คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue :: หม้อไฟในตำนาน
Title: Fairy Hotter
Pairing: Multiple
Fandom: Fairy Tail ©Hiro Mashima
Auther: ยำไข่แมงดา
PROLOGUE
..หม้อไฟในตำนาน..
อันผู้ใดมีมันไว้ในครอบครอง
ผู้นั้นจักยิ่งใหญ่คับแผ่นฟ้าและปฐพีหล้า
กลับกัน
พวกเขาก็จักดับดิ้นด้วยฤทธาของมันเช่นกัน
...เว้นแต่จอมเวทย์ดำเพียงผู้เดียว...
ครั้งหนึ่ง..
มีจอมเวทย์ผู้เก่งกาจคนหนึ่งสามารถใช้เวทมนตร์ได้อย่างคล่องแคล่วและรุนแรง ครั้งหนึ่งเขาเคยศึกษาเรื่องราวของการใช้เวทมนตร์จนกระทั่งถูกความมืดกลืนกิน จอมเวทย์ผู้นั้นจึงสร้างหม้อไฟในตำนานขึ้นมา เพื่อใช้มันสะสมพลังเอาไว้ให้มากพอที่จะทำลายล้างโลกใบนี้ เพื่อสร้างโลกใบใหม่ที่ตนปรารถนา
หลายปีถัดมา..
จอมเวทย์ดำนำหม้อไฟในตำนานไปยังบ้านหลังหนึ่ง เพื่อที่จะกำจัดเด็กชายตัวน้อยที่สวมใส่ผ้าพันคอสีขาวเอาไว้ หากแต่เวทมนตร์ที่จอมเวทย์ดำโจมตีใส่เด็กชายนั้นกลับมิอาจทำอะไรเด็กชายได้ เพราะผ้าพันคอสีขาวที่เด็กชายพันเอาไว้นั้นช่วยสะท้อนพลังของจอมเวทย์ดำคืนกลับไป ทำให้หม้อไฟในมือถูกพัดพากระเด็นหายไป พร้อมกับร่างของจอมเวทย์ดำที่ได้รับบาดเจ็บและหายวับไป
..สิ่งที่หลงเหลือให้เด็กชายได้จดจำในเหตุการณ์ครั้งนั้นคือรอยแผลเป็น...ที่คอ
และเด็กชายคนนั้นก็กลายเป็นคนที่มีชื่อโด่งดังในโลกเวทมนตร์ในฐานะของ.....เด็กชายผู้รอดชีวิต!
*************
I. หม้อไฟใบนี้ถือกำเนิดขึ้นมาจากพลังของจอมเวทย์ดำ ชายผู้ชั่วร้ายถึงขนาดที่มิมีผู้ใดกล้าที่จะเอ่ยเรียกนามของเขา
II. หม้อไฟในตำนานใบนี้คือสิ่งที่ใช้สะสมพลังเวทย์ของจอมเวทย์ดำ
III. หากจะกำจัดจอมเวทย์ดำ ต้องกำจัดหม้อไฟในตำนานใบนี้ให้ได้เสียก่อน
V. ต้องค้นหาหม้อไฟในตำนานให้พบและทำลายมันให้เร็วที่สุด ก่อนที่จอมเวทย์ดำจะค้นหามันพบและใช้มันเพื่อทำเรื่องยิ่งใหญ่
IV. และหนทางเดียวที่จะกำจัดหม้อไฟในตำนานใบนี้ได้ คือ ต้องใช้ลมหายใจมังกรเพลิงจากเด็กชายผู้รอดชีวิตเท่านั้น
**หมายเหตุ**
ตั้งแต่เกิดเหตุการณ์การโจมตีของจอมเวทย์ดำเมื่อครั้งกระโน้น จนถึงปัจจุบันนี้ก็ยังมิมีผู้ใดพบเห็นหม้อไฟในตำนานอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียว
และหากผู้ใดพบเจอมัน...โปรดนำมาให้ทางสภาเวทมนตร์โดยเร็วที่สุด
- สภาเวทมนตร์บาลาม -
มือขาวบางปิดหนังสือเล่มหนาลง ก่อนจะถอนหายใจเล็กน้อยแล้วส่ายหน้าไปมาด้วยไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ตนได้อ่านไป
นี่มันอะไร..?
ทั้งที่เธออุตส่าห์เข้าไปยังส่วนลึกสุดของห้องสมุดเพื่อที่จะหาเอาหนังสือโบราณที่เกี่ยวข้องกับดวงดาวมาอ่านเสียหน่อย แต่กลับได้หนังสือเล่มนี้มาแทน..
..หนังสือเวทมนตร์หม้อไฟในตำนาน..
