คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #42 : [SF] Love Cheat 1/3
Love Cheat
Couple:Kai X Sehun
Rate:NC-18
“เซฮุน ถ้าเทอมหน้าคะแนนไม่ติดหนึ่งในห้าละก็ ทุนที่นายใช้ร่ำเรียนอยู่ทุกวันนี้ก็จะตกไปเป็นของคนอื่น รู้ใช่ไหม?” อาจารย์ประจำชั้นเอ่ยตักเตือนนักเรียนดีเด่นในความดูแลด้วยความเป็นห่วง
แม้คำพูดที่ใช้จะเป็นการบั่นทอนกำลังใจ แต่ก็นะ...นั่นเป็นวิธีให้กำลังใจลูกศิษย์ของเธอนี่นา L
“ครับ ผมเข้าใจแล้วครับ เทอมหน้าผมจะพยายามให้มากกว่านี้ครับ” น้ำเสียงเรียบนิ่งไม่แสดงออกถึงอารมณ์ของเด็กหนุ่มทำให้เธอถอนหายใจ
โอเซฮุนโค้งลาอาจารย์ก่อนจะหันหลังกลับ แต่เพราะความเร่งรีบทำให้เดินชนกับคนที่เข้ามาใหม่ ส่งผลให้แว่นสายตาของเด็กหนุ่มหลุดจากกรอบหน้าสวย
ร่างบางก้มตัวลงกับพื้น คลำหาแว่นสายตาของตนเองด้วยความไม่ถนัด สายตาที่สั้นเกือบสามร้อยนั้น ทำให้ตอนนี้เมื่อไม่มีแว่น การมองเห็นจึงเป็นไปได้ลำบาก
เซฮุนเห็นลางๆว่ามีใครบางคนก้มตัวลง แล้วหลังจากนั้นใครคนนั้นก็สวมแว่นให้เขา เมื่อการมองเห็นกลับมาเป็นปรกติ เซฮุนก็ไม่ลืมที่จะโค้งตัวเพื่อกล่าวขอบคุณ แต่กลับไม่มองหน้าเสียด้วยซ้ำ
สร้างความแปลกใจให้กับคนตัวสูงกว่าไม่น้อย...
“คิมจงอิน มัวยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น? เข้ามาสิ” เสียงทุ้มของอาจารย์วิชาพละ เอ่ยเรียกเด็กนักเรียนหนุ่มตัวสูง ผิวเข้มให้เข้ามาพบตน
“เอาอีกแล้วนะ กีฬาน่ะ ช่วยเล่นให้มันเป็นไปตามกฎได้ไหม? ไม้เบสบอล เขาเอาไว้ตีลูกไม่ใช่เอาไปหวดใส่หัวคน แกนี่มัน!!!!!” อาจารย์หนุ่มเงื้อมือขึ้นหวังจะฟาดลงกลางหลังลูกศิษย์แต่แล้วก็ลดมือลง เมื่อเห็นสายตาท้าทายของนักเรียนหนุ่ม
“พี่จะตีผมจริงๆหรอ?” คิมจงอินพูดเสียงลอดไรฟันให้พอได้ยินกันแค่สองคน ทำเอาคิมคังอินถอนหายใจเหมือนเอือมระอา
คิมคังอินเป็นพี่ชายแท้ๆของคิมจงอิน...
คนพี่เป็นอาจารย์วิชาพละศึกษาในโรงเรียนนี้ ส่วนน้องชาย...ก็เป็นนักเรียนชั้นมัธยมปลายปีสุดท้ายที่เอากีฬามาใช้ในทางผิดๆ
“ไปวิ่งรอบสนามสิบรอบ อย่าได้คิดจะโกงนะ ไอ้ตัวดี” คิมคังอินใช้ไม้เรียวเขี่ยน้องชายให้ออกจากห้อง
คิมจงอินเดินล้วงกระเป๋าออกมาจากห้องอย่างสบายใจ ก่อนจะเจอกับคนที่ตนเองเดินชน ยืนหันหน้าเข้าหาหน้าต่างจ้องมองไปโดยไม่ได้โฟกัสอะไรเป็นพิเศษ แล้วร่างสูงก็นึกไปถึงบทสนทนาที่ตนได้ยิน
หมอนี่คงคิดมากเรื่องที่ต้องทำคะแนนเทอมหน้าล่ะมั้ง?
