คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : >>:: Chapter 6
CHAPTER 6
ลัลทริมาตาโตกับคำที่อคินเอ่ยออกมาทันที เธอรีบหันขวับไปมองหน้าหนุ่มนัยน์ตาสองสี ก่อนจะสะบัดมืออย่างแรง จนมือที่เกาะกุมเธอไว้หลุด พลางมองหน้าอคินด้วยความโกรธ
“ไม่ตลกนะ ฉันไม่ได้เป็นขี้ข้าพวกนายซะหน่อย” เด็กสาวขึ้นเสียงใส่ นัยน์ตาคลอไปด้วยน้ำตา ก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไป โดยไม่ได้เหลียวหลังมามองใครทั้งนั้น
“อ้าว หนีไปซะแล้ว” แคปเปอร์พูดออกมา ก่อนจะมองตามหลังของร่างบางที่เพิ่งวิ่งหนีหายไป“นายพูดแรงไปเปล่า? อคิน”
“ไม่เห็นแรงเลย” เชียรว่า พร้อมยิ้มมุมปาก
แล้วทุกสายตาหันมาจับจ้องที่อคิน หนุ่มนัยน์ตาสองสียิ้มหน้าระรื่น ก่อนจะเอ่ยออกมา “เหอะ เหมือนจะสำเร็จไปหนึ่งขั้นแล้วนะ ทีนี้ก็ต้องรอดูล่ะ ว่ายัยนั่นจะขอลาออกรึเปล่า”
“หึหึ แสบมากนะแก” การินว่า พร้อมกับตบไหล่อคินเบาๆ
“ทำได้ดีเลยนี่” ชินะกล่าว พร้อมกับส่งยิ้มให้อคิน
“อะไรกันพวกนาย” เอมิกาที่ยืนดูอยู่เอ่ยถามออกมาอย่างงุนงง ทั้งๆ ที่พวกนี้ทำให้ลัลทริมาโกรธ แต่กลับไม่มีใครคิดจะวิ่งตามเธอไปเลยแม้แต่น้อย
“ทำไม?” การินหันมามองเอมิกา
“ทำไมไม่ตามไปล่ะ พวกนายทำให้ลัลร้องไห้นะ” เอมกล่าว
“ร้องก็ร้องไปสิ ไม่เห็นต้องสนใจเลย” การินพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ใจร้าย” มัณฑินีพูด ก่อนจะดึงให้เอมิกาถอยออกมา แล้วรีบวิ่งตามลัลทริมาไป
“เหอะ ใครมันจะไปสนใจกัน” การินพูด พร้อมหันมามองหน้าเพื่อนๆ ของตน “จริงมั้ย?”
หนุ่มๆ ต่างก็พยักหน้าให้เป็นคำตอบว่า ‘จริง’ ก่อนจะยิ้มแย้มให้กันอย่างสะใจ จะมีก็เพียงแต่แคปเปอร์เท่านั้นที่ทำสีหน้าไม่สบายใจสักเท่าไหร่ และเรวินที่ยืนตีสีหน้าเรียบเฉย สายตามองไปยังทางที่ลัลทริมาเพิ่งวิ่งหนีไปเมื่อครู่
“เฮ้อ ช่วยไม่ได้นะ” หนุ่มผิวเข้มถอนหายใจ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป เรียกให้สายตาของอีก 6 คนที่เหลือหันมามอง
“จะไปไหนน่ะ เรวิน” ชินะเอ่ยถาม
“ไปเดินเล่นซะหน่อยครับ” เรวินว่า แล้วก็เดินหายออกไปเลย
“อะไรของมัน??”
