คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จิตแพทย์
หลังจากจ้างนักสืบแล้ว ริกก็ตรงเข้าไปยังบริษัท
“คุณนภา รอพบคุณอยู่ค่ะ” นกเลขาของริกบอก
“ขอบคุณครับ เย้” ริกรีบเดินไปยังห้องเขาทันที
นภาเพื่อนสนิทของเขาตั้งแต่มัธยม เธอเป็นจิตแพทย์ และผมพาเธอไปพบกับวา เพื่อช่วยเรื่องความจำของเธอให้กลับคืนมา
ติ๊งต่อง
เสียงกริ่งดัง วารีออกมาเปิดประตูทันที
“มาไวจัง นั่งรอผมอยู่หรอ”
“ตลกน่า!! ใครจะไปรอ คนอย่างนาย”
“นี่ ภา เพื่อนผม” ริกบอก
ผู้หญิงที่ยืนข้างๆริก สวยมาก ขนาดวารีเป็นผู้หญิง ก็ยังรู้สึกว่าเธอสวยมากๆ
“สวัสดีค่ะ พี่ภา” วายกมือไหว้
“สวัสดีค่ะ น้องวา” ภายกมือรับไหว้
“ภา เขาเป็นจิตแพทย์ ลองคุยกันดูนะ พี่อยากให้เขามารักษาวาจ่ะ” ริกอธิบาย
วารี รู้สึกแปลกๆ เธอต้องพบกับจิตแพทย์มันเหมือนเธอเป็นบ้า หรือนายริกคิดว่าฉันป่วยทางจิต ฉันความจำเสื่อมนะทำไมต้องพบจิตแพทย์
“คือ วาไม่เข้าใจ ทำไมต้องให้จิตแพทย์มาพบวา วาไม่ได้ ไม่ได้ เป็นอะไรหนักขนาดนั้นนะคะ”
ริกหัวเราะ “ยัยโง่” แล้วหันไปทางนภา “ภาดูแลทีนะ เดี๋ยวริกมา”
ริกเดินออกไปทันที และรีบขับรถ มุ่งเข้าสู่บริษัททันที
“สวัสดีครับ ลุงสยาม”
“ไหว้พระเถอะ ริก”
“คุณลุงมาหาไม่บอกผมก่อนล่ะครับ ผมจะได้ต้อนรับให้ดีกว่านี้”
“ไม่ต้องมากความหรอก ลุงหลานเจอกัน จะต้องมีพิธงพิธีอะไรมากมาย”
สยามจ้องหน้าริก ก่อนถามว่า “ไม่ได้ไปภูเก็ตหรือ”
“มันก็แค่เกมส์น่ะครับ ไม่คิดว่าคุณลุงจะเล่นด้วย”
“วามีความสำคัญกับลุงมาก เอาเธอคืนมาเถอะ ลุงขอร้อง”
“คุณลุงพูดอะไร น้องวาจะมาอยู่กับผมได้ไง”
“ตอนนี้น้องวากำลังสับสน เธอต้องได้รับการรักษา”
“ผมไม่ทราบครับ”
สยามจ้องไปที่ตาของริกอย่างจับผิด
“แน่ใจนะ ว่าวาไม่ได้อยู่กับริก” สยามพูดช้าๆเน้นทุกคำ
“เธอไม่ได้อยู่กับผม”
สยามยังคงจ้องริกอยู่สักพัก จนมีโทรศัพท์โทรเข้ามาหาสยาม
ทางด้านนภากับวารี หลังจากริกไปวารีก็ร้องไห้ ด้วยความน้อยใจที่ชายหนุ่มทำแบบนี้ ทำให้นภาปลอบและอธิบายหญิงสาวถึงการรักษาของตน จนวารีวางใจ ยอมเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง
มาทางด้านริก
“ลุงไปก่อนล่ะ วันหลังริกไปบริษัทของพ่อกับแม่ริกบ้างสิ มาเรียนรู้งานบ้าง ลุงก็แก่เกินจะดูแลแทนแล้ว” สยามลุกขึ้น และกำลังเดินออกไป
