คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : >>:: Chapter 5
CHAPTER 5
“เอ่อ สวัสดีค่ะ คือ เอ่อ..ฉัน ชื่อ เอ่อ ลัลทริมาค่ะ คือ ฝะ..ฝากตัวด้วยนะคะ” เด็กสาวเอ่ยน้ำเสียงตะกุกตะกักอย่างเขินอายปนๆ ไปกับความหวาดกลัว เพราะตอนนี้ เธอกำลังถูกสายตานับสี่สิบคู่จับจ้องมาที่เธอ ซึ่งกำลังยืนแนะนำตัวอยู่ที่หน้าชั้นเรียน
“เอาล่ะทุกคน ฝากดูแลเพื่อนใหม่ด้วยนะ” แล้วอาจารย์ที่ปรึกษาก็เอ่ยฝากฝังเธอกับเพื่อนๆ ทุกคน “งั้นเธอ ไปนั่งโต๊ะตัวว่างๆ ที่อยู่แถว 2 นั้นไป”
“ค่ะ” ลัลทริมาพยักหน้ารับ ก่อนจะค่อยๆ เดินไปยังโต๊ะตัวที่อาจารย์ว่า แต่ยังไม่ทันจะได้นั่งลง ก็มีเสียงขัดเธอขึ้นซะก่อน
เด็กสาวหันหน้าไปมองคนที่ขัดขวางเธอที่กำลังจะนั่ง...เด็กหนุ่มผมดำที่ยกมือขึ้นมา
“มีอะไรเหรอการิน?” อาจารย์เอ่ยถาม
“ผมขอเสนอให้ลัลทริมามานั่งโต๊ะข้างๆ ผม”
“O_o อะไรนะ” เด็กสาวอุทานออกมาและไม่เพียงแค่เธอเท่านั้น แต่คนที่นั่งข้างๆ การินก็ยังอุทานขึ้นมาอีกด้วย
“อะไรของแกวะ แล้วฉันจะไปนั่งไหนล่ะ” อคินถามออกมาด้วยสีหน้างุนงงในความคิดของเพื่อนตัวเอง
“ใช่แล้ว หมายความว่าไงน่ะ การิน” อาจารย์ถามขึ้นมาบ้าง
การินหันมองหน้าเพื่อนของตนเอง สลับกับหันไปมองหน้าอาจารย์เล็กน้อย ก่อนจะบอกอาจารย์ว่า “พอดีพวกผมรู้จักกับลัลทริมาน่ะครับ แล้วผมเลยคิดว่า เธอเพิ่งย้ายมาใหม่ น่าจะมานั่งกับคนรู้จักมากกว่า”
เมื่อได้ยินดังนั้น อาจารย์จึงหันมามองหน้าลัลทริมา เธอรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
“หนูไม่รู้จักพวกเขาค่ะ”เด็กสาวโกหกออกไป เพราะกลัวว่าอาจารย์จะให้เธอไปนั่งกับพวกนั้นจริงๆ
“ไม่เอาน่า เมื่อเช้าพวกเรายังนั่งกินข้าวด้วยกันอยู่เลยนะ” เชียรพูดขึ้นมา พลางยิ้มให้อาจารย์และลัลทริมาทำเอาสาวๆ ในห้องทำตาโตอย่างตกใจ
“นั่นสิ เมื่อเช้าเธอยังไปปลุกพวกฉันถึงเตียงด้วยนะ”ชินะเสริม ทำเอาลัลทริมามองหน้าเขาด้วยความตื่นตกใจ ปนกับหวาดระแวงสายตาของสาวๆ ในห้องที่เริ่มมองเธออย่างอิจฉา
..ฉันขึ้นไปปลุกพวกคุณ ๆ ตอนไหนกันห๊ะ? เมื่อเช้า ฉันออกจากบ้านก่อนพวกคุณอีกนะ.. เธอคิด
“ไม่จริงนะคะ อาจารย์” เด็กสาวหันมาบอกกับอาจารย์ ฝ่ายอาจารย์เองก็ไม่รู้จะเชื่อใครดี
“อาจารย์ครับ” การินเรียก พลางส่งสายตาดุดันให้อาจารย์ ทำเอาอาจารย์ขนลุกเกรียวขึ้นมา จึงต้องออกคำสั่งว่า
“ลัลทริมา ไปนั่งตรงนั้นซะไป”
“อาจารย์คะ” ลัลทริมาแย้งขึ้น หากแต่เมื่อมองหน้าตาของอาจารย์แล้ว เธอก็พอจะเดาออกว่า อาจารย์คงจะไม่กล้าขัดใจการิน เนื่องจากว่าเด็กหนุ่มนั่น เป็นลูกของ ผอ. สินะ