++++++++++++++++++++++
ร่างบางวิ่งหนีมาที่หลังตึกเรียน ก่อนจะค่อยๆ ทรุดตัวลงนั่งพิงกับต้นไม้ “ไอ้พวกคุณชายบ้าๆๆๆๆ” เธอเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกโกรธ
“นึกว่าใครมาร้องไห้สะอึกสะอื้นที่นี่ นี่แท้ก็เธอเองเหรอ” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นมา ทำให้ลัลทริมาหันไปมองอย่างตกใจ ก่อนจะรีบยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้ง
“อ้าว โชติกาล” เธอเรียกเขา “มาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ”
“มาก่อนเธอตั้งนานแล้วล่ะ” โชตอบ ก่อนจะมองหน้าลัลทริมาด้วยสายตาราวกับกำลังค้นหา
“อะไรเหรอ” เด็กสาวจึงถามออกไปอย่างงุนงง
“ร้องไห้ทำไม?”
“เอ๊ะ! เอ่อ ฉันเปล่า” เด็กสาวรีบตอบปฏิเสธกลับ พลางหลบตาโชติกาลที่กำลังจ้องมองเธอ
“ไม่จริง เธอร้องไห้ชัดๆ” เขาว่า “แล้วก็คงจะเป็นเรื่องของ..พวกคุณชายพวกนั้นสินะ”
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างอย่างตกใจ เพราะที่โชติกาลพูดมานั้น มันถูกต้องเป๊ะๆ
“แล้วร้องไห้ทำไม? พวกนั้นทำอะไรให้เธออย่างนั้นเหรอ” เสียงของโชติกาลฟังดูอ่อนโยน ลัลทริมามองหน้าเขา ก่อนที่น้ำตาจะค่อยๆ เอ่อล้นขึ้นมาอีกครั้ง
“เพราะพวกเขาว่าฉันว่าเป็น ‘ขี้ข้า’ น่ะสิ” เธอพูด พลางร้องไห้ออกมา “ทั้งๆ ที่ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้นซะหน่อย ทั้งที่ๆ ฉันน่ะ..เป็นสาวใช้เองนะ”
“อืม” โชติกาลพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆ ลัลทริมา “งั้น ฉันให้ยืมอกเอามั้ย?”
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างตกใจ ก่อนจะส่ายหัวปฏิเสธ “ไม่เป็นไรหรอก ฉัน..ไม่เอาหรอกนะ” เธอพูด พลางสะอื้นไห้เล็กน้อย ทำเอาหนุ่มแว่นทำตัวไม่ถูก
“เอ่อ งั้นก็เลิกร้องไห้เถอะ”
“อือ ขอบใจนะโชติกาล แต่ฉันน่ะ..ฮึก กลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ” พูดพลางปล่อยให้น้ำตาไหลรินลงมาไม่หยุดหย่อน
“เธอเสียใจ..ขนาดนั้นเลยเหรอ?” โชเอ่ยถาม
“เปล่า ที่ร้องไห้น่ะ ไม่ได้เป็นเพราะฉันเสียใจหรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันเจ็บใจต่างหากล่ะ”
คำพูดของลัลทริมา ทำเอาโชติกาลถึงกับอึ้งไปเล็กน้อย “แล้วทำไมต้องเจ็บใจขนาดนั้นล่ะ”
“ก็..ก็ฉันรับไม่ได้ที่พวกเขาดูถูกฉัน”
“งั้นทำไมเธอถึงมาเป็นสาวใช้ให้กับพวกนี้ล่ะ ทั้งๆ ที่เธอก็น่าจะรู้นี่นา ว่าคุณชายพวกนี้น่ะ ร้ายไม่เบา”
