[Fic punica] ; สาวใช้หน้าใส กับ คุณชายอันตรายทั้ง 7

ลำดับตอนที่ #3 : >>:: Chapter 1

CHAPTER 1

            ณ คฤหาสน์หลังใหญ่หลังหนึ่ง  ในห้องนั่งเล่น  กำลังมีบุคคล 2 คนนั่งสนทนากันอยู่ โดยบุคคลแรกเป็นผู้ชายนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว ส่วนอีกคนเป็นเด็กสาวอายุ16 นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้น

            “เธอชื่ออะไรงั้นเหรอ” ชายหนุ่มเอ่ยถามเด็กสาวที่นั่งอยู่เบื้องหน้า  ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาตอบช้าๆ

            “ลัลทริมาค่ะ” เด็กสาวตอบกลับไป  นัยน์ตาคู่สวยจ้องมองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา  เขาคือชายวัยกลางคนอายุราว 40 ต้นๆ ใบหน้าดูหล่อเหลาคมเข้มตามแบบฉบับของคนอายุสี่สิบ

“อืม  ฉันชื่อนรินทร์  จินตเมธร” เขาพูด “จะเรียกฉันว่าคุณผู้ชายก็ได้นะ”

“ค่ะ คุณผู้ชาย”

“คงรู้แล้วใช่มั้ย  ว่าฉันให้คนไปซื้อตัวเธอมาเพราะเหตุผลอะไร”

“ค่ะ พอจะทราบอยู่บ้างแล้ว  ว่าต้องการให้ดูแลเหล่าคุณชาย..ใช่มั้ยคะ?” ร่างบางพูด  พลางถามย้ำด้วยเช่นกัน

“ใช่  ลำพังแค่ลูกชายฉันคนเดียว  ฉันคงจะยังพอดูแลได้  แต่นี่ มีกันตั้งเยอะ  แถมฉันเองก็ไม่ค่อยจะมีเวลามาดูแลพวกนี้ด้วยน่ะสิ  งานเยอะ..บางทีก็ไม่ค่อยได้กลับบ้าน” คล้ายกับคำอธิบาย แต่มันก็ราวกับเป็นการตัดพ้ออยู่ในที

“เอ๊ะ  คุณผู้ชายมีลูกคนเดียวเหรอคะ” ลัลทริมาถามไปด้วยความสงสัย

“ใช่  ฉันมีลูกชายคนเดียว” นรินทร์ตอบเมื่อเห็นแววตาสงสัยของลัลทริมา ก็พูดต่อว่า “พอดีฉันเป็นเจ้าของโรงเรียนน่ะ  แล้วก็ควบตำแหน่ง ผอ.ด้วยซะเลย ฮะๆ  แล้วทีนี้ เหล่าเพื่อนๆ ของฉัน  เค้าก็ส่งลูกชายของตัวเองมาเรียนที่นี่  พวกนั้นก็ดันเป็นเพื่อนกับการินซะได้  เลยมาขออาศัยอยู่บ้านหลังนี้ด้วยเลยน่ะ”

“อ้อ ค่ะ” ลัลทริมาตอบรับ “ว่าแต่ พวกคุณชายที่ว่าเนี่ย  มีกี่คนเหรอคะ”

“หืมม์ ..อืม  ก็ 7 คนน่ะ” นรินทร์ตอบเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อย เนื่องจากกลัวว่าสาวใช้คนใหม่จะตกใจกับจำนวนที่ว่า แล้วกลัวจนไม่กล้าทำงาน..และก็เป็นดั่งที่เขาคาดไว้เป๊ะ  เมื่อปฏิกิริยาของเธอ..

“7 คน!” ร่างบางตะโกนเสียงดัง

            ..เวรกรรมล่ะสิตู  นึกว่า 2-3 คนเอง นี่ตั้ง 7 คนเลยเรอะเนี่ย..

“ฮะๆ รอเดี๋ยวพวกเค้าคงกลับมาจากโรงเรียนกันแล้วล่ะมั้ง” นรินทร์พูดออกมา

“ค..ค่ะ”เธอตอบรับ “เอ้อ  ว่าแต่  ลูกของคุณผู้ชายอายุเท่าไหร่เหรอคะ?”

“หือ  การินน่ะเหรอ  14 น่ะ” เขาพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ

..อายุ 14 อืม..เด็ก ม.ต้นสินะ  อาจจะดูแลยากหน่อย  แต่ก็โอเคล่ะ..