ไม่เห็นจะเหมือนผมเลย...
“มันจะยากอะไร ก็แค่จดโพยเข้าไปตอนสอบ เรื่องแค่นี้เองนะ” ผมจงใจเดินเฉียดเข้าไปใกล้ๆเขาแล้วก็พูดข้างหูให้เขารู้ตัว
ร่างบางสะดุ้งออกจากภวังค์ ด้วยความตกใจจึงหันหน้ามามองทางต้นเสียง แต่ผลที่ได้คือแก้มขาวถูกปากอิ่มแนบลงไปเต็มๆ เซฮุนยืนนิ่งค้างคล้ายคนทำอะไรไม่ถูก
เมื่อรู้สึกตัวก็ขยับถอยออกห่างอย่างสุภาพ พร้อมกับก้มหัวให้แล้วรีบเดินจากไป จากเดินก็ค่อยๆวิ่งจนลับหายเข้าไปในห้อง จงอินมองตามแผ่นหลังอีกคน พร้อมกับหัวเราะออกมาน้อยๆ
ก่อนจะหันหลังไปอีกทางแล้วเดินลงไปที่สนามอย่างสบายใจ พร้อมทำตามบทลงโทษที่คนเป็นพี่ชายมอบให้
วิชาคาบบ่ายทำเอาเซฮุนถึงกับไม่มีสมาธิ ไหนจะคำพูดกดดันของอาจารย์เกี่ยวกับเรื่องทุน แล้วไหนจะเรื่องที่ผู้ชายคนนั้นบอกอีก จดโพย งั้นหรอ?
นั่นก็เท่ากับว่าทุจริตน่ะสิ....
เสียงออดเลิกเรียนเป็นตัวปลุกเซฮุนให้หลุดจากความคิด สลัดหัวไล่ความคิดที่เริ่มคล้อยตามผู้ชายคนนั้น ไม่เห็นต้องพึ่งวิธีสกปรกพวกนั้นเลย แค่ตั้งใจอ่านหนังสือ พยายามให้มากกว่าเดิมก็พอ
งั้นที่ผ่านมา...ผมยังพยายามไม่มากพอหรอ?
พอถึงเวลาเลิกเรียนเพื่อนๆแต่ละคนก็พากันจับกลุ่มพูดคุยว่าวันหยุดนี้จะไปเที่ยวที่ไหนดี? ซึ่งผมก็เบื่อเกินกว่าจะอยู่ฟัง ความจริงแล้วผมไม่มีใครชวนเข้าร่วมวงสนทนามากกว่า...
ผมสะพายกระเป๋าแล้วเก็บเก้าอี้เข้าที่ เดินออกจากห้องโดยที่ไม่มีใครสนใจ ตั้งใจว่าจะขึ้นไปรับลมเย็นๆบนดาดฟ้าซักพักแล้วค่อยกลับบ้าน
ร่างบางพาตัวเองเดินขึ้นบันไดมาอีกสามชั้นก็ถึงที่หมาย ประตูเหล็กเก่าๆที่เริ่มขึ้นสนิม น่ากลัวว่าถ้าโดนบาดแผลอาจจะติดเชื้อเอาได้ เซฮุนเปิดกระเป๋าเอาเหล็กเส้นขึ้นมา
เสียบเหล็กเส้นเข้ากับแม่กุญแจดอกใหญ่ ไขอยู่เพียงไม่นาน เสียงกริ๊กก็บอกว่าล็อคถูกปลดออกแล้ว เซฮุนเก็บเหล็กเข้ากระเป๋าตามเดิม แล้วออกแรงผลักประตูเข้าไป
เมื่อก้าวพ้นประตู ก็เหมือนเข้าสู่โลกใหม่ โลกที่มองเห็นท้องฟ้าโดยที่ไม่มีจุดสิ้นสุด ลมเย็นที่พัดผ่านผิวเนื้อ ช่วยให้จิตใจสงบได้อย่างประหลาด ร่างบางเดินเข้าไปเกาะขอบระเบียงชะโงกหน้าลงไปมองบรรดากลุ่มเพื่อนนักเรียนด้วยกัน
แต่ละคนวิ่งเล่นไล่เตะกันอย่างสนุกสนาน ที่สนามกีฬาก็มีการฝึกซ้อมเช่นทุกวัน ร่างบางรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมากหลังจากได้รับลมเย็นๆแล้วหลบเลี่ยงบรรดาผู้คนมากมาย
การได้อยู่กับตัวเอง ได้ครุ่นคิดถึงสิ่งต่างๆที่เข้ามา ไม่มีอะไรน่าสบายใจไปกว่านี้อีกแล้วสำหรับเซฮุน...
