[Ebook] Only One รักคุณเพียงหนึ่ง #เพียงอุ่นไอ

ลำดับตอนที่ #9 : PART I : EPISODE 03 : 'แอบ' คิดมาก [2/4]

​“จริง ๆ ก็ไม่ได้มีอะไรให้เล่าเป็นพิเศษหรอกน่า พี่คลอรีนก็แค่ดูแล้วก็กดไลค์สตอรี่เฉย ๆ”

“กดไลค์เฉย ๆ เองเหรอวะ โห่!”

กึก!

“อ้าว พิงกี้?”

ในตอนนั้นทั้งฉันและทรายต่างก็ต้องพากันหันไปยังผู้มาใหม่ซึ่งได้ส่งเสียงมาก่อน พอเห็นว่าไม่ใช่คนอื่นคนไกลฉันก็ผ่อนลมหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยความรู้สึกโล่งอก ทว่าทรายกลับเลิกคิ้วแล้วเอ่ยถามพิงกี้อย่างไม่เชื่อตาตัวเอง

“นี่มึงมาโรงเรียนก่อนเข้าแถวได้ไงวะอีพิงกี้”

“เอ้าอีดอก ตบกับกูเลยมะ” พิงกี้แยกเขี้ยวพร้อมกับส่งค้อนก้อนโตให้เพื่อนคนสนิท สักพักจึงทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ว่างก่อนความสนใจทั้งหมดจะพุ่งมาที่ฉัน “แล้วเมื่อกี้คือไรอะ พี่เขาไม่พูดไม่อะไรเลยเหรอวะ”

“อื้อ ไม่ได้พูดอะไรเลย” ฉันตอบไปตามตรง ยกมือขึ้นมาเกาแก้มแก้เก้อ

“อีเวร! ไม่ได้ใจแม่เลยอะ กูบอกไงแล้วว่าให้มึงติดแคปชัน ๆ พี่เขาจะได้มีเรื่องตอบ แต่มึงก็ดื้ออะอุ่นไอ”

ปึง!

พูดจบก็ตบโต๊ะด้วยความรู้สึกขัดใจ ท่าทางของพิงกี้ดูจะไม่โอเคกว่าตัวฉันที่เป็นเจ้าของเรื่องเสียอีก แน่นอนว่าพอถูกเพื่อนด่าเข้าให้แบบนั้นก็ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากยิ้มแห้ง

“จริงจังเวอร์วัง ขนาดอุ่นไอมันยังไม่อะไรเลยนะมึง อย่าว่าเพื่อนดิ”

“เอ้า! ก็กูไม่ชอบอะไรที่มันยืดยาดอะ ตอนแรกเห็นว่าอุ่นไอมันชอบเขาข้างเดียวหรอกนะเลยไม่ได้ออกตัวขนาดนี้ แต่เมื่อวานคือชัดเลยอะ กูว่ามันก็ต้องมีบ้างแหละที่พี่แกจะรู้สึกด้วย กูถึงได้พยายามดันให้ได้กันสักทีไง อยากให้เพื่อนมันสมหวังแล้วผิดตรงไหนวะ”

พิงกี้ร่ายยืดยาว ถึงคำพูดจะดูกระแทกกระทั้นไปบ้างแต่ก็สัมผัสได้ถึงความจริงใจและหวังดีจากเธอ เห็นอย่างนั้นทั้งฉันและทรายจึงผ่อนยิ้มออกมาพร้อมกันด้วยความอ่อนใจ

“เออน่า กูเก็ทมึงอยู่ ใจจริงกูเองก็อยากให้อุ่นไอสมหวังกับพี่เขาเหมือนกันแหละ ก็มันเล่นชอบมาตั้งแต่ประถมเลยนี่หว่า” ทรายว่าพลางเหลือบตามายังฉัน ประโยคนั้นสร้างความรู้สึกวูบวาบไปทั่วหน้าด้วยความเขินอายจนต้องหาอะไรสักอย่างมาทำกลบเกลื่อนไปพลาง

