คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : >>:: Chapter 4
CHAPTER 4
..นี่ไอ้คุณชายพวกนั้นคิดจะทำอะไรกันเนี่ย?..
“เอาล่ะ เตรียมตัวไว้นะ” อธิศบอก ก่อนจะตัดสายไปเสียดื้อๆ
“อะไรเนี่ย..ยังไม่ทันจะเข้าใจเลย” ลัลทริมาพึมพำกับตนเอง
รอไม่นานนัก อธิศก็มาถึงและพาเธอออกไปหาซื้อข้าวของมากมายหลายอย่าง ทั้งชุดนักเรียน กระเป๋า อุปกรณ์การเรียน หรืออะไรก็ตามที่เธออยากจะได้ ลัลทริมาเองก็ค่อนข้างงง แต่เธอก็ต้องยอมซื้อๆ ไป เพราะเธอไม่อยากให้อธิศลำบากใจเพราะเธอ และอีกอย่าง..เธอไม่อยากยอมแพ้พวกคุณชายด้วย
หลังจากซื้อของเสร็จ ทั้งคู่ก็กลับมาบ้าน พ่อบ้านหนุ่มสั่งให้ลัลทริมาไปพักผ่อน เพื่อที่จะได้เตรียมตัวไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้
“แต่นี่มันยังบ่ายๆ อยู่เลยนี่ค่ะ” เธอเถียง
“งั้นเธอก็ไปอ่านหนังสือ ดูเนื้อหาบทเรียน เพื่อที่จะได้เข้าใจถึงสิ่งที่เธอต้องเรียนรู้นะ” อธิศกล่าว ก่อนจะส่งสายตาดุให้เด็กสาวต้องยอมกลับห้องของเธอไป
.....................................................
“อะ..อะไรเนี่ย? ไม่เห็นเข้าใจเลย” ลัลทริมาพูดออกมาด้วยอาการตกตะลึง เมื่อเธอเปิดหนังสือวิชาคณิตศาสตร์ขึ้นดู และพบว่า..ไม่รู้เรื่อง!
..ทำไมมันยากอะไรอย่างนี้เนี่ย..ถึงว่าสิ วันนั้นที่ไอ้คุณชายอคินเอามาให้ดู..มันถึงได้ไม่รู้เรื่องเอาซะเลย.. เธอนั่งคิดถึงเรื่องเมื่อวันที่เธอเข้ามา แล้วอคินบอกให้เธอสอนการบ้านเขา และก็โดนพวกคุณชายด่ากลับมาว่า เธอไร้ประโยชน์
“โอ๊ย ไม่อ่งไม่อ่านมันแล้ว” เธอตะโกนออกมา ก่อนจะเดินออกมานอกห้อง พลางหาไม้กวาดไม้ถูมาปัดกวาดเช็ดถูบ้าน เพราะเธอรู้..ว่าสิ่งที่เหมาะกับเธอก็คืองาน ไม่ใช่เรื่องการเรียนหรอก
..จบ ป.6 มา จะไปเข้าใจเนื้อหาของพวกเรียนพาณิชย์ได้ไง..
ลัลทริมาถอนหายใจเซ็งๆ เด็กสาวทำงานบ้านรอเวลาให้พวกคุณชายกลับมา เพราะเธอมีเรื่องอยากจะถามพวกนั้นมากมายเลยล่ะ
.........................................................
เวลาค่ำ ณ ห้องอาหารของบ้าน
ขณะที่เด็กสาวกำลังตักข้าวให้กับพวกคุณชาย เธอก็เอ่ยถามขึ้นมา
“คิดจะทำอะไรของพวกคุณน่ะ”
“ทำอะไร?” การินทวนคำอย่างกวนๆ
“ก็ที่บอกให้ฉันไปเข้าโรงเรียนกับพวกคุณน่ะ หมายความว่าไง”
“ก็หมายความว่าหล่อนน่ะ..ต้องตามมาทำงานขี้ข้าให้กับพวกฉันที่โรงเรียนด้วยยังไงล่ะ” การินตอบกลับ พลางส่งสายตาท้าทายลัลทริมา
“ไม่ตลกนะ รู้ทั้งรู้ว่าฉันจบ ป.6 แล้วยังจะให้ฉันไปเรียนอีก ฉันจะไปรู้เรื่องได้ไง”
เชียรที่นั่งมองอยู่จึงเอ่ยปากขึ้นมา “จะรู้เรื่องหรือไม่รู้เรื่องมันก็เรื่องของเธอ เพราะความต้องการของพวกฉันก็คือ การให้เธอมาคอยตามรับใช้ที่โรงเรียน และกลั่นแกล้งให้เธอยอมลาออกไปซะ”
..โห ประกาศความต้องการกันโต้งๆ เลยนะ..
