คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เคลิ้ม.. สงสัย.. โกรธ..
รถสปอร์ตสีดำขับเข้ามาในหมู่บ้านขนาดเล็กแห่งหนึ่ง หลังมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆของจังหวัดเชียงใหม่ หยุดจอดหน้าบ้านสองชั้นขนาดย่อมๆ รั้วไม้สีขาวถูกปกคลุมไปด้วยไม้เลื้อยสีเขียวหม่นระโยงระยางเป็นแนวยาว มีดอกไม้ดอกเล็กๆสีสันสดใส แซมอยู่เป็นหย่อมๆ แลดูแปลกตา
“พี่นท ขอบคุณนะคะที่มาส่ง อ่ะนี่ค่ะ” อิษฏ์อาณิกยื่นมือส่งช่อกุหลาบขาวคืนให้แก่รุ่นพี่ เธอเบี่ยงตัวเล็กน้อยเพื่อยื่นมือไปจับที่เปิดประตู
“เดี๋ยวค่ะ ใจคอจะไม่ชวนพี่เข้าบ้านหน่อยเหรอคะ จะได้ทำความรู้จักว่าที่คุณแม่… เอ่อ ซะหน่อย” คำพูดที่เว้นว่างไว้ แฝงไว้ด้วยความนัยที่ผู้พูดต้องการจะสื่อ ทำเอาแก้มใสของอิษฏ์อาณิกเริ่มเปลี่ยนเป็นสีชมพูจางๆ
“ถ้าพี่นทอยากจะเข้าบ้าน ก็เดินตามมาแอปมาละกัน แอปไม่ได้ห้ามซะหน่อย” อิษฏ์อาณิกเปิดประตู ลงจากรถไป นทรีบวางช่อดอกกุหลาบลงที่เบาะข้างคนขับ ก่อนจะตามไปในทันที
อิษฏ์อาณิกพานทเดินผ่านสวนเล็กๆ เข้าไปในตัวบ้าน
“พี่ว่าสวนของแอปดูร่มรื่นดีจัง พี่ชอบ”
“อ่อ แอปกับแม่ช่วยกันจัดอ่ะค่ะ ในบ้านนี่ก็เหมือนกันนะ เป็นไง น่ารักมั๊ย”
รุ่นน้องชูมือเรียวทำทีชี้นั่น โน่น นี่ อธิบายที่มาที่ไปของเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ภายในบ้านที่ถูกจัดตกแต่งแบบเรียบง่ายแต่ก็ดูเข้าที นทจ้องมองไม่วางตา มองไล่ตั้งแต่ปลายนิ้วเรียว ผ่านต้นแขน ไปยังใบหน้าเรียว ริมฝีปากบาง แก้มป่อง จนมาหยุดที่ดวงตากลมโตคู่นั้นด้วยความเสน่หาปานจะกลืนกิน
อิษฏ์อาณิกรู้สึกถึงสายตาของรุ่นพี่ที่กำลังจับจ้องเธออยู่ ไม่กล้าแม้จะเงยขึ้นมอง ขนตามร่างกายลุกชูชัน รู้สึกซาบซ่านไปถึงขั้วหัวใจ
“อืม แต่ในบ้าน พี่ก็ชอบ พี่ชอบทุกอย่าง”
นทจ้องใบหน้าเรียว “อยากจะได้มาเป็นเจ้าของจะแย่ละ”
>//<” มะกี๊พี่นทบอกว่าอะไรนะ อิษฏ์อาณิกแทบจะละลายซะตรงนั้น สติของเธอกำลังกระเจิดกระเจิงอย่างกู่ไม่กลับ
“แต่ เอ๊ะ นี่ ไม่มีใครอยู่เลยเหรอคะ”
“เอ่อ สงสัยแม่จะยังไม่กลับค่ะ แล้วก็พี่อ๊อฟไปทำงานต่างจังหวัด อีกสองวันถึงจะกลับค่ะ” อิษฏ์อาณิกแอบถอนหายใจเซ็งๆ ที่นทเปลี่ยนเรื่องคุยกระทันหัน
“ว๊า อดเจอว่าที่คุณแม่ยายเลยอ่ะ” นททำแก้มป่อง จนอิษฏ์อาณิกนึกอยากจะเข้าไปหยิกให้มันมือ
“พี่นท จะมาขอพี่อ๊อฟกับแม่แอปเหรอ อดเลยเนี่ย เสียดายป่ะ 55” เจอมุกนี้ของรุ่นน้องคนสวยเข้าไปทำเอาเธอแทบหงายหลัง ไปไม่เป็นกันเลยทีเดียว
“แอ่ะ ใครบอก พี่จะมาขอพี่อ๊อฟ พี่จะมาขอคนนี้ต่างหากคะ” นทบีบจมูกที่โด่งเป็นสันของรุ่นน้องเบาๆ
อิษฏ์อาณิกเงยหน้าขึ้น สบสายตารุ่นพี่อย่างจัง รุ่นพี่ที่จ้องมองเธอไม่วางตา ทำเอาร่างกายเธออ่อนปวกเปียก จนแทบจะล้มทั้งยืน พยายามขืนตัวเองสุดริดไม่ให้ทรุดลงไปกองกับพื้น พลันเหลือบไปเห็นใบหน้าคมของรุ่นพี่ที่กำลังโน้มใกล้เข้ามา จนห่างกันแค่เพียงคืบ
