(haeeun) who ? รักนี้ของใคร

ลำดับตอนที่ #6 : ` chapter 5 .

             ( mode : ทงเฮ )


    " คืนนี้ฉันขอไปนอนค้างบ้านนายหน่อยได้ไหม ? "
    " เฮ้ย!! ว่าไงนะทงเฮ ?!!? "


พอซึงมินได้ยินดังนั้น ก็ทำหน้าตื่นตกใจเป็นกระต่ายหูกาง (?)
จะให้ผมกลับไปหาพี่ดงเฮทั้งทั้งที่ iPhone มันยังเป็นเหมือนซากฟอสซิวแบบนี้อยู่ได้ยังไง T T

   " ได้โปรดเถอะนะซึงมิน ให้ฉันไปนอนค้างบ้านนายเถอะนะ "
ผมส่งสายตาวิงวอนขอร้อง ก่อนผมจะตายไปให้ซึงมินทันที พลางทำตัวน่ารัก เพื่อให้ซึงมินเห็นใจ


ผมพยายามทำทุกวิถีเพื่อให้เพื่อนสนิทคนนี้ของผมเห็นใจ 
ทั้งเกาะแข้ง เกาะขา เกาะหน้า เกาะตา เกาะคิ้ว เกาะรูขุมขน(?) - -

ในที่สุด... 
ความพยายามของผมก็เป็นผล !

    " เอาแบบนั้นก็ได้ ถ้ามันจะทำให้นายสบายใจขึ้นนะทงเฮ "
ซึงมินส่งเสียงนุ่มๆมาให้ผม ขอบคุณเพื่อนคนนี้เสียจริงๆ 


   " แล้วเสื้อผ้านายล่ะ ? "

   " ฉันขอยืมของนายก่อน "

   " ไหนจะผ้าเช็ดตัวล่ะ ? "

   " ก็ของนายไง "

   " สบู่ ยาสระผม ยาสีฟันและแปรงสีฟัน ? "

   " ของนาย =___=; "

   " กางเกงในล่ะ "

   " ตัวเก่า กลับด้านใส่เอา " 


ผมก็ตอบซึงมินไปอย่างนั้นแหละ ผมรู้อยู่หรอก ว่ายังไงเขาก็คงให้ผมยืม(?) -.-




ผมไม่รู้ว่าทำไมผมถึงชอบทำให้เขาตกใจอยู่เรื่อย
เวลาซึงมินตกใจเป็นกระต่ายหูกางมันน่ารักดีออก >///<


   " ซึงมินขอยืมมือถือหน่อยสิ "

   " เอาไปทำไม " 
ซึงมินถามแบบไม่จงใจคาดคั้นเอาคำตอบ  
มือเรียวก็ทำหน้าที่ควานหาโทรศัพท์มือถือสีชมพูเครื่องโปรดในเสื้อนักเรียนมาให้ผม

   " โทรบอกคิบอมไง "

เมื่อผมไำด้โทรศัพท์รุ่นพกพาสีสุดจะอ่อนหวานมาจากเพื่อนที่ผมอ่อนไหว(?)
ผมก็บรรจงกดเบอร์โทรศัพท์ของคิบอม ลูกพี่ลูกน้องสุดเกรียน(?)
หมอนั้นเป็นลูกของน้ิองสาวแม่ของผมกับพี่ดงเฮ หรือเรียกง่ายๆว่าน้านั่นแหละ
คิบอม เป็๋นเด็กขยันเรียน ซึ่งมันแตกต่างจากผมโดยสิ้นเชิง 
แต่ทว่าจะเรียนเก่งขนาดไหน ความกวนโอ๊ยของมันก็ไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย 


   ' ยอโบเซโย '

   " คิบอม นี่ฉันเองนะ ทงเฮ "

   ' อ้อ! ว่าไงพี่ทงเฮ เอาเบอร์ใครโทรมาล่ะเนี้ย? เบอร์สาวอีกล่ะสิ อย่าให้ผมรู้นะว่านอกใจผมน่ะ  "



