คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : >>:: Chapter 9
CHAPTER 9
ทิ้งไว้เพียงชายลึกลับหนึ่งคน..ที่ยืนแอบฟังบทสนทนาของทั้งคู่อยู่ที่มุมมืด..
“สนิทกับผู้ชายดีจังนะ ร้ายไม่เบานี่นา”
.
.
.
ขณะที่ลัลทริมานั่งรอโชติกาลที่กำลังไปซื้ออาหารมาให้อยู่ที่ม้านั่งบริเวณใต้ต้นไม้ใหญ่ เนื่องด้วยเหตุผลว่า ลัลทริมาเจ็บแผลที่หัวเข่า เขาจึงบอกให้เธอนั่งรออยู่ที่นี่ และเขาจะเป็นคนซื้อของมาให้เธอเอง ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงรอเท่านั้นแหละ และ..ใครบางคนที่เธอไม่อยากคาดคิดว่าจะเดินเข้ามาคุยกับเธอ กลับเดินเข้ามาหาเธอซะงั้น
“เป็นไงบ้างล่ะ” ชินะเอ่ยถามด้วยใบหน้าราบเรียบ
“ก็..อย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ”
เขามองเธออย่างไม่พอใจเล็กน้อย “ฉันถามดีๆ ตอบดีๆ ได้มั้ย”
“แล้วฉันตอบไม่ดีตรงไหน” ลัลทริมาถามย้อนกลับ ทำเอาชินะยิ่งมีสีหน้าไม่พอใจมากขึ้นไปอีก
“อย่ายอกย้อนเจ้านาย เข้าใจมั้ย!?”
“เข้าใจแล้วค่ะ” ร่างบางตอบรับส่งๆ
“แล้วตกลงว่าเป็นไงบ้างล่ะ”
“ก็เจ็บมากกกกกกกกกกกค่ะ” เธอตอบลากเสียงยาวอย่างประชดประชัน คุณชายแห่งตระกูลกุนต์กลทีป์มองด้วยแววตาเรียบเฉยอีกครั้ง ทำเอาลัลทริมาถึงกับงง ว่าทำไมคุณชายชินะไม่โกรธเธอ
“เอ่อ เป็นอะไรรึเปล่าคะคุณชาย..”
“เปล่า แค่กำลังสะใจน่ะ”
“......” ลัลทริมาไม่ตอบอะไรกลับไป
คุณชายหนุ่มเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมาช้าๆ “เธอเนี่ย ดูสนิทกับเจ้าหมอนั่นดีนี่ ขนาดเพิ่งเข้ามาเรียนนะเนี่ย?”
“หมอนั่น??” เธอทวนคำของชินะอย่างงุนงง “หมายถึงใคร?”
“ก็..เจ้าแว่นโชติกาลนั่นไง”
“อ๋อ ก็โชติกาลเขาเป็นคนดีนี่คะ นิสัยน่ารัก น่าคบกว่าพวกคุณชายตั้งเยอะ” เธอตอบ
“งั้นฉันจะบอกอะไรให้นะ หมอนั่นน่ะ เห็นหน้าอ่อนๆ แบบนั้น แต่ร้ายใช่เล่นเลยล่ะ”
“ฉันว่าเขาก็คงไม่ร้ายเท่าพวกคุณชายหรอกค่ะ” ลัลทริมาตอกกลับ ทำเอาชินะมีสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“เธอหมายความว่าไง?”
“ก็หมายความว่า ถึงเขาอาจจะร้าย แต่ฉันว่า เขาก็ยังน่าไว้วางใจมากกว่าพวกคุณชายทั้ง 7 คนอีกนะคะ ดูพวกคุณสิ คนอะไร..หน้าตาดี มีชาติตระกูล แต่นิสัยเนี่ย..แย่มาก”
“นี่เธอ..”
ยังไม่ทันที่จะว่าอะไรออกไป คนที่ทั้งสองกำลังพูดถึงก็เดินมาพอดี หนุ่มแว่นเห็นหน้าคุณชายก็ยิ้มทักทายทันที
“สวัสดีครับ คุณชายชินะ”
“อืม” ชินะตอบรับ ก่อนจะหันหลังเดินหนีไป ทำเอาโชติกาลถึงกับมองตามอย่างงงๆ
“มีอะไรรึเปล่าน่ะ” โชติกาลหันมาถามลัลทริมาแทน ขณะที่กำลังนั่งลงตรงข้ามเธอ
“คุณชายชินะเขาแค่มาพูดอะไรนิดหน่อยเท่านั้นเอง” เด็กสาวตอบ พร้อมกับส่งสายตามองโชติกาลอย่างสงสัย
“มีอะไรรึเปล่า?”