“เพราะฉันไม่มีทางเลือก” ลัลทริมาพูด มือบางค่อยๆ เช็ดน้ำตาของตัวเองออกไป “ชั้นโดนแม่..ขายน่ะ”
“อะไรนะ” โชติกาลเบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ถึงฉันจะเสียใจ แต่ฉันก็แอบดีใจ ที่อย่างน้อยๆ ฉันก็ไม่ต้องอยู่บนเกาะนั้น..อยู่ในบ้านหลังเดียวกับเจ้าพ่อบ้านั่น” เด็กสาวพูด พลางมีสีหน้าเศร้าเล็กน้อย
“ทำไมล่ะ”
“ฉัน..บอกไม่ได้” ลัลทริมาพูด ดวงตากลมโตจ้องโชติกาลด้วยแววตาขอโทษ ขอโทษที่เธอไม่อาจบอกเรื่องราวชีวิตของเธอให้เขารู้ได้
“อือ งั้นก็ตามใจเธอละกัน ว่าแต่ กินอะไรมารึยังล่ะเนี่ย” แล้วลัลทริมาก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ โชติกาลจึงถอนหายใจน้อยๆ แล้วยื่นขนมปังให้เธอ “กินสิ เดี๋ยวจะหิวจนเป็นลมซะก่อนนะ”
“อะ อืม” เด็กสาวพยักหน้ารับและยิ้มตอบ
+++++++++++++++++++++++++++
เรวินยืนมองดูลัลทริมาและโชติกาลนั่งทานขนมปังใต้ต้นไม้ใหญ่ ใบหน้าของเด็กสาวดูเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาหยกๆ แต่ยามนี้มันกลับมีรอยยิ้มประดับเอาไว้
“ท่าทางจะไม่เป็นอะไรแล้วสินะ” หนุ่มผิวเข้มเอ่ยเสียงเบา ก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปหาลัลทริมา
“อ๊ะ คุณชายเรวิน” เด็กสาวเอ่ยออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าเรวินเดินเข้ามาใกล้
“อื้ม” เรวินยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน โชติกาลที่นั่งอยู่ด้วยจึงลุกขึ้น และขอตัวไปที่อื่น เพื่อให้ทั้งสองได้คุยกันสะดวกมากยิ่งขึ้น
“เอ่อ ขอโทษทีนะครับ” เรวินเอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด
“ขอโทษทำไมล่ะคะ ฉันไม่ได้โกรธคุณชายเรวินซะหน่อย” ลัลทริมาว่า พลางกัดขนมปังเข้าปาก
“อ้าว ทำไมไม่โกรธล่ะ?”
“ก็คุณชายเรวินไม่ได้ทำอะไรให้ฉันโกรธซะหน่อย อ้อ คุณชายแคปเปอร์ก็ด้วย ไม่เหมือนกับพวก 5 คนที่เหลือนั่นหรอกค่ะ” ลัลทริมาพูดด้วยใบหน้าง้ำงอ “วันๆ ดีแต่จิกกัดฉันอยู่ได้ ทำตัวยังกับเด็กเก็บกด เหมือนว่าทั้งชีวิตที่ผ่านมาไม่เคยด่าใครยังงั้นแหละ”
“ฮะๆๆ” เรวินหัวเราะ “แล้วคุณว่าไงล่ะ..จะลาออกรึเปล่าครับ?”
เด็กสาวรีบหันขวับมามองเรวิน “เรื่องอะไรฉันจะไปยอมแพ้ล่ะ”
“ว้าวๆ” เรวินทำตาโต พลางตบมือแปะๆ ให้เธอ “คุณลัลเข้มแข็งจริงๆ นะครับ”
“ก็..ยอมไม่ได้หรอกค่ะ” ลัลทริมาว่า “เอ้อ แล้วคุณชายเรวิน..ไม่ไปทานข้าวหรอคะ?”