เหอะ! ฉันกับนายไปลงรอยกันตอนไหนวะ ? ฉันไม่กินน้องตัวเองหรอกเว้ยยย - -
พูดก็พูดเถอะครับ หมอนี้ชอบพูดแบบนี้ประจำ จนผมชินกับคำพูดชวนขนลุกของมันไปซะแล้ว

   " เบอร์ซึงมิน ..วันนี้นายช่วยไปนอนค้างดูแลพี่ดงเฮให้ทีสิ ฉันจะไปติวหนังสือกับเพื่อน "

ติวหนังสือบ้าบออะไรของผมไม่รู้หรอกครับ ? มันเป็นข้ออ้างที่ดูดีที่สุด 
เวลาผมไม่อยากกลับบ้าน




   ' ติวหนังสือ หรือไปทำอะไรครับ ? อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะ ว่าพี่คิดอะไรกับพี่ซึงมินน่ะ '

   " อย่าพูดมากน่าคิบอม " 

ผมบอกไปแบบปัดๆ จะให้ผมปฏิเสธมันก็ไม่ใช่ เจ้าคิบอมก็ไม่ได้พูดอะไรผิดสักหน่อยนะ 




   ' ตกลงยังไงครับ '

คิบอม น้องชายสุดเกรียนมันกำลังเรียกอารมณ์เลือดขึ้นหน้าให้ผมซะแล้ว
ถ้านายอยู่ใกล้ๆฉันล่ะก็ โดนเตะผ่าหมากไปแล้ว -.-

   " ก็ตามที่บอกไง ไปดูแลพี่ดงเฮให้ที ฉันจะไปติวหนังสือบ้านซึงมิน ใกล้สอบแล้ว "

   ' ฮ่าฮ่าฮ่า โอเคๆ '

   " อ้อ บอกพี่ดงเฮด้วย ว่าไม่ต้องโทร.มานะ  ฉันจะติวหนังสือไม่รู้เรื่อง "

   ' กลัวขัดจังหวะตอนทำอะไรกับพี่ซึงมินรึเปล่าครับ '

เสียงทะเล้นถูกส่งผ่านโทรศัพท์ ไอ้คิบอมแกอยากตายมากใช่ไหมห๊าาา?
ถ้าไม่ติดว่าเป็นโทรศัพท์ของซึงมิน ผมโยนกระจายไปอีกรอบแล้ว -.-

   " นายอยากโดนฉันเตะนักรึไงห๊า ? "

   ' อ่ะอ่ะ โอเคครับๆ '

   " เออ! ก็แค่นั้นแหละ "

ผมตะหวาดเสียงไปให้คิบอม ราวกับกำลังทะเลาะอยู่กับโทรศัพท์
ก่อนจะกดวางสายไปด้วยอารมณ์โมโหสุดสุด

   " หมอนั้นกวนอีกแล้วล่ะสิ ฮ่าฮ่า นิสัยไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ "

ซึงมินหันมาหัวเราะร่ากับผม ก่อนจะหยิบเอามือถือลงกระเป๋าตามเดิม
มันช่างบาดใจผมเสียเหลือเกิน บอกได้คำเดียวว่า น่ารักอ่ะ >///<



   " แล้วจะกลับพร้อมกันเลยไหม "

   " อ๋อ ! เดี๋ยวฉันตามไปทีหลัง ฉันขอไปทำธุระก่อน ..อ้อ! แล้วไม่ต้องเตรียมอาหารไว้เผื่อฉันนะ "



ผมบอกซึงมินไป ก่อนจะก้มหน้าก้มตากินข้าว
ในหัวใจผมมันกำลังยิ้มกับคำพูดของคิบอม ถึงจะโมโหแค่ไหน แต่มันก็แอบเอากลับมาคิดเล็กๆอยู่เหมือนกันนะ > <

ซึงมินพยักหน้ารับเล็กๆ สีหน้างงๆอยู่ไม่น้อย
แต่ก็เลือกที่จะกินอาหารกลางวันแสนอร่อยต่อไป










