ซ่าส์*2

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนสุดท้ายของยายจอมซ่าส์

“นี่เจน   เดี๋ยวเราก็จะได้เป็นพี่กันแล้วสิ   อิอิ   ชั้นอยากได้น้องชายจังเลย”   แก้มบอกกับเจนอย่างร่าเริงแต่ในความเป็นจริงแล้วเธฮไม่เคยมีความสุขเลย   ตั้งแต่วันที่แยกกับมาร์ทที่โรงพยาบาล   แก้มเพิ่งรู้ตัวเองว่าชอบคนกะล่อนอย่างมาร์ทมากแค่ไหน   วันที่เธอบอกลากับมาร์ท   มันเป็นวันที่เธฮเจ็บปวดในใจมาก   แต่เธอก็พยายามทำใจและสิ่งแวดล้อมต่างๆรอบๆข้าง   ก็ทำให้แก้มค่อยๆบรรเทาความทุกข์นั้นได้เรื่อยๆ    แต่เธอก็ยังไม่สามารถลบมาร์ทไปจากใจได้   ครึ่งปีที่ผ่านมามีคนมากหน้าหลายตามาชอบเธอ   แต่แก้มไม่เคยตกลงคบกับใครเลยซักคน   แก้มพยายามหลอกตัวเองอยู่ตลอดเวลา   ตอนนี้มาร์ทเรียนจบแล้ว   เพราะเขาตั้งใจเรียนเพียงสามปีครึ่ง   ต่อไปก็จะไม่มีใครมากวนใจเธออีก   นี่เป็นเพียงคำปลอบใจของแก้มเท่านั้น  แต่นั่นก็นานมาแล้วนับตั้งแต่ที่แก้มเดินออกมาจากโรงพยาบาล   ไม่มีผู้ชายกวนประสาทคนนั้นนานแล้ว

“แก้ม   เป็นไรไป   ชั้นเรียกเธฮตั้งนานแล้วนะ”   เจนเรียกแก้มเสียงดังจนหลายคนเริ่มหันมามอง

“อะไรเหรอ   มีไรกับชั้นเหรอ”

“ก็ไม่มีไร   เออแก้ม   ชั้นมีอะไรจะบอก”  

“อะไรเหรอ”    แก้มทำท่าอยากรู้   แต่จริงๆแล้วใจของแก้มไม่ได้อยู่ที่คำพูดของเจนเลย

“เธอตั้งใจฟังที่ชั้นพูดดีๆนะ   เธอยังจำคืนที่เราไปเที่ยวที่บ้านกร่างได้มั้ย”   เจนถามขึ้น

“อื้อจำได้สิ   ทำไมเหรอ”   แก้มมองหน้าเพื่อนอย่างสนใจขึ้นมาทันที

“หลังจากที่เธอหลับไปแล้ว   ชั้นก็ช่วยพี่เค้าดูและพี่มาร์ท”   และเจนก็เล่าถึงสิ่งที่ธอได้ยินมาร์ทพูดให้แก้มฟัง   แก้มได้ฟังดังนั้นก็น้ำตาร่วงทันที

“แก้ม   เป็นไรไปรึป่าว”   เจนเดินเข้าไปประคองเพื่อน

“ที่เธอพูดจริงเหรอ   นี่ชั้นทำอะไรลงไปเนี่ย   เจน...แล้วชั้นควรทำยังไง   ให้เค้ากลับมาหาชั้นล่ะ”    แก้มนั่งทรุดกับพื้น   ตอนนี้เธอต้องการที่จะพบกับมาร์ท    และพูดกับเขาถึงในสิ่งที่เธอทำ

“ไปหาเค้าสิ   เปิดใจให้เค้า   เธอสองคนจะได้เข้าใจกันซะที   พี่เค้าก็ใกล้จะจบแล้ว   เดี๋ยวมันจะสายเกินไปนะ”

“ชั้นไม่กล้า   ถ้าชั้นไปหาเค้า.........แล้วถ้าเค้ามีคนอื่นแล้วล่ะ”

“มาร์ทยังไม่มีใครหรอก   แต่ที่เค้าไม่มาหาแก้มก็เพราะข้อตกลงของเธอสองคนนั่นแหละ”   แม็คพูดขึ้นเมื่อรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น

“พี่แม็ค   คือ...........แก้มไม่กล้า   ก็แก้มไม่อยากให้เค้ามาหาเอง”

“แล้วแก้มจะไปหามันมั้ยล่ะ   พี่ยินดีพาไป”   แม็คบอกพร้อมกับยื่นมือให้แก้มเพื่อจับเธอลุกขึ้น

“ไม่ล่ะค่ะ   ถ้าเค้ารักแก้มจริงอย่างที่พูดเค้าก็คงมาหาแก้มเอง”  พูดจบแก้มก็เดินจากไป  ปล่อยให้แม็คกับเจนมองตามอย่างเป็นห่วง

คืนวันเลี่ยงส่งพี่ของคณะ

“แก้มรอใครเหรอ”   เจนถามแก้มแล้วส่งเครื่องดื่มให้

“ก็รอพี่น่ะสิ   เมื่อไหร่พี่เค้าจะมาก็ไม่รู้จะเอาของให้”

“พี่จริงเร้อ   ไม่ค่อยอยากจะเชื่อหรอก”   เจนส่ายหัวกับความรั้นของเพื่อน   เจนคิดถูก   แก้มไม่ได้รอพี่รหัส   แต่แก้มรอเค้าคนนั้นอยู่   แต่ที่เธอไม่บอกความจริงกับเพื่อนก็เพื่อหลอกตัวเองเท่านั้น