“เอ่อ คือ..” เธอพูดตะกุกตะกัก “คุณชายชินะบอกว่า..นายน่ะ ไม่น่าไว้ใจ” สุดท้าย ลัลทริมาก็หลุดปากพูดออกมาจนได้
“แล้วเธอคิดว่าไงล่ะ?”
“ก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก เธอก็ดูเป็นคนดีออกนี่นา” ลัลทริมากล่าว พร้อมกับแกะห่อขนมปังออก
“เชื่อที่คุณชายเขาพูดไว้ก็ดีนะ” โชติกาลพูดยิ้มๆ ให้เด็กสาว ทำเอาเธอสงสัยจนคิ้วบางนั้นขมวดมุ่น ทำให้เด็กหนุ่มถึงกับหลุดหัวเราะออกมา ก่อนจะตีสีหน้าจริงจัง
“ก็หมายความตามนั้นแหละ คนอย่างฉันน่ะ ไม่น่าไว้ใจหรอก” เขาพูด “อีกอย่าง พูดตามตรงนะ ฉันเองก็ไม่ไว้ใจเธอ”
“ทำไมล่ะ?” เด็กสาวถามกลับ
“ชีวิตฉันน่ะ ผ่านความลำบากมาเยอะ แถมยังมีผู้หญิงมากมายเข้ามายุ่งกับฉันเพราะเห็นว่าฉันเพียบพร้อมทุกอย่าง ซึ่งนั่นทำให้ฉันไม่ชอบใจสุดๆ เลยล่ะ ฉันอยากได้เพื่อนที่จริงใจ แต่ส่วนใหญ่กลับหลอกใช้ฉันทำงานให้บ้างล่ะ อะไรบ้างล่ะ จากนั้นมาฉันถึงไม่ไว้วางใจใคร และอย่างที่เธอเห็น ฉันไม่ค่อยจะสุงสิงกับใคร”
“งั้นก็สบายใจเถอะนะโชติกาล” เด็กสาวว่า “ฉันน่ะ จริงใจแน่นอน”
“คำพูดน่ะ มักเป็นสิ่งที่เชื่อถือไม่ได้นะ” เขาพูดต่อ “แม้แต่พ่อแม่ฉันเอง..ฉันยังไม่ไว้ใจเขาเลย นั่นเพราะฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของพวกเขา และพวกเขาก็เพียงแค่ส่งให้ฉันเรียนและทำทุกอย่างให้ตระกูลของเขามีชื่อเสียง..ก็เท่านั้นเอง การอยู่กับครอบครัวนั้น ฉันไม่เคยได้รับความอบอุ่นเลยสักครั้งเดียว”
“งั้นเหรอ..” เด็กสาวพูดเสียงเบา มองหน้าเขาด้วยแววตาเข้าอกเข้าใจ “งั้นก็คล้ายๆ ฉันสินะ”
“คล้ายๆ งั้นเหรอ..? ครอบครัวเธอเอง ก็ไม่ได้อบอุ่นอย่างงั้นรึไง”
“ไม่รู้สิ แต่เท่าที่ฉันจำความได้ ตอนนั้นฉันอายุ 4 ขวบเห็นจะได้ แม่ไม่เคยกอดฉันเลย เอาแต่ด่าว่าฉันเสมอๆ จนกระทั่งพ่อตายไป อีกปีต่อมา แม่ก็พาผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาอยู่ที่บ้าน โดยบอกว่า..เขาคือพ่อใหม่ของฉัน”
“และเมื่อฉันเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆ จนอายุ 12 สายตาที่มันมองฉันก็เริ่มเปลี่ยนไป.. ครั้งแล้วครั้งเล่าที่มันพยายามจะข่มขืนฉัน แต่ฉันก็เอาตัวรอดมาได้เสมอ พอเล่าให้แม่ฟัง แม่ก็หาว่าฉันโกหก จนกระทั่งวันหนึ่งแม่พบเห็นเองกับตา แทนที่แม่จะไปด่าว่ามัน แม่กลับเข้ามาทุบตีด่าว่าฉันแทน หาว่าฉันอ่อยมัน ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว..ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลยซักนิด”
“ฉันคิดมาเสมอ ว่าอยากจะหนี.. หนีออกจากบ้านที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายนั้น แต่เพราะบ้านเรามันอยู่บนเกาะเล็กๆ ต่อให้หนีไปอยู่ไหน แม่ก็คงตามเจอเป็นแน่ แล้ววันหนึ่งก็มีเรือสินค้าเข้ามาจอดเทียบท่าที่เกาะ พ่อค้าเจ้าของเรือมีฐานะมั่งคั่ง และมาประกาศหาซื้อตัวคน แม่เลยคิดขายฉัน แน่นอนฉันไม่ยอม.. แต่สุดท้ายแล้วแม่ก็ทำสำเร็จ” น้ำเสียงของคนพูดแผ่วลงทุกที ใบหน้าหวานตอนนี้เต็มไปด้วยแววแห่งความเจ็บปวด
