คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : การปรากฏตัวของ.. กับความรู้สึกที่ซ่อนในใจ
เสียงออดดังขึ้น บอกเวลาเลิกเรียน เด็กนักเรียนต่างพากัน เก็บข้าวของเตรียมกลับบ้านกัน นวกชมณยืนรออิษฏ์อาณิกซึ่งกำลังเก็บของอยู่
“เกรซ ไปก่อนก็ได้นะ เกรงใจจัง”
“เอ๊ย ไม่เป็นไร เดี๋ยวเรารอๆ” นวกชมณพูดเสร็จ มือถือเธอก็ดังขึ้น “ฮัลโหล ค่ะแม่ ค่ะๆ ได้ค่ะ เดี๋ยวเกรซรีบไปนะคะ”
“แอป โทษทีเราไปก่อนนะ แม่มารับแล้ว พอดีหาที่จอดไม่ได้อ่ะ”
“จ้ะเกรซ เจอกันพรุ่งนี้นะ”
อิษฏ์อาณิกนั่งเก็บของต่ออีกซักพัก พอเงยหน้ามองขึ้นมาอีกที ก็ไม่เหลือใครซักคนในห้องแล้ว เธอหยิบถุงใส่หนังสือที่เพิ่งซื้อมาใหม่เมื่อเช้า เตรียมตัวเดินจากห้อง เธอได้ยินเหมือนคนกำลังวิ่งอยู่ตรงระเบียงทางเดิน ซักพักเสียงนั้นก็หายไป แต่ว่ามีเสียงหอบแฮ่กๆ ดังขึ้นมาจากหน้าประตูห้อง เธอเงยหน้าขึ้นมองและเห็นเงาของใครบางคน
“อยู่นี่เอง นึกว่าจะไม่เจอซะละ แฮ่กๆ” นทหายใจถี่
“ยังไงคะ??” แอปถามกลับงงๆ
“ก็เรานัดกันไว้ไงคะ พี่รออยู่ข้างล่างตั้งนานไม่เห็น นึกว่าแอปจะหนีกลับก่อนซะแล้ว” นทพูดต่อ
“แอปไปนัดพี่นทตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ??”
“ก็พี่เขียนโน้ตให้แอปไงคะ ตอนพักที่พี่มาหาแอปไง”
“แอปไม่ได้โน้ตอะไรเลย ให้ผิดคนรึเปล่าคะ เผลอให้น้องมิ้นท์ไปรึเปล่า” แอปพูดจบทำหน้าย่นใส่
><” น่ารักชะมัด นทคิดในใจ “พี่เขียนโน้ตใส่ไว้ในกระเป๋ากระโปรงแอปไง”
อิษฏ์อาณิกเอามือล้วงเข้าไปในกระเป๋ากระโปรงของเธอ มีกระดาษใบเล็ก อยู่จริงๆด้วย เธอหยิบกระดาษแผ่นนั้นออกมาเปิดดู
“น้องแอปคะ
เลิกเรียนแล้วเจอกันที่หน้าตึกนะ
พี่จะรออยู่ตรงโต๊ะหินอ่อนตัวริมสุด
กลับบ้านด้วยกันนะคะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง
พี่นท
”
อิษฏ์อาณิกหันไปมองรุ่นพี่ด้วยความสงสัย กระดาษโน้ตแผ่นนี้มาอยู่ในกระเป๋าเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเธอไม่รู้สึกตัว นทเหมือนจะรู้ว่าอิษฏ์อาณิกต้องการจะถามอะไร
“สามารถใช่ม๊า” นทยักคิ้วให้รุ่นน้องหนึ่งที พร้อมกับชูนิ้วโป้งกับนิ้วชี้กางออก ยกมือแนบคาง
“พี่นทนี่บ้าบอจริงๆ แอปไปดีกว่า” พูดจบอิษฏ์อาณิกก็หยิบข้าวของของเธอ เดินกระเผลกๆ ผ่านนทที่ยืนอยู่ตรงหน้าห้องออกไป
“เดี๋ยวค่ะ” นทจับแขนซ้ายของอิษฏ์อาณิกเบาๆ “มา เดี๋ยวพี่ถือของให้นะคะ”