“เฮอะ ทำอย่างนี้มันจะขี้โกงไปหน่อยละ” ลัลทริมาขึ้นเสียงเล็กน้อย
“พวกฉันไม่เลือกวิธีอยู่แล้ว” ชินะพูดขึ้นมา ขณะที่กำลังใช้ช้อนกลางตักอาหาร
“หนอย” เด็กสาวกัดริมฝีปากแน่นอย่างแค้นเคือง ก่อนจะเดินถอยออกมายืนห่างๆ พวกคุณชาย เพื่อให้พวกนั้นรับประทานอาหาร
..ระวังเหอะคุณชายทั้งหลาย..สักวัน ฉันจะเอายาถ่ายมาผสมใส่อาหารให้กิน คอยดู!!!!..
“ว่าแต่คุณลัลเตรียมตัวไว้สำหรับวันพรุ่งนี้รึยังครับ?” เรวินเอ่ยถามเธอขึ้นมา เด็กสาวพยักหน้ารับช้าๆ
“ค่ะ”
“ถ้างั้นก็ดีไปนะครับ” หนุ่มผิวเข้มว่าพลางหัวเราะน้อยๆ “พรุ่งนี้คงสนุกแน่ๆ”
ลัลทริมามองหน้าเรวิน สายตาของเธอเต็มไปด้วยความงุนงง “สนุกอะไรคะ? คุณชายเรวิน”
“เปล่าครับ ไม่มีอะไรหรอก” เรวินอมยิ้ม ก่อนจะมองหน้าเพื่อนๆ ที่นั่งรับประทานอาหารกันอยู่ แล้วพวกคุณชายทั้งหมดก็หันมามองเธอเป็นตาเดียวกัน
“อะไร?” เด็กสาวเอ่ยเสียงเขียวทันทีเมื่อสบสายตาพวกนั้นเข้า
“ไม่มีอะไรจริงๆ ครับ” แคปเปอร์ตอบ ก่อนจะบอกให้เพื่อนๆ รับประทานอาหารกันต่อ
หลังจากรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อย พวกคุณชายก็ลุกออกไปจากห้องอาหาร ทิ้งไว้เพียงเศษอาหารกองเต็มโต๊ะ ทั้งสกปรก ทั้งเลอะเทอะไปหมด..เพราะพวกเขาต้องการให้ลัลทริมาเก็บกวาดมัน
..กินยังไงให้เลอะขนาดนี้เนี่ย.. เธอคิด และเก็บกวาดของบนโต๊ะจนเรียบร้อย จากนั้นก็ไปทำงานอย่างอื่นที่เหลือ ก่อนจะเข้านอน เพื่อเตรียมตัวสำหรับไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้
.......................................................
วันรุ่งขึ้น
ลัลทริมาลืมตาตื่นแต่เช้า เธอรีบลุกไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน เสร็จแล้วก็ออกมาแต่งตัว ด้วยชุดนักเรียนที่เพิ่งได้มาเมื่อวานนี้หยกๆ
“อ่า..ดูแปลกๆ แฮะ” เธอบ่นพึมพำกับตนเอง พลางหันซ้ายหันขวามองดูภาพสะท้อนของตนเองในกระจก “เฮ้อ ดูไม่ค่อยเข้าจริงๆ ด้วย”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ลัลทริมา”
“คะ?” ลัลทริมาหันไปตามเสียงเรียกที่เอ่ยเรียกอยู่หน้าประตูก่อนจะผละจากกระจกเดินไปเปิดประตูออกดู
“ได้เวลาแล้ว เดี๋ยวฉันไปส่งเธอเอง”
“อ้าว” เด็กสาวเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย “แล้วคุณอธิศไม่ต้องไปส่งพวกคุณชายเหรอคะ?”
