คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ` chapter 4 .
( mode : ฮยอกแจ )
เวลา 11 โมง 25 นาที
พอได้เวลาพักกลางวัน
จุดหมายแรกของผมไม่ใช่โรงอาหาร เหมือนกับนักเรียนคนอื่นๆ
ผมแยกตัวเดินออกมาจากเพื่อนๆ ก่อนจะมุ่งหน้าตรงไปยังประตูโรงเรียนที่เปิดกว้างออกตลอดทั้งวัน
แต่ผมก็ต้องชะงัก เมื่อมีเสียงเรียกจากใครคนหนึ่งรั้งตัวของผมไว้
" พี่ฮยอกแจ "
เสียงเรียกที่คุ้นหูดังขึ้นจากด้านหลัง ใบหน้าเรียวหันกลับไปตามเสียงเรียก
" อ้าว! ว่าไงคยูฮยอน? "
เสียงเล็กเอ่ยทักทายรุ่นน้องที่ด้วยความคุ้นเคย ใบหน้าหวานยิ้มแย้ม
โจวคยูฮยอน รุ่นน้องคู่หูดูโอ้ที่ชมรมดนตรี
ผมและเขาเป็นเหมือนพี่น้องกันแท้ๆไปแล้ว
ผมและคยูได้เจอหน้ากันบ่อยยิ่งกว่าคนในครอบครัวผมเสียอีก
พวกเราสองคนก็เป็นเหมือนนักดนตรีของโรงเรียนนั่นแหละครับ
ม่ว่าจะมีงานไหน โรงเรียนก็มักจะเรียกให้คยูฮยอนไปโชว์เสียงเพราะ
และให้ผมไปนั่งเล่นเปียโนที่แสนไพเราะอยู่ใกล้ๆ
" จะไปร้านพี่อีทึกอีกแล้วเหรอ ? "
คยูฮยอนเอ่ยพร้อมเดินเข้ามาหาผมใกล้ๆ
ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมเขาถึงรู้
ก็ให้ว่างเมื่อไร ผมก็ต้องไปร้านพี่อีทึกทุกที
ผมไม่ได้แอบชอบพี่อีทึก หรือว่าแอบชอบพี่สาวพี่อีทึกนะครับ
แต่ผมกำลังเก็บเงินซื้อของบางอย่างให้ผู้ชายคนหนึ่งอยู่
ผมก็ต้องไปส่องสำรวจมันทุกวันสิ ว่ามันอยู่ดีหรือเปล่า ^.^
" อื้อ ^.^ ไปด้วยกันไหม "
ผมเอ่ยชวนคยูฮยอนเมื่อเขาเดินมาถึงตัวผม
ความจริงผมก็พูดชวนไปอย่างนั้นแหละ ผมรู้อยู่แล้วว่าเขาคงไม่ไปหรอก
ก็หมอนี่น่ะ คิวมันเยอะจะตายไป -.-
" ไม่เป็นไรฮ่ะ ผมนัดกับเพื่อนๆไว้น่ะ "
นั่นไง! ผิดคำพูดผมไหมล่ะครับ ?
" งั้นพี่ไปก่อนนะ "
" ครับผม "
ผมก็ไม่เข้าใจว่ามันจะเดินมาเพราะธุระแค่นี้ ?
ช่างมันเถอะครับ !