ในตอนแรกที่เห็นชื่อของมัน เธอคิดว่ามันเป็นหนังสือที่ว่าด้วยเรื่องสูตรในการทำหม้อไฟหรือสุกี้ที่ขึ้นชื่อในตำนานว่าสุดแสนจะอร่อยนั่นเสียอีก เลยหยิบมาเพื่อเอามาจดสูตรไปไว้ทำกินเอง แต่พอได้อ่านแล้ว...เนื้อเรื่องในหนังสือกลับกลายเป็นเรื่องที่เธอไม่คาดคิดเอาไว้เสียได้
แถมยังเป็นหนังสือที่ทางสภาเวทมนตร์บันทึกไว้เองเสียด้วย ท่าทางจะไม่ใช่เรื่องเล็กแน่ๆ
และที่สำคัญคือ...เรื่องในหนังสือมันดันตรงกับเรื่องที่หม่าม้าของเธอเคยเล่าให้ฟังเมื่อครั้งที่เธอยังเป็นเด็กอีกตะหาก
“งั้นเรื่องที่เคยได้ยินมาจากหม่าม้าก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ” เธอพึมพำกับตนเองเบาๆ พลางนึกย้อนถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งที่เธอกับแม่ของเธอนั่งดูดาวกันอยู่
‘รู้มั้ยจ้ะ ว่าโลกใบนี้มีจอมเวทย์ดำอยู่ด้วย’ เสียงของหญิงสาวเจ้าของใบหน้างดงามเอ่ยขึ้น พร้อมยิ้มให้กับเด็กน้อยอีกคนที่อยู่ข้างๆ เธอ
‘จริงเหรอคะหม่าม้า??’
‘จริงสิจ๊ะลูซี่ จอมเวทย์ดำผู้นั้นครอบครองหม้อไฟในตำนานเอาไว้ ว่ากันว่ามันเป็นสิ่งที่ใช้สะสมพลังของเขา หากต้องการกำจัดเขา ก็ต้องกำจัดหม้อไฟใบนั้นด้วย อ้อ..และการกำจัดหม้อไฟใบนั้นต้องอาศัยสิ่งสำคัญสองสิ่ง..’
และนั่นคือคำพูดของหม่าม้าเท่าที่ ‘ลูซี่’ จำได้ เพราะหลังจากนั้นหม่าม้าก็เปลี่ยนเรื่องคุยเสียเฉยๆ ไม่ยอมบอกเธอเลยว่าสิ่งสำคัญสองสิ่งนั้นคืออะไร..
“อย่าบอกนะว่าหนึ่งในนั้นคือลมหายใจมังกรเพลิงของเด็กชายผู้รอดชีวิต” ลูซี่เอ่ยขึ้นมากับตนเอง พลางวิเคราะห์ถึงสิ่งที่หม่าม้าเคยบอกและสิ่งที่ถูกบันทึกไว้ในหนังสือ
..มันตรงกันเป๊ะ!
ใช่...ขาดไปเพียงสิ่งเดียวเท่านั้นที่ในหนังสือไม่ได้บันทึกเอาไว้
“หรือบางทีหม่าม้าอาจจะเข้าใจผิดไป เพราะในหนังสือก็บันทึกไว้แค่อย่างเดียวเองนี่ว่าสิ่งที่จะใช้กำจัดหม้อไฟนั้นได้คือลมหายใจมังกรเพลิงของเด็กชายผู้รอดชีวิต...” ลูซี่นั่งขบคิดไปเรื่อยจนชักจะรู้สึกปวดหัวขึ้นมาตงิดๆ เธอจึงเลือกที่จะหยุดคิด แล้วหยิบหนังสือเล่มอื่นซึ่งเกี่ยวข้องกับเรื่องของดวงดาวที่เธออยากจะอ่านนักขึ้นมาอ่านแทนเสียเลย
..คิดไปก็ปวดหัว เลิกอ่านแม่มเลย !..
.................................................................
ณ บ้านที่เงียบสงบหลังหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ท่ามกลางหมู่แมกไม้พนาไพรโดดเดี่ยวจากใครอื่น..
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
โรงเรียนฝึกวิชาและเวทมนตร์ศาสตร์ชั้นสูง
ฟิโอเร่
~
อาจารย์ใหญ่ : มหาราชาคาโปะ
(ราชาผู้ปกครองแผ่นดินฟิโอเร่)
ถึง...คุณดรากูนีล
เรามีความยินดีที่จะแจ้งให้คุณทราบว่าโรงเรียนฝึกวิชาและเวทมนต์ศาสตร์ฟิโอเร่ รับคุณเข้าเรียนในปีนี้ ที่แนบมาพร้อมกันนี้คือรายการหนังสือและของใช้จำเป็น
โรงเรียนเปิดวันที่ 1 กันยายน ...