“เดี๋ยวครับ คุณลุง เอ่อ” ริกเหมือนพยายามจะพูดอะไร
“ไปก่อนนะ หลานรัก” สยามเอามือตบที่ไหล่ของริก
ริกรู้สึกเอะใจอะไรบางอย่างจึงหยิบโทรศัพท์ โทรหาภาทันที ไม่มีคนรับ
“ไม่จริง ไม่น่าเจอไวขนาดนั้น” ริกคิด พร้อมกับวิ่งออกมา ไปที่รถมุ่งหน้าไปยังคอนโดทันที
โอ๊ย ทำไมรถมันช้าอย่างนี้ ความใจร้อนของริกทำให้เขาไม่ทันสังเกตมอเตอร์ไซต์ที่พุ่งฝ่าไฟแดงมา
เอี๊ยด ปึง!! รถเขาชนกับมอเตอร์ไซต์คันนั้นพอดี คนที่ขับรถมอเตอร์ไซต์กระเด็นออกจากรถคันนั้นไปห้าเมตร ริกตกใจก่อนลงจากรถไปดู เขารีบโทรเรียกรถพยาบาล
ในช่วงที่ริกกำลังพาคนเจ็บไปโรงพยาบาลอยู่นั้น สยามกำลังนั่งรถเข้าไปยังคอนโดของริก สยามเดินเข้ามาทางคอนโด ขึ้นลิฟท์ขึ้นมา
“ติ๊งต่อง”
วากำลังคุยกับภา ก็ต้องหยุดชะงัก
“สงสัยริกมาแล้วค่ะ” ภาบอก
“ไม่ใช่ค่ะ โทรศัพท์มาค่ะ พี่ริกเขาตั้งเสียงโทรศัพท์เสียงเดียวกับเสียงกริ่งค่ะ พี่ภา” วาบอกพร้อมกับเดินไปรับโทรศัพท์
“สวัสดีค่ะ”
“รีบหนีออกจากที่นั่นด่วน คุณกำลังมีอันตราย”
“นั่นใครน่ะ”
ตี๊ด ติ๊ด
“ใครโทรมาหรอ” ภาถาม
“ไม่รู้ค่ะ เสียงผู้หญิง เธอบอกให้วาหนี”
“แปลก เอ๊ะ ริกโทมานิ เพิ่งเห็น” ภาพูดพร้อมกับดูมือถือของตัวเอง และโทรกลับหาริก
“ภา วาอยู่ตรงนั้นหรือเปล่า”
“อยู่ค่ะ แต่เดี๋ยวภาจะกลับแล้ว ริกรีบๆมารับภาที จะสองทุ่มแล้ว ภามีงานค้างๆอยู่เยอะ”
“ครับ เดี๋ยวรีบกลับไปเลย”
ริกรู้สึกโล่งอก อย่างน้อยมันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เขากังวล
สยามเดินถึงประตู เขามีคีย์การ์ดเปิดประตูเข้าไป นอนพักที่ห้องของเขาเอง
ริกมาถึงห้อง และพาวากับภาออกมาด้วย เขาไปส่งภาที่บ้าน และพาวาไปยังที่ๆหนึ่ง
หน้าบ้านตระกูลเตโชบูรณะ พอริกมาถึงประตูเปิดขึ้นอย่างอัตโนมัติ เขาขับรถเข้ามาในตัวบ้าน
“พี่ริกพาวา มาที่นี่ทำไมคะ”
“วาพอจะจำอะไรได้บ้างแล้ว หรือยัง” ริกถาม
วารีบปฏิเสธ “จำไม่ได้ค่ะ”
“งั้นลงมาด้วยกัน”
“ไม่ค่ะ วาไม่ไป วารู้สึกกลัวบ้านหลังนี้ บอกไม่ถูกวารู้สึกมีอันตราย”
“ลงมาเถอะ ไม่มีอะไรทั้งนั้น”
วาเดินลงอย่างว่าง่าย
“พี่ริกพาวามาที่นี่ทำไมคะ”
“มาหาความจำของวาไงล่ะ”
“แต่...”