“พี่นท อย่าค่ะ” เสียงอิษฏ์อาณิกดังขึ้น ยื่นนิ้วเรียวยาวไปแตะที่ริมผีปากบางของนท
“ทำไมคะ แอปรังเกียจพี่เหรอ” น้ำเสียงตัดพ้อ
“เปล่าค่ะ แอปไม่ได้รังเกียจ แค่ เอ่อ.. ไม่ แน่ ใจ”
“แอปไม่ไว้ใจพี่เหรอคะ” นทกุมสองมือยาวเรียวขึ้นมาไว้แนบอก
“คือ แอปอยากจะรู้จักพี่นทให้มากกว่านี้ก่อน” แม้ภายในใจอิษฏ์อาณิกจะรู้สึกหวั่นไหวกับท่าทีของคนตรงหน้ามากเพียงใดก็ตาม
ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเซ่ (ชูวับ ชูวับ) ยอมให้จีบเลย ยอมให้จีบเลยนะ (ยอ ออ ออม) เข้ามาจีบเลย เข้ามาจีบเลยเซ่ ~
“ฮัลโหล นทพูดค่ะ เอ่อ.. ค่ะๆ รอก่อนนะคะ เดี๋ยวจะรีบไปค่ะ” เดินเลี่ยงไปคุยที่มุมหนึ่ง
เสียงผู้หญิง ~ อิษฏ์อาณิกได้ยินเสียงที่เล็ดลอดออกมา
“แอปคะ พี่นท เอ่อ มีธุระด่วน คงต้องไปแล้วค่ะ”
“ค่ะ” อิษฏ์อาณิกตอบสั้นๆ ความคิดนึงวูบขึ้นมา หลังจากปะติดปะต่อเรื่องราวต่าง ๆ ~ ผู้หญิง โทรตาม ช่อดอกไม้ จะเป็นอะไรได้ นอกซะจาก…
จุ๊บ !! นทแอบจุมพิตเบาๆ ที่ริมฝีปากบางขณะที่เจ้าตัวกำลังเผลอ “ขอมัดจำไว้ก่อนนะคะ พรุ่งนี้ พี่นทมารับนะคะ 7 โมงครึ่ง บายบายค่ะ”
อิษฏ์อาณิกตกใจทำหน้าเหวอ เอามือแตะริมฝีปากบางอย่างขวยเขิน พลันภาพต่างๆ ค่อยๆ ปรากฏขึ้นในมโนความคิด เป็นเรื่องราวนับตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เจอกับรุ่นพี่มาดเซอร์ ความรู้สึกแปล่บๆ เกิดขึ้นในใจอีกครั้ง อะไรกันนะ ที่ทำให้เธอเป็นได้ถึงเพียงนี้ หรือว่า…. จะใช่รึเปล่านะ เธอจะแน่ใจได้อย่างไรกัน พลันรอยยิ้มน้อยๆ ปรากฎขึ้นบนใบหน้า
เสียงสตาร์ทรถดังขึ้นก่อนจะมีเสียงกระชากของเครื่องยนต์ตามแรงของคันเร่ง ซักพักเสียงนั้นก็ค่อยๆ หายไปพร้อมกับรถคันงามที่แล่นออกไปด้วยความเร็ว
..
นาฬิกาบอกเวลา 7.25 น.
อิษฏ์อาณิกยังคงนั่งอ้อยอิ่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก เธอชะเง้อมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่พบสิ่งที่เธอเฝ้ารอ จนมารดาของเธอสังเกตเห็น
“แอป ลูก ทานข้าวเสร็จแล้ว ทำไมไม่รีบไปโรงเรียนละจ๊ะ เดี๋ยวสายเอานะ”
“เอ่อ คือ แอปรอเพื่อนอยู่ค่ะแม่ เค้าบอกจะไปโรงเรียนด้วยกัน”
“ไปโรงเรียนวันแรก มีเพื่อนแล้วเหรอ มีนัดกันไปโรงเรียนด้วย วันหลังพามาแนะนำให้แม่รู้จักหน่อยนะ เดี๋ยวแม่ออกไปทำงานก่อนดีกว่า เจอกันตอนเย็นนะลูก”
หลังจากที่แม่เธอออกไปทำงานแล้ว อิษฏ์อาณิกนั่งเล่นต่อไปซักพัก แต่ก็ไม่มีทีท่าว่ารุ่นพี่มาดเซอร์จะมาปรากฏให้เห็นแต่อย่างใด เธอก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ เห็นเข็มยาวเคลื่อนผ่านเลข 9 ไป จึงตัดสินใจเดินออกไปทันที
..
