คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : >>:: Chapter 2
CHAPTER 2
เช้าแห่งการเริ่มต้นการทำหน้าที่สาวใช้อย่างจริงจังของลัลทริมาเริ่มขึ้นแล้ว..
“ฮ้าววว” ร่างบางอ้าปากหาว พลางพลิกตัวเพื่อให้นอนสบายขึ้น แต่แล้วเธอก็ต้องรีบลุกพรวดขึ้นมา ดวงตากลมโตเพ่งมองไปยังหัวเตียงที่มีนาฬิกาเรือนเล็กตั้งอยู่ “ตายแล้ว นี่มันตี 4 แล้วนี่” เธอว่า พลางรีบกระโดดลงจากเตียงวิ่งเข้าห้องน้ำไปด้วยความรวดเร็ว ร่างบางใช้เวลา 15 นาทีก็เดินออกมาจากห้องน้ำในสภาพเรียบร้อยพร้อมทำงาน
“จะว่าไป ฉันก็สวมชุดนี้ขึ้นเหมือนกันแฮะ” เธอว่า พลางยืนหมุนตัวหน้ากระจกไปมาด้วยท่าทีเขินอายตามประสาเด็กบ้านนอกเข้าเมืองกรุงแล้วได้แต่งชุดสาวใช้ -*-
“เฮ้ย จะมามัวชมตัวเองไม่ได้ ต้องรีบไปปลุกคุณชาย เดี๋ยวเค้าจะไปโรงเรียนสาย” ว่าแล้ว ลัลทริมาก็รีบวิ่งออกจากห้องของเธอทันที
..การเริ่มต้นงานวันแรกของฉัน ฉันต้องทำให้ดีที่สุด..
เธอยิ้มรับให้กับความคิดซื่อๆ ของตัวเอง โดยที่ไม่รู้เลยว่า การเริ่มงานวันแรกของเธอวันนี้ จะทำให้เธอต้องพบเจออะไรบ้าง
เด็กสาวรีบวิ่งขึ้นบันไดมาด้วยความรีบร้อน เมื่อวิ่งขึ้นไปถึงชั้น 3 ซึ่งเป็นชั้นสำหรับห้องพักอาศัยของพวกคุณชาย ลัลทริมาก็เดินไปเคาะประตูห้องแต่ละห้องทันที “คุณชายการินตื่นได้แล้วค่ะ” เธอว่า พลางเดินไปห้องต่อไป “คุณชายชินะ ตื่นค่ะ คุณชายเรวินตื่นได้แล้วนะคะ คุณชายเชียรตื่นค่ะ คุณชายภาม..ได้เวลาตื่นแล้วนะคะ คุณชายแคปเปอร์ตื่นค่ะ ตื่น คุณชายอคิน ตื่นได้แล้วค่ะ” จนกระทั่งครบทั้ง 7 ห้อง
แต่...ไม่มีใครเปิดประตูออกมาเลยสักคน เธอจึงต้องลงมือปลุกอีกครั้ง โดยการเคาะประตูให้ดังขึ้น และตะโกนปลุกให้เสียงดังขึ้นอีกนิดหน่อย
“รำคาญแฮะ”
ได้ผล! คนแรกที่เปิดประตูออกมาก็คือภาม เขาเดินออกมาในชุดนอนน่ารัก ที่หัวสวมหมวกแกะสีขาวสะอาดตาเอาไว้ หากแต่หน้าตากลับดูเหมือนคนยังไม่ตื่นซะงั้น
“เอ่อ ขอโทษทีค่ะ แต่ช่วยดิฉันปลุกคุณชายที่เหลือหน่อยได้มั้ยคะ” ลัลทริมาว่าด้วยสีหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อย
“ไม่ต้องปลุกเจ้าชินะ เพราะมันคงตื่นแล้ว” ภามว่า พลางอ้าปากหาวเล็กน้อย
“แล้วคนอื่นๆ ล่ะคะ?” ลัลทริมาถามต่อ
“ไอ้อคินก็ไม่ต้องปลุก เพราะมันขี้เซา ไงๆ ก็คงไม่ตื่นให้ง่ายๆ”
“แบบนั้นก็ยิ่งต้องปลุกน่ะสิ เกิดตื่นสายขึ้นมาจะทำไงล่ะคะ” เธอว่า
“เอะอะอะไรกันเนี่ย?” เสียงเข้มดังขึ้นมา ลัลทริมาและภามหันไปมองตามเสียง ก็พบกับเจ้าของเรือนผมสีแดงกำลังยืนกอดอกด้วยสีหน้าไม่พอใจอยู่ที่หน้าประตูห้องของเขา
“เอ่อ ขอโทษค่ะคุณชายเชียร” ลัลทริมาว่า “แต่ถึงเวลาต้องปลุกไปโรงเรียนแล้วล่ะค่ะ”
“หืม ..จริงสิ แกล้งไอ้การินดีกว่า” เชียรว่า พลางยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะหันไปมองหน้าภาม “แกไปจัดการล่อไอ้อคินมาซิ”
“ให้ตายสิ ฉันอยากกลับไปนอนมากกว่านะ” ภามว่า แต่เมื่อเห็นสายตาวาววับของเชียร เขาก็ไม่อาจปฏิเสธอะไรได้ เพราะภามรู้ดีว่าสิ่งที่แฝงอยู่ในแววตาของเชียร มันไม่ใช่เพียงการแกล้งเพื่อนเท่านั้น แต่มันฉายชัดถึงความต้องการที่จะแกล้ง ‘สาวใช้’ คนนี้ต่างหากล่ะ ซึ่งแน่นอนว่าภามเองก็อยากจะแกล้งเจ้าหล่อนเหมือนกัน เพราะเธอดันมาปลุกทั้งๆ ที่กำลังหลับสบายแบบนี้แต่เช้าน่ะสิ..