“ก็ได้ค่ะ” เธอว่า พลางเดินไปยังโต๊ะหลังห้อง “ไหนล่ะ จะให้นั่งไหน ที่เต็มหมดซะขนาดนี้ แล้วอีกอย่าง ที่นั่งข้างๆ คุณน่ะ มันที่ของคุณชายอคินไม่ใช่เหรอ”
การินจึงหันมามองที่นั่งข้างๆ เขา “อ้าว ไอ้อคิน ยังไม่ลุกไปอีก”
“เออดิ่ ทำไมฉันต้องลุกออกเพื่อให้ยัยนี่นั่งด้วย” อคินถามการิน
“เออน่า ลุกให้หน่อยเถอะ” การินว่า
“ไม่โว้ย” อคินตอบ ก่อนจะหันมามองลัลทริมา “ฉันไม่ให้นั่งตรงนี้หรอกนะ”
“ก็ตามใจค่ะ เพราะฉันไม่อยากนั่งตรงนั้นอยู่แล้ว อีกอย่าง..ฉันไม่อยากนั่งใกล้พวกคุณชายหรอกนะ” ลัลทริมาพูด พลางหันหลังเพื่อจะเดินไปที่นั่งที่ว่างก่อนหน้านี้
“เดี๋ยว ลัลทริมา”
“หืมม์?” เด็กสาวชะงักเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยเรียก ก่อนจะหันมามอง แล้วเด็กสาวก็ต้องประหลาดใจเป็นอย่างมาก เมื่อพบกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของโชติกาล “โชติกาล”
“นั่งข้างๆ ฉันสิ” โชติกาลเอ่ยขึ้น ลัลทริมามองอย่างดีใจเล็กน้อย ที่อย่างน้อยๆ เธอก็ได้อยู่ห้องเดียวกับโชติกาล เพื่อน(?) คนแรกที่เธอรู้จักเมื่อเข้ามาในโรงเรียนนี้ แต่เด็กสาวก็หยุดคิดนิดหน่อย
“เอ่อ มันไม่มีที่ว่างนี่” เธอถามเขาออกไป โชติกาลยิ้มร่า และหันไปเอ่ยบอกกับผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆ เขา
“ช่วยแลกที่นั่งกับเด็กใหม่ได้มั้ย ฉันขอร้อง” โชติกาลพูด เด็กสาวคนนั้นพยักหน้ารับอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่ก็ยอมลุกขึ้น แล้วไปนั่งที่อื่นแทน ทำเอาลัลทริมาหน้าเหวออย่างรู้สึกผิด
“นั่งได้แล้วละครับ” โชติกาลพูดและผายมือเชิญเธอนั่ง ร่างบางแค่นยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะคิดว่าควรที่จะนั่งดีมั้ย?
..แกจะนั่งจริงๆ เหรอลัล แกจะแย่งที่คนอื่นจริงๆ เหรอ แบบนี้แกโดนผู้หญิงคนนั้นหมั่นไส้แน่.. เธอถามตัวเองในใจ ..และที่สำคัญ แกจะกล้านั่งตรงนี้จริงๆ เรอะ??..
“ไม่นั่งเหรอครับ คุณลัล”เรวินที่นั่งอยู่ข้างหน้าโชติกาลเอ่ยถามขึ้นมา พลางยิ้มแย้มให้กับเธอ
“อะ เอ่อ ค่ะ” ลัลทริมาพยักหน้ารับ และยิ้มตอบเรวินเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนเก้าอี้นั่งลงอย่างช้าๆ พลางยิ้มแหยๆ อย่างรู้สึกกังวล เพราะถึงเธอจะได้นั่งข้างๆ กับเพื่อนใหม่อย่างโชติกาล แต่มันเหมือนราวกับว่าเธอกำลังอยู่ในดงเสือก็ไม่ปาน
เพราะตอนนี้เธอน่ะ..
(แผนผังที่นั่ง)
(แล้วโชโผล่เข้าไปนั่งนั่นได้ไง 55.)