เฮ้ย ชิบหา.. ละ ~ นทหยิบนาฬิกาปลุกขึ้นมาดู เห็นเข็มยาวชี้ที่เลข 3 เธอรีบลุกขึ้นหยิบชุดในตู้เสื้อผ้าด้วยท่าทีลุกลน แล้วรีบเดินจ้ำเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว
..
คาบแรกเพิ่งจบลง อิษฏ์อาณิกรู้สึกเหมือนว่าตัวเองนั่งเรียนมาแล้วทั้งวัน ทำไมเวลามันผ่านไปช้าซะเหลือเกิน
“แอป เป็นไรเปล่า วันนี้ทำไมเงียบๆ เหม่อตลอดเลย โกรธเกรซเหรอ ที่เมื่อวานไม่ได้รอ” นวกชมณสะกิดเธอเบาๆ
“เปล่าจ้ะเกรซ เราไม่ได้โกรธเรื่องเมื่อวานเลยนะ พอดีคิดไรนิดหน่อยน่ะ”
“งั้น ป่ะ แอป ไปโรงยิมกัน”
“ไปทำอะไรอ่ะเกรซ” อิษฏ์อาณิกถามงงๆ
“เอ๋า แอป เป็นอะไรมากป่ะเนี่ย ไปเรียนพละไง”
“แต่ แอป ขายังเจ็บอยู่เลยอ่ะเกรซ เดี๋ยวแอปแวะไปห้องพยาบาลดีกว่า เกรซบอกอาจารย์ให้หน่อยนะ นะๆ”
“ก็ได้ งั้นเดี๋ยวเราไปส่งละกัน” นวกชมณลุกขึ้นค่อยๆพยุงอิษฏ์อาณิกเดินออกไป
..
หน้าตึกเรียน
“โอ๊ย คาบเรียนอาจารย์พิชัยแล้วนี่หว่า แอ่ะ โดดดีกว่า” เด็กสาวมาดเซอร์รีบกระโดดลงจากรถ หอบข้าวของพะรุงพะรัง ก้มมองดูนาฬิกาในมือถือ แล้วรีบวิ่งขึ้นตึกไป
“อาจารย์แก้ว อาจารย์แก้ว นทปวดหัว ขอพักซักคาบนะคะ” เสียงใสๆ ดังขึ้นหน้าประตูห้องพยาบาล
“ไหนมาให้ดูหน่อย” อาจารย์สาวกวักมือเรียก ยกมือขึ้นแตะหน้าผากลูกศิษย์คนโปรด “ตัวไม่เห็นร้อน อย่ามาอู้เลยเรา ขึ้นไปเรียนไป แล้วนี่อะไร ผมเผ้านี่หัดหวีซะมั่งนะ เป็นผู้หญิงประสาอะไร ใบมงใบไม้ก็ติดเต็มไปหมด”
“โหย ‘จารย์คะ แบบนี้ก็แนวดีไงคะ 55 แต่นี่นทปวดหัวจริงๆนะ ไม่เชื่อลองจับตรงนี้ดูสิ ร้อนมาก”
อาจารย์สาวส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู “เซี้ยวจริงๆ เลยเรานิ”
ในเวลาเดียวกัน อิษฏ์อาณิกกับนวกชมณพากันเดินมาที่ห้องพยาบาลพอดี เสียงหัวเราะจากในห้อง ทำให้เธอหยุดยืนมอง
“แอป เดี๋ยวเราไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่ห้อง” นวกชมณกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปทางโรงยิม
เสียงของนวกชมณ ทำให้อาจารย์สาวและลูกศิษย์หันออกไปดู
แน่นอน มีนักเรียนสาวรูปร่างสูงโปร่งคนนึงยืนหน้าตึงอยู่ตรงหน้าประตู
-----------------------------------------------
มาอัพละจ้า ไม่รู้ว่ารีดเดอร์รออ่านอยู่เปล่านะ
พอดีไรท์เตอร์ยุ่งๆ เลยช้าไปหน่อย รีดเดอร์อย่าเพิ่งทิ้งกันนะ >,<"
เรื่องนี้ เป็นฟิคเรื่องแรกเลยละ อาจจะยังไม่ค่อยเข้าที่เข้าทาง
ยังไงก็เม้นท์กันมานะ ชอบ ไม่ชอบ ยังไง
คิดถึงคนอ่านจ้า :D
ความคิดเห็น