“ไม่.. เมื่อคืนคุณชายชินะสั่งไว้ ว่าไม่ต้องไปส่ง เพราะพวกคุณชายจะขับรถไปกันเอง” อธิศว่า
“ขับรถไปเอง” ลัลทริมาทวนคำพูดพ่อบ้านหนุ่มอย่างงงๆ แต่เธอก็ปัดความคิดนั้นทิ้งไป ก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบเอากระเป๋านักเรียน และรีบเดินตามอธิศไปยังโรงจอดรถ
..........................................................................
โรงเรียนนิศาพาณิชย์
ลัลทริมาเดินหน้าเอ๋อเข้ามาในโรงเรียน เพราะเธอไม่คุ้นเคยกับบรรยากาศของโรงเรียนแบบนี้ กับคนเยอะๆ แบบนี้ และยิ่งที่นี่เป็นสถานที่ๆ เธอไม่คุ้นเคยเลยด้วย ยิ่งทำให้เธอทำอะไรไม่ถูก นอกจากเอ๋อ และเอ๋อ!
เด็กสาวเดินไปเรื่อยๆ จนไปเจอม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ เธอจึงรีบปรี่เข้าไปนั่งลง แล้วมองสำรวจโรงเรียนแห่งนี้ ขนาดพื้นที่กว้างขวาง นักเรียนมากหน้าหลายตา ซึ่งส่วนใหญ่ก็หน้าตาดีๆ กันทั้งนั้น ส่งผลให้เธอประหม่าขึ้นมา ว่าเด็กบ้านนอกแบบเธอ..มันจะสู้คนอื่นๆ เขาได้เหรอ?
“ขอฉันนั่งด้วยได้มั้ย?” น้ำเสียงนุ่มเอ่ยถามขึ้นมา
ทำให้เด็กสาวที่นั่งอยู่ก่อนหันไปมองยังที่มาของเสียง ชายหนุ่มสวมแว่นหนาหน้าตาน่ารักกำลังยิ้มให้เธอ พลางทำสายตาอ้อนวอนขอนั่งด้วย
“เอ่อ ก็ได้ค่ะ” เธอตอบเขาไปอย่างงุนงง
เด็กหนุ่มคนนั้นจึงนั่งลง แล้วยิ้มให้กับเธอ “ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลย เพิ่งย้ายมาใหม่เหรอ”
“ค่ะ” ลัลทริมาพยักหน้าตอบ เธอมองใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มของเขาที่ยิ้มให้กับเธอ..
..น่ารักอ่ะ~..
“ว่าแต่ เธอชื่ออะไรเหรอ?” เขาถาม ก่อนจะแนะนำตัวเองก่อน “ฉันชื่อโชติกาลนะ”
“ฉะ..ฉันชื่อลัลทริมาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คุณโชติกาล”
“ไม่ต้องเรียกคุณก็ได้” เขาว่า เด็กสาวจึงยิ้มแหยๆ กลับให้เขา ก่อนจะได้ยินเสียงประกาศผ่านลำโพงว่า
‘ขอพบนางสาวลัลทริมา การดี ที่ห้องผู้อำนวยการด้วยครับ’
“ใช่เธอรึเปล่า ลัลทริมา” โชติกาลเอ่ยถาม
“อ่ะ ใช่ค่ะ”
“งั้นก็ไปเถอะ” เด็กหนุ่มว่า ก่อนจะต้องแปลกใจ เมื่อเห็นว่าลัลทริมาไม่ยอมลุกไปเสียที “เป็นอะไรงั้นเหรอ?”
