(haeeun) who ? รักนี้ของใคร

ลำดับตอนที่ #4 : ` chapter 3 .

ระหว่างที่ผมและซึงมินก้าวเท้าฉับๆ ผ่านฝูงคนระหว่างตึกและบันได
โทรศัพท์มือถือผมก็บรรเลงเพลงที่คุ้นหูของผมดังขึ้น
เป็นสัญญาณบ่งบอกว่ามีคนโทรเข้ามา


หน้าจอมือถือเป็นเบอร์เดียวกันกับที่ส่งข้อความมาหาผมเมื่อคืน
คงจะเป็นคนที่ชื่อ ' อีฮยอกแจ ' โทรมาแหงๆ
ผมกดรับแล้วกรอกเสียงลงไปยังโทรศัพท์


          " ยอโบเซโย " 
ใบหน้าคมแสดงความคาสโนวาของตนเองออกมาเช่นเคย

อีทงเฮคนนี้ ตัวตนของผมไม่ใช่เด็กเรียนแสนเรียบร้อยอะไรเลย
แต่เป็นคาสโนวาแสนเพอร์เฟค >.<


   " นายทำอะไรอยู่อ่าาา..ดงเฮ "
ถึงแม้เขาคนนี้จะไม่ได้เรียกชื่อของผม แต่ผมก็ไม่ก็ไม่ได้ใส่ใจมันเลยสักนิด
บ่อยครั้งที่เพื่อนๆ แฟนคลับ หรือแม้แต่ญาติของผมเอง
ก็ยังเรียกชื่อผมและพี่ดงเฮสลับกันอยู่เรื่อย



แต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องแปลกใจนั้นก็คือ คนที่โทร.เข้ามากลับเป็น ' ผู้ชาย '
ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่เคยเป็นเสมอมา


ใครจะรู้บ้างไหม ? ว่าที่เห็นแมนๆแบบนี้
ใครจะรู้บ้างไหม ? ว่าที่เห็นสาวๆคอยตามแบบนี้


แท้ที่จริงผมไม่ได้สนใจคนพวกนั้นสักหน่อย
คุณอย่าตกใจนะ ถ้าผมจะบอกว่า ผมชอบผู้ชายด้วยกัน
ผู้ชายที่ใสซื่อ บริสุทธิ์ ลุคที่สุดแสนจะโมเอร้ อย่างเป็นธรรมชาติ -///-
จะเป็นใครล่ะ.  นอกจากคนที่กำลังเดินข้างๆผมในตอนนี้ ^.^



ผมไม่ได้ตั้งใจจะปิดข่าวเรื่องนี้ เพราะกลัวสาวๆจะหายหมดนะครับ
แต่เมื่อไม่มีใครคิดจะถามผม  ผมจะตอบไปให้เปลืองน้ำลายทำไมล่ะ จริงไหม ?


ต่างจากเจ้าตัวเล็กๆนี่! 
ร้อยละ 90 แทบจะเป็นผู้ชาย สายพันธุ์เมะ (?) ทั้งนั้นที่มารุมจีบ
ส่วนที่เหลือก็เป็นผู้หญิงประเภทแมนกว่าผู้ชายบางคนนั่นแหละครับ -w-;
ก็เจ้าตัวมันเล่นน่ารักซะขนาดนี้ ขนาดเพื่อนสนิทตัวเองยังอดคิดเกินเลยไม่ได้



   " กำลังจะไปกินข้าวครับผม และนี่คุณฮยอกแจใช่ไหม? "
ผมถามปลายสายออกไป  ก็ผมไม่รู้จริงๆนี่นา


   " ก็ใช่น่ะสิ นายคิดว่าฉันเป็นใครล่ะเจ้าโง่!!! "
ปลายสายตวาดเสียงแว้ดๆกลับมา เขาพูดคุยกับผมราวกับว่ารู้จักกันมาสิบชาติแล้วอย่างนั้นแหละ
แต่ไม่เป็นไรครับๆ เสียงน่ารักๆแบบนี้ผมให้อภัยได้ อีทงเฮคนนี้ ชอบคนเฟรนด์ลี่ด้วยนะ >.< 




   " นายไม่ต้องเรียกฉันสุภาพขนาดนั้นก็ได้นี่นา เรียกฮยอกแจเหมือนเดิมก็ได้ "

เรียก ' เหมือนเดิม ' อย่างนั้นเหรอ ?
ผมเคยคุยกับเขาด้วยหรือไงกันนะ - -
จะว่าเป็นเพื่อนเก่า ผมก็ไม่เคยมีเพื่อนชื่อนี้นี่นา  แต่ก็ ...









