คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Love Action::Story 2
2
“ดีครับๆๆๆ หันซ้ายหน่อยนะครับ โอเคเลย เชิดหน้าขึ้นหน่อยครับ แบบนั้นแหละ ดีมากครับ” เสียงช่างภาพที่กำลังรัวชัตเตอร์เอ่ยกับนายแบบหน้ากล้องเสียงดังลั่นกองถ่าย
ร่างบางที่กำลังโพสท่าอยู่หน้าฉาก แต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใส เข้ากับรอยยิ้มหวานบนใบหน้า เสื้อสีเหลืองตัดกับสีดำลายทางตัวใหญ่โคร่ง ทำให้คนสวมใส่ยิ่งดูตัวเล็กน่ารัก กางเกงขาสั้นที่กำลังเป็นเทรนด์ฮิตช่วงซัมเมอร์ ยิ่งทำให้ธีมเสื้อผ้าในวันนี้ยิ่งดูสนุกสนาน
“โอเคครับ วันนี้เรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้เรามาต่ออีก 3 เซ็ตที่เหลือ วันนี้ขอบคุณทุกคนมากครับ” ช่างภาพหนุ่มวางกล้องตัวใหญ่ลงก่อนจะปรบมือแล้วเอ่ยขอบคุณทีมงาน
แบคฮยอนโค้งหลังจากถ่ายภาพสุดท้ายของวันนี้เสร็จ ร่างบางเดินเข้าไปหาผู้จัดการส่วนตัวที่ยืนคุยโทรศัพท์อยู่ แบคฮยอนนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเล็ก ใช้มือพัดเพิ่มความเย็นให้กับตัวเอง
“พรุ่งนี้มาถ่ายที่เหลือ หลังจากนั้นเราต้องเข้าบริษัทนะ มีงานละครติดต่อเข้ามา เขาสนใจให้เราไปลองแคสติ้งดูก่อน” ผู้จัดการสาวสไลด์ไอแพดไปมาเพื่อเช็คตารางงานคนดัง
ร่างบางพยักหน้าก่อนจะเอนหลังพิงพนักแล้วหลับตาลงเพื่อพักสายตา ทุกครั้งที่หลับตา ภาพของใครคนหนึ่งก็จะลอยเข้ามาในห้วงความคิด ต่อให้สลัดเท่าไรก็ไม่เป็นผล
ปาร์ค ชานยอล
“ขอโทษนะครับ ตรงช่องนี้เราต้องกรอกว่ายังไงครับ?” ร่างบางเอ่ยเสียงแผ่วเบากับบุคคลข้างกาย ที่จะเป็นเพื่อนเดินทางข้ามประเทศไปด้วยกัน
ร่างสูงเปิดผ้าปิดตาออกก่อนจะปรือตามองคนข้างๆ แล้วเลื่อนสายตาไปมองบอร์ดดิ้งพาสที่อีกคนชี้ช่องว่างที่ตัวกรอกไม่ได้ให้ดู
ร่างสูงหยิบบอร์ดดิ้งพาสของตัวเองแล้วส่งให้คนข้างๆ ก่อนจะปิดผ้าปิดตา แล้วหันไปอีกทางเพื่อตัดบทสนทนา
อีกฝ่ายทำเพียงแค่เอ่ยคำขอบคุณเบาๆ ก่อนจะสบถด่าในลำคอ ร่างสูงไม่สนใจนอนกอดอกแล้วใส่หูฟังเปิดเพลงดังสุดเพื่อตัดขาดจากโลกภายนอก
“คนอะไร มนุษยสัมพันธ์ห่วยแตก ยิ้มให้แก้มแทบจะฉีก ยังไม่มองหน้าเลย” นั่นคือคำพูดสุดท้ายของคนตัวเล็กที่ร่างสูงได้ยิน
