คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ไปเที่ยวกัน3
ตอนค่ำวันนี้ทุกคนอาบน้ำกันเสร็จหมดแล้ว กำลังมารอทานข้านที่แก้มและเจนเป็นคนปรุงให้ มาร์ทเฝ้ามองแก้มอยู่ตลอดเวลา เค้าไม่รู้ตัวเองว่าชอบแก้มมากแค่ไหน แต่เขารู้ว่าแก้มไม่เหมือนผู้หญิงที่ผ่านมาในชีวิตเขา นับตั้งแต่วันที่เค้าได้เจอแก้มครั้งแรก แก้มทำให้มาร์ทปั่นป่วน แก้มทำให้มาร์ทมีความรู้สึกต้องการคนรักที่จะอยู่ข้างเขาตลอดไป แต่ตอนนี้เขาจะทำอย่างไร แก้มเกลียดเขามาก มากซะจนมาร์ทไม่รู้จะทำอย่างไรให้แก้มหันมาสนใจ เขาทำตัวไม่ถูก ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนที่ปฏิเสธเขามาก่อน แต่แก้มทำกับเขาอย่างไม่มีเยื่อใย
"อ้ายยยยยย มาร์ท แกเป็นอะไรของแกวะนั่งเหม่อเชียว" แอมตะโกนเสียงดังมากทำให้มาร์ทตกใจ
"อะ อะไรของแกวะแอม"
"ก็ชั้นส่งข้าวให้แกเนี่ย แล้วแกไม่ยอมรับซักที ชั้นหิวแล้วนะโว้ย แล้วยังต้องมานั่งประเคนข้าวให้แกอีก"
"ก็เอามาสิ"
"พี่มาร์ททานเยอะๆนะคะ กับข้าวที่แก้มทำน่ะ อร่อยแน่เจนรับรอง"
"อย่าพูดมากเลยเจน เค้าจะกินรึปล่าวมันเรื่องของเค้า เธอกินของตัวเองเข้าไปเหอะ จะได้ไปนอน"
"อะไรกันน้องแก้ม จะรีบนอนไปไหน" แม็คถามขณะที่ข้าวเต็มปาก
"แล้วแกจะไปยุ่งไรกะน้องเค้าล่ะ เค้าจะนอนก็เรื่องของเค้าสิ ไงๆที่นี่ก็ไม่มีไรให้เค้าเที่ยวอยู่แล้ว" แอมพูดขึ้นบ้าง
"นี่แก้ม แต่ชั้นว่าน่าจะอยู่นั่งคุยกันซักหน่อยนะ เพราะถึงนอนไปก็นอนไม่หลับอยู่แล้ว"
"ไม่ล่ะ ชั้นอยากรีบนอน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไม่ใช่เหรอ"
แล้วทุกคนก็ได้แต่เงียบ แม้แต่มาร์ทเองที่เป็นคนสนุกสนานแต่ตอนนี้เขาเองก็เล่นไม่ออก มาร์ทจึงวางข้าวแล้วเข้าไปในเต้นท์หยิบของบางอย่างออกมา
"เฮ้ยมาร์ท แกพกมาด้วยเหรอ ดีเลยว่ะ เอามากี่ขวดล่ะ"
เหล้านั่นเองที่มาร์ทนำออกมา
"4 ใครจะกินมั่งล่ะ" มาร์ทถามพร้อมกับเปิดขวด
"เจนกินด้วย แต่ เพียวๆเลยเหรอพี่ ไม่มีโซดารึน้ำเปล่าเหรอ" เจนแทรกขึ้น
"เธอกินเป็นด้วยเหรอเจน" แก้มถามแล้วก้มหน้ากินข้าวต่อ
"อย่าว่าแต่ชั้นเลย เธอเองก็เคยกินไม่ใช่เหรอ" เจนแกล้งเย้าเพื่อน