นทยื่น มือไปดึงถุงหนังสือและกระเป๋ามาถือไว้เอง มืออีกข้างที่ยื่นออกไปจับแขนซ้ายของรุ่นน้องนั้น บัดนี้ค่อยๆ เลื่อนลงไปเกาะกุมมือยาวเรียว แล้วจูงเดินไป อิษฏ์อาณิกรู้สึกหวั่นไหวกับการแสดงออก ท่าทีของรุ่นพี่มาดเซอร์ที่มีต่อเธอ แต่ก็พยายามสลัดความรู้สึกนั้นทิ้ง เธอพลันคิดไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า รุ่นพี่ ถูกรายล้อมไปด้วย เด็กนักเรียวสาวหน้าตาน่ารักหลายคน แล้วไหนจะเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเธอที่ชื่อมิ้นท์อีกล่ะ ท่าทางทีเล่นทีจริงของรุ่นพี่ทำเอาเธอชักไม่แน่ใจว่ารุ่นพี่เป็นคนยังไงกันแน่ หรือรุ่นพี่อาจจะเห็นเธอเป็นแค่ของเล่นชิ้นใหม่ ที่ไม่ต่างอะไรกับคนอื่นๆ ก็เป็นได้
“เหม่ออีกแล้วนะเรา เหม่อบ่อยจัง คิดอะไรอยู่คะเนี่ย” นทถาม
“คิดไปเรื่อยเปื่อยอ่ะค่ะ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
นทจูงมืออิษฏ์อาณิกเดินไปเรื่อยๆ จนถึงรถคันหรูของเธอ
“พี่นท เดี๋ยวแอปกลับเองก็ได้ค่ะ แอปโทรให้แม่มารับดีกว่านะ” อิษฏ์อาณิกเอ่ยขึ้นอย่างเกรงใจ
“พี่บอกว่าจะไปส่ง ก็ไปส่งสิคะ พี่ทำให้แอปเจ็บ ให้พี่ได้ทำอะไรชดเชยความผิดซักนิดนึงก็ยังดี”
อิษฏ์อาณิกยืนนิ่งกับสิ่งที่ได้ยิน – อืม ม จริงสินะ ที่พี่นทมาคอยเอาใจเรา อาจเป็นเพราะพี่เค้ารู้สึกผิดที่ทำเราเจ็บก็ได้ อย่าเข้าข้างตัวเองไปหน่อยเลยแอปเปิ้ล
“พี่นท.. พี่นท ท ท” เสียงเรียกดังขึ้นแต่ไกล
อีกคนแล้วสินะ – อิษฏ์อาณิกคิดในใจ
“อ้าว ซิล ยังไม่กลับบ้านอีก พี่นึกว่าแกกลับไปละ โทรไปก็ไม่ติด” นทเอ่ยขึ้นหลังจากที่มองไปเห็นรุ่นน้องคนสนิทของเธอ
“แห่ะ แบตหมดอ่ะพี่นท ขอกลับด้วยคนนะ ฮ่าๆ แล้วนี่ใครอ่ะ เด็กใหม่พี่นทเหรอ”ภาวิดาพูดแซวขึ้น หันไปเหล่อิษฏ์อาณิกที่ยืนอยู่
“ว่าที่พี่สะใภ้แกไง หวัดดีรึยัง 55” นทเล่นด้วย
“บ้าเหรอพี่นท” ใบหน้าอิษฏ์อาณิกเริ่มแดงขึ้นๆ เด็กสาวหันไปมองค้อนรุ่นพี่
“ไม่ใช่นะคะ ชื่อแอปเปิ้ลค่ะ เรียกแอปเฉยๆก็ได้นะ พอดีเพิ่งย้ายมาใหม่ อยู่ ม 5 ค่ะ” อิษฏ์อาณิกรีบหันไปตอบภาวิดา
“ซิลวี่คะ เรียกซิลเฉยๆ ก็ได้ อยู่ ม 4 ค่ะ” ภาวิดาแนะนำตัวเองบ้าง
“นี่ นทนี่ นะคะ เรียก นท เฉยๆ ก็ได้คร่ะ อยู่ ม 6 คร๊า” นททำท่าทางล้อเลียนสองสาว
อิษฏ์อาณิกกับภาวิดาหันมามองหน้ากัน หลุดขำกระจาย ภาวิดาพูดขึ้น “พี่นท ทำไปได้ ฮ่าๆ”
..