“ง่า ขอบคุณพวกแกมากเลยนะ แต่ว่าไอไม่ได้หวังถึงขั้นนั้นหรอก ขอแค่ได้ชอบอยู่อย่างนี้ก็พอแล้ว” ตอนเอ่ยก็ไม่ได้สบตากับใครนอกจากก้มหน้ามองโต๊ะ จึงทำให้ไม่ทันสังเกตเลยว่าเพื่อนทั้งสองกำลังทำหน้าแบบไหนอยู่ ยิ่งไปกว่านั้นบรรยากาศที่ยังคึกคักอยู่ก่อนหน้านี้จู่ ๆ ก็เงียบไปจนน่าแปลกประหลาด

“….”

“….”

อ่าว...ทำไมพากันเงียบล่ะ?

ได้แต่ตั้งคำถามในใจแล้วละสายตาขึ้นไปเพื่อค้นหาคำตอบ ทว่ากลับพบกับสีหน้าเลิ่กลั่กและทำอะไรไม่ถูกของทั้งสองคน เห็นดังนั้นหัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันเป็นปม ตั้งใจว่าจะเอ่ยถามอะไรออกไป แต่...

“ไงน้อง ๆ คุยไรกันอยู่อะ พี่แจมด้วยได้ปะ”

“!”

พลันก็ต้องสะดุ้งโหยง ร่างทั้งร่างเกือบจะกลายเป็นหินเมื่อเสียงทุ้มแสนคุ้นเคยของใครคนหนึ่งเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง แน่นอนว่าเสียงนั้นทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ สติสตังเตลิดหาย กว่าจะเรียกมันกลับคืนมาได้ก็เล่นกินเวลาไปเกือบหนึ่งนาทีเต็ม ๆ

“อ่าว ทำไมทำหน้าเหมือนเห็นผีกันงั้นอะ”

กรี๊ด! เป็นเขาจริง ๆ ด้วย TT

“สะ สวัสดีค่ะพี่คลอรีน”

“หวัดดีค่ะ แฮ่”

ในตอนนั้นทรายที่คงจะเรียกสติกลับมาได้ก่อนเพื่อนก็เอ่ยทักทายอาคันตุกะผู้มาใหม่ด้วยเส้นเสียงที่ไม่ค่อยจะมั่นคงเท่าไหร่นัก รอยยิ้มบนใบหน้าก็ฝืดเฝือนเต็มที ส่วนพิงกี้ก็ส่งเสียงหัวเราะพลางยกมือโบกให้เป็นคนที่สอง ซึ่งคนโตกว่าก็รับคำทักทายด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจประจำตัวเองดังเช่นเคย

“ดีครับน้อง ๆ ^^”

“อะ เอ่อ...” ฉันจึงตั้งใจจะหันไปเอ่ยอะไรสักอย่างกับเขาบ้างเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันกระอักกระอ่วนจนเกินไป ทว่าสมองกลับตื้อตันขึ้นมาดื้อ ๆ จนไม่รู้จะเอ่ยอะไรซะงั้น

ตึกตัก...ตึกตัก...

ฮื้อ ทำไงดีอ่า พี่คลอรีนเข้ามาตอนไหน...แล้วเขาได้ยินเรื่องที่ฉันคุยกับเพื่อนเมื่อกี้หรือเปล่าด้วย

ถ้าสมมติว่าเขาได้ยินจริง ๆ ฉันจะทำตัวยังไงดี จะเข้าหน้าเขาติดไหมเนี่ย...

“อุ่นไอ?”

“ขะ...คะ!?”