วามองไปยังพรมแดงที่จัดวางทอดยาวจากหน้าประตูรั้ว ถึงทางเข้าหน้าประตูบ้าน ริกจูงมือวาเดินเข้ามาในบ้าน วาลองเดินๆดูในบ้าน ภายในบ้านมีห้องจัดเลี้ยงที่มีโต๊ะอาหารขนาดใหญ่ ชุดโซฟาหรูรองรับคนได้หลายสิบคน ลานจัดเลี้ยงรอบสระว่ายน้ำส่วนตัว มีพื้นกระจกใสเห็นฝูงปลาว่ายแม้อยู่ในบ้าน ห้องฟิตเนส และซาวน่าในห้องน้ำ วาเดินไปจนหยุดที่มุมๆหนึ่ง
“วาจำที่นี่ได้”
“ลักกี้ วาจำมันได้ มันไปไหนแล้ว ลักกี้ๆมานี่เร็ว”
“ไปดูที่อื่นเถอะ” ริกบอก
วาพยายามนึก “ลักกี้ ไปไหนแล้ว”
“ลักกี้ ตายไปตั้งสองปีแล้วครับ” ริกบอกเมื่อเห็นหญิงสาวมีท่าทีสงสัยอยู่
“มันตายมาหลายปีแล้ว”
วารู้สึกปวดหัว เธอเริ่มยืนไม่อยู่ ริกรีบเข้าไปประคอง
“เรากลับก่อนเถอะค่ะ วันนี้วาเหนื่อยมากแล้ว”
ริกพาเธอขึ้นรถและขับออกจากบ้านหลังนั้น
“พี่ริกพาวามาที่นี่ จะไม่เกิดเรื่องหรอคะ”
“คุณพ่อของวาเขารู้แล้ว ว่าวาอยู่กับพี่”
“หา!!!”
“วาตกใจอะไรครับ คุณพ่อไม่มีทางทำร้ายวาหรอกครับ”
วานั่งนิ่ง และเริ่มงงกับท่าทีของริก
“ทำไมคะ”
ริกกดโทรศัพท์
“สวัสดีครับ คุณลุง”
“ผมพาวามาที่บ้านแล้วครับ เรากำลังเดินทางไปที่ๆนั่น”
“ครับ ครับ ผมจัดการได้ครับ ขอบคุณ”
ริกวางหูและอธิบายว่า “ใจเย็นนะวา คุณพ่อของวาเป็นห่วงวาจริงๆ” และเขาอธิบายต่อ
“คุณออร่าเป็นคุณแม่อีกคนของวา วาอาจจำไม่ได้แต่เขาก็รักวามากเหมือนกัน”
วาถาม “แล้วใครทำร้ายวากันแน่”
“ก่อนวาจะเข้าโรงพยาบาล มีคนไปพบวาอยู่ที่ๆหนึ่ง ทั้งสองครั้ง วาจมน้ำที่นั่นทั้งสองครั้ง”
“หมายความว่า มีคนทำร้ายวาที่นั่น ใช่ไหมคะ”
ริกจอดรถ และหันมาบอกวา
“วา พี่ขอดูรอยช้ำที่วาบอกว่ามีอีกทีสิครับ” วาเปิดเสื้อดูรอยช้ำให้เห็นรอยช้ำจากการถูกทำร้าย ริกเอามือเข้าไปกดรอยนั้น
“โอ๊ย พี่ริกทำอะไร วาเจ็บนะคะ”
“วาลองดูใหม่สิครับ มันเจ็บจริงๆหรือเปล่า”
วามองแผลนั้นอีกครั้งมันหายไป
“วาไม่ได้ถูกใครทำร้าย แต่คนที่ทำร้ายวา คือตัววาเอง” ริกบอก
วาสับสน “ไม่จริง คนทำร้ายคือวาหรอ วาเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาหรือ” หญิงสาวเริ่มพูดพึมพำ
หญิงสาวกรีดเสียงร้อง แล้วสลบไป
“วา วา วา” ริกพยายามเรียกเธอแต่ไม่ได้ผล
“วา พี่ขอโทษ”
ความคิดเห็น