คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : >>:: Prologue
เมื่อเด็กสาวจากบ้านมาไกล
เพื่อรับใช้หนุ่มหล่ออันตราย
ชีวิตอันแสนวุ่นวายเริ่มต้นขึ้น
PROLOGUE
ณ เกาะในทะเลอ่าวไทย ที่ซึ่งอยู่ห่างออกไปจากชายฝั่งของส่วนพื้นที่ภาคใต้ของประเทศไทย เด็กสาวหน้าตาสวยใสอายุราวๆ 16 ปี อาศัยอยู่กับแม่และพ่อเลี้ยงบนเกาะนั้น
เช้าตรู่ของวันหนึ่ง..
“ไม่นะแม่ อย่านะ” เสียงร้องโหยหวนของเด็กสาวดังขึ้นมา ในขณะที่เธอกำลังถูกแม่บังเกิดเกล้าลากถูลู่ถูกังไปอย่างไม่ปราณี
“ไม่ได้ ยังไงซะแกก็ต้องไป” หญิงวัยกลางคนขึ้นเสียงใส่ลูกสาว
“ไม่เอานะแม่ ลัลขอล่ะ อย่าขายลัลเลยนะ” เด็กสาวร้องไห้อ้อนวอน พลางกราบเท้าแม่ยกใหญ่
“ไม่! ฉันไม่มีทางเอาแกไว้ที่นี่แน่ ไม่งั้น แกก็คงจะไปยั่วผัวฉันอีกนะสิ” ผู้เป็นแม่ตวาดใส่
“แต่ลัลไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นะแม่ เค้า..เค้าจะข่มขืนลัลตะหากล่ะ” เธอยังคงพูดพร้อมร้องไห้
“เอ๊ะ อีนี่ พูดไม่รู้เรื่องรึไง ขืนให้แกอยู่ที่นี่ต่อไป แกก็คงจั่วมันจนมันหลงแกหัวปักหัวปำ แล้วทิ้งฉันไปหาแกน่ะสิ อีลูกสารเลว”
“แต่แม่ไม่สงสารลัลหรอ” เธอถาม พลางสะอื้นไห้
“ไม่ ชีวิตฉันตอนนี้น่ะ สำคัญกว่าแกหลายเท่า” ว่าแล้วก็ลากลัลทริมาไปยังแถวๆ ท่าน้ำ ซึ่งมีเรือขายสินค้าอยู่มากมาย เธอลากลูกสาวของตนไปยังเรือลำหนึ่ง ซึ่งเป็นเรือขนสินค้าลำขนาดไม่ใหญ่มากนัก
“พามาแล้วจ้ะ” เธอพูดกับเจ้าของเรือสินค้า ชายแก่มองหน้าลัลทริมา ก่อนจะใช้มือเชยคางเธอขึ้น เพื่อพิจารณาใบหน้าของเธอให้ชัดเจนขึ้น
“อืมๆ ใช้ได้ๆ” เขาพูด “ว่าแต่ ทำอะไรเป็นบ้างล่ะเนี่ย”
“ทำงานบ้านได้หมดเลยล่ะจ้ะ” แม่ยิ้ม “ว่าแต่ ราคาล่ะจ้ะ?”
