คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความทรงจำ
“อย่าหนีนะ” หญิงสาวลืมตาขึ้นมาพร้อมกับเสียงนี้ที่ก้องในหู เพดานสีขาว ผนังห้องสีขาว มีแจกันดอกไม้อยู่ข้างๆหัวเตียง มีการ์ดเล็กๆ หญิงสาวค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือหยิบการ์ดนั่นมาอ่าน
“หายไวไวนะจ๊ะ ทุกคนรออยู่”
พร้อมมองไปรอบๆห้อง ที่นี่คงเป็นโรงพยาบาล หญิงสาวพยายามทบทวนเรื่องที่มาอยู่ที่นี่พร้อมกับนึกว่า....
จี้ด....ความเจ็บปวดที่ศีรษะทำให้เธอทรมาณ เธอนึกไม่ออกว่าตัวเองเป็นใคร พร้อมกับกรีดเสียงร้อง
“โอ๊ย....”
เสียงร้องของเธอดึงดูดพยาบาลที่อยู่ข้างนอกวิ่งเข้ามา และคนอื่นๆที่เธอไม่รู้จักเข้ามา
“คนไข้ รู้สึกตัวแล้วค่ะ”
หญิงสาวยังคงร้อง “ไม่ ไม่ ม่ายยยย ฉันเจ็บ ฉันขอโทษ ฮือๆ”
“คุณคะ ทำใจดีๆไว้ค่ะ คุณคะ” นางพยาบาลพยายามเรียกสติของคนไข้สาวคืนมา
หญิงสาวยังคงดิ้นอยู่สักพักใหญ่ และเริ่มสงบลง พร้อมกับมองไปรอบๆ ในห้องนี้นอกจากพยาบาลคนที่เรียกเธอเมื่อกี้ ก็มีผู้ชายวัยกลางคน แต่งตัวดูภูมิฐาน และผู้หญิงผมสั้นที่ตาเธอค่อนข้างบวมมากเดาได้ว่าเธอเพิ่งร้องไห้มาอย่างหนัก
“วา” เธอพูดกับคนไข้หญิงท่าทางสับสนที่นั่งอยู่กับพื้นข้างๆเตียงผู้ป่วย
“ใครคะ วา” หญิงสาวตอบรับอย่างงงๆ
คำตอบของหญิงสาวทำให้คนที่เรียกเธอเมื่อกี้ถึงกับร้องไห้ ยิ่งสร้างความสับสนให้กับหญิงสาวมากขึ้นไปอีก
“ชื่อของหนูไงคะ วารี เตโชบูรณะ”
ตระกูลเตโชบูรณะมีธุรกิจมากมายในประเทศ และผู้ชายวัยกลางคนที่อยู่ในห้อง นาย สยาม เตโชบูรณะ ส่วนผู้หญิงผมสั้นคนนั้นคือ ออร่า ยุทธรักษ์ และลูกสาวของเค้าทั้งสองมีอยู่คนเดียวคือวารี เตโชบูรณะ หญิงสาวผู้เป็นคนไข้อยู่ในห้องๆนี้ หญิงสาวผู้พรั่งพร้อมไปด้วยทรัพย์สมบัติ และหน้าตาอันสวยงาม อะไรเป็นสาเหตุทำให้ความจำของเธอหายไป
“จากการสแกน เอ็มอาร์ไอ เพื่อติดตามผลอีกครั้ง หลังจากที่ครั้งแรกที่ได้สแกนไปแล้วครบ 6 เดือนพอดี ผลตรวจพบว่า ไม่พบความผิดปกติของสมองเลย คนไข้จำอะไรไม่ได้เกิดจากที่ตัวคนไข้เองมากกว่า” หมอประจำตัวคนไข้กล่าว
“อีกแล้วหรอ” นายสยามถาม
“ครับผม ต้องดูอาการคนไข้อีกสักนิด แล้วเราจะมาวางแผนทำการรักษาต่อไปด้วยกัน”
ทางด้านหญิงสาว หรือวารี ได้แอบเดินหนีออกจากห้องพักของผู้ป่วยไป เธอขโมยกระเป๋าใบสีเหลืองที่อยู่ในห้องพักของเธอไปด้วย หญิงสาวหนีไปหลบในห้องน้ำของโรงพยาบาล และเปิดกระเป๋าดู ในกระเป๋านั้นมีผ้าคลุม กระเป๋าเครื่องสำอางค์ กระเป๋าตังค์สีดำเรียบๆ ใบหนึ่ง เธอเปิดดูข้างในจึงพบว่ากระเป๋าใบนี้เป็นของผู้หญิงผมสั้น ที่ชื่อ ออร่า ยุทธรักษ์ และมีเงินสดอยู่ประมาณสองหมื่น