“สวัสดีครับ  คุณผู้ชาย” เสียงเข้มของชายอีกคนเอ่ยขึ้นมา  เรียกให้บุคคลที่กำลังสนทนากันอยู่หันไปมองตาม

“อ้าว  คุณอธิศ  มาแล้วหรือครับ  แล้วพวกนั้นล่ะครับ”                     

“เดี๋ยวพวกคุณชายเดินตามเข้ามาครับ” อธิศพูด  พลางหันมามองหน้าลัลทริมา “เอ่อ  คนรับใช้คนใหม่งั้นเหรอครับ”

“ใช่ครับ  นี่ลัลทริมาครับ ส่วนลัลทริมา..นั่นคุณอธิศ  เป็นพ่อบ้านส่วนตัวของคุณชายชินะ  แต่ก็คอยดูแลคุณชายทุกคนเหมือนกัน”

“เอ่อ  สวัสดีค่ะ  คุณอธิศ” เด็กสาวยิ้มให้อธิศอย่างรู้สึกเกรงๆ เล็กน้อย  เนื่องจากว่า พ่อบ้านผู้นี้  ดูมีมาดผู้ดีอยู่มาก  ดูๆ แล้ว..ดูดีกว่านรินทร์ด้วยซ้ำไป

“เฮ้ยพ่อ!  ผมกลับมาแล้ว” น้ำเสียงกวนๆ ของใครบางคนดังขึ้นมาอีกครั้ง  ลัลทริมารีบหันไปดูตามเสียงนั้น..และเธอก็พบกับเด็กหนุ่มหน้าตาดี 7 คน ยืนอยู่เบื้องหน้า!

หนึ่ง..คือเด็กหนุ่มผมสีดำยาวระต้นคอ  ดวงตาสีดำลึกดูมืดมน  ท่าทางกวนอารมณ์

สอง..คือเด็กหนุ่มผมขาว  แต่งกายดูเรียบร้อยสะอาดสะอ้าน

สาม..คือเด็กหนุ่มผิวสีเข้ม  หน้าตาขี้เล่นน่ารัก

สี่..คือเด็กหนุ่มผมสีแดงเพลิง  นัยน์ตาสีแดงสดเฉกเช่นสีผม  หน้าตาละม้ายคล้ายคลึงกับผู้หญิง

ห้า..คือเด็กหนุ่มผมสีคาราเมล  หน้าตาดูง่วงซึมแต่กลับดูน่ารักอย่างไม่น่าเชื่อ

หก..คือเด็กหนุ่มผมสีดำ แซมด้วมสีเงินเป็นปอยด้านหน้า  นัยน์ตาสองสี

และเจ็ด..เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อน  ใบหน้าเต็มไปด้วยแววของความอ่อนโยน

และทั้งหมด 7 คนนั้น..หน้าตา โ-ค-ต-ร- หล่อเลยล่ะ!!

            “อ้าวการิน  มาพอดีเลย  จะแนะนำคนใช้คนใหม่ให้รู้จักนะ” นรินทร์ทักลูกชายของตน 

เด็กหนุ่มชื่อการินเหลือบตามามองลัลทริมาที่นั่งหน้าตีสีหน้าเอ๋อเหรอให้  เขาเบะปากให้เธอเล็กน้อยเป็นเชิงว่า..มองทำไม? ยัยขี้เหร่..

..การิน  การินงั้นเรอะ =[]=!!  ไอ้นี่น่ะเหรอที่บอกว่าอายุ 14 แล้วไหงมันไม่ใช่เด็ก ม.ต้น ล่ะ? ..แล้วฉันจะต้องมาดูแลรับใช้ไอ้พวกหน้าหล่อนี่งั้นเหรอ?  ต้องรับใช้พวกที่โตๆ เป็นควายอย่างงี้แล้วน่ะเหรอ?..

“แนะนำตัวซะสิ  ลัลทริมา” เสียงของนรินทร์ที่เอ่ยขึ้นมา  ทำเอาเด็กสาวที่กำลังจมอยู่กับความคิดของตนเองสะดุ้งตกใจเล็กน้อย

“อ้ะ ค่ะ” เด็กสาวรับคำ  ก่อนจะมองหน้าหนุ่มๆ ทั้ง 7 คน “เอ่อ สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อลัลทริมา จากนี้ไปจะมาทำงานรับใช้พวกคุณ ขอฝากตัวด้วยนะคะ”

“ไปห้องหนังสือกันเถอะ  พวกเรา” การินพูดขัดขึ้นมา  ก่อนจะดันหลังเพื่อนๆ ให้เดินไปยังห้องหนังสือที่อยู่บริเวณสุดทางเดินของบ้านอย่างไม่สนใจฟังลัลทริมาสักนิด

            “เดี๋ยวสิ  การิน” ผู้เป็นพ่อเอ่ยเรียกลูกชายของตน  แต่ก็ไม่เป็นผล จนอธิศที่ยืนเงียบอยู่นานเอ่ยขึ้นมา

“งั้นลัลทริมา  เธอก็ตามไปห้องหนังสือสิ”

“เอ๋  ไปทำไมคะ?”