พอตกใจเย็น หลังจากที่การเรียนที่แสนเหนื่อยอ่อนจบลง 
ผมก็บึ่งหน้าตรงไปยังร้านข้างโรงเรียนทันที 
ในขณะเดียวกันที่คยูฮยอน แฟนซึงมินขับรถมารับถึงโรงเรียน
คิดแล้วมันน่าเจ็บจี๊ดกลางหัวใจดวงน้อย T T

บ้านซึงมินไม่ได้ไกลจากโรงเรียนสักหน่อย
แค่เดินก็ยังไม่ถึงกับเหนื่อย จะเอารถมารับสร้างภาวะโลกร้อนทำไมวะครับ ? -.-


ถ้ามันไม่ใช่อาการรักโลก ก็น่าจะเ็ป็นอาการของคนอิจฉาตาร้อนนั้นแหละครับ



เท้าก้าวฉับๆ ตรงไปยังร้านขายของ ร้านโปรดของเหล่าบรรดานักเรียน
คนขายก็แสนจะน่ารัก มีลักยิ้มพิฆาตเป็นอาวุธในการเรียกลูกค้า




ผมผลักบานประตูเข้าไป เสียงกรุ๊งกริ๊งทำหน้าที่ของมันไม่ขาดตกบกพร่อง
เป็นเสียงที่ฟังแล้วช่างไพเราะเสนาะจิตยิ่งนัก(?) -.-

   " ยินดีต้อนรับครับ "
เสียงเจ้าของร้านดังมาต้อนรับลูกค้าเหมือนอย่างที่ทำเป็นประจำ




ผมโค้้งให้เขาเล็กๆ ก่อนจะเดินตรงไปยังของที่ผมมีจุดมุ่งหมายมาซื้อในวันนี้
ผมมองไปยังตู้กระจกที่ตั้งตะหง่านอยู่กลางร้าน 

แต่สิ่งที่ผมต้องการซื้อมันกลับไม่อยู่ซะแล้ว !!

   " เ่อ่อ.. สร้อยข้อมืออันนี้ขายไปแล้วเหรอครับ ? " 
ผมถามขณะที่เจ้าของร้าน ยืนยิ้มเหมือนรอฟังคำสั่งจากผม

   " ใช่ครับ เพิ่งมีคนซื้อไปเมื่อตอนกลางวันนี้เอง "

มันเป็นใครนะ ! อย่าให้ผมรู้ จะเตะผ่าหมากแทนเจ้าคิบอมเลย
ผมกะจะซื้อไปให้ซึงมินซะหน่อย มาแย่งซื้อไปตัดหน้าซะแล้ว

   " อ่อครับๆ "

ผมก้าวเท้าออกจากร้าน คอตกเหมือนหมาโดนเจ้าของตี (?)



เมื่อเห็นว่าผมไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของสร้อยข้อมือเส้นนั้น ผมก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่
นึกไปนึกมา ก็โกรธไอ้คนที่ซื้อไป เพิ่งมาดูไม่กี่วัน ชวดไปแล้วซะเนี้ย


ผมเดินตรงไปยังร้านอาหารที่อยู่ไม่ไกลนัก
ก่อนแวะเข้าไปกินมื้อเย็นที่นั่น

ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากกินอาหารบ้านซึงมิน 
แต่ถ้าเกิดว่าวันนี้เจ้าคยูฮยอนมันอยู่กินข้าวกับซึงมินด้วย
ผมต้องใจขาดตาย เป็ยปลาขาดน้ำแหงๆ
นี่แหละครับ ! เหตุผลที่ผมบอกซึงมินไปเมื่อกลางวัน -.-




พอท้องผมอิ่ม ผมก็เดินตรงไปยังบ้านของซึงมินในทันที
ผมก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือของผม บ่งบอกเวลาเกือบสองทุ่มเข้าให้แล้ว

ผมก็ไม่ได้ทำอะไรมากมายนะ
แต่ทำไมเวลามันถึงเดินเร็วแบบนี้เนี้ยยยย




เมื่อเท้าผมมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของซึงมิน
ผมก็กดกริ๊ง เพื่อเป็นการเรียกคนที่อยู่ในบ้านออกมาต้อนรับผู้ที่มาเยือน


