คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : DDD! 04 : อีกมุมของความเกรียน
DDD! 4
อีกมุมของความเกรียน
!+!+!+!+!
เป็นหนึ่งวันที่ยาวนานจริงๆครับ (ยาวไม่ยาวไม่รู้ รู้แค่เล่ามา3-4บทแล้วยังไม่จบ1วันเลย ฮ่าๆๆ) เชื่อไหมครับ ระหว่างที่เราแบกฟูกหนักๆอยู่ ไอ้เฟมมันก็เกรียนกำเริบ ทำตอแหลแรงหมด ยกแล้วปล่อย ยกแล้วปล่อย ปล่อยทีผมก็ฮวบลงไปที แถมห้องนอนผมดันเจือกทะลึ่งอยู่ชั้น2ซะด้วยสิ เฮ้อ เวรกรรมอะไรของยอดชายนายบัมพ์วะครับเนี่ย
แต่ด้วยความที่ผมเหนื่อยและหน่ายกับการเปิดศึกไร้สาระกับมัน ผมเลยได้แต่กัดฟันท่อง ยุบหนอ พองหนอ ควายหนอ กวนตรีนหนอ ในใจ แล้วแบกไปเงียบๆ สุดท้ายเราก็ปล่อยไอ้ฟูกตัวปัญหาลงข้างๆเตียงผม ไม่ใช่ว่าห้องมันแคบไม่มีที่อื่นวางนะครับ แต่ไอ้เฟมบอกว่ามันนอนดิ้น กลัวตกฟูก ถ้าลากมาติดกับเตียงผม โอกาสการตกฟูกของมันจะเหลือแค่ 50% ให้ตายเถอะครับ ฟูกมันสูงแค่ไหนกันเชียว ทำอย่างกับว่าตกลงมากระดูกจะหักงั้นแหละ
เอาล่ะเลิกสนใจไอ้เฟมมันซัก20วิเพื่อพักสมองและประสาทหูกันดีกว่า ไอ้บ้านี่ท่าทางจะสมาธิสั้น อยู่เฉยๆก็แหกปาก ผมเลยเตะตูดมันออกไปนอนกับM79 (หมาทรยศ)อีกครั้ง ถ้าหมามันเหนื่อยก็ให้ไอ้เฟมเห่าเฝ้าบ้านแทน ฮ่าๆ ไอเดียบรรเจิดใช่มั้ยล่ะครับ ^^
ไหนๆวันนี้ก็เป็นวันอาทิตย์เบาๆใสๆทั้งที นายบดินทร์คนนี้เลยขอเปิดแอร์เย็นฉ่ำเพื่อให้โลกร้อนขึ้นแล้วนอนตีพุงดูซีรีส์สืบสวนแบบชิลๆขำๆนะฮับ อิอิ..แต่เคยเป็นไหมครับ เวลาดูซีรีส์ยาวๆเนี่ยมันหยุดไม่ได้ แล้วเวลาก็ไหลไปเรื่อยๆ
และมีอีกอย่างที่ไหลไปพร้อมกับเวลาก็คือน้ำย่อยในกระเพาะอาหารน่ะสิครับ
จ๊อกกกก~
แง่มม หิวว่ะ บางครั้งผมก็ทำอาหารกินเองนะ เพราะผมชอบทำอาหารเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ตอนนี้ขี้เกียจว่ะ ไปซื้อที่ปากซอยเอาละกัน
แต่...อึ๋ย
“ร้อนนนนนนนนนนน!” จู่ๆวัตถุปริศนาก็มาแนบที่ข้างแก้ม
ด้วยความร้อน ผมเลยเอามือลูบแก้มแล้วหันไปมองต้นเหตุ แต่ เฮ้ย...นี่มัน...
