คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : DDD! 02 : ยะยะยะย้าย?!
DDD! 2
ยะยะยะย้าย?!
!+!+!+!+!
ผม นายบดินทร์ มีสุข อายุ 19 ปี และนี่คือเช้าแห่งความบัดซบ สับสน มึนงง และพุท เดชอุดม (เกี่ยวไหม? ฮ่าๆๆ) ก็ใครมันจะไปตรัสรู้ล่ะครับว่าจู่ๆไอ้คุณเพื่อนเก่าเพื่อนแก่สมัยที่พี่เต๋าสมชายยังใสๆ จะโผล่มาในมาดเส้าหลินนุ่งผ้าเตี่ยว แบบไม่ได้บอกได้กล่าว นี่ลูกชายของเพื่อนสนิทตัวเองบังอาจบุกรุกบ้านลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเลยนะ ทำไมปะป๊า...เฮ่ย คุณพ่อ (จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไป ผมโตแล้วนะ เลิกเรียกพ่อว่าปะป๊านานแล้ว >_<) ไม่เห็นบอกอะไรเลยวะครับ
ใช่ซี่ อยู่อเมริกามันสบายนักนี่ เชอะ งอนปะป๊า มะม๊า แล่ว! (พาลชัดๆ)
ลืมบอกไป ตอนนี้ปะป๊าเปิดร้านอาหารไทยอยู่ที่นู่นครับ แกบอกผมว่าเบื่อทำไร่องุ่นที่เชียงใหม่ อยากไปฟรีสไตล์ในอเมริกา ฮ่าๆๆๆ และเชฟมือเอกประจำร้านก็คือมะม๊าของผมเองคร้าบ ไอ้ความที่เคยเป็นผู้ช่วยเชฟ ผมก็เลยติดนิสัยชอบทำอาหารมาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้นะ ทำได้ทุกอย่างตั้งแต่ไข่ต้มยันไข่ปลาคาเวียร์ราดซอสไวน์เลยนะ เชื่อเปล่า อิอิ (อย่าเชื่อนะครับ ผมโม้ๆ -/\-)
เข้าเรื่อง ผมควรจะยอมสละตัง 7 บาทต่อนาทีเพื่อถามที่มาที่ไปของไอ้ตัวที่กำลังลั๊นลาอาบน้ำอยู่สักที โชคดีนะที่บัตรโทรศัพท์ของผมใจดี ถ้าเป็นสมัยก่อนน่ะนะ โทรทีอยากจะอ้วกเป็นเงินแล้วเอาไปจ่ายเป็นค่าโทรแทน ฮ่าๆ ว่าแล้วก็คุ้ยสมาร์ทโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด(เมื่อหลายปีมาแล้ว)จากของกองถุงเท้าค้างคืนขึ้นมา แต่ไอ้รอยร้าวเล็กๆที่มุมบนขวาของหน้าจอดันทะลึ่งทำให้ผมนึกถึงเหตุการณ์อันโหดร้ายที่ผู้หญิงคนนึงทำไว้เมื่อบ่ายวันก่อน หึ เอาเบอร์แฟนใหม่มาส่งข้อความบอกเลิกแถมยังแนบรูปคู่มาให้ดูต่างหน้าด้วยเนี่ยนะ คิดได้ยังไง! ว่าแล้วก็อยากเขวี้ยงทิ้งอีกรอบ!
แว้กกกกกกกกกกก! O_O
ไม่ใช่ว่าที่หน้าจอมีจูออนเด้งขึ้นมาถามว่าจะรับขนมจีบซาลาเปารึเปล่าหรอกนะครับ ผมแว้กเพราะไอ้นี่ต่างหาก
[100 miss calls]
โอ้ จอร์จ ทำไมเลขมันสวยแบบนี้ล่ะซาร่า ผมแทบช็อคสลบคากองถุงเท้า นี่ใครต้องหลงเมมเบอร์ อั้ม พัชราภา ผิดเป็นเบอร์ผมแน่ๆ
[50 miss calls from PAPA]
[50 miss calls from MAMA]
เหยดดดดดด มีใครตายรึป่าววะ? แล้วไอ้เลข 50-50 นี่มันคืออะไร ปะป๊ามะม๊าเล่นอะไรอยู่เนี่ย
“ว่าไงน้องชาย" รับสักที อย่าพึ่งงงกันนะครับ ปะป๊าผมเขาไม่ค่อยยอมรับว่าตัวเองแก่
“เฮ้อ โล่งอก เครื่องยังไม่พัง ใครก็ไม่รู้ทะลึ่งโทรเข้ามาตั้ง100รอบ” ได้โอกาสขอกวนก่อนละกัน อิอิ
“อะไร ใครโทร แม่แกนู่น” นอกจากปะป๊าจะไม่ยอมรับว่าตัวเองแก่แล้ว ยังไม่ยอมรับความผิดอีกด้วย ใช่ย่อยใช่ไหมล่ะครับ พ่อผม
“เอาความจริง”
“ฮ่าๆๆ ยังฉลาดเหมือนพ่อแกอยู่นะ” แกหัวเราะแล้วพูดต่อ "พ่อแข่งกับแม่แก ว่าถ้าแกรับโทรศัพท์ใครก่อนคนนั้นชนะ ผลก็เลย...”