“อ๊ะ แต่ลุงเจ้าของเรือนั้นรู้จักกับ ผอ.นรินทร์ เขามาหาซื้อตัวคนรับใช้น่ะ แล้วพอมาถึงที่นี่..ฉันก็เลยได้มาอยู่นี่ไงล่ะ” ลัลทริมาพยายามพูดให้น้ำเสียงดูสดใส เมื่อเธอเห็นว่าคนฟังเริ่มมีสีหน้าเศร้าลงเช่นกัน
“เธอเองก็..มีชีวิตที่เลวร้ายกว่าฉันซะอีกนะ” โชติกาลเอ่ยออกมา พลางยิ้มอ่อนโยนให้เธอ
“อื้ม แต่ฉันไม่คิดมากหรอกนะ..” เด็กสาวพูด “อ้อ ฉันดีใจนะ ที่ได้เล่าเรื่องของตัวเองให้ใครสักคนได้รับฟัง”
“แล้วทำไมถึงมาเล่าให้ฉันฟังล่ะ”
“ไม่รู้สิ คงเพราะนายเล่าให้ฉันฟังก่อนล่ะมั้ง แล้วพอได้ฟังเรื่องของนาย...ฉันเลยอยากเล่าบ้าง” เธอว่า ก่อนยิ้มเศร้า “คนเราน่ะ..ยิ่งมีความเจ็บปวดเหมือนกัน ก็ยิ่งเข้าใจกันได้มากนะ..”
คำพูดของเด็กสาวนั้น..ทำให้โชติกาลเหมือนจะคิดอะไรขึ้นมาได้ ก่อนจะตอบเธอไป “คงงั้นมั้ง” เขาว่า ก่อนจะยื่นมือขวาออกมาให้เธอ “ขอแนะนำตัวอีกครั้ง ฉันโชติกาล เรียกฉันว่า ‘โช’ ได้เลยนะ”
ลัลทริมาเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มออกมา ก่อนจะยื่นมือขวาไปจับมือโชติกาลไว้ “ฉันลัลทริมา เรียกฉัน ‘ลัล’ นะ”
“จากนี้ไป..เราเป็นเพื่อนที่ไว้ใจกันได้นะ” เด็กสาวพูดและยิ้มแย้มให้กับโชติกาล
ทางด้านชินะที่เดินปลีกตัวออกมาเมื่อครู่นั้นยังคงไม่ได้เดินไปไหน หากแต่เขากลับไปยืนหลบอยู่ที่มุมเดิม และได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดที่สองคนนั้นเล่าออกมา
“คนที่มีความเจ็บเหมือนกัน..ยิ่งเข้าใจกันงั้นเหรอ..” คุณชายหนุ่มทวนคำพูดของลัลทริมาที่ตนเองได้ยิน ก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อย และเดินหนีไปอีกทางหนึ่ง
แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหน สายตาก็พลันเห็นหนุ่มผมแดงและผมสีคาราเมลเดินเข้ามาเสียก่อน
“เฮ้ย! ไอ้ชินะ ไปไหนของแกมาน่ะ ตามหาตั้งนาน” เชียรถาม พลางหอบหายใจเล็กน้อย เนื่องจากเขาเดินตามหาชินะมาหลายที่แล้ว
“เปล่านี่” คุณชายผมขาวตอบ ใบหน้าเรียบเฉย ก่อนจะค่อยๆ เผยรอยยิ้มบางออกมา “ก็แค่ไปฟังนิทานแสนเศร้าของเด็กหญิงผู้น่าสงสารมาเท่านั้นเอง”
พูดจบก็เดินออกไป ปล่อยให้คุณชายสองคนที่มาตามเขายืนงงกับคำพูดนั้น
“นิทานแสนเศร้าของ..เด็กหญิง..อะไรของแก?” เชียรทวนคำ ก่อนจะรีบเดินตามชินะไปเพื่อถามเกี่ยวกับสิ่งที่เขาพูด
เหลือเพียงภามที่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น คุณชายเจ้าของผมสีคาราเมลมองไปยังโต๊ะม้าหินที่มีหนุ่มสาวคู่หนึ่งนั่งหัวเราะกันอยู่
..ไอ้แว่น กับ ยัยคนใช้..
สายตาของเขามองเน้นไปยังลัลทริมา ก่อนจะพูดทวนคำของชินะ “นิทานแสนเศร้าของเด็กหญิงผู้น่าสงสารงั้นเหรอ.. คงไม่ได้หมายถึงเด็กหญิงคนนี้หรอกนะ”
-TBC-
ความคิดเห็น