คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : คำสารภาพที่ไม่ได้ยิน
“อาว อิษฏ์อาณิก เข้ามาก่อนสิจ๊ะ อาการเป็นไงบ้าง ดีขึ้นยังจ๊ะ" อาจารย์สาวลุกขึ้นเดินไปช่วยพยุงลูกศิษย์สาวเข้ามา "แล้วนี่คาบนี้ไม่มีเรียนเหรอ หรือว่าโดด เหมือนเจ้านทเนี่ย”
“อาจารย์ นทเปล่าโดดนะ” ลูกศิษย์มาดเซอร์หันไปค้อนขวับ “แอป มาได้ไงคะ”
“ก็ดีขึ้นแล้วค่ะ อาจารย์ พอดีว่าเป็นวิชาพละ แต่แอปยังเจ็บเท้าอยู่นิดหน่อย เลยไม่ได้ไปโรงยิมกับเพื่อน เดี๋ยวแอปขอกลับห้องก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ” อิษฏ์อาณิกพูดก็รีบเดินออกไป รู้สึกร้อนรุ่มภายในใจ เมื่อเห็นรุ่นพี่กับอาจารย์สาวหัวร่อต่อกระซิกกัน
อาจารย์สาวทำหน้างง ที่เด็กสาวมาไวไปไวเหลือเกิน นทรู้สึกแปลกๆ กับอากัปกิริยาท่าทางของเด็กสาวรุ่นน้อง จึงรีบวิ่งตามออกไป “อาจารย์ นทไปละค่ะ”
“แอป”
“แอป”
“แอป เดี๋ยวก่อนสิคะ โกรธพี่เหรอ” นทวิ่งตามอิษฏ์อาณิกมาจนทัน ยื่นมือไปจับข้อมือรุ่นน้องให้หยุดเดิน
“ ….. “
“แอป พี่ขอโทษนะคะ เรื่องเมื่อเช้าอ่ะ พี่ เอ่อ นาฬิกามันไม่ปลุกอ่ะ”
“ ….. ”
“แอป พูดกับพี่นิดนึงสิ นะ นะ นะคะ” ส่งสายตาเว้าวอน
“ …… “
อิษฏ์อาณิกหันมองหน้ารุ่นพี่ร่างเล็กด้วยสายตาเมินเฉย “ปล่อยค่ะ แอปจะกลับห้องเรียน”
“ไม่ค่ะ จนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง” นทรวบตัวอิษฏ์อาณิกขึ้น แรงดิ้นของรุ่นน้อง ทำให้เธอกระชับแขนทั้งสองข้างที่โอบรัดต้นขาเรียวยาวของรุ่นน้องให้แน่นขึ้น แล้วค่อยๆ อุ้มเธอเดินไป
“ปล่อยค่ะ พี่นท ปล่อยแอป”
..