“โทรมาคนละ 50 ครั้งพอดีเป๊ะเนี่ยนะครับ” เชื่อเค้าเลย...ผมล่ะหลงคิดว่ามีใครตาย
“ฮ่าๆๆ คนมันใจตรงกันก็เงี้ยแหละ” แต่ปะป๊าพูดด้วยความภูมิใจเต็มร้อย
“หวะ...แหวะ”
“เออ ว่าแต่แกโทรมาทำไม”
“ก็ปะป๊าโทรหาบัมพ์ก่อนทำไมอะ...เออ เกือบลืม ลูกลุงวิชิตอะไรนั่น...” เฮ้อ เอายังไงกับตาลุงคนนี้ดีครับ สงสัยสมองแกจะเริ่มเลอะเลือนแล้วล่ะ
“เอ้อ! พ่อจะบอกแกเรื่องนี้แหละ! ตายๆๆ ลืมไปได้ไง สงสัยพี่ชายจะแก่แล้ว”
“ก็แก่แล้วอะดิ”
“ระวังปากหน่อยไอ้น้อง ไอ้วิชิตน่ะมีปัญหากับเมีย ทะเลาะกันบ้านแทบแตก เห็นแล้วสงสารไอ้เฟมมัน" แกถอนหายใจเบาๆ"สมัยก่อนเราก็ไปรบกวนเค้าเยอะ พ่อเลยให้ไอ้วิชิตพาไอ้เฟมมาพักที่บ้านเราซักระยะหนึ่ง”
“แล้วไม่บอกบัมพ์เนี่ยนะ!”
“ก็กำลังบอกอยู่นี่ไง” ถ้าน้ำเสียงแกไม่จริงจังนะ ผมคงคิดว่าแกกำลังกวนตรีนผมอยู่ "จริงๆจะบอกตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว แต่ไม่เห็นแกจะรับเลย โทรศัพท์น่ะ ขนาดพ่อโทรแข่งกับแม่แกแล้วนะเนี่ย”
“...” ปะป๊า ปะป๊าจะรู้มั้ย ว่าเมื่อวานบัมพ์เจออะไรมา "ปะป๊า...บัมพ์โดนเฟิร์นทิ้ง...เมื่อวาน”
“หึๆๆ ฮ่าๆๆๆ เรื่องแค่เนี้ยะ?” แทนที่จะสงสาร แกกลับหัวเราะใส่ครับT^T “ไม่เห็นต้องคิดมากเลย เป็นคนดีซะอย่าง ชาตินี้แกได้แต่งแน่ๆไอ้น้อง พ่อกับแม่รออุ้มหลานอยู่แล้ว ไม่ต้องรีบหรอก ตั้งใจเรียนซะเถอะ”
“ครับ” ถึงแกจะดูรั่วๆ แต่ผมว่าพ่อผมเท่ใช่ย่อยเลยนะ "ว่าแต่ ปะป๊า ที่บอกว่าจะให้ไอ้เฟมมาพักระยะนึงเนี่ย นานเท่าไหร่อะ”
“เออน่าระยะนึงแหละ งั้นแค่นี้นะ แกกวนเวลาทำบัญชีพ่อแกนานแล้ว(กริก)”
เฮ่ย มันใช่คำตอบไหมเนี่ยปะป๊า แต่ไม่ทันแล้วล่ะ แกชิ่งวางสายไปแล้ว ผมเริ่มหวั่นๆแล้วสิ มันต้องมีซัมติงที่ปะป๊าปิดบังไว้แน่ๆ อย่างตอนที่อยู่เชียงใหม่ แกเคยแอบจิ๊กเงินมะม๊าไปซื้อมอเตอร์ไซค์ พอมะม๊าจับได้และเค้นให้แกสารภาพเท่านั้นแหละ เชื่อไหมครับ ปะป๊าผมวิ่งหนีหายจ๋อมไปในไร่องุ่นเลยแหละ ฮ่าๆๆ
