คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 00 ย้ายบ้าน
ผู้แต่ง:wilyn
เรื่องมันเริ่มต้นเมื่อผมย้ายเข้ามายังที่พักใหม่...
“ตกลงผมจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าสามเดือนตามที่เจ๊บอกนะ ผมขอย้ายเข้าเลยนะครับ เพราะขนของมาหมดแล้ว” เด็กหนุ่มหน้าหวานเอ่ยบอกกับเจ๊เจ้าของห้องเช่าที่นั่งนับเงินสดจำนวนหนึ่งอยู่หลังเคาเตอร์
“ตามสบายๆ ขนเองนะ ที่นี่ไม่มีบริการช่วยจัดห้อง” เจ๊เจ้าของห้องบอกปัดโดยที่ไม่มองแม้แต่หน้าผม เจ๊แกยังคงสนใจธนบัตรหลายใบในมือ ริมฝีปากสีแดงสดก็คลี่ยิ้มออกมาเมื่อนับได้แล้วว่าเงินนั้นเป็นจำนวนเท่าไร
ผมเลิกสนใจเจ๊แก แล้วคว้ากุญแจห้องพร้อมกับยกกระเป๋าใบใหญ่ใบเดียวที่ใส่ของทุกอย่างขึ้นสะพาย ที่นี่เป็นห้องเช่าราคาถูก แม้ภายนอกจะดูทรุดโทรมไปบ้าง แต่โดยรวมก็ถือว่าโอเค นอกจากจะอยู่ใกล้ตลาดแล้ว สถานีรถไฟก็อยู่ห่างไปแค่สองช่วงตึกเท่านั้น
ผมเดินขึ้นบันไดทีละขั้นด้วยความยากลำบาก ส่วนสูงที่มีน้อยกว่าผู้ชายทั่วไปกับกระเป๋าใบใหญ่ที่ถ่วงน้ำหนักให้ยิ่งก้าวเท้าอย่างทุลักทุเล ห้องพักอยู่ตั้งชั้นห้า แต่จะไปหวังอะไรกับห้องเช่าราคาเท่านี้ว่าจะให้มันมีลิฟต์ที่ช่วยอำนวยความสะดวกกันล่ะ
แม้จะมีผู้คนเดินสวนกันขึ้นลงอยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่กลับไม่มีใครซักคนที่มีน้ำใจในฐานะเพื่อนร่วมโลกยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ สุดท้ายผมก็แบกร่างตัวเองพร้อมสัมภาระขึ้นมาถึงชั้นห้าได้อย่างปลอดภัย
ก่อนจะลากกระเป๋ามาตามทางเดินที่ทอดยาวไปพอสมควร ที่หมายคือห้องหมายเลข 504 เมื่อเห็นประตูห้องของตัวเองผมก็รีบตรงดิ่งเข้าไปทันที อยากจะพักเหนื่อยซักหน่อยแล้วค่อยมาเริ่มจัดข้าวของให้พอเหมือนบ้าน
เนื่องจากห้อง 504 ถูกขนาบข้างทั้งซ้ายและขวาด้วยห้องหมายเลข 503 และ 505 ผมจึงคิดว่าตัวเองควรจะผูกมิตรกับเพื่อนข้างห้องเอาไว้บ้างเพื่อไว้ว่าเวลาฉุกเฉินหรือต้องการความช่วยเหลือ
คิดได้ดังนั้นก็ไขกุญแจห้องตัวเองแล้วโยนกระเป๋าสัมภาระเพียงใบเดียวไว้ในห้อง ก่อนจะปิดประตูแล้วจัดทรงผม เสื้อผ้าให้เข้าที่เพื่อทักทายเพื่อนบ้านตามมารยาทสากลเวลาที่เราย้ายเข้ามายังที่ใหม่
สูดหายใจเข้าลึกๆ ยกมุมปากทั้งสองข้างขึ้นให้ดูเป็นรอยยิ้มที่จริงใจที่สุด ก่อนจะยื่นนิ้วไปกดออดที่ติดอยู่ทางฝั่งซ้ายของประตู
อ๊อดดดดดดดดด
เมื่อกดออดเพื่อเรียกเจ้าของห้องแล้วผมก็ถอยหลังมาหนึ่งก้าวเพื่อที่จะได้ไม่ยืนชิดจนเกินไป แล้วก็รอให้อีกฝ่ายเปิดประตูออกมาแล้วส่งยิ้มให้ เพื่อให้การผูกมิตรกับเพื่อนบ้านคนใหม่ของผมนั้นง่ายดายยิ่งขึ้น
ผ่านไปห้านาทีก็ยังไม่มีทีท่าว่าบานประตูจะเปิดออก เจ้าของห้องคงไม่อยู่สินะ...
