ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : วันที่สดใส
"เสร็จรึยังล่ะเจน ชั้นหิวข้าวจะแย่แล้ว" โอ้ยหิวจะตายอยู่แล้ว ชั้นเลยจำต้องตื่นมาให้ยายเจนไปกินข้าวเป็นเพื่อน
"เสร็จแล้วๆ อะไรกันยัยนี่ เมื่อคืนนี้ก็กินซะอะโห ยังมาหิวแต่เช้าอีก เดือดร้อนชั้นตลอด" กินไม่ได้มากมายไรเลย แค่ข้าวผัดกระเพราะกะช้าคะน้าหมูกรอบเอง เอ๊แล้วก็หนมหวานอีกหลายอยู่เหมือนกัน แหะ
"น่าอย่าบ่นไปเลยเพื่อนรัก กินเสร็จค่อยมานอนต่อก็ได้นี่" ต้องประเหลาะหน่อย
"แหมทีนี้ล่ะเพือนรัก ใครอยากรักกับแกกันล่ะฮะ"
"น่ะ ไปกันเหอะ ชั้นหิวจนแสบกระเพาะไปหมดแล้ว"
"เออ ก็ไปอยู่นี่ไงล่ะ"
ที่โรงอาหาร
"โห คนเยอะเป็นบ้าเลย นี่ขนาดชั้นเราไม่มีเรียนเช้านะเนี่ย"
"มันก็แน่ล่ะ คนอื่นเค้าก็หิวเป็นนี่"
"เออรู้น่า ไปต่อแถวร้านประจำของเราดีกว่า"
"ของแกคนเดียวน่ะสิ"
"ของแกด้วยแหละ" เอาน่าอย่ามาเถีงอยู่ไปต่อแถวเหอะนะเจนนะ นึกว่าสงสารเพื่อนที่น่ารักคนนี้
"มีอะไรกินบ้างน้า"
"แกจะชะเง้ออะไรนักหนาฮะแก้ม เดี๋ยวพอถึงแกก็เห็นเองแหละ"
"แหมก็ชั้นอยากรู้นี่ เฮ้ยนั่นเพื่อนเรานี่" เพล้ง!!!!!! ใช่แล้ว เสียงจานแตกนั่นเอง แหะ ชั้นซุ่มซ่ามจนไปทำจานข้าวใครหล่นก็ไม่รู้ แต่ไม่มีปัญหาแก้มซะอย่างเดี๋ยวซื้อใช้ให้ แต่เอ๊ะ หน้าคุ้นๆนะหมอนี่
"อะไรเนี่ย ข้าวของช้านๆๆๆๆๆๆ นี่เธอชี้อะไรไม่ดูเลยนะ อ้าว? แม่นี่อีกแล้ว เธอตลอด ตัวซวยจริงๆเลย เอาเงินคืนมาเดี๋ยวนี้นะค่าข้าวของชั้นน่ะ" หมอนี่น่ะเอง บังอาจมาว่าชั้น นายมันซุ่มซ่ามเองตะหาก
"อะไรของนายฮะ ซุ่มซ่ามเอาชามข้าวมาโดนมือชั้นเองแล้วมาหาว่าชั้นทำได้ยังไง" ช่ายๆ งานนี้ชั้นต้องชนะ
"อ่ะนี่ค่าข้าวของนาย" ทำอะไรของเธอน่ะเจน แกจะบ้าเหรอ
"เรื่องไรล่ะยายเจน ตานี่มันซื่อบื้อเอง จะไปให้เงินมันทำไม" จริงๆนะเจนจ๋า
"ไม่เอาน่าแก้ม นี่มันโรงอาหารนะ คนเค้าหันมามองกันเต็มไปหมดแล้ว"
"ก็ช่างเค้าปะไร" ไงๆวันนี้ชั้นไม่ยอมแน่ ยิ่งคนเยอะๆอย่างนี้ยิ่งยอมไม่ได้ จะได้รู้กิตติศัพท์ยายแก้มกันไปเล้ย
"ตกลงเธอจะไม่ชดใช้ใช่มะ ได้" เฮ้ยทำไรวะเนี่ย เรื่องไรเอาข้าวมาโยนใส่ช้าน
"กรี๊ดดดดดดดดด อะไรของนายเนี่ย มันเรื่องอะไรเอาข้าวมาโยนใส่ชั้น"