คนที่ออกมาเปิดประตูกลับเป็น ' ซองมิน ' น้องชายฝาแฝดของซึงมิน
พอเขาเปิดประตูรับ ผมก็เอ่ยปากถามทันที

   " ซึงมินหลับรึยัง "

   " ฉันก็ไม่แน่ใจ นายอยากรู้ก็ขึ้นไปดูเองสิ "


ผมยิ้มกริ่ม ก็คำพูดของซองมินมันช่างเป็นการเชื้อเชิญผมเข้าบ้านซะขนาดนั้นน่ะ
นี่ถ้าผมเป็นโรคจิตล่ะก็ นายก็คงเป็นคนเปิดประตูให้โจรเข้าบ้านแล้วล่ะ



   " อีทงเฮ ช่วยหุบเหงือกของนายด้วย "
ซองมินเอ่ยออกมยอย่างกวนประสาท ผมก็ไม่รู้ว่าผมยิ้มแล้วเหงือกผมบานขนาดนั้นเลยเหรอ ?
แต่ผมไม่รู้สึกสนใจเจ้าของบ้านที่มาเปิดประตูเลยสักนิด ก่อนจะเดินทำตัวไม่รู้ไม่ชี้ขึ้นบ้านไปหน้าตาเฉย


ผมวิ่งขึ้นบันได ขึ้นไปชั้นสอง ตรงไปยังห้องนอนของซึงมินทันที
ไม่ต้องมีไกด์นำเที่ยว ผมก็รู้ บ้านนี่ผมมาออกจะบ่อย ราวกับเป็นบ้านของผมไปเสียแล้วล่ะ

  


ผมผลักประตูห้องนอนซึงมินเข้าไป ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
แต่แล้วรอยยิ้มนั้นก็ต้องมีอันต้องหุบลง เพราะภาพที่ผมเห็นตรงหน้าคือ ซึงมินร้องไห้หนักมาก




ร่างกายเขาเหมือนไม่มีเรี่ยวแรงใดๆทั้งสิ้น ผมปิดประตูดังปัง ก็จะเข้ามานั่งคุกเข่าตรงหน้าของซึงมิน




   " ซึงมิน ! นายเป็นอะไรไป ใครมาทำอะไรกับซึงมินของฉัน!!! " 
ผมพูดออกไปแบบไม่กระดากปากเลยสักนิด
ซึงมินตอนนี้ เขาทั้งตาแดง ตาบวมไำปหมด

   " ฉัน...ฮึก "
ผมเห็นท่าทีของซึงมินไม่ดี เขาคงยังไม่พร้อมที่จะเล่าอะไรออกมาในตอนนี้
ผมจึงขึ้นมานั่งบนเตียงนอนนุ่มข้างซึงมิน ก่อนจะดึงเขาเข้าไปกอดจากด้านหลังอย่างนุ่มนวล
เป็นแวบเดียวที่ความรู้สึกนี้มันเข้ามา ไม่รู้อะไรสั่งให้ผมทำแบบนี้ ผมทำไปโดยไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไป
แต่ผมรู้สึกว่าผมจะต้องปกป้องคนคนนี้ไม่ให้ร้องไห้อีกต่อไป



ผมกอดซึงมินมาเป็นระยะเวลาหนึ่ง จนผมรู้สึกได้ว่าซึงมินหยุดร้องไห้แล้ว
มีเพียงเสียงสะอื้้นที่ยังดังกลบความเงียบอยู่เท่านั้น

   " ว่าไง พร้อมที่จะเล่าให้ฉันฟังได้หรือยัง..หื้ม? "
ผมใช้มือข้างหนึ่งละจากเอวบางขึ้นมาลูบไล้ผมซึงมินอย่างเอ็นดู



   " คยูฮยอน..ฮึก กับซองมินเขา..ฮึก "
พอผมได้ยินชื่อของคนที่ทำให้ซึงมินต้องร้องไห้ เลือดผมมันก็ขึ้นหน้าทันที
แต่ก็ต้องระงับอาการเอาไว้เพื่อใม่ให้อีกคนสังเกต 


   " คยูฮยอนทำไม " 
ผมถามเสียงเรียบ ซึงมินสะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆอีกครั้ง