แต่เสียงกุกกักที่ดังมาจากอีกฟากของดาดฟ้าก็ทำให้ร่างบางชะงัก เซฮุนหันรีหันขวางหาที่มาของเสียง ไม่น่าจะมีใครขึ้นมาบนนี้ได้...
เพราะเขาเป็นคนสะเดาะกุญแจเข้ามา แล้วหลังจากนั้นจะมีใครเข้ามาอีกล่ะ?
นึกย้อนไปตอนตัวเองเดินเข้ามา ก็ร้องอ๋อ ตอนเข้ามาไม่ได้ปิดประตูนี่นา เวลาใครเข้ามาถึงไม่รู้ตัว
เซฮุนเดินไปอีกฝั่ง มองหาที่มาของเสียงแปลกๆนั้น แล้วสมองก็พาลคิดฟุ้งซ่าน ถ้าเป็นผีล่ะ? เมื่อคิดอย่างนั้นก็กระชับกระเป๋าตัวเองแน่น เตรียมวิ่งทันทีหากสิ่งที่เรียกว่า ‘ผี’ ปรากฏตัว
แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็นเพียงร่างของใครคนนึงกำลังนอนอยู่เท่านั้น ใครคนนั้นเอาเสื้อสูทตัวนอกมาคลุมหน้าเอาไว้ ขายาวก่ายขึ้นไปกับลังจำนวนมากที่วางซ้อนกันอยู่ ลังสองสามใบที่ล้มลงกับพื้นเป็นตัวบอกได้เลยว่า เสียงที่เซฮุนได้ยิน
ไม่ใช่เสียงผีสางที่ไหน...ก็แค่เสียงลังที่ตกลงบนพื้นเท่านั้น
เมื่อตัวเองไม่ได้อยู่ตามลำพังในที่แห่งนี้ เซฮุนจึงตัดสินใจที่จะกลับบ้านแทน แต่แล้วอะไรบางอย่างที่โผล่ออกมาจากกระเป๋าของคนหลับก็ทำให้ขาสองข้างชะงัก
ธนบัตรสองสามใบโผล่ออกมารับช่วงเย็น เซฮุนเห็นดังนั้นก็เดินเข้าไปใกล้กระเป๋าใบนั้น ใช้มือโบกไปมาตรงหน้าคนหลับ ตรวจดูให้แน่ใจว่าเขาจะมองไม่เห็นแม้จะมีเสื้อสูทคลุมอยู่ก็ตาม
มือเรียวเอื้อมไปจับธนบัตรทั้งหมด แล้วออกแรงดึงมันออกจากกระเป๋า เมื่อได้เงินทั้งหมดมาอยู่ในครอบครองเซฮุนก็ยิ้มกว้าง เย็นนี้มีเงินซื้อข้าวกินแล้ว J
เมื่อขายาวยืนขึ้นจนเต็มความสูง เตรียมหันหลังกลับ เสียงทุ้มก็ทำให้เซฮุนชะงักไปทันที “ไม่มีใครเคยสอนหรอ? ว่าอย่าขโมยของน่ะ”
ร่างบางหันขวับกลับมามองที่ต้นเสียงก็พบว่าคนหลับนั้น ลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ ขยี้ตาสองสามทีแล้วก็บิดขี้เกียจ ก่อนจะใช้สายตามึนๆนั่นมองมาที่เขา
เซฮุนถึงกับไปไม่เป็นทันที มันน่าอายเหลือเกินที่ถูกจับได้ แล้วยังต้องมายืนให้เขาว่าแบบนี้ คิดได้อย่างนั้น เซฮุนก็ล้วงกระเป๋าหยิบธนบัตรที่ขโมยมาเขวี้ยงใส่หน้าร่างสูงที่ยังนั่งกับพื้นอยู่
แล้วก็กลับหลังหันวิ่งลงไปทันที ปล่อยให้อีกคนมองตามแผ่นหลังนั้นลับหายไป อีกครั้ง...ที่การพบกันไม่น่าประทับใจ
ร่างสูงก็ได้แต่คิดในใจ โอเซฮุน นักเรียนทุน เรียนดี แต่ไม่มีเพื่อน ไม่มีสังคมกับใคร ไหนจะทักษะการสะเดาะกุญแจ แล้วล่าสุดยังมือไว ขโมยเงินของเขาซึ่งๆแบบนี้อีก
ภายใต้ใบหน้านิ่งที่ดูเรียบร้อย มันประเมินจิตใจภายในไม่ได้จริงๆสินะ
ใครจะไปรู้? ว่าชีวิตของโอเซฮุนมันลำบากแค่ไหน?