“คิดว่าพวกคุณชายคงจะไปทำการบ้านกัน  เธอรับหน้าที่เป็นผู้ดูแลแล้ว  ก็ไปช่วยสอนการบ้านซะเลยสิ” อธิศกล่าวยิ้มๆ ก่อนจะเดินนำเด็กสาวไปยังห้องหนังสือ  ทั้งๆ ที่ลัลทริมายังหน้าเอ๋ออยู่เลย

ณ ห้องหนังสือห้องใหญ่  อันเป็นห้องที่มีหนังสือนานาประเภทเรียงรายอยู่ตามชั้นจำนวนนับไม่ถ้วน  ตรงกลางของห้องมีโต๊ะตัวยาวตั้งอยู่  พร้อมกับเก้าอี้อีกสิบกว่าตัว 

“ทุกท่านครับ  เมื่อครู่ไม่น่าทำกิริยาอย่างนั้นเลยนะครับ  มันเสียมารยาทนะ” อธิศกล่าวเมื่อเดินเข้ามาในห้องหนังสือนี้  ทำให้ทั้ง 7 หนุ่มหันมามองเขา

“ก็ไอ้การินมันพามานี่นา” หนุ่มนัยน์ตาสองสีพูดขึ้นมา

“ครับ  ว่าแต่พวกคุณช่วยแนะนำตัวให้เธอรู้จักหน่อยจะได้มั้ยครับ” หนุ่มพ่อบ้านกล่าว  ก่อนจะผายมือไปยังคุณชายเจ้าของเรือนผมสีขาวก่อน

“ฉันชื่อชินะ”

“ผมเรวินครับ” หนุ่มผิวเข้มเอ่ยยิ้มๆ  พร้อมกับขยิบตาให้ลัลทริมาด้วย

“ภาม..” หนุ่มนัยน์ตาง่วงซึมพูด

“ผมแคปเปอร์ครับ” หนุ่มผมสีน้ำตาลอ่อนพูดและส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้เธอด้วย

“อคิน” หนุ่มนัยน์ตาสองสีพูดเสียงห้วน

“เออ  ฉันชื่อการิน”

            “ส่วนฉัน  เชียร” หนุ่มคนสุดท้ายพูด

“เอาล่ะ  งั้นผมขอตัวไปทำงานต่อก่อนนะครับ” อธิศพูดขึ้นมา  ก่อนจะค้อมหัวลงเป็นการเคารพ  แล้วหันไปเปิดประตู “อ้อ  อย่ารังแกหรือทำให้เค้าลาออกเหมือนคนก่อนๆ นะครับ” คำพูดทิ้งท้ายของอธิศ  ทำเอาเด็กสาวคนเดียวในห้องถึงกับขนลุกเกรียวเลยทีเดียว  แต่ร่างบางก็ไม่ท้อ  เธอตีหน้ามุ่งมั่น ก่อนจะหันไปทางหนุ่มๆ

“เอ่อค่ะ  ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ  ฉันชื่อลัลทริมา  เรียกลัลก็ได้ค่ะ” เมื่อหนุ่มๆ แนะนำตัวแล้ว  เด็กสาวเองก็แนะนำตัวกลับบ้าง

“โอเค  ยัยขี้เหร่” การินและอคินพูดขึ้นมาพร้อมกัน  ก่อนที่ทั้งหมดจะแยกย้ายไปตามชั้นหนังสือต่างๆ  เหลือไว้เพียงอคินเท่านั้น  ที่ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะพร้อมกับสมุดเล่มไม่หนามากเล่มหนึ่ง

“เฮ้ย  เธอมานี่ดิ๊” อคินเงยหน้าขึ้นมาเรียกลัลทริมา  เด็กสาวจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ เขาพร้อมตีสีหน้ายิ้มแย้มเป็นมิตรให้ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ทำเพียงยื่นสมุดเล่มนั้นมาให้เธอดู “ข้อนี้มันตอบอะไร?”