คิดได้อย่างนั้นก็กลับหลังหันเพื่อที่จะไปยังห้อง 505 ที่อยู่ถัดไปไม่ไกล แต่เสียงบานประตูที่ค่อยๆดังช้าๆทำให้ผมต้องหันหลังกลับไปมองที่จุดหมายก่อนหน้า
ห้อง 503
เจ้าของห้องโผล่ออกมาด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ ทำให้ผมเสียความมั่นใจไปซะเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ แต่ก็ยังทำใจสู้ฉีกยิ้มให้อีกฝ่ายพร้อมกับยื่นมือไปข้างหน้าเพื่อทักทาย
“เอ่อ...สวัสดีครับ ผมพึ่งย้ายเข้ามา อยู่ห้อง 504 ชื่อ ฟิน ครับ” ผมยื่นมือออกไปหวังจะให้อีกฝ่ายจับ แต่อีกคนทำเพียงแค่มองแล้วก็ไม่มีปฏิกิริยาใดๆตอบกลับ ทำให้ผมต้องรีบชักมือกลับแล้วแกล้งเกาท้ายทอยตัวเอง
ไม่มีคำพูดใดๆหลังจากนั้น ผมเองก็ไปไม่เป็นยิ่งมาเห็นใบหน้าเหมือนคนอดหลับอดนอนของอีกคน แถมแววตายังดูลึกลับชวนขนลุกนั่นอีก ผมโค้งลานิดหน่อยแล้วตั้งใจจะผละออกมา แต่กลับได้ยินเสียงบางอย่างเล็ดลอดออกมาจากภายในห้อง 503
อ๊า อ๊า
โอ้ววว
อ๊า ฮ้า
ให้ตายสิ!!!
ไอ้หมอนี่มันดูหนังโป๊ตั้งแต่ตอนสิบเอ็ดโมงเนี่ยนะ แล้วใครก็ได้ช่วยบอกที ว่าหมอนี่มันดูหนังโป๊ด้วยใบหน้าไร้อารมณ์แบบนี้ได้ยังไง!!!
“ผะ ผมขอตัวก่อนนะครับ” ผมพูดได้แค่นั้นก็เดินถอยหลังห่างออกมาให้ไกลจากรัศมีห้อง 503 ทันที เจ้าของห้องปิดประตูดังปังจนผมสะดุ้ง
มันคงไม่แปลก...ถ้าผู้ชายจะดูหนังโป๊
มันคงไม่แปลก...ถ้าจะเกิดอารมณ์เปลี่ยวตอนเวลานี้
แต่ที่มันแปลก...ก็เพราะเสียงที่ได้ยินจากหนังโป๊ มันเป็นเสียงผู้ชายทั้งหมดน่ะสิ!!!
หลังจากพูดคุย(?)กับเจ้าของห้อง 503 แล้ว อารมณ์อยากทำความรู้จักกับอีกห้องก็แทบจะหายไปทันที ผมเลยตัดสินใจว่า ถอยทัพกลับไปจัดห้องให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยทำความรู้จักอีกคนก็ยังไม่สาย
แต่เอาจริงๆนะ...
ผมยังตื่นเต้นกับไอ้ห้อง 503 ไม่หายต่างหาก!!!
ตื่นเต้นอย่างเดียวจะไม่ว่าเลย...
ทำไมต้องมาเกิดอารมณ์แค่เพียงเพราะได้ยินเสียงหนังโป๊ชาย-ชายจากห้องหมอนั่นด้วย
หรือว่า...หมอนั่นเองก็ชอบผู้ชายด้วยกัน
ไม่อย่างนั้นคงไม่ดูหนังประเภทนี้หรอก
โอ๊ย....แค่วันแรกกับเพื่อนข้างห้องยังขนาดนี้
วันอื่นๆนายจะรอดไหมเนี่ย ไอ้ฟินเอ๊ย!!!
ยินดีต้อนรับทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
นี่เป็นนิยายวายเรื่องแรกที่เราอยากลอง อาจจะแปลกๆไปบ้างก็ขออภัยด้วยนะคะ
หวังว่าทุกคนที่ได้เข้ามาอ่านจะชอบสิ่งที่เราเขียน
มีอะไรติชมเราได้นะคะ เพราะเป็นเเรื่องแรกเรายินดีรับฟังทุกอย่างเลย
ความคิดเห็น