   " คยูฮยอนกับซองมิน..ฮึก.. จูบกันเมื่อตอนเย็น ..ฮึก ทงเฮ..ทำไมซองมิน..ฮึก..ต้องโกหกฉันด้วย "

   " ว่าำไงนะ!! "

   " เขาบอกว่าเพื่อนมาส่ง..ทั้งทั้งที่เมื่อตอนเย็น..ฮึก..คยูฮยอนเป็นคนมาส่ง..ฮึก "

   " ... "

   " ทำไมไม่บอกความจริงกับฉัน..ฮึก..ทงเฮ..ฉันกลัว.. "

   " นายไม่ต้องกลัวซึงมิน ฉันจะไปฆ่าหันคอมันมาให้ได้ "




เลือดขึ้นหน้าทันทีที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมด คยูฮยอนเป็นแฟนของซึงมินแท้ๆ
ทำไมทำกับซึงมินแบบนี้ ได้ตายกันไปข้างหนึ่งแน่คยูฮยอน



ซึงมินผลอยหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ เขาหลับอยู่ภายใต้อ้อมกอดของผม
คงเป็นเพราะความเหนื่อยอ่อนที่ซึงมินได้รับมามากพอสำหรับวันที่แสนเลวร้ายนี้
ในใจผมยังต่อต้านคยูฮยอนอย่างหนักหน่วง อย่าคิดว่าจะได้ตายดี!



ผมจัดแจงท่านอนให้คนตัวเล็กเสียใหม่ ขืนเขานอนในอ้อมแขนผมต่อไป
ผมเกรงว่าเขาจะไม่สบาย อีกอย่างตะคริวคงกินแขนผมเป็นแน่ -.-


ผมที่กำลังจะหลับใหลไปในห้วงนิทราพร้อมๆกับซึงมิน
ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเสียงกริ่งดังมาจากหน้าบ้าน
ป่านนี้แล้ว ยังจะมีใครมาอีกงั้นเหรอ ?


ผมสอดส่องสายตาผ่านบานกระจกใสในห้องของซึงมิน
สังเกตแขกที่มาเยือนบ้านหลังนี้อย่างไม่เกรงใจ



ผมเบิกตากว้างทันทีเมื่อเห็นบุคคลที่มาใหม่
มาถูกเวลาเชียวนะ โจวคยูฮยอน!!





...........................................


................................


...............



          ( mode : ดงเฮ )


ในใจผมมันจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว
ผมไม่เข้าใจ ทงเฮมันจะปิดเครื่องทำซากฟอสซิวมันเหรอครับ ?
ปกติก็เห็นเปิดรอรับสายสาวๆตลอด ทำไมวันนี้มันเกิดเรื่องอะไรแบบนี้เี้นี้ย




ทั้งวันผมแทบไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรเลย
เย็นแล้วทงเฮก็ยังไม่กลับมาจากโรงเรียนเสียที
เห็นทีผมต้องไปตามถึงโรงเรียนซะแล้วล่ะมั้ง - -


แต่เท้าผมก็ต้องชะงักลงเมื่อมีคนกำลังเดินเข้ามาในบ้าน
คนนั้นไม่ใช่คนที่ผมรออยู่ ไม่ใ่ช่ทงเฮ แต่กลับเป็นเข้าคิบอมตัวแสบ

   " อ้าว ! พี่ดงเฮ กำลังจะไปไหนเหรอครับ ? "



ผมแสดงท่าทีสงสัยทันทีที่เห็นคิบอมเดินเข้ามา
ผมคงไม่ต้องเขียนให้มันอ่านหรอกนะ

   " วันนี้พี่ทงเฮไม่กลับบ้านนะครับผม พี่ทงเฮจะไปติวหนังสือที่บ้านกับพี่ซึงมิน ผมเลยมานอนเป็นเพื่อนพี่ที่นี่ "


คิบอมพูดพลางถอดรองเท้า แล้วก้าวเข้ามาในบ้านของผมอย่างถือวิสาสะ

   " พี่ดงเฮกินอะไรรึยังครับเนี้ย "