เป็นลูกคนจน พ่อทำงานเป็นพนักงานบริษัทตำแหน่งลูกจ้างชั่วคราว แม่เสียตั้งแต่ยังเด็ก แถมบ้านยังมีหนี้สินท่วมหัว บางครั้งอดอยากถึงขั้นต้องขอข้าวเขากิน เซฮุนก็ทำมาแล้ว
เพราะชีวิตที่ลำบากยากเข็ญทำให้เซฮุนเลือกที่จะตั้งใจเรียนเพื่อยกระดับชีวิตตัวเองในอนาคต ในเมื่อพ่อไม่มีเงินส่งให้เรียน ร่างบางจึงต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ทุนในการศึกษาต่อ
แล้วฝันก็เป็นจริง เมื่อทุนที่ได้มา เป็นทุนการศึกษาจนถึงจบปริญญาตรี แต่เงื่อนไขเพียงข้อเดียวคือ ต้องเป็นอันดับท็อปในทุกเทอม
แม้ไม่ต้องเสียค่าเล่าเรียน แต่ค่ากินใช้ในชีวิตประจำวันเซฮุนก็ยังคงต้องมี หวังพึ่งให้พ่อเลี้ยงตนก็คงจะยาก ลำพังตัวพ่อเอง ย้ายที่อยู่หนีเจ้าหนี้ก็น่าสมเพชพอแล้ว
ทุกวันนี้เซฮุนจึงเช่าห้องใต้ดินอยู่เพียงลำพัง ใช้ชีวิตอยู่คนเดียว รับผิดชอบแค่เพียงตัวเองเท่านั้น หากมีงานเล็กๆน้อยๆให้ทำก็รับมาอย่างไม่เกี่ยงงอน
หลายครั้งที่จนปัญญาถึงขั้นลักเล็ก ขโมยน้อยก็ทำมาแล้ว ขอเพียงแค่ให้มีเงินซื้อข้าวกินเลี้ยงตัวเองไปวันๆเท่านั้นก็พอ
ชีวิตมันลำบาก คนมีไม่มีทางจะเข้าใจ...
ร่างบางกลับมาถึงบ้านในเวลาสามทุ่ม หลังจากไปรับจ๊อบแจกใบปลิวในย่านการค้า ได้เงินมาเพียงแค่ไม่กี่วอน อาหารมื้อนี้จึงมีแค่รามยอนหนึ่งถ้วยเท่านั้น
เซฮุนจัดการธุระส่วนตัวแล้วก็มานั่งที่โต๊ะอ่านหนังสือ เปิดหนังสือวิชาเคมีขึ้นมา แล้วใช้ปากกาเน้นคำไฮไลต์จุดสำคัญของเนื้อหาทั้งหมดเอาไว้ ก่อนจะเริ่มอ่านอย่างจริงจัง
จนเวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่ เซฮุนถึงเพิ่งรู้ตัวว่าทุกอย่างที่อ่านไปมันไม่เข้าหัวซักนิด ทั้งที่การสอบปลายภาคจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้าอยู่แล้ว
‘มันจะยากอะไร ก็แค่จดโพยเข้าไปตอนสอบ เรื่องแค่นี้เองนะ’
จู่ๆประโยคนี้มันก็แว๊บเข้ามาในหัว ในเมื่ออ่านไม่เข้าหัว อ่านเท่าไรก็ไม่เข้าใจ ถ้าไม่มีใครจับได้ว่าจดโพยเข้าไป แล้วมันทำให้เขาเป็นอันดับหนึ่งในครั้งนี้ได้ มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาใช่ไหม?