นทค่อยๆ ปล่อยตัวอิษฏ์อาณิกลง เมื่อเธอเดินอุ้มรุ่นน้องร่างบางเข้ามาในห้องชมรมศิลปะ
“พี่นท มะกี๊แอปบอกให้ปล่อยทำไมไม่ปล่อย แล้วพาแอปมาที่ไหนอ่ะ” อิษฏ์อาณิกเหวี่ยงอารมณ์ขุ่นมัวที่สะสมมาตั้งแต่เช้ากำลังถูกปลดปล่อยในไม่ช้า
“นี่ชมรมศิลปะของพี่เอง พี่แค่อยากเคลียร์กับแอปให้เข้าใจ ตามลำพัง ได้มั๊ยคะ” นทยื่นมือไปจับปลายแขน เหนี่ยวดึงร่างบางของรุ่นน้องเข้าแนบกาย
“แอปไม่มีอะไรต้องเคลียร์ค่ะ พี่นทปล่อยเถอะค่ะ” อิษฏ์อาณิกทั้งพยายามแกะมือรุ่นพี่ พยายามสะบัดออก แต่ก็ไม่เป็นผล กลับเป็นรุ่นพี่ของเธอที่อาศัยจังหวะเข้าโอบกอดตัวเธอไว้แน่น เอียงคอซบที่ไหล่บางของรุ่นน้อง
“แอป เรามาคุยกันดีๆ ได้มั๊ยคะ” นทกระซิบเบาๆ ท่าทีอันนุ่มนวล น้ำเสียงอันอ่อนโยนของรุ่นพี่ ทำให้อิษฏ์อาณิกเริ่มอ่อนลง
นทคลายมือที่โอบกอดรุ่นน้องออก พาเธอไปนั่งตรงเก้าอี้ยาวหลังห้อง เธอคุกเข่าลงกับพื้นด้านหน้า จับมือรุ่นน้องไว้แน่น
“พี่นท มีอะไรล่ะคะ”
“ก็ พี่อยากให้เราพูดกันตรงๆ โอเคมั๊ยคะ จะได้เคลียร์กันไปเลย” นทมองจ้องใบหน้าเรียว “แอปกำลังไม่พอใจพี่อยู่ใช่มั๊ย”
ไม่มีเสียงตอบ แต่เด็กสาวพยักหน้ารับเบาๆ
“ไม่พอใจเรื่องอะไรคะ เรื่องเมื่อเช้ารึเปล่า”
“ก็ด้วยนิดหน่อยค่ะ”
“อ้าว นิดหน่อย แล้วที่เยอะนี่เรื่องอะไรคะ”
“เอ่อ… ก็… เรื่องที่ห้องพยาบาล แล้วก็.. เรื่องเมื่อวานด้วย” อิษฏ์อาณิกตอบเบาๆ ก้มหน้าหลบสายตา
“ห้องพยาบาล?? เรื่องเมื่อวานด้วยเหรอ??” นทอึ้งทำหน้าเหวอ อิษฏ์อาณิกคิดมากกว่าที่เธอคิดไว้ซะอีก ทั้งสองเรื่องไม่เห็นจะมีอะไรให้ต้องมาโกรธกันเลย นอกเสียจากว่า..
“คือ.. แอป.. ก็.. ไม่ค่อยเข้าใจตัวเองเหมือนกันค่ะ คือแบบ มันหงุดหงิด ไม่พอใจ อะไรก็ไม่รู้ แอปก็พยายามควบคุมตัวเอง แต่แอปก็ห้ามความรู้สึกไม่ได้”
“อย่าบอกนะว่าที่เป็นอย่างนั้นเพราะ... แอป.. ชอบ.. พี่อ่ะ” นทยิ้มกว้าง ท่าทางลุกลนด้วยความดีใจ อิษฏ์อาณิกหยุดคิดไปซักพัก แต่มันก็นานพอที่จะทำให้นทลุ้นจนนั่งไม่ติด
“ก็……………….. ค่ะ” เสียงตอบเบาจนแทบไม่ได้ยิน อิษฏ์อาณิกก้มหน้ามุดลงมากกว่าเดิม ปิดบังใบหน้าแดงก่ำ เพราะความเขินอาย
ในเวลาเดียวกัน ปัง ง… ประตูชมรมถูกเปิดออก
“พี่นท ท ท พี่นท อยู่นี่เอง อ่ะ อ้าว พี่แอป ก็อยู่เหรอ” ภาวิดาวิ่งเข้ามาทัก