“ชอบไม่ใช่หรอ”
ภาพที่ปรากฏตรงหน้าคือข้าวมันไก่กับน้ำซุปในถุงก๊อบแก๊บ..กับไอ้ตี๋หน้าเดิมที่ยืนยักคิ้วยิ้มกวนส้นตึกอยู่ มันคงไปตลาดหน้าซอยมา ...ติดอยู่ตรงที่ ตลาดนั้นมีร้านข้าวมันไก่แค่ร้านเดียวแล้วดันอยู่ในซอยลึกซะด้วย เรียกได้ว่าถ้าไม่เคยมาหรือไม่ใช่ลูกค้าขาประจำเนี่ยคงจะไม่รู้ว่ามีร้านนี้อยู่
ถ้าจำไม่ผิด เมื่อก่อนผมชอบชวนไอ้เฟมกินข้าวมันไก่ จะเรียกว่าทุกวันก็ได้นะครับ ฮ่าๆ เพราะเมื่อก่อนข้างบ้านมันเป็นร้านข้าวมันไก่ และพวกผมก็สนิทกับคุณลุงเจ้าของร้านด้วย แต่ก็มักจะโดนแม่ไอ้เฟมปรามอยู่เสมอเพราะเกรงว่าผมกับไอ้เฟมกินอาหารไม่ครบห้าหมู่
“ฮือ ฮือ ฮึก..”
“ไม่เอาน่า โตแล้วน่า บั่มบั๊ม”
“ก็...ก็ เราอยากกิน ทะ..ทำไม แม่เฟมต้องขัดด้วย ฮือ”
“หยุดร้องนะ น่า น่า นะ”
“ไม่! ฮือ ฮือ ฮือ”
“งั้นเอางี้” พูดจบ เด็กชายที่ชื่อเฟมก็วิ่งออกไปหน้าบ้าน
“หึๆ ฮะๆ” และเด็กชายบั่มบั๊มก็กลั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อเห็น เด็กชายเฟมพยายามปีนรั้วหน้าบ้าน แต่กลับหกล้มลงทุกครั้ง "โห!” แต่หลังจากความพยายามหลายครั้งก็ทำให้เด็กชายเฟมปีนออกไปจนได้...และหลังจากนั้นประมาณ 15 นาที
“หยุดร้องนะ ^^” เด็กชายเฟมก็กลับมาพร้อมกับถุงพลาสติกที่บรรจุของโปรดของเด็กชายบั่มบั๊ม
ทำไมตอนแรกผมถึงจำได้แค่ว่าไอ้เฟมคือไอ้เด็กนรกที่ชอบแกล้งผมนะ
บอกตรงๆนะครับ ถ้าผมไม่ได้มาเจอมันอีกครั้ง ถ้ามันไม่ได้ซื้อข้าวมันไก่มาให้ผม ความทรงจำดีๆแบบนี้..ผมอาจจะลืมไป ไม่สิ ผมอาจจะไม่นึกถึงมันอีกเลยก็ได้...
ไม่อยากปฏิเสธเลยว่า ผมน่ะดีใจ..ที่ไอ้เฟมยังจำสิ่งเหล่านี้ได้
แต่เดี๋ยวสิ! ทำไมผมถึงคิดว่ามันเป็น ความทรงจำดีๆ ล่ะวะ
“อืม ขอบใจ” ผมรับถุงก๊อบแก๊บจากมือมัน
“...” ไอ้เฟมตอบรับด้วยรอยยิ้มที่คุ้นเคย
ยิ้มจนได้...ผมเผลอยิ้มออกมาจนได้
“35บาท”
อึก! ขอเวลาสำลักน้ำลายตัวเองหน่อย...
หมดกัน! คนอุตส่าห์ซึ้ง ไอห่านนี่ แค่ 35 บาทเอง กับเพื่อนกันเชื้อยังจะงกอีกนะ
“โห ไอ้งกเอ้ย คิดว่าจะเป็นคนดี” น้ำเสียงของผมเปลี่ยนไปพร้อมกับสีหน้าที่เจื่อนลงราวกับมีสวิตซ์เปิดปิด
“ฮ่าๆๆ ล้อเล่นๆ แต่ขอไม่แชร์ค่าน้ำค่าไฟละกัน ฮ่าๆๆ”
ดูไอ้เฟมมันสิครับT^Tยังจะหน้าด้านทวงบุญคุณจากผมอยู่อีก อยู่ไหนแล้วฟระความทรงจำดีๆ ไอ้เฟมนี่นรกยังก็ไงก็นรกอยู่วันยังค่ำแหละนะ!