“คงต้องลำบากให้คุณช่วยหน่อย” เธอมองเขา “คือ ฉันไม่รู้ว่าห้องผู้อำนวยการไปทางไหนน่ะค่ะ แหะๆ”
“เฮ้อ เอาเถอะ ฉันไปส่งก็ได้” โชติกาลพูด ก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วเดินนำลัลทริมาไป
ตามทางที่เดินมานั้น ลัลทริมารู้สึกถึงสายตาของนักเรียนหญิงหลายคู่จ้องมองมายังเธอด้วยสายตาเขม่น แต่กลับจ้องโชติกาลด้วยตาหวานหยาดเยิ้ม ทำให้เด็กสาวเดาออกทันที..ว่าเด็กหนุ่มที่เดินนำหน้าเธออยู่นั้น จะต้องเป็นหนุ่มหล่อเนื้อหอมอย่างแน่นอน
“เอาล่ะ” โชติกาลพูดพร้อมหยุดเดิน ทำให้ลัลทริมาที่เดินเหม่ออยู่ข้างหลังไม่ทันระวังตัว ชนเข้ากับแผ่นหลังของโชติกาลอย่างจัง
“อ๊ะ ขอโทษนะโชติกาล” เด็กสาวรีบเอ่ยขอโทษเขาทันที
“ไม่เป็นไรๆ” โชติกาลเอ่ยตอบ “รีบๆ เข้าไปเถอะ”
ลัลทริมาจึงส่งยิ้มหวานให้กับเขา “เอ่อ ขอบคุณที่มาส่งนะ” แล้วเธอก็เปิดประตูเข้าไปในห้องของผู้อำนวยการ
“มาสักทีนะ ลัลทริมา” นรินทร์เอ่ยให้เธอ
“ขอโทษคะคุณผู้ชาย พอดี..หนูไม่รู้จักทางน่ะค่ะ” เธอว่าอย่างรู้สึกผิด
“จริงด้วยสินะ” หนุ่มใหญ่พยักหน้าเห็นด้วย “ก็เธอเพิ่งเข้ามานี่เนอะ”
“ค่ะ แล้วเรียกหนูมาพบทำไมเหรอคะ?”
“อืม คือฉันจะบอกเธอว่า เธอรู้แล้วใช่มั้ยเรื่องที่การินมาขอให้เธอเข้าเรียนที่โรงเรียนนี้น่ะ” นรินทร์พูด “ดังนั้นแล้ว เธอก็น่าจะเดาออกนะ ว่าเธอจะได้เรียนห้องไหน”
“ฮะๆ” เด็กสาวหัวเราะแห้ง พลางสวดมนต์ภาวนาจิตขออย่าให้สิ่งที่นรินทร์กำลังจะพูดต่อไปนี้เป็นอย่างที่เธอคิดไว้เลยนะ แต่ดูเหมือนความคิดของเธอจะถูกต้องขึ้นมา..เมื่อคำพูดของ ผอ. มันช่างบาดลึกลงไปในจิตใจของเธอเสียเหลือเกิน
“อืม เธออยู่ห้องเดียวกับพวกการินนั่นแหละ”
“ว่าแล้วเชียว” ลัลทริมาหน้าซีดลงเล็กน้อย ไม่ใช่ว่าไม่รู้ชะตากรรมของตนเอง แต่ว่า สำหรับสถานที่แห่งนี้น่ะ มันน่ากลัวเกินไป เพราะเธอเพิ่งจะเคยเหยียบย่างเข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรก เกิดได้มีเรื่องกับพวกคุณชายล่ะก็ เธอก็ไม่รู้ทางหนีทีไล่น่ะสิ!
“เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะให้ครูที่ปรึกษาห้องเธอมารับนะ แล้วเดี๋ยวจะให้เค้าพาไปที่ห้อง” นรินทร์พูดพลางยิ้มอ่อนโยนให้เด็กสาว “โชคดีล่ะ”
คำอวยพรที่ดีของผู้ใหญ่อย่างนรินทร์นั้นถือเป็นสิ่งที่ดีนะ แต่ทว่าตอนนี้สำหรับเธอแล้ว..มันราวกับคำสาปร้ายที่บอกกับเธอว่าเธอกำลังจะต้องเผชิญหน้ากับสิ่งร้ายๆ ณ เวลาที่กำลังดำเนินไปเรื่อยๆ
-TBC-
ความคิดเห็น