เธอได้ยินเสียงคนที่มาเข้าห้องน้ำ คุยกัน
“วา ความจำเสื่อมอีกแล้ว สองครั้งแล้วเนี่ย น่าสงสารจัง”
“นั่นสิ ได้ยินว่าครั้งที่แล้วความจำเสื่อม เธอมีรอยช้ำๆคล้ายกับถูกทำร้ายมาด้วยนะ”
“ต๊าย นั่นมันเป็นเรื่องไม่จริงจ่ะ ไม่รู้ว่ายัยวาจะโกหกทำไม”
“นั่นสิ เห็นว่าหลับมาตั้งนาน ไม่รู้จะตื่นหรือยัง”
“พ่อแม่ก็ร่ำรวย สงสัยจะเรียกร้องความสนใจมั้ง ไปกันเถอะ”
เมื่อสองคนนั้นออกจากห้องน้ำไปแล้ว วารีครุ่นคิด เธอถูกทำร้ายหรอ เธอลองถอดเสื้อเพื่อหารอยช้ำ แล้วเธอน้ำตาเริ่มไหล เธอมีรอยช้ำตามตัวมากมาย ไม่ใช่รอยช้ำที่เพิ่งเกิด แต่เป็นรอยช้ำที่เป็นแล้วหาย แล้วมีรอยใหม่มาเพิ่ม เต็มตัวไปหมด เกิดอะไรกับเธอ เธอรู้สึกกลัวมากจึงเอาชุดของแม่บ้านที่อยู่ในห้องเก็บของในห้องน้ำไปใส่ และตัดสินใจหนีจากโรงพยาบาล
ในขณะที่วารีกำลังจะออกไปจากโรงพยาบาลได้แล้วได้เดินไปชนกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งล้มลง แต่ด้วยความสับสนและมึนงงของเธอทำให้เธอไม่รู้สึกตัวว่าได้ชนเด็กคนนี้ล้มลง จึงได้เดินผ่านไป
“เด๋วคุณ จะรีบไปไหน” ผู้ชายที่มากับเด็กคนนั้นถาม
“ขอโทษค่ะ ฉันรีบ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” วารีตอบทันที และเริ่มรู้สึกตัวเมื่อเห็นว่าเด็กคนนั้นเลือดออก
“เป็นไรบ้างคะ หนู พี่ขอโทษนะ”
ผู้ชายคนนั้นไม่พูดอะไร อุ้มเด็กไปห้องฉุกเฉินทำแผลทันที วารียืนสับสนทำอะไรไม่ถูกสักพักก่อนเดินตามไปดูอาการเด็กคนนั้นด้วย
“น้องเขาไม่เป็นอะไรแล้วครับ ผมขอโทษด้วยที่ทำให้คุณตกใจเมื่อกี้” ผู้ชายคนนั้นบอกกับวารี
“ขอโทษด้วยค่ะ ฉันจะออกค่ารักษาให้น้องเขาเองค่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ คุณรีบนิ ไม่ไปแล้วหรอครับ”
วารีบอกด้วยน้ำเสียงกลัดกลุ้ม “ไม่รีบแล้วค่ะ ฉันกำลังสับสนอยู่ว่าจะทำยังไงดี”
สักพักมีผู้หญิงใส่สูทเดินตรงมาหาเธอ ท่าทางเธอเหนื่อยหอบเล็กน้อย
“คุณหนู อยู่ตรงนี้นี่เอง” เธอบอกกับวารี เมื่อเห็นท่าทางวารีงงๆ เธอจึงแนะนำตัว “ฉัน ฟ้าเป็นคนที่คอยดูแลคุณหนูเองค่ะ”
วารีเริ่มคิดทบทวน ฟ้า เธอคือใคร ฉันจะเชื่อเธอได้หรอ ใครเป็นคนทำร้ายฉัน ตอนนี้ฉันควรทำยังไงดี ดีล่ะ
วารีบอกกับฟ้า “ฟ้า ฉันเดินชนเด็กหกล้ม เพราะงั้นฉันต้องรับผิดชอบเด็กคนนี้ เธอไปเอาเงินมาจ่ายค่ารักษาเด็กคนนี้ให้ฉันที”