ไหนๆก็ไหนๆ ขอท้าวความสักเล็กน้อย ไอ้บ้านสุดหรูที่ผมอยู่ตอนนี้เดิมเป็นของทวดผมครับ มะม๊าเล่าให้ฟังว่าทวดเคยช่วยชีวิตผู้บัญชาการอะไรซักอย่างผมก็จำไม่ค่อยได้ แต่บังเอิญท่านผู้นั้นใจใหญ่ เลยซื้อบ้านหลังนี้ให้ทวดตอบแทน มะม๊ายังบอกอีกว่าตอนนั้นน่ะเหมือนถูกหวยรางวัลที่ 1 เลย เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยได้อยู่ในบ้านที่ใหญ่เท่านี้มาก่อน แถมที่ดินสมัยนั้นก็แพงมาก แล้วจุดนี้ยังเป็นทำเลทองอีกด้วย ว่ากันว่าถ้าเปิดกิจการค้าขายที่นี่ จะขายดีเป็นเทน้ำเทท่า...อาจจะจริงก็ได้นะครับ เพราะแค่ออกจากบ้านเลี้ยงซ้ายก็เจอตลาดนัดแล้ว
อย่างไรก็ตาม หลังจากทวดเสีย บรรดาญาติโกโหติกาทั้งหลายแหล่ก็ย้ายกันไปคนละทิศละทาง จากที่ไม่มีห้องว่างเหลือให้เด็กน้อยตาดำๆอย่างผมนอน ก็กลายเป็นว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่สักคนเลยครับ! มันก็เลย...หึๆๆ ตาดำของผมเหลือกขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับมือสองข้างที่กางออกมาโดยไม่รู้ตัว..."ตกเป็นสมบัติของผมเพียงผู้เดียว! ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!”
“หึๆ คนโดนทิ้งมันเพี้ยนแบบนี้เอง”
เสียงกวนตรีนที่มาขัดจังหวะแบบนี้คงเป็นใครไปไม่ได้ ไอ้เฟมยืนนุ่งผ้าเช็ดตัวสีน้ำตาล เส้นผมสีดำขลับที่เปียกน้ำหมาดๆช่างชวนให้หลงใหล...ซะที่ไหนล่ะ ไอ้ปากแบบนี้มันน่าถีบต่างหาก
"เฮ่ย แอบฟังตั้งแต่เมื่อไหร่!” ผมหุบมือลงอย่างรวดเร็ว คิดแล้วก็หงุดหงิด ทำไมไอ้บ้าเฟมต้องมาเห็นฉากทุเรศๆของผมตลอดเลยวะ
มันยักไหล่ "ก็นะ ตั้งแต่...ปะป๊า บะบั๊ม บั๊ม บั๊ม ดะโดน ทะทะทะทิ้ง โอ้ย!”
“ฮ่าๆๆๆ” ผมหัวเราะอย่างสะใจหลังจากปาตุ๊กตาแองกรี้เบิร์ดไซส์ XL ไปสไตรค์กบาลเปียกๆของไอ้คนปากสุนัขอย่างจัง "K.O. ผู้ชนะ เดอะ บัมพ์ สุดหล่อแซงโค้งคุกกี้มียะ”
“เมิงไม่เต็มว่ะบั่มบั๊ม” ไอ้เฟมถอนหายใจแล้วใช้สายตาเหยียดๆมาหยามผมซึ่งๆหน้า
“ไอ้เชี่ย เมิงด่ากรู..”