“อ่อ จริงสิ งั้นผมไปล่ะ” หนุ่มผิวเข้มว่า พลางลุกขึ้นยืนทันที “งั้นไปก่อนล่ะ..เด็กสาวผู้เข้มแข็ง”
“....” ลัลทริมาไม่พูดอะไร เพียงแต่มองตามเรวินไปอย่างงงๆ
+++++++++++++++++++++++++++
หลังจากหมดคาบพักเที่ยง ลัลทริมาเดินกลับขึ้นมายังห้องเรียน ก่อนจะต้องรู้สึกขนลุกทันที เมื่อเจอกับสายตาดุดันที่จ้องมาทางเธอเขม็ง
“ว่าไงยัยบื้อ จะมาขอลาออกสินะ?” การินเอ่ยถามเธอเป็นคนแรก
“ไม่ได้จะลาออก แต่จะขึ้นมาเรียนต่างหาก” ลัลทริมาตอบกลับ พลางเดินมานั่งลงยังที่นั่งของเธอ
“กล้ามากนะเธอ” ชินะหันกลับมาพูดกับลัลทริมา เด็กสาวจึงแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เขาอย่างท้าทาย ก่อนจะตอบกลับไป
“แล้วทำไมต้องกลัวด้วยล่ะ”
“เอ๊ะ!!” คุณชายผมขาวลุกขึ้นทันที สายตาจ้องมาที่ลัลทริมาด้วยความโกรธเคือง
“ใจเย็นน่า คุณชายชิน” เรวินเอ่ยห้าม ก่อนจะบอกให้ชินะนั่งลงก่อน พลางบอกให้ทำใจเย็นๆ เอาไว้
“อ้าวๆ เธอคิดจะมีเรื่องกับพวกเราใช่มั้ย” เชียรถาม
“ไม่ค่ะ” ร่างบางส่ายหน้า “ฉันว่าพวกคุณตั้งใจเรียนเถอะนะคะ เพื่อนๆ เริ่มเข้าห้องกันแล้ว อีกอย่าง อาจารย์ก็ใกล้เข้าห้องแล้วด้วย”
“หนอย” เชียรสบถอย่างแค้นเคืองใจ ก่อนจะหยิบเอาไอแพดขึ้นมา และกดพิมพ์ๆ อะไรลงไปไม่รู้ ก่อนที่จะส่งสายตาไปยังคุณชายคนอื่นๆ แล้วพวกคุณชายก็หยิบเอาไอแพดหรือโทรศัพท์ไอโฟนขึ้นมาบ้าง
การินก้มมองหน้าจอ ก่อนจะเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา พลางหันไปสบตากับอคินที่นั่งข้างๆ
“สนุกแน่งานนี้”
ทางชินะเองก็ลอบยิ้มออกมา เมื่ออ่านข้อความที่โพสต์อยู่บนสถานะเฟสบุ๊คของเชียร
ขากลับ..ทิ้งยัยนี่กันเอามั้ย? เพราะยังไงซะยัยนี่คงกลับบ้านไม่ถูกแน่!
“ได้สิ” ชินะพูด พลางหันมายิ้มให้เชียรเป็นคำตอบว่าตกลง
จากนั้น คาบเรียนแล้วคาบเรียนเล่าก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว จนในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกเรียนจนได้ ทันทีที่ออดหมดเวลาดังขึ้น พวกคุณชายทั้ง 7 คนก็รีบลุกพรวดพราดเดินออกไปจากห้องทันที ทำเอาลัลทริมาต้องลุกและวิ่งตามออกไปอย่างรวดเร็ว
“จะไปไหนกันน่ะ คุณชาย” เด็กสาวตะโกนถาม ขณะที่กำลังวิ่งตามพวกคุณชายอยู่
“ถามแปลกๆ ก็กลับบ้านน่ะสิ” ภามตะโกนตอบกลับมา
“เฮ้ย!! รอด้วยสิ” ลัลรีบตะโกนบอก ก่อนจะเร่งฝีเท้าวิ่งตามพวกคุณชายไปยังลานจอดรถ แต่ออกแรงวิ่งเท่าไหร่ก็ตามพวกคุณชายขายาวไม่ทัน
“แฮ่ก แฮ่ก” เด็กสาวยืนหอบเหนื่อยอยู่หน้าลานจอดรถ ก่อนจะได้ยินเสียงเครื่องยนต์กำลังขับออกมายังทางที่เธอกำลังยืนอยู่