"ก็ชดใช้ที่เธอทำข้าวหกแล้วเปื้อนเสื้อผ้าชั้นไง" นั่น ยียวนตอบเดี๋ยวก็โดนหรอก
"อะไรของนาย ทำตัวเองแล้วจะมาโทษคนอื่นรึไงฮะ"
"ง้านสิ ใครๆเค้าก็เห็นว่าเธอยกมือโบกให้ยายคนนั้นจนทำข้าวชั้นหล่นเนี่ย"
"มันก็ถูกของเค้านะแก้ม" เจนเธอน่ะหยุดเลย ขอหน่อยเหอะวันนี้
"เงียบไปเลยเจน วันนี้ชั้นไม่มีทางยอมแน่"
"ก็ตามใจเธอแล้วกัน ชั้นไม่เอาด้วยหรอกนะ"
"เดี๋ยวสิเจน เธอจะทิ้งชั้นไว้แบบนี้เหรอ" เจนอย่าไปน้า อยู่เป็นเพื่อนชั้นก่อน เกิดหมอนี่ฮึดขึ้นมาชั้นตายแน่เลย
"เธอก็รู้ว่าตัวเองผิด แล้วจะไปเถียงกับเค้าให้ได้อะไรขึ้นมา ชั้นก็ตามใจเธอแล้วไง อยากเถียงก็เถียงไป งานนี้ชั้นขอบาย"
"ก็ได้ ไปเลยไป" เออ ไปเลย เพื่อนไม่รักเพื่อน เพื่อนทิ้งเพื่อน ฮือๆๆๆ
"ว่าไงเพื่อนตัวเองยังไม่เข้าข้างเลย นึกว่าตัวเองถูกเสมอไปรึไงฮะ"
"นายเงียบไปเลย" นี่แน่ะโยนข้าวใส่ซะเลย พูดมากดีนัก อย่างนี้มันต้องมีเอาคืน
"หนอยยายนี่ ค่าข้าวก็ไม่จ่าย ยังมีหน้ามาโกยข้าวใส่ชั้นอีก เธอบ้ารึเปล่าเนี่ยฮะ ถามหน่อยเถอะโรคจิตรึเปล่า"
"ไม่ได้โรคจิต แต่วันนี้ชั้นไม่มีทางยอมนายแน่" ไม่ยอมๆ ยังไงชั้นก็ไม่ยอม
"ก็ตามใจเธอละกัน ชั้นไปก่อนล่ะ เสียอารมย์จริงๆ เจอคนบ้าแต่เช้า" เฮ้ยๆ จะไปไหน อะไร ยังไม่ถึงไหนก็ถอดใจซะแล้วเหรอ
"นายว่าชั้นบ้างั้นเหรอ นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น มาคุยกันให้รู้เรื่อง"
"จะคุยเรื่องอะไร ชั้นไม่ได้ทำอะไรเธอซักหน่อย เธอต่างหากที่เป็นฝ่ายมาทำชั้นน่ะ ขอโทษซักคำก็ไม่มี ยังมีหน้ามาเถียงว่าตัวเองถูกอีก"
"แต่.. แต่นายเดินเข้ามาไม่มองเองนี่"
"ชั้นเนี่ยนะเดินไม่มอง แล้วเธอล่ะ ชี้นู่นชี้นี่มั่วซั่วจนมือมาโดนชั้นเนี่ย" อืม แต่ ไม่ณุ้แหละไงนายก็ผิด เดินไม่มองเองนี่หว่า
"กะ ก็นายมันซุ่มซ่ามเองนี่"
"ใช่ชั้นมันซุ่มซ่ามเอง พอใจรึยัง ชั้นจะกลับหอไปอาบน้ำแล้ว เปื้อนไปหมด ดันทำข้าวหกใส่ตัวเองซะนี่ หึหึ" นี่ อย่าหัวเราะอย่างนั้นซี่
"เออ รู้ตัวก็ดีแล้ว ไปซะสิมายืนดูอะไรอยู่"
"ยืนมองความงี่เง่าของตัวเองที่ไปเถียง คนถูกเสมอซะนี่" แก้มยืนทำไก๋ โดยไม่มองหน้าเค้า
"ไงล่ะ สมใจล่ะสิ เอาชนะเค้าได้" แก้มยังรู้สึกไม่ดีอยู่แต่ก็ตอบเจนด้วยเสียงปกติ