“แค่ 35บาท..เมิงจะคุ้มไปมั้ยวะ ยังไงก็ต้องแชร์เว่ย50-50” หึๆ จริงๆแล้วที่ผมให้มันนอนห้องเดียวกันก็เป็นเพราะนโยบายประหยัดแอร์ส่วนหนึ่งครับ อิอิ อะไรๆ เปล่างกซะหน่อย ><
“ไอ้งกเฮ้ย!” มันโพล่งพร้อมกับกระชากข้าวมันไก่ไปจากมือผม โอ้ว โน่ววว ข้าว มาน ก่ายยยย ขอให้นึกภาพสโลตาม จังหวะที่ไอ้เฟมกระชากข้าวมันไก่ไป ผมก็ลุกขึ้นยืนหมายจะตะปบถุงพลาสติกนั่นคืน แต่วืดดด ไอ้ตี๋กวนตึก (ย่อมาจากไอ้ตี๋นรกสมาธิสั้นโจรข้าวมันไก่ใส่ส้นตึกไปกวนตรีน) เลยหันกลับมาแลบลิ้นแล้วลักพาตัวน้องข้าวมันไก่ของผมไป สภาพตัวเองในตอนนี้ ถ้าเป็นในการ์ตูน พื้นหลังคนเป็นสีดำสนิทและมีลำแสงเล็กๆส่องมาในท่าOrz
“ข้าวมันไก่...อึก...” ผมได้แต่รำพึงรำพันกันตัวเองเบาๆ ฮืออ ไอ้เฟมใจร้ายT^Tกระซิก
จ๊อกกก
ไอ้ท้องนี่ก็ร้องไม่เลิก กวนตรีนจริงนะเมิง (ด่าแม้กระทั่งท้องไส้ตัวเอง)
แต่และแล้วความชั่วก็บังเกิดขึ้นมาในหัวสมอง หึๆๆ คิดหรือว่าคนอย่างเดอะบัมพ์จะยอมแพ้ไอ้เฟมมันง่ายๆน่ะ ฝันไปเถอะ ข้าวมันไก่เมิงต้องเป็นของกรู ฮ่าๆๆๆ ว่าแล้วผมก็บึ่งไปยังห้องครัว แต่เรื่องไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อผมก้าวเข้าไป
ผมล่ะงงกับไอ้อาการเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว เดี๋ยวดีเดี๋ยวเหรี้ยของไอ้เฟมมันจริงๆ
“ช้าจังวะ รอตั้งนาน”
ไอ้เฟมครับ มันนั่งใช้ช้อนเขี่ยข้าวเล่นอยู่ ที่สำคัญมันจัดจาน จัดโต๊ะอาหาร แถมเทน้ำไว้เผื่อผมเรียบร้อยแล้ว
“หึ แล้วแบบนี้คิดเท่าไหร่ล่ะ" ผมแซวมันขำๆแล้วลงไปนั่งเก้าอี้ตรงข้ามที่ไอ้เฟมเตรียมไว้ให้
“ไม่คิดเป็นเงินหรอก” มันหยุดมองหน้าผมซักพัก "แค่อย่าไล่กรูก็พอ กรูไม่มีที่ไป”
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า ว่าแววตาเมื่อครู่ของไอ้เฟมหม่นลงไปจริงๆ แต่ในอีกแค่เสี้ยววินาทีต่อมา ไอ้เฟมก็เอารอยยิ้มอวดดีแบบกวนๆมาบดบัง
"รอเมิงนานเนี่ย บั่มบั๊ม ไก่กรูจะเปลี่ยนสีหมดแล้ว"
ผมเองก็ไม่รู้หรอกว่าช่วงที่ผ่านมาไอ้เฟมมันไปเจออะไรมาบ้าง ผมเชื่อนะ ว่ามันเป็นคนเข้มแข็ง แต่พอเห็นแววตาเมื่อครู่นี้แล้ว บอกตรงๆว่าผมเองก็ไม่สบายใจ
แก๊ง
ผมวางช้อนส้อมลงแล้วเอื้อมมือไปตบไหล่มันเบาๆ
“ยังไงกรูก็เพื่อนเมิง มีอะไรก็บอกนะเว่ย”
ไอ้เฟมอมยิ้มขณะที่ปากยังคงเคี้ยวอาหารหมับๆ หึๆ คนอย่างไอ้บัมพ์ก็เท่เหมือนกันใช่ไหมล่ะครับ
.