"ไม่ละ ชั้นไม่นิยมกินกับผู้ชาย ชั้นไม่ไว้ใจใครหรอก"
"ใครเค้าจะไปทำเธอลง ร้ายกาจออกอย่างนี้" มาร์ททำท่าสยองทำให้แก้มเดือดขึ้นมาทันที
"งั้นสิ มีก็แล้วกัน แต่ชั้นภาวนาว่าไม่อยากให้คนนั้นเป็นนายหรอก"
"เป็นชั้นแล้วไง เหมือนชั้นอยากทำเธองั้นแหละ ยายม้าดีดกะโหลกเอ้ย"
"นี่ มีสิทธิ์อะไรมาว่าชั้นอย่างนั้นฮะ" แก้มโกรธจัดจนหน้าแดง และวางจานข้าวลง แล้วลงมือเก็บกับข้าวทุกอย่าง
"เฮ้ยแก้มทำอะไรน่ะ" เจนถามพลางดึงจานข้าวของเธอกลับ
"ก็ไปกินเหล้ากันสิ ข้าวเนี่ยไม่ต้องกินมันแล้ว มันไม่อร่อยเท่าเหล้าหรอก" แก้มบอกแล้วก็เก็บจานต่อไป
"เดี๋ยวสิแก้ม พี่ยังกินไม่อิ่มเลย" แม็คบอกส่งสายตาอ้อนวอนให้แก้ม แต่แก้มก็ยังเก็บ
"นี่ เสียดายของนะ ซื้อมาตั้งแพง แก้มไม่กินพวกพี่กินเองก็ได้" แอมออกความเห็นบ้าง
"แต่เพื่อนของพี่เค้าไม่อยากกินแล้วนี่คะ เค้ารอพวกพี่กินเหล้าด้วยอยู่นั่นน่ะ"
"ก็ช่างมันปะไรล่ะ แต่พวกพี่ยังไม่อิ่มนี่ แก้มให้พี่กินต่อเหอะ เดี๋ยวพี่เก็บเอง แกก็เหมือนกันไอ้มาร์ท ทำไมไม่กินข้าวก่อนแล้วค่อยกินเหล้า" แม็คหันไปแว๊กใส่เพื่อน
"เออ พาลพวกชั้นจะไม่ได้กินไปด้วย" แอมรุมด้วอีกคน
"กินแล้วเก็บด้วยละกันนะคะ แก้มขอตัวไปนอนก่อน" ก่อนไปแก้มหันไปค้อนมาร์ทเข้าให้
"เดี๋ยวซี่ ไม่มาลองกินแข่งกันดูหน่อยล่ะ เธอก็กินเป็นไม่ใช่เหรอ" มาร์ทพูดท้าทายแก้มหลังจากที่ยอมโดนเพื่อนด่า
"ทำไมชั้นต้องแข่งกับนายด้วย แข่งไปแล้วชั้นจะได้อะไร"
"เธอก็ตั้งกติกามาสิ แต่ของชั้น ถ้าชั้นกินแพ้เธอ ชั้นจะไม่ยุ่งกับเธออีก"
"ตลอดไป" แก้มต่อทันที
"ตลอดไป ก็ได้ตลอดไป แล้วถ้าชั้นชนะล่ะ เธอจะให้อะไร"
"เป็นของนาย หลังจากกลับจากที่นี่ ไงแฟร์ไหม" แก้มพูดเพราะคิดว่าตัวเองต้องชนะแน่ ทั้งแม๊ค แอม และเจนได้แต่พากันมองตาค้าง เพราะไม่คิดว่าแก้มจะพูดอย่างนั้นออกมา แต่เจนคิดว่าเพื่อนของเธอต้องชนะ เพราะเธอเคยเห็นแก้มกินมาแล้ว
"งั้นเลยเหรอ ก็ดี หึแล้วเธอจะรู้ว่าคิดผิด" มาร์ททิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเขาก็ลุกจากตรงนั้นไป
ไม่นานนักมาร์ทก็กลับมาพร้อมเหล้าในมืออีก 7 ขวด ใช่แล้วมาร์ทไปเดินตระเวนซื้อเหล้าจากเต้นท์อื่นๆ