"แน่นอนอยู่แล้ว เธอก็รู้ชั้นเถียงไม่เคยแพ้ใครอยู่แล้ว กลับหอดีกว่า หมดอารมย์กินข้าวแล้ว
"เสร็จแล้วๆ อะไรกันยัยนี่ เมื่อคืนนี้ก็กินซะอะโห ยังมาหิวแต่เช้าอีก เดือดร้อนชั้นตลอด" กินไม่ได้มากมายไรเลย แค่ข้าวผัดกระเพราะกะช้าคะน้าหมูกรอบเอง เอ๊แล้วก็หนมหวานอีกหลายอยู่เหมือนกัน แหะ
"น่าอย่าบ่นไปเลยเพื่อนรัก กินเสร็จค่อยมานอนต่อก็ได้นี่" ต้องประเหลาะหน่อย
"แหมทีนี้ล่ะเพือนรัก ใครอยากรักกับแกกันล่ะฮะ"
"น่ะ ไปกันเหอะ ชั้นหิวจนแสบกระเพาะไปหมดแล้ว"
"เออ ก็ไปอยู่นี่ไงล่ะ"
ที่โรงอาหาร
"โห คนเยอะเป็นบ้าเลย นี่ขนาดชั้นเราไม่มีเรียนเช้านะเนี่ย"
"มันก็แน่ล่ะ คนอื่นเค้าก็หิวเป็นนี่"
"เออรู้น่า ไปต่อแถวร้านประจำของเราดีกว่า"
"ของแกคนเดียวน่ะสิ"
"ของแกด้วยแหละ" เอาน่าอย่ามาเถีงอยู่ไปต่อแถวเหอะนะเจนนะ นึกว่าสงสารเพื่อนที่น่ารักคนนี้
"มีอะไรกินบ้างน้า"
"แกจะชะเง้ออะไรนักหนาฮะแก้ม เดี๋ยวพอถึงแกก็เห็นเองแหละ"
"แหมก็ชั้นอยากรู้นี่ เฮ้ยนั่นเพื่อนเรานี่" เพล้ง!!!!!! ใช่แล้ว เสียงจานแตกนั่นเอง แหะ ชั้นซุ่มซ่ามจนไปทำจานข้าวใครหล่นก็ไม่รู้ แต่ไม่มีปัญหาแก้มซะอย่างเดี๋ยวซื้อใช้ให้ แต่เอ๊ะ หน้าคุ้นๆนะหมอนี่
"อะไรเนี่ย ข้าวของช้านๆๆๆๆๆๆ นี่เธอชี้อะไรไม่ดูเลยนะ อ้าว? แม่นี่อีกแล้ว เธอตลอด ตัวซวยจริงๆเลย เอาเงินคืนมาเดี๋ยวนี้นะค่าข้าวของชั้นน่ะ" หมอนี่น่ะเอง บังอาจมาว่าชั้น นายมันซุ่มซ่ามเองตะหาก
"อะไรของนายฮะ ซุ่มซ่ามเอาชามข้าวมาโดนมือชั้นเองแล้วมาหาว่าชั้นทำได้ยังไง" ช่ายๆ งานนี้ชั้นต้องชนะ
"อ่ะนี่ค่าข้าวของนาย" ทำอะไรของเธอน่ะเจน แกจะบ้าเหรอ
"เรื่องไรล่ะยายเจน ตานี่มันซื่อบื้อเอง จะไปให้เงินมันทำไม" จริงๆนะเจนจ๋า
"ไม่เอาน่าแก้ม นี่มันโรงอาหารนะ คนเค้าหันมามองกันเต็มไปหมดแล้ว"
"ก็ช่างเค้าปะไร" ไงๆวันนี้ชั้นไม่ยอมแน่ ยิ่งคนเยอะๆอย่างนี้ยิ่งยอมไม่ได้ จะได้รู้กิตติศัพท์ยายแก้มกันไปเล้ย
"ตกลงเธอจะไม่ชดใช้ใช่มะ ได้" เฮ้ยทำไรวะเนี่ย เรื่องไรเอาข้าวมาโยนใส่ช้าน
"กรี๊ดดดดดดดดด อะไรของนายเนี่ย มันเรื่องอะไรเอาข้าวมาโยนใส่ชั้น"
"ก็ชดใช้ที่เธอทำข้าวหกแล้วเปื้อนเสื้อผ้าชั้นไง" นั่น ยียวนตอบเดี๋ยวก็โดนหรอก
"อะไรของนาย ทำตัวเองแล้วจะมาโทษคนอื่นรึไงฮะ"