“เหอ?” O.O ร่างบางเผลออุทานด้วยความตกใจ..กับโจทย์คำถาม

1.        P(x) = 2x³+ 7x² – 5x - 4 เมื่อหารด้วย x+3

2.        x + m หาร x² – 5x -2 เหลือเศษ 8

“อือ  ตอบอะไร” อคินถามกลับมา

“เอ่อ  คือ เอ่อ..” ร่างบางอึกอัก  เพราะไม่รู้จะตอบไปว่ายังไง  ในเมื่อเธอไม่รู้คำตอบนี่นา -*-

“อย่าบอกนะ  ว่าเธอไม่รู้” เจ้าของผมดำมีปอยสีเงินถามด้วยใบหน้าคาดคั้นเล็กน้อย

“เอ่อ  ก็...ก็ฉันอาศัยอยู่บนเกาะ  จบแค่ ป.6 เองนี่นา ความรู้ก็พอมีเท่าที่เด็ก ป.6 จะรู้ได้” เด็กสาวตอบด้วยน้ำเสียงสลด ก่อนจะพูดออกมาอีกครั้ง “อ๊ะ แต่ฉันมีความรู้เรื่องการตกปลานะ เลี้ยงปลาด้วย”

“-___- ไอ้ความรู้ของเธอน่ะ  ไม่จำเป็นกับชีวิตประจำวันของพวกฉันเลยนะ”  เชียรที่เดินถือหนังสือเล่มหนึ่งเดินออกมาจากมุมหนังสือด้านหนึ่งด้วยใบหน้าที่..เอ่อ  เอือมระอาล่ะมั้ง

“เหอะ  หน้าตาขี้เหร่แล้วยังโง่อีกนะ  มีอะไรดีบ้างห๊ะเนี่ย?” การินที่เดินตามออกมาเองก็พูดจาว่าร้ายเธอเช่นกัน

“แล้วแบบนี้จะพึ่งพาได้มั้ยเนี่ย” เสียงของภามที่ยืนอยู่ตรงมุมห้องพูดขึ้น

“-*- ก็คนมันเรียนมาน้อยนี่” เธอตอบกลับไป

“เอาเถอะ  ยังไงซะก็ไม่ได้สำคัญมากอยู่แล้วล่ะ  เพราะพวกฉันน่ะ  เก่งระดับอัจฉริยะกันทั้งนั้นแหละ  จะยกเว้นก็แต่ไอ้อคินเท่านั้นแหละ...ที่โง่!!!!” เชียรพูดเสียงเรียบ แต่ก็ไม่ลืมที่จะเน้นเสียงที่คำสุดท้าย

“เออ  ขอโทษที่โง่!!” เด็กหนุ่มผู้ถูกกล่าวหาพูดออกมาอย่างประชดประชัน พลางทำหน้าทำตาใส่เพื่อนๆ ของตน

“เอ่อ..” เด็กสาวเอ่ยขัดขึ้นมา  ด้วยกลัวว่าพวกเขาจะทะเลาะกันเองเสียก่อน แต่ปรากฏว่าไม่มีใครสนใจเธอเลยสักคนเดียว

“เอามานี่  ฉันช่วย” ชินะพูดขึ้นมา  แล้วอคินก็รีบส่งสมุดไปให้เขาทันที 

หนุ่มผิวเข้มที่ยืนนิ่งอยู่  จึงหันมาหาลัลทริมา “แหม..คุณลัลเนี่ย  น่ารักออกนะครับ  ไม่น่าเชื่อว่าจะเรียนมาน้อย”

“ก็..เกาะที่ฉันอยู่มันห่างไกลจากโลกภายนอกมากๆ น่ะ”

“งั้น...ทำไมถึงคิดจะออกจากเกาะมาทำงานล่ะครับ?”

“เอ่อ..คือ  มัน..” เด็กสาวอึกอัก  ก่อนจะคิดถึงภาพเหตุการณ์อันเลวร้ายที่เธอเพิ่งจะผ่านมันมา...เรื่องที่แม่ของเธอขายตัวเธอเพื่อเอาเงินไปเลี้ยงตัวเองนั่น

“ถ้าไม่อยากบอก  ไม่ต้องบอกก็ได้ครับ” เรวินเอ่ย  พร้อมกับเดินเข้ามาลูบหัวเด็กสาวเบาๆ  อย่างเข้าใจความรู้สึก

..คุณเรวิน..

“อย่าคิดมากเลยนะ” เขาพูดต่อ  ก่อนจะยิ้มอ่อนโยนให้เธอ

ร่างบางมองหน้าเขาอย่างรู้สึกขอบคุณ..ขอบคุณที่เขาเข้าใจเธอ  โดยที่อีก 6 หนุ่มที่เหลือมองด้วยสายตาประมาณว่า

..โง่จัง  ไอ้เรวินมันแค่หาเรื่องแต๊ะอั๋งเฉยๆ นะนั่น..

..เฮ้อ  สมแล้ว  ที่มาจากแดนไกล (บ้านนอก) ..

..ยัยโง่เอ๊ย..

-TBC-