"เฮ้ยมาร์ท แกตั้งใจขนาดนั้นเลยเหรอ" แม็คถามขึ้นทันทีที่เห็นเหล้าในมือมาร์ท
"อืม แล้วยายนั่นไปไหนแล้ว หนีไปนอนแล้วรึไง" บอกเพื่อนพลางยืดคอมองหา
"เปล่าไปล้างชาม มาโน่นแล้วไง" แม็คบอกแล้วชี้มือให้ดู
"มาร์ท แกแน่ใจแล้วเหรอ" แม็คทำน้ำเสียงเป็นห่วงเพื่อน
"แกคิดว่าชั้นจะแพ้ยายนั่นเหรอ"
"ไม่ใช่ ชั้นกลัวว่า นี่ถ้าแกชนะแกจะทำน้องเค้ามั้ย" ยังไม่ทันที่มาร์ทจะตอบทุกคนก็มาถึง แม็คมีสีหน้าเป็นห่วงแก้มอย่างมาก เค้าคิดว่ามาร์ทคงจะทำอย่างแน่ถ้ามาร์ทชนะ
"ไปไหนมาคะพี่มาร์ท อย่าบอกนะว่า......" เจนหันไปเห็นกับขวดเหล้าที่มาร์ทถือมา
"แกกลัวไม่เมารึไง ไปหามาซะเยอะขนาดนี้" แอมบอกกับเพื่อน
"เออ แล้วแกจะทำไมล่ะ พวกแกก็จะกินด้วยไม่ใช่รึไง ว่าแต่ อย่าเพิ่งถอดใจนะแม่คนเก่ง อุตส่าเดินไปหามาให้กลัวจะไม่เมา" มาร์ทหันไปแขวะใส่แก้ม
"ก็ดี รอหน่อยละกัน ขอเอาจานไปเก็บก่อน"
"อย่าทำเป็นลืมซะล่ะ"
และเมื่อแก้มเอาจานไปเก็บเสร็จแล้วก็กลับมานั่งร่วมวงกับทุกคน และทั่งแก้มและมาร์ทก็เริ่มต้นกินกันอย่างดุเดือด โดยที่มีเพื่อนอีกสามคนนั่งมอง และในที่สุดมาร์ทก็เป็นฝ่ายเมาก่อน และแพ้ไปอย่างหมดท่า แก้มเองก็เกือบแย่เหมือนกัน เพราะไม่คิดว่ามาร์ทจะทนได้ถึงขนาดนี้ เจนพาแก้มไปล้างหน้ก่อนจะกลับมานอนที่เต้นท์ แต่แม็คและแอม ต้องพามาร์ทไปอ๊วกแล้วอ๊วกอีก และมาร์ทก็เพ้อจนในที่สุดก็สลบไป สิ่งที่มาร์ทเพ้อ มีเจน แม็คและแอมที่รู้ เพราะแก้มหลับสนิทไปนานแล้ว
เช้าแล้ว พวกเขาทั้งหมดไม่ได้ไปเที่ยวพะเนินทุ่ง เพราะแก้มและมาร์ทเมาไม่เป็นท่า ทำให้เพื่อนอีกสามคนต้องอยู่เฝ้า และในที่สุดแก้มก็ตื่นขึ้น
“เฮ้ยแก้ม เป็นไงมั่ง ปวดหัวรึปล่าว” เจนถามทันทีที่เห็นแก้มออกมานอกเต้นท์
“อื้อ ปวดหัวนิดหน่อย แต่ถ้าได้กินข้าวกินยาคงหายแหละ หมอนั่นล่ะ” แก้มถามด้วยความเป็นห่วง
“หนักกว่าเธอเยอะเลยล่ะ ขนาดนอนก่อนเธอป่านนี้ยังไม่ฟื้นเลย”
“อืม เดี๋ยวก็คงหายแหละ ช่วยไม่ได้นี่อยากมาท้าชั้นทำไม” แก้มนึกขึ้นมาได้ ทำให้เธอหมั่นใส้มาร์ทนิดๆ
“ก็ดีที่เธอชนะ ท้าอะไรไปไม่รู้ไม่เข้าเรื่อง ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมาล่ะก็.....”