ช่างมันเถอะ!!! =w=;
เรียกฮยอกแจเหมือนเดิมอย่างที่เขาบอกก็ได้




   " ครับๆ แล้วว่าแต่ฮยอกแจคนสวยทำอะไรอยู่เหรอครับ "
ผมเอ่ยชมปลายสาย ทั้งๆที่ผมไม่เคยเห็นหน้าเขาด้วยซ้ำไป
เสียงเขาหวานจนผมลืมตัวไปว่าผมกำลังคุยอยู่กับผู้ชาย


อีกอย่าง..มันก็เป็นนิสัยของผมไปซะแล้วล่ะ
กับการชมคนอื่นโดยที่ไม่รู้สึกอะไร




และผมก็สังเกตเห็นความผิดปกติของคนตัวเล็กที่อยู่ข้างๆ
ถ้าผมไม่ได้เข้าข้างตัวเองมากจนเกินไป
อีซึงมิน! ตอนนี้เขากำลัง ' หึง ' ผมอยู่หรือเปล่านะ


นายไม่ต้องกลัวนะ ซึงมิน
ฉันสัญญา!!
ฉันจะไม่รักคนอื่นนอกจากนายหรอก >///<


ผมคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไปหรือเปล่า ผมไม่รู้หรอกนะ
แต่ผมก็จะคิดแบบนั้นไปเรื่อยๆ ถึงซึงมินจะมีแฟนอยู่แล้วก็เถอะ -///-




   " ฉันกำลังจะไปซื้อของน่ะ คิกคิก.. "
ปลายสายตอบกลับมาอีกครั้ง
และครั้งนี้เขาก็หัวเราะคิกคักชอบใจอะไรสักอย่าง -w-



   " อ้าว! ฮยอกแจไม่เรียนเหรอครับ? "
ผมไม่รู้หรอกว่าเขาอายุเท่าไร
แต่เท่าที่ฟังจากเสียงแล้ว อายุเขาคงเท่าๆกับผมนั่นแหละ




   " ฉันมีเรียนตอนบ่ายสอง "

   " อ้อออ "
ผมลากเสียงยาว บ่งบอกถึงความเข้าใจ

แต่เท่าที่ฟังจากที่เขาบอกมาแล้ว
เขาคงไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกับผมแน่ๆ
เพราะโรงเรียน ' เซจุง ' ที่ผมเรียนมีเรียนเต็มตลอดทั้งวัน





ไม่รู้ว่าผมกำลังคิดไปเองหรือเปล่านะ
แต่ผมรู้สึกว่าการเดินทางจากห้องเรียนไปโรงอาหารในวันนี้
มันช่างยาวนานเสียเหลือเกิน



ผมและซึงมินกำลังก้าวเท้าผ่านรั้วประตูหน้าโรงเรียน
ที่เป็นทางผ่านไปยังโรงอาหาร



          ติ๊ด ติ๊ด!!
เสียงสัญญาณโทรศัพท์ของผมดังขึ้น
ผมจึงละหูออกจากโทรศัพท์แล้วดูสิ่งที่แจ้งเตือนผมเมื่อสักครู่
จากการคาดเดาของผม เมื่อกี้มันน่าจะเป็นการแจ้งเตือนของ ' สายเรียกซ้อน '



ไม่ทันที่ผมจะได้ก้มลงมองดูโทรศัพท์
ตอนนั้นเองที่สายตาของผมไปประสานกับสายตาของใครบางคน
ที่เดินผ่านรั้วประตูโรงเรียนผมไป