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูห้องของการินดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ รุนแรงขึ้นเรื่อยๆ จนเหมือนว่า คนเคาะกำลังใช้เท้าเคาะเสียมากกว่าใช้มือ
เสียงนั้นยังคงดังขึ้นมาเรื่อยๆ จนเจ้าของห้องเริ่มรำคาญขึ้นมาในที่สุด การินลุกจากเตียง ก่อนจะเดินลงส้นเสียงดังปึ้งปั้งมายังประตู ฝ่ายคนเคาะเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเจ้าของห้องใกล้เข้ามาเช่นนั้นแล้ว เชียรก็รีบดึงคว้าตัวลัลทริมาให้มายืนอยู่หน้าประตูแทนที่ของเขาเมื่อครู่ ซึงเด็กสาวก็ได้แต่ยืนนิ่งอย่างรู้สึกงุนงง
“เคาะอะไรนักหนาวะ รำคาญ!!” การินเปิดประตูออกมาพร้อมกับคำต่อว่า และหน้าตาที่บ่งบอกถึงอารมณ์ขุ่นมัว
“เอ่อ คือ ดะ ได้เวลาไปโรงเรียนแล้วค่ะ” ร่างบางตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กน้อย
“เวลาไปโรงเรียน..? นี่กี่โมงแล้ว??” เขาถาม
“ตี 4 ครึ่ง” เธอตอบกลับ
ทำเอาคนฟังอึ้งกับเวลาไปเล็กน้อย ก่อนจะอ้าปากตวาดเสียงลั่น “ยัยเซ่อ เพิ่งจะตี 4 ครึ่งเองนะ ธรรมดา 6 โมงเช้าพวกฉันยังไม่ตื่นกันเลย จะรีบมาปลุกทำไมวะเนี่ย”
“ก็ฉันกลัวว่าพวกคุณจะไปโรงเรียนสายน่ะสิ” เด็กสาวจึงเถียงกลับไป
“โอ๊ย ไม่ไปเรียนเลยก็ยังได้ อีกอย่าง ใครมันจะกล้าทำโทษพวกฉันหา?” การินว่า
..โห ไอ้ลูก ผอ. เอ๊ย.. ร่างบางแอบว่าเขาในใจ
เธอยิ้มกลับและตอบไปว่า “แต่ไหนๆ ก็ตื่นแล้ว ก็น่าจะอาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียนเลย..”
ปุ๊
“โอ๊ย” เสียงของอะไรบางอย่างกระแทกเข้ากับอะไรบางอย่างดังขึ้น แล้วตามมาด้วยเสียงอุทาน ใช่.. มันคือหมอนแข็งๆ ใบหนึ่ง ซึ่งถูกปาใส่หัวของสาวใช้อย่างแรง โดยที่คิดได้ง่ายๆ เลยว่า..กะฆ่ากันให้ตายเลยทีเดียว
“มาส่งเสียงดังอะไรกันแถวนี้ห๊ะ รำคาญ” อคินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด พร้อมๆ กับที่เขาเดินเข้ามาเก็บหมอนของตัวเองไป ก่อนจะจ้องหน้าลัลทริมาด้วยแววตาดุดัน “เมื่อกี้ใครเคาะประตูห้องฉัน?”
“เอ่อ ฉันเองค่ะ” ลัลตอบรับเสียงสั่นมือบางยกขึ้นลูบหัวป้อยๆ เพราะเจ็บที่โดนปาหมอนใส่
“เคาะเฉยๆ ไม่ได้รึไง ทำไมต้องมาทำเสียงล้อเลียนกันว่า ‘ไอ้หงอก ตื่นได้แล้ว’ ด้วยห๊ะ? ฉันไม่ชอบให้ใครเรียกฉันอย่างนี้นะ” เขาว่า สีหน้าจริงจังเหมือนกับตำรวจที่กำลังสอบปากคำผู้ร้าย
“หา??”