“ชั้นไม่แพ้หรอก เธอก็รู้นี่ แต่ก็เล่นเอาเกือบแย่เหมือนกัน” แก้มรีบตัดบทเพื่อน
“ก็ใช่ไหมล่ะ ถึงไม่แพ้แต่ก็เกือบล่ะ”
“เอาล่ะๆ ชั้นรู้ว่าตัวเองผิด ไงก็พาชั้นไปล้างหน้าก่อนได้มั้ย ชั้นปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว”
เจนและแก้มจึงพากันไปเข้าห้องน้ำ เมื่อกลับมาก็พบว่ายังไม่ฟื้น พวกเขาตัดสินใจที่จะรอจนกว่ามาร์ทจะตื่น แต่ตอนนี้รถที่ขึ้นไปที่พะเนินทุ่งลงมากันเยอะแล้วมาร์ทก็ยังไม่ยอมตื่นพวกเขาจึงปลุก เมื่อแม็คเข้าไปปลุกก็พบ่ามาร์ทตัวร้อนมาก จึงให้แอมไปขอให้คนมาช่วย ในที่สุดเขาก็ได้รถที่จะมาพามาร์ทไปโรงพยาบาลโดยอาศัยรถของนักท่องเที่ยวคนหนึ่งไป เมื่อถึงโรงพยาบาลก็พบว่ามาร์ทมีไข้ขึ้นสูงมาก พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะอยู่โรงพยาบาลโดยให้สองสาวกลับมาที่มหาวิทยาลัย แต่แก้มยืนยันที่จะอยู่ดูและมาร์ทเอง
“พี่แม็คให้แก้มอยู่เฝ้าเค้าเถอะ เป็นเพราะแก้ม แก้มไม่น่ารับคำท้าเค้าเลย” แก้มมีสีหน้าป็นห่วงมาร์ทมาก แม็คจึงยอมให้แก้มเฝ้า และเขาจะไปทำเรื่องขอย้ายโรงพยาบาลให้มาร์ท
“อีตาบ้า กินเหล้ามากไม่ได้ทำไมไม่บอกชั้น แล้วนายกินเข้าไปทำไม ชั้นเป็นห่วงนายรู้มั้ย” แก้มพูดไปร้องให้ไป
จริงๆแล้ว มาร์ทเป็นโรคประจำตัวอยู่โรคหนึ่ง ถ้ากินเหล้าเข้าไปมากๆ จะทำให้เม็ดเลือดขาวเพิ่มปริมาณอย่างรวดเร็ว และจะทำให้ร่างกายทรุดลงอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน แก้มซึ่งไม่เคยรู้เรื่องนี้จึงได้แต่โทษตัวเอง และเรียกร้อง ให้มาร์ทฟื้นอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่ง
“ที่นี่ที่ไหน” มาร์ทฟื้นขึ้นมาแล้ว
“นายฟื้นแล้ว ดีจัง เป็นไงมั่ง” แก้มรีบเข้าไปจับมือมาร์ทและเขย่าอย่างแรง
“อะไรของเธอเนี่ย จะเขย่าให้แขนชั้นหลุดเลยมั้ย”
“นายนั่นแหละ ทำไมเพิ่งมาฟื้นเอาตอนนี้ คนเค้าเป็นห่วงมากนะ รู้บ้างรึป่าว คนบ้า” แล้วแก้มก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง
“นี่เธฮเป็นห่วงชั้นด้วยเหรอ ดีใจจัง” มาร์ทดึงมือแก้มมากอดทันที