ผมยิ้มให้คยูฮยอนก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา
พลางเดินฉับๆไปนอกโรงเรียน ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
มือเรียวกดหาเบอร์โทรศัพท์ที่เขาเพิ่งจะได้มาเมื่อวานนี้
' อีดงเฮ '
ริมฝีปากบางยกยิ้ม เมื่อเห็นชื่อปรากฏบนหน้าจอ
ก่อนจะกดปุ่มโทรออก
เสียงสัญญาณดังไม่กี่ครั้ง ปลายสายก็รับสาย
' ยอโบเซโย '
เสียงเข้มดังออกมา เมื่อนึกถึงใบหน้าของเจ้าของเสียง ก็ทำให้ผมใจเต้นแรงขึ้นมาทันที
" นายทำอะไรอยู่อ่าาา ...ดงเฮ "
เคยเป็นไหมครับ ? เวลาโทรไปหาใคร แล้วนึกอะไรไม่ออก
คำถามนี้มันก็มักจะโผล่ขึ้นมาในหัวเป็นอันดับต้นๆ
ผมและปลายสายคุยกันไปเรื่อยเปื่อย
หน้าผมขึ้นสีทันที เมื่อปลายสายส่งเสียงทะเล้นกลับมา
' แล้วว่าแต่ฮยอกแจคนสวยทำอะไรอยู่เหรอครับ '
ดงเฮ.. เคยพูดกับผมแบบนี้ซะเมื่อไรกัน ?
อย่างมากเขาก็แค่บอกว่าผมน่ารักแค่นั้นเอง ' คนสวย ' นายเห็นฉันเป็นผู้หญิงหรือไง ?
" ฉันกำลังจะไปซื้อของน่ะ คิกคิก.. "
จะบอกว่าผมเขิน ก็ไม่เชิงหรอกครับ -////-
ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีสิ่งมีชีวิตที่ไหน มาชมผมแบบนี้เลย
ผมหัวเราะคิกคัก เมื่อผมกำลังเดินมาถึงโรงเรียนเซจุง ที่ดงเฮเคยบอกผมว่าเขาเรียนที่โรงเรียนนนี้
โรงเรียนเซจุงเป็นทางผ่านไปร้านของพี่อีทึก
ผมก็มองแล้วมองอีก ก็ไม่เคยเห็นวี่แววของผู้ชายที่ชื่อดงเฮเลยสักนิด
จะน่าเกลียดไหม ถ้าผมจะขอพรจากพระเจ้าว่า
... ถ้าผมและเขามีดวงเป็นคู่กัน ก็ขอให้เจอกับเขาวันนี้ด้วยเถอะนะ ...
' เป็นคู่กัน ' นายขออะไรออกไปห๊ะ!! อีฮยอกแจ
ผมล่ะเขินพระเจ้าจริงๆ -////-
.............................
....................
พอร่างกายของผมเข้ามาใกล้ประตูโรงเรียนเซจุงเท่าไร
ผมก็ยิ่งรู้สึกเกร็งเท่านั้น !
เมื่อผมมองเข้าไปในโรงเรียน ผมก็พบกับพรที่พระเจ้าส่งมาให้ผม O///o
นั่นใช่ไหม ? ' อีดงเฮ '
ผมเห็นเขาเดินอยู่กับใครอีกคน ซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนของเขานั่นแหละ
ซึ่งนั่นไม่ใช่จุดโฟกัสของผมหรอก
ราวกับโลกทั้งโลกหยุดเคลื่อนไหวไปสักพัก
เมื่อตาของผมและของเขาประสานกันโดยไม่ได้นัดหมาย
ผมฉีกยิ้มกว้างเป็นการทักทาย
ก่อนที่ทุกอย่างมันจะหยุดลงเมื่อแขกที่ไม่ได้รับเชิญ แถมไม่ได้ค่าตัวอีกต่างหาก - -
วิ่งมาชนเพื่อนของเขา แถมยังเจอดับเบิ้ลกระแทกดงเฮเจ้าชายรูปงามของผมอีกต่างหาก
โทรศัพท์ในมือเขากระเด็นไถลยาวมากับถนนคอนกรีตหนาอย่างดี
มาหยุดอยู่ที่เท้าของผมพอดีเป๊ะ! O[]o
ผมเหลือบเห็นเขามองมาที่โทรศัพท์เขาแวบหนึ่ง
ก่อนจะช่วยผยุงเพื่อนที่เดินมากับเขา ด้วยความทุลักทุเล
ผมหยิบมือถือเครื่องสวยจากพื้นขึ้นมาเช็ดคราบดินที่ติดอยู่
โอ้พระเจ้า! นี่มัน iPhone มันมีสภาพน่าสมเพชที่สุดเลย
หน้าจอแตก แถมถลอก แบตกระจาย ซิมหาย เมมโมรี่พัง หลังกาบหลุด เครื่องในชำรุด บลูทูธใช้ไม่ได้
เอ่อ..