“อะไร? ไม่ต้องมาทำตีหน้าซื่อเลยนะ” อคินว่า
“ฉันไม่ได้..” ลัลทริมาว่า ก่อนจะเหลือบไปเห็นภามกับเชียรที่ยืนหัวเราะคิกคักกันอย่างสนุกสนาน “คุณชายเชียรกับคุณชายภามเป็นคนทำค่ะ” เธอบอกออกไปอย่างรวดเร็ว
อคินหันหน้าไปหาเชียร หนุ่มผมแดงยืนตีสีหน้าเรียบเฉียบราวกับไม่รู้เรื่องอะไร พอหันไปหาภาม หนุ่มคนนั้นดันแกล้งยืนหลับกลางอากาศไปซะแล้ว
“เออ จัดการยัยนี่ทีนะอคิน ฉันจะไปนอนต่อแล้ว” การินว่า ก่อนจะหันมาส่งสายตาอาฆาตให้ลัลทริมา เด็กสาวขนลุกเกรียวหน่อยๆ แต่กลับต้องรู้สึกกลัวมากกว่าเดิม เมื่อหันมาพบนัยน์ตาสีออดอาย
“ฉันขอโทษจริงๆ ค่ะ” ลัลทริมาว่า
“ฉันไม่ยกโทษให้” อคินว่า พลางเดินเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ พร้อมกับบรรยากาศอันแสนน่ากลัว
..กรี๊ด แม่จ๋าช่วยหนูด้วย หนูจะโดนผู้ชายหน้าหล่อคนนี้ทำร้าย..
“รู้มั้ย ว่าการรบกวนการนอนของพวกฉันน่ะ มันมีโทษร้ายแรงขนาดไหน”
“ไม่รู้ค่ะ” ร่างบางตอบกลับตามความจริง แต่มันกลับยิ่งเรียกความโมโหจากคนตัวสูงกว่าซะได้ เขาเดินต้อนให้เธอถอยหลัง จนสุดท้ายหลังของลัลทริมาก็ชนเข้ากับประตูห้อง พร้อมๆ กับที่เจ้าของห้องเปิดประตูออกพอดี
“ว้าย” ร่างบางเสียหลักหงายหลังล้มลงไป แต่ก่อนที่ตัวเธอจะถึงพื้น แขนแกร่งกลับคว้าร่างของเธอเอาไว้ได้เสียก่อน
“ระวังหน่อยสิ” เสียงเย็นเอ่ย ลัลทริมาจึงหันไปมองใบหน้าของผู้ช่วยเหลือ
“เอ่อ ขอบคุณค่ะ คุณชายชินะ”
“ไม่เป็นไร รีบๆ ยืนขึ้นดีๆ ได้แล้ว ฉันหนัก” ชินะว่า
..ไอ้บ้า น้ำหนักของฉันน่ะ เกณฑ์ปกตินะ.. เธอคิด พลางยันตัวขึ้นยืนดีๆ แล้วรีบเดินออกมาจากห้องของชินะ
“พวกแกเองก็เล่นอะไรไม่เข้าท่าแต่เช้าเลยนะ” ชินะหันไปว่าเชียร ภาม และอคิน แต่คนทั้งสามแทนที่จะสลด เขากลับยิ้มแฉ่งอย่างสะใจ เพราะภายใต้ใบหน้านิ่งเฉยและคำพูดต่อว่าพวกนั้น ..สายตาของชินะที่ส่งให้ทั้งสามนั้นน่ะ มันบอกว่า ‘ทีหลังให้ตูเล่นด้วยสิฟะ’
“ฮะๆๆ จัดให้เลยเพื่อน” อคินว่าพลางตบหลังชินะเบาๆ ก่อนจะเดินสะบัดหน้าเข้าห้องนอนไปอย่างไม่สนใจอะไรอีกทั้งสิ้น ส่วนเชียรกับภามเองก็เดินกลับเข้าห้องไป
หลังจากทุกคนเข้าห้องไปหมดแล้ว ชินะจึงหันมาถามลัลทริมาว่า “ไม่เป็นไรนะ”
“อ่ะ ค่ะ” เธอยิ้มตอบบางๆ
“งั้นก็ไปทำงานหรืออะไรเถอะ ต่อให้ปลุกให้ตายยังไง ถ้าไม่ถึงเวลาตื่น พวกนี้ก็ไม่คิดที่จะตื่นมาหรอก” ชินะว่า “งั้นฉันเองก็ขอตัวนะ”
“ค่ะ” เธอรับคำหน้าจ๋อยเล็กน้อย ..แล้วไอ้ที่ตื่นๆ กันมาเมื่อกี้ จะกลับไปนอนต่องั้นเหรอเนี่ย ยังจะหลับลงอีกนะ..