คนตัวเล็กกรอกข้อมูลทุกอย่างจนครบถ้วน เพราะเพิ่งจะเคยเดินทางเป็นครั้งแรก ทำให้อะไรหลายๆอย่างรอบตัวดูแปลกตาไปเสียหมด พลิกตัวซ้ายขวาเพื่อจดจำรายละเอียดของการเดินทางครั้งนี้ให้ครบ ไม่ขาดตกบกพร่อง
“โห ไม่คิดว่าเครื่องบินจะใหญ่ขนาดนี้ ว่าแต่...ของกินยังไม่มาอีกหรอเนี่ย?” คนตัวเล็กเกาะเบาะนั่งแล้วมองหาแอร์โฮสเตสคนสวย
ก่อนจะเบนสายตามามองบอร์ดดิ้งพาสของคนหลับ แล้วนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้คืน คิดได้ดังนั้นก็เอาบอร์ดดิ้งพาสของตัวเองสอดไว้กับพาสปอร์ต แล้วเอาของอีกคนวางไว้บนโต๊ะพับที่เจ้าตัวใช้วางแขนอยู่
เอาโทรศัพท์เครื่องหรูทับไว้อีกที กันเอกสารสำคัญแบบนี้ปลิวหายไป เมื่อคืนเจ้าของเรียบร้อย แบคฮยอนก็เปิดกระเป๋าหาแผนที่เมืองโตเกียวขึ้นมากาง
ใช้ปากกาเน้นคำสีแดงวงสถานที่ที่ตัวเองจะต้องไปเยือน ข้างๆกันก็เป็นหนังสือแนะนำสถานที่ท่องเที่ยวที่น่าสนใจ ร่างบางนั่งหัวเราะคิกคักกับแผนการท่องเที่ยวของตัวเอง
อุตส่าห์เก็บเงินมาทั้งปีเพื่อมาเที่ยว ต้องเอาให้คุ้มสิ J
คนตัวสูงรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย เนื่องจากพยายามเท่าไรก็หลับไม่ลง ทั้งๆที่เหนื่อยจากการทำงานแทบตาย หวังจะมาหลับบนเครื่องบินระหว่างเดินทางก็ดันหลับไม่ลง ไหนจะผู้โดยสารคนข้างๆที่ส่งเสียงน่ารำคาญรบกวนอีก
คิดถึงหมอนข้างยีราฟชะมัด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
คนตัวสูงหันมามองคนข้างตัวแล้วพิจารณาตั้งแต่หัวจรดเท้า คนอะไรขนาดเท่าหมอนข้างเขาไม่มีผิด...
ปากไวเท่าความคิด
.
.
.
.
.
.
“นี่!!!นายตัวเล็ก ขอกอดหน่อยดิ”
“แบคฮยอน ตื่นได้แล้ว ไปเถอะ วันนี้เรามีงานต่อนะ” ร่างบางสะดุ้งสุดตัว หลุดออกจากความทรงจำที่ซ้อนเข้ามาในฝัน สะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านแล้วลุกจากเก้าอี้
“ครับพี่” ร่างบางลุกขึ้นแล้วจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ กล่าวลากับสต๊าฟสองสามคนบริเวณนั้นอย่างมีมารยาท แล้วคว้ากระเป๋าขึ้นมาสะพาย ก่อนจะเดินออกจากสตูดิโอ
“นูน่า ละครเรื่องนี้ใครเป็นผู้กำกับครับ แล้วพี่พอจะรู้ไหม? มันเป็นเรื่องเกี่ยวกับอะไร?” แบคฮยอนดึงชายเสื้อผู้จัดการสาวสวยออกแรงรั้งเล็กน้อยเพื่อให้อีกฝ่ายหันมาตอบคำถาม