นั่นก็ เวอร์เกินไปครับ ก็แค่หน้าจอแตกแถมถลอกปอกเปิก และตัวเครื่องก็ถลอกไปเยอะอยู่เหมือนกัน
ส่วนเครื่องในของมันผมก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นยังไงบ้างนะ ?
แต่ก็เอาเถอะ ถึงจะเป็นแค่นั้น มันก็ขึ้นชื่อว่า ' พัง ' อยู่ดีนั่นแหละครับ -.-
ผมเหลือบมองเขาสองคนอีกแวบหนึ่ง
เห็นกำลังจัดแจงเสื้อผ้าให้กัน แถมเถียงกันอะไรคิกคัก(?)อยู่ตรงนั่นนะ
นายไม่เห็นหรือไง ? ว่าฉันยืนอยู่ตรงนี้น่ะห๊าาา ?!!?
แต่เวลามันก็ไม่ปล่อยให้ผมต้องรอนาน เขากำลังเดินมาหาผม
ผมยิ้มกว้างอีกครั้ง ก้อนเนื้อด้านซ้ายมันเต้นแรงขึ้นตลอดเวลา ที่เขาก้าวเข้ามาใกล้
ผมยื่นโทรศัพท์ในมือให้เขา
" ขอบคุณมากๆนะครับ "
ผมพยักหน้าเล็กๆ แล้วเงยหน้าขึ้นมองหน้าเขาอีกครั้ง
รอยยิ้มของผมหุบลงทันที
เมื่อเขาทำท่าทีจะเดินกลับ ผมเอียงคอด้วยความสงสัยที่มีอยู่ในอกไม่น้อย
เขาไม่คิดที่จะทักทายผมสักคำเลยหรือไง ?
เขาเห็นผมเป็นใครในสายตาของเขาตอนนี้กันแน่นะ
เหมือนเขารอให้ผมพูดอะไรบางอย่าง
แต่ผมไม่รู้จะพูดอะไร ไม่ใช่เพราะตื่นเต้น หรืออะไรหรอกนะครับ
แต่สายตาของเขาตอนนี้มันเหมือนคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน
สายจาของเขาตอนนี้มันเหมือนคนที่ไม่เคยคุยกัน
" ผมขอตัวก่อนนะครับ "
เมื่อผมไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาก็เดินกลับไปผมเห็นเขาก้มดูโทรศัพท์กันอยู่พักหนึ่ง
เขาทำอย่างกับว่าผมไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้
ผมไม่ยอมละสายตาไปจากเขา ไม่รู้ว่าทำไม
น้ำในตาเริ่มเอ่อล้นขึ้นเรื่อยๆ มันบังม่านตาเสียจนผมออกอะไรไม่เห็นแล้ว
ไม่นานมันก็ไหลอาบแก้มสองข้าง
ไม่รู้มันไหลออกมาเมื่อไร แต่พอผมได้สติผมก็รีบเช็ด
ผมไม่ได้อยากจะร้องไห้เพราะเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้
ผมไม่ได้อยากจะร้องไห้เพราะเพียงแค่เขาไม่ได้คุยกับผม
แต่มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่อาจหาคำตอบได้เลย
ทำไมผมต้องร้องไห้ แค่เราเจอกันวันแรก นายก็ทำให้ฉันเสียความรู้สึกไปแล้วนะ ' อีดงเฮ '
คอยดูนะ! กลับบ้านไปจะไปแช่งด่าในอินเทอร์เน็ตเลยคอยดู -.-
ผมก้าวเท้าออกมาจากหน้าโรงเรียนเซจุง
จุดหมายปลายทางของผมยังเป็นร้านของพี่อีทึกตามเดิม
เท้าเล็กพาตัวเองมาถึงจุดหมายปลายทางในไม่ช้า