...................................................................
ณ ห้องอาหาร เวลา 6.45 น.
“ว่าแต่ ทำไมเมื่อเช้าเธอมาปลุกพวกฉันตั้งแต่เช้าเลยล่ะ” เชียรเอ่ยถามลัลทริมา ขณะที่กำลังตักอาหารใส่จานตนเอง
“เพราะฉันชินกับการอยู่เกาะมากเกินไปน่ะค่ะ อยู่ที่โน่นน่ะ ต้องตื่นออกไปหาปลาแต่เช้า บางทีก็ตื่นตั้งแต่ตี 2 ก็มี” เธอตอบไป
“ว่าแต่เธอน่ะ ทำกับข้าวเองเหรอ” ภามถาม ร่างบางพยักหน้าตอบ
“อร่อย” การินว่า ทำเอาลัลทริมาเบิกตาเล็กน้อยอย่างนึกตกใจที่จู่ๆ การินก็พูดดีแบบนี้ แต่พอฟังประโยคถัดมา เธอก็แทบอยากจะวิ่งเข้าไปตบกบาลเขาจริงๆ “ซะเมื่อไหร่ล่ะ รสชาติแบบนี้ หมามันยังไม่กินเลย อีกอย่าง..ทำอะไรมาเป็นอาหารเช้าเนี่ย ต้มยำปลาเนี่ยนะ? บ้านนอกจริงๆ”
“นี่ ต้มยำปลาน่ะ มีประโยชน์นะ” ลัลทริมาเถียงกลับ “อีกอย่าง หมาไม่กินก็ช่างมัน แต่เพื่อนๆ ของคุณชายน่ะ ซดน้ำกันเอร็ดอร่อยเลยน้า”
การินเหลือบตามองเพื่อนๆ ของเขา ก่อนจะรีบส่งสายตาบอกให้ทุกคนวางช้อนลง แต่ก็ไม่มีใครเชื่อเขาเลย
“เอาน่าคุณริน คุณลัลทำมาให้ทานก็ทานไปเถอะนะ” เรวินเอ่ย
“ไม่” การินตอบเสียงแข็ง
..ไม่กินก็ไม่ต้องกินสิ ไม่ง้ออยู่แล้ว.. ลัลคิด ก่อนหันมายิ้มดีใจกับคำพูดของอคิน
“มันก็อร่อยดีอยู่หรอกนะ” อคินว่า พลางตักน้ำซุปเข้าปาก ทำให้แคปเปอร์ที่นั่งข้างๆ หันมามองเขาเล็กน้อย และส่งยิ้มให้กับอคิน
“ถ้านายชอบก็ดีแล้วล่ะอคิน เพราะเค้าว่ากันว่ากินปลาแล้วจะฉลาด เพราะงั้นโง่ๆ อย่างแกน่ะ กินเข้าไปให้มันเยอะๆ เลย” เหมือนจะพูดดี แต่ประโยคท้ายดันแฝงไว้ด้วยคำว่าร้ายเสียได้
“หนอย หุบปากไปเลยไอ้แคปเปอร์” แล้วสองหนุ่มก็มีปากเสียงกันเล็กน้อย สร้างสีสันให้กับมื้อเช้าได้เป็นอย่างดี..นิดหน่อย
“เอ้อ ไปเตรียมกระเป๋ากับรองเท้าให้หน่อยสิ” ชินะสั่ง ลัลทริมาจึงพยักหน้าและวิ่งออกไปจากห้องอทานาหารเพื่อทำงานที่ได้รับมอบหมาย
“แหม คุณชายชิน นายไม่ค่อยจะขี้แกล้งเลยนะ” เรวินว่า พลางยิ้มกริ่ม “กระเป๋าน่ะไม่เท่าไหร่หรอก แต่รองเท้าเนี่ยสิ คิดว่าคุณลัลเค้าจะเตรียมให้ถูกเหรอ”
“เตรียมไม่ถูก..ก็ต้องโดนลงโทษ” การินว่า
“ใช่ เพราะเมื่อเช้าฉันยังจัดการไม่เสร็จเลยด้วย” ..เพราะไอ้ชินะดันเปิดประตูซะก่อน.. อคินพูดบ้าง ทั้ง 7 หัวเราะให้กันและเตรียมแผนอะไรต่อมิอะไรไว้อย่างมากมาย..เพื่อมอบให้กับสาวใช้!
ความคิดเห็น