“ซิล แกนั่งหลังแล้วกันนะ พอดีแอปเค้าเท้าแพลงอ่ะ” นทบอกรุ่นน้องขณะที่กำลังขึ้นรถ
“ก็ได้อ่ะ พี่นท แต่มันอึดอัดๆ อ่ะ เบาะหลังเนี่ย” ภาวิดาทำหน้ามุ่ย บ่นงึมงำ
“เดี๋ยวพี่ นั่งข้างหลังให้ก็ได้นะ ซิล” อิษฏ์อาณิกพูดขึ้น
“ให้ซิลมันนั่งหลังแหละดีแล้วค่ะ แอปนั่งนี่แหละ” นทพูดกึ่งสั่ง
“แอปบ้านอยู่แถวไหนคะ” นทถาม
“อยู่หลังมอค่ะพี่นท ตรงที่หน้าปากซอยมีร้านกาแฟชื่อ เดอะดาวี่ อ่ะค่ะ”
“อ่อ คุ้นๆ งั้นเดี๋ยวพี่แวะไปส่งซิลมันก่อนแล้วกัน ทางผ่านพอดี”
เมื่อนทขับผ่านตึกแถวช่วงหนึ่งยาวประมาณ 3-4 คูหาที่เปิดเป็นร้านค้าขายของ นทเลี้ยวเข้าไปยังที่จอดด้านข้าง
“แอป ซิล นั่งในรถละกัน เดี๋ยวพี่ขอไปซื้อดอกไม้แป๊บนึง” นทพูดขึ้น
“ซื้อไปให้สาวเหรอ พี่นท ฮิ้ว ว ว” ภาวิดาแซว
นทยิ้มไม่ตอบ เธอเปิดประตูแล้วเดินลงจากรถไป ซักพักเธอถือกุหลาบขาวช่อไม่ใหญ่มากนัก จัดตกแต่งแบบเรียบง่าย เดินออกมาจากร้าน เธอเดินตรงมาที่รถ เปิดประตู แล้วนั่งลงที่ด้านคนขับ
“ซิล ฝากวางไว้ข้างๆแกหน่อย” นทพูดพลางยื่นช่อดอกไม้ส่งไปทางด้านหลัง
“ให้แอปถือให้ดีกว่าค่ะ เดี๋ยวมันจะช้ำไปซะก่อนนะ” อิษฏ์อาณิกพูดแทรกขึ้นมา เธอใช้มือนึงจับแขนรุ่นพี่รั้งเอาไว้ อีกมือนึงยื่นไปหยิบช่อดอกไม้นั้นมาวางไปบนตัก “ไปกันเถอะค่ะ พี่นท”
อิษฏ์อาณิกก้มมองดอกไม้ช่อนั้น นึกไปว่า หากเธอเป็นคนได้รับดอกไม้ช่อนี้จากรุ่นพี่คงดีไม่น้อยทีเดียว แต่ในความเป็นจริง ไม่ใช่เธอ ใครกันนะ เป็นคนที่โชคดีคนนั้น เธออิจฉาเธอคนๆ นั้นเหลือเกิน
..
“เอ้า ซิล ถึงบ้านแกละ พี่ไม่เข้าในซอยนะ กลับรถยาก” นทเบี่ยงรถจอดริมฟุตบาทไม่ไกลจากซอยบ้านรุ่นน้องเธอเท่าไรนัก กดให้สัญญาณไฟกระพริบ
อิษฏ์อาณิกลงจากรถหอบช่อดอกไม้ในมือ เพื่อให้ภาวิดาลงจากรถได้ นทเปิดประตูด้านคนขับออกมาเล็กน้อย เธอลงมายืนอยู่บนพื้นถนน ตะโกนขึ้น “เดินดีๆละ พรุ่งนี้เจอกัน ไอ้อ้วน” โบกมือลารุ่นน้อง
ทันใดนั้นเอง เธอรู้สึกมีแรงกระชากที่ข้อมือเธออย่างแรง ทำให้เธอเสียหลักเซไปตามแรงจนเกือบจะล้ม
เพี๊ยะ ะ ะ!!! เสียงฝ่ามือกระทบเข้ากับแก้มใสๆ ของนทอย่างแรง ทำเอาเธอหน้าหัน รู้สึกชาไปทั่วบริเวณใบหน้าด้านขวา บัดนี้ แก้มขาวเริ่มปรากฏให้เห็นเป็นรอยฝ่ามือจางๆสีแดงระเรื่อ
อิษฏ์อาณิกกับภาวิดาต่างพากันยืนอึ้ง ตะลึงกันไปพักใหญ่ นทเองก็เช่นกัน เธอกำลังงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวเธอเองอยู่
“เฮ้ย กวาง ใจเย็นดิ” เพื่อนของหญิงสาวที่ฝากรอยฝ่ามือไว้ที่เด็กสาวมาดเซอร์ตะโกนขึ้น พร้อมกับช่วยกันฉุดเพื่อนเธอเอาไว้ ไม่ให้ปรี่เข้ามาทำร้ายเด็กสาวมาดเซอร์ตรงหน้า
“พี่กวาง ทำอะไรน่ะ พี่มาตบนททำไม” นทพูดขึ้นเสียงดัง