มือเรียวผลักบานประตูกระจกเข้าไปในร้าน เสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่งที่แขวนอยู่ที่ประตูดังขึ้น
เป็นสัญญาณให้เจ้าของร้านออกมารับแขกคนใหม่
ใบหน้าสวยของพี่อีทึกโผล่ออกมาจากห้องเล็กๆ ด้านในของร้าน
" อ้าว ! ฮยอกแจ "
ปากบางของพี่อีทึกเอ่ยกับผมอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มระบายบนใบหน้าของพี่อีทึก พร้อมกับลักยิ้มเจ้าเสน่ห์
" สวัสดีครับพี่อีทึก "
ผมยิ้มเล็กๆ ให้พี่อีทึก และโค้งแสดงความเคารพตามมารยาท
" มาสังเกตการณ์สร้อยข้อมืออีกแล้วล่ะสิ "
พี่อีทึกพูดติดตลก ก่อนจะเดินเข้ามาหาผม
พี่อีทึกจะพูดอย่างนั้นก็ไม่ผิดหรอก
เกิดเจ้าสร้อยข้อมือนั่น มันริอาจนอกใจผม อยากไปอยู่กับคนอื่นผมจะทำยังไง ?
ราคามันก็แพงเอาการเสียด้วยสิ นี่ขนาดพี่อีทึกลดราคาให้แล้วนะ
มันก็ยังแพงหูฉี่สำหรับผมอยู่ดีนั่นแหละ
สร้อยข้อมือบ้าบออะไร ราคาตั้ง 17,000 วอน
ผมจะบ้าตาย -.-
" ฮ่ะฮ่ะ วันนี้ผมเอาเงินมาซื้อแล้วล่ะ "
ใช่ครับ คุณฟังไม่ผิดหรอกถึงผมจะบ่น สาธยายอะไรออกไป
วันนี้ผมก็เตรียมเงินมาซื้อมันแล้ว
หลังจากที่ผมเฝ้าสังเกตการณ์มันมานานนับสองเดือน -.-
" โอ้! จริงเหรอ "
พี่อีทึกยิ้มกว้าง เหมือนโล่งอกที่มันถูกขายออกแล้ว
ผมล้วงเอาเงินจากกระเป๋าตังส์ยื่นให้พี่อีทึก พร้อมกับรับสร้อยข้อมือนั่นมา
โธ่! ทำไมเงินมันช่างหายไปรวดเร็วแบบนี้นะ T T
ดูสิ กระเป๋าตังส์ผมแฟบเลย เหลือแต่เศษเหรียญสินะ -.-
ผมจ้องมองมันสร้อยข้อมือนั้นอยู่สักพัก
พอได้มองมันนานๆแล้ว รู้สึกเหมือนเงินที่เสียไปมันก็คุ้มค่าเหมือนกัน ^.^
แต่พอนึกถึงไอ้หน้าคนที่ผมจะเอาไปให้แล้ว
มันก็อดนึกโมโหไม่ได้ เจอกันทำไมนายไม่ทักฉันห๊าาา T.T
" เมื่อวานมีคนมาดูสร้อยข้อมืออันนี้อยู่เหมือนกันนะ "
เสียงของพี่อีทึกเรียกสติผมให้กลับคืนมา
" โอ๊ะ ! จริงเหรอครับ ? "
" อื้มใช่! พี่ก็บอกเขาไปแล้วนะว่ามีคนจองแล้ว ดีนะที่วันนี้ฮยอกแจมาซื้อไปก่อนน่ะ ดูเหมือนเขาก็อยากได้จริงๆ "
" ฮ่ะฮ่ะ! สงสัยหมอนั่นก็คงยังไม่มีเงินเหมือนกัน "
ผมหัวเราะเหงือกบาน(?)ให้พี่อีทึก พลางก้มมองสร้อยข้อมือ
โธ่! เกือบไม่ได้อยู่กับพ่อแล้วนะลูก -.-
" ฮ่าฮ่าฮ่า! "
เสียงหัวเราะสุดแสนจะโอเวอร์แอตติ้งของพี่อีทึกดังขึ้น ผมก็อดที่จะหัวเราะไม่ได้
คนอะไร ? หัวเราะได้มันส์ขนาดนั้น -.-
........................................................