.
.
ถ้าให้พูดอะไรก็ได้ 3คำตอนนี้ขอเป็นคำว่า "นอน ไม่ หลับ" ทั้งๆที่บ้านก็บ้านผม เตียงก็เตียงผม นอนแบบนี้มันทุกวัน แต่บังเอิญวันนี้มีแขก(ไม่ได้)รับเชิญคนใหม่มาน่ะสิครับ แถมไอ้นี่ก็ขยันพลิกตัวซะจริงๆ เดี๋ยวก็ครูดคราดๆ มันคิดว่าตัวเองเป็นหนูแฮมสเตอร์รึไงจะได้นอนกลิ้งๆอยู่ในกรง
“นอนไม่หลับหรอ” และแล้วความอดทนของผมก็หมดลง (อย่างง่ายดาย)
“คร่อก คร่อก ฟี้” และนี่คือเสียงตอบรับจากมันครับ -_-;
“เชื่อก็ควายแล้ว หนาวไปหรอเมิง กรูปรับแอร์ให้เอามั้ย” เห็นมันบ่นๆว่าผมเปิดแอร์เย็นเกิน แต่ได้ยินว่าเมื่อวานมันเข้ามาในสภาพพึ่งตากฝนหมาดๆ จะหนาวคงไม่แปลก
“ไม่เป็นไร เย็นกำลังดี แล้วเมิงไม่ง่วงหรอ” เอ๊า ไอ้นี่ กรูนอนไม่หลับเพราะเมิงแหละ ยังจะมีหน้ามาถามอีก
“...” ถึงจะบ่นในใจแต่ผมเลี่ยงที่จะไม่ตอบ
“เฟม ขอถามหน่อยสิ”
“อืม”
“เรื่องลุงวิชิตกับป้าแวว...เมิงไหวเปล่าวะ” ผมหมายถึงเรื่องที่พ่อแม่มันทะเลาะแล้วแยกกันอยู่ครับ ว่าแต่ไอ้ที่ถามนี่มันถูกที่ถูกเวลารึเปล่าเนี่ย
“ฮ่าๆ คิดว่าเรื่องอะไร” ไอ้เฟมหัวเราะแห้งๆ" กรูคิดไว้นานแล้วล่ะ ว่ามันต้องเป็นแบบนี้ กรูเตรียมใจไว้นานแล้ว”
“เอ่อ กรูขอทะ...” อยากจะบอกขอโทษที่ถามอะไรไม่เข้าท่า แต่ไอ้เฟมดันแทรกมาซะก่อน
“เรื่องมันเศร้าอยู่แล้ว กรูจะทำตัวเองให้เศร้าอีกไปทำไม” น้ำเสียงมันดูจริงจังผิดจากคนเดิมไปเลย ไอ้เฟมในตอนนี้...ทำไมถึงดู...โด่ดเดี่ยวจัง
“อะ” ด้วยความที่ตัวผมเองก็ทำอะไรไม่ถูก ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครดราม่าใส่ เลยยื่นตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลลงไปให้
"หึๆ ขอบใจนะบั่มบั๊ม” มันรับตุ๊กตาหมีไปแล้วเอื้อมมือมาขยี้หัวผม
“ไม่เป็นไร อะ เอ่อ..ฝันดี” ไอ้อาการติดอ่างแบบนี้เป็นเพราะผมตกใจที่จู่ๆไอ้เฟมก็ขยี้หัวผมใช่ไหมครับ...ไอ้อาการชาๆอุ่นๆที่ใบหน้านี่ก็ด้วย ต้องเป็นเพราะไอความร้อนจากมือไอ้เฟมถูกส่งผ่านมาแน่ๆเลย...ใช่ไหมครับ
“อืม ฝันดี”
.
.
.