เด็กผู้ชายในชุดยูนิฟอร์มโรงเรียน ถ้าดูไม่ผิดคงเป็นโรงเรียน ' ซังมยอง '
โรงเรียนชายล้วนที่อยู่ถัดจากโรงเรียนผมไปไม่ถึง 300 เมตรแน่ๆ
เขาผู้ชายใบหน้าขาว ปากชมพูราวกับกลีบกุหลาบ มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์มือถือแล้วหันมองมาที่ผม
เขายิ้มให้ผมจนเผยให้เห็นเหงือกอันสวยงาม (?)
ผมมองเขา แล้วอึ้งไปสามวินาที - -
ก่อนจะรู้สึกตัวเมื่อ ...








พลั่กกก!!!!
นักเรียนชายคนหนึ่ง วิ่งมาจากไหนไม่รู้ โดนความเร็วสูง(?) - -
ชนซึงมินล้มลงไปกองกับพื้นทันที
ซ้ำยังกระแทกมาถึงผมด้วย ทำให้โทรศัพท์ที่อยู่ในมือของผมล่วงลงพื้นอย่างแรง
หนำซ้ำมันจะไถลไปกับพื้นคอนกรีตหนา
ทอดยาวไปยังประตูหน้าโรงเรียนที่อยู่ห่างจากที่ที่เกิดอุบัติเหตุเมื่อครู่ประมาณเมตรกว่าๆได้

ถ้าสายตาอันว่องไว(?)ของผมไม่ผิดพลาดล่ะก็
มันไถลไปหยุดอยู่ที่เท้าของเด็กผู้ชายที่ผมเพิ่งจะสบสายตาด้วยเมื่อครู่นี้นั่นแหละ







แต่ผมไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น iPhone ก็ iPhone เถอะ
สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ คือ อีซึงมินเท่านั้นแหละ

   " ซึงมิน! นายเป็นอะไรหรือเปล่า เดินไหวไหม ขึ้นหลังฉันเปล่า? "
ด้วยความตกใจ ผมกระโจนลงไปหาซึงมินที่นั่งอยู่กับพื้น

 

   " ไม่เป็นไรหรอกน่าๆ แค่นี้เอง นายอย่าทำเป็นเรื่องใหญ่ได้มั้ยทงเฮ "
ซึงมินพูดติดตลก ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น
ใช่! ผมก็ทำโอเวอร์เกินเหตุไปเองนั่นแหละ -w-



   " ฮ่ะฮ่ะ "
ผมหัวเราะแห้งๆ แล้วสำรวจร่างกายของว่าปกติดีทุกอย่าง ไม่มีแผลถลอกปอกเปิกอะไร

   " นายอย่าเพิ่งมาห่วงฉันเลยน่า ไปเอาโทรศัพท์นายก่อนเถอะ "
ซึงมินพูดพร้อมกับปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้าอาภรณ์


ผมที่เพิ่งนึกขึ้นได้ ก็เดินตาลีตาเหลือกตรงไปยังเด็กผู้ชายหน้าขาวที่รั้วประตูโรงเรียน
เขาเก็บโทรศัพท์ที่มันไถลของเขา แล้วเอามือลูบดินที่ติดอยู่ออกเบาๆ



   " ขอบคุณมากๆนะครับ " 
ผมยิ้มให้คนที่ตรงหน้าน้อยๆตามมารยาท พร้อมกับหยิบโทรศัพท์มาจากมือของเขา


พอได้เห็นหน้าของเขาใกล้ๆแล้ว ผมกลับรู้สึกว่าใจเต้นระรัวอย่างบอกไม่ถูก
ทำไมเขาถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ ?