ขอแสดงความนับถือ
ฮิซุย
รองอาจารย์ใหญ่
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
คำถามต่างๆ ระเบิดอยู่ในหัวของเด็กหนุ่มเหมือนดอกไม้ไฟชุดใหญ่ที่แข่งกันระเบิดตูมตาม
นัตสึ ดรากูนีลมองจดหมายสีเหลืองซึ่งถูกเขียนเอาไว้ด้วยตัวอักษรสีเขียวมรกตด้วยลายมือเรียบร้อยสวยงามที่อยู่ในมือของตนด้วยความไม่เข้าใจอย่างเป็นที่สุด
“นี่มันอะไรกันฟระ?”
เด็กหนุ่มลองหยิบจ่าหน้าซองของจดหมายขึ้นมาดู ซึ่งมันเขียนถึง ด. นัตสึ นั้น แสดงว่ามันไม่ได้ส่งให้ผิดคนอย่างแน่นอน และที่สำคัญ..ในจดหมายมันก็ระบุถึงเขาไว้ด้วยนั่นแหละ ว่าถึงคุณดรากูนีล
แต่จากเนื้อหาที่อยู่ในจดหมายแล้ว บอกตามตรงเลยว่านัตสึไม่ได้เข้าใจเนื้อความของมันเลยสักนิดเดียว เช่นนั้นแล้วเขาจึงเลือกที่จะปาจดหมายในมือทิ้งอย่างไม่ใยดี ก่อนจะหันไปสนใจกับมื้อเย็นที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารต่อไป
แต่ยังไม่ทันได้ลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้า..จู่ๆ เสียงประตูหน้าบ้านก็ดังสนั่นขึ้นมาราวกับว่าใครบางคนกำลังรัวเคาะมันอย่างไม่แยแสเลยว่าประตูที่ทำจากไม้นั้นมันจะพังเอาได้
แล้วเสียงเคาะประตูก็หายไป...แทนที่ด้วยประตูที่ถูกถีบเสียจนมันพังลงมาทั้งบาน...ต่อหน้าต่อตาเจ้าของบ้าน...
“ไง” อาคันตุกะผู้มาเยือนเอ่ยทักพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะเดินเข้ามาในบ้านทั้งที่ไม่ได้ถูกรับเชิญ
เขามีรูปร่างสูงใหญ่ เรือนผมสีน้ำตาล และใบหน้าหล่อคมตามแบบฉบับของคุณลุง เขาสวมชุดคลุมยาวสีดำกรอมพื้น และมีรอยยิ้มเป็นมิตรอย่างที่สุด
“นายเป็นใครฟระ!?” นัตสึเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ หัวคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากัน
“ฉันชื่อกิลดาร์ซ ไคลฟ์” ชายร่างสูงเอ่ยตอบ ก่อนจะถามนัตสึอีกครั้ง “นายคงได้รับจดหมายแล้วสินะ”
แม้จะยังงงๆ แต่นัตสึก็พยักหน้าเป็นคำตอบให้กับชายแปลลกหน้า
“ดีล่ะ” กิลดาร์ซยิ้ม “งั้นฉันจะพานายไปซื้อของตามกระดาษใบที่แนบมากับจดหมายนั่น”
“แล้วทำไมฉันต้องไปด้วยล่ะ?” นัตสึเอ่ยถาม
“นายรู้ตัวนายเองดี...ว่านายมีความพิเศษ แล้วนายไม่คิดจะเข้าเรียนเวทมนตร์ที่นี่บ้างรึไง บางที...นายอาจจะสามารถใช้เวทมนตร์จนเก่งกาจขึ้นมากเลยก็ได้นะ” กิลดาร์ซว่า
คนฟังทำตาเป็นประกายอย่างนึกสนุกทันที “จะเก่งกาจขึ้นจริงเหรอ? จริงเหรอ..???”
“จริงสิ” คนอายุมากกว่าตอบ “งั้นก่อนอื่นก็ต้องไปซื้อของกันก่อน”
“ไปซี่~~” นัตสึตอบรับอารมณ์ดี.. (เสียจนคนอ่านคงจะงงว่าอะไรของมัน เมื่อกี้ยังทำไม่สนใจอยู่แท้ๆ ทีตอนนี้ทำเริงร่าอยากไป = =) “ว่าแต่เราจะไปซื้อของที่ไหนกันน่ะ?”
“ตรอกไดแอกอน”
-TBC-
ความคิดเห็น