ดิ๊งด่อง
ใครมันบังอาจมาขัดจังหวะการด่าของผมฟระ สงสัยจะเป็นมิสทีน...จะบ้าเรอะ! แล้วมันใครกันล่ะเนี่ย อย่าบอกนะว่าปะป๊าตัวเป็นๆอิมพอร์ตมาจากอเมริกา
“เดี๋ยวกรูไปดูก่อน” ผมบอกไอ้เฟมแล้วรีบวิ่งออกจากห้องนอน...แต่ยังไม่ทันไรก็ "โอ๊ย!” สะดุดเข้ากับวัตถุสีดำมีหูลากขนาดใหญ่ "เยดเป็ดโด้! นี่มึงจะย้ายบ้านรึไงไอ้เฟม”
ดิ๊งด่อง
ไอ้คนกดออดนี่ก็ใจร้อนจริงๆ "คร้าบ ไปแล้วคร้าบ อูยย” ผมตะโกนแล้วลากสังขารตัวเองออกไปด้วยขาที่บอบช้ำ T^T
“สวัสดีครับ คุณบดินทร์ มีสุข ใช่ไหมครับ” ชายแปลกหน้าเอ่ยทันทีที่ผมเปิดประตู ให้ตายสิ วันนี้มันวันคนแปลหน้าแห่งชาติรึไงวะ
“ใช่ครับ มีอะไร...”
“เฮ้ย ยกเข้ามา” เมิงคิดจะฟังกรูพูดมั้ยฮะ! ชายคนนั้นหันหลังแล้วตะโกนใส่พวกพ้องอีกสองสามคน นี่พวกพี่เป็นนักเลงรึไงครับ หน้าเถื่อนๆทั้งนั้นเลย แต่เดี๋ยวสิ เฮ่ย สิ่งที่พวกพี่กำลังยกเข้ามานั้นมัน...ฟูกครับ ฟูกเตียงอันเบ้งๆเลยครับ
“ดะเดี๋ยวครับ ผมไม่ได้...”
“ไม่ผิดหรอกครับ” พี่ชายคนนั้นชะโงกหัวมองไปในบ้าน จะสายตาแกสะดุดอะไรบางอย่าง แล้วคลี่ยิ้มออกมา "อ้าว คุณเฟม สบายดีไหมครับ”
“ทำเหมือนไม่ได้เจอกันตั้งนาน พึ่งจะวันเดียวเองนะครับพี่สมัย” ไอ้เฟมเดินมาสมทบ แถมยังเนียนกอดคอผมที่กำลังยืนเอ๋อแดรกอยู่อีก "วางไว้ตรงนี้เลยครับ” มันถือวิสาสะตัวเป็นเจ้าของบ้านซะเอง
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ” เสร็จธุระพี่สมัยอะไรนั่นก็พาพรรคพวกซ้อนกระบะแล้วขับออกไป
“นี่มันอะไร”
“พิซซ่าขอบชีสมั้ง ก็ที่นอนน่ะสิถามได้” อยากจะบอกเหมือนกันว่าผมไม่ได้ตาบอด "อ่าว แล้วยืนเหม่ออะไรตรงนั้น มาช่วยกันยกสิ หนักนะเว่ย”
ดูมันสิครับ ยังจะมีหน้ามาสั่งผมอีก
“นี่ไอ้เฟม กรูถามจริงนะ เมิงกำลังทำอะไรอยู่” ไอ้เฟมเลิกคิ้ว "หยุด อย่าพึ่งกวนทีนกรู” โชคดีที่ผมอัพเลเวลการต่อกรกับผู้ชายคนนี้ทัน มันเบ้ปากเล็กน้อย
“ก็...ย้ายเข้ามาไง”
“เออ แต่เมิงมาพักแป๊บเดียว แค่ถุงนอนก็พอไม่ใช่หรอ ทำไมเมิงต้องแบกฟูกมาด้วย”
“แล้วใครบอกเมิงว่าแป๊บเดียวล่ะ” คิ้วมันเริ่มขมวด "กรูมาอยู่นี่จนกว่าจะเรียนจบต่างหาก”
กระซิก...
ว่าแล้วเชียว ที่ปะป๊าบอกมันมีซัมติงรองจริงๆด้วยTOT
!+!+!+!+!
<< 2Bcontinue >>
สวัสดีครับ ผู้อ่านทุกท่าน :)
คิดว่าคู่เฟม-บัมพ์นี่พอจะไปรอดไหมครับ
คนเขียนเองยังงงอยู่เลยว่ากัดกันขนาดนี้ มันจะลงเอยยังไง 555+
แต่สัญญาว่าตอนต่อไปจะเริ่มมีฉากหวานแหววกิ๊บกิ้วแล้วครับ
ติดตามกันด้วยนะ :)
PS. เม้น+โหวต+แอด ให้กำลังใจป๋มด้วยน้าคร้าบ ><
ความคิดเห็น