“นี่ จะมากไปแล้ว ที่ชั้นเป็นห่วงไม่ใช่เพราะชั้นชอบนายหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด” แก้มพยายามหันหน้าหนี
“งั้นเหรอ แต่ก็ยังดีที่เธอยังไปห่วง ขอบใจนะ” มาร์ทพูดพร้อมกับจูบมือแก้ม
“จะบ้ารึไง ปล่อยมือชั้นนะ ทะลึ่งได้ตลอดเวลานะนายน่ะ อ้อ แล้วอย่าลืมที่ตกลงกันไว้ล่ะ นายแพ้ชั้นนะ อย่าลืม”
“อืม ชั้นไม่ลืมแน่ รับรองว่าเธฮจะไม่ได้เห็นหน้าชั้นอีก.......................ต่อไป” มาร์ทหน้าเศร้าลงทันที่ และรีบหันหน้าไปทางอื่น แก้มเองก็เศร้าไม่แพ้กัน แต่เธอไม่คิดจะยอมให้มาร์ท เธอจึงเดินออกไป
“ดูแลตัวเองล่ะ ชั้นต้องกลับไปเรียนแล้ว แล้วชั้นจะโทร.ให้พี่แม็คมารับ...............ลาก่อน”
“ลาก่อน” แล้วทั้งสองก็แยกจากกัน และเมื่อมาร์ทออกจากโรงพยาบาลก็ตั้งใจเรียนโดยไม่เคยสนใจหญิงคนไหนอีกเลย
เช้าแล้ว พวกเขาทั้งหมดไม่ได้ไปเที่ยวพะเนินทุ่ง เพราะแก้มและมาร์ทเมาไม่เป็นท่า ทำให้เพื่อนอีกสามคนต้องอยู่เฝ้า และในที่สุดแก้มก็ตื่นขึ้น
“เฮ้ยแก้ม เป็นไงมั่ง ปวดหัวรึปล่าว” เจนถามทันทีที่เห็นแก้มออกมานอกเต้นท์
“อื้อ ปวดหัวนิดหน่อย แต่ถ้าได้กินข้าวกินยาคงหายแหละ หมอนั่นล่ะ” แก้มถามด้วยความเป็นห่วง
“หนักกว่าเธอเยอะเลยล่ะ ขนาดนอนก่อนเธอป่านนี้ยังไม่ฟื้นเลย”
“อืม เดี๋ยวก็คงหายแหละ ช่วยไม่ได้นี่อยากมาท้าชั้นทำไม” แก้มนึกขึ้นมาได้ ทำให้เธอหมั่นใส้มาร์ทนิดๆ
“ก็ดีที่เธอชนะ ท้าอะไรไปไม่รู้ไม่เข้าเรื่อง ถ้าเกิดแพ้ขึ้นมาล่ะก็.....”
“ชั้นไม่แพ้หรอก เธอก็รู้นี่ แต่ก็เล่นเอาเกือบแย่เหมือนกัน” แก้มรีบตัดบทเพื่อน
“ก็ใช่ไหมล่ะ ถึงไม่แพ้แต่ก็เกือบล่ะ”
“เอาล่ะๆ ชั้นรู้ว่าตัวเองผิด ไงก็พาชั้นไปล้างหน้าก่อนได้มั้ย ชั้นปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว”
เจนและแก้มจึงพากันไปเข้าห้องน้ำ เมื่อกลับมาก็พบว่ายังไม่ฟื้น พวกเขาตัดสินใจที่จะรอจนกว่ามาร์ทจะตื่น แต่ตอนนี้รถที่ขึ้นไปที่พะเนินทุ่งลงมากันเยอะแล้วมาร์ทก็ยังไม่ยอมตื่นพวกเขาจึงปลุก เมื่อแม็คเข้าไปปลุกก็พบ่ามาร์ทตัวร้อนมาก จึงให้แอมไปขอให้คนมาช่วย ในที่สุดเขาก็ได้รถที่จะมาพามาร์ทไปโรงพยาบาลโดยอาศัยรถของนักท่องเที่ยวคนหนึ่งไป เมื่อถึงโรงพยาบาลก็พบว่ามาร์ทมีไข้ขึ้นสูงมาก พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะอยู่โรงพยาบาลโดยให้สองสาวกลับมาที่มหาวิทยาลัย แต่แก้มยืนยันที่จะอยู่ดูและมาร์ทเอง