อ้าว เฮ๊ย ไอ้ซิล มาทำไมตอนนี้ แล้วมะกี๊แอปตอบว่าไงอ่ะ T__T ~ นทเกาหัวแกร๊กๆ เธอพลาดช่วงเวลาสำคัญไปเพียงเสี้ยวนาที
“แอป มะกี๊ตอบว่าไงอ่ะคะ” นทสะกิดเบาๆ
“ตอบอะไรกัน พี่นท ซิลอยากตอบมั่ง น่าหนุกๆ”
“ซิล แกเงียบซักพัก คงไม่มีใครหาว่าแกเป็นใบ้หรอกนะ โอ๊ย.. เซ็งชีวิต” นทกุมขมับ ปวดใจอย่างแรง
อิษฏ์อาณิกอมยิ้มกับท่าทางของรุ่นพี่มาดเซอร์ ตอนนี้เธอรู้สึกสบายใจแล้วที่ได้ระบายความรู้สึกที่เก็บไว้ออกมา ถึงแม้ว่ารุ่นพี่จะไม่ได้ยินก็ตาม
“พี่นท แอปตอบไปหมดแล้วนะคะ พี่นทไม่ได้ยินเอง ช่วยไม่ได้ค่ะ 55 คราวนี้ถึงตาพี่นทแล้วนะ” อิษฏ์อาณิกหัวเราะร่า ก่อนทำหน้าจริงจัง เริ่มตั้งคำถาม
“พี่นทไปทำอะไรที่ห้องพยาบาลคะเมื่อกี๊”
“ไปจีบ ‘จารย์แก้ว ฟันธง”
“เฮ้ย ไอ้ซิล แกมาตอบแทนชั้นทำไมวะ มะ.. ไม่ใช่อย่างนั้นนะแอป พี่แค่ว่าจะโดดไปนอนเล่น” นทเริ่มเครียดกว่าเดิม อยากจะเตะรุ่นน้องเข้าซักป๊าบ
“อาว ก็เมื่อก่อน พี่นทบอกเองว่า อาจารย์แก้วสเป็คพี่เลยไง” ภาวิดาที่กำลังสนุก ไม่รู้เลยว่า สิ่งที่เธอตอบนั้น กำลังนำพาหายนะมาให้รุ่นพี่ที่เคารพรักของเธอ
“อ่อ เป็นอย่างนั้นเองเหรอ ซิล” อิษฏ์อาณิกทำหน้านิ่ง พยักหน้ารับรู้ บัดนี้สีหน้าของรุ่นพี่มาดเซอร์ซีดเผือก
“ต่อนะ เมื่อวาน พี่นทซื้อดอกไม้ไปให้ใครคะ”
“พี่ เอ่อ ซื้อ...” นทอ้าปาก แต่ก็ไม่ทันภาวิดา
“ซิลว่า น่าจะเป็นสาวๆ มหา’ลัยแน่ๆ ลงทุนแบบนั้น 55” ภาวิดายังคงไม่รู้สึกตัว เธอแย่งตอบอย่างสนุกสนาน
“ซิล แกเงียบดีกว่านะ ก่อนที่รุ่นพี่จะเอาแกไปทำหมูหัน” นทพูดเสียงเครียด แต่ไม่วายติดตลก
อิษฏ์อาณิกอมยิ้ม หลุดหัวเราะเล็กน้อยกับอารมณ์ขันของทั้งสอง อย่างน้อยเธอก็รู้เรื่องเกี่ยวกับรุ่นพี่มากขึ้น ถึงแม้ว่าสิ่งที่รู้มา อาจจะบั่นทอนจิตใจของเธอไปบ้างก็ตาม อิษฏ์อาณิกจ้องมองใบหน้าคมของรุ่นพี่ ซึ่งบัดนี้กำลังวิ่งไล่เตะรุ่นน้องร่างกลมไปทั่วห้องชมรม นับวันความรู้สึกของเธอที่มีต่อรุ่นพี่ยิ่งเพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกกลัวเริ่มจี๊ดขึ้นมาในใจ เธอไม่รู้ว่าควรจะหักห้ามใจตัวเองเสียตั้งแต่ตอนนี้ หรือว่าจะปล่อยให้มันเป็นไปตามอารมณ์ปรารถนาจากก้นบึ้งของหัวใจดี
หลังเลิกเรียน
นท นั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนตัวเดิม ซักพักก็เห็นภาวิดาเดินมากับอิษฏ์อาณิกและนวกชมณ