ดวงตากลมโตมองไปยังรถหรู 3 คันที่ตอนนี้กำลังเคลื่อนออกมาอย่างเชื่องช้า โดยรถคันแรกนั้นจอดลง ณ ที่ๆ เด็กสาวกำลังยืนหอบอยู่ ลัลทริมายกมือขึ้นมาปาดเหงื่อที่กำลังจะไหลเข้าตา ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้รถ แต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อเจ้าของรถลดกระจกไฟฟ้าลงมา แล้วเอ่ยพูดกับเธอ
“ขอโทษนะ พอดีรถคันนี้เต็มน่ะ ไปคันอื่นเถอะ” การินว่า พลางยิ้มเยาะให้กับเด็กสาว ไม่ต่างจากอีกคนที่นั่งอยู่ในรถด้วย..นั่นก็คือ ชินะ นั่นเอง ต่างจากเรวินที่นั่งยู่เบาะหลัง หนุ่มผิวเข้มที่กำลังนั่งหน้านิ่งมองเธอ แล้วการินก็กดปิดกระจกทันที พร้อมกับขับรถออกไป
“เอ่อ ค่ะ” ลัลทริมาพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปยังรถอีกคัน “ขอโทษนะคะ พอดีคุณชายการินบอกให้มานั่งคันนี้” เธอพูด พลางมองหน้าเชียรที่กำลังมองเธอด้วยสายตาเหยียดๆ และภามที่กำลังนั่งหาว
“ไอ้การินเนี่ยนะ บอกให้มานั่งคันนี้” เชียรพูด “เธอฟังผิดรึเปล่าน่ะ”
ไม่พูดเปล่า เชียรรีบเหยียบคันเร่งขับออกไปทันที ทิ้งให้ลัลทริมายืนมองด้วยแววตาเคืองๆ “ไอ้บ้าเชียร” เธอกัดริมฝีปากแน่น พลางเดินสะบัดหน้ามายังรถคันสุดท้าย
คราวนี้ ลัลทริมารีบเปิดประตูทันทีโดยไม่รอให้คุณชาย 2 คนที่เหลือเปิดกระจกคุยกับเธอ แต่เธอก็ต้องชะงัก เมื่อประตูรถมันดันล็อคเอาไว้ซะอย่างงั้น
ก๊อกๆ เด็กสาวเคาะกระจกรถ ใบหน้าเริ่มแสดงความไม่พอใจออกมา แล้วอคินก็เปิดประจกมาคุยกับเธอ “อ้าว ไม่ได้ขึ้นรถไปกับสองคันแรกงั้นเหรอ”
“ถ้าไปแล้วจะมายืนอยู่ตรงนี้มั้ยล่ะ” เธอย้อน
“คุณลัลขึ้นมาสิครับ” แคปเปอร์ที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับยื่นหน้ามาบอกเธอยิ้มๆ ลัลทริมายิ้มรับเช่นกัน แต่แล้วอคินกลับบอกกับแคปเปอร์ว่า
“รีบไปเร็วเข้า สาวๆ หลายคนกำลังรอนายอยู่นะ” แคปเปอร์ฟังแล้วตาโตทันที เขาลืมไปเลย ว่าได้นัดสาวๆ โรงเรียนสตรีที่อยู่ใกล้ๆ เอาไว้ แล้วเด็กหนุ่มหน้าหล่อมาดเนี้ยบก็ไม่รอช้า รีบขับรถออกไป ทิ้งให้ลัลทริมายืนหน้าเหวออยู่หน้าลานจอดรถคนเดียว แล้วเหมือนพึ่งได้สติ เธอรีบวิ่งตามรถหรูทั้ง 3 คันออกมาทางด้านหน้าโรงเรียน ดวงตาของเธอมีแววผิดหวังขึ้นมาทันที เมื่อถนนด้านหน้าของเธอนั้นว่างเปล่า ไร้วี่แววของรถหรูของเหล่าคุณชาย
“ฮะ ๆ ๆ” ลัลทริมาหัวเราะแห้ง “โดนทิ้งซะแล้วสิเรา”
..แล้วทางกลับบ้านมันทางไหนล่ะเนี่ย..
เด็กสาวคิด พลางนึกเสียใจ ที่เมื่อเช้าตอนที่อธิศมาส่งเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะสนใจดูเส้นทางอยู่บ้าง แต่ถ้าถามว่าจำทางได้มั้ย...ก็ไม่ได้!
ในขณะที่กำลังหมดหนทางอยู่นั้น รถคันสวยคันหนึ่งก็ขับมาจอดตรงหน้าลัลทริมา พร้อมกับกระจกไฟฟ้าที่ค่อยๆ ลง “มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับน้อง?”
-TBC-
ความคิดเห็น