ผมพยักหน้างึกงักก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่มที่ห้องนั่งเล่น ใกล้ๆกับห้องครัว
มือกดโทรศัพท์จะโทรไปหาทงเฮอีกครั้ง แต่คิบอมก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน



  " พี่ทงเฮบอกว่าต้องใช้สมาธิในการอ่านหนังสือ เพราะใกล้สอบแล้ว พี่ดงเฮอย่าโทรไปกวนพี่เขาเลยนะครับ "
คิบอมพูดขณะที่มือกำลังเทอาหารว่างตรงมายังโซฟาแล้วนั่งลงข้างๆผม


คิบอมยื่นถ้วยอาหารว่างมาให้ผม เพื่อบ่งบอกถึงการเชิญชวน
ผมส่ายหัวงึกงัก ก่อนจะหยิบกระดาษและปากกามาเขียน แล้วส่งไปให้คิบอมอ่าน


   ' ทงเฮได้บอกอะไรอีกไหม? '

คำตอบที่ผมอยากได้ก็ไม่มีอะไร  นอกจากเรื่องอีฮยอกแจนั่นแหละครับ

   " อ้อ! บอกครับ "
ผมยิ้มทันทีที่ได้รับคำตอบแบบนั้น



   " พี่ทงเฮบอกว่าอาหารว่างในตู้เย็นมันไม่อร่อยเอาเสียเลย "
ผมอยากกระโดดเตะหัวไอ้คนนี้เหลือเกิน 
คิบอมวางอาหารว่างลงกระโต๊ะ แล้วเปิดทีวีดูอย่างสบายอารมณ์
ฉันจะไม่บอกนายหรอกว่าของกินนั้นมันหมดอายุไปแล้วเดือนนึง -.-



ผมเดินขึ้นไปบนห้องแล้วเปิดคอมพิวเตอร์ตามกิจวัตรประจำวันของผม


   ' อีดงเฮ ! นายเจอฉันวันนี้ ทักทายกันแค่นี้ใช่ไหม!!!? '





ทันทีที่ผมเห็นข้อความจากอีฮยอกแจ
ผมก็ตาเบิกกว้างยิ่งกว่านกฮูกตอนตกใจเสียอีก 
ทงเฮกับฮยอกแจเจอกันเหรอ ?

ไม่นะ!!!




...............................................


.............................


......


          ( mode : ทงเฮ )


ผมวิ่งตาลีตาเลือกลงไปยังตัวบ้านด้านล่าง
หวังจะไปต่อยผู้มาใหม่ให้มันรู้แล้วรู้รอดไปซะเลย
ดูเหมือนฝีเ้ท้าของผมมันจะเร็วยิ่งกว่าเจ้าของบ้านอีกนะเนี้ย
เมื่อผมยังเห็นว่าซองมินยังไม่ได้ไปเปิดประตูให้คยูฮยอน

   " นายรออยู่ตรงนี้นะซองมิน อย่าออกไป! "
ผมสั่งซองมินราวกับว่าผู้มาเยือนเป็นโจรปล้นธนาคารอย่างงั้นแหละ


ผมวิ่งมายืนประจันหน้ากับคยูฮยอน
มีเพียงประตูรั้วสีขาวเท่านั้นที่กั้นระหว่างคนทั้งสองไว้

   " พี่มาทำอะไรที่นี่ "
เมื่อคยูฮยอนเห็นผมก็ถึงกับตกใจทันที เขาคงรู้ล่ะสินะ ว่าผมมาหาใคร

ผมและคยูฮยอนยืนสบสายตากับวิ้งๆ มีแสงอาฆาตที่มองไม่เห็นเชื่อมกันอยู่ -.-


   " พี่มาหาแฟนของผมใช่ไหม ? "
สายตาดุดันถูกส่งมายังผมทันที  คิดว่าฉันจะกลัวหรือไงห๊า ?