คนตรงหน้าเอียงคอเล็กๆ รอยยิ้มที่ฉีกยิ้มกว้างอยู่เมื่อครู่หายไป
เมื่อผมทำท่าจะเดินกลับไปหาซึงมิน







  " ผมขอตัวก่อนนะครับ "
ผมก้มหัวให้เขา พร้อมกับเดินออกมา 
ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากมองหน้าเขานานๆ แต่คนที่ยืนรอผมอยู่เป็นซึงมิน
ถ้าขืนทำอะไรชักช้ามีหวังถูกเทศนาอีกตามเคย -o-




ผมเดินไปหาซึงมินที่จัดการเสื้อผ้าให้เข้าที่ พลางก้มหน้าดูโทรศัพท์ที่เพิ่งรับมา
สภาพมันย่ำแย่ยิ่งกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก
 
   " โทรศัพท์เป็นยังไงบ้าง ? "
ซึงมินชะโงกหน้ามาดูโทรศัพท์ของผม แสดงสีหน้าอยากรู้อยากเห็นเต็มที่ (?)



   " มันคงพังแล้วแหละ TOT "


   " ว่าไงนะ !!! "
ซึงมินร้องเสียงดัง เมื่อผมบอกว่าไอโฟนของผมมันได้ตายลงไปแล้วในที่สุด TOT


ผมพยักหน้างึกงัก ใบหน้าปลงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เฮ้อ!!
อีทงเฮ ตายแหง งานนี้ !!



   " แต่นี่มัน .. " 
ซึงมินพูดพร้อมเอามืออวบๆปิดปากตัวเองอย่างไม่ยอมรับ
แม้ผมจะแสดงออกไปว่าผมปลงแล้ว แต่ในใจผมมันก็ไม่ยอมรับอยู่ดีนั่นแหละ TOT'



ก็โทรศัพท์เครื่องนี้ !!!
มันเป็นโทรศัพท์ที่พี่ดงเฮ ต้องเลิกเรียน เพราะขาดคุณสมบัติของนักเรียนปกติ
แล้วไปทำงานที่คอฟฟี่คาเฟ่แห่งหนึ่ง
แต่ตอนนี้มันได้ปิดกิจการลงไปแล้ว พี่ดงเฮก็เลยตกงาน ไม่มีอะไรทำ -o-
แล้วอีกอย่าง ที่ทำงานที่ไหนจะรับคนเป็นใบ้เข้าทำงาน ความเป็นไปได้น่ะ มันมีน้อยเหลือเกิน


นั่นแหละครับ !!!
พี่ดงเฮทำงานที่คอฟฟี่คาเฟ่แล้วรวบรวมเงินซื้อมันให้ผมในวันเกิด
ถ้าเกิดว่าพี่ดงเฮรู้เรื่องนี้ผมจะทำยังไงดีล่ะ ? โอ้พระเจ้า!!! TwT;
ผมจะปิดบังเรื่องนี้ไปได้อีกนานแค่ไหนกันนะ ?






ซึงมินเดินปลอบผมไปตามทางไปโรงอาหาร จุดหมายเดิม
และผมก็รู้สึกว่า ยังมีใครอีกคนยังจ้องมองผมและซึงมินอยู่





เด็กผู้ชายที่หน้าประตูรั้วเมื่อครู่ เขายังไม่ละสายตาไปจากผม


..............................

ตอนนี้มันยังไม่จบ ?
รู้ลึกรู้จริงตามต่อที่ http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/view.php?id=759969 
แต่งโดยท่านจามะ เพื่อนผมเอง -.-

________________________________


มาอัพแล้วครับ >w<'
ตอนนี้เหมือนจะยาวกว่าตอนที่ผ่านมาเล็กน้อยครับ กร้ากๆ


ว่าแต่..
ช้าไปไหม ? หายไปไหนกันหมดแล้วหรือยังครับเนี้ย 555555.
อย่าเพิ่งทิ้งผมไปนะ T T'
ขอบคุณทุกคนที่เม้น+โหวต+แฟนฟิค ให้จริงๆนะครับผม
... ผมรักคุณ ♥



         **   ชื่อโรงเรียนที่นำมา เป็นชื่อมหาลัยในเกาหลีที่มีอยู่จริงๆนะครับ
               นำมาแต่ง โดยเกิดจากจินตนาการ 
               ไม่ได้แฝงผลประโยชน์ใดๆทั้งสิ้น  ยังไงก็ขออนุญาตด้วยนะครับ