“พี่แม็คให้แก้มอยู่เฝ้าเค้าเถอะ เป็นเพราะแก้ม แก้มไม่น่ารับคำท้าเค้าเลย” แก้มมีสีหน้าป็นห่วงมาร์ทมาก แม็คจึงยอมให้แก้มเฝ้า และเขาจะไปทำเรื่องขอย้ายโรงพยาบาลให้มาร์ท
“อีตาบ้า กินเหล้ามากไม่ได้ทำไมไม่บอกชั้น แล้วนายกินเข้าไปทำไม ชั้นเป็นห่วงนายรู้มั้ย” แก้มพูดไปร้องให้ไป
จริงๆแล้ว มาร์ทเป็นโรคประจำตัวอยู่โรคหนึ่ง ถ้ากินเหล้าเข้าไปมากๆ จะทำให้เม็ดเลือดขาวเพิ่มปริมาณอย่างรวดเร็ว และจะทำให้ร่างกายทรุดลงอย่างรวดเร็วด้วยเช่นกัน แก้มซึ่งไม่เคยรู้เรื่องนี้จึงได้แต่โทษตัวเอง และเรียกร้อง ให้มาร์ทฟื้นอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่ง
“ที่นี่ที่ไหน” มาร์ทฟื้นขึ้นมาแล้ว
“นายฟื้นแล้ว ดีจัง เป็นไงมั่ง” แก้มรีบเข้าไปจับมือมาร์ทและเขย่าอย่างแรง
“อะไรของเธอเนี่ย จะเขย่าให้แขนชั้นหลุดเลยมั้ย”
“นายนั่นแหละ ทำไมเพิ่งมาฟื้นเอาตอนนี้ คนเค้าเป็นห่วงมากนะ รู้บ้างรึป่าว คนบ้า” แล้วแก้มก็ปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง
“นี่เธฮเป็นห่วงชั้นด้วยเหรอ ดีใจจัง” มาร์ทดึงมือแก้มมากอดทันที
“นี่ จะมากไปแล้ว ที่ชั้นเป็นห่วงไม่ใช่เพราะชั้นชอบนายหรอกนะ อย่าเข้าใจผิด” แก้มพยายามหันหน้าหนี
“งั้นเหรอ แต่ก็ยังดีที่เธอยังไปห่วง ขอบใจนะ” มาร์ทพูดพร้อมกับจูบมือแก้ม
“จะบ้ารึไง ปล่อยมือชั้นนะ ทะลึ่งได้ตลอดเวลานะนายน่ะ อ้อ แล้วอย่าลืมที่ตกลงกันไว้ล่ะ นายแพ้ชั้นนะ อย่าลืม”
“อืม ชั้นไม่ลืมแน่ รับรองว่าเธฮจะไม่ได้เห็นหน้าชั้นอีก.......................ต่อไป” มาร์ทหน้าเศร้าลงทันที่ และรีบหันหน้าไปทางอื่น แก้มเองก็เศร้าไม่แพ้กัน แต่เธอไม่คิดจะยอมให้มาร์ท เธอจึงเดินออกไป
“ดูแลตัวเองล่ะ ชั้นต้องกลับไปเรียนแล้ว แล้วชั้นจะโทร.ให้พี่แม็คมารับ...............ลาก่อน”
“ลาก่อน” แล้วทั้งสองก็แยกจากกัน และเมื่อมาร์ทออกจากโรงพยาบาลก็ตั้งใจเรียนโดยไม่เคยสนใจหญิงคนไหนอีกเลย
ความคิดเห็น