“คุณหนูกลับมากับฟ้าก่อน แล้วค่อยมาจ่ายค่ารักษาเด็กคนนี้ได้ค่ะ เด๋วฟ้าจัดการเรื่องนี้เองค่ะ”
“ไม่ได้ ฉันจะอยู่เฝ้าเด็กคนนี้จนเค้าทำแผลเสร็จ ไปเอาเงินมาให้ฉันก่อนนะ”
“ค่ะ คุณหนู”
เมื่อฟ้าเดินจากไปแล้ว วารีจึงหันมาพูดกับชายคนนั้นว่า “คุณช่วยฉันหน่อยนะคะ ฉันถูกตามล่า ช่วยหาทางพาฉันหนีที”
“ลูกคุณหนูอย่างคุณจะหนีออกจากบ้านอย่ามารบกวนพวกผมเลยครับ ผมมิอาจ ไม่อยากยุ่งเรื่องชาวบ้าน” ชายหนุ่มปฏิเสธอบ่างตรงๆ
“ฉันถูกทำร้าย” เธอเปิดเสื้อให้เห็นรอยช้ำที่ท้อง “คุณช่วยฉันด้วยเถอะ ขอร้อง ขอแค่หนีไปจากที่นี่พอ”
“งั้นจะให้ผมช่วยอะไรคุณล่ะครับ”
“พอคนที่ติดตามฉันมาถามคุณว่าฉันไปไหน คุณบอกไม่รู้นะคะ เด๋วฉันไปซ่อนตัวก่อน” วารีบอกพร้อมกับไปมุดตัวซ่อนที่หลังเก้าอี้ของชายหนุ่ม
ฮ่าๆ ชายหนุ่มหัวเราะ “หลบแบบนั้น คุณก็โดนจับได้พอดี เอากุญแจรถผมไป รถผมสีแดง จอดชั้น1B แถวที่17 หาไม่ยากคุณลองเอากุญแจไปยิงๆให้เปิดไป เด๋วผมตามไป คุณหนีไปทางหนีไฟตรงด้านนั้น ลงไปชั้นนึง แล้วซ่อนตัวไว้ในรถ เสร็จแล้วผมจะพาคุณออกไปเอง”
“ขอบคุณค่ะ คุณใจดี” เธอบอกพร้อมกับวิ่งหนีไป
ชายหนุ่มนั่งรอหมอทำแผลให้เด็กชายสักพัก ฟ้าคนดูแลคุณหนูเมื่อกี้ก็มาถึง
“เด็กเป็นไงบ้างคะ แล้วคุณหนูหายไปไหนแล้ว”
“คุณหนูของคุณยังไม่ให้เงินผมก็เดินหนีออกข้างนอกไปแล้ว”
เธอส่งเช็คเงินสกให้หนึ่งหมื่น “นี่ค่ะค่ารักษา ชอโทษด้วยค่ะ”
ชายหนุ่มรับเช็ค แล้วไปจ่ายค่ารักษาพยาบาล แล้วเดินไปที่รถของเค้า เค้าเห็นวารีนั่งหลับอยู่เบาะหลัง ผู้หญิงคนนี้ ในสถานการณ์แบบนี้ยังหลับได้อีก เค้าอดขำไมได้ เค้าเปิดประตูรถ วารีสะดุ้งตื่น
“มาแล้วหรอคะ”
เค้าไม่ตอบ และบอกให้เธอก้มหัวลง ก่อนขับรถออกมาเมื่อพ้นโรงพยาบาลแล้ว วารียังไม่โผล่จากที่ซ่อนทำให้เค้านึกขำก่อนพูกว่า “คุณเหมือนลูกหมาเลย”
เธอค้อนเค้านิดนึงก่อนโผล่หัวขึ้นมาบอกว่า “ก็มันจำเป็นนิคะ ไม่งั้นคงไม่รบกวนคุณ”
“น้องเขาไปไหนแล้วคะ”
“อยู่กับแม่ของเขาแล้วครับ”
ชายหนุ่มเริ่มเปิดเพลงบนรถ และบอกให้วารีมานั่งข้างหน้า พร้อมกับถามว่า
“ทำไมคุณถึงถูกทำร้าย”
“ฉันตื่นมาก็จำอะไรไม่ได้ค่ะ ไม่รู้ตัวเองเป็นใคร รู้แต่ว่าชื่อวารี เตโชบูรณะ และพบว่าตัวเองมีรอยช้ำตามตัว จึงตัดสินใจหนีออกมา”
“แล้วคุณจะไปไหน คุณคิดหรือยัง”
“ฉันยังไม่รู้เลยค่ะ อย่างแรกคงต้องหาข้อมูลก่อนว่าใครทำร้ายฉัน”
“ใจเย็นๆนะ ผมว่าคุณหาที่พักก่อนดีกว่า ผมได้เช็คจากคนของคุณมาหนึ่งหมื่นบาท ผมให้คุณนำไปใช้ล่ะกัน เผื่อทำอะไรได้บ้าง ส่วนเรื่องที่พัก คุณมาพักที่คอนโดผมก่อนก็ได้ ไม่มีคนอยู่พอดี”