“เออแก้ม   เดี๋ยวชั้นมานะ   นัดกับพี่เค้าไว้น่ะ”    เจนกับแม็คคบกันแล้ว   ตั้งแต่ที่มาร์ทออกจากโรงพยาบาล   และพยายามทำให้แก้มกับมาร์ทได้พบกันตลอดแต่ก็ไม่เคยได้ผล  

“อืม   ไปเหอะชั้นรอคนเดียวได้”    เมื่อเจนเดินห่างออกไป

(คนอะไร   ซื่อจริงๆเลย   ไม่คิดที่จะแหกข้อตกลงเลยรึไงกัน)   แก้มได้แต่คิด  และหวังให้มาร์ททำตามใจตัวเองเหมือนเช่นแต่ก่อน   แต่ก็เหมือนเดิมทุกครั้ง   เพื่อนๆของมาร์ทเคยพยามยามให้มาร์ทมาพบกับแก้มแต่ก็ไม่เคยสำเร็จ   และทุกครั้งที่ถูกเพื่อนๆล้อ  แก้มก็จะปฏิเสธเสียงแข็งทุกทีไป   ทุกคนเลยได้แต่ถอนใจในความดื้อดึงของทั้งสอง   แต่แล้วจู่ๆ  ขณะที่แก้มอยู่ในงานอำลารุ่นพี่ที่กำลังจะจบ   และเจนกับแม็คกำลังเดินไปที่โต๊ะอาหาร   แอมและมาร์ทก็เดินเข้ามาภายในงาน  ตอนแรกแก้มคิดว่าเป็นเพียงภาพลวงตาเหมือนทุกครั้ง  เธอจึงไม่สนใจนักจนกระทั่ง

“มองหาใคร   ยัยม้าดีดกะโหลก”   มาร์ททักขึ้นท่ามกลางผู้คนต่างคณะที่จ้องมายังเขา   แก้มมองมายังต้นเสียงอย่างไม่อยากเชื่อ   มาร์ทคือคนที่พูดจริง   ไม่มีใครกล้าเรียกเธอว่าม้าดีดกะโหลกนอกจากเค้า

“นายว่าใครยายม้าดีดกะโหลก   ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ”   แก้มเถียงทันที   และน้ำตาก็ไหลลงอาบสองแก้มของเธอ   แก้มโผเข้ากอดมาร์ทอย่างลืมตัว

“ก็เธอน่ะแหละ   จะให้ชั้นว่าใครล่ะ”   แล้วมาร์ทก็ดึงแก้มออกมานอกงาน

“ทีนี้จะสารภาพได้รึยังว่าชอบชั้นน่ะ”   มาร์ทบอกกับแก้มและมองตาแก้มอย่างต้องการคำตอบ

“ใครเค้าให้ผู้หญิงพูดก่อนกันล่ะ   แต่........สารภาพก็ได้    ตลอดเวลาที่ผ่านมาตอนไม่มีนายชั้นเหงาเป็นบ้าเลย”

“แต่ชั้นไม่เห็นจะเหงาเลย   อ้ะเดี๋ยวก่อน   ฟังที่พูดให้จบก่อนสิ    ก็จะให้เหงาได้ไงล่ะ   เจ้าพวกนั้นเล่าเรื่องเธอให้ชั้นฟังทุกอย่างขนาดนั้นน่ะ    ฟังแต่เรื่องของเธอทุกวันจนเกือบเรียนไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ”    เมื่อเล่ามาถึงตรงนี้มาร์ทก็ทำสายตาอ้อนวอนไปที่แก้มและพูดขึ้น

“เธอเป็นผู้หญิงคนแรกนะ   ที่ทำให้ชั้นเป็นแบบนี้ได้   หลังจากที่บอกลากับเธอ   ชั้นพยายามจะคบกับคนอื่นให้ลืมเธอ   แต่พวกนั้นก็ไม่มีเหมือนเธอซักคน   พวกนั้นทำให้ชั้นลืมเธอไม่ได้   และที่ไม่มาหาเธอก็เพราะไม่มีความกล้าพอ   ก็เลยกะรอให้เรียนจบซะก่อน   เกือบจะทนไม่ได้แล้ว   แต่พอนึกถึงหน้าโหดๆของเธอทีไรก็ขยาดทุกทีเลย”    มาร์ทพูดพร้อมกับแอบยิ้มนิดๆ   แต่แก้มก็แอบเห็น

“กล้าว่าหน้าชั้นโหดเหรอ   แต่ตอนนี้คงโหดไม่ออกหรอก   ก็เห็นอยู่แล้วนี่อย่ามาจ้องกันมากนักซี่”   แก้มพูดพลางหลบตามาร์ทที่กำลังจ้องเธออยู่ 

“ชั้นรักเธอนะ”   และแล้วมาร์ทก็สารภาพในที่สุด   “เธอรักชั้นรึปล่าว”  

“ไม่รู้สิ   ก็...ก็ต้องรักอยู่แล้วล่ะ   ไม่งั้นจะร้องไห้ตอนเห็นนายได้ไง”   แก้มหน้าแดงขึ้นมาอย่างกะทันหัน   มาร์ทเชยคางแก้มขึ้น   และบรรจงจุมพิตลงบนริมฝีปากบางของเธอ   แก้มได้แต่หลับตาและปล่อยให้มาร์ททำต่อไป

อวสาน