“หึหึ โอเค นั่งนั่นก็ได้” เสียงการินแว่วมาให้เธอได้ยิน
แล้วอาจารย์จึงเริ่มทำการสอน..กระทั่งผ่านไปได้สองชั่วโมงกว่าแล้วลัลทริมาที่เรียนไม่รู้เรื่องจึงหันหน้าไปมา ก่อนเหลือบตาไปมองการินที่กำลังนั่งฟังเพลงจากไอพอดพร้อมหันออกไปมองทางด้านนอกหน้าต่าง พอมองมาที่ภาม..ที่กำลังฟุบหลับ มองไปทางเชียร ก็กำลังนั่งเล่นไอแพด มองชินะ..เห็นเพียงแค่แผ่นหลัง มองไปทางเรวิน เด็กหนุ่มผิวเข้มก็กำลังกดบีบีมือเป็นระวิง พอมองโชติกาล..เขาก็กำลังนั่งเรียนเป็นอย่างดี เธอจึงมองไปทางคนที่นั่งข้างหลังหนุ่มแว่น ก็เห็นแคปเปอร์กำลังยิ้มหวานให้ ลัลทริมาจึงยิ้มกลับ ก่อนจะหันหน้าหนีไป แต่แล้ว เด็กสาวก็ต้องสะดุ้งตกใจขึ้นมา เมื่อจู่ๆ เธอก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ต้นคอ
“นั่งให้มันนิ่งๆ ดิ๊ คนเค้าจะหลับจะนอน หันมองโน่นมองนี่อยู่ได้” เสียงอคินบ่นขึ้นมาเงียบๆ ลัลทริมาจึงหันไปมองเขา ที่กำลังอ้าปากหาวอย่างไม่เกรงใจใคร
“จะนอนอะไรกันนักกันหนาคะ? คุณชายอคิน” เธอถามเสียงเบาพลางเอายางลบที่เขาปาใส่หลังคอของเธอเมื่อครู่นี้วางกลับลงบนโต๊ะของเขา
“ไม่ต้องมาถามหรอก แค่นั่งบังให้ฉันก็พอ” อคินตอบ ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
..ไม่มีทางซะล่ะ.. ลัลทริมาคิด พร้อมกับยกมือขึ้นเรียกอาจารย์
“อาจารย์คะ อคินแอบหลับในห้องเรียนค่ะ” เสียงของเธอ ทำเอาหนุ่มๆ ที่นั่งรายรอบเธออยู่สะดุ้งกันเป็นแถว ต่างคนต่างรีบหยุดการกระทำที่ทำอยู่ แล้วตีสีหน้าทำเป็นตั้งใจเรียนทันที โดยเฉพาะอคินที่รีบลุกพรวดขึ้นมา
“แอบหลับงั้นเหรอ อคิน” อาจารย์ถาม พลางเดินเข้ามาหาอคิน
“เปล่า” อคินตอบ แต่สีหน้าของเขายังคงแสดงถึงอาการง่วงซึมอยู่
“โกหก!” อาจารย์ว่า ส่งสายตาดุใส่อคิน “ออกไปยืนกระต่ายขาเดียวหน้าห้องเดี๋ยวนี้”
น้ำเสียงเฉียบขาดกล่าวออกมา อคินจึงตีสีหน้ามึนตึงใส่อาจารย์ ก่อนจะชี้ไปทางภาม “แล้วทีไอ้ภามล่ะ ไม่ลงโทษมันเหรอ”
“อ้อ นายก็ด้วยภาม” อาจารย์จึงหันมามองหนุ่มผมสีคาราเมล “ออกไปหน้าห้องกับอคินซะ”
“อ้าว” ภามร้องออกมาอย่างงงๆ “เกี่ยวอะไรกับผมล่ะครับ” พลางตีหน้าไร้เดียงสาถามอาจารย์
“นายก็แอบหลับเหมือนกันนี่” อาจารย์ว่า “ไปได้แล้ว”
แล้วทั้งสองหนุ่มก็ลุกจากที่นั่ง สายตาทั้งสองคู่มองมาทางลัลทริมาอย่างนึกโมโห แต่เธอกลับส่งรอยยิ้มเยาะเย้ยให้อคิน และส่งสายตาเศร้าๆ ราวกับขอโทษให้ภาม
..ขอโทษนะคะ คุณชายภาม ฉันตั้งใจจะแกล้งแค่คุณชายอคินเฉยๆ..
หน้าห้อง
“หนอย ยัยบ้านั่น” อคินสบถอย่างเจ็บใจ “เย็นนี้ฉันเอาคืนแน่”
“อืม” ภามพยักหน้าเห็นด้วยกับอคินทันที
.....................................................
พักเที่ยง
ลัลทริมารีบลุกขึ้นจากที่นั่ง ก่อนจะเดินไปทางประตู และพบกับเด็กสาวสองคนยืนอยู่
“สวัสดี ลัลทริมา” เด็กสาวสวมแว่นเอ่ยขึ้น “ฉันชื่อมัณฑินี เรียกนี เฉยๆ ก็ได้”
“เห็นเธอเธอเพิ่งย้ายมาใหม่ กลัวจะไปโรงอาหารไม่ถูก ถ้ายังไงซะ ไปกับเรามั้ย” อีกคนเอ่ยขึ้นมา
“เอ่อคือ..”