“แอป ทำไม่มาพร้อมไอ้อ้วนนี่ได้ล่ะคะ แล้วนี่….” นทถามอิษฏ์อาณิก พลางมองหน้าผู้ที่เธอไม่รู้จัก
“นี่เกรซค่ะ เพื่อนแอปเอง”
ดีค่ะ พี่นท ได้รู้จักกันเป็นทางการซะทีนะคะ หลังจากได้ยินกิตติศัพท์พี่มานาน” นวกชมณตอบหน้านิ่งๆ แต่ไม่วายแอบกัดเล็กน้อย
“หะๆ คงไม่ขนาดนั้นมั๊งคะ เค้าพูดกัน คิดกันไปเองมากกว่านะ” นทบ่ายเบี่ยงทำทีเฉไฉ
“อย่างพี่นทเนี่ย น่ามากกว่านั้นมากกว่านะ” เป็นอีกครั้งที่ภาวิดามาผิดจังหวะ
“ไอ้ซิล แกอยากเจอแบบเมื่อเช้าเหรอ” นททำเสียงเข้มใส่รุ่นน้องร่างกลม เธอก็สามารถข่มได้แค่รุ่นน้องคนนี้คนเดียว กับอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอไม่เคยแม้แต่จะคิด
“กลับกันเลยมั๊ย เอ่อ น้องเกรซกลับด้วยกันมั๊ยคะ”
“วันนี้แม่เกรซมารับค่ะ ขอบคุณค่ะ”
“พี่นท วันนี้แม่ซิลก็จะมารับแหละ มีปาร์ตี้บ้านญาติ 55”
“อ้าว ทิ้งกันหมดเลย” อิษฏ์อาณิกเผลอพูดขึ้นมา
“ไม่หมดนะ พี่นทไม่ทิ้งแอปแน่นอนค่ะ” นทยืดอกขึ้น พูดอย่างเต็มปากเต็มคำ
“แหว่ะ” ทุกคนพร้อมใจกันพูดขึ้น แล้วก็พากันหัวเราะ
..
ในรถ
“พี่นท นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านแอปนี่นา จะพาแอปไปไหนคะเนี่ย”
“ไม่บอกค่ะ ว่าแต่แอปว่างรึเปล่าคะ ถ้าไม่ว่าง เดี๋ยวพี่วนรถกลับไปส่งแอปที่บ้านก็ได้”
“ก็ ว่างค่ะ แอปไม่มีนัดอะไรที่ไหน”
นทเลี้ยวรถขับเข้ามาจอดที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในตัวเมืองเชียงใหม่
“เออ ใช่ ลืมซื้อ.. เลยอ่ะ” นทบ่นพึมพำ “ไปค่ะ แอป”
“พี่นท มาเยี่ยมใครคะ” อิษฏ์อาณิกถามขึ้น
“เดี๋ยวแอปก็รู้เองแหละค่ะ” หน้าตานทดูเคร่งขรึม ขมวดคิ้วเล็กน้อย ราวกับไม่ใช่รุ่นพี่คนเดิมที่อิษฏ์อาณิกรู้จัก นี่คงเป็นอีกมุมนึงของรุ่นพี่กระมัง เธอคิดในใจ
นทพารุ่นน้องเดินเข้าไปในโรงพยาบาล กดลิฟท์ไปยังชั้น 7 เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก อิษฏ์อาณิกสังเกตเห็นป้ายแขวนเขียนว่า
“แผนกจิตเวช”
-----------------------------------------------
เมื่อวานนททำโชว์ได้สุดยอดมว่ากกกกกกก สุโค่ยยย [วบพส]
ไรท์เตอร์มาอัพก่อน ปิดโหวต ให้ช่วยกันโหวต *49306 นะ
อ่านแล้วชอบมากก็โหวตเยอะๆ ชอบน้อย ก็โหวตนิดนึงก็ยังดี
ไม่ชอบก็ต้องโหวต คิดค่าอ่าน 55
ช่วยกันส่งนทเข้ารอบสองคนสุดท้าย เย่ ~:D
ความคิดเห็น