห้องเดียวกับพวกเขาก็เดินทางมาถึง เหล่าคนรับใช้ก็มาต้อนรับคณะครูและนักเรียน พลางขนของพาไปยังบ้านพัก ซึ่งอยู่คนละทางกับคฤหาสน์ที่พวกคุณชายอยู่
จากนั้น อาจารย์ก็ฝากให้คนรับใช้มาตามคุณชายให้ไปรวมตัวกับพวกนักเรียน เพื่อที่จะทำกิจกรรมกัน
หลังจากทำธุระเสร็จสิ้นหมดเรียบร้อย เหล่านักเรียนต่างก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและมานั่งรวมกันที่ลานกิจกรรมซึ่งพวกคนใช้จัดเตรียมเอาไว้ให้
“เอาล่ะนักเรียน ก่อนอื่น..อาจารย์ขอประกาศก่อนนะว่า การมาทัศนศึกษาครั้งนี้ เราจะเน้นในเรื่องของการทำกิจกรรมและการอยู่ร่วมกันเป็นหมู่คณะของคนในกลุ่ม”
“เพราะฉะนั้น กิจกรรมที่จะให้ทำนี้ จะต้องทำเป็นกลุ่มเช่นกัน” อาจารย์ชี้แจง
..เหอะ ทำเป็นกลุ่มงั้นเหรอ? แล้วฉันจะไปทำอะไรได้ล่ะเนี่ย.. ลัลทริมาคิดอย่างเหนื่อยใจ
“ค่ะ และกิจกรรมของเรานี้..เราจะให้คะแนนสำหรับผู้ที่ชนะในแต่ละกิจกรรมด้วย แล้วทีมไหนที่ได้แต้มเยอะสุด ก็จะได้รับรางวัลอย่างงามไปครอบครอง แต่ครูไม่บอกหรอกนะ ว่ารางวัลอะไร”
เด็กๆ ต่างก็แสดงความสนอกสนใจกันออกมา พลางบอกว่าอยากเริ่มเล่นเกมกันแล้ว และอาจารย์ผู้แสนใจดีก็ไม่รอช้า จัดให้เลยทันที
“งั้นไปรวมกันที่ชายหาดนะ เพราะอาจารย์จะให้เล่นเกมส์กันเลยทันที”
เด็กนักเรียนรีบวิ่งไปที่ชายหาดกันทันที จะมีก็เพียงแต่พวกคุณชายที่เดินกันช้าๆ อย่างสบายอารมณ์ พอมาถึงแล้ว อาจารย์ก็ประกาศก้องอีกครั้ง “เอาล่ะ เกมแรกที่พวกเราจะเล่นกันก็คือ.. ปีนเก็บลูกมะพร้าว”
“!!!!”
-TBC-
ความคิดเห็น