“ก็คุณคริสน่ะ เขาอยากให้เราลองแคสดู ส่วนเนื้อเรื่องน่ะ เขาก็ยังไม่แจ้งกับพี่เหมือนกัน” แบคฮยอนพยักหน้ารับรู้ เพราะผู้กำกับคนนี้มีชื่อเสียง หากได้ร่วมงานด้วยกันคงจะดีกับตัวเขาเองไม่น้อย
ผู้จัดการสาวเปิดประตูบานใหญ่ลวดลายสวยงามที่เป็นห้องประชุม บุคคลภายในห้องจำนวนหนึ่งกำลังนั่งคุยกันเสียงดังจนจับใจความไม่ได้
เมื่อแบคฮยอนก้าวเดินเข้าไปในห้องประชุม เสียงพูดคุยดังกล่าวก็เงียบลงทันตาเห็น แบคฮยอนถอดแว่นกันแดดสีดำอันใหญ่ออกจากใบหน้า ก่อนจะโค้งให้กับทุกคนอย่างมีสัมมาคารวะ
นอกจากฝีมือการแสดงที่ยอดเยี่ยมของบยอนแบคฮยอนจะทำให้มีผู้คนมากมายชื่นชอบแล้วนั้น อีกอย่างคือความนอบน้อมและความเคารพต่อผู้อื่น ที่ทำให้แบคฮยอนมีแต่คนรักและเอ็นดู
“อ้าว ดาราของเรามาแล้ว มานั่งก่อนมา เดี๋ยวผมจะแนะนำแต่ละคนให้คุณรู้จัก เพราะเดี๋ยวจะต้องร่วมงานกันอีกนาน” สต๊าฟอาวุโสคนหนึ่งของบริษัทเดินเข้ามาโอบไหล่บยอนแบคฮยอนอย่างสนิมสนม
แม้เจ้าตัวจะไม่ชอบให้ใครมาตีเสมอ แต่การเก็บอารมณ์ขุ่นมัวและสีหน้าไม่ชอบใจ เป็นสิ่งที่ร่างบางไม่เคยลืมแม้วินาทีเดียว
แบคฮยอนนั่งลงข้างๆผู้ชายตัวสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาผิดกับผู้ชายเกาหลีทั่วไป หากจำไม่ผิดนี่คงเป็นผู้กำกับคนดังที่ใครๆต่างก็พูดถึงสินะ J
ร่างบางก้มหัวลงเป็นเชิงทักทาย ก่อนจะยิ้มให้อย่างน่ารัก...
ยิ้มให้โดยที่ไม่รู้ว่า อีกฝ่ายใจกระตุกและหวั่นไหวกับรอยยิ้มนั้นแค่ไหน...
แล้วมันก็คงไม่ใช่การแอบรักอีกต่อไป....หากอีกฝ่ายรู้ตัว.....
“แบคฮยอน นี่คริส ผู้กำกับสุดหล่อแถมยังมากฝีมือ” แบคฮยอนหันมามองหน้าคนข้างๆแล้วยิ้มให้อีกครั้งกับท่าทางเขินอายแบบไม่มีสาเหตุของผู้กำกับสุดหล่อ
“สวัสดีครับ พี่คริส J” เดาได้ไม่ยากเลยว่าคริสนั้นแก่กว่าเขา คนตัวเล็กใช้โทนเสียงในการเรียกชื่ออีกฝ่ายได้อย่างน่าเอ็นดู เล่นเอาผู้กำกับหนุ่มถึงกับเกาท้ายทอยเหมือนคนไปไม่เป็น
“ส่วนนี่ก็คุณอี้ชิงนะ คนเขียนบทละคร คนนี้นี่ก็ใช่ย่อย เจ้าของรางวัลหนังสือซีไรท์สามปีซ้อนนะ” แบคฮยอนก้มหัวอีกครั้งเพื่อทำความรู้จักกับทีมงานแต่ละคน
อี้ชิงคนนี้ดูน่ารักไม่น้อยเลย....