“ทำอะไรเหรอ พี่น่าจะถามเธอมากกว่านะ ว่าเธอทำอะไรกับพี่” กรวรรณพูดเสียงสั่น
"แล้วยัยนั่นมันเป็นใคร" เธอมองไปทางอิษฏ์อาณิกด้วยหางตา
“เค้าจะเป็นใครก็ไม่เกี่ยวอะไรกับพี่กวางนิ”
กรวรรณได้ยินดังนั้น เริ่มสะอื้น น้ำตาเริ่มไหลเอ่อเต็มดวงตากลมโตของเธอ ท่าทางเกรี้ยวกราด บัดนี้ได้หายไปสิ้น เธอเริ่มร้องไห้คร่ำครวญพลางกำมือทุบไปที่ตัว ที่แขนของนท “นท เธอนอกใจพี่ได้ไง ฮือ อ อ”
นทจับมือกรวรรณดึงขึ้น “นท ไม่รู้ว่าพี่พูดถึงเรื่องอะไร นท ว่าวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง เอาไว้นทจะโทรไปคุยกับพี่เองดีกว่านะ นะคะพี่กวาง”
“พี่คะ ช่วยพากวางกลับไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวนทจะโทรไปคุยกับพี่เค้าเอง” นทหันไปบอกเพื่อนของกรวรรณ
“ฮืออ อ ฮือ อ อ” กรวรรณถูกเพื่อนของเธอลากลับไปขึ้นรถที่จอดอยู่ด้านหลัง แล้วขับออกไป
“พี่นท เป็นไรมากป่ะ เจอพิษรักแรงหึงเข้าให้ละ” ภาวิดาถามด้วยความเป็นห่วง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะแซวรุ่นพี่ของเธอ
“ซิล ไม่ขำเว้ย แกกลับบ้านไปได้ละ ก่อนที่พี่จะเล่นงานแก ข้อหากวนโอ๊ย” นทเสียงเข้ม
“หูย กลัวแล้วอ่ะ พี่นท ไปดีกว่า” “พี่แอป ฝากดูพี่นทด้วยนะ เจ๊แก ลมตีกลับละ ฮ่าๆ” ภาวิดาแซวส่งท้าย ก่อนวิ่งเข้าซอยไป
อิษฏ์อาณิกที่ยืนอึ้งอยู่ หันไปสบตารุ่นพี่ของเธออย่างงงๆ นทเห็นดังนั้น เลยเดินตรงมาหารุ่นน้องแก้มป่อง โอบเอวบาง เปิดประตูรถ แล้วกดไหล่เธอเบาๆ “ไปค่ะ ขึ้นรถ”
นทเดินกลับมาขึ้นรถทางฝั่งคนขับ
ปัง ง ง.. เธอปิดประตูเสียงดัง
“บ้าเอ้ย” เธอเงยหน้ามองแก้มของเธอผ่านกระจกมองหลัง สบถออกมาเบาๆ ก่อนเอามือลูบไปที่แก้มตัวเอง
“พี่นท เจ็บมากมั๊ยคะ” อิษฏ์อาณิกพูดพลางยื่นมือไปลูบแก้มบางที่เป็นรอยแดงอย่างแผ่วเบา นทยกมือขึ้นกุมมือเรียวนั้นอย่างหลวมๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ เจ็บแค่นี้ไกลหัวใจ” นทหันไปสบสายตากับรุ่นน้องร่างบางอย่างเนิ่นนาน ความรู้สึกบางอย่างเริ่มก่อตัวขึ้นภายในใจของเธอทั้งคู่ ต่างรู้สึกแปล่บๆ ในหัวใจ เหมือนกับตัวเองกำลังลอยละล่องอยู่กลางสายลม
เสียงบีบแตรดังขึ้นจากรถคันข้างหลัง ทำเอานทสะดุ้งปล่อยมือเรียวหลุดจากแก้ม อิษฏ์อาณิกรู้สึกตัว ดึงมือกลับ หันหน้ามองออกนอกหน้าต่างแก้เขิน นทเหล่มองท่าทีของรุ่นน้องพร้อมกับยิ้มน้อยๆ ปรากฏบนใบหน้า
-----------------------------------------------
มาอัพให้แล้วนะรีดเดอร์ ดึกเลยทีเดียว
ไรท์เตอร์กำลังคิดว่า จะให้นทเจ้าชู้ต่อไปดีรึเปล่า ฮ่าๆ
ไม่รู้ว่า รีดเดอร์ ชอบยังไงกันบ้าง เม้นท์กันเยอะๆ นะ
:D
ความคิดเห็น