..............................
( mode : ทงเฮ )
เฮ้อ ! ยิ่งคิด คนหล่อก็ยิ่งกลุ้มใจ
ไม่มีจิตใจจะกินข้าว ไม่มีจิตใจจะเรียนหนังสือต่อ ไม่มีจิตใจจะทำอะไรต่อเลย
ผมจะกลับไปบอกพี่ดงเฮยังไง ว่าโทรศัพท์มันพังไปแล้ว
ถ้าซ่อมจะไหวไหมเนี้ย ? มันจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหมนะ
" ทงเฮ ! ใจเย็นๆนะ "
ซึงมินตบบ่าพลางปลอบผม ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพเคะชัดๆ
ผมไม่สนหรอกว่าใครจะมาสนใจผมตอนนี้
" จะบอกพี่ดงเฮยังไงดีล่ะ "
ถ้าเอามันไปซ่อมมันก็คงพอเป็นหนทางให้ผมเอาชีวิตรอดได้อยู่
แต่สภาพโทรศัพท์ของผมตอนนี้ มันไม่สามารถซ่อมได้แล้วน่ะสิ
ยับเยินขนาดนี้ เพราะไอ้เวรที่ไหนก็ไม่รู้นั่นแท้ๆเลย
ซึงมินนิ่งไป เมื่อหาคำตอบให้ผมไม่ได้
ผมก็ไม่ได้ต้องการคำตอบอะไรจากเขาหรอกครับ
ผมแค่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรในตอนนี้แค่นั้นเอง -/\-
" คืนนี้ฉันขอไปนอนค้างบ้านนายหน่อยได้ไหม ? "
" เฮ้ย!! ว่าไงนะทงเฮ ?!!? "
........................................
.......................
( mode : ดงเฮ )
พอผมชำระร่างกายเสร็จ ผมก็เดินลงไปชั้นล่าง
เพื่อไปหาของกินในมื้อเช้า ยามเที่ยง(?) ของผม
' ป่านนี้เจ้าทงเฮ คงได้รับข้อความของฉันแล้วล่ะมั้ง '
ระหว่างผมกำลังก้าวเท้าลงบันได
ผมก็รู้สึกถึงลางร้ายแวบเข้ามาทันที คิ้วขวาของผมกระตุกอย่างหนักหน่วง(?) -o-
ผมจึงเลือกที่จะโทรศัพท์เข้าเบอร์ของทงเฮอีกครั้ง ' หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ '
มันเป็นสัญญาณแห่งลางร้ายชัดๆ T.T
นายจะปิดเครื่องทำไมตอนนี้ห๊าาา ? -.-
_____________________________________
จบไปอีกตอนครับ 5555555555.
เป็นยังไงก็คอมเมนท์สิครับ ผมชอบอ่าน 55555555555;
ไรเตอร์สงสารดงเฮมากกกกก -.-
ชะตาฟ้าลิขิต (รึคนแต่ง) ช่างกลั่นแกล้งนายมากเหลือเกิน
** ราคา 17,000 วอน = 680 บาท
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
มาอัพพร้อมกับวันที่ 6 พศจิกายน ที่เกือบจะเป็นวันที่ 7 อยู่แล้ว 555555.
กับ 6ปี ซูเปอร์จูเนียร์ เย่!!! >w<
เอลฟ์สัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างพวกพี่ตลอดไป
เมมเบอร์ทั้งสิบสามคน ;D
thank you for good time ago. ♥
รอทุกๆอย่างที่เหมือนเดิม : D
leetuek heechul hangeng yesung kangin shindong
sungmin eunhyuk donghae siwon ryeowook kibum kyuhyun
♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥♥
Thirteen members are still waiting
ความคิดเห็น