“อ้อใช่ ฉันชื่อเอมิกา เรียก เอม นะ” เด็กสาวคนนั้นว่า
แม้จะงงๆ แต่ลัลทริมาก็ฉีกยิ้มออกมา “จ้ะ นี เอม ฉันชื่อลัล ลัลทริมาจ้ะ” เธอตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มแห่งความยินดี
“ยินดีที่ได้รู้จัก” นีว่า “ไปกินข้าวกันเถอะนะ” แล้วทั้งสามก็เดินไป แต่ยังไม่ทันที่ลัลทริมาจะก้าวพ้นประตูห้อง มือหนากลับคว้าเอาแขนบางของเธอไว้
“จะไปไหน” เสียงอคินเอ่ยขึ้นมา
“เอ่อ..” ลัลทริมาอึกอักขึ้นมาทันที เธอรีบสะบัดแขน แต่ก็ไม่เป็นผล “ปล่อยนะ”
“คิดว่าจะไปได้ง่ายๆ เหรอ” อคินถาม
“คือ ฉัน..ฉันขอโทษค่ะ คุณชายอคิน ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งคุณนะ”
“ไม่ได้ตั้งใจที่ไหนกัน “ เชียรที่เดินตามหลังอคินมาพูด “เธอรู้มั้ย เธอทำให้พวกฉันตกใจมากขนาดไหน เล่นเอาฉันเก็บไอแพดซะแทบไม่ทัน และนั่นมันก็ทำให้ไอแพดของฉันเป็นรอยเพราะ (รีบเก็บ) มันเลยกระแทกกับโต๊ะเลยนะ”
“นั่นสิ” ภามว่า และทำหน้าบึ้งใส่เธอ
“ฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ” ลัลทริมาว่า พลางตีหน้าเศร้าให้พวกคุณชาย
“นี่อคิน นายปล่อยลัลเดี๋ยวนี้เลยนะ” เอมิกาว่า “อยู่ๆ มารังแกเด็กใหม่ได้ไงกันห๊ะ”
“จะเด็กใหม่หรือเด็กเก่าค้างปีอย่างเธอฉันก็ไม่สนหรอกนะ” อคินหันมาจ้องเอม
“เอ๊ะนาย” เอมิกาเริ่มมีน้ำโหขึ้นมา ทำท่าจะพุ่งเข้าใส่อคิน แต่มัณฑินีก็ห้ามไว้ก่อน
“อย่าเอม อย่า”
“หึ ถอยไปเถอะน่า” การินพูดขึ้นมา ทำให้ทั้งเอมิกาและมัณฑินีหันไปมองหน้าเขา “แล้วถ้าพวกฉันจะแกล้งหรือทำอะไรกับยัยนี่ มันก็ไม่เกี่ยวกับพวกหล่อนอยู่แล้ว”
“หมายความว่าไงกัน” สาวผมสีน้ำตาลแดงถาม
“ก็คนที่ทำให้ยัยนี่ได้เข้ามาเรียนที่นี่ ก็คือฉันเอง” การินตอบ
เอมิกามองเพื่อนร่วมห้องที่มีศักดิ์เป็นลูกของ ผอ. อย่างไม่ค่อยเข้าใจนัก แต่เธอก็พอจะเดาได้ ว่าที่การินพูดมาอาจจะเป็นเรื่องจริง เพราะการที่ลัลทริมาย้ายมากระทันหันแบบนี้น่ะ มันน่าแปลกเกินไปที่โรงเรียนจะรับเธอเข้าง่ายๆ แต่ถึงอย่างนั้นสาวห้าวก็ยังไม่ยอมอยู่ดี “ฉันไม่สนหรอกนะ แล้วตอนนี้ก็ปล่อยเธอซะ เพราะเธอจะไปกินข้าวกับพวกฉัน”
“พูดเป็นเล่นไปได้” อคินพูด “ยัยนี่น่ะ ไม่มีสิทธิ์ไปไหนทั้งนั้น หากไม่ได้รับคำอนุญาตจากพวกฉัน”
“ทำไมลัลเค้าต้องขออนุญาตจากพวกนายด้วยเล่า” เอมิกาขึ้นเสียง
“ก็เพราะยัยนี่เป็นขี้ข้าของพวกฉันน่ะสิ”
-TBC-
ความคิดเห็น