   " ฉันจะมาหาใครมันก็ไม่ใช่เรื่องของนาย บางที..ฉันอาจจะมาหาซองมินก็ได้ แล้วถ้าฉันมาหาซองมินนายก็คงไม่ว่าอะไรใช่ไหม "
คำพูดสุดแสนจะกวนเบื้องล่างส่งไปให้อีกคน คำพูดที่ผมจงใจประชดประชันคนตรงหน้า หวังว่าเขาคงรู้ตัวนะ
ถ้าไม่มีประตูรั้วกั้นไว้ ผมและเขาคงจะกระโดดคต่อย เป็นหมาฟัดกันข้างถนนไปแล้วแแน่ๆ


   " ผมขอบอกไว้ก่อนว่าอย่ามายุ่งกับแฟนของผม !!! " 
ผมเลือดขึ้นหน้าทันที ที่คำว่าแฟนหลุดออกมาจากปากของคยูฮยอน

การกระทำของนายยังจะเรียกว่าแฟนได้อีกเหรอ ?

   " แฟนแกคนไหนวะ! คนพี่..หรือว่าคนน้อง!? "
ผมยิ้มเยาะถามคยูฮยอน ผมไม่ได้สงสัยอะไรหรอกนะ  แค่อยากจะเตือนสติมันเล็กๆ น้อยๆ
ทำไมผมจะดูไม่ออกว่าหมอนี้คิดอะไรอยู่ในใจ



ความเงียบเข้าปกคลุม คยูฮยอนกัดกรามแน่นด้วยความโกรธ
นั่นแหละ ! สิ่งที่ผมต้องการ




   " นี่พวกพี่สองคนกำลังทำอะไรกันอยู่ ทำไมมืดค่ำขนาดนี้แล้วยังไม่นอนกันอีกห๊ะ! " 
คยูฮยอนตะหวาดเสียงเข้ม  นั่นเป็นสัญญาณบ่งบอกผมถึงผู้มาทำลายความตึงเครียดนี้



   " นายไม่ต้องคิดมากหรอก ทงเฮเขามาหาฉัน เขาไม่ได้มาหาพี่ซึงมิน เข้าบ้านกันเถอะทงเฮ "
ซองมินเดินเข้ามาคล้องแขนผมกลับเข้าไปในบ้าน
ส่วนผม ก็ยิ้มเยาะให้กับคยูฮยอนอย่างสะใจ  แม้ผมจะงงกับการกระทำของซองมินอยู่บ้าง แต่ผมก็ไม่ใส่ใจมันหรอก
ขอเพียงแค่ทำให้เขารู้สึกโกรธก็พอ




พอเข้ามาในบ้าน ซองมินก็ละแขนที่เป็นพันธนาการออกจากผมทันที
ส่วนผมก็รีบขึ้นไปยังห้องของซึงมินอีกครั้ง


ผมค่อยๆเปิดประตูออกมาอย่างเบามือที่สุด
หากเพราะกลัวคนที่กำลังหลับใหลอยู่นั้นจะตื่นขึ้นมาอาละวาด
แล้วจะมาเจอเรื่องร้ายๆด้านล่างอีกก็เป็นได้



ผมเข้าไปชำระกายในห้องน้ำไม่นานก็ออกมา พร้อมกับชุดนอนที่ขอยืมซึงมินมาใส่
และแน่นอนกางเกงในที่ว่า ซึงมินก็เตรียมไว้ให้ผมอีกเหมือนกัน -.-
เป็นห่อที่เพิ่งแกะใหม่ ยังไม่ได้ใช้น่ะครับ อย่าคิดมากนะ (หรือผมคิดคนเดียว) -///- 

เท้าผมมาหยุดอยู่ที่ข้างเตียงพร้อมกับ้องมองคนที่หลับอยู่
มือข้างนึงกำลังใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมที่เปียกชุ่ม จากการสระผมเมื่อครู่

มอง มองเธอมาแสนนาน
ฉันไม่กล้า ต้องคอยหลบตาเธอเสมอ
กลัวว่าวันหนึ่งถ้าเธอรู้ว่าฉัน
ปิดบังความจริงอะไรเอาไว้

ทำไมเพื่อนสนิทของผมคนนี้ช่างน่ารักอย่างนี้
ผมเดินไปผ้าเช็ดตัวผืนเล็กไปเก็บ ก่อนจะกลับมานั่งลงกับพื้นข้างข้างเตียงอีกครั้ง