"ง้านสิ ใครๆเค้าก็เห็นว่าเธอยกมือโบกให้ยายคนนั้นจนทำข้าวชั้นหล่นเนี่ย"
"มันก็ถูกของเค้านะแก้ม" เจนเธอน่ะหยุดเลย ขอหน่อยเหอะวันนี้
"เงียบไปเลยเจน วันนี้ชั้นไม่มีทางยอมแน่"
"ก็ตามใจเธอแล้วกัน ชั้นไม่เอาด้วยหรอกนะ"
"เดี๋ยวสิเจน เธอจะทิ้งชั้นไว้แบบนี้เหรอ" เจนอย่าไปน้า อยู่เป็นเพื่อนชั้นก่อน เกิดหมอนี่ฮึดขึ้นมาชั้นตายแน่เลย
"เธอก็รู้ว่าตัวเองผิด แล้วจะไปเถียงกับเค้าให้ได้อะไรขึ้นมา ชั้นก็ตามใจเธอแล้วไง อยากเถียงก็เถียงไป งานนี้ชั้นขอบาย"
"ก็ได้ ไปเลยไป" เออ ไปเลย เพื่อนไม่รักเพื่อน เพื่อนทิ้งเพื่อน ฮือๆๆๆ
"ว่าไงเพื่อนตัวเองยังไม่เข้าข้างเลย นึกว่าตัวเองถูกเสมอไปรึไงฮะ"
"นายเงียบไปเลย" นี่แน่ะโยนข้าวใส่ซะเลย พูดมากดีนัก อย่างนี้มันต้องมีเอาคืน
"หนอยยายนี่ ค่าข้าวก็ไม่จ่าย ยังมีหน้ามาโกยข้าวใส่ชั้นอีก เธอบ้ารึเปล่าเนี่ยฮะ ถามหน่อยเถอะโรคจิตรึเปล่า"
"ไม่ได้โรคจิต แต่วันนี้ชั้นไม่มีทางยอมนายแน่" ไม่ยอมๆ ยังไงชั้นก็ไม่ยอม
"ก็ตามใจเธอละกัน ชั้นไปก่อนล่ะ เสียอารมย์จริงๆ เจอคนบ้าแต่เช้า" เฮ้ยๆ จะไปไหน อะไร ยังไม่ถึงไหนก็ถอดใจซะแล้วเหรอ
"นายว่าชั้นบ้างั้นเหรอ นายจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น มาคุยกันให้รู้เรื่อง"
"จะคุยเรื่องอะไร ชั้นไม่ได้ทำอะไรเธอซักหน่อย เธอต่างหากที่เป็นฝ่ายมาทำชั้นน่ะ ขอโทษซักคำก็ไม่มี ยังมีหน้ามาเถียงว่าตัวเองถูกอีก"
"แต่.. แต่นายเดินเข้ามาไม่มองเองนี่"
"ชั้นเนี่ยนะเดินไม่มอง แล้วเธอล่ะ ชี้นู่นชี้นี่มั่วซั่วจนมือมาโดนชั้นเนี่ย" อืม แต่ ไม่ณุ้แหละไงนายก็ผิด เดินไม่มองเองนี่หว่า
"กะ ก็นายมันซุ่มซ่ามเองนี่"
"ใช่ชั้นมันซุ่มซ่ามเอง พอใจรึยัง ชั้นจะกลับหอไปอาบน้ำแล้ว เปื้อนไปหมด ดันทำข้าวหกใส่ตัวเองซะนี่ หึหึ" นี่ อย่าหัวเราะอย่างนั้นซี่
"เออ รู้ตัวก็ดีแล้ว ไปซะสิมายืนดูอะไรอยู่"
"ยืนมองความงี่เง่าของตัวเองที่ไปเถียง คนถูกเสมอซะนี่" แก้มยืนทำไก๋ โดยไม่มองหน้าเค้า
"ไงล่ะ สมใจล่ะสิ เอาชนะเค้าได้" แก้มยังรู้สึกไม่ดีอยู่แต่ก็ตอบเจนด้วยเสียงปกติ
"แน่นอนอยู่แล้ว เธอก็รู้ชั้นเถียงไม่เคยแพ้ใครอยู่แล้ว กลับหอดีกว่า หมดอารมย์กินข้าวแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น