แล้วก็ต้องสะดุ้งอีกเป็นครั้งที่สองเมื่อพี่คลอรีนเอ่ยเรียกฉันด้วยโทนเสียงที่สูงกว่าเดิมราวกับกำลังสงสัยในปฏิกิริยาอันไม่ปกติของฉัน ก่อนจะตัดสินใจกัดฟันหันไปสบตากับเขาแม้ว่าหัวใจจะยังหวาดหวั่นอยู่ในที

“เป็นอะไรไปอะ...หรือพี่มาผิดจังหวะปะเนี่ย” เจ้าของใบหน้าแสนดูดีเลิกคิ้วเป็นคำถาม เขากวาดมองอีกสองคนเพียงเล็กน้อยก่อนจะลากสายตามายังฉัน ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มประดับดังเคย

ตาย...ตายแน่

ฉันจะพูดอะไรกับเขาดีอ่า แง้

“เอ่อพี่คลอรีน คือวันนี้อุ่นไอมันเหมือนจะเป็นหวัดอะ เมื่อกี้มันพูดอยู่ว่าเจ็บคอไม่อยากใช้เสียงเยอะ”

“อ่าวเหรอ”

แล้วคนที่เข้ามาช่วยพลิกสถานการณ์ก็คือพิงกี้ คราวนี้พี่คลอรีนจึงละสายตาจากฉันแล้วหันไปยังคนพูดด้วยสีหน้าฉงนฉงาย สักพักก็เคลื่อนสายตากลับมาดังเดิม

“เมื่อวานยังดี ๆ อยู่เลยไม่ใช่อ่อ หรือเพราะตากลมตอนนั่งซ้อนท้ายพี่อะ”

“คือ...น่าจะนะคะ แหะ” ฉันส่งยิ้มแห้งในท้ายประโยค ตัดสินใจตามน้ำของพิงกี้ไปเพราะสมองตอนนี้มันว่างเปล่าไปหมด

แค่เห็นหน้าพี่คลอรีนมันก็ทำอะไรไม่ถูกแล้วอ่า ฮื้อ

“ซะงั้น” พี่คลอรีนผ่อนยิ้มพร้อมด้วยสีหน้าอ่อนใจคล้ายไม่เชื่อว่าฉันจะมาเป็นหวัดเพราะนั่งตากลมตอนซ้อนมอเตอร์ไซค์กลับบ้านกับเขาได้

ก็...ไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ นั่นแหละ ไม่เชื่ออะถูกแล้ว

ใครบ้างเป็นหวัดเพราะนั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์ ร่างกายอ่อนแอเกินไปแล้วมั้งแบบนั้นอะ

“ถ้างั้นก็ดูแลตัวเองดี ๆ นะ เดี๋ยวพี่ไปเตรียมเคารพธงชาติก่อน”

ฟึบ...

“อ๊ะ”

สิ้นคำนั้น ฝ่ามืออุ่นร้อนก็เคลื่อนมาลูบศีรษะฉันด้วยความนุ่มนวลและอ่อนโยนชวนใจสั่น การกระทำของพี่คลอรีนสร้างสีสันบริเวณพวงแก้มฉันจนแทบจะลามไปถึงใบหู ไม่กล้าแม้แต่จะมองหน้าอีกฝ่ายด้วยกลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นอาการประหม่าของฉันในตอนนี้

ตึกตัก! ตึกตัก!

หวา ๆ ๆ ทำไงดี…

“อาการมันเป็นไงคะ บอกหมอหน่อยซิคุณพิงกี้”

กึก!

“รู้สึกเหมือนหัวใจมันเต้นตึกตัก! ตึกตัก! จนแทบจะหลุดออกมาดิ้นข้างนอกเลยล่ะค่ะคุณหมอ”

ดะ เดี๋ยวสิ…ทั้งสองคนพูดอะไรกันเนี่ย!

​

Writer's Talk

คือเพื่อนนี่ตัวชงเลยจริง ๆ นะคะ55555555555555 และในส่วนของตอนนี้ จังหวะที่คลอรีนโผล่เข้ามากะคือ...

​

55555555555555555555555555

วันนี้ขอให้ทุกคนมีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะเช่นเคยนะคะ <3 ถ้าอารมณ์ดีอาจจะมีเบิ้นรอบสองอีก ฮี่ๆ ><

1 คอมเม้นต์ 1 ล้านกำลังใจดี ๆ 

หรือจะเข้ามาคุยกันในแท็กทวีต #เพียงอุ่นไอ ก็ได้เช่นกันนะคะ ><