“เอ้า” ชายแก่ส่งห่อใส่เงินให้แม่ของลัลทริมา เธอรับเงินไปด้วยใบหน้าเบิกบานแจ่มใส ต่างจากลูกสาวของเธอ ที่ยังคงร้องไห้สะอื้นไม่หยุด
“ไปอยู่ที่อื่น ยังไงก็ทำตัวดีๆ นะจ๊ะ ลูกแม่” หญิงสาวก้มลงกระซิบลูกสาว พลางจะเดินออกไป แต่มือบางของลัลทริมากลับคว้าที่ขาของเธอไว้ เด็กสาวคลานเข้าไปก้มกราบเท้าแม่ พลางร้องห่มร้องไห้
“แม่จ๋า ลัลขอล่ะนะแม่ อย่าขายลัลเลย ฮือๆ”
“นังลูกสารเลว แกจะทำเพื่อฉันไม่ได้ใช่มั้ย” ว่าแล้ว หญิงสาวก็กระชากผมยาวสีน้ำตาลของลัลทริมาเต็มแรง จนใบหน้าหวานเชยสะบัดขึ้นมามองเธอ
“อย่าทำรุนแรงสิ เดี๋ยวก็สึกหรอหมด” ชายเจ้าของเรือกล่าว
“จ้ะๆ งั้นฉันไปนะจ๊ะ” หญิงสาวยิ้ม “ดูแลมันให้ดีๆ นะ” แล้วเธอก็เดินจากออกไปพร้อมรอยยิ้มเหี้ยม
“แม่ แม่คะ แม่!!!!!” ลัลทริมาตะโกนเรียกผู้เป็นแม่ที่กำลังเดินห่างออกไป
“เอ้า ขึ้นเรือได้แล้วแม่หนู”
“ไม่ ฉันไม่ไป” เธอบอกเสียงสั่นด้วยท่าทางหวาดกลัว จนชายแก่ต้องส่ายหน้าช้าๆ
“ไม่ต้องกลัวหรอก ที่ฉันมาซื้อตัวเธอถึงที่นี่น่ะนะ เพราะว่าเหล่าคุณชายเค้าอยากได้คนรับใช้ที่ทนมือทนเท้าน่ะ” ชายแก่บอกลัลทริมา “เพราะพวกคนรับใช้ในกรุงน่ะ มีกี่คนต่อกี่คน ก็ลาออกไปกันหมดแล้ว”
ร่างบางจ้องหน้าชายเจ้าของเรืออย่างไม่ค่อยไว้วางใจนัก
“ก็นะ..คุณชายแต่ละคน ธรรมดาซะที่ไหนกันล่ะ”
“มะ..หมายความว่าไง?” เธอถามเขา
“ก็อย่างที่บอก ที่ฉันมาซื้อตัวเธอ ไม่ได้หวังจะทำอันตรายเธอหรอก” เขาตอบเธอ “อีกอย่าง เธอไปกับฉันเถอะนะ อยู่ที่นี่ไปก็รังแต่จะเป็นทุกข์เปล่าๆ ดูสิ ขนาดแม่ของเธอยังทำแบบนี้กับเธอได้เลย”
“นั่นสินะ” ลัลทริมาว่า เธอเช็ดน้ำตาที่เบื้อนอยู่บนใบหน้าออก ก่อนจะหันกลับไปมองยังทางที่แม่ของเธอเดินจากไป แม้จะยังเสียใจกับการกระทำของแม่ไม่น้อย แต่เธอก็คงจะกลับไปหาแม่ไม่ได้อีกแล้ว “ลาก่อนค่ะแม่ ขอบคุณที่เลี้ยงลัลมานะคะ ถึงแม่จะเห็นไอ้พ่อเลี้ยงนั่นดีกว่าลัลก็เถอะ..”
“เอ้า งั้นก็ขึ้นเรือเลยเถอะ” ชายแก่พูดอีกครั้ง ก่อนจะเดินนำลัลทริมาขึ้นมาในเรือสินค้า
“ค่ะ” เธอตอบรับดวงตาของเด็กสาวดูเข้มแข็งขึ้นมาทันที
..ฉันต้องตัดความทุกข์ออกไป ทำใจให้ร่าเริง และตั้งใจทำงานให้ดีที่สุด เพื่อที่จะกลับมารับแม่ มาพาแม่ออกไปจากชีวิตของไอ้พ่อเลี้ยงสารเลวนั่น คนที่ทำร้ายแม่ของเธอ และจะแอบข่มขืนเธอด้วย..
เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อมเสร็จสรรพ เรือสินค้าก็ออกเดินทาง เพื่อมุ่งสู่ท่าเรือที่ปากน้ำ จังหวัดสมุทรปราการ ก่อนจะพาตัวของลัลทริมาเดินทางสู่จังหวัดกรุงเทพมหานคร..
-TBC-
ความคิดเห็น