สงสัยไอ้เฟมเวอร์ชั่นหงอยจะมีโปรโมชั่นเฉพาะช่วงพระอาทิตย์ตกครับ เมื่อแดดส่องฟ้าเป็นสัญญาณวันใหม่ ไอ้เฟมมันก็เริ่มสดใสเหมือนนกที่ออกจากรัง วันนี้วันจันทร์ครับ แน่นอนว่ามีเรียน! ผมก็เหมือนเคยครับ นั่งรถเมล์ 4-5 ป้ายก็ถึงมหาลัยแล้ว ที่ดินตรงนี้มันทำเลทองจริงๆ ไปไหนก็สะดวกอย่างที่ใครๆเค้าว่ากันเลย
“เมิงจะเดินตามกรูอีกนานมั้ย”
“กรูต่างหากที่ต้องถาม”
ตอนนี้ทั้งผมและมันลงจากรถเมล์เป็นที่เรียบร้อยแล้วกำลังบึ่งหน้าไปยังคณะอยู่ ผมยังไม่ได้ถามว่ามันอยู่คณะอะไร รู้แค่อยู่มหาลัยเดียวกันเพราะดูจากเน็กไทด์ แต่เลี้ยวขวาสอง ซ้ายหนึ่ง แล้วเดินตรงนี่มัน คณะกรูชัดๆ
“ห่าน อยู่คณะเดียวกันก็ไม่บอกนะเมิง” ผมเหวี่ยงกระเป๋าสะพายไปกระแทกไอ้เฟมเป็นการลงโทษ
“เมิงก็ไม่บอกกรูเหมือนกันแหละ” โอ้ย! ไอ้เฟมมันก็โต้กลับ
“ไม่เห็นเคยเจอเมิงเลยวะ” ผมก็ถามโง่ๆไปอย่างงั้นแหละครับ คณะผมคนเป็นหมื่นเป็นแสน แถมมีอีกตั้งห้าร้อยกว่าภาค (เว่อร์จริงๆ) ใครมันจะไปจำคนได้ครบล่ะ
“งั้นหรอ...หึ เมิงมันความจำสั้น ไอ้บั่มบั้มเอ้ย” ไม่พูดเปล่า ไอ้เฟมยังเอามือมาเคาะหัวผมอีกสองที ทำเหมือนผมเป็นเด็กงั้นแหละ หนอย อย่าให้ผมตัวสูงบ้างนะ
“ไอ้บัมพ์~ (ป๊าบ!)” โอ้ย! ใครมันแอบตบหัวตูฟระ
“อกหักจากหญิงเลยเปลี่ยนรสนิยมหรอวะ”
“หาคนดามใจได้เร็วจังนะเมิง หึๆ”
“สงสารแฟนเก่าเมิงว่ะ ฮ่าๆๆ”
“กรูว่าแล้ว หน้าจ่อยๆแบบเมิงหนีไม่พ้นผู้ชายหรอก”
O{}O !!
โอ้ววว นี่มันอะไรกันครับ!
ไอ้พวกตัวเฮียๆมากันครบเลย แล้วไอ้สายตาชั่วช้าแบบนี้มันอะไรกัน! ยังไม่พอใจคอพวกมันจะไม่เปิดโอกาสให้ผมแก้ตัวเลยใช่มั้ย ไอ้เฟมก็เหมือนกันยืนยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ได้
“พวกเมิงใจเยนนนน กรูไม่ได้...”
“หึ เดี๋ยวนี้ชอบหนุ่มเฟรชชี่หรอวะไอ้บัมพ์”
ผมมันซวยอะไรครับ พูดๆอยู่ก็ชอบโดนแย่งซีน แต่เดี๋ยว...ตะกี้ว่าไงนะ?
“หะหา...เฟรชชี่?”
ผมเหล่ตาไปมองไอ้เฟม ซึ่งมันยิ้มกวนตรีนกลับมา
อย่าบอกนะว่าไอ้หน้าแก่นี่พึ่งอยู่ปี 1 ...ไม่จริงน่า!
!+!+!+!+!
<< 2Bcontinue >>
เม้นวันละนิด สุขภาพจิต(คนเขียน)จะแจ่มใส 555555+
ขอบคุณที่ติดตามนะคร้าบบบบ
ความคิดเห็น