“สวัสดีทุกคนนะครับ ผมขอฝากเนื้อฝากตัวกับทุกคนด้วยนะครับ” แบคฮยอนลุกขึ้นแล้วโค้งเก้าสิบองศาต่อหน้าสต๊าฟทุกคน เรียกรอยยิ้มบนใบหน้าของบรรดาทีมงานได้ไม่ยากเลย
“แบคฮยอน กลางวันนี้ว่างไหม?” จู่ๆผู้กำกับหนุ่มอย่างคริสก็หันมาถามร่างบางข้างๆตัวด้วยน้ำเสียงประหม่า
แบคฮยอนมองหน้างงๆก่อนจะใช้นิ้วจิ้มปากตัวเองพลางนึกถึงตารางงานที่เหลือของวันนี้ไปด้วย ท่าทางน่ารักๆทำให้คนข้างๆอยากจะรวบตัวเข้ามากอดไว้แล้วฟัดให้หายหมั่นเขี้ยวเสียทีสองที
“อืมมม ไม่มีนะครับพี่ พี่จะชวนไปไหน? ถ้าเป็นตอนกลางวันก็ต้องกินข้าว ใช่ไหม? กินที่ไหนดีล่ะ?” คริสยิ้มให้กับความน่ารักของแบคฮยอน มือใหญ่วางลงบนหัวทุยส่งผ่านความรู้สึกดีๆไปให้ จนอีกฝ่ายรู้สึกแปลกๆในใจ
“พี่ยังไม่ทันจะพูดอะไรเลยนะ เราสรุปเองแล้วหรอว่าไปทานข้าวน่ะ หืม?” นึกขำอยู่ไม่น้อย ทั้งๆที่ยังไม่ทันจะเอ่ยปากเลยว่าจะชวนไปไหน แบคฮยอนก็สรุปเอาเองเสร็จสรรพ
งั้นเรื่องที่เขาลือกันว่าดาราคนนี้กินเก่ง หายใจเข้าออกเป็นของกินนี่คงจะไม่ใช่แค่ข่าวลือซะแล้วล่ะมั้ง J
“ก็...ไม่รู้สิ งั้นพี่ถามไปทำไมกันล่ะ? ถ้าไม่กินข้าว ผมไม่ไปกับพี่หรอก” แบคฮยอนตั้งท่าจะลุกหนีไปหาผู้จัดการสาวที่ยืนคุยอยู่กับคนเขียนบท แต่กลับถูกร่างสูงรั้งข้อมือเอาไว้ไม่ปล่อย
“อย่าเดินหนีกันสิ ก็...ไปกินข้าวนั่นแหละ ว่าไง? อยากไป....เอ่อ...” แบคฮยอนยิ้มแล้วยอมนั่งลงอย่างเดิม รู้สึกว่าผู้กำกับคนนี้จะขี้อายเกินผู้ชายไปหน่อยแล้ว
“คิดอะไรก็พูดออกมาสิครับ ถ้าพี่ไม่พูด ผมจะรู้หรอ?” แบคฮยอนแกล้งก้มหน้าเข้าไปใกล้จนแทบจะชิด เพ่งมองใบหน้าหล่อเหลาแบบใกล้ๆ
อยากจะแกล้งเขาแต่กลับกลายเป็นว่าแพ้ใจตัวเอง ต้องถอยออกมาซะอย่างนั้น!!!
“อยากไปกับพี่ไหม?” ร่างสูงกลั้นใจพูดออกไปแบบรัวๆจนฟังแทบไม่รู้เรื่อง แต่แบคฮยอนก็พยักหน้าตอบตกลง
ตอนแรกเขามีเจ้าของ แต่ตอนนี้ ถ้าเขาว่างแล้ว ผมก็มีสิทธิ์ใช่ไหม?
แอบชอบเขามาเกือบปี เดินหน้าตอนนี้หวังว่าคงจะไม่สาย J
TBC
อะแฮ่ม โผล่มาแล้วกับตอนที่ 2 นะคะ
พี่คริสมาแบบอบอุ่น มาแบบวินเลยอ่ะ
ถึงหน้าพี่แกจะไม่ใหเกับคาแรกเตอร์อบอุ่นก็ตาม ฮ่าๆๆๆ
เม้้น เป็นสิ่งที่ควรจะทำนะคะ
:) Shalunla
ความคิดเห็น