มหัศจรรย์วุ่นวายของยัยจอมเซ่อ

ลำดับตอนที่ #3 : เสียน้ำตา...เพราะเธอ

                          ''เคนอิจิคุง...''
                          ''อาซากิ...'' เราสองคนพูดพร้อมกันเเล้วหันสบตากันเเวบนึงก่อนที่เขาจะหลบสายตาไปจ้องครูที่ยืนโชว์อยู่หน้าห้อง
                          ''เอาล่ะจ็นร.ครูชื่อมาซากินะจ็ะ ทุกคนนั่งที่นะเดี๋ยวครูจะเช็คชื่อ''พอครูมาซากิพูดเสียงหวานที่ทำให้ผู้ชายในห้องเคลิ้มไปทีเดียวเเต่มีเเคเคนอิจิทีนั่งเงียบ
                         ''ฮาจิโนะ เอมิกะ...มารึเปล่าจ็ะ'' ตึก...ตีก  ''ขอโทษที่มาสายค้า! ( >o<)''เด็กสาวไว้ผมข้างยาวส่วนข้างหลังตัวสั้นผมสีดำอ่อน 
                         ''ไม่ป็นไรจ็ครูยกโทษให้'' ครูมาซากิยิ้มหวานให้เอมิกะ  เหอะดีนะที่ครูใจดี ไม่งั้นเพื่อนเราโดนข้าหมกห้องเรียนเเน่
                         ''เอมิกะจัง...''ฉันตะโกนเบาๆเพื่อให้เอมิกะได้ยิน
                         ''อ๊ะ  อาซากิจัง!!''เนะเราตะโกนเบาให้ได้ยินเเค่คนเดียว  มันตะโกนซะคนทั้งห้องรู้หมดเลย
                         ''เฮ้ย อาซากิจังนี่หว่านักร้องที่มาเเรงอยู่ห้องเราด้วยน่ารักเป็นบ้า'' ภายใน 1 วิ. ทุกคนในห้องก็รุมมาอยู่ที่โต๊ะของฉันบางคนมาขอลายเซ็น  ขอจับมือ 
                         ''ตายเเล้ว!! อาซากิจังที่เป็นนักร้องมาเเรงอยู่ห้องฉันเหรอเนี่ย'' ขนาดครูมาซากิยังเป็นไปกับเขาด้วย เเล้วจะไปรอดไหมเนี่ยเรา
                         ''พอได้เเล้วหนวกหู!!!''คนที่นั่งข้างฉันตะโกนออกมาอย่างเยือกเย็น ทายสิว่าใครเอ่ย ติ๊กต๊อก ''คาโมโตะพูดเเรงไปเปล่า'' มีใครทายถูกมักค้า(เข้าเรื่องก่อน)เพื่อนของเคนอิจิกระซิบบอก
                          ''เอ่อๆ ครูมาซากิสอนได้เเล้ว''เคนอิจิตะโกนออกมาเล็กน้อย
                          ''จ็ะๆ ^-^;''ครูมาซากิรีบเดินไปหน้าห้องเพื่อสอน
พักกลางวัน ถึงไวอย่างกับโกหก(ก็โกหกไปเเล้วนี่- -)
                           ''คาโมโตะขอเวลาคุยหน่อยได้ไหม''ฉันเดินไปหาเคนอิจิที่โต๊ะ เคนอิจินั่งคิดอยู่สักพักก็พูดออกมา ''อืม..'' พอฉันเเละเคนอิจิเดินออกไปจากห้องก็มีเสียงฮือฮาตามหลัง
ณ สนามหญ้าหลังร.ร
                          ''ไม่คิดเลยนะว่าจะได้เจอกันอีก''ฉันพูด
                           ''อืม...''นี่คือคำตอบที่สั่นของเคนอิจิ
                           ''นายเป็นอะไรน่ะ''ฉันเอือมมือไปเเตะที่เเขนของเคนอิจิ
                           ''อย่ามายุ่งกับฉันนะ''เคนอิจิสบัดมือฉันออกอย่างเเรง ตัวฉันเริ่มสั่น ไม่นะ...น้ำตาฉัน ''นะ...นายเปลี่ยนไปมะ...มากเลย''ฉันพูดพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบเเก้มทั้งสองข้าง
                            ''ขอโทษ...ฉันคงเป็นเเบบ8ปีที่เเล้วไม่ได้''เคนอิจิพูดเเล้วเดินออกไป ปล่อยให้หยิงสาวที่ไม่มีเรี่ยวเเรงจะยืนนั่งกองกับพื้นเเล้วร้องไห้ออกมาดังๆลั่น ''โฮ...โฮ...''
                                        ติดตามชมบทที่3