ว่าแล้วเซฮุนก็ฉีกกระดาษแผ่นเล็กๆแล้วจดสาระสำคัญของการสอบในเช้าวันนี้ลงไปทั้งหมด ยัดมันเอาไว้ในเสื้อสูทนักเรียน เรียกกำลังใจให้ตัวเองแล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน
การสอบในวันแรกเริ่มต้นขึ้น การจัดลำดับที่นั่งสอบของที่นี่ ไม่จำเป็นว่าต้องแยกสอบเป็นห้อง แต่เอาทั้งชั้นปีมาสอบรวมกัน โดยไล่ลำดับรหัสนักเรียน เพื่อป้องกันการทุจริตหรือลอกข้อสอบกัน
ในห้องประชุมใหญ่ สถานที่สอบของเด็กนักเรียนม.ปลายปีสุดท้าย อาจารย์สองคนผลัดกันเดินวนไปมาทั่วห้องสอบ เซฮุนที่นั่งตรงกลางห้อง กำลังชั่งใจว่าจะทำอย่างไรกับโพยที่ตนแอบจดเข้ามาดี
จะหยิบมันขึ้นมาดู หรือจะทำข้อสอบครั้งนี้อย่างใสสะอาด...
แต่แล้วจิตสำนึกด้านมืดที่มีมากกว่า ทำให้มือเรียวสอดเข้าไปในเสื้อสูทอย่างเงียบๆใช้หางตามองซ้ายขวาเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต
กระดาษแผ่นเล็กที่มีข้อมูลอยู่ถูกกางออก เซฮุนเห็นสิ่งที่ตนจดมาตรงกับข้อสอบก็ยิ้มออกมาอย่างปิดไม่มิด รีบเขียนคำตอบลงไปด้วยความรวดเร็ว ใช้เวลาเพียงไม่นาน โอเซฮุนก็ทำข้อสอบวิชาเคมีเสร็จเรียบร้อย
ร่างบางเก็บโพยข้อสอบเข้าที่เดิม แล้วทำจิตใจให้สงบ ยิ้มอย่างเป็นต่อ ที่ตนไม่ถูกจับได้ ร่างบางหันมองเพื่อนๆรอบตัวที่ยังคงหน้าดำคร่ำเครียดกับข้อสอบตรงหน้า
แล้วสายตาสองคู่ก็ประสานกัน สายตาที่ทำให้เซฮุนเสียวสันหลังวาบ...
คนที่แนะนำให้เขาจดโพยเข้าห้องสอบ คนที่บอกให้เขาทุจริตหากเครียดนัก กำลังใช้สายตาล้อเลียนมองเขา มองเหมือนเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น มองเหมือนรู้ว่าเขาทำอะไรลงไปเมื่อครู่
จู่ๆดันอยากแต่งไคฮุนขึ้นมาอ่ะ เอาเป็นว่าอ่านเล่นๆกันไปก่อนนะ
จะบอกว่าโน๊ตบุ๊คไรท์ต้องลงวินโดส์ใหม่จนทุกอย่างหายเกลี้ยง
ขอเวลาเคลียร์ก่อนนะคะ แล้ว #ฟิคเงียบ ที่ไรท์ค้างเอาไว้จะมาลงให้อ่านนะ
มันมี 3 ตอนนะ สำหรับ SF นี้ แง้มประตูว่ามี NC ด้วยอ่ะ ฮ่าๆๆ
เพิ่งเคยเล่นกับไคฮุนครั้งแรกจริงๆ
ภาษาบรรยายเลยติดขัดนิดหน่อยนะคะ
อ่านแล้วเม้นด้วยนะ
ใครที่เวิ่นถึงช็อตฟิคเรื่องนี้ในทวิตเตอร์ ติดแท็ก #ฟิคโกงรัก ให้ไรท์ทีนะคะ
ความคิดเห็น