ความลับที่ฉันซ่อนไว้
ไม่เคยบอกใคร จะอดใจไม่ไหว

ผมใช้มือข้างหนึ่งเกลี่ยผมสีทองเป็นประกายที่ปกปิดใบหน้าขาวเนียน
มุมปากของผมยกยิ้ม ในใจของผมมันก็คงกำลังยิ้มเป็นเพื่อนผมด้วย
นานเท่าไรแล้ว ที่ผมไม่ได้มองใบหน้าของเพื่อนคนนี้ใกล้ๆแบบนี้นะ
ผมสังเกตเห็นรอยแดงๆที่บริเวณขอบตา ที่เกิดจากการร้องไห้เมื่อครู่
ทำไมนายต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้้ด้วยนะซึงมิน

ยิ่งฉันใกล้เธอเท่าไร  ยิ่งอยากจะเผยใจ
เมื่อสบสายตาก็ยิ่งหวั่นไหว  มันยากเหลือเกิน
จะเก็บซ่อนความรักเอาไว้ 
และความลับในใจของเธอ มีฉันอยู่บ้างไหม 
โปรดบอกความในใจ  ให้ฉันรู้ทีนะเธอ

ผมลุกขึ้นก่อนจะเดินไปนอนอีกฝั่งหนึ่งของเตียงกว้างนี้
ผมหันหลังให้ซึงมิน ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ


   " ฮึก...ฮึก "

ผมก็ต้องเบิกตาโพลงอีกครั้ง เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นของซึงมินดังขึ้นมา
เขายังไม่หลับเหรอ ?



ผมพลิกตัวกลับไปทันที ก่อนจะคว้าตัวซึงมินเข้ามากอดไว้แบบหลวมๆ
ซึงมินพลิกกาย ก่อนจะซุกหน้าลงกับแผงอกของผม

   " ฮึก .. ฮึก "

   " ซึงมิน "
ผมเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา พลางก้มลงมองคนที่ยังหลับตาอยู่ในอ้อมกอดของผม

   " ฮึก..คยูฮยอน "



ทันทีที่ผมได้ยินชื่อที่ซึงมินละเมอออกมา ผมก็กระชับกอดแน่นขึ้นไปอีกเท่าตัว
ในใจของผมตอนนี้มันช่างร้อนรุ่มเหลือเกิน ฉันเจ็บกว่านายหลายเท่ารู้ไหม ซึงมิน !

ยิ่งเธอวางใจ ยิ่งสนิทกันมากเพียงใด
ยิ่งรู้สึกว่าเหมือนไกลออกไป ทั้งที่อยู่ใกล้ใกล้เธอ
อยากจะดีใจที่ได้เป็นคนสำคัญของเธอ
สุดท้ายก็ยังต้องทุกข์ใจเสมอ เพราะรักเธอข้างเดียว



..................

________________________________________


กลับมาอีกครั้ง 5555555555555555.
เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วล่ะสิ =[]=;
เป็นยังไงก็เมนท์เท่านั้นที่ครองโลกนะครับ (?)


ขอขอบคุณเพลงเพราะๆ " ความลับ " ของ Pause และเพลง " เพื่อนสนิท คิดไม่ซื่อ "  ของไอซ์ ด้วยนะครับผม
มาสร้างฟีลในฟิคครั้งนี้ได้ดีเยี่ยมเลย 55555555555.


Super Show ที่เกาหลีผ่านพ้นไปแล้ว
ใครได้ฟัง YY บ้าง มันเป็นอะไรที่ชักกระตุกมาก 55555555.
แต่ผมรักกอลัมมากที่สุดแล้ว 5555555. มันเป็นอะไรที่หล่อมากจริงมั้ย? 
และอิจฉาโซรามากมาย เผาวีก้อดสักนิด มันไม่ใช่เวลา =[]=
แต่โซราน่ารักมากอ่ะ >O<  รับทึกไม่ได้ตอนพาจาม่าแน่เลย จึงรีบออกไป กร้ากๆๆๆ - -

แต่เฮอึนนี่สุดสุดแล้ว -////-
ฟินทุกงานครับ > <