“เดี๋ยว คุณรู้จักฉันหรอ”
“ทำไมถึงถามงั้นล่ะครับ คุณวา”
“ก็ คุณไม่รู้จักฉันแต่กลับช่วยเหลือฉัน มันแปลกๆ ฉันรู้สึกเกรงใจค่ะ คือฉันชนน้องชายคุณล้ม ยังมารบกวนคุณอีก ทั้งๆที่เราไม่รู้จักกันเลย”
ชายหนุ่มอมยิ้มเล็กๆทำให้ความหล่อของเค้าเพิ่มทวีคูน ชายหนุ่มคนนี้ดูๆไปเค้าหน้าตาดีมากๆคนหนึ่งเลย ขาว คม ปากแดงๆ ทำให้วารีรู้สึกเขิน หน้าของเธอเริ่มแดงนิดๆ
“ผมรู้จักคุณแล้วไง คุณชื่ออะไรนะ วา วา... นี ใช่ไหม”
“วารีค่ะ”
“ใช่ๆ ผมรู้จักคุณแล้วไง ส่วนผมชื่อริกครับ ชื่อจริงผม ฤทธิกรณ์ ทีนี้เรารู้จักกันแล้ว”
“ฉันขอพูดตรงๆนะคะ คือ..เอ่อ...”
“ครับ มีอะไรหรือครับ”
“เอ่อ...”
ชายหนุ่มหรือ ริกหัวเราะอีกครั้ง
“ผมไม่ทำร้ายคุณหรอกครับ ไม่หลอกพาคุณไม่ทำอะไรแน่นอน คุณไปพักผ่อนให้สบาย พอคุณพร้อมจะไปเมื่อไหร่ก็ได้ครับ”
“เอ่อ..ขอโทษค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“ผมขอแค่คุณจำผมได้บ้างก็พอ ผมชื่อริก ฤทธิกรณ์ เวริไพบูรณ์ครับผม”
ริกขับรถเข้ามาที่คอนโดแห่งหนึ่ง และพาวารีมาถึงห้องของเขา
“เชิญครับ” ริกเปิดประตูพร้อมกับบอกหญิงสาว
“โห คุณเป็นเศรษฐี หรือนี่ ห้องคุณใหญ่อย่างกับบ้าน”
ริกหัวเราะ
“ไม่หรอกครับ ห้องของคุณใหญ่กว่านี้อีกครับ คุณวา”
“ฉันจำไม่ได้หรอกค่ะ”
ริกทำเหมือนไม่ได้ยินวารีพูด แล้วบอกกับเธอ
“คุณใช้ทุกอย่างในนี้ได้ตามสบายนะ หิวก็สั่งข้าวขึ้นมาได้ ผมไปล่ะ”
“คุณไปแล้วหรอคะ”
“ครับ หรือคุณจะให้ผมอยู่ที่นี่กับคุณก็ได้นะ ผมไม่ถือ ยิ่งผู้หญิงสวยๆอย่างคุณแล้ว” ริกยิ้มกรุ่มกริ่ม
“ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมาก” วารีพูดพร้อมกับผลักหลังเค้าให้ออกไป
ริกยอมให้เธอผลักออกไปโดยดีพร้อมกับบอกกับเธอว่า
“ราตรีสวัสดิ์ ดาร์ลิ้ง”
ปัง ประตูปิดลง
“คนบ้า พูดอะไรไม่รู้ เราอุตส่าห์คิดว่าเป็นคนดี” วารีแอบบ่น
วารีหาเสื้อผ้าที่พอใส่ได้ โดยเปิดตู้เสื้อผ้า และเอาชุดนอนของริกมาใส่
“ในเมื่อคุณบอกว่าให้ฉันใช้ได้ทุกอย่าง ขออนุญาตใส่เสื้อคุณนะคะ คุณริก”วารีคิดในใจ
เธอเปิดตู้เย็น เห็นกล่องอาหารสปาเก็ตตี้แช่เย็น เธอนำไปเวฟในตู้ไมโครเวฟและกินอย่างเอร็ดอร่อย ตามด้วยผลไม้ โยเกิร์ต นม และขนมหวานอีก จากนั้นเธอก็เข้านอนทันที
ริกขับรถมาที่บ้านของเขาและคิดถึงเรื่องของหญิงสาววันนี้ก็อดขำไม่ได้พร้อมกับพูดว่า
“วา ไม่ว่าวาจะความจำเสื่อมกี่ครั้งก็ยังเป็นวาคนเดิม”
ความคิดเห็น